Τα μπαλκόνια φέτος δεν αναβοσβήνουν μαγικά. Λιγοστά τα στολισμένα. Διαπέρασα τους τοίχους με το βλέμμα και σαν να είδα ότι και μέσα, λίγα είναι ολοστόλιστα. Ολοι κρατιούνται. Αφησα πίσω τις γειτονιές πέριξ των λόφων και κατηφόρισα στο κέντρο.
Η ζωή κυμάτιζε διαφορετική στο Κολωνάκι και στη Σταδίου, διαφορετική στην Αθηνάς και στην Ευριπίδου, μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω. Στο Κολωνάκι σαν να μη συμβαίνει τίποτε· το έμπειρο μάτι όμως μπορεί να συγκρίνει με πέρσι: τα καφενεία είναι ήσυχα και δεν είναι φίσκα, η τελευταία Κυριακή για ψώνια θύμιζε Αύγουστο, οι χριστουγεννιάτικες μέρες είναι ήσυχες, σχεδόν θλιμμένες, ο κόσμος κινείται σιγαλόφωνα, διακριτικά, κομψά. Σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Στο Σύνταγμα δεν στήθηκε το μεγαλύτερο δέντρο της Ευρώπης, δεν άναψε καρουσέλ. Στην Ερμού παίζουν πλανόδιοι μουσικοί για να γεμίσουν το κενό και να θυμίσουν τα Χριστούγεννα των διαφημίσεων και των σχολικών βιβλίων, στερεοτυπικά χαρμόσυνα. Ακόμη και αυτή η στερεοτυπική εορταστικότητα, τα παράφωνα κάλαντα, οι ξέχειλες σακούλες με τα δώρα και τα περιττά, ο αμέριμνος καφές και το κονιάκ στα πεζοδρόμια, κι αυτή η στερεοτυπία χρειάζεται, σαν νοσταλγία γι’ αυτό που υπήρχε διαρκώς, χωρίς κανένα σημάδι διακοπής του. Μα διακόπηκε.
Από τη Σταδίου κάτι λείπει: η λάμψη, το χρήμα, το κέφι, η ψευδαίσθηση των εορτών, η βουή. Κλειστά μαγαζιά με πένθιμα «Ενοικιάζεται» και απειλητικά γκράφιτι στις κλειστές προσόψεις, ανοιχτά μαγαζιά με λιγοστούς ή καθόλου πελάτες, περαστικοί χωρίς σακούλες δώρων, περαστικοί συλλογισμένοι προσπερνούν βιαστικά, καρτερικοί ζητιάνοι, μια υπέρλαμπρη μπάντα τσιγγάνων από την Τρανσυλβανία φωτίζουν με τα χάλκινά τους τα Χαυτεία, με τραβούν σαν έντομο ηχοτροπικό. Είχα διψάσει για ήχο και φως ― και ευωδιά: ο Λουμίδης σκορπάει γενναιόδωρα αρώματα Σάντος και Κολομβίας.
Ο δρόμος σε τραβάει προς τα κάτω, φυσικά, αβίαστα. Κατηφορίζω, σκονισμένος από τη μελαγχολία της Σταδίου. Αθηνάς, Βαρβάκειος, Ευριπίδου. Αλλάζει η τονικότητα, ανεπαίσθητα μα σταθερά. Ξανακούω βουή άστεως: Η ζωή ξεχυλίζει στους δρόμους· μια ζωή ντεγκραντέ, που κυματίζει διαφορετική σε αισθήματα, μα πόσο διαφορετική μέσα σε μερικές εκατοντάδες μέτρα, από το Σύνταγμα ώς την Κουμουνδούρου.
