Σαν τον Ταχτσή. Σαν τον Παζολίνι. Ο Νίκος Σεργιανόπουλος μπορεί να μη διέθετε την πνευματική λάμψη του Ελληνα συγγραφέα ή το μεγαλείο του Ιταλού καθολικού διανοούμενου, ωστόσο μοιραζόταν κάποιες κοινές συμπεριφορές και δυστυχώς τον ίδιο τραγικό θάνατο: δολοφονήθηκε βίαια. Μες στο σπίτι του στο Παγκράτι, όπως ο Ταχτσής στον Κολωνό, από άτομο που πιθανότατα το γνώριζε και του είχε ανοίξει την πόρτα. Με πολλαπλά πλήγματα, όπως ο 53χρονος Παζολίνι, που βρέθηκε στην παραλία της Οστια, 2 Νοεμβρίου 1975, καταπληγωμένος και σχεδόν χαμογελαστός, παραδομένος στα χέρια του Αγγέλου του, δολοφονημένος από τα ragazzi di vita, τα παιδιά της ζωής που ύμνησε, τα βίαια παιδιά της βίαιης ζωής των βίαιων συνοικιών που τον σκότωσαν.

Οπως ο Ταχτσής, όπως ο Παζολίνι, ο Νίκος Σεργιανόπουλος, δραματικό πρόσωπο, καθώς αποδείχθηκε, κυνήγησε τους δαίμονές του, κυνηγήθηκε απ’ αυτούς και στο τέλος συντρίφτηκε. Αλκοόλ, ουσίες, άγνωστοι, δημόσιος διασυρμός, εξομολογήσεις στα πρωινάδικα, αυτά ακριβώς που τον αποθέωναν ως πρωταγωνιστή, όταν συνελήφθη για κατοχή και χρήση. Ο 56χρονος ηθοποιός δεν είπε ψέματα, δεν εκβίασε τον οίκτο, δεν έκρυψε αυτό που ήταν, αυτά που τον καταδίωκαν. Ηταν αφοπλιστικά ειλικρινής, γυμνός, άοπλος, ανασφαλής, σε ένα λαμπερό σκηνικό που τρέφεται με υποκρισία και σάρκες. Επαιζε στο άπλετο φως, και ζούσε στο ημίφως, στα «κόκκινα», στα όρια, σαν στοιχειωμένος ήρωας του Τενεσί Ουίλιαμς, σαν αγριορεαλιστικός χαρακτήρας σε μυθοπλασία του Παζολίνι. Ζούσε στη μεθόριο των παθών. Και πέθανε άγρια, στη μισοφωτισμένη ζώνη. Σαν για να μας θυμίζει πόσο ασαφές, πόσο απροσδόκητο είναι το πέρασμα από το φως στο σκοτάδι.

«Κι όταν, νεκρός πράγματι, παρουσιάστηκα στα μάτια του Αγγέλου με όλη τη φρίκη ενός βρωμισμένου πτώματος, η λάμψη της κόρης του ματιού απέμεινε άθικτη μέσα σ’ αυτή τη ρυπαρότητα. Ο πιο μύχιος πόθος μου είχε εκπληρωθεί. Είχα αποθέσει τη ζωή μου στα χέρια τα πιο ανάξια να τη δεχτούν. Σε κανένα από τα βιβλία μου, σε καμιά από τις ταινίες μου δεν έφτασα στο ύψος των φιλοδοξιών μου. Αλλά τώρα έφευγα ήσυχος έχοντας οργανώσει με κάθε λεπτομέρεια τη νεκρική ακολουθία και υπογράψει το μόνο έργο μου που είναι βέβαιο πως θα νικήσει τη λήθη», έγραψε ο Ντομινίκ Φερναντέζ στο βιβλίο του «Εγώ ο Πιερ Πάολο στα χέρια του αγγέλου».

buzz it!