Πόσα βήματα από την παραλία ώς το σπίτι; Το καταμεσήμερο, είναι τριακόσια βαριά. Βαραίνει η αρμύρα της θάλασσας, βαραίνουν οι βουτιές, ο ήλιος κατακορύφως, τα δύο ούζα Βαρβαγιάννη, η τσάντα με τα συμπράγκαλα.
Μετράς τα βήματα. Στις καλαμιές τα τζιτζίκια τρελαίνονται. Βγαίνεις στην άσφαλτο για ψώνια― μπίρες, φέτα και τσιγάρα. Κατηφορίζεις στο κηπάριο με τις ξερικές ντομάτες και τις μελιτζάνες, ξεφορτώνεις, ξέπλυμα στην αυλή με το λάστιχο όλων των αρμυρισμένων, κι αρχίζει η διευθέτηση γύρω απ’ το τραπέζι.
Από τη μια, σκιάζει η αμυγδαλιά – που θα μπορούσε να ΄ναι ο πεύκος όταν μεγαλώσει. Από την άλλη, σκιάζει η πέργκολα, μπροστά στέκουν οι θηλυκιές οι λεμονιές, μυριστικές και πράσινες λαμπερές.
Πλυθήκατε όλοι; Το γεύμα.
Το γεύμα είναι αρχαίο, είναι deja vu. Επαναλαμβάνεται πενήντα χρόνια τώρα, έτσι: κάτω από δέντρα, υπαίθριο, με τρελά τζιτζίκια, με αρμύρα στα χείλη, λιτό και εύχυμο, με τον αιθέρα να τρεμίζει ζεστός, με φανελάκια και βρεγμένα στήθη.
Το τραπέζι δέχεται ό,τι δίνει το κηπάριο: ένα ταψί γεμιστά, γλυκιές ντομάτες σαν γροθίτσες νηπίου, μελιτζάνες φλάσκες, πιπεριές, δυο-τρία κολοκύθια. Σαλάτα αγγουροντομάτα, κρεμμύδι, κάππαρη. Ελαιόλαδο. Φέτα υπόξινη, πιπεράτη. Ψωμί. Δυο παγωμένες μπίρες να σε βυθίσουν ολοκληρωτικά στον ύπνο του μεσημεριού.
Γλυκιά ντομάτα με τριμμένο παξιμάδι στο καπάκι, μια-δυο σταφίδες επιτείνουν και μεθούν, πιπερόξινη φέτα, διάλειμμα, σαρκώδης μελιτζάνα με στητό ρύζι, λιπαρή η φέτα, μπίρα, εις υγείαν, αααχ!,πικρίζει ο αφρός στη μύτη deja vu, (σαν την Φιξ τότε πικρίζει…), πιπεριά αιχμηρή και δροσερή, φέτα σχεδόν γλυκιά τώρ, κολοκύθι μαλακό ουδετερόγλυκο, κόρα ψωμιού στο λάδι με κρεμμύδι και κάππαρη, και μπίρα. Σιγά βρε, μασάμε, δεν καταπίνουμε!
Η αυλή βουίζει τυλιγμένη στην κάψα και στα τζιτζίκια, κοντεύει τρεις, οι ομιλίες κόβουν, οι κολυμβητές έχουν αποσυρθεί και θύουν κολιούς, σαλάτες, φασολάκια, λαδερά, μπριάμια, τηγανιτά ψαράκια, βλήτα και παγωμένες μπίρες, κουδουνίζουν πιρούνια και ποτήρια και αναστεναγμοί, ο οικισμός απογειώνεται σε πτήση χαμηλή.
Γλυκά-ξινά, αβρά και παγωμένα, ζαρζαβατικά και ελαιόλαδο. Τέτοια είναι η γεύση του καλοκαιριού: αποκαρωμένη και αντιθετική, πάμπλουτη και ολίγη, όλα υπό το φως κυκλάδων νήσων, υπό σκιάν κληματαριάς, με πυρωμένες ξερολιθιές και μέταλλα λιωμένα στη θάλασσα.
