Διάβαζα προσεκτικά ένα άρθρο σε κυριακάτικη εφημερίδα («Τέχνη και χρήμα (πολύ)»), για την τέχνη και το χρήμα. Ο συντάκτης του υποστηρίζει λίγο-πολύ ότι δεν υπάρχει εικαστική δημιουργία, τέχνη, εκτός αγοράς. Φέρνει παραδείγματα από το διεθνές παζάρι έργων τέχνης, στο οποίο διακινούνται δισεκατομμύρια και πλάθονται υπεραξίες, ταυτίζει την αγορά με την οικονομία, συμπεραίνει ότι η τέχνη δεν νοείται εκτός οικονομίας/αγοράς, για να καταλήξει ότι όσοι μιλούν για μια τέχνη εκτός αγοράς το κάνουν από μια επίμονη πίστη, μια ηθική στάση, με ιουδαιοχριστιανική μάλλον ρίζα.
Σκέφτομαι το ίδιο γυρισμένο απ’ τη φόδρα. Διακρίνω στο άρθρο καλή γραφή και αιχμηρό στυλ, μια κομψή υπεράσπιση του κυρίαρχου· αλλά πίσω από την κομψή πρόζα, διακρίνω επίσης σύγχυση ορισμών, μερίκευση εννοιών, αναγωγισμό, ταυτολογίες – εντέλει μια απολογητική του κυρίαρχου ως μοναδικού, ως του μόνου πραγματικού, με ταυτόχρονη απόκρυψη ή άγνοια του πολύπλοκου και πλούσιου τοπίου του 21ου αιώνα.
Ο αρθρογράφος Α. Ζενάκος κατ’ αρχάς ορίζει την τέχνη ως εικαστική, και μάλιστα τέχνη αντικειμένων που πωλούνται ακριβά, μια τέχνη προϊόντων commodities. Ετσι όμως στενεύει υπερβολικά το πεδίο· τίθεται εκτός ιστορικής προοπτικής, μάλιστα της προοπτικής του μοντερνισμού, ο οποίος μίλησε και μιλάει για μια τέχνη πέραν του αντικειμένου, για το πνευματικό και το υπερβατικό στην τέχνη (Κλέε*, Καντίνσκι, Μάλεβιτς) ή και το ξεπέρασμα της ίδιας της τέχνης (dada, situationnistes). Και φαίνεται επίσης να αγνοεί την τρέχουσα αναθεμελιωτική συζήτηση για το τι είναι καλλιτεχνικό προϊόν στην εποχή του ΥouTube, των peer to peer ανταλλαγών και των άπειρων μικροπαραγωγών που αναδιευθετούν και μετασχηματίζουν το παραδεδομένο καλλιτεχνικό υλικό με sampling και mashups – ως υποδειγματικοί μεταμοντέρνοι οικοτέχνες.
Εκτός του μοντερνιστικού παραδείγματος και εκτός της ζέουσας πραγματικότητας λοιπόν. Μα η τέχνη χωρίς τη σχέση της με την παράδοση (αμφίθυμη ή και πατροκτόνο σχέση), και χωρίς την καινοτομία, χωρίς τη διαπίδυση με τις επιστήμες και την τεχνολογία, ασφαλώς είναι commodity, είναι κάτι που θάλλει εντός αγοράς και μόνον εκεί, ουσιοκρατικά. Αλλά είναι τέχνη;
Η kitscherella του Κουνς ή του Χιρστ εμπεριέχει ειρωνικές χειρονομίες, εμπεριέχει το Λας Βέγκας και την Μπάρμπι, είναι ποπ φαντασμαγορία, ενδεχομένως παράγει υπεραξίες για τα funds των επενδυτών, αλλά δεν είναι τέχνη σήμερα. Ή, τουλάχιστον, είναι πολύ λιγότερο δραστική –η kitscherella– και επιδραστική και εμπορική, από τα δικτυακά βίντεο γκέιμ και τα mashups και τις ροκ συναυλίες. Σε σχέση με τη μαζικά διακινούμενη τέχνη της ψηφιακής ποπ σφαίρας, αυτή η τέχνη των εικαστικών σταρ είναι μικροσκοπικό niche market, είναι εκτός αγοράς… Είναι εκτός της πλανητικής δικτυακής διανομής.
Γυρνώ στον μοντερνισμό, στο αίτημά του για πνευματικότητα και υπέρβαση. Παρ’ όλο τον εγγενή μεσσιανισμό τους, τα αιτήματα αυτά φέρουν και απελευθερωτικό περιεχόμενο. Εντάσσονται σε ένα πολιτικό φιλοσοφικό σχέδιο που αναζητεί τα θεμελιώδη: μια κοινωνία χωρίς διαχωρισμό πνευματικού-υλικού, μια ζωή που βιώνεται σαν τέχνη, μια τέχνη που χορταίνει την υπαρξιακή και ψυχική δίψα. Το σχέδιο είναι ουτοπικό, μα όχι και αδρανές ή μη παραγωγικό· παρήγαγε και παράγει καινοτομίες, ρήξεις, επαναφορές· μετασχηματίζει συνειδήσεις και νοοτροπίες.
Η αγορά ακολουθεί την καινοτομία, σπεύδει να καλύψει το κενό από τη ρήξη, δεν παράγει. Ο τραπεζίτης Ροκφέλερ κατά τη σύσταση του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης παίρνει για σύμβουλο τον Καντίνσκι: ο αρχιερέας του πνευματικού συλλαμβάνει το κόνσεπτ του καθεδρικού των αστών για τον ύστερο 20ό αιώνα· ο πάπας του εννοιολογισμού Ντυσάν συμβουλεύει την Γκουγκενχάιμ για τη συλλογή της, η οποία παντρεύεται τον ντανταϊστή-σουρεαλιστή Ερνστ και τον εντάσσει στην αυλή με τα σκυλάκια της· η Βάντερμπιλτ Γουίτνεϊ χολιασμένη αγοράζει κοψοχρονίς όλους τους Χόπερ και στήνει το δικό της μουσείο. Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες και αντινομικές, συχνά αυτοϋπονομευμένες, αλλά παραγωγικές· και πάντως δεν στήνουν μουσεία και συλλογές με όρους αγοράς των hedge funds. Μάλιστα, οι συλλογές αυτές συγκροτούνται για να καταστούν δημόσιες, για να διαχυθούν στη δημόσια σφαίρα· οι μεγιστάνες δεν κερδοσκοπούν με την τέχνη, αλλά με μετοχές, πετρέλαιο και χάλυβα.
Βάζω άνω τελεία. Υπάρχει και άλλη οικονομία εκτός της κυρίαρχης αγοράς· η οικονομία των δικτυακών ανταλλαγών και του Open Source, λ.χ., μορφώματα καινοφανή και ριζοσπαστικά. Και υπάρχει τέχνη εκτός αγοράς, εντός της παράλληλης καινοφανούς οικονομίας: ενδεχομένως, η πιο καινοτόμος και ενδιαφέρουσα. Πνευματικά.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.10.2007
εικον.: Δ. Χανιώτη
* «Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα – ανήκω τόσο στους νεκρούς, όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη.» – Paul Klee, Ημερολόγια.
Further reading:
❡Warning: Out of Memory (pdf, σελ. 24).
❡FUTURA blog: «Πολύ χρήμα, μικρό καλάθι (αξιών)».
85 Σχόλια
Comments feed for this article
11 Νοεμβρίου 2007 στις 12:24 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Ξέρετε, έρχεται κάποια στιγμή που έχεις φλομώσει τόσο από την «Τέχνη» του άλλου, και θες να του πεις με απλά λόγια, ρε φίλε, τεμπέλης και ψωνάρα είσαι, την αξιοπρεπή σου διαβίωση αλλού την χρωστάς. Και μετά κλείνεις τα μάτια -πλάθεις σχέδια για τα χειροτεχνήματά σου- και αποφασίζεις πως δεν θα πεις τίποτα, πως ο χρόνος σου είναι πολύτιμος για να τον ξοδεύεις σε ανθρώπους και σε καταστάσεις που δεν τον αξίζουν, και κλείνεις όλους τους δρόμους πρόσβασης, εν ολίγοις δεν διατίθεσαι προς αξιοποίηση και το προσυπγράφεις εμπράκτως. Τι θέλω να πω μ΄ αυτό; ας κάνουμε και μια ειλικρινή κουβέντα επιτέλους για τη φάρα την εκλεκτή των ανθρώπων της Τέχνης…
11 Νοεμβρίου 2007 στις 5:39 μμ
1789
Αν δίδασκα σε κάποιο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης θα χρησιμοποιούσα αυτό το κείμενο στη διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου που θα είχε ένα τίτλο περίπου σαν κι αυτό: Common misconceptions about the free market.
Λέτε:»Η αγορά ακολουθεί την καινοτομία, σπεύδει να καλύψει το κενό από τη ρήξη, δεν παράγει»
Σε γενικές γραμμές, θα ήταν ασφαλές να ισχυριστούμε πως η αγορά, δεν αναπνέει, δεν ερωτεύεται, δεν έχει αισθήματα και βέβαια, αντίθετα από ό,τι ισχυρίζεστε στα άρθρα σας, δεν παράγει ηθική οπότε φυσικά και δεν παράγει και τέχνη. Τί απαιτήσεις έχει κόσμος απο ένα εργαλείο… Σαν να κρίνει τις επιδόσεις ενός κατσαβιδιού στο πώς βίδωσε μια installation σε μία μεγάλη έκθεση σύγχρονης τέχνης. Γίνεται; Όχι αλλά εσείς το κάνετε και το κάνετε συστηματικά επειδή είναι σύμφωνο προς την ιδεολογία σας.
Αφήστε που και ιδεολογικώς αντιφάσκετε και αντιφάσκετε πλήρως και ανοιχτά. Το impact της αγοράς στην καλλιτεχνική δημιουργία, το επιβεβαιώνετε όταν επιχειρείτε να προσδόσετε αποφατικώ τρόπω αξία σε ο,τιδήποτε δείχνει να αμφισβητεί τον κρατούντα μηχανισμό της αγοράς όχι αναιρώντας τον βέβαια, πως θα μπορούσε άλλωστε, αλλά προτείνοντας έναν εναλλακτικό τρόπο αγοράς.
Τί κι αν είναι fair? Trade είναι κι αυτό. Τrade είναι το ουσιαστικό δλδ το φέρον την ουσία, το fair είναι απλά ένας επιθετικός προσδιορισμός κι εσείς ως πολύ πιο εγγράμματος από μένα γνωρίζετε καλύτερα τη δύναμη καθενός προσδιορισμού στο λόγο.
Τα παραδείγματά σας έρχονται προς επίρρωση του Ζενάκου με τον οποίο διαφωνώ ουσιαστικά αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω.
Οι πλατφόρμες ελεύθερου λογισμικού είναι κατεξοχήν τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα της πιο σκληρής εκδοχής της ελεύθερης αγοράς γιατι αποσκοπούν στο να καρπωθούν οι χρήστες τον παραγόμενο «πλούτο» ( ναι, εντός εισαγωγικών) χωρίς τους μεσάζοντες. Αγνός αναρχοκαπιταλισμός, ένα πράγμα. Η ανοιχτή πλατφόρμα wordpress έχει γίνει ένα εργαλείο πλουτισμού στα χέρια των χρηστών οπότε τί μου λέτε εσείς γα εκτός της αγοράς δημιουργία;
Το ελεύθερο λογισμικό καταρχάς αναπτύσσεται ανακλαστικά προς τα προϊόντα της αγοράς κι επειδή ακριβώς είναι σε θέση να ανταγωνίζεται αυτά έχει κάποια αξία, αν δεν ήταν σε θέση η Firefox να ανταγωνίζεται τον Explorer με όρους και μονάδες μέτρησης της Wall Street, τότε δεν θα είχε καμία μα καμία αξία. Το ελεύθερο λογισμικό, προβάλλει την αξία του αντιπαραβαλλόμενο προς την αγορά γιατί μόνον αυτή παρέχει το αντικειμενικό μέτρο κρίσης.
Προ ημερών, λυπήθηκα όσους διάβασαν το άρθρο σας για την έκθεση του Κοντοσφύρη και δεν πρόλαβαν οι καημένοι να τη δουν. Θα νόμιζαν ότι έχασαν την έκθεση του αιώνα. Εσείς βέβαια, είστε γάτα με πέταλα και γράψατε ένα κείμενο άψογο που δεν πιάνεται από πουθενά συν την αναμφισβήτητη από όλους γνώση σας περι τέχνης που αφοπλίζει οποιονδήποτε θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση για την καλλιτεχνική της αξία. Εκθειάσατε την έκθεση του «Χάρη και της Ζωής» ( όποιος δεν διάβασε τη σημειολογία αυτής της φράσης, του εύχομαι ολόψυχα περαστικά του) όχι επειδή ήταν καλή αλλά επειδή δεν στοίχησε τίποτα και δεν είχε χορηγούς.
Η τέχνη ως ιδεολογία λοιπόν και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Ε δεν θα μπορούσε. Κι απ’όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες μόνο οι περί την Τέχνη έχουν την απαίτηση να παιρνούν για αντικειμενικοί κριτές της πραγματικότητας, αυτοί, οι πιο conditioned, για να θυμηθούμε και ένα μεγάλο φιλόσοφο.
