Ενα χρόνο ακριβώς από την περσινή νύχτα του Αγίου Νικολάου, ο Δεκέμβρης 2008 πλανάται ακόμη αδέσποτος, ακατάτακτος, ακατανόητος. «Ο Νοέμβρης ανήκει σε όλους, ο Δεκέμβρης δεν ανήκει σε κανέναν», έγραφε προσφυώς ένα πανώ στην πρόσφατη πορεία για το Πολυτεχνείο. Πράγματι, ο σκοτεινός Δεκέμβρης του 2008, ως συμβολικό και πολιτικό συμβάν, δεν διεκδικείται ευθέως από κανέναν, πλην των αντισυστημικών αριστερών και, κυρίως, των αναρχικών-αντεξουσιαστών, αλλά κι εκεί ακόμη με κρίσιμους διαφορισμούς, μεταξύ των “πολίτικος” και των ποικίλων μπάχαλων, ως προς το περιεχόμενο και το νόημα.
Οσο μένει σκοτεινός, και εν πολλοίς ανεπιθύμητος, θα μένει και ακατανόητος· δηλαδή, ένα συμβάν μη οργανικό, ασύνδετο με τα πριν και τα μετά, άχρηστο, ανωφελές, μια μέλαινα οπή στο ιστορικό συνεχές. Eνα ρήγμα. Υπάρχουν όμως ιστορικά συμβάντα ανωφελή ή άχρηστα για την κριτική σκέψη; Ισως υπάρχουν, για μια ορισμένη σκέψη, που μπορεί μόνο να κατακρίνει ή να παινεύει, να εναγκαλίζεται ή να απορρίπτει ― αλλά αυτή η σκέψη δεν είναι κριτική, δεν είναι καν σκέψη, είναι κουβεντολόι περί γούστου, είναι εργαλειακός λόγος υπέρ συμφερόντων και μηχανισμών κυριαρχίας. Η κριτική σκέψη ζητά πάνω απ’ όλα να κατανοήσει· να αναλύσει μηχανισμούς, να διαβάσει πολυεπίπεδα την πραγματικότητα, να αφουγκραστεί τα μη φωνητά, να εξηγήσει. Ακόμη κι όταν το συμβάν τελείται εν θερμώ, όταν βρίσκεται εν τω γεννάσθαι.
Να πώς προσέλαβε το ελληνικό συμβάν ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού: «[…] Ο αντίκτυπος που είχε αυτό το γεγονός ξεπερνούσε τον άμεσο, πολιτικό χαρακτήρα του. Ερμηνεύθηκε ως σύμπτωμα μιας ευρύτερης παθογένειας, κοινής σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, που στερούν τη νεολαία από ελπίδα, προοπτική, νόημα ζωής. Σύμπτωμα, βεβαίως, τυφλό, ενδεχομένως και αυτοκαταστροφικό –και εδώ ο κίνδυνος του μηδενισμού, της τυφλής βίας ή και της τρομοκρατίας είναι υπαρκτός– αλλά αδιάψευστο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σοκαρίστηκαν, γιατί αναγκάστηκαν να αναρωτηθούν μήπως κάτι παρόμοιο με αυτό που συνέβη στην Ελλάδα περιμένει και τις ίδιες» (Καθημερινή 29.11.09, συνέντευξη στον Π. Παπακωνσταντίνου).
Η συζήτηση για τον Δεκέμβρη δεν έγινε, τουλάχιστον με τέτοιους αναλυτικούς όρους. Αρα λιγοστά ώς τώρα είναι τα φανερά πνευματικά οφέλη μας, ως κοινωνίας, από αυτή τη μείζονα διαταραχή. Εντούτοις πολιτικά ο Δεκέμβρης έδρασε καταλυτικά, μολονότι δεν διατύπωσε κανένα αίτημα, κανένα πρόγραμμα: αποσυναρμολόγησε μια ήδη παραπαίουσα κυβέρνηση, δίχασε την Αριστερά, αιφνιδίασε τους διανοούμενους, συνήγειρε τη νεολαία, ξάφνιασε και εντέλει αναδίπλωσε τη μεσαία τάξη των γονιών.
