Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.
Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι ― ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.
Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν ΙΧ με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.
Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια… Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο… Και―
Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.
Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.
Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.
Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.
Από το ‘90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχναση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.
Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.
Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται.
Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ‘50 και το ‘60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών. Είναι το ίζημα του ελληνισμού. Ο αφρός βρίσκεται στη Διασπορά.
31 Σχόλια
Comments feed for this article
25 Ιανουαρίου 2009 στις 3:21 μμ
skoug
…και το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτή τη διασπορά της πολιτικής, πολιτιστικής, οικονομικής δύναμης. Η διασπορά δεν έγκειται μόνο στη μετανάστευση του οικονομικού και πνευματικού ANIMUS της νέας Ελλάδας, αλλά και του κληρονομημένου μας κεφαλαίου, από την μανία για πώληση σε ξένα συμφέροντα εταιρειών που θα μπορούσαν να είναι επικερδείς, στην αποχή από κάθε δραστηριότητα που αφορά το πολιτιστικό, πνευματικό και ιστορικό-αρχααιολογικό μας υπέδαφος: πόσο ενδιαφέρεται και πόσο ενισχύει το κράτος τις έρευνες στα κλασικά, στο μεσαίωνα, στην ιστορία των Βαλκανίων, της Οθωμανικής περιόδου της Ιστορίας μας και της Μ. Ανατολής; πόσο διαφυλάττει τα πολιτιστικά μας ιδιώματα και πόσο το πολυδιαφημισμένο μας φυσικό μας κάλλος; και, τέλος, πόσο αδιάφορο είναι το κράτος για όσα κέντρα εκτός Ελλάδας ασχολούνται με τον πολιτισμό μας που στήθηκαν με πρωτοβουλία και χρήματα Έλληνων της διασποράς σήμερα και παλαιότερα όπως το κέντρο Καββάφη στο Πανεπιστήμιο του Michigan και η έδρα Νεου Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, το οποιό ινδυνεύει να παύσει τη λειτουργία του εξαιτίας και της αδιαφορίας των υπουργών μας;
Όλα τα αφήνουμε να συμβαίνουν έξω από μας, και κινδυνεύουμε εκεί έξω να κατασκευαστεί ένα πρόσωπο, μια νέα ταυτότητα, ερήμην ημών, καθώς τα γονίδιά μας τα αφήσαμε κι αυτά να ταξιδέψουν και να διασπαρούν!
25 Ιανουαρίου 2009 στις 7:41 μμ
Νοσφεράτος
παρα πολύ ενδιαφερον κειμενο..Και ωραιο ..
κανω την εξής υποθεση φαντασιας ..
Ας υποθεσουμε οτι καποιος Κοιμοταν υπνο που να κρατουσε πεντε περιπου χρονια
απο το 2004 και ξυπνουσε ξαφνικά σημερα
και διαβαζε αυτο π.χ αλλά και εβλεπε το τι καταστροφή το τι απελπισια εχει πεσει και μας εχει πλακώσει ..
ενω θα θυμοταν το Κλιμα ευφοριας του 2004
αραγε πως θα ενοιωθε;
( σαν μετα απο μια εντελως αποτυχημενη γορτή : Μεγαλες προσδοκιες που τσακιζονται στην οικτρή πραγματικοτητα ..
και κοντα σ’ολα αυτά Καποιοι να Μην καταλαβαινουν απολυτως τιποτα .
και ναναι και κυβερνώντες ..
25 Ιανουαρίου 2009 στις 8:44 μμ
Kitsosmitsos
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι της Ελλάδας που αναπτύχθηκε – σίγουρα όχι απολύτως ορθόδογα – αλλά αναπτύχθηκε. Που μπήκε στην ΕΕ, που συμμετέχει στις διεθνείς αποφάσεις, παίρνει αποφάσεις. Της Ελλάδας με το ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο, που κάνει τεχνολογικά άλματα. Της Ελλάδας που ξεκόλλησε από τριτοκοσμική χώρα που ήταν μέχρι και την δεκαετία του ’80 – γιατί απ’όλες τις απόψεις τριτοκοσμική χώρα ήμασταν. Της Ελλάδας που μαστίζεται από την κρίση αλλά τουλάχιστον δεν θα καταρρεύσει όπως Ισλανδία, Μεξικό, Λιθουανία κτλ. Της χώρας όπου αρκετά πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ για άλλους χρειότερους από εμάς δεν είναι καν τα βασικά. Της Ελλάδας που ανήκει στην πρώτη ταχύτητα των χωρών – σίγουρα τελευταίο γρανάζι – αλλά είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα από δεκάδες άλλες. Που μπορεί να στέλνει κόσμο έξω και ελάχιστοι να διαπρέπουν (γιατί για κάθε επιτυχημένο υπάρχουν χιλιάδες αποτυχημένοι) και που θα δεχτεί σύντομα μεγάλο κύμα από αυτούς που τελικά θα επαναπατριστούν λόγω απολύσεων στην Ευρώπη γενικότερα. Ναι, έχουμε χάλια, αλλά έχουμε και αρκετά καλά. Τα οποία δεν μπορούμε να αγνοούμε…
Την καλησπέρα μου.