Δεν πείθετε κ.Ξυδάκη. Γοητεύετε, μας παρασέρνετε με το λόγο σας και σας βγάζουμε και το καπέλο γιατί είστε ιδεολόγος αλλά αυτά δεν είναι επιχειρήματα. Κι εδώ που τα λέμε, αν ήταν δυνατόν με τέτοια επιχειρήματα να καταρριφθεί η παντοδυναμία και η αλήθεια του εργαλείου που λέγεται αγορά θα το είχαν καταφέρει άλλοι, πριν από εσάς.
Τώρα ο Ζενάκος, δεν μιλάει για την αγορά αλλα για τη φούσκα της. Καλά του τα είπατε περί Κουνς εγώ το τραβάω λίγο.
Ο Ζενάκος δεν υποστηρίζει την αγορά αλλά τον μηχανισμό που παράγει την υπεραξία της. Να εξηγήσω τί σόϊ βαθυστόχαστο πράγμα εννοώ.
Ο συλλέκτης θείος Μάκης αγοράζει ένα έργο του νέου καλλιτέχνη Αυγουστίνου Ζ. προς 1000 Ε. Ο Αυγουστίνος Ζ μπαίνει στην αγορά όχι με αυτή την εμπορική πράξη αλλά μονον αν αύριο ο συλλέκτης θείος Μάκης, μπορεί να πουλήσει το έργο του Αυγουστίνου προς 1500 Ε αλλιώς, βράστε όρυζα.
Και να το χοντρύνω κι άλλο; Ο νέος και φέρελπις καλλιτέχνης Αυγουστίνος Ζ το έργο του οποίου έχει αγοραστεί από τον θείο Μάκη προς 1000 Ε πουλάει στο εξής από 1000 Ε και πάνω; Είναι προετοιμασμένος για το γεγονός ότι η υπόλοιπη αγορά μπορεί να αγοράζει τα έργα του προς 500Ε ή θα το ρίξει μετά στα ληγμένα;
This is how the market works: Η αξία δεν καθορίζεται από την τιμή της πρώτης αγοράς αλλά της πρώτης μεταπώλησης.
Γιαυτό θα έλεγα ότι είναι ασφαλές ο κόσμος να συνεχίσει να αγοράζει υπογραφές κι όχι έργα αυτών που έχει μαζέψει Zενάκος στην Μπιενάλε, εξαιρείται ο ΠικάσοΣ.
Τα έργα τέχνης που αναφέρει ο Ζενάκος δεν έχουν αξία ή μάλλον η αξία τους είναι ότι παράγουν πλούτο για τους εμπλεκόμενους. Ας πούμε ο Ζενάκος γράφοντας για τους καλλιτέχνες που γράφει μπορεί να βρεθεί στους NYT, να πουλήσει βιβλία και άρθρα, να δώσει δουλειά σε μια σειρά από άλλα άτομα αλλά οι καλλιτέχνες μέχρι το εργάκι τους ν’αλλάξει δυο-τρια χέρια με διαρκώς αυξανόμενη τιμή είναι σε μειονεκτική θέση.
Αφήστε το άλλο. Ο Robert Storr έγραφε στο τελευταίο τεύχος του Frieze πως υπάρχουν άπειρες θέσεις διευθυντών μουσείων σύγχρονης τέχνης που παραμένουν κενές.
Το επάγγελμα περνάει κρίση και βγάζεις από αυτό λεφτά μόνον αν το δεις ως commodity κάτι που απαιτεί ιδεολογική αποστασιοποίηση. Κάτι που δεν το κάνει κανείς από τους δυο σας.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 6:19 μμ
nikoxy
@1789:
Aγαπητέ/ή σχολιαστή/στρια,
Θολωμένος/η προφανώς από τον θρησκόληπτο οίστρο για την Ισιδα Αστάρτη Αγορά μεγάλη η Χάρις Της, δεν προσέξατε το σημαινόμενο της artis causa φλυαρίας: Το σαλιγκάρι!
Το ερμαφρόδιτο πολυοργασμικό σαλιγκάρι καθ’ οδόν προς την Origin du monde…
Ο αιδοιολάτρης Λοξίας το αναγνώρισε ακαριαία. Ο Ολα Καρβουνα ωσαύτως. Κι άλλοι επίσης. Εσείς nope.
Ας μη το ζαλίζουμε. Περαστικά σας. Η Χάρις είη μεθ’ υμών.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 6:27 μμ
1789
Αφού μοιράζετε και χάρες και ευχές τώρα, έχουμε κλείσει.
Τον κοχλιό θα το συζητούσα στα σοβαρά αν το είχατε περιλάβει στην εικονογράφηση του άρθρου σας στην εφημερίδα. Τότε να μου μιλάγατε για το σαλιγκαράκι, τώρα, δεν είμαι 15 ετών μπλόγκερ για να ψαρώσω με το σαλιγκαράκι.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 6:38 μμ
Marylou
Κατά τη γνώμη μου ο κ. Ζενάκος και οι όμοιοι του έχουν τύψεις που συνεργάζονται με το ΔΕΣΤΕ και τον Έλληνα -wannabe Saatchi- Δάκη Ιωάννου. Απενοχοποιηθείτε παιδιά, δεν τρέχει άγχος. Απλά μην μας πουλάτε επανάσταση και δήθεν κατάρρευση των στερεοτύπων (Destroy Athens και άλλα τέτοια επαναστατικά). Άλλωστε το χρήμα έχει τους περισσότερους και τους φανατικότερους πιστούς – μια που μιλάτε για πίστη.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 6:42 μμ
nikoxy
@1789:
Eίσθε εκτός αγοράς. Τα λεγόμενά σας αντηχούν μια παθιασμένη ιδεοληψία, την απολογητική του κυρίαρχου ως μοναδικού, ως της μόνης δυνατότητας από καταβολής.
Είσθε εκτός της υλικότητας της αγοράς, βουτηγμένη στην ιδεολογία της.
Το σαλιγκάρι μπορώ να το βάλω να με εικονογραφήσει, εδώ, στον ιδιωτικό μου χώρο, στο φαντασιακό τσαρδί μου, εδώ, εκτός αγοράς αλλά εντός της οικονομίας της δημόσιας σφαίρας· όχι εκεί, στην εφημερίδα, η οποία δεν μου ανήκει και η οποία είναι οιονεί δημόσιος χώρος υποκείμενoς σε άλλες συμβάσεις: της αγοράς.
Ζητήστε τη Χάρη, και θα σας δοθεί…
11 Νοεμβρίου 2007 στις 6:54 μμ
1789
Τη χάρη τη ζητώ, ελπίζω να την έχω.
Τώρα για τα υπόλοιπα. Δεν έχω πρόβλημα να δεχτώ καιτην ποιοτική αποτίμηση των απόψεών μου, δεν με ενδιαφέρει οι απόψεις μου να αρέσουν αλλά θέλω δω το πόσο στέκουν. Το να μου πει κάποιος ότι οι απόψεις μου είναι παθιασμένες δεν μου αρκεί για να τις αναθεωρήσω γιατί το πάθος δεν είναι κατι κακό, κατ’ανάγκη. Προσέρχομαι στο διάλογο για να πειστώ, μόνο που αυτό γίνεται με επιχειρήματα και στην προκειμένη περίπτωση τα επιχειρήματά σας περί ελεύθερου λογισμικού δεν βλέπω πως αποδεικνύουν την παραγωγή τέχνης εκτός αγοράς και όχι το αντίθετο για τους λόγους που εξήγησα.
Το δεύτερο που λέτε είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, βάζετε κι άλλη μία παράμετρο. Η αγορά δεν είναι ένας χώρος που τον ορίζουμε κάθε φορά από την αρχή, όπως επιχειρείτε να κάνετε εδώ. Έτσι είναι όπως το λέτε μόνο που μου ζητάτε να εκλάβω αυτά που πρωτοδημοσιεύσατε αλλού κι εγώ πρωτοδιάβασα (χθες το βράδυ) αλλού, συνυπολογίζοντας και την εικόνα. Η φωτογραφία αλλά ούτε αναιρεί, ούτε προσδίδει στο άρθρο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επηρρεάζει τον τρόπο που το διαβάζουμε.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 7:04 μμ
ilias
@1789 (Brumaire?)
Λοιπόν εγώ ο αφελής και το ψώνιο καλλιτέχνης όπως πολύ σωστα λέει η κυρία Βασιλική παραπάνω, επιχειρώ να δω πόσο οι απόψεις σας στέκουν λογικά τουλάχιστον.
Λέτε:Σε γενικές γραμμές, θα ήταν ασφαλές να ισχυριστούμε πως η αγορά, δεν αναπνέει, δεν ερωτεύεται, δεν έχει αισθήματα και βέβαια, αντίθετα από ό,τι ισχυρίζεστε στα άρθρα σας, δεν παράγει ηθική οπότε φυσικά και δεν παράγει και τέχνη. Τί απαιτήσεις έχει κόσμος από ένα εργαλείο… Σαν να κρίνει τις επιδόσεις ενός κατσαβιδιού στο πώς βίδωσε μια installation σε μία μεγάλη έκθεση σύγχρονης τέχνης. Γίνεται; Όχι αλλά εσείς το κάνετε και το κάνετε συστηματικά επειδή είναι σύμφωνο προς την ιδεολογία σας.
Αν η αγορά είναι ένα εργαλείο τότε αναγκαστικά θα πρέπει να επεμβαίνει σε κάτι που βρίσκεται έξω από αυτή και όχι στον εαυτό της, γιατί τότε δεν θα ήταν εργαλείο.(έχετε δει κανένα κατσαβίδι να βιδώνει τον εαυτό του;) Αυτό το έξω από αυτήν δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά η ζωή έτσι; Η οποία αναπνέει , ερωτεύεται έχει αισθήματα κτλ που παράγουν ηθική και τέχνη. Κατά συνέπεια η αγορά σαν εργαλείο παρεμβαίνει στην παραγωγή ηθικής και τέχνης. Ο κόσμος λοιπόν μπορεί να έχει απαιτήσεις από ένα εργαλείο. Και πάλι συνεπώς , να έχει απαιτήσεις για το πως βιδώνονται οι αναπνοές, οι έρωτες και τα συναισθήματα ως installation σε μία μεγάλη έκθεση σύγχρονης τέχνης.
Αν η αγορά δεν είναι εργαλείο, δλδ δεν βρίσκεται εκτός της ζωής αλλά αποτελεί σημαντικό συστατικό της αν όχι την πεμπτουσία της, τότε θα πρέπει να υπάρχει αναγκαστικά και ένας αγοραίος τρόπος να αναπνέει κανείς , να ερωτεύεται και γενικά να έχει αισθήματα. Αλλιώς η αγορά είναι κάτι ανάξιο λόγου και εντελώς άσχετη με την συζήτηση για την τέχνη. Κατά συνέπεια θα πρέπει να υπάρχει και μια τέχνη που να εκφράζει
αυτόν τον αγοραίο τρόπο και η τέχνη αυτή να ανήκει στην αγορά.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν βλέπω πως η τέχνη εγκλωβίζεται αποκλειστικά εντός των σχημάτων,
αλλά αντίθετα βλέπω πως κάτι από αυτην διαφεύγει διαρκώς εκτός. Μήπως οι διαδικασίες εκείνες που μπορούν να καταστήσουν ορατό αυτό που ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη περίπτωση περιλαμβάνουν -ηθελημένα ή όχι το αφήνω στη κρίση σας- είναι το ζητούμενο;
Λέτε επίσης πως ΄΄Οι πλατφόρμες ελεύθερου λογισμικού είναι κατεξοχήν τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα της πιο σκληρής εκδοχής της ελεύθερης αγοράς γιατι αποσκοπούν στο να καρπωθούν οι χρήστες τον παραγόμενο “πλούτο” ( ναι, εντός εισαγωγικών) χωρίς τους μεσάζοντες΄΄.
Αυτό το λέτε σαν μια ΄΄απόφανση΄΄ έτσι δεν χρειάζεται διαλεκτική εδώ παρά απλά ένας φακός με μια καλή μπαταρία. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε πλατφόρμες ανοιχτού λογισμικού δεν το κάνουν μόνο για να μπορούν να καρπωθούν τον πλούτο χωρίς τους μεσάζοντες, διότι πάντα υπήρξε ένας μεσάζων που μετέφρασε σε πλόύτο κάποια από τις εν λόγω επινοήσεις (ασχέτως αν προερχόταν κι ο ίδιος από τον χώρο) αλλά κυρίως γιατί είναι πολύ πιο σημαντικό για τους ανθρώπους η δυνατότητα έκφρασης των επιθυμιών που κατοικοεδρεύουν στους τόπους της συναισθηματικής και διανοητικής ευφυίας τους.(general intellect, στο περίπου) παρά το φαγητό στο τραπέζι τους που εξασφαλίζει τη βιολογική συνέχεια τους. Μπορείτε σχετικά να συμβουλευτείτε τον Hegel ,Diderot αλλά και άλλους νεώτερους.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 7:18 μμ
ilias
Και μη ξεχνάτε πως για να στριφογυρίζει μια πόρτα πρέπει νάχει σταθερούς τους μεντεσέδες της που έλεγε κι ο Λούντβιχ
11 Νοεμβρίου 2007 στις 7:33 μμ
1789
@Ilias.
@1789 (Brumaire?)
Χεχε. Non!
