
Γιώργος Σκληρός, Αλέξανδρος Δελμούζος, Μανόλης Τριανταφυλλίδης, το 1907, στην Ιένα
Λίγες μέρες αφότου τα δεκαπεντάχρονα λαχτάρησαν για το απολυτήριο του Γυμνασίου (πέρασα; με τι βαθμό;), εκεί στο τέλος της υποχρεωτικής εννεάχρονης εκπαίδευσης, όπου η βάση του 10 έχει σημασία, βγήκαν τα αποτελέσματα των περίφημων Πανελλαδικών Εξετάσεων για τους δεκαοκτάχρονους απόφοιτους Λυκείου. Από αυτή λοιπόν τη γιγάντια και θεαματική τελετή των Πανελλαδικών, οι πιτσιρικάδες του Γυμνασίου έμαθαν ότι το 10 της βάσης, για το οποίο κουράστηκαν και λαχτάρησαν, δεν ισχύει· στις ανώτερες σχολές περνάς και με μέσο όρο κάτω από τη βάση. Περνάς και με 7 μόσο όρο, και με 6, μπορεί και με 5.
Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Για να περάσει την τάξη στο Γυμνάσιο, ο μαθητής χρειάζεται βαθμό 10 κατά μέσο όρο, και να μην πέφτει κάτω από τη βάση σε ορισμένo αριθμό βασικών μαθημάτων (αρχαία, μαθηματικά κ.λπ.). Για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, δεν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ό,τι να ‘ναι… Πρόκειται για διπλό μήνυμα, για το double bind των ανθρωπολόγων, αυτό που οδηγεί σε σχιζοφρένεια κατά τους ψυχαναλυτές…
Ολο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εκπέμπει τέτοια σχιζοφρενιογόνα μηνύματα, σήματα καταστροφής. Με τη χώρα επισήμως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το σχολείο εξακολουθεί να βρίσκεται σε λήθαργο, να αφίσταται από τις πνευματικές επιθυμίες και ανάγκες των πολιτών, να αφίσταται από τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας, να αφίσταται από την κοινή λογική.
Η υπουργός Παιδείας άρχισε τη μεταρρύθμσή της (κάθε υπουργός κάνει μεταρρύθμιση…) καταργώντας τη βάση του 10. Για να μη μείνουν κενές θέσεις στα ανεπιθύμητα ΑΕΙ και ΤΕΙ· για να μη μείνουν άδειες οι επαρχιακές πόλεις, οι γκαρσονιέρες τους και οι καφενειοταβέρνες τους· για να μη μείνουν άδεια τα ΚΤΕΛ και οι πτήσεις· για να παρκάρουν οι νέοι σε σχολές και να μην εμφανιστούν στη μετρούμενη, ήδη τρομακτική, νεανική ανεργία· για να εξακολουθήσουν οι φοιτητές να αφαιμάσσουν τις ήδη εξαντλημένες οικογένειες καταγωγής.
Η εισαγωγή χωρίς βάση, ουσιαστικά χωρίς κριτήρια, σε σχολές-φαντάσματα, για ανύπαρκτες γνώσεις και αστεία πτυχία, το κυνικό παρκάρισμα των νέων εκτός παραγωγής και κοινωνίας, η πρωτοφανής παραγωγή αέργων και ημιμαθών, είναι διαρκές έγκλημα: διαρκεί δεκαετίες και έχει υπονομεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού, βαθύτερα και από το δημόσιο χρέος.
Η χώρα δεν χρειάζεται κι άλλους εκατοντάδες απόφοιτους φιλοσοφικών και θεατρικών σπουδών, δεν χρειάζεται απόφοιτους ΤΕΙ με ασαφή ή ακατανόητο αντικείμενο σπουδών. Τα παιδιά του 9 ή του 7 δεν χρειάζεται να σπουδάσουν θεωρία για να ζήσουν δυστυχισμένα και άεργα, εκλιπαρώντας δουλικά για ένα διορισμό, μια σύμβαση, ένα σταζ, ένα ό,τι να ‘ναι. Η χώρα δεν χρειάζεται δούλους ανέργους. Η χώρα χρειάζεται ελεύθερους πολίτες, τεχνίτες, μηχανικούς, υδραυλικούς, ψυκτικούς, ηλεκτρολόγους, τεχνικούς ηλιακών συσκευών και συσκευών φωταερίου, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ντιζάινερ, μαγείρους, ζαχαροπλάστες, φωτιστές, σχεδιαστές WEB, συντηρητές δικτύων.