25 Ιανουαρίου 2009 στις 10:26 μμ
Sraosha
Όπως τα λέτε.
Γιατί να γυρίσει πίσω κανείς; Για τη ζωή; Για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τη νοοτροπία; Για τις αμοιβές;
Καταντήσαμε να ερχόμαστε τουρίστες στην πατρίδα μας.
25 Ιανουαρίου 2009 στις 11:21 μμ
Ελληνέζος
Αγαπητέ Kitsosmitse,
Το ότι έχουν ηλεκτρικό ρεύμα όλα τα ελληνικά σπίτια ενώ π.χ. στην Αφρική δεν έχουν, δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο για το οποίο μπορούμε να υπερηφανευόμαστε.
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ΄ότι τα περιγράφει ο κ.Ξυδάκης. Όλα τ’αλλα (μετέχουμε στις ευρωπα-ικές αποφάσεις κτλ) είναι λόγια του αέρα για να περνάμε την ώρα μας, «να΄χαμε, να λέγαμε».
Όποιος έχει μάτια βλέπει…
Το «ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο» και τα «τεχνολογικά άλματα» που τα είδατε ακριβώς???
25 Ιανουαρίου 2009 στις 11:28 μμ
contralegem
Σαφές και ξεκάθαρο. Μιλάμε (επιτέλους) για τα αίτια των γεγονότων του Δεκέμβρη.
Η Ελλάδα δίνει στον κόσμο ένα δραματικά μοναδικό παράδειγμα αυτοκαταστροφής. Συστηματικής και συνεπούς υπονόμευσης της Ελπίδας ως τέτοιας.
Αποφάσισε να στεγάσει τα παιδιά της σε μια χούφτα άθλιων πολεοδομικών συγκροτηματων Μεσανατολικού τύπου (όπου ο όρος «ποιότητα ζωής» εξαντλείται στην ποικιλία των café) και έχτισε τα σπίτια τους πάνω στο ανοσιούργημα της «αντιπαροχής» (ώστε να εξασφαλίσει οτι κανείς δεν θα μπορεί να βλέπει τον ουρανό και τον ήλιο παρα μόνο αν ξαπλώσει ανάσκελα στο δρόμο).
Και μέσα σ’ αυτές τις κοιτίδες ασχήμιας και καταπίεσης, αποφάσισε οτι αυτό που δεν χωράει είναι η Ελπίδα και η Αξία.
Στην ελληνική πόλη του 2009 στοιβάζεται πια κατα συντριπτική πλειοψηφία ο ανειδίκευτος μετανάστης (το έσχατο και δραματικότερο υποπροιόν του ακραίου καπιταλισμου), μια μεσαία τάξη σε λανθάνουσα κατάσταση και μια ομάδα νεόπλουτων των οποίων η ύπαρξη εξαντλείται στην μονεταριστική αξία των τραπεζικών τους λογαριασμών.
Και το μέλλον, η Έξοδος φαίνεται να είναι μόνο η Διασπορά.
Η Διασπορά είναι όμως Αποκοπή. Όταν ξεπερναει τον συμβολικό ένα χρόνο σε βρετανική φάμπρικα (που υπηρετει κυριως την κοινωνική επίδειξη του χρηματοδότη-μπαμπά), σημαίνει ρήξη με το κοινωνικό και τοπικό περιβάλλον. Αποκοπή από το Γνωστό, απώλεια του Οικείου.
