Ο θάνατος του ισοβίτη πραξικοπηματία Νίκου Ντερτιλή έδωσε την ευκαιρία σε γνωστούς εχθρούς της δημοκρατίας, χουντικά κατάλοιπα και νεοναζί, όσους η κρίση έβγαλε από τα λαγούμια τους, να στήσουν μιαν ακόμη τελετή μίσους και τυφλότητας. Ευλόγως: ο εκλιπών ήταν ο τυπικά αμετανόητος χουντικός, μαζί με τον σιωπηλό εσατζή Ιωαννίδη. Ποτέ δεν αναγνώρισε την Ελληνική Δημοκρατία, την οποία άλλωστε κατέλυσε δια των όπλων που του εμπιστεύθηκε η πατρίδα· ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι σκότωσε εν ψυχρώ τον εικοσάχρονο Μιχ. Μυρογιάννη, κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως κατέθεσαν δεκατρείς μάρτυρες.
Η λεπτομέρεια που ίσως διαφεύγει: ο πείσμων γέρων παρέμεινε επί 38 έτη στη φυλακή όχι ως καταδικασθείς επί εσχάτη προδοσία· την ποινή αυτή την είχε εκτίσει από καιρό. Παρέμεινε φυλακισμένος, αυτός ο στρατιώτης, για τον εν ψυχρώ φόνο του πολίτη Μυρογιάννη εν καιρώ ειρήνης, καταδικασθείς από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε ιδιαίτερη δίκη, έξι μήνες μετά την ιστορική δίκη των πρωταιτίων της δικτατορίας. Και ήταν απλός στρατιώτης πλέον: είχε καθαιρεθεί από τον βαθμό του ταξίαρχου. Ο ίδιος είχε ατιμάσει τη στολή του.
Θα είχε αποφυλακιστεί πριν από πολλά χρόνια, αν το ζητούσε. Δεν το ζήτησε, διότι δεν αναγνώριζε τη Δημοκρατία, το πολίτευμα και τους θεσμούς του, όχι την άλφα ή τη βήτα κυβέρνηση. Κατά βάθος, δεν αναγνώριζε τη δικαιοσύνη των ανθρώπων. Πίστευε, σύμφωνα με λεγόμενά του, μόνο στον Στρατό (Και καυχιόταν ότι κακοποιούσε Τουρκοκύπριους αμάχους στην Κύπρο. Γιατί λοιπόν να σεβαστεί τη ζωή του Ελληνα αμάχου;) Πίστευε στο όπλο του και στον πόλεμο, όπως ο ίδιος τον κήρυττε και τον διεξήγαγε. Κατά τούτο, συνεπής στον πολεμιστή εαυτό του, επέλεξε τη φυλακή, διότι μόνο εκεί εύρισκε τη μυθική του δικαίωση, μόνο εκεί, μακριά από τους ανθρώπους, ετρέφετο το εγωτικό του πείσμα ως σολιψισμός και ως παραίσθηση.
Τέλος πάντων, ο άνθρωπος έφυγε, η ανθρώπινη δικαιοσύνη του απεδόθη όπως απεδόθη, η ψυχή του ίσως βρει ανάπαυση απ’ τη συγχώρεση του θύματός του· όταν «παρασταθή γυμνός και τετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του Tρισαγίου».
Αυτή τη διάσταση μεταξύ ανθρωπίνης και θείας δικαιοσύνης αδυνατεί, ή δεν θέλει, να αντιληφθεί ο μητροπολίτης Καλαβρύτων, ο οποίος στην κηδεία ανακήρυξε τον αμετανόητο φονέα Ντερτιλή ήρωα ισάξιο του Σωκράτη και του Κολοκοτρώνη. Ανιστόρητος ή απλώς διαστρεβλωτής; Και οι δύο υπέμειναν την ετυμηγορία της πολιτείας, ενώ ο φιλόσοφος υπερασπίστηκε τη δημοκρατία λόγω και έργω, θυσιάζοντας τη ζωή του, όχι αφαιρώντας μιαν άλλη ζωή.
Ο συγκεκριμένος ρασοφόρος εν προκειμένω συμπεριφέρεται όχι σαν χριστιανός ιερέας, αλλά σαν αμετανόητος στρατιώτης, φαίνεται να συμμερίζεται τον στρατιώτη κατά την επιορκία και τη μισαλλοδοξία, και ως διαρκής κήρυκας μίσους υμνεί τον άνθρωπο που δεν μπόρεσε να συγχωρέσει τον εαυτό του, δεν ζήτησε ποτέ συγχώρεση και δεν συγχώρεσε κανέναν. Οχι, ο Καλαβρύτων δεν είναι απλώς ανιστόρητος, εκτός δημοκρατίας, αλλά και βαθύτατα αψυχολόγητος και αθεολόγητος, εκτός χριστιανικής παραδόσεως.
