Με συμβατική αφετηρία την ψήφιση του Μνημονίου, την 5η Μαΐου, το πολιτικό τοπίο μετασχηματίζεται με ταχείς ρυθμούς. Φυσικό: η κοινωνία, ευρισκόμενη υπό οικονομική αναστάτωση, με το μέλλον δυσοίωνο, αναζητεί νέες πολιτικές εκφράσεις, εφόσον κρίνει ότι οι υπάρχοντες σχηματισμοί αποδείχθηκαν ανίκανοι να αποτρέψουν την κρίση. Από την άλλη, υπό το βάρος της κρίσης και της γενικευμένης λαϊκής καχυποψίας, μέλη του πολιτικού προσωπικού αυτονομούνται προσπαθώντας να καλύψουν κενά στο πολιτικό φάσμα, να λάβουν ευνοϊκές θέσεις εν όψει ανακατατάξεων.
Κύριο χαρακτηριστικό, άρα, ο κερματισμός: στον δεξιό χώρο, η τραυματισμένη Νέα Δημοκρατία πιέζεται αμφοτερόπλευρα από τον λαϊκιστικό ΛΑΟΣ του καιροσκόπου Γ. Καρατζαφέρη και από το υπό ίδρυση φιλελεύθερο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Ο ηγέτης της Ν. Δ. Αντώνης Σαμαράς, συντηρητικός αλλά μάλλον κεϋνσιανός, καταψήφισε το Μνημόνιο, σιγούρεψε την κυριαρχία στο τραυματισμένο κόμμα του και αγωνίζεται τώρα να περάσει στον γενικό πληθυσμό ένα πειστικό λόγο, με πατριωτικά και λαϊκά χαρακτηριστικά, εγκαίρως, ώστε να είναι έτοιμος για πρόωρες εκλογές ή άλλη απρόβλεπτη εξέλιξη. Ο Γ. Καρατζαφέρης, μετά την υπερψήφιση του Μνημονίου, δύσκολα θα καταφέρει να κάνει τον λαϊκισμό του ελκυστικό στις δυσαρεστημένες μάζες. Η δε Ντόρα Μπακογιάννη θα δυσκολευθεί πολύ να είναι ελκυστική με ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα που θα διαφέρει ελάχιστα από όσα εφαρμόζει ήδη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Στα αριστερά του φάσματος, κομματάκια. Το ΚΚΕ μόνο του, απομονωμένο, αυτάρεσκο, πεισματάρικο, με θεαματικές ενέργειες, ψηφοθηρεί επί των δυσαρεστημένων μαζών. Ο Συνασπισμός βγήκε τραυματισμένος από το συνέδριό του, χωρίς να έχει κρυσταλλώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική απάντηση στην κρίση, ή τη σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρα δυσκολεύεται να κερδίσει από τη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού. Εξ αριστερών πιέζεται από το Μέτωπο των «αντισυστημικών» συνιστωσών και από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκ δεξιών πιέζεται από την νεοπαγή Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη, η οποία επίσης κινδυνεύει να συνθλιβεί ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, εφόσον ο λόγος της παραμείνει αορίστως αντιπελατειακός και άκαιρα φιλοευρωπαϊκός. Οι Οικολόγοι – Πράσινοι χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις επί της καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης για να εκφράσουν μια κρίσιμη μάζα συμπαθούντων.
Ο μεγάλος άγνωστος είναι ο κεντρώος χώρος. Το ΠΑΣΟΚ στενάζει υπό το βάρος του λαομίσητου Μνημονίου. Παρότι δεν υπάρχουν ορατές εναλλακτικές, σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, το ΠΑΣΟΚ θα εισπράξει μέγα μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας. Η πιθανή συρρίκνωση και η όποια απομάκρυνση από την εξουσία θα ελευθερώσει φυγόκεντρες διαλυτικές δυνάμεις, με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
19 Σχόλια
Comments feed for this article
6 Ιουλίου 2010 στις 12:14 μμ
gritz
Δεν υπάρχει επιστροφή στην Ελλάδα που ζήσαμε, 1975 – 2009. Οι γέφυρες κάηκαν, μαζί με την φαντασμαγορική αυταπάτη του «πιό ανοδικού ΑΕΠ» της Ευρωζώνης.
Ο «συντηρητικός Κευνσιανός» περνά τη γραμμή των ευρωσκεπτικιστών οικονομολόγων του Χάρβαρντ, δηλαδή της Goldman Sachs.
