You are currently browsing the category archive for the ‘Web 2.0’ category.
The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2012 annual report for this blog.
Here’s an excerpt:
About 55,000 tourists visit Liechtenstein every year. This blog was viewed about 180,000 times in 2012. If it were Liechtenstein, it would take about 3 years for that many people to see it. Your blog had more visits than a small country in Europe!
Το στοιχείο που συζητιέται πολύ κατά τις εξεγέρσεις των λαών της Τυνησίας και της Αιγύπτου είναι η χρήση των τηλεπικοινωνιών και των νέων διαδικτυακών μέσων από τους διαδηλωτές. Το Twitter, τα μπλογκ, τα βίντεο, οι φωτογραφίες και οι ανταποκρίσεις στα ποικίλα social media συνέβαλαν στην ενημέρωση του έξω κόσμου, αλλά και στην ενημέρωση και τον συντονισμό των αντικαθεστωτικών διαδηλωτών. Αναμφίβολα. Εξ ου και ο πρωτοφανής αποκλεισμός της Αιγύπτου από τον έξω κόσμο, όταν το πανικόβλητο καθεστώς Μουμπάρακ κατέβασε τους διακόπτες των παρόχων υπηρεσιών Ιντερνετ και κινητής τηλεφωνίας.
Αρκούσε όμως το επικοινωνιακό μπλακ άουτ για να σταματήσει το ποτάμι της λαϊκής οργής; Ή, έστω, για να μη διασπαρούν οι εικόνες της εξέγερσης εκτός συνόρων; Προφανώς όχι. Τα πλήθη εξακολούθησαν να κατεβαίνουν στους δρόμους, να συγκρούονται με τις δυνάμεις του καθεστώτος, να αφήνουν πίσω τους νεκρούς, όλη μέρα και όλη νύχτα. Η έλλειψη Twitter ή SMS δυσκόλεψε, αλλά δεν απέτρεψε την εξεγερσιακή δυναμική. Απεναντίας, απέδειξε, για άλλη μια φορά, το πρωταρχικό στοιχείο της πολιτικής: τη σωματικότητα, την παρουσία στον φυσικό χώρο, την ανακατάληψη του δημόσιου χώρου. Αλλωστε τα αυταρχικά καθεστώτα αυτό ακριβώς ελέγχουν, τον χώρο, και αυτό καταστέλλουν, τα σώματα: με εκτοπίσεις, εξορίες, φυλακίσεις, παρακολουθήσεις, βασανισμούς, φόνους.
Το επικοινωνιακό μπλακ άουτ της Αιγύπτου έδειξε κι άλλα. Δεν έδειξε μόνο τη σημασία των τηλεπικοινωνιών στην υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών. Εδειξε επίσης την τεράστια δυσκολία να ελεγχθούν οι ροές της επικοινωνίας στο σύγχρονο περιβάλλον, την αδυναμία ολοσχερούς λογοκρισίας. Το καθεστώς Μουμπάρακ δεν κατόρθωσε να αποκλείσει παντελώς τη χώρα· πολύ σύντομα ανοίχτηκαν παράπλευρες οδοί, πολύ σύντομα εκδηλώθηκε διεθνής αλληλεγγύη με προσφορά δωρεάν dial-up συνδέσεων, άνοιξαν τα τοπικά δίκτυα δίκτυα wi-fi, έγινε χρήση δορυφορικών συνδέσεων. Τα μηνύματα ταξίδεψαν παντού, μαζί με το μήνυμα “καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει στεγανή και βουβή”.
Μια άλλη παράπλευρη οδός τεράστιας σημασίας για τον αραβοϊσλαμικό κόσμο φαίνεται να είναι το Al Jazeera. Το τηλεοπτικό δίκτυο, υπό τον έλεγχο του εμίρη του Κατάρ, λειτουργεί ως καταλύτης και μεγάφωνο της διάχυτης οργής στην Μέση Ανατολή, με μεγάλη επιρροή και απρόβλεπτα αποτελέσματα. Παρά τους διωγμούς και τις απαγορεύσεις, ο αποκαλυπτικός, “κίτρινος” και συχνά πύρινος λόγος του Al Jazeera εισακούεται από κάθε δορυφορικό πιάτο, σε πολυκατοικίες, καλύβες και τσαντίρια.
