Το βέτο της Ελλάδας στην προχθεσινή σύνοδο του ΝΑΤΟ δεν στρέφεται κατά της FYROM, στρέφεται κατά της αδιαλλαξίας και της πολιτικής μυωπίας των ηγετών της γείτονος χώρας, οι οποίοι διαστέλλουν το εθνικιστικό φαντασιακό των συμπολιτών τους, αγνοώντας τη βούληση και τη διάθεση συνεργασίας του όμορου λαού.

Η παγωνιά που επικράτησε στα Σκόπια, μετά την επ’ αόριστον αναβολή εισόδου της χώρας στο ΝΑΤΟ, δείχνει πόσο πεισμένοι ήταν εκεί οι άνθρωποι από τις ιδιοτελείς παροτρύνσεις των ΗΠΑ, αλλά δείχνει και την ανωριμότητα της ηγεσίας τους. Πίστευαν ότι η αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια, πολιτική αποσχίσεων και αυτονομήσεων, μπορούσε να κάμψει κάθε αντίσταση, κάθε άλλη φωνή. Ωστόσο, οι ΗΠΑ σήμερα δεν μπορούν να επιβάλουν ό,τι θέλουν σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη· το κύρος τους έχει τρωθεί από τη δυσμενή εξέλιξη του πολέμου στο Ιράκ και τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στο εσωτερικό τους.

Η συμβολική ήττα στο Βουκουρέστι μπορεί να σημάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων και την απαρχή μιας ωρίμανσης στη γειτονική μας χώρα. Να δουν ότι η Ελλάδα δεν είναι εχθρός, απεναντίας· αλλά ζητεί απλώς μια ακριβή γεωγραφική ονομασία, που δεν θα τρέφει ανιστόρητους αλυτρωτισμούς ή μεγαλοϊδεατισμούς, σε καμία πλευρά των συνόρων. Η από κοινού αναζήτηση λύσης δεν θα οδηγήσει μόνο στην αποδεκτή ονομασία που θα αποτυπώνει την πραγματική εικόνα της περιοχής, αλλά κυρίως θα διευρύνει τους δρόμους συνεργασίας και ανάπτυξης, θα εδραιώσει τους ήδη υπάρχοντες.

Αυτό πρέπει να είναι το επόμενο βήμα της Ελλάδας, μετά τη λύση: μια επίθεση φιλίας και συνεργασίας. Τα Σκόπια χρειάζονται την Αθήνα και η Αθήνα χρειάζεται τα Σκόπια. Οι λαοί ζούν μαζί, αιώνες τώρα, τους ενώνουν πολλά περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν. Η ομαλή και δημιουργική συνύπαρξη, με αμοιβαίο σεβασμό των ιδιαίτερων φυσιογνωμιών και με ανάδειξη των κοινών χαρακτήρων, είναι η μόνη βιώσιμη οδός στην ιδιόμορφη περιοχή της Βαλκανικής. Τα υπερεθνικιστικά ποντίκια που βρυχώνται, οι τάσεις απόσχισης και δημιουργίας προτεκτοράτων, οι Μεγάλες Ιδέες, η εγκληματικότητα στις νεκρές ζώνες, ενθαρρύνονται ή και πυροδοτούνται από παράγοντες εκτός Βαλκανικής.

Η σύνοδος του Βουκουρεστίου μπορεί και πρέπει να σημάνει την επαναπροσέγγιση, με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, χωρίς επιδιαιτητές και δόλιες μεσολαβήσεις. Ας ακουστούν τα χάλκινα της κοινής παράδοσης.

Kαθημερινή 04.04.2008