Ο ΛΑΟΣ ψαρεύει στη «σιωπηλή πλειοψηφία» που δεν θέλει εξαλλοσύνες, η Μπακογιάννη…θα δούμε.
Το ΚΚΕ και οι αναρχοαριστερίστες (των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένων – αλλά πόσο αυτοί όλοι είναι αριστεροί, προτιμώ ν’ αμφιβάλλω), θέλουν να μας πείσουν ν’ αυτοκτονήσουμε «επαναστατώντας»: Επειδή αυτή η άτιμη ζωή είναι δύσκολη, μας έταξε και μας ξεγέλασε. Κι επειδή οι υψηλόμισθοι πελάτες τους, μανδαρίνοι και ΔΕΚΟτρόφιμοι, συνήθισαν στην πλούσια ζωή.
Το ΠΑΣΟΚ θερίζει ότι έσπειρε επί 3 οκταετίες, καλή η προσπάθεια και καλό κουράγιο. Η ΔΑ και οι Πράσινοι, άς φτιαχτούν πρώτα ως κόμματα και τότε θα κριθούν.
Αφού ως Πολιτεία, επί τόσες δεκαετίες, δεν μπορέσαμε να έχουμε στοιχειώδη ορθοπραξία, αυτοί οι «βάρβαροι» της Τρόικας είναι μιά κάποια λύσις. Άν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και οι κύριοί τους, καταφέρουν να κάνουν το «λαομίσητο» Μνημόνιο κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλύνουν πάλι την παρακμιακή και ληστοκρατική «εθνική» άρχουσα τάξη, του City και των offshore, τόσο το χειρότερο για τους αιώνιους εύπιστους του «κεντρώου χώρου» (νά τη πάλι αυτή η ιδεοληψία): Τα πρόβατα συνήθως εμπιστεύονται το σφαγέα τους. Να ελπίσουμε ότι τη φορά αυτή, θα δούν ότι ο εχθρός είναι μέσα στο μαντρί;
6 Ιουλίου 2010 στις 12:34 μμ
gritz
«Άκαιρα φιλοευρωπαϊκός» λόγος. ειδικά σ’ αυτό τό δύσκολο καιρό, δεν υπάρχει, ακριβώς επειδή ο δεξιός και «αριστερός» ευρωσκεπτικισμός έχουν συγκλίνει αφόρητα: Επί του πρακτέου, η οικονομική οπτική των «σκληρών αριστερών» και των εγχώριων Tories, που προτείνουν πτωχεύσεις, αναδιαπραγματεύσεις χρέους (ή και δραχμή), είναι ταυτόσημη.
Ο δε αντιπελατειακός λόγος είναι επειγόντως αναγκαίος, μπάς και καταφέρουμε επι τέλους να διακρίνουμε ποιοί άνθρωποι της στάνης το ‘σκασαν με τα γίδια στην πλάτη, αντί να ρίχνουμε την ευθύνη στους λύκους των γύρω λόφων.
6 Ιουλίου 2010 στις 1:18 μμ
gritz
Στούς αριστερούς, που θέλουν να είναι ακόμη και τώρα αριστεροί, ίσως ταιριάζει , παρά την δόση αμετροέπειας και την πικρή υπενθύμιση καλύτερων καιρών που πέρασαν, ο παραφρασμένος Οδυσσέας Ελύτης:
«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νου σας, μνημονεύετε Μιχάλη Παπαγιαννάκη και μνημονεύετε Άγγελο Ελεφάντη».
Να προσθέσω, τώρα στον καιρό της «αντισυστημικής» θολούρας, και τον ξεχασμένο Νίκο Πουλαντζά;
6 Ιουλίου 2010 στις 1:58 μμ
Γιώργος Κατσαμάκης
– Είμαστε σίγουροι ότι η κοινωνία αναζητεί νέες πολιτικές εκφράσεις;
– Κατά πόσο αυτές οι δηλωμένες ως νέες πολιτικές εκφράσεις είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής αναζήτησης ή μια αναμενόμενη μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος σε μια προσπάθεια να αναβαπτιστεί;
– Θα ήθελε η κοινωνία να κοπιάσει στην πολιτική διαμόρφωση, ή θα τις αρκούσε να αναλάβει κάποιος την έξοδο από την Κρίση;
– Αλλάζοντας σχήμα, αλλάζει και ουσία το πολιτικό τοπίο;
7 Ιουλίου 2010 στις 11:03 μμ
no frost
Ο ΣΥΝ είναι καταδικασμένος. Βάλλεται και απο την νέα προσέγγιση του Αριστερού Ρεύματος με τον Αλαβάνο και το ΝΑΡ.