Το μπλακ άουτ της εξέγερσης διδάσκει στα ακροατήρια των δυτικών δημοκρατικών χωρών μερικά πράγματα που εθεωρούντο περίπου αυτονόητα, αλλά δεν είναι: η ελευθερία έκφρασης δεν είναι αυτονόητη, η ελεύθερη επικοινωνία δεν είναι αυτονόητη, η σωματική διάσταση της δημοκρατίας δεν είναι ξεπερασμένη, είναι πρωταρχική. Η δημοκρατία δεν κατακτάται στο Facebook. Και η δίψα για ελευθερία είναι μεταδοτική.
Κάλαντα στον radiobubble, φιλοξενούμενος του Βυτίου, συντροφιά με τον Sraosha.
Η δημοσίευση των αμερικανικών διπλωματικών εγγράφων από τον ιστότοπο Wikileaks έδειξε ότι ο τρόπος που σκέπτονται τα στελέχη της υπερδύναμης δεν διαφέρει από τον τρόπο σκέψης των λαϊκών ταμπλόιντ και των εντυπωσιοθηρικών μπλογκ: σκέψη αρθρωμένη πάνω σε στερεότυπα, σε ψυχολογίζουσες εξηγήσεις, σε φήμες, σε κουτσομπολιά· σκέψη ποτισμένη με προκαταλήψεις και μνησικακία. Το αντίθετο, δηλαδή, από την ψυχρή, αποστασιοποιημένη, απαλλαγμένη συναισθημάτων και προσωποληψίας σκέψη που, υποτίθεται, αναπτύσσει ένας πολιτικός ή ένας διπλωμάτης.
Το πιο εντυπωσιακό παράγωγο της διαρροής όμως είναι ο πόλεμος που ξέσπασε, οι διαστάσεις και κυρίως η φύση του. Από τη μια πλευρά, η αμερικανική κυβέρνηση, ξεφωνημένη και ντροπιασμένη, αναγκάζεται να αναθεωρήσει το δίκτυο πληροφοριών της, την ασφάλεια του δικτύου της, την πρόσβασή σε αυτό κ.οκ. Από την άλλη πλευρά, ο Ασάντζε, μόνος του. Μόνος του; Καθόλου. Στις επιθέσεις που δέχτηκαν ο Αυστραλός δημοσιογράφος και τα Wikileaks, επιθέσεις τεχνικές, προσωπικές, οικονομικές, βρήκαν συμπαραστάτες χιλιάδες διαδικτυακούς πολίτες ανά την υφήλιο. Το βαλλόμενο περιεχόμενο του ιστότοπου Wikileaks καθρεφτίστηκε ακαριαία και απομνημονεύτηκε σε εκατοντάδες σέρβερ· το μπλοκάρισμα των χρηματικών ενισχύσεων προς τον Ασάντζε από τους γιγάντιους οργανισμούς Mastercard, Visa, Paypal, προκάλεσε την αντεπίθεση χιλιάδων δικτυοπολιτών-ανταρτών εναντίον των εταιρικών δικτύων και την κατάρρευσή τους. Η επίθεση, που άρχισε την περασμένη Δευτέρα, συνεχίστηκε έως και χθες, με στόχο τo Facebook και το Τwitter, όταν αυτά πάγωσαν τους λογαριασμούς των ακτιβιστών Anonymous που συντόνιζαν τους χρήστες σε οκειοθελείς επιθέσεις υπεράσπισης των Wikileaks.
Εδώ βρίσκεται το καινοφανές της όλης υπόθεσης: οι Anonymous μόνοι τους δεν μπορούν να “χακέψουν” ή να γκρεμίσουν τα δίκτυα κολοσσών όπως η Paypal ή το Twitter. Μπορούν όμως να λειτουργήσουν σαν προσάναμμα για να πυρπολήσουν τον κυβερνοκάμπο, όταν κρίνουν ότι απειλείται η ελευθερία διακίνησης και λόγου στη διαδικτυακή επικράτεια. Χρησιμοποιούν τα social media για να κινητοποιήσουν εκατομμύρια δυνητικούς χάκερ, παρέχοντας τον στόχο, την εξήγηση και το λογισμικό. Ετσι χτύπησαν επί εννέα λεπτά το Twitter, χθές τα ξημερώματα, αναγκάζοντάς το να ενεργοποιήσει και πάλι τον λογαριασμό τους.
