Η αυγουστιάτικη ανταρσία των Υδραίων κατά των φοροεισπρακτόρων του ελληνικού κράτους θυμίζει, υπό κλίμακα βεβαίως, την ανταρσία των Υδραίων το καλοκαίρι του 1831. Και τότε χρήματα ζητούσαν οι Υδραίοι, με επικεφαλής τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Λάζαρο Κουντουριώτη, από το πάμπτωχο κράτος που μόλις είχε συσταθεί. Ζητούσαν αποζημιώσεις για τους αγώνες τους και διατήρηση του νατυικού μονοπωλίου και των προνομίων τους επί του Αιγαίου. Και για την επίτευξη των σκοπών τους, δεν δίστασαν να βυθίσουν δύο νεότευκτα πλοία του εθνικού στόλου, τη φρεγάτα Ελλάς και την κορβέτα Υδρα: ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης, ο ήρωας του Αγώνα, τα πυρπόλησε μέσα στο λιμάνι του Πόρου. Ηταν 1η Αυγούστου 1831.
Από την ίδια αντινομική παράδοση ηρώων και καθαρμάτων αντλούν οι σημερινοί Υδραίοι, οι ναύαρχοι του τουρισμού. Πρόκειται για μια παράδοση αυτοδιοίκησης και καχυποψίας προς την κεντρική διοίκηση, είτε είναι οθωμανική είτε είναι ελληνική· πρόκειται για παράδοση ελεύθερου εμπορίου που εκτείνεται ώς το κοντραμπάντο, την πειρατεία και το κούρσο. Και βέβαια είναι παράδοση που θεμελιώνεται πάνω σε συμπαγή και μεγάλα συμφέροντα μιας τάξης κυρίαρχων. Η ανταρσία εκδηλώνεται όταν ακριβώς απειλούνται τα συμφέροντα και η κυριαρχία. Αυτή η παράδοση, ολοζώντανη και κραταιά το 1831, οδήγησε στην ανταρσία των Υδραίων κατά του «Ελληνικού» και του Καποδίστρια.
Στις σημερινές συνθήκες, τα μεγάλα συμφέροντα, όπως των καραβοκυραίων προεστών Μιαούλη και Κουντουριώτη, εκδηλώνονται αλλιώς έναντι του κράτους: το αλώνουν με άλλα μέσα, από μέσα, χωρίς πυρπολήσεις. Και το κράτος, συνήθως, υποχωρεί και ηττάται, διότι οι λειτουργοί του και οι ηγέτες του δεν έχουν το σθένος του Καποδίστρια, ή επειδή ακριβώς δεν θέλουν να έχουν την τύχη του Καποδίστρια.
Η ισονομία είναι η πρώτη ουσιώδης απώλεια σε αυτό τον πόλεμο. Προς αναπλήρωσιν της απωλεσθείσας ισονομίας οι ηττημένοι και εξαχρειωμένοι άρχοντες προσφέρουν και στους αδύναμους, που παρακολουθούν από κοντά άγρυπνοι και λαίμαργοι, τη δυνατότητα της μερικής ή καθολικής ανομίας, τη δυνατότητα της αμοιβαίας εξαχρείωσης. Ο μεγάλος αφαιρεί τη μεγάλη λεία από τον δημόσιο χώρο, και μένει ατιμώρητος, νικητής. Το κράτος εξευτελίζεται. Ταυτοχρόνως ο μικρός κλέβει ό,τι φτάνει το χέρι του: κλέβει τον ΦΠΑ, κλέβει το ΙΚΑ, κλέβει μερικά μέτρα δημόσιας γης, καταπατά ακτές, πυρπολεί δάση, μολύνει ύδατα, μπαζώνει ρεματιές. Ο,τι δεν του ανήκει είναι είτε λεία είτε εχθρικός στόχος.