Ilias: Λοιπόν εγώ ο αφελής και το ψώνιο καλλιτέχνης όπως πολύ σωστα λέει η κυρία Βασιλική παραπάνω, επιχειρώ να δω πόσο οι απόψεις σας στέκουν λογικά τουλάχιστον.[…]
Αν η αγορά είναι ένα εργαλείο τότε αναγκαστικά θα πρέπει να επεμβαίνει σε κάτι που βρίσκεται έξω από αυτή και όχι στον εαυτό της, γιατί τότε δεν θα ήταν εργαλείο.(έχετε δει κανένα κατσαβίδι να βιδώνει τον εαυτό του;)
1789 Όχι δεν έχω δει κάποιο κατσαβίδι να βιδώνει τον εαυτό του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι κατσαβίδι ή ακόμη καλύτερα ότι είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται παντού. Το αυτό πιστεύω και για την αγορά. Δεν έχω διαπιστώσει κάποια χρήση της στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, αλλά έχω διαπιστώσει πλείστες όσες στις κοινωνικές μου σχέσεις.
Ilias:Αυτό το έξω από αυτήν δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά η ζωή έτσι; Η οποία αναπνέει , ερωτεύεται έχει αισθήματα κτλ που παράγουν ηθική και τέχνη. Κατά συνέπεια η αγορά σαν εργαλείο παρεμβαίνει στην παραγωγή ηθικής και τέχνης. Ο κόσμος λοιπόν μπορεί να έχει απαιτήσεις από ένα εργαλείο. Και πάλι συνεπώς , να έχει απαιτήσεις για το πως βιδώνονται οι αναπνοές, οι έρωτες και τα συναισθήματα ως installation σε μία μεγάλη έκθεση σύγχρονης τέχνης.
1789: Όχι, ο κόσμος κακώς έχει απαιτήσεις από τα εργαλεία γιατί αυτά κατασκευάζονται βάσει κάποιων προδιαγραφών. Για να δείτε ότι το παράδειγμά σας δεν έχει βάση θα σας το διατυπώσω διαφορετικά. Ο κόσμος έχει απαιτήσεις από τα εργαλεία που λειτουργούν στο δημόσιο χώρο. Παρ΄όλα αυτά όμως αντιλαμβάνομαι το επιχείρημά σας ότι η αγορά παράγει ηθική. Θα δεχόμουν να το συζητήσω σε άλλο context, δλδ εκτός του συγκεκριμένο άρθρου που διαπραγματεύεται κάτι άλλο.
Ilias:Αν η αγορά δεν είναι εργαλείο, δλδ δεν βρίσκεται εκτός της ζωής αλλά αποτελεί σημαντικό συστατικό της αν όχι την πεμπτουσία της, τότε θα πρέπει να υπάρχει αναγκαστικά και ένας αγοραίος τρόπος να αναπνέει κανείς , να ερωτεύεται και γενικά να έχει αισθήματα. Αλλιώς η αγορά είναι κάτι ανάξιο λόγου και εντελώς άσχετη με την συζήτηση για την τέχνη. Κατά συνέπεια θα πρέπει να υπάρχει και μια τέχνη που να εκφράζει
αυτόν τον αγοραίο τρόπο και η τέχνη αυτή να ανήκει στην αγορά.
1789: Ναι, μόνο που κάποιος μπορεί να σας πει ότι ζούμε, δλδ επιβιώνουμε και χωρίς να ερωτευόμαστε και χωρίς να κάνουμε τέχνη οπότε μήπως δεν είναι αυτά τα κατάλληλα πεδία για να κρίνουμε τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά;
Ilias:Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν βλέπω πως η τέχνη εγκλωβίζεται αποκλειστικά εντός των σχημάτων,
αλλά αντίθετα βλέπω πως κάτι από αυτην διαφεύγει διαρκώς εκτός. Μήπως οι διαδικασίες εκείνες που μπορούν να καταστήσουν ορατό αυτό που ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη περίπτωση περιλαμβάνουν -ηθελημένα ή όχι το αφήνω στη κρίση σας- είναι το ζητούμενο;
1789: Πολύ καλή ερώτηση την οποία δεν έχω το θεωρητικό υπόβαθρο να την απαντήσω με σαφήνεια αλλά ό,τι κι αν έχω διαβάσει με έχει κάνει να υποψιαστώ ότι δεν υπάρχει μία και τελική απάντηση σε αυτό. Μπορεί για κάποιους να είναι αυτό το ζητούμενο. Το μονο «πρόβλημα» στην όλη ιστορία είναι ότι η τέχνη, κρίνεται μοιραία με όρους κοινωνικούς ή μάλλον όχι, με όρους προκαθορισμένους μόλις βγει από το εργαστήριο του καλλιτέχνη, από το δωμάτιό του, το σπίτι του και εκτεθεί σε δημόσιο χώρο. Η τέχνη κι αυτό θα το επιβεβαιώσετε εσείς που είστε καλλιτέχνης, αποτελεί μία εξ ορισμού οριοθέτηση έστω κι αν επιθυμεί το καινό και το ανατρεπτικό. ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Είναι σαν τα προακουσμένα του Αντόρνο.
Ilias:Αυτό το λέτε σαν μια ΄΄απόφανση΄΄ έτσι δεν χρειάζεται διαλεκτική εδώ παρά απλά ένας φακός με μια καλή μπαταρία. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε πλατφόρμες ανοιχτού λογισμικού δεν το κάνουν μόνο για να μπορούν να καρπωθούν τον πλούτο χωρίς τους μεσάζοντες, διότι πάντα υπήρξε ένας μεσάζων που μετέφρασε σε πλόύτο κάποια από τις εν λόγω επινοήσεις (ασχέτως αν προερχόταν κι ο ίδιος από τον χώρο) αλλά κυρίως γιατί είναι πολύ πιο σημαντικό για τους ανθρώπους η δυνατότητα έκφρασης των επιθυμιών που κατοικοεδρεύουν στους τόπους της συναισθηματικής και διανοητικής ευφυίας τους.(general intellect, στο περίπου) παρά το φαγητό στο τραπέζι τους που εξασφαλίζει τη βιολογική συνέχεια τους. Μπορείτε σχετικά να συμβουλευτείτε τον Hegel ,Diderot αλλά και άλλους νεώτερους.
1789: Αγαπητέ, όταν μου λέτε ότι υπήρξε πάντα κάποιος που μετέφρασε σε πλούτο μία επινόηση, συμφωνήσατε μαζί μου ήδη. Μην φτάσουμε στο μεσάζοντα, εγώ ο απλός χρήστης, χρησιμοποιώ πλατφόρμες ελεύθερου λογισμικού και βγάζω χρήματα και πείστηκα να τις χρησιμοποιήσω όταν τις συνέκρινα προς τα υπάρχοντα προϊόντα της αγοράς και τις βρήκα καλύτερες. Συμφωνώ με αυτά που λέτε ή μάλλον δεν συμφωνώ, τα δέχομαι και τα δέχομαι απλά, γιατί δεν είναι επιχειρήματα αλλά δίκη προθέσεων, δλδ μη-επιχειρήματα, δηλώσεις μιας πρόθεσης που δεν έχω κανένα λόγο να τις αμφισβητήσω.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Δεν γίνονται όλα για το χρήμα αλλά η πρόθεση να μην κάνεις κάτι για το χρήμα, σε καμία περίπτωση δεν προσδίδει ποιότητα στο εγχείρημα. Σε καμία περίπτωση.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 7:34 μμ
1789
Συγγνώμη για την παράγραφο που είναι σε bold, δεν θέλω να δηλώσω κάτι με έμφαση, απλά έγραψα λάθος τον κώδικα.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 8:01 μμ
Sraosha
Μόλις διάβασα το κομμάτι σας που κοσμεί το σαλιγκάρι.
Μου άρεσε πάρα πολύ.
Στάθηκα στο «μια απολογητική του κυρίαρχου ως μοναδικού, ως του μόνου πραγματικού»: επιγραμματικά δοσμένη, αυτή είναι η (ενδεχομένως) υπ’ αριθμόν ένα πλάνη στην ιστορία της διανόησης.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 8:14 μμ
1789
«Στάθηκα στο “μια απολογητική του κυρίαρχου ως μοναδικού, ως του μόνου πραγματικού”: επιγραμματικά δοσμένη, αυτή είναι η (ενδεχομένως) υπ’ αριθμόν ένα πλάνη στην ιστορία της διανόησης.»
Μόνο που στην Ελλάδα κυρίαρχη είναι η άποψη του Ξυδάκη και όχι του Ζενάκου κι ως εκ τούτου, συμφωνώ μαζί σας.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 8:30 μμ
ilias
Λοιπόν αν και θα μπορούσα να τη βρω με ένα διάλογο μαζί σας αγαπητέ 1789
βλέπω ότι εδώ είναι ακόμα μια επαρχιακή εκδοχή σκηνής για ένα faux-power game στο οποίο ο Adorno κτλ δεν χωράνε.
Then in another time of a bloglife . No hard feelings though…
11 Νοεμβρίου 2007 στις 9:01 μμ
1789
Άλλη μία ποιοτική αποτίμηση των επιχειρημάτων μου. No hard feelings though, indeed. :-)
Next!
11 Νοεμβρίου 2007 στις 9:19 μμ
ilias
Οι φιλελεύθεροι είσαστε όλο γρίνια σαν την ελληνική αριστερά και όχι μόνο.
Παραδεχτείτε το.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 9:26 μμ
1789
Επίσης είμαστε αντιπαθητικοί άνθρωποι, «αγράμματοι και κωλόπαιδα» όπως λέει και μια ψυχή– επειδή είναι δύσκολο να αντικρούσει κανείς με επιχειρήματα τον πολιτικό μας λόγο.
Τελικά δεν μας είπατε. Να χρησιμοποιούμε τον firefox επειδή είναι δωρεάν ή επειδή είναι ένα από τα καλύτερα προϊόντα της αγοράς;
11 Νοεμβρίου 2007 στις 9:32 μμ
ilias
Να τον χρησιμοποιείτε επειδή προσβλέπει πέραν της αγοράς. έστω σαν μεταφορά . Αλλιώς να αγαπάτε το κελί σας και να διαβάζετε πολύ.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 9:40 μμ
1789
:-) Πολύ καλό.
Προς τιμήν σας, κάθε που θα τον ανοίγω τον firefox θα κάνω και τον σταυρό μου κι αν μου το ζητήσετε, θα λέω και το «πάτερ ημών». Και να σας πω και κάτι άλλο. Συμφωνώ απόλυτα γιαυτό που λέτε για το κελί αλλά ο μόνος τρόπος για να τα βάλεις με τον εχθρό είναι να γνωρίζεις τον ίδιο με νηφαλιότητα·τον εχθρό όμως κι όχι την περί αυτού μυθολογία. Απόψε θα συμφωνούσε μαζί μου μέχρι και ο Βενιζέλος… :-)
Μερσί για την κουβέντα και καληνύχτα για απόψε.
11 Νοεμβρίου 2007 στις 10:55 μμ
Sraosha
στην Ελλάδα κυρίαρχη είναι η άποψη του Ξυδάκη και όχι του Ζενάκου
Αυτό ακόμα κι εμένα με κατέπληξε.
12 Νοεμβρίου 2007 στις 2:25 μμ
ilias
Η κυρίαρχη ΄΄άποψη΄΄ δεν είναι άποψη είναι σύμπτωμα.
http://www.lacan.com/frameXXIII7.htm
12 Νοεμβρίου 2007 στις 3:56 μμ
nikoxy
κόπι-πέιστ από την παραπομπή του Ηλία.
Λέει ο Alain Badiou στις 15 θέσεις του για τη σύγχρονη τέχνη:
«15. It is better to do nothing than to contribute to the invention of formal ways of rendering visible that which Empire already recognizes as existent.»
12 Νοεμβρίου 2007 στις 5:57 μμ
μάυρα μεσάνυχτα
Αλλού το όνειρο κι αλλού το θάμα.
12 Νοεμβρίου 2007 στις 6:23 μμ
roidis
Παίρνω μόνο ένα μέρος της τελευταίας σας παραγράφου «Υπάρχει και άλλη οικονομία εκτός της κυρίαρχης αγοράς», με την οποία συμφωνώ, και προσθέτω το της πρώτης παραγράφου – συμπέρασμα του κυρίου Ζενάκου που… «[…]συμπεραίνει ότι η τέχνη δεν νοείται εκτός οικονομίας/αγοράς, για να καταλήξει ότι όσοι μιλούν για μια τέχνη εκτός αγοράς το κάνουν από μια επίμονη πίστη[…]» και θέλω να προσθέσω κι εγώ το όβολό μου λέγοντας ότι μήπως αυτή ακριβώς η άρνηση έξω από το επίσημο οπτικό γίγνεσθαι, ίσως σημαίνει και μια τάση άρνησης μιας σφαιρικής μελέτης των διάφορων φαινομένων και τάσεων καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μήπως αυτό σημαίνει, εφ’ όσον η «κριτική ματιά» περιορίζεται κατ’ ανάγκη, στα της «εντός αγοράς»… μια απουσία μεθόδου όρασης; μήπως πρόκειται και για μια δήλωση άγνοιας; Μήπως εκεί βρίσκεται και ένας από τους λόγους που σήμερα φέρνουν τον καινοτόμο, μα «άγνωστο» καλλιτέχνη σε αυτοκαταστρεπτικές πράξεις, αφού η τέχνη του δεν μπορεί να σταθεί κάτω από το «έγκυρο βλέμμα» του επίσημου κόσμου της τέχνης;
Κάποιες σκέψεις κάνω. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το κείμενό σας.
12 Νοεμβρίου 2007 στις 8:12 μμ
ilias
Μια μικρή διόρθωση Νίκο μόνο, οι 15 θέσεις είναι του Mark Lombardi τις οποίες
χρησιμοποιεί ο A. Badiou. O Mark Lombardi ήταν καλλιτέχνης και curator, Ιταλικής καταγωγής που έζησε στη Ν.Υόρκη. Κρεμάστηκε κάτω από περίεργες συνθήκες στο διαμέρισμα του το Μάρτιο του 2000.
