Σαν τον Ταχτσή. Σαν τον Παζολίνι. Ο Νίκος Σεργιανόπουλος μπορεί να μη διέθετε την πνευματική λάμψη του Ελληνα συγγραφέα ή το μεγαλείο του Ιταλού καθολικού διανοούμενου, ωστόσο μοιραζόταν κάποιες κοινές συμπεριφορές και δυστυχώς τον ίδιο τραγικό θάνατο: δολοφονήθηκε βίαια. Μες στο σπίτι του στο Παγκράτι, όπως ο Ταχτσής στον Κολωνό, από άτομο που πιθανότατα το γνώριζε και του είχε ανοίξει την πόρτα. Με πολλαπλά πλήγματα, όπως ο 53χρονος Παζολίνι, που βρέθηκε στην παραλία της Οστια, 2 Νοεμβρίου 1975, καταπληγωμένος και σχεδόν χαμογελαστός, παραδομένος στα χέρια του Αγγέλου του, δολοφονημένος από τα ragazzi di vita, τα παιδιά της ζωής που ύμνησε, τα βίαια παιδιά της βίαιης ζωής των βίαιων συνοικιών που τον σκότωσαν.
Οπως ο Ταχτσής, όπως ο Παζολίνι, ο Νίκος Σεργιανόπουλος, δραματικό πρόσωπο, καθώς αποδείχθηκε, κυνήγησε τους δαίμονές του, κυνηγήθηκε απ’ αυτούς και στο τέλος συντρίφτηκε. Αλκοόλ, ουσίες, άγνωστοι, δημόσιος διασυρμός, εξομολογήσεις στα πρωινάδικα, αυτά ακριβώς που τον αποθέωναν ως πρωταγωνιστή, όταν συνελήφθη για κατοχή και χρήση. Ο 56χρονος ηθοποιός δεν είπε ψέματα, δεν εκβίασε τον οίκτο, δεν έκρυψε αυτό που ήταν, αυτά που τον καταδίωκαν. Ηταν αφοπλιστικά ειλικρινής, γυμνός, άοπλος, ανασφαλής, σε ένα λαμπερό σκηνικό που τρέφεται με υποκρισία και σάρκες. Επαιζε στο άπλετο φως, και ζούσε στο ημίφως, στα «κόκκινα», στα όρια, σαν στοιχειωμένος ήρωας του Τενεσί Ουίλιαμς, σαν αγριορεαλιστικός χαρακτήρας σε μυθοπλασία του Παζολίνι. Ζούσε στη μεθόριο των παθών. Και πέθανε άγρια, στη μισοφωτισμένη ζώνη. Σαν για να μας θυμίζει πόσο ασαφές, πόσο απροσδόκητο είναι το πέρασμα από το φως στο σκοτάδι.
«Κι όταν, νεκρός πράγματι, παρουσιάστηκα στα μάτια του Αγγέλου με όλη τη φρίκη ενός βρωμισμένου πτώματος, η λάμψη της κόρης του ματιού απέμεινε άθικτη μέσα σ’ αυτή τη ρυπαρότητα. Ο πιο μύχιος πόθος μου είχε εκπληρωθεί. Είχα αποθέσει τη ζωή μου στα χέρια τα πιο ανάξια να τη δεχτούν. Σε κανένα από τα βιβλία μου, σε καμιά από τις ταινίες μου δεν έφτασα στο ύψος των φιλοδοξιών μου. Αλλά τώρα έφευγα ήσυχος έχοντας οργανώσει με κάθε λεπτομέρεια τη νεκρική ακολουθία και υπογράψει το μόνο έργο μου που είναι βέβαιο πως θα νικήσει τη λήθη», έγραψε ο Ντομινίκ Φερναντέζ στο βιβλίο του «Εγώ ο Πιερ Πάολο στα χέρια του αγγέλου».
19 Σχόλια
Comments feed for this article
6 Ιουνίου 2008 στις 2:00 μμ
greekgaylolita
Ακριβως Νικο μου.
[και δυστυχως σε τετοιους ατραπους οδηγει η βιωση της επιθυμιας, ως εσαει στη σκια -ενοχικη- λοξοδρομηση.ειδικα αυτη τη δυσμοιρη, ερωτικα γενια του Πολυτεχνειου, απο την νεοτητα της μεχρι τωρα αυτο τη ταλανιζει. σ’ολες τις εκφανσεις της σεξουαλικοτητας. η ωρα των απεναντι. με τη δικια τους δε καταφερανε ποτε να συντονιστουν. για αυτο και η παραδοση στη κατακερματισμενη νευρωση]
Ας ειναι ελαφρυ το χωμα..