Εμφανή χαρακτηριστικά ήταν ο θυμός, η εκδραμάτιση, η ορμητική κατάληψη της σκηνής, η πρωταρχική κραυγή των νέων («είμαστε κι εμείς εδώ, θέλουμε κάτι να γίνει, ό,τι να ‘ναι»), η αγωνιώδης απαίτηση του παρόντος, η άμορφη, χαοτική διεκδίκηση ενός άμορφου μέλλοντος, ένας ρομαντισμός στις παρυφές του μηδενισμού. Αυτά, ως περιγραφή· η ανάλυση θα έπρεπε να ξεκινήσει από αυτό το σημείο. Για να προσεγγίσουμε, τουλάχιστον, τις πηγές του θυμού, της κραυγής, του μηδενισμού· πού έφταιξαν, πού φταίξαμε, οι γονείς της σοσιαλίζουσας ευημερίας, της βαλτωμένης Μεταπολίτευσης, οι γονείς που συγχέουν το ηθικό με το νόμιμο, και τη δημοκρατία με τη μεζονέτα. Η ανυπακοή των νέων μπορεί να πηγάζει από την καταρράκωση του κύρους των γονιών τους, από το αξιακό κενό που κληρονομούν, από την κακομαθησιά και την ευτέλεια που παραλαμβάνουν και αβγατίζουν ― αναρωτιέμαι.
Αυτή η κριτική προσέγγιση έλειψε, όσο γνωρίζω. Αντ’ αυτού, είδαμε διανοούμενους γονείς της μεσαίας τάξης να κραδαίνουν δάφνες αριστεροσύνης και Πολυτεχνείου, να κομίζουν διδακτισμό και αφορισμούς, απέναντι στα ερωτήματα του ασύλληπτου παρόντος. Μάλιστα, οι μοντέρνοι αριστεροσυντηρητικοί, θεμελιωτές και ωφελημένοι του μεταπολιτευτικού consensus, παραγωγοί κυνισμού και νεποτισμού, είναι οι πιο άτεγκτοι επικριτές της αταξίας, είναι αυτοί που αρνούνται στις νεότερες γενιές, στα παιδιά τους, τη διερώτηση επί του ισχύοντος συστήματος, αυτοί που λένε στα παιδιά τους ότι μόνη πολιτική δράση είναι η συμμετοχή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις και φιλανθρωπικά έργα. Η αλλαγή τελείται άπαξ, και ετελέσθη από εμάς, τους γονείς, το ’73-’74 και το ‘81· τι γυρεύετε εσείς τώρα; Μα αυτός ο νεοευσεβισμός, αυτή η υποκρισία των γονιών του καναπέ, πώς μπορεί να μιλήσει στις καρδιές και τα μυαλά των νέων, των νέων όποιας εποχής; Δεν μπορεί.
Ακόμη δεν θέλουμε να μιλήσουμε το συμβάν.
(Περισσότερα κείμενα για το συμβάν του Δεκέμβρη 2008, μεταξύ των οποίων και του Κων/νου Δουζίνα, στο μπλογκ Δεκέμβρης.)
42 Σχόλια
Comments feed for this article
4 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:14 μμ
LaBoetie
Να αγιάσει το στόμα σου! Μπράβο!
4 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:44 μμ
Sraosha
Οι συνήθεις προσήκοντες έπαινοι. Μου άρεσε το εξής επιγραμματικό:
«οι γονείς που συγχέουν το ηθικό με το νόμιμο, και τη δημοκρατία με τη μεζονέτα»
4 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:08 μμ
tsimitakis
Βοηθάει ο χρόνος ε; Ισως το καλύτερο κείμενο για το Δεκέμβρη μέχρι στιγμής
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 4:27 μμ
Γιώργος
Εσένα Ματθαίο σε βοήθησε άραγε; Απ΄ότι βλέπω στο γλύψιμο είσαι ακόμη – μετά τον Καρίτζη γλύφεις και τον Νίκο τώρα; Με τους φίλους σου τους μπάχαλους πως πάει; Τα βρήκατε μετά τον Δεκέμβρη;
4 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:48 μμ
thas
Τι ωραίο κείμενο. Πόσο χαίρομαι που ένας τέτοιος λόγος περνάει σε ευρύτερο ακροατήριο.