Γιατί να υποτιμώνται τόσα και τόσα επαγγέλματα και να ωθούνται όλα, μα όλα, τα παιδιά σε αυτή τη σισσύφεια ακαδημαϊκή οδό, που βγάζει μόνο στην αδράνεια, τη ματαίωση και την αεργία; Η πολιτεία, οι κυβερνήσεις, οι «μεταρρυθμιστές» υπουργοί Παιδείας περιφρόνησαν τον επαγγελματικό προσανατολισμό και τις επαγγελματικές σχολές ― από τερατώδη άγνοια, από αδράνεια, από έλλειψη κριτηρίων και βούλησης. Και από τερατώδη λαϊκισμό: άλλο να τάζεις πανεπιστήμιο σε κάθε κωμόπολη, κι άλλο να ιδρύεις επαγγελματική σχολή εστίασης ή ένδυσης: το ένα εξασφαλίζει γκλάμουρ και ψήφους, το άλλο απαιτεί οργάνωση, εργασία, υποδομή, σύνδεση με την κοινωνία και την παραγωγή. Αρα όποιος θέλει να σπουδάσει μάγειρας ή μοντελίστ, και να γίνει τεχνίτης, περήφανος μαΐστορας, ελεύθερος επαγγελματίας, ας πάει στο εξωτερικό. Οποιος θέλει να σπουδάσει υποψήφιος άεργος, άνεργος, δούλος του πολιτευτή, επισφαλής υπάλληλος, είναι καλόδεχτος σε δεκάδες πανεπιστήμια ανά την ελληνική επικράτεια.
Αυτό πράττει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα: κατασπαταλά ταλέντα, κανιβαλίζει τον ανθό της κοινωνίας, ληστεύει και εκβιάζει τις οικογένειες.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, αναμορφώνει βίαια την κοινωνία, εισάγει ένα νέο αφήγημα για το εστί πολίτης, κράτος, κοινωνικό συμβόλαιο. Αναμορφώνει οδυνηρά το ασφαλιστικό και το εργασιακό περιβάλλον. Ας δεχτούμε ότι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά στην παρούσα φάση. Μπορεί όμως να επιχειρήσει άλλες μεταρρυθμίσεις, που δεν φέρνουν πόνο, αλλά ελπίδα και ανάπτυξη; Μπορεί να πράξει κάτι αντιστρόφως ανάλογο στην εκπαίδευση; Μπορεί να ξεκινήσει μια σοβαρή, βαθιά, δημοκρατική μεταρρύθμιση, για ένα σχολείο του 21ου αιώνα που θα αξιοποιεί τις πολλές δυνάμεις αυτού του λαού, που θα δίνει γνώση, κουλτούρα και προοπτική στους νέους, που δεν θα εξαντλεί τις οικογένειές τους; Που δεν θα δημαγωγεί με την κατάργηση του 10; Που δεν θα ιδρύει κι άλλα ευτελή πανεπιστήμια;
Περισσότεροι φόροι, μικρότεροι μισθοί, λιγότερες συντάξεις, δυσκολότερη εργασία, μεγαλύτερη επισφάλεια. Τι θα γίνει όμως με το σχολείο, τη μάθηση, την παιδεία; Είναι ήδη στο ελάχιστο και στο χείριστο.
Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα σχέδιο, δομή, χρειάζεται απεγνωσμένα όραμα. Το σχολείο, από την πρώτη βαθμίδα έως την τελευταία, είναι το προνομιακό πεδίο που θα σπείρουμε το όραμα της νέας Ελλάδας μετά την καταστροφή ― όπως έγινε μετά τις καταστροφές στο Μεσοπόλεμο, από φωτισμένους ηγέτες και εκπαιδευτικούς, όπως έγινε ακόμη και τη δεκαετία του ‘60. Αυτή η πρόκληση όμως φαίνεται ότι υπερβαίνει τις πνευματικές και ψυχικές δυνατότητες του παρόντος πολιτικού προσωπικού.
26 Σχόλια
Comments feed for this article
11 Ιουλίου 2010 στις 7:10 μμ
kon
Γιατί αναθεματίζουμε τόσο πολύ το Πανεπιστήμιο της Περιφέρειας? Σε όλη την Ευρώπη αυτό συμβαίνει. Στη Λιέγη δε δουλέυει πια το ανθρακωρυχείο, δουλεύει το Πανεπιστήμιο. στο Ντύσεντορφ, στο Μάλμε, στο Ρότερνταμ, στο Μονπελιέ, οι μεγάλες βιομηχανίες έχουν εξαχθεί στις αγορές με φτηνό εργατικό δυναμικό και οι περιφέρειες της Ευρώπης πουλάνε γνώση. Είναι αρκετό για ανάπτυξη? Όχι. Χρειάζονται περισσότερες παρεμβάσεις. Είναι αναγκαίο το ακαδημαικό έργο επιπέδου και όχι μόνο το κτήριο και οι εργαζόμενοι για να διασφαλιστεί το κύρος? Σαφώς! Και αυτό στην Ελλάδα εκλίπει. Η περιφέρεια της Ευρώπης μεταπολεμικά και ακόμα περισσότερο μετα τη πετρελαική αποκεντρώθηκε βασισμένη σε εκπαιδευτικά και νοσηλευτικά ιδρύματα με πρωτοπόρα τη Γερμανία. Κατα τ’άλλα το κείμενο εξεραιτικό. Η μεταρρύθμιση ξεκινάει από το σχολείο και πρέπει να έχει ως κύριο στόχο τη γνώση μέσα από όλα τα εργαλεία που προσφέρει ο σύγχρονος κόσμος.
11 Ιουλίου 2010 στις 8:25 μμ
Περικλής
Και ποιοι είναι οι φωτισμένοι ηγέτες και εκπαιδευτικοί μετά το μεσοπόλεμο κ. Ξυδάκη;
Γράψτε κάποια ονόματα γιατί σηκώνει παρεξήγηση το θέμα.
