O άνθρωπος στην πόλη δεν ακούει τραγούδια, περπατάει και στέκεται σε κυλιόμενα χαλιά ήχων και μουσικών φράσεων, βαπτίζεται σ’ ένα ηχητικό περιβάλλον, ξεχωρίζει ριπές Σατί και Ντεμπισί πάνω σε λούπες, εδώ κι εκεί σπιθίζει ο σκοτεινός λυρισμός ενός τραγουδιού, σαν χρώμα ο στίχος, σπαράγματα λέξεων, κι απ’ όλους τους στίχους επιπλέει ατόφιο το πιο αβάσταχτο μελό, μια υπόμνηση της μοναξιάς και της άδηλης μοίρας. Σαν ηχητικά θραύσματα από παλιό ραδιόφωνο, σαν τις μουσικές που περνάνε στο φόντο ασπρόμαυρης ταινίας.
Ο commuter με τα ακουστικά βιώνει ήδη μεταμορφωμένη την πόλη: σαν σκηνικό και σαν βουβή δράση.
Η πόλη βάζει τις εικόνες, ο αστός βάζει τους ήχους, μουσική και διαλόγους. Το mp3 player προμηθεύει τα πιο απίθανα κομμάτια, μεταφορτωμένα από τις απέραντες βιβλιοθήκες του ίντερνετ. Το κινητό συνεισφέρει διαλόγους, κάνει τις συνομιλίες ταχυδράματα παιζόμενα στον δημόσιο χώρο. Ιδού το Εργο: ρευστό θέατρο δρόμου και Gesamtkunstwerk.
Tι ακούνε οι άνθρωποι στο δρόμο από τα ακουστικά τους; Περιμένουν τηλεφώνημα ανάγκης; Παρακολουθούν ειδήσεις στο ραδιόφωνο; Ακούνε τα mp3 της ημέρας; ένα μουσικό mix που τους ετοίμασε πρόσωπο αγαπημένο; σουξέ της εποχής; μέταλα και ροκάκια; λαϊκοπόπ;
Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη συσκευή από τα ακουστικά· είναι κινητό; είναι mp3 player; Δεν είναι εύκολο, και πολλά κινητά πια είναι και μουσικομηχανές. Ξεχωρίζω τα λευκά ακουστικά των iPod, τα μαύρα-πράσινα των SonyEricsson, το καλώδιο το καταπίνει πάντα μια τσέπη ή μια τσάντα.
Τι ακούει ο έφηβος με το μαλλί ριγμένο κάγκελο στο πρόσωπο και τα ζωγραφισμένα ολ-σταρ; Τι κλωθογυρίζει στ’ αυτιά του κοριτσιού με την γκόθικ φορεσιά, έτσι που λικνίζεται απαλά γύρω από τον μεταλικό στύλο του βαγονιού; Η μουσική τη συντόνισε με το υπνωτικό μπιτ του τρένου. Δεν μπορώ να φανταστώ τι ακούει η σαραντάρα με το ταλαιπωρημένο μανικιούρ, μπορώ να δω ότι είναι κουρασμένη απ’ το οκτάωρο, ίσως σκέφτεται τι θα φάνε τα παιδιά. Αινιγματικός ο γραβατοφορεμένος κύριος με την καμπαρντίνα και τα λευκά ακουστικά: iPod κι αυτός; Θυμάται τους Who ή τους Grateful Dead. Mυστήριο…
Νυσταγμένοι ταλαντεύονται οι συρμοί, νανουρίζουν, μετακενώνουν χορούς και λικνίσματα, μουρμουράνε το industrial τραγούδι τους σε όσους βγάζουν τ’ ακουστικά, σε όσους δεν έχουν τη συνήθεια των ακουστικών. Αλλά και σμίγει: σμίγει το χτύπημα στις ράγες με την electronica, ίδιοι χτύποι ανά λεπτό, 120 bpm. Οι λάμπες φθορισμού φωτίζουν τα πρόσωπα απόκοσμα, ψυχραίνουν τα πάντα, δείχνουν αχνές τις αυλακιές και τις ρυτίδες, αντανακλούν σε inox και δερμάτινα, παγώνουν τα ρούχα, το φθορίζον φως ψύχει τη ζωή επιτόπου και την κάνει βίντεο, εικόνα κορεσμένη, καμένη, υψηλού κοντράστ, με μονταρίσματα slow και freeze, κι ό ήχος απ’ όλα τα ακουστικά μιξάρεται κι αυτός και φτιάχνει μια μιγαδική μουσική, απ’ όλα δι’ όλους, τούμπες, τρομπόνια και ηλεκτρικά ριφ, λούπες και νταμπ, μπουζούκια, μαντολίνα, ένα ηχητικό βίντεο mix ατελεύτητο, διακόπτει στις στάσεις, και προσθαφαιρούνται ακουστικά λευκά και μαύρα, φρέσκοι ήχοι μιξάρονται, καινούργια πρόσωπα, κουρασμένα ή ζωηρά, πάνε στο σπίτι ή σε θορυβώδες ραντεβού με υποσχέσεις, προσδοκίες, κι όλα υφαίνονται στο σάουντρακ της αστικής ζωής.