Ο μετανάστης αποσυνδέεται από τη συλλογικότητα στην οποία άνηκε ως τότε. Μπαίνει στην αφάνταστα δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία ένταξης σε μια νέα. Καλείται να μεταβεί από μια γλωσσική κοινότητα, σε μια αλλή. Δοκιμάζεται σε μια συνεχή αλλαγή.
Παρόλα αυτά, παρόλη την αρχετυπική δοκιμασία της μετανάστευσης, οι νέοι της Ελλάδας φεύγουν. Και όσοι επιτυγχάνουν κατι, δεν γυρίζουν.
Φεύγουν γιατι ελπίζουν οτι στη Διασπορά θα μπορέσουν απλώς να δημιουργήσουν. Που σημαίνει να παράξουν κάτι ανάλογο της αξίας και του κόπου τους.
Φεύγουν γιατι στην Ελλάδα δεν μπορούν να παράξουν. Γιατι τους στερείται η ελπίδα οτι θα μπορέσουν να απολαύσουν οτι αντιστοιχεί στον κόπο και τις ικανότητές τους. Τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο.
Φευγουν γιατι η ζωή σε μια κοινωνία που αποθεώνει την μη-αξία και την μη-προσπάθεια είναι τραγική. Γιατι νοιώθουν οτι τους περιμένει η μοίρα του Σύσιφου.
Η ελληνική κοινωνία οχι μόνο δεν κατάφερε να ζητήσει μια διέξοδο στα εγγενή προβλήματα του νεωτερικού καπιταλισμού, αλλά απέτυχε να φτιάξει έστω μια αξιοπρέπη αστική τάξη ικανή να προσφέρει ελπίδα. Δεν απέκτησε ποτέ κατι που να μοιάζει έστω με ευρωπαική Bildungsbürgertum.
Γι’ αυτό το μόνο που της έμεινε είναι να και αυτοικανοποιείται με ψευτοεπαναστάσεις και δήθεν εξεγέρσεις σπασμένων βιτρινών.
Και καθε μέρα που περνά πλησιάζει όλο και πιο πολύ μια φτωχή γειτονιά της Ευρώπης, που θα παράγει μόνο υπηρεσίες και προιόντα τρίτης κλάσης σε τουρίστες που θα θέλουν να δουν που γεννήθηκε ο Λόγος.
Και τότε θα ολοκληρωθεί η μετάβαση σε μια κοινωνία μικροαστών εν υπνώσει και Lumpen-επαναστάτων. Και παλι θα αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος.
26 Ιανουαρίου 2009 στις 1:37 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ένα πραγματικά διεισδυτικό άρθρο. Δεν διάφωνω καθόλου με την διάγνωση που κάνει για την γενικότερη κακοδαιμονία που ταλανίζει την Ελλάδα. Και όπως πολύ σωστά λέει και ο contralegem, όλη αυτή η ευημερία που στήσαμε σαν χώρα πάνω σε κουτσά πόδια, είναι το βαθύτερο υπόστρωμα του ξεσπάσματος που έλαβε χώρα τον Δεκέμβριο.
Αυτή η κουτσή ευημερία, της οποίας το βασικότερο υποστύλωμα είναι η διάχυτη ανομία που έχει τυλίξει την χώρα σαν ιστός αράχνης.
Είναι η πρώτη φορά που νιώθω κάποια ζήλεια για τις ΗΠΑ, όσο και αν λένε διάφοροι διάφορα για τον Obama ένα πράγμα δεν μπορούν να του αρνηθούν, το ότι κατάφερε και έφερε την ελπίδα πάλι πίσω στο λαό του. Ενω σε μας, αντίθετα, ούτε αυτοί που μας κυβερνούν αλλά ούτε και αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν (όλοι ανεξαιρέτως) έχουν να προσφέρουν κάτι ανάλογο.
Το μόνο που μας προσφέρουν απλόχερα είναι μια χωρίς τέλος μπουρδολογία στην οποία πνιγόμαστε κάθε μέρα.