Ή μήπως έχετε την εντύπωση πως ο κατήφορος των νεοελλήνων ξεκίνησε τώρα δα, την τελευταία 30ετία;
Όχι κ. Ξυδάκη. Ξεκίνησε τότε, μετά το μεσοπόλεμο. Τότε που οι «φωτισμένοι ηγέτες» και «εκπαιδευτικοί» άρχισαν να ξηλώνουν ότι έβρισκαν!
Για πείτε κανένα όνομα κ. Ξυδάκη να μη μας μείνει καμιά απορία για το αν είστε όντως τόσο μα τόσο ίδιος με τους σημερινούς έλληνες! Για το αν είστε όντως ‘παιδί’ εκείνων των φωτισμένων ηγετών και εκπαιδευτικών που λέτε….
12 Ιουλίου 2010 στις 2:07 πμ
nikoxy
@Περικλής:
Δείτε τη φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο.
Προσθέστε τον Δημ. Γληνό και πολλούς άλλους του Εκπαιδευτικού Ομίλου.
11 Ιουλίου 2010 στις 10:07 μμ
Λεωνίδας
Εξαιρετικό κείμενο κ. Ξυδάκη.
Στοιχειώδεις αλήθειες για τη Χώρα μας. Εικάζω ότι θα πρέπει να αισθάνεστε αρκετά οργισμένος αφού παρατηρήσεις οφθαλμοφανείς, τις οποίες εσείς διαπιστώνετε εδώ και χρόνια αρχίζουν τώρα, δειλά-δειλά, να γίνονται κτήμα περισσότερων πολιτών. Και μάλιστα πτυχές αυτών προβάλλονται από ανθρώπους οι οποίοι είχαν νομιμοποιήσει ιδεολογικά το καταρρέον πρότυπο ανάπτυξης και εκπαίδευσης.
Όμως δεν μπορώ και να μην παρατηρήσω ότι για άλλη μια φορά στέκεστε, καθ’ ύλην, απέναντι στην Αριστερά (και τούτη η παρατήρηση δεν είναι ψόγος. Το αντίθετο). Οι εκπρόσωποι της τελευταίας έχουν αναδειχθεί ιδεολογικοί κήρυκες του, δήθεν, εκδημοκρατισμού της γνώσης. Θιασώτες της «καθαρής» θεωρίας, ως άλλοι, τάχα, αριστοκράτες της γνώσης, κρίνουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ της έρευνας και της αγοράς (η οποία σύμφωνα με τους ίδιους δεν ανήκει στην κοινωνία).
Και σε άλλα μηνύματά μου προς εσάς έχω απορήσει με τη εκφρασμένη μέριμνά σας για την Αριστερά. Ελπίζω να μην θεωρείτε προπετή τη στάση μου. Απλώς, αν και εξηγείται βέβαια, δεν μπορώ να χωνέψω ότι άνθρωποι με οξυδέρκεια και μέριμνα για τον τόπο επιλέγουν σαν προνομιακούς συνομιλητές ανθρώπους που μάλλον δεν τους καταλαβαίνουν κάν. Και που πιθανώς να τους αντιμετωπίζουν σαν Δεξιούς και «εθνίκια».
12 Ιουλίου 2010 στις 2:12 πμ
nikoxy
@Λεωνίδα:
Δεν θεωρώ προνομιακούς συνομιλητές τους αριστερούς μόνο. Τουναντίον.
Κάθε συμπολίτη που νοιάζεται και πονά τον τόπο και την κοινωνία, τον θεωρώ τιμητικό δι’ εμέ συνομιλητή.
Κατα τα άλλα, έχετε δίκιο, σε πολλά θέματα οι «αριστεροί» πάσχουν από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες. (Οπως και οι «δεξιοί» άλλωστε)
12 Ιουλίου 2010 στις 10:27 μμ
Λεωνίδας
Πάνω σε αυτό το ζήτημα θα ήθελα να σημειώσω πολλά κ. Ξυδάκη, αλλά αυτό που με προβληματίζει είναι ότι δεν θα επιθυμούσα να δημιουργηθεί η εντύπωση μιας εριστικής στάσης γιατί δεν είναι τέτοια η πρόθεσή μου. Και κυρίως δεν αναφέρεται στο πρόσωπό σας.
Σε κάθε περίπτωση τα όσα σημείωσα δεν αναφέρονται, στη συνείδησή μου τουλάχιστο, σε ιδεοληψίες αλλά σε έναν τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας και προσανατολισμού σε αυτήν. Οι αγκυλώσεις και οι ιδεοληψίες είναι αφ’ ενός αναπόφευκτες κι αφ’ ετέρου αναφέρονται στο ψυχολογικό και εν τέλει ανθρωπολογικό επίπεδο.
Οι «δεξιοί» δεν αυτοκατανοούνται ως τέτοιοι στη δημόσια σφαίρα (με ορισμένες εξαιρέσεις, οι οποίες είναι πολύ προβληματικό να προσληφθούν ως τέτοιες). Άλλωστε, ο όρος «Δεξιά» έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί από το 1974 και δώθε με αποτέλεσμα να μην μιλά σχεδόν κανείς εξ ονόματός της κι ακόμη περισσότερο να μην αναπτύσσεται σαν έννοια και να μην εκλεπτύνεται αντίστοιχα. Ως όρος, και πάλι, είναι πολύ περισσότερο αντικείμενο διαχείρισης από τους αντιπάλους της. Δηλαδή συνιστά πολύ περισσότερο μομφή κι όχι κάποιο θετικό πολιτικό πρόταγμα.
