Τι σκεφτόταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου όταν διέγραφε τα ονόματα των συγγενών του από τη λίστα Λαγκάρντ; Εφόσον φυσικά αποδειχθεί η παραποίηση των στοιχείων, η αναρώτηση περί των κινήτρων του πρώην υπουργού θα επανέρχεται και δεν θα βρίσκει εύκολη απάντηση.
Η πρώτη απάντηση που έρχεται στον νου είναι η αλαζονία. Η υπέρμετρη, τυφλή, τοξική, αλλά και εντός της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλαζονία. Αλαζονία φυσική ίσως, προϋπάρχουσα, αλλά στην παρούσα περίπτωση ενισχυόμενη από τη μέθη της εξουσίας και μια αίσθηση παντοδυναμίας και μη ελέγχου.
Μια εξήγηση για την αλαζονία μπορεί να αναζητηθεί στον τρόπο που ανέρχονται στο πολιτικό στερέωμα άνθρωποι σαν τον κατηγορούμενο υπουργό: σαν κομήτες. Με ελάχιστο ή και μηδαμινό πολιτικό ίχνος, χωρίς κοινωνική παρουσία, χωρίς ιδιαίτερες επιστημονικές ή επαγγελματικές διακρίσεις, απλώς με ένα αξιοπρεπές βιογραφικό σπουδών, στο οποίο περιλαμβάνονται ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο και μεταπτυχιακό στο LSE.
Η πολιτική άνοδος, ακόμη και στο πηδάλιο του κορυφαίου υπουργείου, οφείλεται άρα σε έναν συνδυασμό ελιγμών, δημοσίων σχέσεων, και κυρίως σε πλασάρισμα πλάι στο κατάλληλο ισχυρό πρόσωπο, την κατάλληλη στιγμή. Η τέτοια ανέλιξη, χωρίς έκθεση στην λαϊκή ετυμηγορία, χωρίς κοινωνική καμίνευση, χωρίς καν φιλτράρισμα από κομματικούς μηχανισμούς, συγκροτεί αφεύκτως μια παρα-δημοκρατική πολιτική συνείδηση: εκτός ελέγχων, άνευ νομιμοποίησης, άνευ λογοδοσίας. Αυτή είναι εν πολλοίς η περίπτωση του Γ. Παπακωνσταντίνου, έτσι όπως και ο ίδιος την έχει διατυπώσει, λ.χ. στη μακρά τηλεοπτική συνεντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά (23 Μαίου 2011): αντλεί νομιμοποίηση μόνο από τον πρωθυπουργό, τον ηγέτη-φύλαρχο, και λογοδοτεί μόνο σε αυτόν· η Βουλή, οι δημοκρατικοί θεσμοί, ο λαός, η κοινωνία, η πατρίδα δεν προσφέρουν νομιμοποίηση ούτε βέβαια ζητούν λογοδοσία. Ιδού: «Θα κριθώ και κρίνομαι καθημερινά καταρχάς από τον Πρωθυπουργό που μου ανέθεσε αυτή τη δουλειά να τη κάνω, θα την κάνω όσο θεωρεί ότι πρέπει να την κάνω εγώ και όχι κάποιος άλλος.»
Στο ίδιο πλαίσιο, η διακυβέρνηση, οι πολιτικές αποφάσεις σε μια δραματική στιγμή, χαρακτηρίζονται απλώς «δουλειά», η οποία εκτελείται ερήμην της πολιτικής βούλησης και της ιστορίας, πάντα υπό τη σκέπη του ηγέτη: «Μου έχει ανατεθεί μια δουλειά, θα την κάνω, όσο θεωρεί ο Πρωθυπουργός, βεβαίως οι πολίτες που κρίνουν, ότι αυτή η δουλειά γίνεται σωστά. Εάν κάποια στιγμή κριθεί ότι η αξιοπιστία του συγκεκριμένου Υπουργού έχει τρωθεί, είναι μια απόφαση που θα την πάρει ο Πρωθυπουργός και κανένας άλλος.»
Η «δουλειά» λοιπόν… Αnd the Good Fellas.