Ο gritz έχει δίκιο γενικά περί ΣΥΡΙΖΑ και αριστερισμού. Στο τέλος θα μείνει μόνος του ο Τσίπρας εαν αποσκιρτήσει κι ο Λαφαζάνης, ο οποίος -σημειωτέον- για πρώτη φορά αρνήθηκε να μπεί στην Πολ.Γραμματεία του ΣΥΝ ένα μήνα πριν,όπως ακριβώς κι ο Δραγασάκης κι ο Παπαδημούλης.
8 Ιουλίου 2010 στις 1:07 πμ
pavlosk
Εσύ gritz που είσαι υπεράνω όλων τι έχεις να προτείνεις εκτός του ενταφιασμού των αριστερών πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων που αντιμάχονται το μνημόνιο και την επιστροφή 100 χρόνων πίσω στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα;
Τελικά τι είναι αριστερός για σενα; Κάποιος που αμπελοφιλοσοφεί γενικώς και διατηρεί ένα φιλήσυχο alternative lifestyle ή κάποιος «ενοχλητικός» που διαδηλώνοντας για τα δικαιώματα του σου χαλάει την μικροαστική σου ομαλότητα;
Και καταλήγοντας: πιστεύεις ότι το «κάψιμο των γεφυρών» και το γκρέμισμα των αυταπατών πρέπει να συνοδεύεται με ισόβια τιμωρία των πολιτών αυτής της χώρας για κάτι που δεν διαχειρίστηκαν οι ίδιοι;
8 Ιουλίου 2010 στις 10:09 πμ
gritz
Λυπάμαι φίλε pavlosk, αλλά θα ξεστομίσω τον όρο «εργατική αριστοκρατία», άν και δεν ήμουν ποτέ φιλο-μπολσεβίκος (συμπαθούσα κάποτε τον ιστορικό Αυστρομαρξισμό, στη συνέχεια τον Ευρωκομμουνισμό «πουλαντζιανής» απόχρωσης αλλά πάντοτε, τότε και τώρα τον Αντόνιο Γκράμσι):
Η οικονομική κρίση χάλασε όντως το φιλήσυχο alternative lifestyle των υψηλόμισθων πενηντάρηδων (και τη συνταξιοδοτική τους προοπτική των 2.500 – 3.500 Ευρώ) και τους μετέτρεψε σε «επαναστάτες». Εκτός από την παραδοσιακή μικροαστική τάξη των μικρεμπόρων, υπάρχει και η νέα μικροστική τάξη των καλά αμειβόμενων «στελεχών», του ευρύτερου κρατικού ή ιδωτικού τομέα, η τόσο προστατευμένη μέχρι τώρα από δεξιούς, κεντρώους και «αριστερούς» φρουρούς της πολιτικής ορθότητας.
Αυτή η ισχυρή κοινωνική ομάδα, τόσες δεκαετίες και διαχειρίστηκε (με το γνωστό αποτέλεσμα) και επωφελήθηκε. Και την κοινωνική της συμμαχία με το κρατικοδίαιτο τμήμα της κεφαλαιοκρατίας καλά τη φρόντισε – με το αζημίωτο. Game is over, αυτή είναι η υπαρκτή μικροαστική ομαλότητα, που χάθηκε.
8 Ιουλίου 2010 στις 1:52 πμ
no frost
@pavlosk
Οχι για να υπερασπιστώ τον gritz που κατηγορείς για μικροαστό, αλλά κι εσύ που στο μπλόγκ σου ανατρέχεις στις συμβουλές του Λένιν για την αντιμετώπιση της κρίσης το 2010 μήπως να το κοίταζες λίγο;
Όχι πως δεν εκτιμώ τον Λένιν, ο πατέρας μου μου ανέφερε συχνά τις απόψεις του και ήταν ευφιέστατες αλλά ξέρεις τι θέλω να πω..Καμμιά φορά οι αριστεροί ταμπουρώνονται πίσω απο διάφορα πράγματα και φέρονται σαν ..Ιεχωβάδες..