12 Νοεμβρίου 2007 στις 10:11 μμ
Κυρ Μανουήλ
Το Σάββατο ήταν το μνημόσυνο του Πέρη.
Η δική του στάση ήταν πάντα εκτός αγοράς. Έτσι κέρδιζε την τέχνη του. Την υπηρετούσε και του χάριζε τα μυστικά της. Περιόριζε τις ανάγκες του στα ελάχιστα για να μην έχει καμιάν ανάγκη.
Βέβαια το δικό του παράδειγμα είναι εκτός αγοράς και εκείνος θεωρούσε ύβρι να τον ονομάσεις καλλιτέχνη ή ζωγράφο!
Ήταν άνθρωπος πριν γίνει καλλιτέχνης!
Καληνύχτα Νίκο!
12 Νοεμβρίου 2007 στις 11:56 μμ
manolisc
«Ο,τι εχει τιμή μπορεί να πουληθεί φθηνότερα»
(απο το βιβλίο του Denis Guetj).
Απο πότε αφορά το έργο τέχνης????
13 Νοεμβρίου 2007 στις 1:00 πμ
nikoxy
@ roidis:
Nαι, είναι ΚΑΙ άγνοια. Τεράστια. Είναι όμως και μια διευθέτηση του πεδίου σε βολικά μέτρα: Μιλάμε μόνο για ό,τι εξουσιάζουμε.
Τη διπλή αυτή μετάθεση την ονόμασα «Φονικό από άγνοια» και «Warning: Out of Memory», με αφορμή κάποιες προσεγγίσεις της παράδοσης και της εντοπιότητας.
Σχετικά κείμενά μου βρίσκονται σε αυτό το ποστ εδώ, και σε αυτό το τεύχος (έγγραφο PDF, σσ. 22-26) της «α» αθηναϊκής επιθεώρησης τέχνης (της Athens Biennale), από σχετική δημόσια συζήτηση το καλοκαίρι του 2006.
13 Νοεμβρίου 2007 στις 1:04 πμ
nikoxy
@ ilias:
Μερσί για τη διόρθωση.
13 Νοεμβρίου 2007 στις 1:32 πμ
ilias
»I would say that the turning point of our civilization will come when we have recognized waste not only as leftovers and flaws, but as excess and superabundance. Money is the hygienic form of a superabundance of waste, a waste which is not a simple metaphor for garbage, but rather a waste which is the excess of production without any other end than its own superabundance »
λέει ο Mehdi Belhaj Kacem
Αν αντικατασταθεί η λέξη ΄΄Money΄΄ στο παραπάνω απόσπασμα με τη λέξη art (contemporary art ακόμα καλύτερα) ενδιαφέρον δεν έχουν οι παραγόμενοι
συνειρμοί; Ειδικά αν συνδιαστούν και με την 15 θέση του Lombardi, Badiou ε τότε μιλάμε για πάρτυ εγκαινίων πια νομίζω…
13 Νοεμβρίου 2007 στις 11:50 πμ
Maigret
@ilias
αν και δεν έχω παρακολουθήσει τη συζήτηση επισταμένως, διαβάζοντας το τελευταίο σχόλιο, μου γεννάται η εξής απορία σχετικά με την πίθανή υποκατάσταση money / art:
μήπως η τέχνη προϋποθέτει, τουλάχιστον – ανθρωπολογικά – ως πρακτική, την αφθονία;
Με άλλα λόγια, μήπως η αφθονία σε διαθέσιμο χρόνο, η οποία προκύπτει από τη δυνατότητα κάλυψης των βασικών αναγκών για αυτοσυντήρηση, συναρτάται με την τέχνη ως δυνατότητα, προσφέροντάς της το απαραίτητο πλαίσιο;
Εν τέλει, μήπως η τέχνη χρειάζεται το «part maudite», ώστε να το ξοδέψει;
13 Νοεμβρίου 2007 στις 12:20 μμ
Στουδίτης
@ nikoxy
Στο κείμενό σας στην α. αθηναϊκή επιθεώρηση τέχνης, στο τεύχος 5, καλοκαίρι 2006, σελ. 23 (στο τέλος), εκφράζετε την δίψα σας για απαντήσεις, στα εκεί (ευστοχότατα νομίζω) ερωτήματα που θέτετε. Στη σελ. 25 του ίδιου κειμένου επιχειρείτε, αν καταλαβαίνω καλά, με έμμεσο τρόπο ένα πλαίσιο για τις ενδεχόμενες απαντήσεις τους. Θα επιχειρούσατε σήμερα κάποιες πιο συγκεκριμένες απαντήσεις;
13 Νοεμβρίου 2007 στις 12:26 μμ
ilias
Το αυτονόητο ρωτάτε. Τι προκύπτει από την αντικατάσταση; Μια υπεραφθονία κατασπατάλησης. Αυτή δεν είναι και η σύγχρονη συνθήκη παραγωγής αντικειμένων τέχνης; Όχι τέχνης, αντικειμένων. Commodities. Και δεν ΄΄ξοδεύει ¨¨ η τέχνη το “part maudite” , το αντίθετο συμβαίνει.
Όλο αυτό σαν αυτοσκοπός. Η σπατάλη σαν υπεραξία. Φυσικό είναι, και όχι δύσκολο να κατανοηθεί αν κανείς παρατηρήσει απλά πως γενικότερα η οικονομία της αγοράς είναι η οικονομία ενός καζίνου. Τζόγος. Και που αλλού εκτός της επικράτειας του τζόγου έχει νόημα η σπατάλη;
Το μαγαζί καίμε αγαπητέ μου, το μαγαζί που κάποτε παρήγαγε τέχνη ενώ τώρα αναπαράγει την υπεραφθονία του ομοιώματος της .(Simulacrum)
Τώρα , αν η τέχνη ιστορικά έχει παραχθεί σε καιρούς χαλεπούς ή όχι , αυτό είναι μια άλλη συζήτηση…
13 Νοεμβρίου 2007 στις 1:34 μμ
1789
Αγαπητέ Ηλία με συγχωρείτε αλλά δεν καταλαβαίνετε τίποτε από αγορά όταν κάνετε παραλληλισμούς με τον τζόγο. Η αγορά, βρίσκεται στον αντίποδα του τζόγου.
Θέλω όμως να ρωτήσω κάτι άλλο. Υποψιάζομαι πως όλοι ( δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα λόγω αδαημοσύνης) κρίνετε την τέχνη μέσα στην κοινωνία με τα δεδομένα του γνωστού παρελθόντος.
Κι αν σας πω πως οι ανάγκες της σήμερον, οδηγούν στην παραγωγή μιας τέχνης commodity τί θα μου πείτε ή μάλλον τί σας κάνει να λέτε ότι δεν είναι έτσι.
13 Νοεμβρίου 2007 στις 2:12 μμ
ilias
Τι λέτε καλή μου ..η αγορά δεν έχει σήμερα σχέση με τον τζόγο;
Ε τι να σας πω.. το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;
΄΄Κι αν σας πω πως οι ανάγκες της σήμερον, οδηγούν στην παραγωγή μιας τέχνης commodity τί θα μου πείτε ή μάλλον τί σας κάνει να λέτε ότι δεν είναι έτσι.΄΄
Μα αυτό λέω και εγώ (συγκεντρωθείτε επιτέλους), οι ανάγκες μιας αγοράς _τζόγου αναπαράγουν την τέχνη σαν commodity. Για τωρινά δεδομένα μιλάω.
Το μεταμοντέρνο είναι η αγορά. Και καταναλώνει τα αποθέματα τέχνης του παρελθόντος , αναπαράγοντας και όχι παράγοντας, υπεραξία που με τη μορφή της σπατάλης. Κάτι σαν το πετρέλαιο καλέ…
13 Νοεμβρίου 2007 στις 2:29 μμ
ilias
Πως να το πω, είναι η υπερπληθώρα και η σπατάλη σαν αυτοσκοπός που παράγει την υπεραξία των commodities…. C’est comme ca .
13 Νοεμβρίου 2007 στις 2:47 μμ
1789
Εντάξει, δεν ξέρετε από αγορά, δεν είναι κακό. Πηγαίντε στη Wall Street και πείτε τους τις απόψεις σας περί αγοράς και θα σας ρωτήσουν μήπως παίρνετε στα σοβαρά και τον μεταμοντερνισμό.
13 Νοεμβρίου 2007 στις 3:09 μμ
ilias
Wall str είναι πια το δρομάκι έξω από την πόρτα μου.
13 Νοεμβρίου 2007 στις 11:01 μμ
alberich 1649
What would Jesus buy?
Η αγορά είναι τζόγος και οι οικονομικές θεωρίες ελάχιστα απέχουν από το βουντού, μόνο που οι εργαζόμενοι της Wall st δεν θα το ομολογούσαν ποτέ αυτό.Το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι άμα έχεις λεφτά να ποντάρεις , μακροπρόθεσμα κερδίζεις, αλλά αυτό ισχύει και για το κορώνα γράμματα.
Ομοίως βουντού είναι και τα ιστορικιστικά (και τα κατ’ αναλογίαν άλλων, προερχομένων από άσχετα γνωστικά πεδία) μοντέλα που κατασκευάζουν οι «επιστήμες του ανθρώπου».
Το να πεις ότι δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα τέχνη – και λόγος- που να μην υπόκειται στην προσφορά και την ζήτηση, είναι απλά ένας μεγαλόστομος αφορισμός και δεν θα δεχόμουν κανενός την διαβεβαίωση περί αυτού,είτε επειδή το ιουδαιοχριστιανικό ηθικιστικό σύνδρομο μας έχει μολύνει άπαξ δια παντός, είτε επειδή η διαλεκτική του Μαρξ μπορεί να έχει κάποια βάση, είτε και μόνο επειδή ένα τόσο πολύπλοκο σύστημα όσο η ανθρώπινη κοινωνία μπορεί απλά να βγάλει το πιο απροσδόκητο output σε απόλυτη αντίθεση με τον κυρίαρχο λόγο.
Επίσης δεν συμμερίζομαι την κεντρική ιδέα του άρθρου ότι η αποστροφή προς το θέαμα του πλούτου, του ευ ζειν, της ιεραρχίας, του cleanliness (που συμβολίζει η εξιδανίκευση του ρακένδυτου καλλιτέχνη) είναι μόνο θλιβερό ιουδαιοχριστιανικό κατάλοιπο.Μπορεί κάλλιστα να είναι και κάτι πιο παλιό πιο έμφυτο και πιο καλλιτεχνικό/δημιουργικό π.χ. προμηθεικό, εωσφορικό, βυρωνικό.Ευρωπαγανιστικό αν θέλουμε να τηρήσουμε την αναλογία.
13 Νοεμβρίου 2007 στις 11:50 μμ
1789
13η μέρα του Νοεμβρίου σήμερα, μετρούμε δυο μέρες ακομη για να φτάσει στα τραπέζια μας το Νουβώ Μπωζωλαί (διοργανώνω event–κοπιάστε) αλλά σημειώνω τη μέρα τη σημερινή στο e-καλαντάρι μου (sic) για άλλο λόγο. Μετά από τρία χρονια σιωπηλής ανάγνωσης των μπλογκ συνέλαβα τον χρήστη Άλμπεριχ να σφάλλει, ρητορική αδεία, perhaps, άλλως τε το 1649 είναι αρκούντως τεατράλε, σχεδόν βαγκνερικό.
Κάνετε πολύ λάθος αγαπητέ. Η αγορά και η πιο απόλυτη της έκφραση το χρηματιστήριο με το οποιό μεγάλωσα χάρις στον πατέρα και ενηλικιώθηκα, χάρις στο έτερο ήμισυ (appeal to authority, I know, but still) μόνο βουντού και φαντασιώδες δεν είναι. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στη ΝΥόρκη που με κάλεσε στο σπίτι μια εταιρεία να με ρωτήσει που να παραδώσει 10 τόνους χοιρινό που είχε αγοράσει ο άλλος στα παράγωγα και είχε ξεχάσει να πουλήσει… Θα μας έφερναν στο σπίτι 10 τόνοι χοιρινό γιατί κάποιος το είχε αγοράσει σε χαρτιά με την προσμονή να κερδίσει. Όμως το χοιρινό, το είχε αγοράσει.
Αντιλαμβάνεστε τη σημασία αυτού που σας είπα; Και βέβαια ναι.
Αντιπαρέρχομαι τη χρήση εισαγωγικών στη φράση : επιστήμες του ανθρώπου και δηλώνω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση σοκ όταν διαβάζω ότι εσείς, of all people, ισχυρίζεστε ότι η κοινωνία μπορεί να παράγει συνδυασμούς (μοντέλα) απρόβλεπτους δλδ που δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει κανείς, για την ακρίβεια. Και σε αυτό είστε εντελώς λάθος.
Ούτε το προμηθεϊκό, ούτε το εωσφορικό, καλά για το βυρωνικό δεν κάνω λόγο, δεν εκφράζουν τίποτε ιστορικά συγκρινόμενα με την ιουδαιοχριστινική παράδοση, ούτε ως coined terms, ούτε ως σύμβολα, ούτε ως τίποτα. Το πρόβλημα του άρθρου του Ζενάκου υφίσταται μόνο που ο Ξυδάκης έχασε την μπάλα γιατί επιχείρησε να κάνει ιδεολογική κατήχηση.