7 Ιουνίου 2008 στις 4:03 πμ
χρήστος
Τραγικότητα για γνωστούς και αγνώστους. Τραγικότερη μάλλον για τους αγνώστους καθώς κάνεις δε μάθει το παράδειγμά τους.
7 Ιουνίου 2008 στις 4:09 πμ
no frost
Νάταν μόνο αυτό; Η ενοχική σεξουαλικότητα; Αυτό πιστεύεις; Όχι. Κι άσε τώρα το χώμα.
Τον είχα δεί παλιά μαζί με την Καραμπέτη σ΄ενα δύσκολο θεατρικό. Ήταν παρασάγγας ανώτερος απο εκείνη. Φαντάστηκα οτι έρχεται ένας μεγάλος επίγονος του δράματος.. Λάμψη. Η αίσθησή του, η σφραγίδα του ξεπερνούσε τον ρόλο, τον έσκιζε σαν στενο ρούχο.. Σκληρός και τόσο ευάλωτος κι ανοιχτός μαζί, υπέροχα τρωτός στον χρόνο, δικές του εναλλαγές, κομψές.. ένταση, πόνος, ουσία, ευφυία, νεύρο.Έπειτα είχε δεξιοτεχνία χωρίς καμιά μανιέρα.. Ιδρώτας αληθινός χωρίς να υπολογίζει.. Θεατρικό animal.
Ήλπισα σαν κάτι παλιούς ρομαντικούς της τέχνης που ονειρεύονται στο φως του λαμπατέρ..Υπάρχει τέχνη..Και μετά άρχιζε να παίζει σε κάτι ξεφωνημένα σήριαλ..σιγά σιγά έγινε θλιβερή καρικατούρα του εαυτού του. Μια εκνευριστική περσόνα μετροσέξουαλ που έπαιζε μαζί με μια υστέρω ανορεξικιά δηθενιάρα και πλασαρόταν για άγριος γκόμενος. Μόνο το βλέμμα-μελαγχολία πρόδιδε κατι ακόμα.Για αυτόν ήταν παιχνιδάκι οι διάλογοι -ξεφτίδια, μια βαρετή μανιέρα, αλλά οι φίλοι, ο Ρήγας, το common sense,τα λεφτά..για την κόκα..τους εραστές, την αδελφή στο χωριό..
Πόσο κοστίζει το ξεπούλημα;Στούς άλλους τίποτα σε κείνον όμως πόσο κόστισε;
Πόση εκδίκηση έπαιρνε στα κρυφά εκείνη η φωτογραφία της μάνας απο την Δράμα στο σαλόνι; Πόση ενοχή «ξεπλήρωνε» στην κόκα και το αλκοόλ; Πόσο αποζήτησε την απουσία, την ανυπαρξία πριν πεθάνει; Τι βλέπετε εσείς σ΄αυτό το τρομαγμένο βλέμμα του, στο πικραμένο σφιχτό στόμα;
Κρίμα γαμώτο. Αυτή η ταλεντάρα είχε ανάγκη πραγματικά απο κάποιον που δεν βρέθηκε.Να τον κρατήσει στο νόημα.Στο νόημα με καταλαβαίνετε; Να σταματήσει να εκδικείται τον εαυτό του.Το άξιζε. Αυτός έφτυσε αίμα για την τέχνη χρόνια. Κι ήταν κι αποδιωγμένος, μόνος. Και μετά ενέδωσε.Σε όλα. Είναι κι αυτό μια ολέθρια τιμιότητα .Με καταλαβαίνετε;
Ποιός τελικα τον σκότωσε αυτόν; Φονιάδες υπάρχουν παντού. Αυτός όμως του άνοιξε την πόρτα διάπλατα.Γιατί;Πως οδηγήθηκε εκεί;
Πάμε οι άνθρωποι σε θέατρα, ταινίες,συναυλίες για να νοιώσουμε κάτι.. Άς νοιώσουμε αυτόν τον απελπισμένο άνθρωπο να σφάζεται κάτω απο το βλέμμα της μάνας του στην φωτογραφία στο σαλόνι. Να βασανίζεται να πεθάνει με 21 μαχαιριές..Να σφαδάζει μόνος.Δεν έχω λόγια.Νοιώστε επιτέλους. Άς νοιώσουμε τον πόνο του άλλου. Είναι δίπλα και μας μοιάζει τόσο πολύ..Ο θάνατος είναι ένα στιγμιαίο γεγονός. Πού όμως μας οδηγεί ο καθημερινός θάνατος κι η αδιαφορία ακομη και φίλων; Ποιοί μας σκοτώνουν κάθε μέρα συστηματικά;
Μήπως τελικά η τραγική αυτή πορεία Πτώσης αυτού του ανθρώπου είναι ένα σημάδι για το που φτάσαμε;Ποιός ακολουθεί;
7 Ιουνίου 2008 στις 6:47 μμ
Κ.Κ.Μοίρης
no frost , με μούδιασες …
8 Ιουνίου 2008 στις 11:45 πμ
Βασιλική Σιάπκα
Νο frost, εμένα καθόλου.