Έπειτα τι νόημα έχουν στο διαδίκτυο οι προσωπικές επιθέσεις; Είσαι μικροαστός..δεν δουλεύεις…είσαι τεμπέλης κλπ.Μήπως θα γνωριστείτε ποτέ; Ή θα ανταλλάξετε ηλεκτρονικές μπουνιές;
Κούλαρε φίλε..slow down.. μπου ντουνιά κλπ
8 Ιουλίου 2010 στις 2:43 πμ
no frost
Οσο για την σουργελοποίηση της αριστερίστικης αριστεράς αντιγράφω απο ΕΟΣ τα καταγέλαστα:
Το κρίσιμο στοίχημα που παίζεται σήμερα στην αριστερά δεν είναι αν ο Αλαβάνος κάνει κόμμα, αν το ΝΑΡ μετατοπιστεί, ή αν η ΚΟΕ θα φύγει από τον Συριζα. Το κρίσιμο είναι το τι θα κάνει το ρεύμα Λαφαζάνη, και αν αυτό σε δεύτερο χρόνο επιταχύνει εξελίξεις στον χώρο του ΚΚΕ. Αυτό προφανώς είναι κατανοητό στο Μέτωπο Α-Α. Δεν νομίζω ότι είναι κατ’ αυτόν τον τρόπο κατανοητό στην μετωπική συνιστώσα του ΝΑΡ. Για το Μέτωπο Α-Α μετράει πολύ περισσότερο το Αριστερό Ρεύμα, παρά ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος, ακόμη κι αν αυτός συσπειρώνει κάμποσους πρώην αποσκιρτήσαντές του.
Το κλειδί επομένως των όποιων εξελίξεων στον Συριζα, δεν είναι στον Ριζα, ούτε στον Αλαβάνο, είναι στον ΣΥΝ. Μια ρήξη του Μετώπου Α-Α με τον Συριζα με μόνες προσδοκίες από Ανταρσύα μεριά είναι αυτοκτονική. Επιπλέον οι κατατεθειμένες πολιτικές απόψεις, αντικειμενικά ενώνουν σε σφιχταγκαλιάσματα και ρουφηχτά φιλιά το Μέτωπο Α-Α με το Αριστερό Ρεύμα. Επειδή όμως ο επάρατος Αλέκος έχει φιλοδοξίες, θέτει –και σωστά- την κατεπείγουσα ανάγκη καταγραφής των υπαρκτών διαφοροποιήσεων μικρών και μικρομεσαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή εν κατακλείδι, προσπαθώ να πω ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα έχουν πλάκα.
Η αποστασιοποίηση του Ρεύματος δείχνει ότι ο μέγας πρωτομάστορας και μαστροχαλαστής Μπομπ Σφουγκαράκης ή αλλιώς Νίκος Βούτσης, πήγε για ντόρτια κι έφερε ασσόδυο. Για την ακρίβεια παρέλαβε την κηδεμονία ενός προέδρου κόμματος και κοντεύει να τον μετατρέψει σε πρόεδρο αποκόμματος. Φεύγουν από δώ, φεύγουν από κει, αποστασιοπούνται από παραπέρα, σε λίγο θα μείνει μόνο η παρέα του Χριστόφορου, το Κόκκινο και το Ξεκίνημα. Η γραμμή Βούτση -σε αυτή την περίοδο- είναι σαν να προσπαθείς να ιδρύσεις Υπουργείο Ναυτιλίας στην Ελβετία. Μπορεί να φτιαχτεί, αλλά δεν θα φτουρήσει.
Προς το παρόν ο αρχιτέκτονας του ματωμένου συνεδρίου ραδιουργεί ενόψει αυτοδιοικητικών. Σε χρόνο dt έχουν ανακοινωθεί κάμποσα δημοτικά ή περιφερειακά σχήματα, ενώ ο μέγας στόχος είναι να αποκλειστεί ο επάρατος από την Περιφέρεια Αττικής. Στόχος καθόλα ρεαλιστικός εάν η ομάδα έπαιζε με πλήρη και συμπαγή την 11άδα, αλλά δυστυχώς οι μισοί πήραν μεταγραφή για αλλού και οι άλλοι μισοί πάνε να παίξουν όλοι σε θέση αριστερού εξτρέμ. Με μόνους τους προεδρικούς στην άμυνα, στον άξονα και στα δεξιά, η ομάδα θα πάει σφαγμένη σαν την Αργεντινή.
Τελικό συμπέρασμα: Έρχεται και γαμώ τα καλοκαίρια, καλύτερο ίσως κι από το περσινό…
8 Ιουλίου 2010 στις 12:25 μμ
kon
Συμφωνώ εν πολλοίς με την ανάλυση. Άν όμως δεν υπάρξουν εθνικές εκλογές, το Πασόκ παράμενει στο ρόλο του Σωτήρα με τα καθεστωτικά μέσα να καθαγιάζουν τις πολτικές που ακόμα και ο πρόεδρός του χαρακτηρίζει άδικες. Και με αυτή τη θυματοποίηση στο όνομα της «αναγκαιότητας» βγαίνει ενισχυμένο.