O άνθρωπος στην πόλη δεν ακούει τραγούδια, περπατάει και στέκεται σε κυλιόμενα χαλιά ήχων και μουσικών φράσεων, βαπτίζεται σ’ ένα ηχητικό περιβάλλον, ξεχωρίζει ριπές Σατί και Ντεμπισί πάνω σε λούπες, εδώ κι εκεί σπιθίζει ο σκοτεινός λυρισμός ενός τραγουδιού, σαν χρώμα ο στίχος, σπαράγματα λέξεων, κι απ’ όλους τους στίχους επιπλέει ατόφιο το πιο αβάσταχτο μελό, μια υπόμνηση της μοναξιάς και της άδηλης μοίρας. Σαν ηχητικά θραύσματα από παλιό ραδιόφωνο, σαν τις μουσικές που περνάνε στο φόντο ασπρόμαυρης ταινίας.
Ο commuter με τα ακουστικά βιώνει ήδη μεταμορφωμένη την πόλη: σαν σκηνικό και σαν βουβή δράση.
Η πόλη βάζει τις εικόνες, ο αστός βάζει τους ήχους, μουσική και διαλόγους. Το mp3 player προμηθεύει τα πιο απίθανα κομμάτια, μεταφορτωμένα από τις απέραντες βιβλιοθήκες του ίντερνετ. Το κινητό συνεισφέρει διαλόγους, κάνει τις συνομιλίες ταχυδράματα παιζόμενα στον δημόσιο χώρο. Ιδού το Εργο: ρευστό θέατρο δρόμου και Gesamtkunstwerk.
Μικροδράματα και νευρώσεις, παρόμοια μα ποτέ ίδια ακριβώς, και άτομα που πεταλουδίζουν από λεωφορείο σε μετρό κι από ασανσέρ σε κυλιόμενη σκάλα, με το βλέμμα συγκρατημένα κενό, με βλέμμα εκπαιδευμένα ανεστίαστο. Ολοι κοιτούν έξω απ’ το παράθυρο, ίσια μπροστά, τις μύτες των παπουτσιών, το υποσχόμενο εκράν του τηλεφώνου.
Ιδιωτικότητες παράλληλες, ασύμπτωτες μοναξιές, ε; Ε, ναι. Που όμως συντήκονται σε αυτήν την αέναη εκδραμάτιση επί του δημόσιου πεδίου, όταν μουσικές, διάλογοι, στεναγμοί και ανεστίαστα βλέμματα, όλα τα samples, χύνονται πυρακτωμένα στο καλούπι του Ενός Μιγάδος, του Mix των Ολων. Και το καλούπι αλλάζει, μετασχηματίζεται με τον καιρό, άλλο το πρωί, άλλο τ’ απομεσήμερο, άλλο τη νύχτα, άλλο την κάθε εποχή.
Τα ακουστικά γλιστράνε από τα αυτιά μου. Πλάι μου ακούω ένα τσικ-τσικ-τσικ από τα ακουστικά του διπλανού μου νεαρού. Προσπαθώ να μαντέψω: Τι; Ποιος; Πού πάει; Ανώφελο, το ίδιο ακούμε. Φοράω πάλι τα ακουστικά.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21.01.07
16 Σχόλια
Comments feed for this article
21 Ιανουαρίου 2007 στις 6:36 μμ
melanhappy
το Mix όλων..