Δεν υπάρχει πολιτική, αποφάσεις ιστορικής σημασίας για τις ζωές γενεών, αλλά «δουλειά» ουδέτερη, άχρωμη, αυτονομημένη από πρόσωπα, πάθη, βούληση, επιλογές· οι πράξεις του είναι σαν φυσικό φαινόμενο, αναπόδραστο, συνοψιζόμενες όλες στο δικό του ‘There is no alternative’: «Έστω ότι εγώ φεύγω αύριο το πρωί. Και λοιπόν; Θα υπάρχει μια άλλη οικονομική πολιτική; Αυτός ο οποίος θα με αντικαταστήσει, θα κάνει μια διαφορετική πολιτική;»
Δεν έπεσε και πολύ έξω. Εκτός του ότι η «δουλειά» του θα τον εξευτέλιζε τόσο.
10 Σχόλια
Comments feed for this article
4 Ιανουαρίου 2013 στις 12:23 μμ
zetag
poso sosti optiki…
4 Ιανουαρίου 2013 στις 7:58 μμ
savrada
Πως «φαίνεται» η σιγουριά σας για την ενοχή του Παπακ. Θα έχετε μάλλον «εσωτερική» πληροφόρηση που σας δίνει αυτό το δικαίωμα να επεκτείνεται την τιμωρό λογική σας.. Κρίμα!
5 Ιανουαρίου 2013 στις 12:39 πμ
Σπίθας
«Μου έχει ανατεθεί μια δουλειά, θα την κάνω, όσο θεωρεί ο Πρωθυπουργός, βεβαίως οι πολίτες που κρίνουν, ότι αυτή η δουλειά γίνεται σωστά. Εάν κάποια στιγμή κριθεί ότι η αξιοπιστία του συγκεκριμένου Υπουργού έχει τρωθεί, είναι μια απόφαση που θα την πάρει ο Πρωθυπουργός και κανένας άλλος.»
«Δουλειά», είναι η διαμόρφωση μιας δίκαιης οικονομικής πολιτικής, μιας δίκαιης φορολογικής κατανομής;
Αυτή η αντίληψη ανήκει στους λεγόμενους «ειδικούς» ( ειδικός όρος, κατά Κίσσιγκερ) που εκτελούν συγκεκριμένες αποστολές.
5 Ιανουαρίου 2013 στις 12:15 μμ
ProkopisDoukas
Πόσο διαφωνώ μαζί σου, αγαπητέ Νίκο. Όχι για την αλαζονεία, αλλά για την «προϋπόθεση» που θέτεις: Να έχει περάσει ο πολιτικός «από έκθεση στην λαϊκή ετυμηγορία, από κοινωνική καμίνευση, από φιλτράρισμα από κομματικούς μηχανισμούς» (για το πρώτο συμφωνώ, αλλά δεν ισχύει για τον Παπακ είχε κατέβει 3 φορές για να εκλεγεί βουλευτής Κοζάνης, να θυμίσω).
Αντιθέτως, αυτά τα χαρακτηριστικά (από αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς) έφτιαξαν ένα στρατό από λαϊκιστές πολιτικούς, που έμαθαν ως πρώτιστο καθήκον την ικανοποίηση των επιθυμιών/πιέσεων των κοινωνικών ομάδων, σε συνδυασμό με το δικό τους υπέρτατο στόχο να μην απωλέσουν την καρέκλα, χωρίς ποτέ να έχουν την ικανότητα ή τη θέληση να κάνουν τη δουλειά που πρέπει, για το δημόσιο συμφέρον. Πράγμα που το είδαμε τα τελευταία χρόνια με τραγικό τρόπο: Το πολιτικό σύστημα της χώρας να αντιδρά λυσσαλέα στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και να καταφεύγει στην ανελέητη περικοπή μισθών και συντάξεων. Και από αυτά τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος, που συντήρησαν με συνέπεια 35 χρόνια οι ψηφοφόροι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Το γράφω και στο σχετικό μου άρθρο στην Athens Voice, εδώ: Μόνο από πολιτικούς που θα μπουν ως (έντιμοι) «κομήτες» στην πολιτική ζωή, αποφασισμένοι να αγνοήσουν λαϊκισμό και πολιτικό κόστος, έχουμε μια ελπίδα.