Πάντως, και για να μην σας κουράζω με τις δικές μου έγνοιες, μας έχετε δώσει γόνιμα και πυκνά κείμενα, μέσα στην συντομία τους, για την Αριστερά και το ΠαΣοΚ – αν και με διαφορετικά οπτική, και προβληματική, στην κάθε περίπτωση. Θα ήταν ευχής έργο να δώσετε και ορισμένα για την μεταπολιτευτική Δεξιά.
Τέλος, σας ευχαριστώ ιδιαίτερα που απαντήσατε στο σχόλιό μου.
12 Ιουλίου 2010 στις 11:14 πμ
gritz
Θα μου επιτρέψετε πάντως, Λεωνίδα, ν’ αναρωτηθώ, άν στις σημερινές συνθήκες (και αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίας του ’70), είναι η αγορά που ανήκει στην κοινωνία ή αντίστροφα, η κοινωνία ανήκει στην αγορά.
Και πού να φανταζόταν τότε οι δυστυχείς από την παρέα της Ιένας, του 1907, με τί διαστροφή θα έμπλεκαν, άν η μηχανή του χρόνου τους πήγαινε 100 (ή έστω 80 χρόνια) μπροστά!
12 Ιουλίου 2010 στις 10:02 μμ
Λεωνίδας
Έχω την εντύπωση κ. Gritz ότι στο σχόλιο σας λανθάνουν τα περί απορρύθμισης, θατσερισμού κ.λ.π.
Ως προς την ελλαδική περίπτωση δεν νομίζω ότι μπορούν εφαρμοστούν τα παραπάνω σχήματα με τρόπο ευθύγραμμο κι απαρέγκλιτο. Η παρουσία του κράτους είναι βαρύνουσα μέχρι σχεδόν και τις μέρες μας.
Αλλά και πάλι, κι ανεξάρτητα από την Ελλάδα, τίθενται ορισμένα ερωτήματα:1. Από που προκύπτει η, σχεδόν αυτόματη, συνύφανση κρατικής πολιτικής και «κοινωνίας», δηλαδή το αυτονόητο ότι το κράτος δίνει την προτεραιότητα στην κοινωνία; 2. Η «κοινωνία» στέκεται απέναντί μας σαν ένα ολότμητο και προφανές όλον;
Εν τέλει, και προκειμένου, μέχρι τουλάχιστον να κατανοήσουμε τα πράγματα και τη δυναμική τους, μήπως θα πρέπει να έχουμε μία περισσότερο περιγραφική προσέγγιση; Δηλαδή μήπως θα πρέπει να πούμε ότι κοινωνικό είναι ό,τι λαμβάνει χώρα εντός της κοινωνίας και υπ’ αυτή την έννοια η «αγορά» δεν είναι παρά μία όψη του κοινωνικού ή εκτυλίσσεται με φόντο (και στο πλαίσιο μιας) μιαν ορισμένη κοινωνία;
Στην αντίθετη περίπτωση κάνουμε μιαν ορισμένη πολεμική και είναι συνάμα πολύ δύσκολο να ξεμπλέξουμε τις λέξεις προκειμένου να συνεννοηθούμε.
12 Ιουλίου 2010 στις 2:04 πμ
nikoxy
@kon:
Eχετε δίκιο για τα «περιφερειακά» πανεπιστήμια της Γερμανίας και της Γαλλίας κ.λπ.
Είναι εξαιρετικά.
Μόνο που δεν είναι περιφερειακά, με την έννοια που είναι περιφερειακά, δηλ, αδυναμα και υποστελεχωμένα, τα της ελληνικής περιφέρειας…
Το Μονπελιέ, λ.χ., είναι ιδρυμένο το 1289! Εχει μια από τις αρχαιότερες ιατρικές σχολές (όπου εσπούδασε και ο Κοραής) και παγκοσμίου κλάσεως γεωπονική, μεταξύ άλλων…
Eπίσης, η Γερμανία είναι ομοσπονδία κρατιδίων με πολλές σημαντικές πρωτεύουσες, οπότε η «περιφέρεια» ορίζεται πολύ διαφορετικά. Αφήστε που ειδικά στη Γερμανία υπάρχει ισχυρότατη παραδοση σπουδαίων πανεπιστημίων σε μικρές ή και ασήμαντες οικονομικά πόλεις (Tuebingen, Goettingen, Marburg κλπ)
Kατά παρόμοιο τρόπο η Ιταλία, με ιστορικά πανεπιστήμια σε μικρές πόλεις, π.χ. Πάντοβα (ιδρ. 1222, από τα αρχαιότερα της Ευρώπης) αγαπημενος προορισμός μεγάλων Ελλήνων έως και τον 19ο αιώνα, όπως Σολωμός, Μαυροκορδάτος κ.λπ.