Πιπεριές αποξηραμένες και ξύλα κανέλας, όσπρια, σακιά, σαπούνι, αινιγματικά εμπορεύματα απ’ την Κίνα, αναπτήρες, ψαλίδια, φανοί θυέλλης, σ’ ένα σκοτεινό μαγαζάκι στον παράδρομο άδειο δυο γυναίκες φτιάχνουν πλεξούδες σκόρδα, 3 ευρώ τα 25, θυμίζει Κάιρο, Πειραιά και Ερμούπολη του ’60, και τα πρόσωπα είναι σκούρα, τα μάτια ολόμαυρα, οι λαλιές άλλες. Η πόλη είναι ντεγκραντέ. Εδώ ξεθωριάζει η θλίψη του αστού, τονίζεται η ζωτικότητα του ενστίκτου, η επιβίωση.
Λεπτή ψύχρα μεσογειακή. Στεκόμαστε σ’ ένα μπαλκόνι art deco πλάι στην πλατεία Κουμουνδούρου και σιγοπίνουμε προσέκο παγωμένο. Στις απέναντι πολυκατοικίες μια άλλη ζωή ξεχύνεται ορμητική, σαν άγρια βλάστηση: δορυφορικά πιάτα, απλωμένες μπουγάδες, ποδήλατα στα μπαλκόνια, ένα παράθυρο καδράρει μια μητέρα που κούρευε τον γιο της. Η ζωή ξεχείλιζε απ’ τα φωτεινά παράθυρα, χωρίς γιρλάντες, χωρίς γκυ χριστουγεννιάτικα και φωτάκια LED. Γυμνή ζωή.
Τι λέτε, να μείνω ή να φύγω; Ο τριαντατριάχρονος συνομιλητής με αιφνιδιάζει· απαντάω αυθορμήτως: Να φύγεις! Εχεις καλή πρόταση για να φύγεις έξω; Πρόταση επιβίωσης, όχι σπουδαία πράγματα. Αισθάνομαι ότι εδώ θα συμβούν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, οπότε λέω γιατί να φύγω, αν θα πετύχω απλώς μια επιβίωση; Κι εδώ θα επιβιώσουμε…
Σκούροι Ανατολίτες περνούν από κάτω, σηκώνουν το βλέμμα, κοιτούν διερευνητικά, βρισκόμαστε στη γειτονιά τους.
Η Αθήνα είναι συναρπαστική… Ολα μπορούν να συμβούν, ο αέρας έχει ηλεκτρισμό, κάτι συμβαίνει… Η οικοδέσποινα του προσέκο έχει εργαστεί πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη και στο φιλόδοξο Βερολίνο της επανένωσης. Τίποτε δεν συμβαίνει πια στο Βερολίνο, λέει. Τον καιρό που πολλοί ετοιμάζονται να φύγουν, κάποιοι άλλοι επιστρέφουν, χορτάτοι από άλλες πόλεις, από εμπειρίες. Γυρνούν στην αβεβαιότητα, επιλέγουν το μεταίχμιο, τον ηλεκτρισμό, το ρίσκο των αλλαγών. Αντλώ από την αισιοδοξία και τη ζωτικότητά τους.
Αφήνομαι πάλι στο ντεγκραντέ της ζωής, στην πόλη. Ανάβαση, τώρα. Στο σταυροδρόμι κοιτάω τα οδόσημα. Το ένα μνημονεύει την αρχαία ποιήτρια Κόριννα από την Τανάγρα. Η άλλη οδός είναι αφιερωμένη στον Επίκουρο, ταιριαστός πολύ με το ρευστό παρόν, παρηγορητικός: «Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος· και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον».
10 Σχόλια
Comments feed for this article
25 Δεκεμβρίου 2010 στις 1:33 μμ
Herr K.
«Τι λέτε, να μείνω ή να φύγω; Ο τριαντατριάχρονος συνομιλητής με αιφνιδιάζει· απαντάω αυθορμήτως: Να φύγεις!»
Το ίδιο σκηνικό μού τυχε, την ίδια συμβουλή έδωσα.
(Ολοι ξέρουμε ότι οι άγνωστοι μάς ξέρουν καλύτερα, γι’αυτό τους ρωταμε)
25 Δεκεμβρίου 2010 στις 1:34 μμ
ο δείμος του πολίτη
Πολύ καλό άρθρο.