Προσοχή: Δεν λέω οτι ο Παπακ ανήκει σε αυτούς τους πολιτικούς. Αν αποδειχθεί η ενοχή του, θα ανήκει φυσικά στο γνωστό διεφθαρμένο παλαιοκομματικό σύστημα. Αλλά για τα αρνητικά χαρακτηριστικά των «κηπουρών», έφταιγε η ανικανότητα (κάποιων). Δεν έφταιγε το οτι δεν είχαν «ψηθεί» στην παλιοκομματική κουτοπονηριά του κομματικού σωλήνα…
6 Ιανουαρίου 2013 στις 11:12 πμ
nikoxy
Προκόπη, ίσως δεν έχω διατυπώσει επαρκώς τις σκέψεις μου.
Θέτω το έλλειμμα νομιμοποίησης. Και λέω ότι ο πολιτικός-εκτελεστικός δεν είναι δυνατόν να αντλεί νομιμοποίηση ΜΟΝΟ από τον πρωθυπουργό και να λογοδοτεί μόνο σε αυτόν.
Οι κηπουροί του ΓΑΠ εισήλθαν ουρανοκατέβατοι και κατσικώθηκαν στην κορυφή χωρίς ΚΑΜΙΑ δοκιμασία.
Π.χ. Δόκτωρ Δρούτσας, Μπιρμπίλη, Γερουλάνος κ.πολλοί άλλοι. Πού ήταν πριν; Πού είναι τώρα;
Οσο για Παπακ. Εισήλθε ως ειδικος σύμβουλος, ειδικός γραμματέας, μέλος ΔΣ ΟΤΕ , εμπειρογνώμων, κλπ, φυτευτός στον Σημίτη και κληροδοτημένος στον ΓΑΠ από τον Σημιτη. Διαχειρίστηκε πολλά δισ. δρχ στην Κοινωνία της Πληροφορίας, και μέσω των θέσεών του έφτιαξε προφίλ και σχέσεις με υπουργούς, δημάρχους, περιφερειάρχες κλπ , ώστε να είναι ετοιμος για υποφ. βουλευτής.
Παρ΄όλ΄αυτά ΔΕΝ εξελέγη. Εξελέγη μονο το 2007 όταν ήταν ήδη κορυφαίος διορισμένος στο ΚΟΜΜΑ, από τον ΓΑΠ. Και ξέρουμε ήδη ότι είχε στήσει πελατειακό δικτυο στην Κοζάνη.
Το 2009 εξελέγη επίσης στην Ευρωβουλη, ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ πάλι με λίστα, επικεφαλής μάλιστα της λιστας.
Για πες μου τώρα με ποιους τρόπους καμινεύθηκε στην πολιτική κοινωνία;
Θέλεις να πούμε για τις μεταρρυθμιστικές ιδέες του Παπακ πριν το Μνημόνιο; Μπούκες με τον Φωτόπουλο… Βρες μια ιδέα του ΠΡΙΝ από το Μνημόνιο. Βρες μια σύγκρουση που έκανε με τα συμφέροντα διαπλοκής και με τα κομματικά κατεστημένα.
Η μεταρρύθμιση προέκυψε από το Μνημόνιο εξωγενώς, την ώρα της καταστροφής, όχι από τον κήπο του ΓΑΠ.
Αυτό που ήθελα να πω, και ίσως δεν το κατάφερα, είναι ότι μετά το κύμα λαϊκισμού του πρώτου ΠΑΣΟΚ, το δεύτερο κύμα εκσυγχρονιστών, απεχθανόταν την εμβάπτιση στην λαϊκή εντολή, λέγοντας αλήθειες, και προτίμησαν τη διακυβέρνηση με αδιαφανείς όρους νομιμοποίησης και παραδιδόμενοι στη διαπλοκή. Σχεδόν ΟΛΟ το περιβάλλον Σημίτη είναι υπόδικο ή ερευνώμενο για διαφθορά. Το δε έργο του εκσυγχρονισμού συνοψίζεται στην χρηματοπιστωτική επέκταση, τη φούσκα Χρηματιστηρίου και τους Ολυμπιακούς της Γιάννας. Πές μου ποια παραγωγική αναδιάρθρωση συνέβη, πόσες θέσεις εργασίας παραγωγικές άνοιξαν το διάστημα 1994-2004.