Εντάξει, τη μεγάλη «τάπα» την είχε ρίξει ήδη αρκετούς μήνες πριν, με την τοποθέτησή του που καταγράφηκε στο «α» εδώ απευθύνεται σ’εναν αρθρογράφο χωρίς να απαντά σε αυτόν, αναπαράγοντας κάποια βαρετά και εντελώς πασέ κλισέ. Αναρρωτιέμαι γιατί αφού όλοι μας «είμαστε παιδιά του».
13 Νοεμβρίου 2007 στις 11:51 μμ
1789
Για τη λέξη «ευρωπαγανιστικό», σκέφτηκα προς στιγμήν να σας κάνω μήνυση, πάντως.
14 Νοεμβρίου 2007 στις 12:10 πμ
alberich 1649
Το βουντού αναφέρεται στις οικονομικές θεωρίες.Είναι φτωχοί συγγενείς των επιστημών, που αφήνουν (αναγκαστικά λόγω πολυπλοκότητας, αλλά χωρίς να το ομολογούν) έξω από τα μοντέλα τους τόσους σημαντικούς παράγοντες ικανούς να αλλάξουν κατά 180 μοίρες την έκβαση, ώστε το ποντάρισμα στο χρηματιστήριο να μην διαφέρει από το μπαρμπούτι.Το κακό είναι ότι παριστάνουν τους θετικούς επιστήμονες και η κοινωνία μασάει, όπως άλλως τε και με τους ψυχαναλυτές ή τους ομοιοπαθητικούς.
Το προμηθεικό/εωσφορικό είναι ατομικό αλλά διαδεδομένο, έμφυτο & διαχρονικό (και κατ εμέ ευεργετικό) .Δεν μπορεί να συλλογικοποιηθεί και να εμφανιστεί ως παράδοση.Είναι ο πειρασμός να σπάσεις το παιχνίδι για να δεις τί έχει μέσα. Το βυρωνικό είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει hater of your kind αντί για εξαπτέρυγο του καλώς έχοντος.Χρήσιμο κι’ αυτό για την εξέλιξη του είδους.
14 Νοεμβρίου 2007 στις 12:20 πμ
1789
Συνεχίζετε να με εκνευρίζετε όχι γιαυτά που λέτε αλλά γιατί επιχειρείτε να κλέψετε.
Άλλο οι οικονομικές θεωρίες και άλλο το χρηματιστήριο. Το δεύτερο λειτουργεί εκτός θεωριών, επηρρεάζεται περισσότερο από τις πολιτικές παρά από τις οικονομικές θεωρίες που κάνουν μόνον ένα ελαφρύ γκελ πάνω στη διαμόρφωση της πολιτικής. Στην Ελλάδα, όπου ο Υπουργός Οικονομικών έβγαινε τα βράδια στην τηλεόραση και ανακοίνωνε τί θα κάνει την επόμενη μέρα το χρηματιστήριο, μπορείς και να το μπερδέψεις με το μπαρμπούτι αν και η λυπητερή θα σου έρθει με τους νόμους της αγοράς.
Το διαχρονικό που επισημαίνεται, αρνούμαι να το κατονομάσω κάπως και σίγουρα όχι με τον τρόπο που επιχειρείτε εσείς που δεν είναι αθώος αλλά ιδεολογικά φορτισμένος. Δέχομαι να το ονομάσουμε «διαχρονική Μαρία» αλλά προμηθεϊκό και βυρωνικό, σε καμία περίπτωση και εν πάση περιπτώσει και σε αυτό νομίζω ( αύριο που στο μεταξύ θα το έχω σκεφτεί και στον ύπνο μου θα είμαι σίγουρη) πως έχετε άδικο, είναι τυφλά και ωμά μπιχεβιοριστικό, δλδ ούτ εγώ μου είμαι μανιακά άθεη δεν τα λέω έτσι. Ναι, υπάρχει αυτό το διαχρονικό αλλά υπόκειται συνεχείς αλλαγές αφού αλλάζει το context το κοινωνικό μέσα στην Ιστορία.
Εξάλλου μιλάμε για Τέχνη, για συλλέκτες, για πράγματα πολυτελείας, ενασχολήσεις που έχουν ξεφύγει από το μέσο συλλογικό ασυνείδητο ( ε, μα…) και έχουν μετατοπίσει τις ανθρώπινες προσλαμβάνουσες σε άλλες σφαίρες.
Πιο εκλεπτυσμένες san doute μα χρήσιμες κι αυτές για την εξελιξη του είδους.
14 Νοεμβρίου 2007 στις 12:42 πμ
alberich 1649
Ότι είπα για το χρηματιστήριο ισχύει και για τις θεωρίες περί του τί αυξάνει τον πληθωρισμό, τί συνέπειες έχει η αυξομείωση των φόρων κλπ.Αφήνουν απέξω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τις πολιτικές παραμέτρους , τους συσχετισμούς δυνάμεων κλπ και όλα αυτά κάνουν τα μοντέλα ανεδαφικά-εκτός αν υπάρχει μια αυταρχική εξουσία να καταργεί τις περιττές παραμέτρους.
Η συλλογή έργων τέχνης δεν διαφέρει από τη συλλογή γραμματοσήμων. Εδράζεται -no pun intended- στην ίδια καθήλωση θα έλεγα αν είχα σε υπόληψη την ψυχανάλυση Αλλά θεωρώ ότι η προσφορά τέχνης και η ζήτηση για τέχνη είναι πολύ ευρύτερη από αυτήν που οφείλεται στους όποιους συλλέκτες.Η εξέλιξη της παραγωγής και διακίνησης της μουσικής , αλλά και της ηλεκτρονικής εικόνας είναι ενδεικτικά
14 Νοεμβρίου 2007 στις 1:58 πμ
nikoxy
@1789:
Tα άστρα μιλούν, και λένε:
«Xάσατε την μπάλα.
Ο Ηλίας σας τρελαίνει στις ντρίμπλες και ο Αλβεριχ θα σας βάλει στα δίχτυα.
Μην αναμιγνύεσθε με πράγματα που ούτε τα κατέχετε και, πολύ περισσότερο, δεν θέλετε να συναισθανθείτε: dada, εντροπία, situationnistes, βυρωνισμός, ευρωπαγανισμός, καταραμένο απόθεμα, αλητεία, απόγνωση, αποφατικότητα, μηδενισμός, ξεφτίλα, ρομαντικό τριπ. Don’t bother. Αφήστε τα στους σοφιστάς.
»Ασχοληθείτε με τον Dow Jones και τον correct λιμπεραλισμό. Αναδύονται ευκαιρίες.
»Ο Ερμής είναι ανάστροφος και ξινός.
»Το Σ/Κ ίσως βρέξει.»
14 Νοεμβρίου 2007 στις 8:00 πμ
1789
ΛΟΛ. Πάντως τείνω να πιστεψω ότι όλα αυτά πράγματι γειτνιάζουν με τη θρησκευτική πίστη και βρίσκονται στη σφαίρα του ανεξήγητου. Εντάξει, εγώ δεν μπορώ να τα καταλάβω όπως λέτε αλλά κι εσείς δεν μπορείτε να τα τεκμηριώσετε με επιχειρήματα.
Ο αγαπητός Ηλίας δεν τα πάει καλά στην μπάλα, τον έχω συλλάβει πολλές φορές να βάζει τα πόδια του στη σούπα για να αποπροσανατολίσει τη συζητηση, αυτό δεν λέγεται τρίπλα. Ο Άλμπεριχ είναι δυνατός παίχτης κι αν είναι να πειστώ από κάποιον απο εκείνον θα πειστώ γιατί συζητάει με επιχειρήματα. Είναι ωραίο να αλλάζεις απόψεις αφού πρώτα περάσεις από τη διαδικασία της λογικής επεξεργασίας τους, δεν είναι;
14 Νοεμβρίου 2007 στις 12:45 μμ
Maigret
Ως ελάχιστα καταρτισμένος και καθόλου καλός ντριμπλαδόρος, μα εξαιρετικά επιδέξιος και αναντίρρητα ικανός στο να ρωτώ τα αυτονόητα (μερσί ilias), έχω συνέχεια απορίες, παρακαλώ να με διαφωτίσετε (ουπς, λάθος λέξη, σκοτοδιαφωτισμός γαρ), τεσπα, βοηθήστε με.
@ilias
υπήρξε ποτέ τέχνη δίχως εκμετάλλευση των αποθεμάτων (maudite ou pas) του παρελθόντος; (έστω σε τελευταία ανάλυση, όπως έλεγαν και κάποιοι μαρξιστές κάποτε). Αναζητούμε να δώσουμε χώρο εκτός της αγοράς για την παραγωγή του αυθεντικού ή του εξωγήινου;
@alberich 1649
«Μπορεί κάλλιστα να είναι και κάτι πιο παλιό πιο έμφυτο και πιο καλλιτεχνικό/δημιουργικό π.χ. προμηθεικό, εωσφορικό, βυρωνικό.Ευρωπαγανιστικό»
1. αγαπητέ Ρεπουμπλικάνε, λησμονήσατε – κάτι ακόμη πιο έμφυτο αν και λιγότερο καλλιτεχνικό / δημιουργικό – το κυνικό / κυνικούς και το λιμπερτίνικο / ντεσαντικό. Ως υπερασπιστής των diggers δεν θα έπρεπε…
2. Και το βουντού τζόγος είναι, οπότε η κάθε θεωρία είναι διπλός τζόγος ή τζόγος στο τζόγο. Εδώ σας χάνω, με μπερδεύει το 1649, ως προσδοκία χειραφέτησης και οι θεωρίες των πολιτικών ποιητών της εποχής.
Δεν είναι τόσο απλά, ούτε τόσο άσπρο μαύρο τα πράγματα. Είναι τζόγος στην απόχρωση του γκρι. Εκτός κι αν αποδεχτούμε περίτρανα το ότι είμαστε ελιτιστές, και θεωρούμε ότι δεν θα ξαναεμφανιστούν οι Μπετόβεν – Μότσαρτ (Frankfurt, sic.). Εκτιμώ όμως – και είμαι βέβαιος και εσείς – ότι ο nikoxy με το άρθρο, το πάει αλλού και όχι προς τον αρειμανίως κλασαυχενίζοντα.
14 Νοεμβρίου 2007 στις 1:34 μμ
alberich
Αγαπητέ επιθεωρητά
1.Όχι και οπαδός.Απλώς είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία . Συμφωνώ ότι υπάρχουν και αυτά και μας κάνουν ως πιθανές θρυαλίδες ανατροπής του κυρίαρχου λόγου.Οι ντίγγερς όμως δεν έχουν σχέση με το λιμπερτίνικο/ντεσαντικό όπου η ατομική ελευθερία ταυτίζεται με το να κατέχεις και να ασκείς εξουσία.Και κυνισμό δεν ξέρω γιατί τους αποδίδετε.Ίσως επειδή είναι ένα πρώιμο παράδειγμα dropout.
2.Το τζόγος ανεφέρεται στι βεβαιότητες περί της λειτουργίας της αγοράς .Όταν θεωρείς ότι ένα πολύπλοκο μη γραμμικό σύστημα περίγράφεται επαρκώς από ντετερμινιστικά μοντέλα του 19ου αιώνα, ουσιαστικά απλώς επαφίεσαι στις πιθανότητες και το αποτέλεσμα εξαρτάται από τις ενέργειές σου τόσο όσο και αν διάλεγες να το επηρρεάσεις μέσω βουντού.Αλλά οι οικονομολόγοι δεν πτοούνται από τέτοιες λεπτομέρειες-όπως οι μαθηματικοί και οι μηχανικοί- αφού τα οικονομικά δεν είναι επιστήμη αλλά ιδεολογία
Τέλος κατάλαβα πολύ καλά τί εννοεί ο Ν.Ξυδάκης. Η πρόταση «μια απολογητική του κυρίαρχου ως μοναδικού, ως του μόνου πραγματικού» είναι σαφέστατη και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.Το άρθρο στο Βήμα ήταν μια μίνι εκδοχή του «τέλους της ιστορίας» στο χώρο της τέχνης.
14 Νοεμβρίου 2007 στις 5:06 μμ
οι σκιές μιλάν
«Μια απορία το ‘χω
σαν σηκώσεις τον σάλιαγκα
και τον κοιτάξεις από κάτω,
πές μου, τί είναι αυτό που λαχταράς και βλέπεις,
αν όχι ένα σπαρταριστό, να σου γελά
να σε καλεί, μουνάκι. »
Aπό το θείο τραγί
Ταιριάζει γάντι το στιχούργημα του θείου στην φωτό σας.
14 Νοεμβρίου 2007 στις 5:09 μμ
ilias
@maigret
έργο τέχνης είναι η συμμετοχή στη διαδικασία κατανόησης του τι είναι τέχνη.
Η διαδικασία αυτή υπήρξε πάντα ένα εξαιρετικά πολύπλοκο γεγονός που υπερέβαινε -τον σήμερα μόνο αποκαλούμενο- ΄΄χώρο της τέχνης ΄΄ .
Στο παρελθόν πχ. 14αι. οι καλλιτέχνες ιστορούσαν τον κοινό μύθο και όχι τον μύθο τους ή ακόμα χειρότερα το μύθο του institution και του χορηγού του. (Και μην ακούσω εδώ τίποτα για πάπες Πίους και Μεδίκους).