Απογοητευμένος
26 Ιανουαρίου 2009 στις 4:16 πμ
enas deka xronia agglia
μη φάτε, έχει γλάρο. κόσμος έχει αρχίσει να γυρνάει ήδη στην ελλάδα. καλώς να τους δεχθείτε. σιγά τον αφρό του ελληνισμού επειδή παίρνουμε ένα μιστό τρεις χιλιάδες λίρες, εφαμόζοντας εργαλειακές μαλακιούλες και σφιχτό project management, κάτι έγινε. ποιός θα με αποζημιώσει εμένα που ενώ η αθήνα καιγότανε και οι σύντροφοι μου ήταν στα οδοφράγματα-λύσσα από τη λύσσα μου- εγώ έλεγα ξενέρωτα βρετανικά αστεία στο μεσημεριανό lunch με την κυρία watt, τρώγοντας στο πόδι sandwich με tuna n’ mayonnaise.
[κυρ ξυδάκη άσε τις εξιδακινεύσεις για τη διασπορά και γράψε για τα δεκεμβριανά, ξανά και ξανά]
26 Ιανουαρίου 2009 στις 2:12 μμ
punditocrat
Αμήν, κάποιος μίλησε επιτέλους για οικογενειοκρατία και ανύπαρκτη κοινωνική κινητικότητα στην ίδια πρόταση με τα «δεκεμβριανά». Και μίλησε και για τα δανεισμένα λεφτά, την επίπλαστη ευημερία, τη μαθηματικά βέβαιη κρίση. Πολύ ωραίο άρθρο κύριε Ξυδάκη. Επειδή εσείς μείνατε πίσω, ελπίζω να χρησιμοποιήσετε το λόγο σας (με όλες τις έννοιες του «λόγου») για οικοδόμηση του μέλλοντος και όχι αποικοδόμηση του μεταπολιτευτικού παρελθόντος. Φαντάζομαι ξέρετε ότι το δεύτερο είναι η σχετικά εύκολη λύση. Γράψτε καμιά φορά και λίγο πιο απλά να σας καταλάβει ο πολύς κόσμος στην Ελλάδα που θα θέλει να ακούσει τις ιδέες σας.
Όσο για εσένα που είσαι δέκα χρόνια Αγγλία και νοσταλγείς νύχτες ζεστές στα οδοφράγματα, τι να πω ρε φίλε γύρνα πίσω και φλέρταρε με τα άκρα της Ελλάδας ακούγοντας αγγλική μουσική και φορώντας αμερικάνικα hoodies. Ξέρεις για τους πιο πολλούς η σωτηρία της ψυχής δεν ταυτίζεται με την επαναστατική γυμναστική, αλλά με το να αισθάνεσαι ότι παράγεις με βάση τις δυνατότητές σου και να επιβραβεύεσαι γι’αυτές. Αν όμως όντως έχεις σκεφτεί ότι δε γουστάρεις το αγγλοσαξονικό corporate μοντέλο (πολύ σεβαστό) πήγαινε και δούλεψε σε μικρότερη επιχείρηση ή σε άλλο τομέα ή σε άλλη χώρα. Αλλά εσύ φαίνεσαι να νοσταλγείς καφέ, παρέα, αναρχία.
26 Ιανουαρίου 2009 στις 2:22 μμ
ilias
Η ελπίδα δεν επανήλθε -αν επανήλθε- στην Αμερική μέσω μιας σωτηριολογικής διαδικασίας μεταφυσικής τάξης που μπορεί να αποδωθεί στην χαρισματική προσωπικότητα ενός Ομπάμα. Αυτή είναι η μιντιακή μορφή του συμβάντος , η ΄΄εικονογράφηση΄΄ του. Η ελπίδα δεν μπορεί να είναι κατανοητή, παρα μόνο σαν μια αιτιώδης αναγκαιότητα που μπορεί να λάβει χώρα μόνο μέσα σε μια αντικειμενική τάξη πραγμάτων.
Είναι ένα παράγωγο του μυαλού κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης του με ότι υπάρχει έξω από το μυαλό στον κόσμο. Αυτό το ΄΄εξωτερικό΄΄ είναι που υπάρχει στον ΄΄Αμερικάνικο κόσμο΄΄και εξασφαλίζει την αλληλεπίδραση άρα και την παραγωγή της »commodity ελπίδας». Με άλλα λόγια, ακόμα και αν υπήρχε έλληνας Ομπάμα δεν θάχε με τι να αλληλεπιδράσει για να παραχθεί το ΄΄ελπιδοφόρο΄΄ .Και αυτό διαφαίνεται και στο ποστ του Ν.Ξ αλλά και σε κάποια σχόλια παρόλες τις λογικές ανακολουθίες τους.