Δεν θέλω να «νοιώσω» τον πόνο του άλλου, και ούτε θέλω να νοιώσουν οι άλλοι τον δικό μου, έχω πέντε ανθρώπους, δεν τους πρήζω με τα ψυχολογικά μου και όταν τους παίρνω τηλέφωνο σκέφτομαι εκ των προτέρων πως πρέπει να δώσω KAI χαρά με το άκουσμά μου και όχι να κυλήσει ένα βουβό υπόκωφο ωχ στον χρόνο… Tον χρόνο του δεν μου τον χρωστάει κανένας και όσοι μου τον δίνουν είναι γιατί τους έχω αποδείξει πως τον αξίζω. και όχι, το αγγούρι το τρώω μόνη μου, γιατί μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε, κι ούτε καν στη μάνα μου την ταλαίπωρη που ογδοντάρησε δεν αφήνω κιχ να μου ξεφύγει για τα ζόρια που τραβάω, και τα μικρά και τα μεγάλα και τα καθημερινά και τα ατέλειωτα, μου αρκεί που υπάρχει κι ακούω το καλημέρα καμάρι μου, κι ούτε στην πρέζα έπεσα κι ούτε κανένας εκμεταλλεύεται την σεξουαλική μου ζωή και κάθε μέρα, λόγω επαγγελμάτος θα πω τον καλό μου λόγο, και όχι μόνο, σε πεντέ έξι ανθρώπους. άρα και δεν ακολουθώ. λυπάμαι, :(
8 Ιουνίου 2008 στις 11:54 πμ
Βασιλική Σιάπκα
και για να εξηγούμαστε επακριβώς, από γοητεία διαθέτει η αφεντομουτσουνάρα μου ίδια καντάρια με του φίλου σου, μόνον που στην προκειμένη περίπτωση δεν χρειάζεται ντόπα… προφανώς είναι θέμα ψυχής και αυτάρκειας στα λίγα, τα απλά, τα εκλεκτά και τα διόλου κραυγαλέα, κι εκεί είναι το ζόρι αγαπητέ μου.
8 Ιουνίου 2008 στις 12:12 μμ
Βασιλική Σιάπκα
YG
Νίκο Ξυδάκη, λέω να σε κόψω για λίγο χρονικό διάστημα -δεν χάνει η Βενετιά βελόνι, προλαβαίνω ;)-, γιατί δε λέει… η μόνη εξήγηση που δίνω είναι πως είσαι σε φάση έρωτος, κι όπως και να το κάνουμε στους ερωτευμένους δεν είναι να δίνουμε και πολύ βάση, δεν φημίζονται για την νηφαλιότητά τους, :Ρ
8 Ιουνίου 2008 στις 4:51 μμ
no frost
Αγαπητή κα Σιάπκα,
δεν ξέρω γιατί ακριβώς ταραχτήκατε τόσο απο το σχόλιό μου αλλά θα σας πρότεινα πριν κρίνετε άλλους για την νηφαλιότητά τους να ελέγχετε πρώτα την δική σας.
Επίσης είστε φυσικά ελεύθερη να τρώτε όσα αγγούρια θέλετε μόνη σας αρκεί να μην τα πληρώνουν οι άλλοι.Εσείς πάντως δεν κινδυνεύετε όπως ο Σεργιανόπουλος να πεθάνετε, το μόνο σίγουρο.