Γερτά τα σκούρα, τραβηγμένα τα στόρια, να μείνει έξω ο παμφάγος ήλιος. Οι πιτσιρίκοι ξεφυλλίζουν κόμικς στο ντιβάνι (και τσιμουδιά!), οι άϋπνοι ξεφυλλίζουν σκέψεις ναρκωμένες, ξεφτάνε και λιγοστεύουν μεσημεριάτικες, ο μπαμπάς στο βάθος άρχισε ψιλό ροχαλητό. Τικ-τακ, τικ-τακ, πότε θα βγούμε έξω; Τ’ απόγευμα έχει μπάλα.
Γαστρονόμος, Καθημερινή Κυριακής, Ιούνιος 2007
εικον.: Μανώλης Ζαχαριουδάκης
9 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Ιουνίου 2007 στις 9:44 πμ
alberich
Οι πιτσιρίκοι ξεφυλλίζουν κόμικς στο ντιβάνι (και τσιμουδιά!)
Ακριβώς.Ήταν πανελλαδικής ισχύος αυτό το καλοκαιρινό μεσημεριανό καψόνι φαίνεται.Και -στην περίπτωσή εμένα και του αδελφού μου- επρόκειτο για παραχώρηση, μετά από αγώνα.Κανονικά έπρεπε να κοιμόμαστε.Δεν έφτανε που μας τραβολογούσαν στο Λουτράκι, μακρυά απ’ τους φίλους μας.
.
27 Ιουνίου 2007 στις 3:01 μμ
Maigret
τί να πει κανείς για αυτό το κείμενο
καθένας μας βρίσκει μια θέση στις γραμμές / εικόνες του:
άλλος στο καθαρτήριο ροχαλητό, άλλος στις ράθυμες σκέψεις, άλλος στα κόμικς και την πλησμονή της μπάλας – τρεχάλας,
ζούμε όλοι σε αυτή τη, νησιωτική ή μη, θερινή πατρίδα του απομεσήμερου
κι όσο για την κουζίνα μας: αγροτική με ατόφιες τις πρώτες ύλες, ρεπουμπλικάνικη (χαχα), έτσι ήταν πάντα
το μόνο που με φοβίζει: το ότι ισαπέχω πια ηλικιακά από την μπάλα και το ροχαλητό, τεσπα
27 Ιουνίου 2007 στις 4:37 μμ
scalidi
Ναι, και …»όταν τρώνε, δεν μιλάνε» το μεσημέρι στο τραπέζι και το απόγευμα βρεγμένο τσιμέντο στη βεράντα, κήπος υγρός να στάζουν τα τζίνια δροσιά κοι κατηφέδες μαραμένοι να φιλοξενούν ζουζούνια και καρπούζι με μαύρα ενοχλητικά κουκούτσια στο πιάτο και πριν μουχρώσει παγωτό χωνάκι από το περίπτερο και μετά πεπόνι με τυράκι για βραδινό και τα τριζόνια να χαλάνε τον κόσμο. Καλό καλοκαίρι!