Στη δικτυόσφαιρα μιλούν ήδη για την πρώτη πράξη ενός άυλου παγκόσμιου πολέμου, με επίδικα την ελευθερία λόγου και τη συγκέντρωση εξουσίας. Η υπερσυσσώρευση πληροφοριών έχει επιφέρει και την χαοτική, ανεξέλεγκτη κυκλοφορία τους, κατ’ επέκτασιν και τη διασπορά της εξουσίας, την ανάδυση αμέτρητων νέων μικροκυψελών ισχύος, οι οποίες εφόσον συνδυαστούν και συντεθούν είναι ικανές για νικηφόρες συγκρούσεις ακόμη και με τους μεγαλύτερους εταιρικούς οργανισμούς. Τα τελευταία 24ωρα η ετερογονία των σκοπών και η λανθάνουσα ωρίμανση του Διαδικτύου μάς έκαναν μάρτυρες μιας άλλης ποιότητας του cloud: τα δικτυακά εργαλεία ψυχαγωγίας και κατανάλωσης μπορούν να μετασχηματιστούν σε όπλα πολέμου, σε τρομακτικό μεγάφωνο για τη Vox Populi, τη φωνή της φαντασιακής κοινότητας των δικτυοπολιτών.
Προτού καν ενηλικιωθεί η εγχώρια μπλογκόσφαιρα, το ‘ριξε στην εσωστρέφεια… Μια πρόσφατη έρευνα για την πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων μπλόγκερ (περιοδικό Monthly Review και VPRC) και κάποιες μετρήσεις των δημοφιλέστερων μπλογκ-στόχων, κρατούν αναμμένες τις συζητήσεις. Οι οποίες συζητήσεις, οντολογικές, φαινομενολογικές, επιστημολογικές, ψυχαναλυτικές, ουδέποτε έπαψαν, εντός των μπλογκ και περί αυτών, από το καλοκαίρι του 2007.
Ουσιαστικά, λίγο πριν από το καλοκαίρι του ‘07 τα μπλογκ ανακαλύφθηκαν από τα παραδοσιακά μήντια κι άρχισε το hype: η υπερεπένδυση, η υπερερμηνεία, η υπερκατανάλωση. Δικτυακά αναλφάβητοι και τεχνοσπασίκλες μείγδην διείδαν στα μπλογκ έναν μηντιακό Μεσσία, που έδινε φωνή τους πολίτες, μετασχημάτιζε την δύσθυμη δημοκρατία, ανιαδιένειμε ισχύ. Μπλόγκερ έσπευσαν στα μικρόφωνα και τις κάμερες, έγιναν κόλουμνιστ, σπίκερ, ευθυμογράφοι, διδάσκοντες σε σχολές, σύμβουλοι σε κόμματα. Εμφανίστηκε νέο επάγγελμα-ιδιότητα: μπλόγκερ.
Ενάμιση χρόνο μετά τις βουβές και αυθόρμητες διαδηλώσεις, τα μπλογκ στοχάζονται τους εαυτούς τους. Κάποιοι μυκτηρίζουν τον λαϊκισμό, την ανωνυμογραφία και τον υποκειμενισμό· κάποιοι άλλοι λοιδωρούν τις μετρήσεις και τις μεθοδολογίες· άλλοι συνεχίζουν να μπλογκάρουν σαν να μην τρέχει τίποτε… Ωστόσο, κάτι έχει αλλάξει πράγματι.
Καταρχάς έχει αυξηθεί ο αριθμός των μπλογκ, έχουν αυξηθεί οι αναγνώστες, έχει αυξηθεί η εμβέλεια, έχει σωρευτεί άφθονο περιεχόμενο και σωρεύεται καθημερινά. Κι έχουν διαμορφωθεί φυσιογνωμίες, στυλ, είδη. Σύμφωνα με τις μετρήσεις επισκέψεων, τα πιο πολυσύχναστα μπλογκ είναι τα δημοσιογραφικού ή παραδημοσιογραφικού περιεχομένου, τα οποία συγκροτούνται με πλήθος αναδημοσιεύσεων από τον τύπο, με την προσθήκη παραπολιτικών, κουτσομπολιών, μικρολιβέλων ― στη πλειονότητά τους ανωνυμογραφήματα.