8 Ιουλίου 2010 στις 7:53 μμ
pavlosk
Επομένως gritz, αυτοι που πλήττονται απο τα μετρα είναι οι υψηλόμισθοι πενηντάρηδες της συνταξιοδοτικής προοπτικής των 2500-3500 ευρώ!
Αυτοί οι άθλιοι κάνουν αγώνες, κλείνουν τα λιμάνια μας και δεν μας αφήνουν να παμε στις δουλειές μας.
Και ταυτόχρονα δεν ακούν και την υπολοιπη κοινωνίας που συμφωνεί με τα μέτρα, καθώς οι μόνοι χαμένοι είναι η κατηγορία των υψηλόμισθων που αναφέρει ο gritz και οι υπόλοιποι συμφωνούν με τις διατάξεις του μνημονίου που θα βάλουν στη σειρά της αυτή τη σπάταλη και αμαρτωλή χώρα…
@nofrost
Αν θες διάβασε λίγο τι λέει το άρθρο, μην βγάζεις συμπερασματα από τον τίτλο. Κάνει λόγο για την μεγάλη ευελιξία που είχε ο Λένιν στην παραγωγή θέσεων στις ιδιαίτερα ρευστές καταστάσεις εκείνης της εποχής. Και ίσα ίσα που ο συγγραφέας του άρθρου τονίζει ότι πρέπει να κρατάμε τα πιο ουσιαστικά συμπεράσματα από το Λένιν και να μην τον χρησιμοποιούμε σαν τυφλοσούρτη. Αυτό όμως μάλλον δεν το διάβασες…
8 Ιουλίου 2010 στις 9:41 μμ
gritz
Μακάρι φίλε μου, να έπλητταν τα μέτρα μόνον αυτά τα κοινωνικά στρώματα, είτε τα ορίσουμε ως «νεο-μικρο-μεσοαστικά», είτε ως «εργατική αριστοκρατία». Άν μάλιστα τα όποια μέτρα κατάφερναν να διαλύσουν τη μακροχρόνια συμμαχία τους με τους «πολυμήχανους αστούς μας, τους όλο φιγούρα» (μιά ακρη της πίττας εξασφαλίζουν, αλλά τελικά, όλοι όσοι δεν ανήκουμε στο καρτέλ, τους κουβαλάμε κι αυτούς στην πλάτη μας ), ίσως θα άξιζε ακόμη και να κραυγάσουμε εν χορώ «Oli Renn for Prime Minister et Jean-Claude Trichet pour President».
Αλλά τέτοια θαύματα συμβαίνουν μόνον σε άλλους κόσμους: Ξέρουμε ότι μαζί μ’ αυτούς, την πατήσαμε και οι λοιποί, που δεν είμαστε από «ευγενή ταμεία». Και δεν βάλαμε το χέρι στο μέλι.
Προς Θεού λοιπόν, μην ωραιοποιούμε αυτό το άθλιο παρελθόν επειδή το παρόν είναι ζοφερό. Και προ παντός, ότι κι άν γίνει, μη ξαναγυρίσουμε πίσω σ’ αυτό. Ο μεταπολιτευτικός συνδικαλισμός και η αριστεροδεξιά πολιτική κάλυψή του, η τόσο επιτυχής στην υπεράσπιση εργαζομένων π.χ. της Ολυμπιακής, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των λιμένων και τών «ευγενών κατηγοριών» του τραπεζικού τομέα, και τόσο ανεπιτυχής όταν τίθεται θέμα εμπορουπαλλήλων, πωλητριών, γραμματέων ή πολλών άλλων νεοπληβείων (και νεότερων εργαζομένων όλων των κατηγοριών), συγγνώμη, αλλά μου φέρνει πιό πολύ στο μυαλό «συνδικαλισμό» με την Αμερικανική έννοια του όρου, παρά με την Ευρωπαική.