26 Ιανουαρίου 2009 στις 4:55 μμ
no frost
Άλλος ένας ωραίος επικός χρησμός.. άλλο ένα χορικό της Μεγάλης Πτώσης, που θα μπορούσε να είχε ξεγλυστρίσει και απο τα χείλη ενός δημογέροντα..
Κάθε μία απο αυτές τις σταδιακές αλλαγές στην Ελλάδα που περιγράφεις, κάθε μια απο τις μοιραίες αυτές συνεπαγωγές που μας έφεραν σ΄αυτό το βρώμικο ξόμπλι, έχουν απο πίσω τους τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Αλλά έχουν και τον ανώνυμο Οδυσσέα. Τις αλλαγές αυτές τις όρισαν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο.Η κάθε μία απο αυτές τις καταστάσεις κρύβουν πόνο, ελπίδα, ματαίωση, καταπάτηση αξιακών στάτους, εκμετάλλευση και σταδιακή εξαχρείωση του πολιτικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι της Ελλάδας..
Σήμερα πληρώνουμε το δηλητηριώδες αντίτιμο της διαφθοράς και της διαπλοκής που καλλιεργήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια που είναι η πλήρης κατάρευση των θεσμών, της οικονομίας και του πολιτισμού. Αυτή είναι η άκανθος.
Για να το πω πιο ξεκάθαρα..Κάποιοι καλλιέργησαν όλα αυτά τα χρόνια την ιδέα πως η εκμετάλλευση των φτωχών ανθρώπων (εργατών, μεταναστών, επήλυδων επαρχιωτών, μικρουπαλλήλων κλπ) θα οφελούσε την συγκέντρωση κεφαλαίου,άρα τις επενδύσεις και το χρηματιστήριο και με τα γνωστά κόλπα διαπλοκής επιχειρηματικού κεφαλαίου και κρατικών λειτουργών και εξωτερικούς δανεισμούς, που θα κατάληγαν στις ευρύχωρες τσέπες κάποιων, τελικά θα πήγαιναν όλα μια χαρά. Οι φτωχοί θα εξαγοράζονταν με το δημοσιουπαλληλίκι και θα ψήφιζαν πασοκ ή νδ, θα το βούλωναν αγοράζοντας αυτοκίνητο,τυρογαριδάκια και dvd και θα έστελναν και τα παιδάκια τους μετά απο πολλές δυσκολίες (φροντιστήρια) στο Πανεπιστήμιο -να τους φύγει το κοινωνικό κόμπλεξ-κι ολα θα πήγαιναν καλά με κοκα κόλα.
Πράγματι όλα πήγαν καλά για ένα μεγάλο διάστημα. Η εξαγορά έγινε, Οι «μεγάλοι» διέφθειραν τους «μικρούς» έτσι που δεν είχαν στόμα να μιλήσουν παρα μόνο με άλλοθι πολιτικό.
Σταδιακά οι μικροί άρχιζαν ολοένα και περισσότερο να μικρομεγαλίζουν..μπήκαν κι αυτοί στο χρηματιστήριο ξεπουλώντας την προίκα και το μικρομάγαζο, δανείστηκαν γιατί οι ωραίοι έχουν χρέη, πλήρωσαν γκόμενες για επίδειξη κλπ. Δυστυχώς το ξεσάλωμα όμως είχε dead line. Και τώρα που τα φάντς των μεγάλων στερεύουν βάζουν τους μικρούς να την πληρώσουν γιατί αυτοί πάντα κερδοσκοπούσαν, και τωρα τους βαριοφαίνεται να σταματήσουν να τους πίνουν το αίμα. Εν τω μεταξύ ο μικρός στενοχωριέται..δεν αρκεί το ipod για να καλύψει τον πόνο της ανεργίας του παιδιού του.. Το παιδί επαναστατεί, οι μεγάλοι πάνε να του βαρέσουν το παιδί, κι αυτός σε εκδίκηση θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές πασοκ.
Νταβατζής κι αυτός λέει απο μέσα του αλλά τον πεθύμησα..
Κατακαημένε έλληνα ραγιά.. ίσως κάποτε να καταλάβεις τα ολέθρια λάθη σου κι εσύ..Ίσως κάποτε να καταλάβεις ότι ανάπτυξη χωρίς Δημοκρατία δεν γίνεται..ισως κάποτε βαρεθείς τα τυρογαριδάκια και γίνεις πραγματικός άντρας..