Άλλο η άντληση μια ιδέας και η απόδοση της πίσω σαν κατανόηση έστω, μέσα στο κοινό πλαίσιο αντίληψης μιας κοινωνίας, και άλλο πράγμα η λεηλασία πάνω στ΄ απομεινάρια ενός πτώματος, είτε αυτό είναι το πτώμα του θεού είτε το πτώμα του κομμουνισμού. Αυτό που συμβαίνει σήμερα χάριν αταβισμού το λέμε ακόμα τέχνη και πολύ άσκημα κάνουμε γιατί έτσι και τέχνη δεν έχουμε , μιας και έχει χαθεί αλλά και αυτό που έχουμε στα
χέρια μας αδυνατούμε να το δούμε και να κάνουμε κάτι της προκοπής με δαύτο. Κάτι καλύτερο από συσσώρευση σκουπιδιών πολυτελείας…
ίσως μάλιστα τελικά αυτή η χωρίς όνομα δραστηριότητα που αποκαλούμε τέχνη, και που δεν χρειάζεται όνομα, να εγκυμονεί κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Θα δείξει κάποτε.
@1789
Φυσικά και μπαίνω μέσα σε σούπες .
Αν μάλιστα δεν ήσασταν απρόσεκτη θα βλέπατε ότι στις δικές σας σούπες στα δικά σας πιάτα πατάω και χοροπηδάω. Αλλά οι neocons είσαστε distracted λόγω ενοχών …
14 Νοεμβρίου 2007 στις 5:16 μμ
ilias
@maigret
Σας ευχαριστώ επίσης που μου δίνετε την ευκαιρία να ασκούμαι στην προσποίηση πρώτου βαθμού. Μόνο μεγάλοι ηγέτες έχουν πια τέτοια προνόμια βλέπετε..
14 Νοεμβρίου 2007 στις 8:29 μμ
Ατρεύς
Άσχετο ίσως με το θέμα, ΣΧΕΤΙΚΟ όμως με την πολιτεία που ζούμε:
Δείτε τί έκανε ο κ. KILL-τίδης, ο υφυπουργός Αγρανάπτυξης καλέ: Μόλις το ΣτΕ ακύρωσε απόφασή του για το κυνήγι (με το σκεπτικό ότι φέτος χάθηκαν πολλά ζώα από τις πυρκαγιές, να μην σκοτώσουν οι κυνηγοί όσα διασώθηκαν) αυτός ο λαμπρός και πολλά υποσχόμενος (στους κομπλεξικούς και φασίστες) νέος έβγαλε «αστραπιαία» νέα διαταγή ξαναεπιτρέποντας το κυνήγι!
Γειά σας.
Εγώ πάω τώρα να «KILL» κι αλλού, τον κ. KILL-τίδη… Κι είναι και γιατρός, τρομάρα του…
14 Νοεμβρίου 2007 στις 8:42 μμ
Maigret
@ilias
χαίρομαι – ως blogoλούμπεν – που σας προσφέρω γυμνάσματα στην τέχνη της προσποίησης – έστω και πρώτου βαθμού
(προνόμιο που εκτός από τους μεγάλους ηγέτες, κάποτες είχαν και οι «πρωτάρηδες» αυλικοί)
14 Νοεμβρίου 2007 στις 11:08 μμ
ilias
@maigret
Text itself plays… my ΄΄texturized΄΄ friend..
(Η προσποίηση 1st degree είναι και η πιο δύσκολη)
15 Νοεμβρίου 2007 στις 12:10 πμ
no frost
H κατάσταση είναι ένα μπάχαλο δυστυχώς. Το ντιστρόι απέδειξε με απόλυτα κυνικό και εκκωφαντικό τρόπο όλα τα κενά στον τρόπο διαχείρισης της σύγχρονης εικαστικής σκηνής. Το ίδιο και το πληρωμένο αφιέρωμα του φλας αρτ. Το ΔΕΣΤΕ έγινε το μονοπώλιο της αγοράς γιαυτό κι ο Ζενάκος έτριξε τα δόντια του προκλητικά δηλώνοντας στο Βήμα πως δεν υπάρχει τέχνη εκτός αγοράς(εκτός αρεσκείας και γλειψίματος στους ΧΥΖ).Το υπουργείο εγκρίνει κι επαυξάνει καθότι χρηματοδοτεί το ντιστρόι ενώ αναβάλλει για 2 χρόνια το Μουσείο σύγχρονης τέχνης που κι αυτό σπεύδει να κάνει έκθεση για τους νέους εναρμονιζόμενο σε μεγάλο βαθμό όπως μαθαίνουμε με την βάρβαρα επιβαλλόμενη «αισθητική» του ΔΕΣΤΕ. Σαν ραγιάς. Το Υπουργείο δεν προωθεί κανέναν καλλιτέχνη στο εξωτερικό μόνο συμμετέχει στην μπιενάλε Βενετίας με επιμελητές συνεργάτες του ΔΕΣΤΕ. Ακόμα κι ευρωπαική γκαλερί ο Ξίπας εκθέτει τώρα σε πρώτη ατομική κάποιο άγνωστο 25χρονο που μυρίζει τρομολαγνεία ντιστρόι. Κάτι παραγκαλερί στο Μοναστηράκι προσπαθούν να κάνουν το ίδιο .Όσοι υποστηρίζουν μια ποιότητα στην τέχνη και καλλιτέχνες άνω των 30 ετών χαρακτηρίζονται συλλήβδην ντεμοντέ, άσχετοι και ξεπερασμένοι. Οι λέξεις Ιστορία, ηθική, αισθητική, πνευματικό, ακερδές, ιδεολογία, πολιτική, αμφισβήτηση του κατεστημένου, παράδοση κλπ είναι απαγορευμένες και γίνονται και αντικείμενο χλεύης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο Ζενάκου. Ποιο ήταν το μήνυμα του; Εκτός από τα νεφελοσκεπή θεωρήματα, πίσω από τον μπερντέ του Καραγκιόζη υπήρχε ο βρυχηθμός: Όσοι ασχολείστε με τους ρακένδυτους καλλιτέχνες είστε ή αφελείς ή ηλίθιοι χριστιανοί( το τελευταίο ήταν πρόστυχη σπόντα για το κείμενο Ξυδάκη περί μιας έκθεσης διοργάνωσης Κοντοσφύρη που έγινε χωρίς μπάτζετ και είχε τίτλο «Χωρίς λεφτά. Με χαρά»).Το συμπαραδηλούμενο ήταν: Εγώ είμαι ο μάγκας της αγοράς τέχνης και μη μου κολλάτε για τα λεφτά που πήρα γιατί κοιτάξτε πόσα περισσότερα παίρνουν κάτι διευθυντές μουσείων.. Σ’ αυτό το επίπεδο μας έχουν καταντήσει. Κι έρχεται τώρα και το ΔΕΣΤΕ στο φλας αρτ να ρίξει το φιρμάνι του μεγαλοπασά για το ποιος θα προωθηθεί ή όχι στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πως δηλαδή με τις μεταπωλήσεις έργων που θα κάνει το τράστ θα ανεβάσει την χρηματιστηριακή αξία των μετοχών-έργων που έχει ή θα αποκτήσει για να μεταπωλήσει. Έτσι λοιπόν εσείς οι καλλιτέχνες οφείλεται να «συμμορφωθείτε» με το συγκεκριμένο γούστο του πασά και των αυλοκολάκων του που δεν διαφοροποιούνται ρούπι, κι «όλα παν καλά με κοκα κόλα όλα πάνε καλά.» Σας ρωτάω λοιπόν εσείς πως νοιώθετε γι αυτό; Πέρα φυσικά από την προσωπική σας –νόμιμη- φιλοδοξία σαν καλλιτέχνες ή θεωρητικοί;.. Και τι προτείνετε ως λύση; Περιμένω…
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:31 πμ
ilias
Πσσσσ….ανατρίχιασα…επιθεωρητά… 1789 , alberich , βοήθεια μας την πέφτει η ιντελιγκέντσια….
15 Νοεμβρίου 2007 στις 8:18 πμ
1789
Μου αρέσει η ιδέα ότι το άρθρο του Ζ ήταν απάντηση για τα της έκθεσης «του Χαρη και της Ζωής» και ο σχολιαστής δεν σκέφτειται καν το ενδεχόμενο ότι το άρθρο του Ξ ήταν σπόντα για το Destroy.
Ο nofrost συμφωνεί λίγο πολυ με τον Ζ. Περιγράφει ένα ζοφερό τοπίο, μία ανυπαρξία εκτός της αγοράς και ένα μεγάλο σύνολο από καλλιτέχνες που το μόνο που επιθυμούν είναι να μπουν στην αγορά κι αυτοί γιατί γιαυτό διαμαρτύρονται, επειδή είναι εκτός του παιχνιδιού. Αν η Τέχνη υπάρχει εκτός αγοράς ( εγώ πιστεύω ότι υπάρχει αλλά μετά το σχόλιο το nofrost έχω αρχίσει να αμφιβάλλω) τότε δεν την εμποδίζει σε τίποτε να αναπτυχθεί ο μικρός, εγχώριος μηχανισμός. Επειδή η πλειοψηφία δεν μπαίνει στο Flash Art; Ε, και τί λέει αυτό; Αφού τα εν λόγω έντυπα είναι της ξεφτίλας, τα παίρνουν και είναι απαξιωμένα στη συνείδηση της πλειοψηφίας των αγνών καλλιτεχνών, τί τους κόφτει τί γράφουν, αφού δεν τους αφορά αυτός ο χώρος, αφού αυτοί παράγουν αγνή τέχνη, εκτός αγοράς; Τί τους ενδιαφέρει τί εκθέτει ο ένας και ο άλλος; Η αλήθεια της τέχνης τους, στο τέλος θα λάμψει.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 8:32 πμ
1789
Πάντως για να μην τρελαθούμε κιόλας, έχω δει έργα κι εχω επισημάνει καλλιτέχνες που με έχουν κάνει να σκεφτώ πολύ άσχημα πραγματα σχετικά με τη φύση των σχέσεων που έχουν με επιμελητές, δημοσιογράφους, γκαλερίστες. Δεν ξέρω αν πουλάνε έργα ( υπάρχουν ψώνια που αγοράζουν βίντεο ας πούμε, δεν ξέρω), αναφέρομαι στην προβολή τους ή και στην παρουσία τους ακόμη σ’εκθέσεις και Μπιενάλε.
Με παρηγορεί όμως ότι στην Ιστορία πάντα έτσι ήταν. Θα είχε πλάκα να συγκροτηθεί ένας τόμος-πανόραμα της τέχνης με τον τίτλο: «Από τους κολλητούς του Περικλή και του Φειδία στους κολλητούς του Δάκη Ιωάννου».
Έτσι λοιπόν επανέρχομαι στην εμμονή μου. Αν αρχίζω να γκρινιάζω περί κολλητών, είναι σαν να επιθυμώ να αλλάξω την ανθρώπινη φύση που στο πέρασμα των αιώνων δείχνει μια στασιμότητα μάλλον, για να το πω κομψά. Γιαυτό θέλω να έχω εργαλεία που λειτουργούν καλά(βλ.αγορά) και δεν με ενδιαφέρει η ηθικολογία περί της ανθρώπινης φύσης στον κοινωνικό βίο και τις κοινωνικές συναλλαγές.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 11:15 πμ
nikoxy
@1789:
Aς μην τρελαθούμε, πράγματι…
Πάψτε λοιπόν να μπερδεύετε αδιάκριτα τις βούρτσες: τα PR, τα φράγκα, τα power games, την τέχνη, τη δίκη προθέσεων και την ιδεολογία.
Ή πηγαίνετε σε ένα mall να αγορεύσετε υπέρ αγοράς στα αγόρια με τις emo φράντζες.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 11:30 πμ
no frost
Αγαπητε 1789,ινστρούχτορα της Γαλλικής Επανάστσης (sic), μήπως η δική σου ανθρώπινη φύση διακρίνεται απο στασιμότητα και άκρατο συντηρητισμό; Γιατί είναι ψώνια όσοι π.χ αγοράζουν σήμερα βίντεοαρτ; Κανε τον κόπο και μπές στο youtube να δείς πειραματική βιντεοαρτ που χρονολογείται 1930! άψογη δουλειά με πενιχρά μέσα. Και ποιός είπε οτι οποιαδήποτε κριτική στον φονταμενταλισμό της σημερινής αγοράς τέχνης στην Ελλάδα εκπορεύεται απο αποτυχημένους, ζηλόφθονους καλλιτέχνες που είναι εκτος κυκλώματος; Γιατί κάποιοι αγχώνονται τόσο πολύ τώρα που άνοιξε ένας διάλογος για την σχέση έργου τέχνης και αγοράς και σπεύδουν να λασπολογήσουν προθέσεις, καλλιτέχνες και τεχνοκριτικούς με άλλη άποψη;
Διατελείς σε σύγχυση αν πιστεύεις οτι το έργο τέχνης είναι απλά ένα προίον που αγοράζεται και το εξουσιάζει όποιος το κατέχει. Η φύση του έργου τέχνης είναι τέτοια που δεν κλείνεται στα ντουβάρια, δεν περιορίζεται στα σαλόνια και τα μουσεία. Ένα σημαντικό εννοιακό έργο π.χ διαθέτει και μετακατασκευαστική πορεία στον χρόνο. Αλλιώς δεν θα άξιζε π.χ ένα έργο σαν του Beuys που η πραγματική του αξία είναι αδιανόητη χωρίς την συμβολική υπόσταση του ίδιου, τα κείμενα, τις απόψεις την δράση του. Αυτή είναι η υπεραξία του έργου του Beuys, που την δημιούργησε μόνος του για να φτάσει να έχει την αξία που έχει στην αγορά.Κι έπειτα σου ξεφεύγει ένας βασικός παράγοντας. Η Ιστορία. Το 1966 π.χ στον ετήσιο κατάλογο της Tate Gallery ο Bacon ισα ισα που υπήρχε με δεκάδες άλλους.Ήταν εκτός αγοράς. Δες τι έγινε 10 χρόνια μετά.