8 Ιουλίου 2010 στις 11:28 μμ
pavlosk
Και που καταλήγει η κριτική σε αυτού του τύπου συνδικαλισμό; Στο ότι φταίνει γενικά και αόριστα όλοι οι συνδικαλιστές; Στην απαγόρευση του συνδικαλισμού; Στην παθητική στάση αναμονής σε οτιδήποτε προωθεί αυτή η παράνομη κυβέρνηση;
Θα έλεγα ότι οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές που περιγράφεις (θα έλεγα τύπου Παναγόπουλου, Πρωτόπαππα, κ.α.) έχουν κάνει τα πάντα για να διαχειρίζονται αγώνες ώστε να καταλήξουν στην αποτυχία και να εξασφαλίσουν εργασιακή ειρήνη με την εργοδοσία. Οι δε δράσεις τους είναι άνευρες και αναποτελεσματικές ακριβώς για να απογοητεύουν τους εργαζόμενους και να απαξιώνουν τις απεργίες, τις διαδηλώσεις κτλ. Και φυσικά δεν τους υπερασπίζομαι. Είναι εχθροί του κινήματος και η ζημιά που έχουν κάνει όλες αυτές τις δεκαετίες είναι ανυπολόγιστη.
Ωστόσο δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έρχεται σε αντιπαράθεση ο εργαζόμενος της ΔΕΗ, του λιμανιού κτλ με τους ¨νεοπληβείους¨(όπως λες) του ιδιωτικού τομεα. Δηλαδή το ότι οι εργαζόμενοι αυτοί είχαν τη δυνατότητα να συνδικαλίζονται και να διεκδικούν χωρίς την τρομοκρατία που ασκούν τα αφεντικά στον ιδιωτικό τομέα είναι παράλογο; Το πρόβλημα είναι ευρύτερο: από τη μια οι ξεπουλημένες ηγεσίες κάναν πλάτες στα αφεντικά και απο την άλλη οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αναπνεύσουν στις σύνηθεις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Τα δικαιώματα σε αυτή την περίπτωση είναι όλα υπο διωγμό. Τα ωράρια, οι άδειες, οι συνθήκες εργασίας υπό αίρεση.
Αν αναγνωρίζεις κάτι απο τα παραπάνω gritz, μη δίνεις άλλοθι στα αφεντικά και την τυρρανία του ιδιωτικού τομέα με πρόφαση τους ξεπουλημενους συνδικαλιστές. Και τέλος μη γενικεύεις την απαξίωση του συνδικαλισμού, καθώς υπάρχουν άνθρωποι που ρισκάρουν τα πάντα για έναν αγώνα: από τη δουλειά τους μέχρι τη ζωή τους και οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τα κρατικοδίαιτα κοπρόσκυλα του συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
9 Ιουλίου 2010 στις 1:55 πμ
no frost
@pavlovsk
Αλήθεια έχεις σκεφτεί ότι τα κρατικοδίαιτα κοπρόσκυλα όπως τα λές τύπου Παναγόπουλου, Πρωτόπαππα κλπ έχουν την πλήρη ασυλία των ΜΜΕ;
Η αλήθεια είναι ότι ενω όλους τους άλλους τους έχουν ξεσκονίσει ακόμη κι επιχειρηματίες που έχει ρίσκο η υπόθεση, οι συνδικαλιστές αυτοί, οι εξωνημένοι απο τον λαό, όχι μόνον δεν ερευνά κανείς το βιγραφικό τους, το πως ανήλθαν, το πόσα λεφτά παίρνουν, τι περιουσίες έχουν φτιάξει κ.λ.π;
Γιατί ΚΑΝΕΙΣ ρε παιδιά δεν τους ελέγχει αυτούς και περπατάνε και καμαρωτοί-καμαρωτοί στην κεφαλή κάθε πορείας και διαδήλωσης, προστατευμένοι κιόλας απο μπράβους σαν να είναι και οι πρωτοπόροι;
Και γιατί κανένας επίσης δεν εξετάζει το τί έχουν πετύχει-λέμε τώρα- στο κοπροσκυλοεπάγγελμά τους;Διότι ο κάθε επαγγελματίας κρίνεται εντέλει απο τα αποτελέσματά του. Αυτοί γιατί δεν κρίνονται ποτέ;
9 Ιουλίου 2010 στις 10:03 πμ
gritz
Θυμάται κανείς τις προτάσεις Γιαννίτση για το ασφαλιστικό; Και πρίν από αυτές του Σπράου; Ποιοί τις δαιμονοποίησαν; Συνδικαλιατές όπως οι Πρωτόπαπες, οι Μανώληδες, και βεβαίως, για να μην μείνουν πίσω, οι συνάδελφοί τους του ΠΑΜΕ και οι προερχόμενοι εκ του ΣΥΝ. Φυσικά, με την κάλυψη και την παρότρυνση ηγετικών πολιτικών στελεχών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ. Μάλλον οι συνδικαλιστές αυτοί ήταν μόνον οι φυσικοί αυτουργοί: Εντολές πολιτικών συσσωματώσεων (και επιχειρηματιών) εκτελούσαν. Αυτό όμως δεν τους καθιστά αθώους.