γυναίκες, άντρες, τραβεστί ανεξαρτήτως ερωτικού προσανατολισμού να συμπαραστέκονται ως τάχα ανώριμοι κι ανήλικοι στην σύγκλιση εμφάνισης με εικόνες..να εναγκαλίζονται με κείμενα, γελοιογραφίες, ζώδια και στίχους και να συμμετέχουν ωσάν να υφίσταται δραματουργική αναπαράσταση και αμφισβήτηση των πάντων..να αναδύουν τις μνήμες τους και να εφευρίσκουν τερτίπια λες και η εθνικότητα/υπηκοότητα με το φύλο είναι διαπραγματεύσιμα χάριν συνηθειών, εκφράσεων και διαβασμάτων
αλλά περνάει ο χρόνος και οι ευθύνες της ηλικίας πιέζουν δυσανάλογα τη νοσταλγία μιας νιότης που κάμποσοι δεν έχασαν και παρόλα αυτά τη ψάχνουν με τη ξαφνική διάθεση της συναίσθησης προς διόρθωση των πάντων..
διαπεραστικό το βλέμμα σας
21 Ιανουαρίου 2007 στις 8:34 μμ
leonii
mia alli gwnia tis idia eikonas…
pira to tharos na kanw copy paste ena post apo blog pou mou aresei polu ma einai anenergo kairo twra…
as me sunxwrisei o dimiourgos an exei adiriseis…
http://lemon-without-dreams.blogspot.com/2006/07/blog-post_30.html
xeretismous…
22 Ιανουαρίου 2007 στις 5:04 πμ
parafonos
«Ανώφελο, το ίδιο ακούμε. Φοράω πάλι τα ακουστικά.»
Και αν δεν ακούμε τίποτα;
22 Ιανουαρίου 2007 στις 9:38 πμ
msaz
Δεν είναι τόσο το τι ακούμε, όσο ότι η ζωή έχει πια soundtrack όπως και στο σινεμά και δεν μου αρέσει η «ταινια» όταν αδειάζουν οι μπαταρίες μου.
22 Ιανουαρίου 2007 στις 4:49 μμ
scalidi
εξαιρετικό κείμενο. παλιά φόραγα ακουστικά για άμυνα απέναντι στην άγνωστη πόλη στην οποία είχα βρεθεί μόνη, πιτσιρίκα και προερχόμενη από ένα υπερπροστευτικό κουκούλι μιας αγροτικής οικογένειας και φοβόμουν…έτσι βυθιζόμουν στις μουσικές, όπως θα σφύριζα μικρή στο σκοτάδι για να ξορκίσω τους φόβους. τώρα πια δεν βάζω ακουστικά, επειδή φοβάμαι πάλι -ιδίως τη νύχτα- να κυκλοφορήσω άνετα, έχω τις αισθήσεις τεταμένες να αντιληφθούν πιθανή επισειόμενη απειλή και να αντιδράσω, καθότι με ληστέψανε στο σπίτι και στο δρόμο…
22 Ιανουαρίου 2007 στις 6:04 μμ
Idάκι
Στ’αλήθεια, όλοι τελικά το ίδιο ακούμε…
Οι παρατηρήσεις σας είναι εξονυχιστικές – μου θυμίζετε την καθηγήτριά μου Ερευνητικής Ψυχολογίας και τις δικές της διαπιστώσεις από τα μέσα μαζικής μεταφοράς… :)
23 Ιανουαρίου 2007 στις 3:03 πμ
Rayuela
Περίεργο, αυτές τις μέρες παρατηρώ εμμονικά τους ανθρώπους στο μετρό με σχεδόν παρόμοια διάθεση, μόνο που εγώ δεν φορώ ποτέ ακουστικά. Ακούω τις συζητήσεις τους και κρυφακούω τις μουσικές τους… Αυτό δεν μπορώ να το χάσω, με τίποτα…
24 Ιανουαρίου 2007 στις 1:52 μμ
Maigret
Το κείμενο σου, nikoxy, εξαιρετικό
αλλά
με τόση αλληλοπαρατήρηση εξ αποστάσεως αισθάνομαι ότι κάθε φορά που ακούω μουσική στο Μετρό παίζω live στον Μεγάλο Αδελφό (για την ακρίβεια στο Πανοπτικόν του Μπένθαμ) ή στον Μονόδρομο του Μπένγιαμιν-
έχω,δε, αρχίσει να φοβάμαι να βάλω τα ακουστικά, μήπως και με πάρει κανά μάτι
:-)))
24 Ιανουαρίου 2007 στις 2:39 μμ
nino 7047
..’There is a wonderful image that emerged early in the 90s from the street life of american ghettos, and particularly from today’s hip hop scene, where music becomes itself not by being harmonized, but by being mixed. Here is the image: caught up in the mix. «She is all caught up in the mix». «I got myself caught up in the mix». This image has caught on because it captures so much of so many people’s lives. My father was caught up in the mix. So were the friends who betrayed him. …although there are immense variations in it, deep down it’s one mix. – ‘the mix’..’Once we grasped the way we were thrown together, we could fight for the power to remix’…Marshall Berman.