Στα προκεχωρημένα οχυρά της εθνικής βιομηχανίας τουρισμού, της αχανούς παράγκας πάνω σε καταπατημένους αιγιαλούς, η ανταρσία των φοροφυγάδων της Υδρας, και κάθε φοροφυγά, τελείται σαν φάρσα, σαν τραγωδία. Και σαν αυτοκτονία: Διότι εντέλει δεν στρέφεται εναντίον του αχρείου, αναξιόπιστου και λεηλατικού κράτους, που είναι πράγματι τέτοιο εξαιτίας των αρχόντων και των εκλεκτόρων τους, αλλά εναντίον του πυρήνα και της υπόστασης του κοινού χώρου, του κοινού καλού, του κοινού συμφέροντος, της πατρίδας που ελευθερώθηκε με αίμα και κρατήθηκε με αίμα. Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του.
18 Σχόλια
Comments feed for this article
21 Αυγούστου 2012 στις 7:56 πμ
varelidis
Πολύ καλό επιτέλους.
21 Αυγούστου 2012 στις 10:22 πμ
Βλεπακη Ευαγγελια
Οταν διαβαζεις τετοια αρθρα νοιωθεις σαν να αναπαυεται η σκεψη σου και η ψυχη σου απο τα τηλεοπτικα και κοινωνικα ουρλιαχτα….
21 Αυγούστου 2012 στις 11:23 πμ
Ο ΤΕΩΣ ΗΛΙΘΙΟΣ
Ευτυχώς που διαβάζω τέτοια άρθρα, και πιστεύω κι εγώ ότι είμαι γνήσιος απόγονος των αρχαίων Ελλήνων. Πέρα λοιπόν από την πλάκα. Όταν, σε ένα μέρος, που είναι αραγμένα δεκάδες κότερα λαμογιών που δεν πληρώνουν μία στο κράτος, και που δεν τολμάει να τα ελέγξει, βλέπεις καταστηματάρχη να σύρεται με χειροπέδες στο τμήμα για κάποιες αποδείξεις, και φανατικά υπέρ του νόμου να είσαι, γίνεσαι έξαλλος και φυσικό είναι να πολιορκήσεις το αστυνομικό τμήμα. Κι εγώ αν ήμουν εκεί το ίδιο θα έκανα. Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι σίγουρα θα χάζευαν το θέαμα μέσα από τα κότερα τους και θα γέλαγαν οι μεγαλύτεροι φοροφυγάδες, που φυσικά το κράτος κάνει την πάπια. Μήπως λοιπόν έλεγξε και τα κότερα και δεν το ξέρω;
21 Αυγούστου 2012 στις 12:03 μμ
τριτοκοσμικός
Τέως ηλίθιε είσαι ο κλασσικός έλληνας.
Με αυτή τη λογική φίλε κ ο πακιστανός που δεν έχει γκόμενα, νιώθει αδικημένος γι’αυτό κ θέλει να πηδήξει τη δικιά σου.
21 Αυγούστου 2012 στις 11:55 πμ
Αλκαπονίδης
Ιστορικοί ακροβατισμοί, έτσι για να ᾽χουμε να λέμε. Καμία σχέση. Ο τύπος θα μπορούσε να ήταν απ᾽το Μπουρνάζι, το Κιάτο., ή την Καλογρέζα…
21 Αυγούστου 2012 στις 5:53 μμ
Raspudding
Ιστορικοί ακροβατισμοί κανονικότατα. «Εκείνοι» οι Υδραίοι ήταν κοτζαμπάσηδες που δεν γουστάραν τον Καποδίστρια που τους έβαλε χέρι. Πού βρίσκεται η αναλογία; Όχι «υπό κλίμακα» όπως μας λέει το άρθρο, αλλά ούτε καν με σφαίρες. Κάποιοι επιμένουν να την βρίσκουν ρουφιανεύοντας συμπατριώτες τους. Σκεφτήκατε ότι αυτό που έγινε στην Ύδρα μπορεί να είναι μια νέα μορφή αντίστασης στην ξεφτίλα που ζούμε; Δεν χρειάζεται, το σκεφτήκαν κάποιοι άλλοι που τους καίει.