Εν κατακλείδι η αγορά είναι η τελευταία που είναι «εργαλείο» αποτίμησης της τέχνης λόγω της ανόητης μηχανιστικής της φύσης.
Αυτό το επιβεβαιώνει πλειστάκις η Ιστορία.
Τέλος φίλε μου μην μπερδεύεις την ηθικολογία μα την ηθική. Σίγουρα θα πιστεύεις οτι ένας καλλιτέχνης σαν τον Μπέργκμαν ήταν ηλίθιος όταν δήλωνε πως η τέχνη έχει κατεξοχήν σχέση με την ηθική, είναι μια ηθική και κατα προέκταση πολιτική στάση στα πράγματα, έλα όμως που είχε δίκιο..
15 Νοεμβρίου 2007 στις 12:20 μμ
1789
@nikoxy:Όλα αυτά που απαριθμείτε, είναι η κοινωνία. Τα φράγκα με την τέχνη, το PR και τα power games. Γιαυτό και οι συζητήσεις αυτές γίνονται σε κοινωνίες όπου υπάρχει η στοιχειώδης ευμάρεια και πάντως σίγουρα μεταξύ χορτάτων. Δεν ξέρω τί είναι η emo φράντζα αλλά δεν το λέτε για κάτι καλό.
nofrost: Φαντάζομαι ότι υπάρχουν συλλέκτες που αγοράζουν βίντεο αρτ του 30 και του 07. Αν με αυτό το επιχείρημα θέλετε να μου αποδείξετε τη διαχρονικότητα του συλλέκτη ο Άλμπεριχ έφερε ένα πιο καλό επιχείρημα πιο πάνω.
Λέτε:» Γιατί κάποιοι αγχώνονται τόσο πολύ τώρα που άνοιξε ένας διάλογος για την σχέση έργου τέχνης και αγοράς και σπεύδουν να λασπολογήσουν προθέσεις, καλλιτέχνες και τεχνοκριτικούς με άλλη άποψη;»
Εσείς γιατί το κάνετε; Γιατί βλέπετε προθέσεις, πληρωμένα άρθρα και δεν ξέρω εγώ τί άλλο σε αυτούς με τους οποίους διαφωνείτε; Τα ίδια μπορεί να πει κανείς και για την άλλη πλευρά μόνο που αυτά δεν είναι επιχειρήματα.
Δεν έχω καταφέρει να κάνω σαφές ότι εγώ δεν έχω πρόβλημα με τις απόψεις σας ( όταν δεν συνοδεύονται από κατηγορίες ή δίκες προθέσεων), εκεί που έχω κάποια δυσκολία, είναι ότι με αφορμή αυτή τη συζήτηση η οποία πρέπει να συμφωνήσετε ότι είναι πρωτίστως ιδεολογική, βγαίνουν συμπεράσματα συλλήβδην. Επιστρατεύτηκε ως επιχείρημα το ελεύθερο λογισμικό για να αποδείξει τη δημιουργία εκτός αγοράς. Σύμφωνοι. Μαγειρική δεν γινεται μόνο στα εστιατόρια αλλά όποιος θέλει να προσδόσει αξια σε αυτά που μαγειρεύει τα συγκρίνει με των εστιατορίων, έτσι γίνεται παντού, έτσι και στην τεχνολογία κι αυτό δεν αποδεικνύει το αυταπόδεικτο: τη δημιουργία εκτός αγοράς αλλά ότι η αποτίμηση μιας αξίας γίνεται εντός. Κι όσον αφορά στο παράδειγμα του Μπέϊκον δεν βλέπω γιατί δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω κι εγώ από την πλευρά μου για να σας πω ότι οι ανάγκες και οι ματιές αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Επίσης, δεν πιστεύω ότι ο Μπέργκμαν ήταν ηλίθιος, δεν πιστεύω ότι είναι ηλίθιοι όσοι διαφωνούν μαζί μου αντίθετα από εσάς ίσως αλλά κι αυτό είναι δικαίωμά σας. Αυτό που λέω εγώ κι θα έχετε μεγάλη δυσκολία να το ανατρέψετε είναι ότι δεν είναι δυνατόν κάποιοι να έχουν την απαίτηση το δικό τους αξιακο σύστημα να είναι το μόνο αληθινό και να κάνει apply κάθετα και οριζόντια μέσα στην κοινωνία.
Θέλω μία κοινωνία που να μου δίνει το δικαίωμα να έχω τις δικές μου αρχές, χωρίς να ενοχλώ κανένα, να μην πρέπει κανείς να υφίσταται τα δικά μου πιστεύω, τη δική μου πίστη και τούμπαλιν. Αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν διαχωρισμούς και βία και καλα να είσαι με την πλειοψηφία, αν ανήκεις σε κάποια μειονότητα την έχεις άσχημα κι έχω μερικούς γνωστούς που μια ωραία πρωία τους φόρτωσαν σ’ενα τρένο–το θυμήθηκα τώρα με τον Μπόϋς. Κάποιοι έχουν εμμονή με την αγορά για τα χρήματα, άλλοι απλά, ψάχνουν ένα καταφύγιο από τον φανατισμό. Δατς ωλ.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 12:57 μμ
no frost
1789,
«Βρέχει βρέχει και σταματημό δεν έχει..»
15 Νοεμβρίου 2007 στις 1:09 μμ
nikoxy
@ 1789:
Μπερδεύετε τις βούρτσες κατά συρροήν.
Θυμηθήκατε τώρα την κοινωνία; Και μάλιστα κοινωνία εκτός αγοράς;
Μα… Υπάρχει such a thing?
«Τhere is no such thing as society. There are individual men and women, and there are families» θα έλεγε η λαίδη Θάτσερ.
[Στο mall! Στο mall!]
—
* emo: βλ. Wikipedia, λήμμα «emotions market».
15 Νοεμβρίου 2007 στις 1:10 μμ
ilias
Λέει και σωστά λοιπόν ο Άλβεριχ πιο πάνω πως,
΄΄Αλλά θεωρώ ότι η προσφορά τέχνης και η ζήτηση για τέχνη είναι πολύ ευρύτερη από αυτήν που οφείλεται στους όποιους συλλέκτες.Η εξέλιξη της παραγωγής και διακίνησης της μουσικής , αλλά και της ηλεκτρονικής εικόνας είναι ενδεικτικά΄΄
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της εξέλιξης που διαμορφώνουν οι νέες τεχνολογίες η συναισθηματική εργασία (affective labor) χαρακτηριστικό παλαιότερα των καλλιτεχνών και των γυναικών, γενικεύεται και κεφαλαιοποιείται στο έπακρον. Και έτσι δεν βλέπουμε σήμερα τους Murdoch, Microsoft, Google κτλ να ανοίγουν μουσεία ,συλλογές γκαλερί και μπιενάλε αλλά Myspace, Facebook και Youtube.
Θα μπορούσαμε να πούμε έτσι απλά ότι αυτό είναι απόπειρα ¨΄συλλογής δικτύων΄΄;
Η μήπως συμβαίνει κάτι άλλο και αυτό που προσπαθεί η 1987 να ορίσει σαν ΄΄αγορά ΄΄δεν είναι παρά ένας αναχρονισμός;
Και σε τελευταία ανάλυση ένας αναχρονισμός δεν είναι και η κοντρίτσα που έχει προκύψει σε σχέση με τη Μπιενάλε των Αθηνών; Η Μπιενάλε που ανακάλυψε το 07 τη video art και βασίστηκε σ¨αυτήν.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 1:21 μμ
ilias
Στην εποχή που η IBM και η »Linden dictatorship»επενδύουν εκατομμύρια για την κατασκευή του λογισμικού που θα επιτρέψει τη σύνδεση των εικονικών κόσμων και την εμφάνιση του global avatar , στη ΄΄Συρία ΄΄ ψαρώνουν με τα ψίχουλα που πέσανε από το τραπέζι μιας τράπεζας…και το λένε αυτό αγορά.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 1:32 μμ
1789
Πότε το είπε αυτό η Λαίδη-Θάτσερ, στάρετς nikoxy. Μην κάνετε κήρυγμα περι κοινωνίας σε ανθρώπους που η ιδεολογία τους γεννήθηκε από την ανάγκη να μετατρέψουν αγέλες πιστών σε πολίτες.
nofrost ελάτε. Πείτε μου σας παρακαλώ γιατί δαιμονοποιείτε όσους διαφωνούν μαζί σας τώρα που άνοιξε ο διάλογος για τη σχέση έργου τέχνης και αγοράς;
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:02 μμ
Novalis
[ http://briandeer.com/social/thatcher-society.htm ]
(just in case, next time google if you may)
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:25 μμ
Alberich - κατασκευάζειν και χαίρειν
Ναι είναι πολύ γνωστός αυτός ο λόγος, το νεοβικτωριανό μανιφέστο.Η επιστροφή του ιδεαλισμού στην πολιτική υπό το ένδυμα του πραγματισμού.Εκεί λέει και το cleanliness is next to godliness.Εκεί ξανααναγορεύονται οι ατομικές αρετές του εμφορούμενου από την προτεσταντική ηθική σε κοινωνικές αξίες, μετά από το απαραίτητο μεταπολεμικό διάλειμα και δίδεται το εναρκτήριο λάκτισμα για την σημερινή διακυβέρνηση του δυτικού κόσμου από τους τηλεευαγγελιστές.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:35 μμ
1789
Novalis, να προτιμάτε τις πρωτογενείς πηγές
http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=106689
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:43 μμ
nikoxy
@ Lady neo-con 1789
Στο mall! Στο mall!
@Novalis
thanks για το λινκ, ρωμαντικώτατε
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:57 μμ
nikoxy
Ωραίο και το δεύτερο λινκ, με το επίσημο editing του Ιδρύματος Θάτσερ, και τη βούλα γνησιότητας:
«Douglas Keay faithfully reproduced MT’s reflections on society»
Αρα πρωτογενής πηγή το περιοδικό «Women’s Own», όπου και η συνέντευξη.
Εν πάση περιπτώσει, το ζαλίσαμε…
Για τέχνη δεν μιλούσαμε; Ή για το «Νταλάρας in the Mall»;
15 Νοεμβρίου 2007 στις 2:58 μμ
1789
Καλέ σταματείστε να με βρίζετε.
Επειδή διαισθάνομαι ότι η παρουσία μου σας χαλάει κάπως, σας αφήνω να διαλεχθείτε μεταξύ σας όσοι συμφωνείτε και μάλιστα άνευ επιχειρημάτων. Για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα δε, θα σας πω μια εντελώς αληθινή ιστορία.
Κυκλοφορεί στον Κεραμεικό ένας Πακιστανός μ’ενα δίευρο στο χέρι. Πηγαίνει στους οίκους ανοχής και τον διώχνουν γιατί δεν κοστίζει αυτή η υπηρεσία δύο Ε σε κανένα οίκο ανοχής του Κεραμεικού. Έχει κόψει όμως ένα νεαρό invigilator σε μία από τις δύο παράλληλες εκθέσεις της Μπιενάλε ( τυχαίνει να τον γνωρίζω κι από αυτόν άκουσα την ιστορία) και προσπαθεί να πείσει εκείνον να του καθίσει με 2 Ε!!!
Μάταια ο πιτσιρικάς που είναι λίγο κουκουρούκου βέβαια αλλά ταυτόχρονα είναι ένα πολύ ευγενικό παιδί, του λέει πρώτον ότι δεν κάνει σεξ με λεφτά και δεύτερον ότι δεν του αρέσουν οι άντρες. Ο Πακιστανός, κάθε απόγευμα, μόλις γυρίσει από τη δουλειά και σουλουπωθεί, θα πάρει το κέρμα στα χέρια και αφού κάνει πρώτα την προσπάθεια στους οίκους ανοχής θα καταλήξει στο φίλο μου.
«Ρε μπας και είναι καμία περφόρμανς» τον ρώτησα εγώ η αδαής και καχύποπτη περί τα εικαστικά.
Τίποτα. Στο μεταξύ ο δικός μας δεν είναι κανας ηλίθιος, μια χαρά παιδί ο Πακιστανός, έξυπνος και ευγενικός.
Του είπα να του δώσω λεφτά να του τα δώσει για να συμπληρώσει το ποσό και να πάει σε οίκο ανοχής. Του το είχε προτείνει ήδη και δεν το είχε δεχτεί. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχει εκτιμήσει ότι το σεξ επί πληρωμή στην Αθήνα κοστίζει 2Ε. Τέρμα.
Μέχρι να πέσουν οι τιμές, θα μείνει ρέστος, το έχει αποφασίσει.
Να το μάθει η Λαίδη, να τον κάνει λόρδο! :-)
Χαιρετώ κι ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα και ευγενική συζήτηση. Σταρετς, την ευχή σας.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 3:00 μμ
ilias
και σαν σωστή λαίδη ας πάρει μαζί της και κάνα ακόλουθο..
15 Νοεμβρίου 2007 στις 3:10 μμ
no frost
1789,
Ποιός δαιμονοποιεί και ποιος αποκαλεί τον άλλο ηλίθιο όταν μπαίνει στον κόπο να κάνει διάλογο μαζί του; Αυτός ο καχύποπτος και κλειστοφοβικός σου κόσμος σε οδηγεί σε φοβικές αντιδράσεις. Εσύ αντίθετα αποκάλεσες κάποιους neocons (νεομαλάκες για όσους δεν γνωρίζουν) κι εξακολουθήσαμε να σου μιλάμε κιόλας!