Ας μη συγκρινουμε λοιπόν την «περιφερειακότητα» των ευρωπαϊκων παν/μιων με των ελληνικών.
Μονο της Κρήτης, της Πάτρας κ των Ιωαννίνων τα παν/μια πλησιάζουν αυτό που περιγράψατε, τουλάχιστον κατά την ίδρυση τους και τα πρωτα χρόνια λειτουργίας τους. Κάποιες σχολές τους ακόμη και σήμερα είναι πρωτοπόρες.
12 Ιουλίου 2010 στις 6:57 πμ
Skoug
Στο εξαιρετικό κείμενο μπαίνω στον πειρασμό να προσθέσω πώς οι αναζητήσεις και οι συζητήσεις σχετικά με το φλέγον θέμα της παιδείας, ήδη από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους ήταν στην πρώτη γραμμή. Κι αν ο Καποδίστριας φρόντιζε οι απόφοιτοι του σχολείου να ανταποκρίνονται στις τότε ανάγκες του τόπου, το 1877 ο Βικέλας συνειδητοποιούσε το σχολαστικισμό που κυριάρχησε στην ελληνική εκπαίδευση: «…κατά το δύναταί ποτε να χρησιμεύση του δυικού η εκμάθησις….. Προς τι δια όνομα του Θεού, προς τι τοσούτου χρόνου και τοσούτου κόπου δαπάνη, δια να διδαχθούν τους περιττούς τούτους τύπους της γραμματικής…». Στη συνέχεια Το Παρθεναγωγείο του Βόλου, το Μαράσλειο με πρωταγωνιστές τα ονόματα που αναφέρθηκαν (Γληνό, Δελμούζο, Τριανταφυλλίδη, Παπαντωνίου, αλλά και Σκληρό, Κουντουρά, Λαμπράκη κ.α. και είναι χαρακτηριστικό ότι οι κυβερνήσεις του Βενιζέλου που έθεσαν τις βάσεις του αστικού κράτους στην Ελλάδα, δεν δίστασαν να στηριχτούν στους αριστερούς.) σηματοδοτούν την άνοιξη του ελληνικού σχολείου επί κυβερνήσεων του κάθε άλλου παρά «αριστερού» Ελευθερίου Βενιζέλου. Η «άνοιξη» του ελληνικού σχολείου δεν έμελλε να διαρκέσει· το μεταξικό και το μετεμφυλιακό κράτος κετέστησε το σχολείο μηχανισμό ελέγχου συνειδήσεων και η μεταρρύθμιση του Παπανούτσου ισοπεδώθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Η συνέχεια είναι απογοητευτική: η μεταπολιτευτική δημοκρατία δεν είχε την στοιχειώδη υπευθυνότητα να οργανώσει το ελληνικό σχολείο θέτοντας αρχές και βάσεις: οι όποιες μεταμοσχεύσεις σύγχρονων πρακτικών από τα ξένα εκπαιδευτικά συστήματα, κλήθηκαν να «φτιασιδώσουν» το σχολαστικό και οπισθοδρομικό σχολείο μας, που χωρίς έμπνευση, χωρίς μηχανισμούς ανανέωσης όλο και περισσότερο αναλαμβάνει το ρόλο του γραφειοκράτη που παρέχει μια ακόμα πιστοποίηση, ισοπεδώνοντας διδασκομένους και διαδάσκοντες.
Κι αναρωριόμαστε: οι κυβερνήσεις που δίνουν εξετάσεις ευκαμψίας σε προστάτες, που νέκρωσαν την πρωτογενή παραγωγή, τη μεταποίηση, που καταλύουν το κράτος δικαίου και πρόνοιας, που αντιμετωπίζουν τον νέο εργαζόμενο σαν κοινωνικό βάρος, είναι σε θέση να διαχειριστούν το θέμα της παιδείας να έχουν όραμα για τον απόφοιτο του Λυκείου;
Οψώμεθα!
12 Ιουλίου 2010 στις 7:49 πμ
Ευανθία Αναστασιάδου
Συμφωνούμε απολύτως με τα κριτήριά σας και εκλαμβάνουμε το κείμενό σας ως έμμεση παραίτηση από το επάγγελμά σας, διότι δεν αντιλαμβανόμαστε εσάς σε τι σας χρειαζόμαστε ακριβώς εφ’ όσον μάλλον δεν διαθέτετε την κατάρτιση των επαγγελμάτων στα οποία αναφέρεστε και υποψιαζόμαστε ότι δεν διαθέτετε ούτε τις ανάλογες σπουδές για το «επάγγελμα» το οποίον ασκείτε. Εκτός εάν εννοείτε ότι ονειρεύεστε υδραυλικούς που διαβάζουν στη σχόλη τους Ρουσώ οπότε και πάλι σύμφωνους θα μας βρείτε.
Με φιλικούς χαιρετισμούς σας ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία σε ένα από τα επαγγέλματα τα οποία διαλέξατε, διαφορετικά θα σας θεωρήσουμε ασυνεπή και την υπογραφή σας μη αξιόπιστη.