Για τους έχοντες πνεύμα που περισσεύει, όμως, ακόμα και η κατάλυση της τυραννίδας στην αρχαία αθήνα θα σχολιαζόταν ώς εξής:
-Μα να καταλύεται η δημόσια τάξη από πούστηδες;
21 Αυγούστου 2012 στις 5:53 μμ
e-delta: ενημερωτικο ηλεκτρονικο εντυπο » Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του
[…] Πηγή: https://vlemma.wordpress.com/2012/08/21/karagiozis-ydra-paraga/ Share this:PrintFacebookTwitterEmail […]
21 Αυγούστου 2012 στις 9:24 μμ
Σπίθας
Δεν έχουμε ευνομούμενη πολιτεία, δεν ισχύει ουτε καν ο νόμος της ζούγκλας, ο «νόμος του ισχυρότερου» . Κυριαρχούν αγοραίες πολιτικές που χειραγωγούνται από άρρρωστες αντιλήψεις, ενώ…η διαπλοκή παραμένει ανέγγιχτη.
Το θέμα είναι αδύνατον να προσδιορισθεί με «ορθούς πολιτικούς όρους», είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων.
Αν θέλουμε να δώσουμε μια ρεαλιστική διάσταση στο παραπάνω συμβάν τότε θα προτείνω να το εξατάσουμε από μια άλλη σκοπιά κ. Ξυδάκη. Αυτήν που πολύ σωστά περριγράφατε σε ένα εξαίρετο, λίγο παλαιότερο άρθρο σας…
Μεταξύ φόβου και απόγνωσης
» Ισως είναι άκαιρο, αλλά ας το επιχειρήσουμε: Κάτω από το υλικό ρήγμα, το ρήγμα στη βιοτή και στην ύπαρξη, χάσκει κι άλλο ρήγμα πιο σκοτεινό και βαθύ· ρήγμα στην κοινωνική συνοχή, στην αίσθηση του συνανήκειν, ρήγμα πολιτισμικό και ψυχικό. Η ραγδαία επιδεινούμενη ανισότητα καταδεικνύει νέους ταξικούς διαχωρισμούς, με πρωτοφανή ένταση, τέτοια που η νεοελληνική κοινωνία δεν θυμόταν επί σχεδόν μισό αιώνα.
Ο διαχωρισμός μάλιστα βιώνεται ψυχικά όχι μόνο βάσει της διάκρισης “έχοντες και μη έχοντες”, αλλά πολύ βαθύτερα, στο πεδίο της γυμνής ύπαρξης: σαν διάκριση μεταξύ αυτών που σώζονται και αυτών που βουλιάζουν. Αυτή η ελλοχεύουσα διάκριση δρα σαν βόμβα διασποράς στο κοινωνικό σώμα, στο μέτρο που θραύει τις συμβατικές κοινωνικές αναπαραστάσεις και μετασχηματίζει βίαια τη συλλογική ψυχή.
Μετά το κατώφλι του φόβου, στην περιοχή της απόγνωσης, αίρονται οι αυτοπεριορισμοί, οι αναστολές, οι ενοχές, οι μετουσιώσεις των αρχέγονων ενορμήσεων, όλα τα σχήματα που παράγουν πολιτισμό. Τώρα ο πολιτισμός, ο δύσθυμος πολιτισμός της πτώχευσης και της χρεοκοπίας του βίου, προσλαμβάνεται σαν πηγή δυστυχίας. Σε κατάσταση αθυμίας, σε υπαρξιακό limbo, όταν η ύπαρξη βιώνεται σαν διαρκές ρήγμα και πτώση, χωρίς προσδοκία φωτός, όλα μπορούν να συμβούν.