26 Ιανουαρίου 2009 στις 8:35 μμ
airgood
Μάλλον δεν εξάγουμε, αυτές είναι εθνικιστικές δοξασίες, στην εποχή της Πρόσβασης.
Η ελλάδα του 2020 είναι η ελλάδα του κόσμου εκείνη την περίοδο
τίποτε περισότερο τίποτε λιγότερο
27 Ιανουαρίου 2009 στις 1:21 πμ
γεράσιμος μπερεκέτης
Το «δημογερόντων» τσακίζει, εν συνδυασμώ με το «απέραντα καφενεία μη καπνιστών». Εικόνα πλήρους ακινησίας.
Η Ελλάδα απομακρύνεται…..
27 Ιανουαρίου 2009 στις 3:21 πμ
aerosol
Διαβάζω εδώ και καιρό το πώς περιγράφεις -με βασανιστική ακρίβεια και οδυνηρή διαύγεια- την κατάσταση. Είμαι σίγουρος πως θα μπορούσαν σ’αυτά τα άρθρα να προστεθούν πολλά ακόμα. Και ξέρω πως θα είναι εξίσου εύστοχα, καλογραμμένα και ουσιαστικά.
Κι όμως, νιώθω πως -όλοι μας- κάνουμε σαν να κοσκινίζουμε για να αποφύγουμε το επαχθές ζύμωμα. Την ώρα που θα πρέπει να βρεθούν οι απαντήσεις στο ερώτημα:
«Και τώρα, τι;»
27 Ιανουαρίου 2009 στις 9:37 πμ
airgood
Στη ΜετάΜακΛούαν-ική εποχή του Παγκόσμιου χωριού
η ανάρτηση ξεκινά απο το παρελθόν και δε πρόκαμε στο παρόν.
27 Ιανουαρίου 2009 στις 2:03 μμ
Maigret
@nikoxy
διορατικός και λαγαρός όπως πάντα
@ilias
εξαιρετικά ‘κοφτερή’ επισήμανση (δυστυχώς)
28 Ιανουαρίου 2009 στις 3:39 πμ
ilias
Να προσθέσω μια ΄΄μικρή΄΄ λεπτομέρεια ακόμα. Μια υπενθύμιση για αυτό που δεν μιλάει κανείς, για εκείνο το μοντέλο της κάθετης ιεράρχησης στην οργάνωση της κοινωνίας, το άλλο αποτυχημένο δάνειο από ΄΄απέξω΄΄ που εφαρμόστηκε στις δεκαετίες του 70 και του 80 από τα κάθε είδους λαϊκά κινήματα, σωματεία, κόμματα και οργανώσεις, με προεξάρχουσα την αριστερά, το γνωστό μοντελάκι του ΄΄διευθυντή΄΄ , ΄΄γραμματέα΄΄, ΄΄ταμία΄΄ και οι διάφορες παραλλαγές του, δεν είναι τώρα ο βασικός λόγος της αποτυχίας των κομμάτων και των διάφορων ομάδων να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες και στα αιτήματα της δικτυωμένης κοινωνικότητας των ημερών μας;
Χρειάζεται να ψάξει κανείς ΄΄μακρυά΄΄για να βρει το μάτριξ, την απαρχή της κλίκας και του ΄΄μπιζμπεζέ΄΄; Ε! έτσι παν τα πράγματα, στην εποχή των κοινωνικών δικτύων οι Έλληνες για να συνδεθούν χρειάζεται να μεταναστεύσουν. Φρόντισαν γιαυτό οι ΄΄γραμματείς της οργάνωσης΄΄ που βλέπανε μακρυά….
28 Ιανουαρίου 2009 στις 9:05 πμ
skoug
Έχουμε να δούμε πολλά ακόμα… αφού διμοιρίες ΜΑΤ προστατεύουν τις μπουλντόζες του Δημάρχου και δέρνουν τους κατοίκους, κι ο δήμαρχος στέλνει μπουγιουρντί στους περιοίκους για να πληρώσουν τη δήμευση, κι αν δεν πληρώσουν τους παίρνει το σπίτι… Προφανώς σιγά-σιγά θα γίνει κατάσχεση σε όλα τα γύρω σπίτια και θα φτιάξει κι άλλα γκαράζ και έτσι θα λύσει το πρόβλημα πάρκινκ…
Τέτοιο δήμαρχο δεν ματάδαμε και να φανταστείτε ότι μπολντόζα λέγαμε το καημένο τον ΕΒΕΡΤ!
