Αρχισε σαν η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση από την εποχή της απεργίας για τα μέτρα Γιαννίτση, το 2001· προτού περάσουν τρεις ώρες τέλειωνε σαν τραγωδία.
Εκατό και περισσότεροι χιλιάδες άνθρωποι , νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, κύριοι με το σακκάκι τους και καπελάκι για τον ήλιο, κυρίες με μαλλί κομμωτηρίου και μαύρο γυαλί, άνθρωποι νοικοκυραίοι, φιλήσυχοι, ειρηνικοί, μα τώρα ανήσυχοι, νευρικοί, δύσθυμοι.
Μπροστά από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο συγκεντρώνονται δημοσιογράφοι. Πρόσωπα σκυθρωπά, ελάχιστοι μικροαστεϊσμοί. Περνούν γνωστοί: μια γκαλερίστ, ένας ζωγράφος, ένας ξενοδόχος Κυκλάδων, μια πρώην ιδιαιτέρα υπουργού, ένας εκδότης βιβλίων, ένας βουλευτής, ένας νομαρχιακός σύμβουλος, ένας διευθυντής εφημερίδας, ένας άνεργος δημοσιογράφος, μια συνταξιούχος δημοσιογράφος, ένας επιχειρηματίας με τρία καταστήματα. Ο ήλιος καίει ανελέητος, τα κινητά ανάβουν, διάσπαρτος κόσμος αποδοκιμάζει την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ.
Διάχυτη ένταση, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αντιλαμβάνονται εναργέστερα το βάρος της στιγμής, την κρισιμότητα των περιστάσεων, την ευθύνη. Ξέρουν ότι σήμερα η Βουλή συνεδριάζει, αντιμέτωπη με μια από τις κρισιμότερες αποφάσεις της μεταπολιτευτικής της ζωής: για να ψηφίσει το Πρόγραμμα Στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η χώρα σώζεται από τη χρεωκοπία, αλλά επιβάλλονται περικοπές στα εισοδήματα, σκληρή φορολογία, αναμόρφωση του ασφαλιστικού. Τα επόμενα χρόνια, η ζωή θα είναι διαφορετική.
Ερχονται ειδήσεις για το συγκεντρωμένο πλήθος: στο Σύνταγμα βρίσκεται η κεφαλή. Μεταξύ Αλεξάνδρας και Μουσείου τα οργανωμένα αριστερά μπλοκ απομακρύνουν αγέλες μπάχαλων. Οι μπάχαλοι προχωρούν απ’ τα πλαϊνά των οργανωμένων συνδικαλιστικών και πολιτικών μπλοκ, προσπερνούν τα πρωτοβάθμια σωματεία, προσπερνούν ακόμη και τα περιφρουρημένα μπλοκ των συντεταγμένων αντεξουσιαστών, προχωρούν προς τα Χαυτεία, χάνονται μες στο πλήθος, δυσοίωνα.
Στουρνάρη και Πατησίων αναποδογυρισμένοι κάδοι. Η πορεία προχωράει αργά, μπαίνει στη Σταδίου, κοντεύει δύο η ώρα. Από το Σύνταγμα μας τηλεφωνούν: γίνονται επεισόδια, πέφτουν χημικά. Κανείς δεν έχει εικόνα τι γίνεται στα άκρα του τεράστιου πλήθους. Πριν από την πλατεία Κλαυθμώνος βλέπουμε πυκνό μαύρο καπνό να σκεπάζει τον στενό ορίζοντα και να ανεβαίνει στον ουρανό. Πυρκαγιά. Στην Κοράη, δύο αυτόπτες δημοσιογράφοι αφηγούνται: Σπάγανε την Εμπορική επί της Σταδίου, μετά σπάσανε το κατάστημα Zara, πετάξανε μια μολότοφ μέσα στη βιτρίνα, αμέσως ενεργοποιήθηκε το αυτόματο σύστημα πυροπροστασίας, η φωτιά έσβησε σε μερικά λεπτά. Μια άλλη μικροομάδα είχε διασχίσει τη Σταδίου, ελάχιστα λεπτά μετά το σπάσιμο του Zara, και έσπαγε το κατάστημα της τράπεζας Marfin στο μικρό εκλεκτικιστικό κτίριο πριν από το Αττικόν, έσπασε τις τζαμαρίες, έριξε μολότοφ μέσα. Κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει στην τυφλή, φονική βία. Πήρε φωτιά, μικρή στην αρχή, μα γρήγορα φούντωσε· η πορεία κοντοστάθηκε, μαύρος καπνός πηχτός άρχισε να βγαίνει από παράθυρα άνω ορόφων του κτιρίου, άνθρωποι βγήκαν στα μπαλκόνια. Κάτι συνέβαινε, κάτι απειλητικό.