Η μέθοδος μετρήσεως επισκέψεων αμφισβητείται, και ήδη επινοούνται νέα εργαλεία για μέτρηση περισσότερων ποιοτικών παραμέτρων, αλλά γεγονός παραμένει ότι στο τρέχον Top 50 των ελληνόφωνων μπλογκ λίγα είναι τα λεγόμενα ποιοτικά, όσα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες του Νέου Μέσου, της Νέας Δημοσιογραφίας, της Δημοσιογραφίας των Πολιτών κ.ο.κ. Γεγονός είναι επίσης ότι τη δυναμική του νέου μέσου έσπευσαν πολύ γρήγορα να εκμεταλλευτούν δημοσιογράφοι των “παλαιών μέσων”, χαμηλού δυναμικού και αισθητικής, πολιτικοί ξύλινης γλώσσας, πικραμένοι και φανατικοί ― το εν γένει οικοσύστημα της εγχώριας δημοκρατίας. Αλλά είπαμε: το νέο μέσο είναι δημοκρατικό.
Η κατάληψη της μπλογκόσφαιρας από αδαείς ώς προς τη γλώσσα του μέσου και την αισθητική του, και από λαϊκιστικό-εντυπωσιοθηρικό περιεχόμενο, δίνει τον τόνο ― αν όχι τον κυρίαρχο, πάντως ισχυρό. Εφόσον συνεχιστεί αυτή η τάση, λαϊκών αποκαλυπτικών μπλογκ, με σαφείς εμπορικές βλέψεις, ο χαρακτήρας της ελληνομπλογκόσφαιρας θα αλλάξει ριζικά: θα μοιάσει με τα φθίνοντα σήμερα λαϊκά κανάλια και ταμπόιντ. Μιλάμε πάντα για τα πιο πολυσύχναστα μπλογκ.
Στην άλλη όχθη πιθανόν να παραμείνουν ολίγοι, εκλεκτοί, μα οπισθοφύλακες, με λίγες επισκέψεις, οι πρωτοπόροι, όσοι έχτισαν την κρίσιμη μάζα της μπλογκόσφαιρας, συνεισφέροντας ουσιώδες περιεχόμενο, φρέσκια γλώσσα, σύγχρονες φόρμες, προσωπικά στυλ. Αυτή η γενιά των πρωτοπόρων ίσως βγάλει (έχει αρχίσει ήδη…) και τα πρώτα επαγγελματικά στελέχη για τα δικτυακά μέσα δεύτερης και τρίτης γενιάς.
Η εσωστρεφής, μάλλον η αναστοχαστική, διάθεση αφορά ακριβώς αυτούς τους πιο “προχωρημένους” μπλόγκερ, όσους η έρευνα Monthly Review/VPRC βρίσκει τώρα σε δεσπόζουσα θέση: ανώτερηςεκπαίδευσης, με υψηλή εξοικείωση στο δίκτυο και τα νέα μέσα, αριστεροί και σκεπτικιστές, σκληροί αναγνώστες εφημερίδων. Αυτοί οι σοφιστικέ μπλόγκερ συγκροτούν ήδη μια κοινότητα γραφιάδων και αναγνωστών, αλληλοανθολογούνται, «μπαζάρουν», δηλ. προτείνουν και προβάλλουν τα πιο προκλητικά κείμενα εγχώριας και διεθνούς παραγωγής, έντυπης και δικτυακής, συχνά προσφέρουν συναρπαστικούς σχολιασμούς στα μπλογκ ή στα ανθολόγια (λ.χ. στο buzz.reality-tape.com).