28 Ιανουαρίου 2009 στις 1:31 μμ
contralegem
@ airgood
Αν κατάλαβα καλα, η ένστασή σου αφορά την έννοια της μετανάστευσης στην «Εποχή του Παγκόσμιου Χωριού». Μάλλον βλέπεις οτι μια συζήτηση που ξεκινά απο την έννοια «Ελλάδα», δεν (θα) έχει νόημα σε μια εποχή χωρίς έθνος-κράτος (όπως το ξέρουμε).
Όμως αυτό δεν αλλάζει τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά της μετανάστευσης. Αυτά θα παράμείνουν ίδια ακόμα και αν η τελευταία γίνεται στα όρια ενός «Χωρίου».
Κατά την εννοία αυτή, η ανάρτηση είναι νομίζω επίκαιρη.
28 Ιανουαρίου 2009 στις 11:47 μμ
no frost
@skoug & @enas 19 hronia agglia
υπάρχει κι αυτή η έγκριτη, βερολινοντανταιστικού ύφους ανάλυση:
Click to access gag_prokiriksi.pdf
29 Ιανουαρίου 2009 στις 6:56 πμ
skoug
@no frost, καλημέρα και ευχαριστώ για την παραπομπή. Πάντως άλλο σουρεάλ σκηνικό εξελίσσεται στο μέτωπο Βωβου-Παναθα καθώς καλούν σε τσάι, κουβέντα και συμπάθειο τον ΣΥΝ, διατυμπανίζοντάς το δια ΜΜΕ.
29 Ιανουαρίου 2009 στις 1:00 μμ
GB
@ no frost, μετά απο τόση παγωμάρα ή σοβαροφάνεια υπάρχει μεγάλη ανάγκη για έγκριτες αναλύσεις ή συνθέσεις αναλόγου ύφους, ίδωμεν.
29 Ιανουαρίου 2009 στις 2:06 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Πλάκα είχε η περιβαλλο-οντολογική προκήρυξη. Και όντως, να λέμε και κανα αστείο να σπάσει η σοβαροφάνεια. Καμιά πρόταση όμως για να μην ξαναδούμε αυτά που είδαμε, παίζει??
Ή οι «σοβαρές» προτάσεις εξαντλούνται στα περι παραίτησης της κυβέρνησης Καραμανλή και ανόδου στην εξουσία των αριστεριστών της κακιάς ώρας όπως ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας??
29 Ιανουαρίου 2009 στις 5:47 μμ
Σελιτσανος
@Δύστροπη Πραγματικότητα
Της κακιάς ώρας ίσως.Αλλά αριστεριστές;(:::!!!)
29 Ιανουαρίου 2009 στις 6:30 μμ
no frost
Και εκτός απο τους χωροφύλακες και τσιτσερόνε (που δεν ξέρω τι είναι αλλά δεν πειράζει) ξέχασες φίλε μου και τους πόρνους και τις πόρνες..
Σου έχω δηλαδή μια φρεσκότατη σαν ζεστή φρατζολίτσα είδηση που μόλις ξεφούρνισα..
Τό ήξερες εσύ ότι μεθαύριο ξεκινάει στο gagarin το Athens porn festival με σπόνσορα την Lifo και τον Τσαγκαρουσιάνο που διοργανώνουν την εκδήλωση;
Μάλιστα ,μάλιστα. Που να δείτε μαεστρία στο δελτίο τύπου..Το παρουσιάζουν περίπου σαν να είναι οτι πιο προχώ και αβανγκάρντ έχει να επιδείξει η τέχνη σήμερα. Και πουλάνε μαζί κι όλα τα άλλοθι περί απενοχοποίησης της τσόντας, ότι οι πόλεμοι γίνονται λόφω έλλειψης τσόντας κι άλλα φαιδρά!
Έχουν κάνει και κολλεγιά με μπλόγκς που μοιράζουν και προσκλήσεις. Ανάμεσά τους το πρέζα τιβί, το μιξτέιπ κλπ.
Μπράβο παιδιά. Εσύ Νίκο θα μοιράσεις τσόντα; χαχαχχαχα..