Σε μερικά λεπτά έφτασε η Πυροσβεστική. Ημουν εκεί. 14:15, ανθρωποι στέκονταν έξω από το καπνισμένο κτίριο, μια ομάδα ΜΑΤ, φωτογράφοι, τηλεοπτικές κάμερες, κανείς δεν ήξερε τίποτε. Από πλαϊνά μπαλκόνια άνθρωποι πετούσαν μπουκάλια νερό στους εγκλωβισμένους του δευτέρου ορόφου. Η πορεία συνεχιζόταν διστακτική, φήμες κυκλοφορούσαν για έναν άνθρωπο που χτύπησε άσχημα πηδώντας από μπαλκόνι. Κόσμος περνούσε.
Στην οδό Αμερικής τα δακρυγόνα ήταν αποπνικτικά. Η πορεία σκόρπισε προς την Πανεπιστημίου· από το Σύνταγμα κατέβαινε σκόρπιος κόσμος πολύς, καπνοί και δακρυγόνα σπρωγμένα από έναν ελαφρότατο άνεμο έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική, άνθρωποι έκαναν εμετό. Η πορεία έχει διαλύσει. Χάος.
Προπύλαια, 15:10, τηλεφώνημα: Υπάρχουν νεκροί, το γράφουν τα μπλογκ! Μην πιστεύεις τα μπλογκ! 15:11, τηλεφώνημα: Γαλλικό κανάλι μιλά για δύο νεκρούς. 15:13: Το RAI μιλά για τρεις νεκρούς σε τράπεζα, το ίδιο και το CNN. Κοιτάω γύρω μου, μου φαίνεται ότι όλοι μιλούν στα κινητά, όλα έχουν σιγήσει, όλα επιβραδύνονται, παγώνουν. Πράγματι, όλοι μιλούν στα κινητά, κατόπιν τα κλείνουν και σιωπούν. Σκορπάνε. Τρεις νεκροί ― αυτό, βουβό, πλανιέται στον αέρα μαζί με αποκαϊδια και δακρυγόνο.
Στη Σταδίου ένα μεγάλο πλήθος έχει ανασυνταχθεί και πορεύεται. Προς την καμένη τράπεζα, προς τον τόπο του θανατικού; Κανείς δεν ξέρει πια, κανείς δεν ξέρει τίποτε. Χτυπάει το κινητό: Η απεργία ανεστάλη, κατεβαίνουμε στην εφημερίδα. Διασχίζω την πόλη, είναι βουβή.
edit: O μπλόγκερ Μιχάλης talos ήταν μαζί μου, όταν πρωτοείδαμε τον πηχτό μαύρο καπνό στη Σταδίου. Μου είπε: Σαν το Lost! Δεν τον κατάλαβα, του απάντησα: Δεν έχω δει το Lost. Μετά από λίγα λεπτά χαθήκαμε, μάς έφαγαν τα δακρυγόνα.
6 Σχόλια
Comments feed for this article
5 Μαΐου 2010 στις 9:49 μμ
contralegem
Εντάξει. Τα ίδια με το Δεκέμβρη του 2009. Κάποιοι θα πούνε οτι φταίει το σύστημα που οδηγεί εκεί τις αντιδράσεις, κάποιοι το κράτος που είναι ανεπαρκές στη διώξη και καταστολή. Θα ακουσουμε για 1.000η φορά την εμετική (όταν πρόκειται για νεκρούς) λέξη «προβοκάτσια» (και μόνο η χρήση της πιστεύω μερικές φορές θα έπρεπε να γίνει ιδιώνυμο). Και βέβαια θα βρεθούν και κάποιοι που θα γράψουν: «Ολα καλά πήγαιναν, αλλά βρεθηκαν 3-4 μπαχαλάκηδες και μας το χαλασαν».
Αστεία πράγματα. Την ώρα που από το βήμα της βουλής «ξεκαθαρίστηκε» το εξής: οτι ο λαός με μαζική πάλη μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμα. – Δεν ειπώθηκε στο δρόμο, αλλά στη βουλή. – Και αντί ο πρόεδρος να διακόψει τη συζήτηση και να ειδοποιήσει τον εισαγγελέα, όλα κύλησαν καλώς.
Τίποτα δεν αλλάζει πια. ‘Ολα ειναι χαμένα.
Και χάθηκαν οταν αποφασίστηκε (από ποιούς;) οτι η δημοκρατία δεν έχει το δικαιώμα να υπερασπίζεται τον ευατό της. Από μπαχαλάκηδες και Γενικούς Γραμματείς εξίσου.
(Εννοείται πως δεν υποννοώ καμμία σχέση μεταξύ τους, η ανοχή της δημοκρατίας είναι όμως η ίδια).