APPENDIX
Aρθρο του ιστορικού Λεωνίδα Καλλιβρετάκη στο περιοδικό Ταχυδρόμος: η δίκη Ντερτιλή για τη δολοφονία Μυρογιάννη: “Πόσο ‘γενναίος στρατιώτης’ είναι στ’ αλήθεια ο ισοβίτης Νικόλαος Ντερτιλής,” Ταχυδρόμος, vol. 299, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε., pp. 46-51, 2005.
Ολο το άρθρο σε pdf: LK_2005_01_TEXT
7 Σχόλια
Comments feed for this article
1 Φεβρουαρίου 2013 στις 12:04 μμ
vassilip
φίλε Νίκο,
πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε ἁπλὰ μὲ ἁρρωστημένα ἰδεολογήματα, πράγμα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη κατανοητὸ σὲ κάποιο βαθμό, ἀλλὰ μὲ ἰδιαίτερο ἀνθρωπολογικὸ τύπο ἀνθρώπων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη φύση καὶ μοίρα. εἶναι βλέπεις αὐτὴ ἡ γαμημένη περιβολὴ (στολή, ράσο, …) ποὺ ἔχει ὑποκαταστήσει πλήρως τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπό τους. μιὰ φυσικὴ βλασφημία. ζοῦνε τὸν Ἅδη πρὶν τὴν ὥρα τους καὶ κερνάνε Ἄβυσσο τοὺς ὀπαδούς τους.
(ἐδῶ ἀναφένονται τὰ ὅρια τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας.)
1 Φεβρουαρίου 2013 στις 1:08 μμ
Ioannis
Ευχαριστούμε κύριε Ξυδάκη για την λιτή και περιεκτική περιγραφή ενός μισαλλόδοξου χριστιανικού ‘ηγέτη’. Απλά απορώ πως δεν το αντιλαμβάνεται η ελλαδική εκκλησία και ποιούς τρόπους έχει να τηρεί το λόγο του Θεού που είναι βαθύτατα και φιλοσογικά τεκμηριωμένος λόγος αγάπης και συγχώρεσης….
1 Φεβρουαρίου 2013 στις 7:43 μμ
Μεταξύ ανθρωπίνης και θείας δικαιοσύνης | ahairlessape
[…] Από το βλέμμα […]
1 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:17 μμ
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
1 Φεβρουαρίου 2013 στις 10:34 μμ
laskaratos
«…ο Καλαβρύτων δεν είναι απλώς ανιστόρητος, εκτός δημοκρατίας, αλλά και βαθύτατα αψυχολόγητος και αθεολόγητος, εκτός χριστιανικής παραδόσεως…’.
Εκτός χριστιανικής, ναι, αλλά απόλυτα μεσα στη βυζαντινή ορθόδοξη παράδοση που καθαγιάζει φονιάδες.
Άλλωστε η σιωπή όλων των επισκόπων υποδηλωνει αν μη τι άλλο συμφωνία ή δειλία.
Θέλω να υπενθυμίσω ότι λίγο καιρό πριν ο άνθρωπος αυτός παρουσία του κ.Τσίπρα χοροστάτησε στο μημόσυνο των θυμάτων του Ναζισμού (!) στα Καλάβρυτα και όταν κάλεσε τον κ.Τσίπρα να καθήσει να ακούσει το πολιτικό κύρηγμά του, αυτός υπάκουσε χωρίς αντιρρήσεις.
Δεν είναι μόνος του ο Αμβρόσιος και δεν βρίσκει σοβαρές αντιστάσεις.
2 Φεβρουαρίου 2013 στις 12:49 πμ
Βασιλίκα
Ωπα΄! Μάλιστα..
2 Φεβρουαρίου 2013 στις 8:35 μμ
Ελληνας
1ον Εισαι ψεύτης εσύ που τα γράφεις διότι για το πραξικόπημα ο μακαρίτης ντερτιλής ΑΘΩΩΘΗΚΕ από το στημένο δικαστήριο του Καραμανλή κλπ.
2ον Ισοβια καταδικάσθηκε με τη μαρτυρία κάποιου που ουτε καν εμφανίσσθηκε στο Δικαστήριο και αντ αυτού επιστρατεύθηκε το λαμόγιο ο Λογοθέτης. και στους πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής διδάσκεται «ΕΙΣ ΜΑΡΤΥΣ, ΟΥΔΕΙΣ ΜΑΡΤΥΣ»
3ον Αν όντως ο Μυρογιάννης (αν και σύμφωνα με τα επίσημα δυο πορίσματα εισαγγελέων, τέτοιο όνομα φονευθέντος δεν αναφέρεται αλλά κάποιος ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ που σκοτώθηκε στην Καρνεάδου στο Κολονάκι) σκοτώθηκε γιατί οι γονείς του δεν παίρνουν σύνταξη, ως ο νόμος που ψήφισαν ορίζει. Μήπως ήταν σαν την ΗΛΕΝΙΑ;
Αφήστε λοιπό τις βλακείες και τολμήστε να προτείνετε ΑΝΑΨΗΛΑΦΙΣΗ της Δίκης τώρα που πέθανε ο δολοφόνος