9 Ιουνίου 2008 στις 3:26 πμ
Ναυσικάα
Κυρία Σιάπκα,
Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την κοινωνική σας κανονικότητα και για την αποδεδειγμένη αξία σας.
9 Ιουνίου 2008 στις 1:24 μμ
Citronella
no frost.. δε σε ξέρω αλλά φιλιά.
«Boy, there’s six million ways to live life»
9 Ιουνίου 2008 στις 1:56 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Αγαπητέ Νο Φροστ, όπως καταλαβαίνετε, μπορείτε ελεύθερα να προβάλετε και να υπερασπίζεστε έναν τρόπο ζωής ως ιν και μαστ, αλλά επειδή ακριβώς ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία κάποιοι δικαιούνται και να μην πείθονται και να τον δηλώνουν ομόρρυθμα με την ιδιοσυγκρασία τους. Κάποιοι δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, ο κόσμος όμως γιατί καίγεται τόσο πολύ να αλλάξει αυτούς;
Είμαι σίγουρη πως όλοι οι ακολούθως γράφοντες το πήρατε το μήνυμα, γιατί αυτό ήταν το ζητούμενο, κι όχι το χειροκρότημα.
Τα ξαναλέμε, :)
9 Ιουνίου 2008 στις 2:02 μμ
Rodia
~~ no frost, Ευχαριστω. Πολύ. Το καλύτερο σχόλιο (και σόρρυ Νίκο) για το συγκεκριμένο θύμα του κανιβαλισμού μας, αλλά ταυτόχρονα για όλα τα θύματα που καταβροχθίζονται σήμερα από νουνεχείς και ήρεμους και ηθικούς και ήπιους, γλυκούληδες, τρυφερούς, σοφούς, κλπ κλπ -οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, πρόσθεσε όσες «θετικές» θέλεις για να νοιώσεις πόση φρίκη τριγυρίζει σφυρίζοντας αδιάφορα και μαχαιρώνοντας την κατάλληλη στιγμή, στα ξαφνικά, με τρυφερότητα και κατανόηση -εννοείται…
11 Ιουνίου 2008 στις 2:20 πμ
no frost
Rodia,
χάρηκα που κατάλαβες καλά τί θέλω να εκφράσω και ανάρτησες το κείμενο στο blog σου..
Κα Σιάπκα,
που είδατε να προβάλλω και να υπερασπίζομαι έναν τρόπο ζωής ως ιν και μάστ όπως λέτε;Άν και πέφτετε έξω στο υπονοούμενό σας πως είμαι gay σας λέω πως θα προτιμούσα να είμαι gay παρά μια δηλητηριώδης γυναίκα σαν εσάς!
Ναυσικάα.. πάντα με το ωραίο icy humor..
Citronella ευχαριστώ για το τραγούδι..
12 Ιουνίου 2008 στις 10:26 πμ
trol
no frost, ρισπέκ…
12 Ιουνίου 2008 στις 4:33 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Αγαπητέ No frost, δηλαδή μόνον οι ομοφυλόφιλοι είναι «συμπονιάρηδες» και «καλόψυχοι»;! τς τς τς
:Ρ
[πώς το είπε εκείνος ο βόρειος μουστακαλής στις αρχές του αιώνα; όταν ένας αποφασίζει να πέσει από τη σκάλα μπορείς να τον βοηθήσεις δίνοντάς του μια σμπρωξιά, ;)]
12 Ιουνίου 2008 στις 7:53 μμ
remaz
Axiagapiti Kiria Siapka
Iparxei kati ston omoerotismo etsi opos ton periegrapse kai o Tsaruxis ws periseyma anthrwpinis psixis.
Einai diskolo na exigithei kai safestata den exei na kanei me psixoponia kai Vasilakides Kailes.
Exei na kanei me enan vathmo ensinesthisis metaxi atomon tu idiu filou, pou vlepodas ta matia tu Sergianopoulu to katalaveneis oti to xe se periseyma.
Moiazei , opos kai ta logia sas,me xionostivada alla aditheta ayto gia to opoio milaw se zestenei me tropo anepanalipto.
Afierwmeno stus erastes olou tu kosmu , pou xerun akrivos gia pio pragma milaw.