29 Ιανουαρίου 2009 στις 6:42 μμ
no frost
Έχουν λέει και ιδεολογική θέση!χαχαχχαχα
Δείτε εδώ τις εικόνες και κάντε μεγέθυνση για να θαυμάσετε την …ιδεολογική θέση! Και είναι και σε σάιτ λεσβιών..αυτές τις είχα για πιο …ιδεολόγες αλλά έχω μείνει πίσω…
http://www.lesbian.gr/scene.php?t=scene&id=73
29 Ιανουαρίου 2009 στις 9:56 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
@ Σελιτσανος
Της κακιάς ώρας σίγουρα! Αριστεριστές γιατί όπως οι αριστεριστές το μόνο που κάνουν είναι να καταγγέλουν και τίποτα άλλο. Κάτω το ένα, κάτω το άλλο και από προτάσεις…άστα και χέστα. Ήδη οι ανανεωτική πτέρυγα τους έκραξε για αυτό (και πολύ καλά έκανε).
Όπως είπα και πριν…αριστεριστές της κακιάς ώρας.
30 Ιανουαρίου 2009 στις 7:51 μμ
no frost
Ax πως του πάει του Κακλαμάνη να κάνει την Τζοκόντα…τέλειο! http://salata.wordpress.com/
30 Ιανουαρίου 2009 στις 7:54 μμ
no frost
Μα γιατί δεν του γράφεις κάτι..γιατί; αχ..
31 Ιανουαρίου 2009 στις 1:49 μμ
dianathenes
Ο πανεπιστημιακός μετανάστης «αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει, όσοι πετυχαίνουν καλές σπουδές μένουν έξω». Νομίζω αξίζει υπογρραμμίσεως επειδή είναι οι περισσότεροι. Νέοι που ένιωσαν ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ σε ξένο έδαφος. Στην πατρίδα τους κρίθηκαν κάτω του «μέσου όρου».
Λοιπόν, επειδή ακριβώς επιλέγουμε με βλακώδη τρόπο την τύχη χιλιάδων νέων, καθορίζουμε τις ζωές τους βάση κριτιρίων που διατηρούν την σαπίλα του εκπαιδευτικού συστήματος- γιατί ποιος τολμά να θίξει τα κεκτημένα- μας ενδιαφέρει περισσότερο τι γίνεται η μετριότητα και όχι ο αφρός.
Ο αφρός θα μας χρησίμευε ώστε να κάνει η Ελλάδα μια «πρόταση» ως χώρα, ως κουλτούρα, ως οικονομία αντί να εκπορνεύεται στον τουρισμό. Οι μέτριοι ως και κάτω του μετρίου που «εξάγονται» επειδή δεν ανταποκρίνονται στις «προϋποθέσεις» χρησιμεύει στο εξωτερικό ακριβώς επείδή εκεί «αναγνωρίστηκαν», στο να είναι το πιο «υπάκουο» ευγνώμων εργατικό δυναμικό . Διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» αυτό;
Αν λοιπόν ο αφρός διαφεύγει επειδή ΔΕΝ του δίνεται στην χώρα το όραμα- τα μυαλά στην Ελλάδα συνήθως σκέφτονται ότι το μυαλό τους πρέπει να πληρωθεί υπέρογκα για να λειτουργήσει ενώ στο εξωτερικό μεταξύ άλλων μυαλών εξ ίσου δυνατών συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο- αν οι κάτω του μετρίου αναπτύσσονται σε ξένο έδαφος ανέλπιστα ώστε να μην επιστρέφουν ποτέ, τότε εδώ μας μένουν οι μέτριοι μετριότατοι που ανταγωνίζονται με πενιχρούς μισθούς και πενιχρά όνειρα. Πάνω να κοιτάξουν αντικρίζουν τον μονόφθαλμο που στους στραβούς βασιλεύει, κάτω να κοιτάξουν αντικρίζουν τον μετανάστη…χώρα μετρίων δηλαδή με επίγνωση που αλληλοτρώγονται, σπρώχνονται, σιχτιρίζουν
Εχει μια μοναξιά αυτή η κατάσταση….σύνθλιψη.
31 Ιανουαρίου 2009 στις 6:39 μμ
donaE
αμα βλεπω την φωτογραφια του Χαρισιαδη συμφωνω με το κειμενο