12 Ιουλίου 2010 στις 9:37 πμ
λ.κ
Να θυμίσω ότι – όπως είχα διαβάσει προ πολλών ετών στην εφημερίδα σας- οι αιτήσεις για δημιουργία επιπλέον ΤΕΙ και τμημάτων ΑΕΙ στην περιφέρεια την εποχή του ολέθριου δίδυμου Σημίτη -Ευθυμίου, ήταν καμμιά σαρανταριά. Προς μεγάλη απογοήτευση των τοπικών βουλευτών έγιναν τα μισά, κάποια από αυτά απαξιώθηκαν με το που η πρώτη «σειρά» των φοιτητών θεώρησε ότι πήρε πτυχείο, πλην όμως χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα -κι αυτό αυνεχίζετε.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τί μπορεί να πει κανείς στους γονείς που πλήρωσαν αγόγγυστα για μια 4ετία τις γκαρσονιέρες τα κτελ και τα σουβλατζίδικα.
Υ.Γ. Κάποια άλλα λειτουργούσαν με 3 φοιτητές όταν η Μ.Γιαννάκου τόλμησε να εισαγάγει τη βάση του 10.
12 Ιουλίου 2010 στις 9:39 πμ
gritz
Τελικά, με τον Ιησούν ή με τον Βαρραβάν;
Δηλαδή το δίλημμα είναι άν το σχολείο οφείλει να «καθοδηγείται» από την κοινωνία ή από την αγορά.
Και οι μέν Τριανταφυλλίδης, Δελμούζος, Γληνός και λοιποί του Εκπαιδευτικού Ομίλου, σαφώς προτιμούσαν την κοινωνία, άν δεν απατώμαι.
Οι δε μεταπολεμικοί ταγοί, σαφώς το αντίθετο. Αυτό έδειχναν και δείχνουν, τουλάχιστον.
Οπότε, είναι το δίλημμα μεταξύ καθολικής, «ανθρωπιστικά» εννούμενης παιδείας, και παιδείας ως επγγελματικού εφοδίου, που εμμένει. Και φυσικά δεν είναι ζήτημα Ελληνικής ιδιομορφίας.
12 Ιουλίου 2010 στις 11:10 πμ
Περικλής
Nαι, μετά είδα τη φωτογραφία με τους ‘πεφωτισμένους’ και επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Υποψίες! Τρόπος του λέγειν! Δεν είχα καμιά αμφιβολία για το ότι είστε ‘παιδί’ τοιούτων ‘πεφωτισμένων διδασκάλων’. ‘Μεγάλων μεταρρυθμιστών’! Συμπληρώστε και το όνομα του Βενιζέλου και έχετε κλείσει! Αυτοί είναι που θεμελίωσαν την νέα παιδεία-κοινωνία… εις την άμμο! Και σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα!
Και ρίχνετε λάσπη στους νέους μεταρρυθμιστές υπουργούς μας; Κι αυτοί γνήσια ‘τέκνα’ των ‘πεφωτισμένων διδασκάλων’ σας είναι! Μια παρέα ‘εκσυγχρονιστών’ κι εκείνοι του Ομίλου, που δεν άφησαν τίποτα όρθιο! Τους υμνούν όλοι οι υπουργοί, τους οποίους εσείς λοιδορείτε! Μα γιατί; Είστε στο ίδιο στρατόπεδο! Πώς δε το καταλάβατε ακόμη;
Η επιλογή του ‘Βαρραβά’ έχει και τις συνέπειές της!
Είμαι σίγουρος πως τέτοιες επιλογές αυτομάτως καθιστούν τα υποκείμενα α-μέτοχα της ελληνικής παιδείας ασχέτως με το τι θέλουν να πιστεύουν αυτά! Αυτομάτως καθιστούν εαυτούς εκτός της Πολιτείας! Και δε ξέρω αν και σε ποιο βαθμό ταιριάζει στην περίπτωσή τους και θα έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να αφαρμοστεί το: «κτείνειν ως νόσον της πόλεως».
12 Ιουλίου 2010 στις 11:22 πμ
gritz
Μάλλον το πραγματικό δίλημμα είναι να διακρίνει κανείς (ή έστω να προβληματιστεί σοβαρά) ποιός τελικά είναι ο Ιησούς και ποιός ο Βαραββάς. Άν και εδώ και χρόνια στα μέρη μας, η επιδοκιμαστική κραυγή «τον Βαραββάν», ακούγεται γύρω μυριόστομη.
12 Ιουλίου 2010 στις 1:32 μμ
Σχολεία παραγωγής άεργων και δούλων « politicon.gr
[…] 12.07.2010 by nikoxy Leave a Comment Γράφει ο Νίκος Γ. Ξυδάκης, από το vlemma.gr. […]
12 Ιουλίου 2010 στις 1:35 μμ
Περικλής
κ. gritz,
με ποιο μέτρο προτιμάτε να ‘μετρήσετε’ ποιος είναι ποιος;
Πείτε το μέτρο σας για να δούμε αν μπορείτε να μετρήσετε σωστά αλλά και για να μπορούμε να σας ‘μετρήσουμε’.