Δες ποιοί γράφουν το αφιέρωμα στο φλάς άρτ,δες την μεθόδευση, τις επιλογές καλλιτεχνών,την ιερατικού τύπου επιχείρηση»καθοδήγησης της αγοράς»,δες τις διαφημιστικές καταχωρήσεις και αποφάσισε μόνος/η σου.Κανείς δεν προσπαθεί να σου επιβάλλει τίποτα αλλά ορισμένα πράγματα φωνάζουν απο μόνα τους. Και επιδιώκουν μάλιστα να είναι απολύτως δηλωτικά των προθέσεών τους.Τώρα αν κάποιοι -λόγω πιθανώς και άγνοιας του συνολικού τοπιου- έπιμένουν στον στρουθοκαμηλισμό μπορεί να κριθούν απο τον καθένα μας.Τέλος άσε τις ψευτοευγένειες και τα τερτίπια που δεν πείθουν κανένα καθώς χάνεις την ψυχραιμία σου και εντέλει βρίζεις.Ο πανικός δεν βοήθησε ποτέ κανένα
15 Νοεμβρίου 2007 στις 3:25 μμ
ilias
@no frost
Αγαπητέ μου να διορθώσω μια παρεξήγηση.
Τον όρο neocons τον χρησιμοποίησα εγώ πιο πάνω με την κυριολεκτική έννοια του
δλδ neo-conservatives. Όντως στα γαλλικά σημαίνει αυτό που λέτε δλδ νεο ‘ηλίθιοι μέσα στους κύκλους της altermondialisation. Πάντως στην προκειμένη περίπτωση δεν ήθελα να βρίσω κανένα.
15 Νοεμβρίου 2007 στις 3:58 μμ
1789
Για το neocons σας απάντησαν. ο Ηλίας το είπε απευθυνόμενος σε μένα. Ποτέ μου δεν έχω αποκαλέσει κάποιον μαλάκα κατά τη διάρκεια κάποιας συζήτησης, αντίθετα έχω υποστεί άλλους να το υπονοούν όταν δεν μου το λένε ανοιχτα μόνο και μόνο επειδή διαφωνώ μαζί τους.
Δεν διαβάζω Flashart αγαπητέ μου, πιστέψτε με. Μιλάει για έναν άλλο κόσμο τον οποίο εγώ δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να τον συναναστραφώ και ούτε και τη διάθεση, προτιμώ τους γκουρμέδες. Να δεχτώ και την αξιολογική σας κρίση ότι πρόκειται περί έντυπο-ξεφτίλας, οπότε μικρού impact στα πράγματα, οπότε μην σκάτε. Πόσοι στην Ελλάδα διαβάζουν Flashart και πόσοι «Καθημερινή». Αυτο να σκέφτεστε για να μην γίνεστε και κακός χωρίς λόγο.
Cheers.
16 Νοεμβρίου 2007 στις 3:12 πμ
daphne
Et avec ceci et avec cela nous voila a la : LA FABRIQUE DU CONFORMISME
16 Νοεμβρίου 2007 στις 7:02 μμ
manolisc
«Βρυξέλλες
H ψηφιοποίηση του πολιτιστικού αποθέματος και η άμεση δημιουργία ενός ευρωπαϊκού δικτύου επικοινωνίας μεταξύ των χωρών, ήταν οι βασικές προτάσεις του Μιχάλη Λιάπη στο Συμβούλιο Υπουργών Πολιτισμού της ΕΕ, που διεξήχθη την Παρασκευή στις Βρυξέλλες.
Ο υπουργός Πολιτισμού αναφέρθηκε στη δημιουργία μιας κοινής ευρωπαϊκής ατζέντας για τον πολιτισμό. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε τόνισε ότι ο πολιτισμός θα πρέπει να ενταχθεί στις προτεραιότητες της ΕΕ και να αποτελέσει αντικείμενο μιας συντονισμένης, κοινής πολιτικής των κρατών μελών της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ο Μιχάλης Λιάπης δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην προώθηση της οικονομίας του πολιτισμού και υποστήριξη των μικρομεσαίων φορέων πολιτιστικής δραστηριότητας, οι οποίοι διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις τοπικές κοινωνίες.
Τόνισε επίσης τη σημασία ένταξης της πολιτιστικής και καλλιτεχνικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης καθώς και την προώθηση της επαγγελματικής κατάρτισης για τους επαγγελματίες του πολιτιστικού τομέα.
Σε ό,τι αφορά την προώθηση της ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς, ο κ. Λιάπης αναφέρθηκε στη λειτουργία του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως στην Αθήνα το οποίο θα στεγάσει τον πλούτο των αρχαιοτήτων της Ακρόπολης και κάλεσε τους ομολόγους του να το επισκεφθούν.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο υπουργός συναντήθηκε με τη Γαλλίδα ομόλογό του, Κριστίν Αλμπανέλ, με την οποία συζήτησε διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων η ανάπτυξη του ευρωπαϊκού καταλόγου πολιτιστικής κληρονομιάς που θα συμβάλλει στην πολιτιστική ενοποίηση της Ευρώπης.»(απο το in.gr)
…πολιτιστικού αποθέματος=?????
…οικονομίας του πολιτισμού=?????
…μικρομεσαίων φορέων πολιτιστικής δραστηριότητας,????=…να δεις που αυτοί είναι οι καλλιτέχνες…….
….επαγγελματίες του πολιτιστικού τομέα.= αυτοί πάλι ποιοί είναι????
…. πλούτο των αρχαιοτήτων….=Τα μάρμαρα θα μας τα πιστώσουν απ’ το Λονδίνο με swift.
Αν αυτό ειναι αυτούσιο Δελτίο Τύπου, (έτσι μοιάζει), τότε
ΚΡΑΞΤΕ ΤΗΝ ΞΕΦΤΙΛΑ.
17 Νοεμβρίου 2007 στις 9:53 μμ
anasthe
Απολαυστικό post, όπως και η εικόνα με τα σχόλια που έπονται (δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog, δε θα ξαναβωμολοχήσω σε ξένο blog(..) ).
18 Νοεμβρίου 2007 στις 5:45 μμ
Βασιλική Σιάπκα
αδύνατον να το διαβάσω όλο αυτό!! Ηλία.. επειδή εγώ είμαι χωριατοπούλα ξέρω η προσφώνηση κυρία τί ρόλο παίζει επί τω προκειμένω.. Δεν με εκπλήσσει βέβαια από έναν καλλιτέχνη, είναι ίδιον άλλωστε των ανθρώπων του συρμού η τάση. (Α, ρε Εξεκία, εσύ φταίς για όλα…)
ΥΓ. Για το πολιτικό είναι του ανθρώπου υπάρχει η Εκκλησία του Δήμου -ή όπως αυτή εκφράζεται σε κάθε εποχή-. Για το πνευματικό υπάρχει η μοναχικότητα. Όλα τ΄ άλλα είναι φιοριτσούρες και φιγούρες (μπορώ να γίνω και ωμότερη: ήτοι προσωπικές ανεπάρκειες και ουχί αγωνίες… -α! μπορεί να είναι και σκέτο Αγορά φυσικά. στην τελική αυτό το αποδέχεσαι…-.
18 Νοεμβρίου 2007 στις 9:06 μμ
no frost
Νεο κείμενο φωστηροζενάκου..
«Να δείς που κάποτε θα μας πούνε και μ….ες
να δείς που κάποτε θα μας πουνε και τρελλούς..»
Δεν τον κατάλαβες τον Σοπενχάουερ Ν, απάντησες σε λάθος κείμενο.Μ ήπως υπολείπεσαι και διανοητικώς;.. Προσπάθησες αλλά δυστυχώς δεν κατάφερες -λέει-να τον πείσεις .Ήταν έωλα τα επιχειρήματά σου.Τόπιασες λάθος το καλοπροαίρετο και οσιοθεωρητικό του μήνυμα. Είσαι και γκεμπελίσκος προπαγανδιστής! Πάνε τώρα οι αβροφροσύνες περί ιουδαιοχριστιανικών καλών προθέσεων!Κι έχασες και την ψυχραιμία σου που καταδίκασες τον Τζεφ Κούνς..Τς,τς.
Ερώτημα: Διάλογος με τις «κυρίες με τας καμελίας» που επιτρέπει τα θεωρητικά προκαλύμματα άνομων ενεργειών ή τοποθέτηση επι της ταμπακιέρας δηλαδή επι των απτών ενεργειών;Η ‘ιδεολογία κάποιου ελέγχεται αν δεν κάνω λάθος απο το πεδίο εκδήλωσης κι εφαρμογής της.
19 Νοεμβρίου 2007 στις 11:40 πμ
tks
@1789:
δυστυχώς ανάμεσα στα πολλά misconceptions για το ελεύθερο λογισμικό επαναλαμβάνεται στην αντίστοιχη ανάλυση ορισμένα από αυτά. Το ζήτημα δεν είναι το γιατί το ελευθερο λογισμικό είναι διαδεδομένο=ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΑΙ – το σχόλιο «οι πλατφόρμες ελεύθερου λογισμικού είναι κατεξοχήν τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα της πιο σκληρής εκδοχής της ελεύθερης αγοράς γιατι αποσκοπούν στο να καρπωθούν οι χρήστες τον παραγόμενο “πλούτο” είναι περίπου ΤΑΥΤΟΛΟΓΙΑ και επικεντρώνει στην οικονομική διάσταση του ΕΛΛΑΚ – (Ελευθερο Λογισμικο Λογισμικο Ανοικτου Κωδικα).
Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ζήτημα με το ΕΛΛΑΚ είναι γιατί ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ – εκει υπάρχει η αντίφαση με την αγορά που αναφέρεται – και ΕΚΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ η σχέση με το κόσμο της τέχνης. Τωρα γιατί παράγεται το ΕΛΛΑΚ δεν θα αναφερθώ εδώ, υπάρχουν essays από πολύ πιο ειδικούς από εμένα και σίγουρα από τον μέσο αναλυτή που ανακάλυψε το ΕΛΛΑΚ καπως όψιμα και πάντως σίγουρα μερικώς: μιλώντας ωμά αν σου δώσει κανείς τζάμπα ένα κιλό κιμά θα τον πάρεις – το πραγματικό ζήτημα είναι γιατί να στο δώσει και γιατί συνεχίζει να στο δίνει.
Το καλύτερο από όλα είναι να δει κανείς τους ανθρωπους που ξεκίνησαν το ΕΛΛΑΚ – θα δει κανείς πολλές κοινές γραμμές με «καλλιτέχνες’ όπως αναφέρει το άρθρο του Βλέμματος (βάζω σε εισαγωγικά την λέξη γιατί έχει αποκτήσει ένας βάρος δυσθεώρητο – θα προτιμούσα το Δημιουργούς) και επιστήμονες κλπ – και πολύ λιγότερες με την αγορά.
19 Νοεμβρίου 2007 στις 11:52 πμ
tks
@1789
και όσο για το
«Το ελεύθερο λογισμικό καταρχάς αναπτύσσεται ανακλαστικά προς τα προϊόντα της αγοράς κι επειδή ακριβώς είναι σε θέση να ανταγωνίζεται αυτά έχει κάποια αξία, αν δεν ήταν σε θέση η Firefox να ανταγωνίζεται τον Explorer με όρους και μονάδες μέτρησης της Wall Street, τότε δεν θα είχε καμία μα καμία αξία.»
α) το ΕΛΛΑΚ δεν αναπτυσεται ανακλαστικά με τα προιοντα της αγοράς σε πολλές περιπτώσεις – για την ακρίβεια το ΕΛΛΑΚ αναπτύσεται εκκινούμενο από grassroot ανάγκες και με αυτό το τρόπο μπορεί να «προβλέψει» τις απαιτήσεις τις αγορές – η να ικανοποιήσει περιοχές που δεν υπάρχει ακόμα market value – και σε αυτό υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία αλλά και debate για τον ενδιαφερόμενο.
β) μιλάτε σε όρους old economy ο Firefox δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον IE σε όρους που ήταν κατανοητούς στην Wall Street μέχρι πριν λίγα χρόνια, ούτε το Linux ούτε κάποιο από τα άλλα συστήματα, το μοντέλο «αξία’ έχει αλλάξει σφόδρα ακόμα και με όρους αγοράς. Πραγματικά οποιαδήποτε συζήτηση για την πραγματικότητα αυτής της αξίας ή όχι αλλά και τα χαρακτηριστικά γενικά των περιοχών που έχουν σχέση με την Web 2 οικονομιά είναι καταδικασμένη να κινείται σε πολύ slippery και risky μονοπάτια, δεν είμαστε πλέον ούτε στην εποχή που αξία είχε ο χάλυβας είτε στην εποχή που αξία είχαν προστατευόμενες σειρές από bits (proprietary s/w) αλλά στην εποχή που μπορεί να έχει ακόμα και o όγκος και η προσοχή μιας online κοινότητας.
19 Νοεμβρίου 2007 στις 5:23 μμ
ilias
@ Βασιλική Σιάπκα
Μου λέτε δλδ να μη μπλέκω την τέχνη με τα κοινά και να καθίσω μοναχός στο ατελιέ μου; Και τι ακριβώς είναι αυτό που αποδέχομαι;
Επίσης αν δεν θέλετε την προσφώνηση κυρία, πες τε μου εσείς την εναλλακτική εκδοχή. Μήπως κάτι παρεξηγήσατε;
24 Νοεμβρίου 2007 στις 8:39 μμ
ilias
»Βασιλική απάθεια»…κι άσε να ψιχαλίζει…