Ως ανταμοιβή έλαβαν (λάβαμε για την ακρίβεια) τους νόμους Ρέππα και Πετραλιά. Δηλαδή δούλεμα εν ψυχρώ: «Μετά από μάς ο κατακλυσμός».
Τελικά, αφού δεν τους άρεσε το πιάτο του Γιαννίτση, μας έφεραν στο βάραθρο και μας υποχρέωσαν να καταπιούμε τώρα αμάσητο το βατράχι. Δικό μας πρόβλημα, όχι δικό τους.
Όσο για τους υπερπροστατευμένους (και καλοδιορισμένους) των ισχυρών ΔΕΚΟ, φυσικά και δεν είναι παράλογο το είδος συνδικαλισμού που ασκούν. Λογικότατο είναι, για τα συμφέροντά τους. Και νόμιμον, άρα ηθικόν.
9 Ιουλίου 2010 στις 8:10 μμ
pavlosk
Εξακολουθείς και γενικεύεις επικίνδυνα gritz.
Δηλαδή νοσταλγείς τις προτάσεις Σπράου, που έλεγε ότι ζούμε …πολύ!
Και τι σχέση έχει ο Πρωτόπαππας, ο Πολυζογόπουλος και ο Μανόλης με τους υπολοίπους του ΠΑΜΕ και του ΣΥΝ; Μήπως οι δεύτεροι όπως ισχυρίζεσαι ήταν φυσικοί αυτουργοί;
Δεν μας τα λες καλά. Και τέτοιου τύπου «ατοπήματα» είτε υποδηλώνουν απίστευτη άγνοια ή γίνονται εκ του πονηρού…
10 Ιουλίου 2010 στις 11:47 πμ
gritz
Μακριά από εμένα η «αριστερή» (ή όποια άλλη) political correctness, φίλε μου.
Νομίζω ήμουν σαφής, δεν έφταιγε ο στραβός γιαλός, ούτε ο Γιαννίτσης, ούτε ο Σπράος: Επί του πρακτέου, αρμενίζανε στραβά και οι μέν και οι δέ του συνδικαλισμού (κάθε πλευρά είχε τους λόγους της και διαφορετικούς πολιτικούς παροτρύνοντες). Αλλά όλοι (για διαφορετικούς λόγους), στο Δημόσιο φόρτωναν το φορτίο, και αυτό, ως «θύμα και ψώνιο», όλα τα σήκωνε, προς μεγάλη ανακούφιση του κρατικοδίαιτου «εθνικού» κεφαλαίου.
Ώσπου έσπασε το γαιδουράκι, όχι φυσικά από αυτά τα φορτία του ασφαλιστικού μόνον, αλλά μαζί και από πολλά άλλα, πολύ μεγαλύτερα.
Οι κοινωνικές μερίδες που είχαν πολιτική επιρροή και μοχλούς πίεσης μπορούσαν να «κρατικοποιούν» και «κοινωνικοποιούν» τις διεκδικήσεις και προσδοκίες τους. Για τις λοιπές – αλλά και για την ερχόμενη γενεά – απέμεινε μόνον να σηκώνουν το βάρος της ευημερίας των ελάχιστων (ή της σχετικής ευημερίας, όταν μιλάμε για την κατηγορία των υψηλόμισθων εργαζομένων).
10 Ιουλίου 2010 στις 10:44 μμ
pavlosk
Δηλαδή η χώρα έπεσε έξω επειδή κάποιοι κοινωνικοποιούσαν τις διεκδικήσεις τους. Μάλιστα. Εμφανίζεται και πάλι η γνωστή φιλολογία περι «ρετιρέ» και υπαλλήληλων σε ΔΕΚΟ που έχουν «υπερβολικά» δικαιώματα και μισθούς. Τολμούν επιπλέον να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους, την σύνταξη, τον μισθό τους.