Κάπως έτσι μπορεί να αναγνωσθεί η λεγόμενη ακραία πολιτική συμπεριφορά, η ακραία ψήφος λόγου χάριν, η ψήφος εναντίον του συστήματος ― ό,τι κι αν εννοεί σύστημα ο εκλογέας μέσα σε τέτοια θυμική-υπαρξιακή καταιγίδα. Κάπου εκεί θα ανιχνεύσουμε το υλικό υπόστρωμα της πολιτικής αστάθειας: σε ένα κοινωνικό σώμα που το διατρέχουν ηλεκτρικά φορτία φόβου και απόγνωσης.»
22 Αυγούστου 2012 στις 5:49 μμ
Axinos
«»»Κάποιοι επιμένουν να την βρίσκουν ρουφιανεύοντας συμπατριώτες τους. Σκεφτήκατε ότι αυτό που έγινε στην Ύδρα μπορεί να είναι μια νέα μορφή αντίστασης στην ξεφτίλα που ζούμε; Δεν χρειάζεται, το σκεφτήκαν κάποιοι άλλοι που τους καίει.»»»
Ακριβώς έτσι. Το άρθρο γράφτηκε με την κλασσική ματιά του «απ’ έξω» που λέει «πω πω τι κάφροι» για τους συμπατριώτες του.
Και διπλά λάθος, γιατί δεν είμαστε στην άριστη αυτόνομη πολιτεία που ήρθε να πάρει η πολιτεία τα λεφτά για το «κοινό καλό». Ζούμε σε δημοσιονομική κατοχή, και ήρθαν οι ντόπιοι τοποτηρητές να εισπράξουν τις δόσεις για τους τοκογλύφους.
Άμα δεν προσπαθήσει να καταλάβει κανείς το συμπολίτη του ―ακόμα και μέσα στην μαλακία του―, δεν θα καταλάβει τίποτα.
Θα απορεί πως οι ήρωες του ’21 έγιναν πυρπολητές τύπου Μιαούλη, πως αυτοί που έκαναν το έπος της αντίστασης έκαναν και τον εμφύλιο, κλπ κλπ.
Και θα συγκρίνει με την ευνομούμενη Σουηδία, ας πούμε, για να τον οικτιρήσει.
Ναι, στα προτεκτοράτα και στις αποικίες (και τις νεο-αποικίες) δεν πολυεμπιστευόμαστε το κράτος. Και εμείς, και οι Αιγύπτιοι, και οι «κάφροι» του Καφιριστάν, και οι Μεξικανοί, και οι Κολομβιανοί, και οι Γκανέζοι. Θα είμαστε φαίνεται κατώτεροι άνθρωποι από την πολιτισμένη Δυτική Ευρώπη.
23 Αυγούστου 2012 στις 11:20 πμ
Αυθάδης
Καλά ρε, ομαδική μαλάκυνση έχει πέσει στο Ελλαδιστάν, ή ομαδική εθελοτύφλα, υποκρισία του κερατά και δεν ξέρω και τι άλλο; Μικρή μου φαίνεται η συνεισφορά της μαλάκυνσης(αλλά όχι και αμελητέα!)…
Μάγκα μου, «τέως ηλίθιε», βιάστηκες μου φαίνεται να κοτσάρεις το «τέως»! Σε συνθήκες Δημοκρατίας ζούμε και την θέλουμε διότι έχει ΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ κουσούρια, όχι διότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ κουσούρια! Μπορεί να υποπτεύεσαι ότι κάποιος είναι λαμόγιο του κερατά, έμπορος όπλων, ναρκωτικών, πουτανών και ό,τι άλλο, αν όμως δεν μπορείς να το αποδείξεις, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να τον αντιμετωπίζεις με το «τεκμήριο του αθώου», κατάλαβες; Αυτά τα λέω για τα «λαμόγια