24 Ιανουαρίου 2007 στις 7:23 μμ
vagelis
Υπέροχο κείμενο. Υπέροχο παράπονο. Κρυμμένο.
Παρέθεσα ένα μέρος του κειμένου στο blogs.musicheaven.gr/almanegra για να το σχολιάσω. Αν υπάρχει θέμα, το βγάζω.
Συνέχισε την καλή δουλειά!
24 Ιανουαρίου 2007 στις 8:59 μμ
Miranta
Το κείμενο είναι εξαιρετικο.διατυπώνεις με υπέροχο τρόπο σκέψεις και παρατηρήσεις που κάνω κι εγώ καθημερινά στις διαδρομές με τον ηλεκτρικό…τέτοια mix φτιάχνει και το δικό μου μυαλό παρατηρώντας πρόσωπα να μπαίνουν και να βγαίνουν και αναγνωρίζοντας τα λευκά ακουστικά του i-pod(μα μόνο αυτό τελικα έχει σήμα κατατεθεν;).μέσα στα βαγόνια τελικά συνοψίζεται όλη η ζωή της πόλης…
25 Ιανουαρίου 2007 στις 12:47 πμ
ilias
Εκτός από το i-pod υπάρχει και το we-pod.

So, no worries in life u take desisions….
25 Ιανουαρίου 2007 στις 10:54 πμ
mesecina trol
πολύ ωραίο κείμενο, το διάβασα στην εφημερίδα, in fact only last night, -ναι μέσα της εβδομάδας προλαβαίνω να διαβάσω τις κυριακάτικες, τι να κάνεις-
το ipod, (or whatever ipod), με βοήθησε πρώτα απ όλα να ακούσω όλη τη μουσική που έχω μαζέψει και ποτέ μα ποτέ δεν είχα χρόνο να κάτσω να τα ακούσω όλα
φυσικά δεν ήταν αυτός ο λόγος που έβαλα τα ακουστικά, ήταν αυτό που ανέφερε κάποιος παραπάνω, άμυνα στην καθημερινότητα, ή ίσως η προσπάθεια να την οικειοποιηθώ, να της βάλω soundtrack, κτλ κτλ
και παρατήρησα ότι αφού έβγαλα τα ακουστικά, το mind frame παρέμεινε, συνέχισα να παρατηρώ τους γύρω, άκουγα τους ήχους και γινόταν όλα αυτά από μόνα τους ταινία με soundtrack, δλδ κάτι σαν αυτό που φανταζόταν η bjork στο dancer in the dark
με ή χωρίς ακουστικά πια, νομίζω είναι ωραίο να χαζεύεις τον κόσμο γύρω σου :)
27 Ιανουαρίου 2007 στις 10:23 πμ
Αθήναιος
Επί μία εβδομάδα τώρα, διαβάζω κείμενο και σχόλια χαμογελώντας με συγκίνηση. Τ’ακουστικά, έχουν το δικό τους κεφάλαιο στην ιστορία όσων έχουν περάσει από ένα ψυχικό φουρτούνιασμα, για να το πω κομψά κι με όσους έχω συζητήσει που έχουν περάσει ανάλογη φάση, έχουμε συμφωνήσει πως τα ακουστικά είναι ένας από τους δείκτες του πόσο «χωμένος» είσαι μέσα σ’αυτή την κατάσταση. Τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ το iPod μόνο τη βραδινή ώρα που περπατώ με το σκύλο μου. Έχω ορίσει αυτή την ώρα ως ώρα για περπάτημα και για ακρόαση μουσικής.