5 Μαΐου 2010 στις 11:02 μμ
Dark Angel
Η πόλη είναι βουβή. Σαν τον Θάνατο το Απομεσήμερο. Η πόλη δεν θα ξαναβρεί ποτέ τη φωνή της. Και γιατί να τη βρει άλλωστε; Κατακρεούργησαν τις φωνητικές της χορδές, ακρωτηρίασαν σκέψεις ολόκληρες, τεμάχισαν και μοίρασαν σαν κοινοί χασάπηδες συνειδήσεις και θέλω.
Ντρέπομαι Μαέστρο. Ντρέπομαι πια για αυτή τη χώρα που γεννήθηκα που σκοτώνει τους τουρίστες στη Μύκονο, που πνίγει ανοιχτά της Πάρου τους επιβάτες του Σάμινα, που αποκεφαλίζει δεκάδες παιδάκια στα Τέμπη, που σφαγιάζει στον Μαλιακό, που κλέβει ρημάζει, αποτεφρώνει και μυρίζει μούχλα και αποσύνθεση.
6 Μαΐου 2010 στις 12:54 πμ
agnosti
Μια είδηση που ανασταίνει… Η μεγαλύτερη μετά από 10 χρόνια πορεία για ειρηνική διασήλωση για τα νέα μέτρα που μας καταρρακώνουν κι άλλο… Ειρηνική… Καλό αυτό, ο κόσμος ξεχύθηκε πάλι… Με κάνει να αισιοδοξώ… Δεν αποσιωπά… Δείχνει την κατακραυγή και τον αγανακτασμό για τα όσα περνά και για τα τόσα που έρχονται… Και μετά; Είδηση βόμβα… 3 νεκροί εκ των οποίων η μια έγκυος… Άρα 4 νεκρές ψυχές… Σιωπή… Συνοφρύωμα… Βουβαμάρα και ζάλη… Θυμός… Αυτοί, αυτοί που αφαίρεσαν ζωές… Ζωές αθώες, γιατί; Και μετά; Τι αλλάζει σε όλο αυτό; Γιατί κάτι αλλάζει… Αυτοί βεβήλωσαν μια συγκέντρωση με πάνω από 100.000 ανθρώπους… Παχυλός αριθμός… Κι όλο αυτό καταπνίχτηκε επειδή κάποιοι δεν έκαψαν απλά μια τράπεζα… Σκότωσαν κι ανθρώπους… Και για μένα βεβήλωσαν την πορεία και τον σκοπό της… Μου φαίνεται πως χάθηκε ο σκοπός, η ουσία… Ίσως όχι… Βουβά συναισθήματα… Θλίψη για την τραγωδία… «Σιγά μην πληρώσουν οι υπεύθυνοι»… Ντροπή… Ξανά πρώτο θέμα και στο εξωτερικό… Ξανά ερωτήσεις από ξένους γνωστούς και φίλους «what’s going on there?, are you ok?»πάλι… Ντροπή… Κάποια στιγμή ένιωσα ντροπή για την χώρα μου… Αλλά από την άλλη περηφάνεια για εκείνον τον παχυλό αριθμό της πορείας… που εξανεμίστηκε βέβαια… Εύχομαι να τιμωρηθούν αυτοί που αφαίρεσαν ζωές… Εύχομαι ο φόβος να μην γεμίσει εμάς τους ανθρώπους… Ελπίζω να μην χαθεί το ελεύθερο πνεύμα… Τι μέλλει γενέσθαι άραγε…;
6 Μαΐου 2010 στις 6:18 μμ
gritz
Δεν πειράζει που οι ανεγκέφαλοι πάσης φύσεως έχουν εδώ μονίμως πάρτυ, εμείς ξέρουμε: Για όλα αυτά φταίει το ΔΝΤ, οι Γερμανοί, οι εξωγήινοι το κακό το ριζικό μας.
6 Μαΐου 2010 στις 11:35 πμ
nk
Νομίζετε ότι απλά τρομάξατε τον κόσμο για να μη μπουκάρει στη Βουλή.
Το κάνατε κι αυτό, αλλά ανοίξατε και την πόρτα του φρενοκομείου.
Μόνο ο Καρατζαφέρης σας έμεινε Πασόκια.
Φέρνετε την δικτατορία. Μπράβο.
Κρίμα τους ανθρώπους, τίποτα άλλο.
(Υ.Γ.Πιάστε τους αν μπορείτε, να δούμε αν είναι ασφαλίτες ή όχι.)
6 Μαΐου 2010 στις 9:59 μμ
Tim Cape
Άλλη μια ματιά στα γεγονότα της πορείας. Χρήσιμο θα έλεγα για όσους -και γω ανάμεσά τους- δεν είδανε την Αθήνα από κοντά.
Υ.Γ. Dark Angel, σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να δανειστώ την δεύτερη παράγραφο του σχολίου σας, έτσι ώστε να την μεταφέρω στο blog μου.