με τα κόττερα», χωρίς να θέλω να πάρω το μέρος τους. Τώρα, για τον ταβερνιάρη της Ύδρας, έ, ΕΔΩ είναι που φαίνεται ότι, δυστυχώς, είσαι ακόμα «νυν»! Βρε μαλάκα, ο λογαριασμός που πληρώνεις (και) στην ταβέρνα, ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΦΠΑ-αγγούρι στον κώλο σου, 23% μάλιστα. Αυτό δεν είναι κέρδος του ταβερνιάρη – και το ξέρουμε όλοι! Λοιπόν, τι θέλεις να μας πεις, ότι ο ταβερνιάρης καλά κάνει που ΤΥΠΙΚΑ σου πουλάει το γαύρο 10 ευρώπουλα, αλλά στο τέλος, χαλάλι του που σου παίρνει 2,3 παραπάνω; Μα είναι δυνατόν να είσαι τόσο μαλάκας; (Στον εαυτό μου: Μα είναι δυνατόν να φτάσανε σε ΤΕΤΟΙΟ βαθμό «στρατευμένης» μαλακίας οι συριζαίοι;). Όσο για τα μικρά και μεγάλα λαμόγια, χωρίς καμμιά πλάκα, ΠΩΣ περιμένεις να πιάσεις τα μεγάλα, αν αφίνεις τα μικρά; Εκτός αν τα σκέπτεσαι και τα λες αυτά, στα πλαίσια της «στρατευμένης μαλακίας», περιμένοντας να καταρρεύσει και τυπικά το κράτος, για να ξεπεταχτεί κανένας κομμουνιστής «σωτήρας». Τότε όμως, φίλε μου, φωτιά στα μπατζάκια ολωνών μας! Ας μη συνεχίσω…
25 Αυγούστου 2012 στις 12:46 μμ
Andreas
πές τα!
27 Αυγούστου 2012 στις 11:08 πμ
Νίκος Παναγιωτίδης
«ΠΩΣ περιμένεις να πιάσεις τα μεγάλα, αν αφίνεις τα μικρά;» Ιδού, το απόγειο της στρέβλωσης – και της υποκρισίας, την οποία κατηγορείς κατά τα άλλα. Σα να μη ζούμε στην ίδια χώρα, σα να μην ξέρουμε πως ξεκινώντας πάντα από τα μικρά δεν φτάνουμε ΠΟΤΕ στα μεγάλα!! Και πως η προστασία των μεγάλων είναι εσκεμμένη! Ε λοιπόν όχι φίλε μου, πρέπει να ξεκινάμε από τα μεγάλα: Και για λόγους δικαιοσύνης, και για λόγους οικονομικού οφέλους, και γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να αποτρέψουμε και τα μικρά, να φοβούνται. Και βεβαίως να πιάσουμε ΚΑΙ τα μικρά, δεν είμαι υπέρ του να τ’ αφήσουμε – αλλά να τ’ αφήσουμε για το τέλος.
Και για να σας προλάβω, δεν είμαι στρατευμένος πουθενά. Απλώς δεν ανήκω στα «μεγάλα».
24 Αυγούστου 2012 στις 10:08 πμ
ο δείμος του πολίτη
Κι εγώ το είδα ως μία αποτυχία μεταξύ πολιτικής τοποθέτησης και ιστορικής ακροβασίας. Αφενός μεν οι σημερινοί καραβοκυραίοι κέρδισαν από τη μάχη του Μιαούλη (έπρεπε να τον έχουν ίνδαλμα) αφού μένουν εντελώς αφορολόγητοι, ενώ θα μπορούσαν να συνεισφέρουν τα μάλα στο πρόβλημα που γέννησαν τέτοιες φοροαπαλλαγές. Δίπλα βέβαια σε αυτούς κέρδισαν κι άλλοι: κατασκευαστές ολυμπιακών έργων ή άλλων μεγάλων έργων (οδικά κλπ), μικρή φορολόγηση μεγάλων εισοδημάτων και αναλογικά μεγάλη των μεσαίων στρωμάτων κλπ.