Η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία συνέπλευσε με το ιστορικό ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού, δεν μπορούσε να πάει κόντρα, αλλά όχι να λέμε τώρα ότι εκσυγχρόνισε και θωράκισε κ.λπ.
Ο τρώσας και ιάσεται;
6 Ιανουαρίου 2013 στις 11:42 πμ
ProkopisDoukas
Δεν διαφωνώ με πολλές από τις επισημάνσεις σου – και άλλωστε για τον Παπακ θα αποφανθεί η ιστορία. Αν οι «κηπουροί» είχαν ορισμένα χαρακτηριστικά, αυτά οφείλονται και στις ιδιομορφίες του ΓΑΠ, δεν μπορείς να πει τα ίδια για ανθρώπους, π.χ. όπως ο Γιαννίτσης.
Αυτό όμως που ήθελα να υπογραμμίσω και στο προηγούμενο μου σχόλιο είναι οτι η «λαϊκή νομιμοποίηση» στην Ελλάδα, με αυτό το πολιτικό σύστημα, έχει καταντήσει να είναι αρνητικό χαρακτηριστικό. Διότι βλέπεις πως οι πολιτικάντηδες, με τους χιλιάδες σταυρούς, και με την υποστήριξη ενός εκλογικού σώματος που θέλει μόνο ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις, καταλήγουν να εκτοπίζουν οποιονδήποτε άλλον προσπαθεί να «ξεμυτίσει», με άλλες προδιαγραφές, ικανότητες και ήθος.
Αλλά εάν ο πρωθυπουργός είναι σοβαρός (και πες μου από πότε έχουμε να δούμε τέτοιον), δεν με χαλάει καθόλου να υπάρχουν αρκετοί, που θα αντλούν τη νομιμοποίηση μόνο από αυτόν, τουλάχιστον αρχικά. Διότι έτσι έχουμε μια ελπίδα να αιμοδοτηθεί η πολιτική με άλλη «στόφα». Και για να είμαι πιο ακριβής, θεωρώ απαραίτητη την αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος σε ένα μεικτό, γερμανικού τύπου, με περισσότερη λίστα και λιγότερους σταυρούς.
6 Ιανουαρίου 2013 στις 11:59 πμ
ProkopisDoukas
Kαι για να γίνω πιο σαφής: Θεωρώ οτι μόνο αν υπάρξει (με το παραπάνω «γερμανικό» σύστημα), μια κρίσιμη μάζα νέων, άφθαρτων πολιτικών, που θα επιληφθούν τον προβλημάτων με γνώση και επιμονή, φυσικά με ιδεολογικό πρόσημο (όχι «απολίτικα»), έχουμε μια πιθανότητα να αλλάξει το τοπίο – και να μην δίνουν τον τόνο οι Κουλούρηδες και οι Γεωργιάδηδες…
Για να σε προλάβω: Όχι δεν επιθυμώ καμία «αριστοκρατία» της πολιτικής. Επιθυμώ την επιστροφή του ήθους και να ξεφύγουμε από τα δίχτυα του «πολιτικού κόστους» και του αφόρητου λαϊκισμού. Και να μην είναι πια μοναδικό συστατικό της πολιτικής, αυτό που «αποθέωσε» ο Καραμανλής ο νεώτερος: Ωραίοι λόγοι στο μπαλκόνι και στην τηλεόραση – μόνο….
6 Ιανουαρίου 2013 στις 12:28 μμ
nikoxy
Προκόπη, δυο λόγια ακόμη:
1.
Δεν μπορούμε πάντα να περιμένουμε να αποφανθεί η ιστορία για τις προφανείς πολιτικές ευθύνες. Πόσο μάλλον για ποινικές…
Η αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος είναι απολύτως αναγκαία διαδικασία στον παρόντα χρόνο. Για τη διαρκή εμπέδωση του κράτους δικαίου, μεταξύ άλλων.
Την ιστορία ως τελικο κριτή την προτιμά ο Βενιζέλος και οι σαν αυτόν, εξ ου και ο άθλιος νόμος περί ευθύνης υπουργών και οι γελοίες εξεταστικές Βατοπεδίου, Siemens κλπ που αθωώνουν τους πάντες.