Τα μέλη τούτης της ελίτ, δημιουργοί και αναγνώστες, ιδρυτές και λειτουργοί της φαντασιακής μπλογκοκοινότητας, πιθανότατα θα είναι οι πρώτοι που θα εγκαταλείψουν το μαζικό τετριμμένο μπλόγκινγκ, για να μεταπηδήσουν στο Επόμενο Μέσο, στο Web 3.0, στο Web ν+1. Μάλλον, το Επόμενο Μέσο θα το υλοποιήσει και στελεχώσει η γενιά των τωρινών εφήβων, ψηφιακή-δικτυακή από τα γεννοφάσκια, που ελάχιστα ενδιαφέρεται για το παρόν μπλόγκινγκ και συγκινείται περισσότερο με τα δικτυακά RPG, με τη φαντασία σε πρώτο ρόλο.
Εως ότου δούμε όμως το Επόμενο Μέσο ―αν το δούμε―, τα μπλογκ θα παρέχουν δυνατότητες και δυναμικό για ανανέωση: της έκφρασης, της πρόζας, της επικοινωνίας, της κυκλοφορίας ιδεών.
Ένα βλέμμα, Καθημερινή 23.11.2008
Πρόπερσι, τα μπλογκ ήταν καμιά δυο χιλιάδες, όχι όλα ενεργά. Μερικά από αυτά έχτιζαν ήδη το μικρό κοινό τους, αντάλλασσαν λινκ και φιλοφρονήσεις, μια ορισμένη άμιλλα θέρμαινε τα γραψίματα και τον σχεδιασμό των templates – σαν να άνθιζε μια μικρή κοινότητα.
Πέρυσι, τα μπλογκ ήταν κάμποσες χιλιάδες, οι φωνές πολλές, μερικές δυνατότερες, άλλες μετακόμιζαν από τη γραφή HTML στον έντυπο λόγο, βγήκαν βιβλιαράκια με μπλογκοκείμενα, φτιάχτηκαν οι πρώτοι σταρ. Επεσαν πάνω τους τα μίντια. Μερικοί αυτοσυστήνονταν στα μικρόφωνα ως «μπλόγκερ», χωρίς άλλη περαιτέρω εξήγηση· δήλωναν επάγγελμα «μπλόγκερ». Κεχηνότες οι δημοσιογράφοι αποδέχονταν την αυτόκλητη αυθεντία του «επαγγελματία μπλόγκερ» και ανακάλυπταν το αναδυόμενο πολιτικό υποκείμενο και τις καινοφανείς μιντιακές περσόνες.
Κάπου εκεί, παραμέρισα για λίγο την ακαταμάχητη γοητεία που μου ασκούσε το μπλόγκινγκ και πήρα μια βαθιά ανάσα. Είναι αλήθεια ότι το μπλόγκινγκ μού χάρισε και μου χαρίζει εμπειρίες και μικροχαρές· διεύρυνε την αντίληψή μου για το γράψιμο και την επικοινώνηση των κειμένων· μου γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους· με ξανάνιωσε. Στην αρχή του περασμένου καλοκαιριού, όμως, το είδα κι αλλιώς. Είδα ότι το ογκούμενο κύμα των ελληνόφωνων μπλόγκερ δεν συνιστούσε κοινότητα. Το ότι διαφορετικοί εντελώς άνθρωποι μοιράζονταν την ίδια πλατφόρμα Blogspot ή WordPress και κάποιες μίνιμουμ κοινές συμβάσεις δεν τους καθιστούσε σύνολο με κοινά χαρακτηριστικά, σύνολο που μοιράζεται κοινή συμπεριφορά ή κοινή στάση. Νόμιζω ότι ο κοινός παρονομαστής είναι ο ελάχιστος, και είναι τεχνικός: είναι η πλατφόρμα, το εργαλείο, το μέσον, το οποίο υπαγορεύει μια φόρμα ανάρτησης κειμένων, εικόνων, βίντεο, μουσικών. Από ’κεί και πέρα, παρόμοιο είναι μόνο το κέλυφος. Το περιεχόμενο καθορίζει τα υπόλοιπα, δηλαδή όλα.