Η απελευθέρωση από τ’ακουστικά που μια περίοδο φορούσα μέχρι και στο γραφείο μου, κάποιες ώρες, υπήρξε για μένα μια απόδειξη ότι όδευα προς στην έξοδο από το τούνελ. Απελευθερώθηκα από τα ακουστικά και αποκατέστησα τη σχέση μου με την ακρόαση της μουσικής. Φορώντας ακουστικά, η μουσική γίνεται ένα προστατευτικό τείχος που σε κρατάει μακριά από κάθε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο,όπως γράφετε κι εσείς, δεν ακούς Μουσική από τ’ακουστικά. Σημειώστε πως την περίοδο των ακουστικών είχα σταματήσει να πηγαίνω και σε συναυλίες γιατί έλεγα τότε πως μ’ενοχλούσε το κοινό κι ας μην ακουγόταν ούτε η ανάσα του στις συναυλίες που πήγαινα εγώ. Κι όμως τί άλλο είναι η Μουσική σε μια συναυλία παρά ο συντονισμός του κτύπου της καρδιάς και της ανάσας όσων μετέχουν σε αυτή είτε ως μουσικοί είτε ως κοινό; Εκείνη η στιγμή,ο συντονισμός στο συγκεκριμένο ρυθμό και μελωδία, δεν είναι η απόλυτη κοινωνία με τους άλλους και δεν συμβάλλει τα μέγιστα στην κατανόηση αλλά και την απόλαυση του μουσικού έργου;
Προχθές, πήγα στη συναυλία της Καμεράτας με σολίστ των Κυπριανό Κατσαρή, έναν από τους πολυαγαπημένους μου πιανίστες εν ζωή. Ο Κατσαρής παίζει με πολύ χιούμορ και αποδραματοποιεί τα πάντα, είναι χαρακτηριστικό ότι οι ακροατές του χαμογελούν με το παίξιμό του. Κάποια στιγμή, σε κάποια κορύφωση, γύρισα και κοίταξα την κυρία δίπλα μου ( ανήκε σε αυτό που οι ψιλοάσχετοι δημοσιογράφοι αποκαλούν «παλιό κοινό της Λυρικής»). Λες και είμασταν συνεννοημένοι, γύρισε κι αυτή και με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Μοιραζόμασταν την ίδια άφατη χαρά και βαθειά ικανοποίηση κι εγώ κατά μείζονα λόγο γιατί χαιρόμουν που είχα επιστρέψει στον κόσμο που η Μουσική αποκτά υπόσταση όταν την ακούς μαζί με άλλους, χαιρόμουν που είχα απαλλαγεί από τ’ακουστικά.
28 Ιανουαρίου 2007 στις 1:53 πμ
leonii
kapoioi ftiaxnoun tixi, kapoioi vazoun melodia, kapoioi xonode ston kosmo tous… oloi vazoume ena soundtrack giati den mas aresei afto pou akoume otas teleiwsoun oi bataries..
Gemizoume enan kosmo an oxi me mousiki me melodia. Mia melodia pou zografizi ton kosmo me alla xrwmata otan allazei to track.
kai egw exw tin idia psixwsi teleutea, den mou aresei o kosmos giro mou. den me efxaristoun oi anthrwpoi, oute i fwnes tous, oute ta prosopa tous oute kan i anasa tous.
Mou leipei afto pou den zw. auto pou den exw. Mou leipei to xamogelo tou iliou kathe mera. mou leipei mia kouveda sta ellinika..
lathos adimetopisi?!!? ..isos…
Poli perisotero xamogelaw k gelaw akougodas ton Gianni serveta sto Radio thessaloniki kathe prwi para otan kanw tin mirea kinisi na vgalw ta akoustika mou…
den mas adiko gia ta akoustika… k egw sinexizw na ta foraw gia na exoun enan logo ta mesa mou na xamogeloun..
12 Νοεμβρίου 2008 στις 8:53 μμ
Εκ της διαχείρισης
Αν δεν είχα το MP3 μου,οι διαδρομές της πόλης θα ήταν γολγοθάς.Κυρίως οι καθημερινές, ολόιδια αναγκαστικές διαδρομές.