Ωστόσο, ακόμη μία φορά ο φακός πέφτει στη φοροδιαφυγή κατά αποκλειστικότητα. Δεν έπεσε σε εργατικά ατυχήματα, σε έπεσε στο γιατί χρειάστηκαν ΜΑΤ σε ένα νησάκι μερικών εκατοντάδων κατοίκων (προς τι ο κρατικός τσαμπουκάς);, ο φακός αδιαφόρησε για την ελληνική ανθρωπιστική κρίση (την εμφανίζει όταν το κάνει ως λογική συνέπεια αναγκαίων μέτρων).
Είναι από τα λίγα άρθρα σας που με βρίσκουν αντίθετο, ειδικά τη στιγμή που η φοροδιαφυγή γινόταν επί δεκαετίες με την ανοχή -αν όχι υποστήριξη- του κράτους. Και τώρα αυτό θυμήθηκε να χρησιμοποιήσει ΜΑΤ. Αυτή είναι η νέα Ελλάδα του φιλελευθερισμού (πολύ απλά).
24 Αυγούστου 2012 στις 12:31 μμ
ΒΕΤΤΥ
Πολλή ανάλυση βρε παιδί μου, «ο κλέψας του κλέψαντος» μήπως ταιριάζει καλύτερα στο συμβάν της ‘Υδρας. Βέβαια και πριν 20-30 χρόνια δεν θυμάμαι και τότε να έπαιρνα αποδείξεις…. αλλα τι σημασία έχει πιά.
25 Αυγούστου 2012 στις 4:37 μμ
Ανώνυμος
Η έπαρση και η αλαζονεία του Ορθού Λόγου, και της Επιστημονικής Αντικειμενικότητας που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει άνθρωπος, έχουν χωρίσει τον κόσμο σε καραγκιόζηδες και ιππότες (ή μέλη του όποιου κόμματος, εταιρείας, τάγματος) διαφόρων βαθμίδων ηλιθιότητας και υποταγής, και λειτουργούν αυτιστικά προς τον εαυτό τους ανακυκλώνοντας τα πάντα όπως ένας βιολογικός βόθρος, αποτελούν το αποκορύφωμα του πιο πεζού, αντιποιητικού και απάνθρωπου είδους ολοκληρωτισμού που έχει εγκατασταθεί ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη – καθώς και σε αυτόν τον φωτεινό τόπο που λέγεται Ελλάδα. Προς αυτόν τον ολοκληρωτισμό έχουν συμβάλει τα μέγιστα κάθε είδους σοσιαλιστικές ή φιλελεύθερες κοινωνίες μια και αποτελούν μορφώματα διαφορετικών «φιλοσοφικών» κρίκων της ίδιας ρασιοναλιστικής παράδοσης/απόκλισης.
Οφείλουμε να επιστρέψουμε από τα στείρα ύψη της ηλίθιας και αυτιστικής διανόησης του πιθήκου, κάτω, στις εύφορες κοιλάδες των ανθρώπινων πηγών του Λόγου.
3 Απριλίου 2014 στις 6:43 μμ
Φοροδιαφυγή: χαρακίρι, αλλά χωρίς τιμή και περηφάνεια… | Γναθολόγιο
[…] Ο Ν. Ξυδάκης διευρύνοντας τον προβληματισμό γράφει: «Η ισονομία είναι η πρώτη ουσιώδης απώλεια σε αυτό […]
20 Ιουνίου 2014 στις 11:02 μμ
Φοροδιαφυγή: χαρακίρι, αλλά χωρίς τιμή και περηφάνεια… | ΓΝΑΘΟΛΟΓΙΟ
[…] Ο Ν. Ξυδάκης διευρύνοντας τον προβληματισμό γράφει: «Η ισονομία είναι η πρώτη ουσιώδης απώλεια σε αυτό […]
22 Ιουνίου 2014 στις 11:55 πμ
Φοροδιαφυγή: χαρακίρι, αλλά χωρίς τιμή και περηφάνεια… | My CMS
[…] Ο Ν. Ξυδάκης διευρύνοντας τον προβληματισμό γράφει: «Η ισονομία είναι η πρώτη ουσιώδης απώλεια σε αυτό […]