Ή σαν και τους νεοφανείς έχετε πολλά μέτρα;
Σήμερα μας βολεύει το αρχαίο κλασσικό μέτρο, αύριο μετράμε με το ‘Αριστερό’ μέτρο, την άλλη δε κρατάμε μέτρο κι αφήνουμε τη ‘Φύση’ να τα φέρει όπως αυτή γνωρίζει ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα μας έρθει ως ‘θείο δώρο’ ένα κάποιο μέτρο καλύτερο απόλα όσα υπάρχουν κτλ;
Η μεγάλη ευκολία στο να αλλάζουμε το μέτρο με το οποίο μετράμε, ένα και μόνο αποτέλεσμα θα φέρει! Σύγχυση. Και φυσικά ο κίνδυνος να μη μπορούμε να κάνουμε μια καθαρή και σωστή ‘μέτρηση’ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρος.
Εν ολίγοις, σχιζοφρενικές καταστάσεις με το βλέμμα μας προσηλωμένο μια στο γκρεμό και μια στο ρέμα κι από βήμα… ούτε μισό.
12 Ιουλίου 2010 στις 2:12 μμ
gritz
Μια και η συζήτηση στρέφεται και γύρω από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο, άς αναφερθώ σε μέτρα αξιοπρόσεκτα που κρατούσαν ο άνθρωποί του – χωρίς να είναι θέσφατα:
«Η παιδεία ενός τόπου πρέπει να δίνει στο κάθε παιδί τη μόρφωση που ταιριάζει με το φυσικό του, ανεξάρτητα από την κοινωνική και οικονομική θέση και φιλοδοξία του σπιτιού του» (Α. Δελμούζος, «Σχολείο Εργασίας», 1951. Μελέτες και πάρεργα, Α΄, 1958. 132).
«Άπαξ οι Έλληνες έκαμαν το λάθος να πάρουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό όχι απλά, φυσιολογικά, ανθρώπινα, αλλά σαν κάτι τι υπερφυσικό, υπεράνθρωπο, απόλυτο, χωρίς προηγούμενα και επόμενα, μ’ αυτό απέκλεισαν απ’ τον εαυτό τους την ικανότητα να καταλάβουν ορθά τον πολιτισμό αυτόν, να καταλάβουν την γεννητική συγγένειά του με προηγούμενους πολιτισμούς, και εν μέρει την πραγματική του αξία, σχετική πάντοτε, όπως όλα τα ανθρώπινα πράγματα» (Γ. Σκληρός, Τα σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού, 1919. Έργα. Επικαιρότητα, 1976. 208-209).
«Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα μιας δημιουργικής εποχής είναι η θέση απέναντι του παρόντος» (Δ. Γληνός, «Δημιουργικός ιστορισμός», 1916. Γ. Βαλέτας, Ανθολογία της δημοτικής πεζογραφίας, Γ΄. Εκδότης: Πέτρος Ράνος, 1949. 494).
«Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν ατομικισμό του Έλληνα, είναι η έλλειψη κοινωνικής ηθικής αντίληψης, υποταγής του στενού ατομικού εγώ στο κοινωνικό ή εθνικό εγώ» (ο ίδιος, Εκλεκτές σελίδες, Β´. Στοχαστής, 1971. 111).
«Έχω τη γνώμη πως το ελληνικό πατριαρχικό σπίτι, με όλη τη φροντίδα του για την αγωγή και τις αδιαφιλονίκητες ομορφιές της στοργής που κρύβει για τα ελληνόπαιδα, καλλιεργεί και δυναμώνει τον ατομισμό που είδαμε, με το να πνίγει υπερβολικά τις παιδικές ορμές ή τουλάχιστο ― γιατί στο ίδιο καταντά ― δίνει αγωγή που το παιδί την αισθάνεται, κάτω από τη στοργική οικογενειακή ατμόσφαιρα, σαν αδιάκοπη πίεση του εαυτού του. Έρχεται τότε αργότερα στην κοινωνική ζωή, σαν αντιστάθμισμα στην πίεση αυτή, ο πολίτης που με πρώτη ευκαιρία θα φανερωθεί από ραγιάς σατράπης, ο άνθρωπος ο εριστικός, ο απειθάρχητος και ο φιλόπρωτος, με την άσβηστη δίψα για ό,τι φαντάζεται ελευθερία, που θ’ αναζητεί αδιάκοπα και κυρίως την ικανοποίηση του ατόμου του και που δε θα δεχτεί κανένα είδος ζυγό στον τράχηλό του, ακόμη και τον απαραίτητο για τον πραγματικά ελεύθερο κοινωνικόν άνθρωπο που νοιώθει την ισοτιμία όλων» (Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Απόσπασμα δ’, 1924. Επιλογή από το έργο του. Ινστ. Νεοελ. Σπουδών – Ίδρυμα Μ. Τριανταφυλλίδη, 1982, 339).
12 Ιουλίου 2010 στις 2:33 μμ
Περικλής
gritz,
αυτά τα διαβάζαμε όταν δίναμε έκθεση στις πανελλαδικές… μη μας θολώνεις, αρκετά τραβήξαμε τότε… να πεις κι ότι λένε και τίποτα άξιο λόγου!
-Αν ο Σκληρός ήθελε να προωθήσει τα καινοφανή του ως τα επόμενα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού τι περίμενες να έχει τον αρχαίο πολ. ως κάτι απόλυτο;;;
-Ο Τριανταφυλλίδης τώρα τι εννοεί μ’εκείνο το πνίξιμο των παιδικών ορμών αυτός και μόνο θα μπορούσε να μας πει…
Ό,τι και να μας μεταφέρεις έωλα θα είναι. Να είσαι σίγουρος!