Καλά Χριστούγεννα. Καλή ξεκούραση και μέρες γεμάτες ευτυχία, εύχομαι.
25 Δεκεμβρίου 2010 στις 9:47 μμ
agriada52
Πολύ όμορφο!
26 Δεκεμβρίου 2010 στις 6:02 μμ
gritz
«‘Ολα μπορούν να συμβούν»…»το δε δεινόν ευκαρτέρητον».
Έτσι ακριβώς: Η κίνηση του χρόνου δεν είναι γραμμική και συνεχής. Η ουτοπία, η συγκεκριμένη ουτοπία, είναι εφικτή, το θαύμα μπορεί και συμβαίνει. Από καιρό σε καιρό.
Στα πράγματα αυτά, ισχύει κάτι όπως εκείνο το παράδοξο που διατύπωσε ο Max Horkheimer, μιλώντας για την Κριτική Θεωρία: «Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει Θεός, κι ωστόσο πιστεύει σ’ Αυτόν».
Ευχές για ευτυχισμένες ημέρες των Χριστουγέννων και Καλή Χρονιά, με ευχαριστίες για τα ερεθίσματα που μας δίνετε για να σκεφτόμαστε (και να διαφωνούμε, ενίοτε).
27 Δεκεμβρίου 2010 στις 3:35 πμ
ilias
»Gentrification is class war». Ο νέος διαχωρισμός της συσσώρευσης του κεφαλαίου είναι πια εσωτερικός στη μητρόπολη και η βαλκανιοποίηση (θυμάσαι Νίκο κάποτε που είχαμε πει πως ο όρος θα έχει όλο και πιο πολλές σημασίες και εφαρμογές στο μέλλον? Balkans as concept -machines ) αγκαλιάζει όλο το αστικό τοπίο, σε μια ενδοαποικιοποίηση. Οι νέες εσωτερικές αποικίες της πόλης που ξανα-ανακαλύπτουμε σαν ΄άστική άγρια φύση΄΄.
΄Να φύγω? Να φύγεις.. (να πας αλλού) σε άλλη ζώνη΄΄ :)
27 Δεκεμβρίου 2010 στις 4:54 πμ
nikoxy
«…μια άλλη ζωή ξεχύνεται ορμητική, σαν άγρια βλάστηση: […] χωρίς γιρλάντες, χωρίς γκυ χριστουγεννιάτικα και φωτάκια LED. Γυμνή ζωή»
Βαλκάνια, πράγματι, Hλία. Εφαρμοσμένο social engineering.
31 Δεκεμβρίου 2010 στις 9:21 πμ
EPIKUROS
http://www.divshare.com/download/13652853-78e
Σε αυτό το λινκ, υπάρχει μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου θα ακούσετε αυτό το υπέροχο κείμενο – χρονογράφημα -.
Ευχή μου κύριε Ξυδάκη να πάψουμε να μοιρικάζουμε πως είμαστε άμοιροι ευθυνών, και να επαναπροσδιορίσουμε τον προσανατολισμό μας ως πολίτες και ως πολιτεία.
Μια χαρούμενη Πρωτοχρονιά και δημιουργική χρονιά.
Β.Μίχος
22 Δεκεμβρίου 2013 στις 12:41 πμ
Τα Χριστούγεννα των νοικοκυραίων | βλέμμα
[…] εντροπία και μια νέα διάνοια να ανατέλει. Να πώς: Κολυμπούσα σαν υπνωτισμένος μες στη στερεοτυπική εορτ…: τα παράφωνα κάλαντα, οι σακούλες με τα δώρα και τα […]
30 Δεκεμβρίου 2013 στις 12:10 πμ
DubiumDubium
[…] εντροπία και μια νέα διάνοια να ανατέλει. Να πώς: Κολυμπούσα σαν υπνωτισμένος μες στη στερεοτυπική εορτ…: τα παράφωνα κάλαντα, οι σακούλες με τα δώρα και τα […]
28 Δεκεμβρίου 2014 στις 8:56 μμ
Οπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά | βλέμμα
[…] Δύο: […]