Αν εξαιρέσουμε τα golden boys και τους κάθε λογής τσάτσους και συμβούλους που φύτευαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε ποικίλα επιτροπές και παράπλευρους ρόλους, γιατί δεν πρέπει να αμοίβεται σωστά τις υπερωρίες, την επικινδυνότητα και τα ανθυγιεινό της εργασίας του ένας εργαζόμενος στη ΔΕΗ, τα πετρέλαια, τη ΔΕΠΑ, κτλ Μήπως επειδή είναι πιο «παραγωγικό» να δουλεύει κάποιος ανασφάλιστος, χωρίς ωράριο υπο καθεστώς τρομοκρατίας σε καθε λογής εργολάβο; Επειδή ο σκλάβος της γαλέρας τραβάει πιο δυνατά κουπί υπο την απειλή του μαστιγίου, πρέπει να επιβληθεί το καθεστώς της δουλείας σε όλους τους εργασιακούς χώρους;
Αρκετά πια. Η χώρα δεν βούλιαξε από τους δημόσιους υπαλλήλους και όποιους έχουν εργασιακά δικαιώματα. Η δημοσιοπαλληλική νοοτροπία πρέπει να αλλάξει, για να έχουν σοβαρό επίπεσο υπηρεσιών και εξυπηρέτησης οι πολίτες. Αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί δικαολογία για να βυθιστεί η χώρα σε ένα εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα, και να χαθεί ο δημόσιος χαρακτήρας βασικών κοινωνικών αγαθών όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η ενέργεια. Γιατί τότε μόνο αν έχεις λεφτά είσαι πολίτης. Σε άλλη περίπτωση είσαι ένας εξαθλιωμένος δούλος που το μόνο που θα σε ενδιαφέρει θα είναι πως θα επιβιώσεις εξασφαλίζοντας ένα κομμάτι ψωμί. Ε, όχι δεν φταίνει οι εργαζόμενοι για αυτό. Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη που πρέπει να πληρωθεί από το λαό με τέτοιο τίμημα.
Άλλοι να πληρώσουν. Αυτοί που μιζάρονταν από τους ιδιωτικούς κολλοσούς για να φορτώσουν υπερκοστολογημένες δαπάνες, έργα και συμφωνίες στον απλό εργαζόμενο. Αυτοί που κάναν την Ολυμπιάδα του κέρδους και των εργολάβων τα δημόσια έργα της ρεμούλας, οι διαπλεκόμενοι, με λίγα λόγια η άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της τσιράκια.
Εμένα αυτή είναι η γνώμη μου. Στην τελικη gritz αυτή η νέα «φιλελεύθερη» λογική που εκφράζεις ξεκινάει καταγγέλοντας γενικώς και αορίστως τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας καταλήγοντας να δικαιολογεί το μνημόνιο και τα μέτρα σαν αναπόφευκτα. Βάζοντας μαζί και μια μεταμοντέρνα σάλτσα περι τύψεων, ενοχής και ηθικολογίας όπου όλοι πρέπει να πληρώσουμε και να υποστούμε την κατακόρυφη υποβάθμιση του βιωτικού μας επιπέδου.
Πολύ πετυχημένα σε άρθρο του ερμήνευσε ο Ν.Σεβαστάκης αυτή την τάση και λογική.(http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/06/2010&id=174563). Εξαιρετικά αφιερωμένο…
13 Ιουλίου 2010 στις 11:30 πμ
gritz
Ως κατακλείδα, άς πώ με απλά λόγια που είναι το βασικό πρόβλημα και ο παραλογισμός του μέχρι τώρα ασφαλιστικού συστήματος, όταν το κρίνει κανείς από αριστερή σκοπιά:
Οι διαφορές συνεισφοράς του Δημοσίου στην ασφάλιση των εργαζομένων είναι τεράστιες μεταξύ του απλού βιομηχανικού εργάτη ή της πωλήτριας ή της γραμματέως αφενός, και του «ευγενούς» εργαζόμενου αφετέρου, π.χ. του εργαζόμενου στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, Τράπεζα ή δημοσιογράφου. Ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις και το 1 προς 10! Ενώ αυτή η κρατική συνεισφορά οφείλει να είναι ίση για όλους: Και μόνον πέρα από αυτήν, οφείλουν να επιπροστίθενται τα όσα έχει καταβάλλει ο εργαζόμενος και οι εργοδότες του (ανταποδοτικό σκέλος της ασφάλισης).
Το ζήτημα είναι ακριβώς. ότι η κρατική συνεισφορά πρέπει να είναι ΙΣΗ για όλους. Φυσικά δεν είναι, και σ’ αυτό ευθύνεται, μεταξύ των άλλων, και η λογική που επικράτησε στο «υπαρκτό» συνδικαλιστικό κίνημα: Το οποίο, σε πείσμα των διακηρύξεών του, αποδέχθηκε και επιτάχυνε την διαίρεση των εργαζομένων σε «προνομιούχους-εξασφαλισμένους» και «πληβείους».