12 Ιουνίου 2008 στις 9:20 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Remaz το περίσσευμα ανθρώπινης ψυχής υπάρχει στον Έρωτα. κι όχι στον ομοερωτισμό ή στον ετεροερωτισμό. Ο έρωτας έχει περιγραφεί σπαρακτικά από την Σαπφώ, οπότε ξέρουμε κι οι δυό πως δεν είναι θέμα φύλου. Κι ακριβώς επειδή είναι ιδιωτικός και δεν είναι σώου, σε ζεσταίνει με τρόπο ανεπανάληπτο. ούτε οι σπαραξιαδάρικες παραστάσεις, ούτε οι ψυχοθεραπευτικές παρλάτες, ούτε οι απελπισίες των χειροκροτημάτων, ούτε οι ηροωποιήσεις του κενού, ούτε τα ψυχεδελικά πρότυπα μπορούν να τον αναπληρώσουν…
Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, σ΄ ευχαριστώ βαθύτατα και για το σχόλιο και για την αφιέρωση, :)
13 Ιουνίου 2008 στις 1:00 πμ
remaz
Basiliki, xerume kai oi 2 kala pws an den stekosun estw me mia amfithimia sto prosopo tu Sergoulopoulu den tha benes ston kopo na beis ston dialogo.
Pou simenei oti oso katastrofiki itan i alitheia tu allo toso sterudan apo ta ftiasidia pou periseyun stis meres mas kai kanun tis zwes diekpereotikes kai sixna kenes noimatos.
O Sergulopoulos eixe xasei to noima kai sastismenos to kiniguse apelpismena. I aytokatastrofi tu adanakla to megethos tis agonias tu na to xanavrei.Kai to distixima ine oti den ta katafere.
Opoios nomizei oti an xaseis to noima boreis na to xanavreis me to iperoxo dixti asfaleias na aplonete apo katw su, prepei na kanei ena deytero giro sto magiko taxidi tis zwis giati ston prwto giro , den pire prefa ti paizei.
Anaforika me ton omoerotismo safestata o erwtas kai to anepanalipto tu den kanun diakriseis. Pote omos den tha mathume tis alithines dinamikes kathoti o eteroerotismos tha xei pada mesa ston pirina tu tin dieonisi..tin exelixi. Os tetoios exei mia safestati xristiki simasia pou tu sterei to psixodrama i tin apogiosi tu na nai gimnos xoris kamia alli prooptiki. I nomoteleia tu omoerotismu (oti den odigei pouthena) ine akrivos ayto pou kathista tus alithinus ekfrastes tu oxi anoterus aplos iper-xreomenus stin dinami psixis pou katavalun gia na ton paradextun-zisun-stirixun.
13 Ιουνίου 2008 στις 3:08 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Remaz δυστυχώς διέγνωσες αμφιθυμία για το πρόσωπο του Σεργουλόπουλου, όπερ και σημαίνει πως ούτε κι εσύ τελικά κατάλαβες στο ελάχιστο ούτε τις αναγωγές μου, ούτε και τις αιχμές μου, περίπλοκα αυτοναφορικές βέβαια κι ίσως γι΄ αυτό και μπανανόφλουδες… Η αναγωγή δε της συζήτησης σε ευκαιρεία για εξιδανίκευση του ομοερωτισμού δικαίωσε απόλυτα την αρχική μου αντίδραση. Ίσως θα έπρεπε να δώσετε όλοι σας μια απάντηση -προς θεού όχι σε μένα, δεν την χρειάζομαι το έχετε ήδη καταλάβει αυτό- αλλά στον εαυτό σας, γιατί σας ενόχλησε αυτή η αντίδραση και πως αυτή η ενόχληση μετουσιωνόταν στον ψυχισμό σας σε Χαρά… Γιατί για μένα οι δηλωσίες και σημαιοφόροι «αντιρατσιστές», όπως και οι στρατευμένοι «αντιφασίστες» έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ακριβώς αυτό που αντιμάχονται… Το να ανήκουμε σε διαφορετικούς αντιληπτικούς κόσμους είναι φυσιολογικό, το να μην είναι σεβαστό από κάποιους είναι μάλλον απογοητευτικό. Δεν μας σώζει το να ενστερνιστεί ο άλλος τον «κόσμο» μας, μας σώζει μέσα από το ..βλέμμα του να λάβει χάρι η ύπαρξή μας… [της Σαπφούς κι αυτό]. Καλό τριήμερο σε όλους σας, :)