Μην ξεχνάς ότι παρόμοιο καθεστώς ασυλίας έχει εξασφαλιστεί
και για τα μελη του ΤΑΙΠΕΔ (δεν είμαι απολύτως βεβαιος ωστόσο).
2.
Η λαϊκή νομιμοποίηση, δηλ. οι εκλογές, είναι δυστυχώς η μονη λειτουργία που εξασφαλίζει μια κάποια φωνή στις μάζες, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Τι άλλο; Να αλλάξουμε τον λαό;
Ας μην τον κοροϊδεύουμε με ψέματα και κολακείες.
3.
Η πελατειακή εξαχρείωση δεν είναι μονόδρομη, δεν ζητάει μονο ο λαός. Μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι αιρετοί, που διαπαιδαγωγούν τον λαό έτσι. Διότι έτσι διαιωνίζουν την εξουσία τους, κυβερνώντας αχρείους, και υπηρετώντας ουσιαστικά τους εαυτούς τους και τους χρηματοδότες τους. Δλδ Ολιγαρχία.
Αυτό είναι το ψέμα του Πάγκαλου: η καθολίκευση.
Κι αυτό το ψέμα του Σημίτη: Η οικονομία είναι το ισχυρό χαρτί της ισχυρής Ελλάδας. (δλδ.: λαέ, δανείσου κι άλλο)
4.
Η αριστεία, όπως λες, είναι παγίδα. Πρώτον διότι είναι ψέμα οι ίσες ευκαιρίες και μεγαλύτερο ψέμα τα τυπικά προσόντα του CV.
Δεύτερον, διότι αν «σφραγιστεί» η κοινωνική κινητικότητα, όπως συνέβη από το 90 κι εδώθε, δεν ανανεώνονται οι ελιτ, και σαπίζουν. Αυτό έχει συμβεί σήμερα. Τα πιο πολλά ντάρλινγκ του συστήματος κλεπτοκρατίας ήταν του Κολεγίου και του LSE.
6 Ιανουαρίου 2013 στις 1:06 μμ
ProkopisDoukas
1. Σόρυ, λάθος διατύπωση: Όταν λέω η «ιστορία», εννοώ η διαδικασία των επομένων εβδομάδων ή μηνών. Ελπίζω οτι θα μάθουμε αν είναι ένοχος ή θύμα σκευωρίας.
2. Μα δεν αντιτίθεμαι στη λαϊκή νομιμοποίηση. Μηχανισμό να επιστρέψει το ήθος και η ικανότητα, αναζητώ. Έτσι ώστε να περιοριστούν σε μειοψηφικό φαινόμενο οι Κουλούρηδες και οι Γεωργιάδηδες.
3. Δεν είμαι σίγουρος οτι μπορούμε να τοποθετήσουμε τις ευθύνες πολιτών vs πολιτικών – και να τις μετρήσουμε. Το σύστημα ανατροφοδοτείται και αλληλοδιαμορφώνεται, είναι σαν το αυγό και την κότα. Να θυμίσω οτι και στη δημοσιογραφία, το κοινό είναι που καθορίζει τους γελοίους ως πιο δημοφιλείς. Πώς θα σπάσουμε λοιπόν τον φαύλο κύκλο; Σίγουρα από την κοινωνία, αλλά πρέπει να βρούμε κι έναν μηχανισμό να ξαναμπούν οι άξιοι άνθρωποι στην πολιτικοί (με το ιδεολογικό του πρόσημο ο καθείς), που τώρα απωθούνται «τρελλά»…
4 Φυσικά η αριστεία είναι παγίδα. Αλλά πρέπει να βρούμε τρόπο να επιστρέψει η γνώση και η ικανότητα. Δεν μπορεί να απουσιάζουν τόσο πολύ οι μηχανισμοί αξιοκρατίας, από αυτήν την κοινωνία και πολιτική ζωή. Και πρέπει επιτέλους η πολιτική να σταματήσει να είναι *αποκλειστικά* ωραίοι λόγοι στο μπαλκόνι και στην τηλεόραση, χαρακτηριστικά που τόσο παραστατικά αποθέωσε ο Καραμανλής ο νεώτερος…
17 Ιανουαρίου 2013 στις 11:48 μμ
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.