12 Ιουλίου 2010 στις 6:52 μμ
Σχολεία παραγωγής άεργων και δούλων, του Νίκου Ξυδάκη « ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΑ
[…] Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Για να περάσει την τάξη στο Γυμνάσιο, ο μαθητής χρειάζεται βαθμό 10 κατά μέσο όρο, και να μην πέφτει κάτω από τη βάση σε ορισμένo αριθμό βασικών μαθημάτων (αρχαία, μαθηματικά κ.λπ.). Για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, δεν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ό,τι να ‘ναι… Πρόκειται για διπλό μήνυμα, για το double bind των ανθρωπολόγων, αυτό που οδηγεί σε σχιζοφρένεια κατά τους ψυχαναλυτές… Η συνέχεια εδώ […]
12 Ιουλίου 2010 στις 6:53 μμ
Σχολεία παραγωγής άεργων και δούλων, του Νίκου Γ.Ξυδάκη « ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΑ
[…] Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Για να περάσει την τάξη στο Γυμνάσιο, ο μαθητής χρειάζεται βαθμό 10 κατά μέσο όρο, και να μην πέφτει κάτω από τη βάση σε ορισμένo αριθμό βασικών μαθημάτων (αρχαία, μαθηματικά κ.λπ.). Για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, δεν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ό,τι να ‘ναι… Πρόκειται για διπλό μήνυμα, για το double bind των ανθρωπολόγων, αυτό που οδηγεί σε σχιζοφρένεια κατά τους ψυχαναλυτές… Η συνέχεια εδώ […]
12 Ιουλίου 2010 στις 10:42 μμ
dianathenes
«Eτσι, οι άνθρωποι του Bορρά δραπετεύουν στις ακτές της Mεσογείου, ή στις ερήμους του φωτός. Oι άνθρωποι όμως του φωτός, πού αλλού θα μπορούσαν να δραπετεύσουν αν όχι στο αόρατο;»
https://vlemma.wordpress.com/archipelago/charis-pou-dothike/
Μας βυθίζουν στο σκοτάδι κύριε Ξυδάκη…
13 Ιουλίου 2010 στις 1:23 μμ
Η βάση του 10, οι φετινές πανελλαδικές βάσεις και το βάθρο της Χώρας « Το Μανιτάρι του Βουνού
[…] βλέμμα κάθε Βδομάδας Σχολεία παραγωγής άεργων και δούλων Ιουλίου 11, […]
14 Ιουλίου 2010 στις 11:44 μμ
Vag
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας και απεικονίζει πολύ παραστατικά την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η παιδεία, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Προσωπικά ως εκπαιδευτικός, θα ήθελα να προσθέσω ότι η σημερινή «κρίση» οφείλεται στην έλλειψη παιδείας. Τα φαινόμενα που περιγράφετε, είναι αποτέλεσμα έλλειψης πραγματικής πολιτικής για αναβάθμιση της παιδείας. Το μοναδικό μέλημα όσων υπουργών πέρασαν από αυτή τη θέση ήταν να γραφτεί το όνομά τους στην ιστορία των «μεταρρυθμίσεων» της παιδείας. Και εννοείται ότι το να αλλάζει κάθε 2-3 χρόνια το εξεταστικό σύστημα στην τελευταία τάξη Λυκείου δεν έχει καμιά σχέση με το ΤΙ και ΠΩΣ μαθαίνει ένα παιδί Δημοτικού ή ακόμα και Νηπιαγωγείου.
Για να αναφερθούμε στο πρόβλημα «παιδεία», θα πρέπει να αφιερώσουμε τόμους και πολλές σελίδες και όχι λίγες γραμμές σχολιασμού αφού είναι πραγματικά πολύπλοκο, πολυδιάστατο και, τελικά, αυτό που καθορίζει την πορεία ενός λαού. Λαός με παιδεία ΔΕΝ έχει ποτέ «κρίση»
Τελειώνοντας θα ήθελα να παραθέσω τα λόγια του κ. Πανάρετου που διάβασα σήμερα και τα έβαλα και στο προσωπικό μου blog. Σχετικά λοιπόν με την περιβόητη βάση του 10 μεταξύ άλλων είπε και το εξής:
Τα σχόλια δικά σας.
Ευχαριστώ
15 Ιουλίου 2010 στις 3:01 μμ
yoreekas
ωραία που τα λέτε!
16 Ιουλίου 2010 στις 2:51 μμ
kon
Εκεί ακριβώς αποσκοπεί και το σχόλιο μου. Στην ανάγκη να διασφαλιστεί το κύρος των περιφερειακών πανεπιστημίων για να γίνουν αντάξια των ομολόγων τους περιφερειακών και στο να μην αναθεματίζουμε τη τοπική κοινωνία ποθ βασίζει ένα μέρος της ανάπτυξης της στην ύπαρξη των ιδρυμάτων. Η ανάδειξη των πιθανών σκοπιμοτήτων δηλαδή από την ίδρυσή τους, να μη μας οδηγήσει στην απαξίωση.