Η υπόθεση της Αμαλίας, που προκάλεσε την αντίδραση αρκετών μπλόγκερ, μαζί με τις κινητοποιήσεις των SMS που οδήγησαν στις «βουβές διαδηλώσεις» για το περιβάλλον και τις πυρκαγιές, δημιούργησαν την εντύπωση ότι τα μπλογκ είναι η έκφραση του κινήματος των σιωπηλών. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, απ’ όσους κατέβηκαν στο Σύνταγμα για τις διαδηλώσεις, δεν έχουν μπλογκ, κι ίσως δεν τα διαβάζουν καν. Ολοι όμως είχαν κινητό· το SMS ήταν το medium των «σιωπηλών»…
Τα μπλογκ όμως είχαν μπει πια στην πρώτη σελίδα. Και αβγάτιζαν. Τροφοδοτούσαν τα μίντια με φρέσκο υλικό· μάλλον, με υλικό που έμοιαζε φρέσκο. Διότι μεγάλο μέρος των ελληνικών μπλογκ ανακυκλώνει την εγχώρια μιντιόσφαιρα: τι έγραψαν οι εφημερίδες, τι είπε ο Λαζόπουλος, τι έκραξαν στα παράθυρα. Λίγη είναι η πρωτότυπη ύλη, λίγες είναι οι διαυγείς, καλές πένες, κι αυτές κυρίως σχολιαστικές, αναλυτικές ή λογοτεχνικές. Μάλιστα, καθώς τα μπλογκ πληθαίνουν, η γενική ποιότητα αραιώνει – για να μην πούμε βιαστικά ότι πέφτει. Αναμενόμενο: τα μπλογκ δεν υπερβαίνουν την κοινωνία που τα παράγει, την καθρεφτίζουν μάλλον.
Επιπλέον, πίσω από την παρωνυμία και την ανωνυμία, ο καθείς μπορεί να ασκήσει τον λόγο του δοκιμάζοντας τα όρια αντοχής, τα δικά του και των δυνητικών αναγνωστών. Ο κιτρινισμός, η αναπαραγωγή φημών, τα υπονοούμενα, οι ατεκμηρίωτες αποκαλύψεις, η βωμολοχία, ακόμη και η συκοφάντηση, τελούνται εύκολα από το άυλο και απρόσωπο μπλογκ. Και συχνά αυτό ακριβώς το υλικό φέρνει τους περισσότερους επισκέπτες, σκοράρει τα υψηλότερα νούμερα στα στατιστικά. Παράδειγμα: από τον καιρό που η «Χρυσή Αυγή» ανακάλυψε τα μπλογκ, βρίσκεται συχνά–πυκνά στην κορυφή επισκεψιμότητας της πλατφόρμας WordPress.
Με την υπόθεση του press-gr το εκκρεμές πήγε στο άλλο άκρο. Τα μπλογκ, με την ίδια βιασύνη και άγνοια που βαφτίστηκαν εκφραστές του Νέου Καιρού, τώρα καταδικάζονται ως φωλεές εκβιαστών και συκοφαντών… Ο,τι πιο ανόητο. Και επικίνδυνο. Τώρα αρχίζουν να μιλούν για «ρύθμιση», για tracing, για ηλεκτρονικό έγκλημα, για ανάγκη νέων νόμων που θα περιορίζουν και θα ελέγχουν. Με την ίδια επικίνδυνη γελοιότητα που απαγορεύτηκαν νομοθετικά τα διαδικτυακά και ηλεκτρονικά παιχνίδια στα Ιντερνετ καφέ (χωρίς να μπορεί να εφαρμοστεί έκτοτε η απαγόρευση), για να πληγούν τα «φρουτάκια» και ο δικτυακός τζόγος (που δεν επλήγησαν), τώρα κάποιοι ψιθυρίζουν για περιστολή της «ασύδοτης χρήσης» του Ιντερνετ…
Η παιδική ηλικία των μπλογκ τέλειωσε.
Ένα βλέμμα, Καθημερινή 02.03.2007
Συπληρωματικό op-ed, εδώ.
Με επιτυχία διεξάχθηκε χθες από τον Ματθαίο Τσιμιτάκη η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, υποψήφιου ηγέτη του ΣΥΝ, σε απευθείας σύνδεση video stream και chat με δεκάδες μπλόγκερ. Είναι η πρώτη απευθείας συνέντευξη αυτού του είδους, με πολιτικό, στην εγχώρια μπλογκόσφαιρα.