27 Ιουνίου 2007 στις 5:06 μμ
...giati sas fovamai;
…emena omws me fovizei pws ola touta ki alla polla ta vlepete mono sa glykes anamniseis pou anagkastika tha pethanoun gia na vasilepsei pia i nea epoxi pou ola ta kserei, ki as skotwnei ti glykia patrida tou kalokairiou kai tou allou tropou pou atsoumpala kai xwriatika de mporei logw dianoitikis kathisterisis kai telika mi ekseligmenwn gonidiwn na akolouthisei mprosta, proodeutika, sigoura! Mprosta ki as stegnonoun oi yparkseis, proodeutika ki as einai mono gia mas kai tin parea mas, sigoura ki as einai auti i sigouria thriskeutiki kai dogmatiki perissotero apo kathe palia thriskia pou argopethenei mprosta sto deos tis neas elpidas. Ki as einai i nea elpida olofanera skotini, arkei emeis na eimaste me tous polous tis neas ideologias, arkei na min pame kontra sto neo reuma. Me to sirmo! Panta! Giati alliws tha menoun oi pliges agiatreutes! Me to sirmo! Giati to perithorio karadokei. Me to sirmo! Arkei na eimaste me tous nikites! Giati oi nikites ta pernoun ola. Ki as einai kleftes, ki as ploutizoun akopa… ametra… axortaga…! Me tous nikites tis epoxis pou fernei pia tin polypothiti allagi, pou epitelous tha kanei pragmatikotita to oneiro tou paradisou twn ilithiwn. Twn ilithiwn pou latreuoun theous kai fovounte daimones! Twn ilithiwn pou zisan zwes mikres. Xwris elpida gia ton alithino paradiso pou katauthanei syskeuasmenos kai typopoiimenos. Ton paradiso pou idi ortha elegxei kai odigei arga, stathera kai epimona kai thelei na typopoiisei tin yparksi mas kai na diorthwswi oristika kathe lathos wspou na einai pia i niki oloklirotiki kai ametakliti. Terma oi skartoi ki oi mpampesides, terma ta kathysterimena tsoglania! Mprosta! Proodeutika! Sigoura!
27 Ιουνίου 2007 στις 9:50 μμ
maigret
@giati sas fovamai…
ό,τι συνιστά σήμερα παράδοση κάποτε ήταν νεωτερισμός (έστω κι αν κυλούν αιώνες ανάμεσά τους)
διαλεκτική μεταξύ ‘συσκευασμένων’ και προκατ παραδείσων, η φάρσα της ιστορίας
κι ο συρμός και τα σύρματα και οι ορισμοί και οι τυποποιήσεις
θα μου πεις γίνεται κι αλλιώς;
θα μας λείψει ποτέ το impetus του Φιλόπονου;
μάλλον όχι!
για καλό; για κακό;
εκεί ο καθένας παίρνει θέση…άλλος ξαγρυπνά, άλλος περιμένει τη μπάλα, άλλος κοιμάται….
29 Ιουνίου 2007 στις 1:38 μμ
dimitris-r
Έχεις έναν τρόπο να εκφράζεις γραπτώς την καθημερινότητά μου. Ναι ακόμα ευτχώς είναι καθημερινότητα αυτά αγαπητέ και χαίρομαι που μου το θυμίζεις.
Να ευχηθώ το καλοκαίρι να είναι αρκετά χαλαρωτικό. Για τη δροσιά ας φροντίζουν τα αραγαδινά κάτω από κρεβατίνες και τα παγωμένα καρπούζια με ξινότυρο.
30 Ιουνίου 2007 στις 1:52 πμ
anisixos
Κυριε Ξυδακη ηθελα να σας πω οτι διαβαζω παντα τη στηλη σας στην εφημεριδα και τωρα και το μπλογκ σας.Θαυμαζω τον τροπο γραφης σας.Ειστε προτυπο για μενα.
30 Ιουνίου 2007 στις 11:45 μμ
ritsmas
Νικο, χαίρομαι ακόμη κι όταν σε ξαναδιαβάζω και μάλιστα με μεγαλύτερη προσοχή. Θυμάμαι πριν από ένα χρόνο μουχες πει ρίξε μια ματιά στα μπλογκ ( ειχες γράψει ενα σχόλιο σχετικό ) και θα δεις έναν άλλο κόσμο. Μου πήρε ένα χρόνο για να ξεμυτήσω, όχι για να κάνω τη διαφορά, αλλά για να αισθάνομαι ότι συμμετέχω.
Τα κείμενα σου είναι …διαμαντένια και υπόδειγμα γραφής – σκέψης
Ριτσα Μασουρα
3 Ιουλίου 2014 στις 1:18 μμ
Θέλω | souslescerisiers2
[…] Το πέτυχα εδώ […]