Ολο το ηχητικό ντοκουμέντο: εδώ.
Το draft video: εδώ.
Συγχαρητήρια στον Ματθαίο, σε όλη την ομάδα υποστήριξης και στους μπλόγκερ που συμμετείχαν.
Να πώς εμφανίζεται το μπλογκ vlemma.wordpress.com στους χρήστες Διαδικτύου στην Τουρκία:
Access to this site has been suspended in accordance with decision no 2007/195 of T.C. Fatih 2 Civil Court of First Instance.
What’s going on? Τι τρέχει;
UPDATE: Τρέχει αυτό, από κάποιον Τούρκο απατεώνα αντι-εξελικτικιστή Adnan Oktar, με κατάληξη τέτοια, και ελληνικά μπλογκ ήδη μπλοκαρισμένα. Το στορι, συνοπτικά στα ελληνικά.
Πρόσφατα συμβάντα, δραματικά, μάς δείχνουν κάτι βαθύτερο από την προφάνεια του δράματός τους. Μάς δείχνουν τη ανάγκη για συλλογική έκφραση και για ανάληψη της ηθικής ευθύνης. Μιλώ για τον θάνατο της καρκινοπαθούς Αμαλίας Καλυβίνου, η οποία μέσω του εξομολογητικού και καταγγελτικού της μπλογκ κινητοποίησε όχι μόνο τους μπλόγκερ και χρήστες του Διαδικτύου, αλλά και τα μαζικά μέσα· και μιλώ για το τραγικό δυστύχημα στον Λούσιο ποταμό, όπου οι επιζήσαντες απέκρουσαν τους τηλε-εισαγγελείς και υπερασπίσθηκαν το θεμελιώδες δικαίωμά τους να καταθέτουν ενώπιον των Αρχών και όχι στις κάμερες.
Στην περίπτωση της μπλόγκερ Αμαλίας, το νέο μέσο πρόσφερε τη δυνατότητα σε μια μοναχική φωνή να αφηγηθεί την ιστορία ζωής, την ιστορία πόνου, με αμεσότητα και ανταπόκριση που εκπλήσσουν όσους αγνοούν τη δυναμική του Δικτύου. Το προσωπικό δράμα παρουσιάστηκε επώνυμα, με παρρησία, και παρότι άργησε σχετικά, εντέλει έφτασε πολλαπλάσιο και ενισχυμένο σε ευρύτατο ακροατήριο, κατά πολύ υπέρτερο της εγχώριας μπλογκόσφαιρας.
Γιατί; Η προσωπική ιστορία, το δράμα, ασφαλώς ― είπαμε. Αυτά είναι ο πυρήνας, ο ακαταμάχητος μες στην αλήθειά του. Αλλά και η επωνυμία, το πρόσωπο που βγαίνει στο προσκήνιο και αναλαμβάνει το κόστος των λόγων του. Κι ακόμη: αυτή η αφήγηση πυροδότησε τη δυνητική, τη φαντασιακή κοινότητα των μπλόγκερ, που έσπευσαν να συμπαρασταθούν σε μια «δική τους». Ιδού: η προσωπική περιπέτεια μετασχηματίζεται σε συλλογική κίνηση, συσπειρώνει και συνεγείρει. Οι μοναχικοί χρήστες, οι τεχνοσπασίκλες, ξεκολλάνε από το αυτιστικό σύμπαν του PC και αφήνουν στο ψηφιακό (και τόσο πραγματικό) τσαντίρι της Α.Κ. μια κουβέντα, ένα λουλούδι, ένα σχόλιο, δηλώνουν παρόντες ψυχικά και σωματικά. Κι έτσι οι κρυπτώνυμοι, ανώνυμοι, άϋλοι μπλόγκερ, οι περσόνες που ακκίζονται και καβγαδίζουν και περιπλανιούνται, αναδύονται ευθύς ως πρόσωπα που συγκινούνται, συναισθάνονται, τάσσονται αλληλέγγυα, και ευαγγελίζονται άτυπα κοινωνικά δίκτυα: νάτο, ένυλο το social networking.
Η συνηθισμένη ετικέτα για τον πλάνητα του Δικτύου είναι «σπασίκλας», αντικοινωνικός, μονόχνωτος. Τα λένε οι τεχνοαναλφάβητοι και οι τεχνοφοβικοί, και δεν έχουν πάντα άδικο. Στην περίπτωση όμως τούτης της δραστικής δικτύωσης, βλέπουμε ότι οι virtual επαφές ανάμεσα σε περσόνες μπορούν υπό προϋποθέσεις να μετασχηματισθούν σε σχέσεις επικοινωνίας και ενσυναίσθησης. Δηλαδή, σε σχέσεις προσώπων.
Ο ατομικισμός του μεταφορντικού καιρού μας, η πηχτή μοναξιά στις μητροπόλεις της μηντιοδημοκρατίας, το αβάσταχτο ennui της ιδιωτικότητας μες στο μετανεωτερικό πλήθος, λυγίζουν ενώπιον του υπαρξιακού ρήγματος, του ανθρώπινου δράματος, στο άκουσμα ενός μοναχικού λυγμού. Ο πλάνητας, ο «καμένος», ο καλωδιωμένος αφουγκράζεται τον λυγμό και τον αισθάνεται σαν κάλεσμα. Τον καλεί το σώμα, το κύτταρο, η φθορά του, του υπενθυμίζει την ανθρώπινη κατάσταση, εντός και εκτός Δικτύου. Κατά τούτο, και παρά τα πρόδηλα συγκινησιακά φορτία, η συσπείρωση των μπλόγκερ γύρω από το κάλεσμα Αμαλίας, και η διασπορά του μηνύματος σε όλο το κοινωνικό σώμα, φέρει δυνάμει σπέρματα συλλογικότητας χειραφετητικής. Το μήνυμα είναι: οι κοινότητες υπάρχουν, με άλλη μορφή, με άλλους τρόπους, με ουσιώδεις πυρήνες, και απαντούν σε πρωταρχικές ανάγκες. Η συμπάθεια προσώπων δημιουργεί κοινότητα, ο ναρκισσισμός περσονών όχι.
Η αυθόρμητη εκδήλωση αλληλεγγύης, ακόμη και επιπόλαια, ακόμη και υπό την επήρεια του συγκινησιακού σοκ, μάς δείχνει και κάτι άλλο για τους μετέχοντες: δέχονται να αναλάβουν κάποιας μορφής ηθική δέσμευση, μπαίνουν στην επικράτεια της συμπάθειας. Ο φιλόσοφος Εμμανουέλ Λεβινάς υποστηρίζει ότι η ηθική στάση συνίσταται στο να υπάρχεις για τον Αλλο. Ηθική στάση σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τον Αλλο, να πράττεις χωρίς ανταπόδοση, χωρίς να λογαριάζεις ότι αυτή την πράξη μπορεί να την κάνουν και άλλοι.
Μα τούτη η σημασιοδότηση της ηθικής στάσης μάς φέρνει ήδη ενώπιον της πολιτικής. Στο δημόσιο πεδίο, λέει ο Α. Χίρσμαν, οι άνθρωποι μπορούν να αντιδράσουν με δύο τρόπους: με τη φωνή ή με την αποχώρησή τους. Φωνάζεις για να αλλάξουν τα πράγματα. Αποχωρείς όταν αδιαφορείς και απεμπλέκεσαι. Η φωνή είναι ευθύνη, κι έχει κόστος. Το μπλογκ της Α.Κ. ήταν μια τέτοια φωνή. Και κινητοποίησε εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλες φωνές, σε ένα περιβάλλον όπου όλα σου γνέφουν «πού να μπλέκεις, stay cool».
preview: Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 03.06.2007
ζωγραφική: Ξενοφών Μπήτσικας
Πάνε δύο χρόνια απ’ όταν πρωτόγραψα ενθουσιασμένος περί μπλογκ, και τέσσερα απ’ όταν σκάρωσα το πρώτο μου αδέξιο ιστολόγιο στο blogspot.com. Σήμερα ο ενθουσιασμός έχει καταλαγιάσει· τη θέση του έχει πάρει ο εθισμός. Αλλά και ο αναστοχασμός.
91 κείμενα από 7
βλέμμα 