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:35 πμ
whitenoise
Και ένα συγγενικό, αν και λίγο πιο «δύσκολο», κείμενο:
http://radicaldesire.blogspot.com/2009/12/blog-post.html
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:36 πμ
ilias
:) Χαιρετώ Νίκο
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:37 πμ
whitenoise
Αφού ο LaBoetie είναι πολύ σεμνός για να παραπέμψει στο κείμενό του…
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 12:53 μμ
nikoxy
Ο εξαίρετος LaBoetie ήταν ήδη λινκαρισμένος, στην παράπλευρη στηλη ΔΙΑΒΑΣΕ.
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 3:12 μμ
Αντώνης
Έχω ανεβάσει και γω λινκ για το κείμενό σου φίλε nikoxy. Χάρηκα ιδιαίτερα για το δικό σου. Νιώθω λιγότερο μόνος. :-)
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:08 μμ
Δεκέμβρης: πώς μιλάμε το συμβάν « δεκέμβρης
[…] Δεκέμβρης: πώς μιλάμε το συμβάν από το vlemma […]
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:09 μμ
Δεκέμβρης: πώς μιλάμε για το συμβάν « δεκέμβρης
[…] Δεκέμβρης: πώς μιλάμε για το συμβάν από το vlemma […]
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:20 μμ
Αυγουστίνος Ζενάκος
Καλημέρα,
Δύο προσπάθειες κατανόησης:
Suffering and revolt of the “included” – Some keys to understand the revolt of December 2008
του Παναγή Παναγιωτόπουλου.
και
Ενάντια στο συμβάν: Ο ρόλος του αισθητικού στα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 του Κωστή Σταφυλάκη.
Χαιρετισμούς,
z
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 3:52 μμ
nikoxy
Ο Κωστής ο Σταφυλάκης, με πολύ προσεκτικό και επεξεργασμένο τρόπο, καταλήγει να ΜΗ μιλήσει για το συμβάν-εξεγερση του Δεκέμβρη.
Μιλά με αισθητικούς όρους για ένα συμβάν πέραν της αισθητικής. Αναλύει ένα Μη-Συμβάν…
Δεν αποτολμά, γιατί μάλλον δεν θέλει, να βυθίσει τα χέρια του στο σκοτεινό σώμα της εξέγερσης.
Ισως τον φοβίζει, ισως γιατί δεν συμφωνεί, και ρητά δεν του γεννά ενθουσιασμό, ούτε καν ενδιαφέρον· με τα δικά του λόγια: «Ο λόγος για τον οποίο θα αναφερθώ στα γεγονότα που έλαβαν πρόσφατα χώρα στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες ελλαδικές πόλεις δεν είναι ο ενθουσιασμός μου γι’ αυτά, ούτε κάποιο έκτακτο ενδιαφέρον για όσα συνέβησαν.» (sic)
Αντιθέτως, ο Παναγής Παναγιωτοπουλος, και ακόμη περισσότερο ο Κώστας Δουζίνας, μιλούν. Με ρίσκα και απόψεις. Ο Δουζίνας ήταν από τους πρωτους που διέβλεψαν την καινοφανή δυναμική και τα αναδυόμενα νέα χαρακτηριστικά του Δεκ. με την αρθρογραφία του στον Guardian, θέτοντας το συμβάν σε διεθνές πλαίσιο (λ.χ. σήμερα στην Ελευθεροτυπία).
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 3:49 μμ
Panos Prokopiou
Από τις καλύτερες αναλύσεις για τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη…
Άλλες δύο που έχω επισημάνει για τους ενδιαφερόμενους:
http://leximata.blogspot.com/2009/12/blog-post_03.html
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 5:41 μμ
Ζήσης
Η ενοχοποίηση των γονιών για τα
Δεκεμβριανα δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Γονείς και μαθητές είναι θύματα μιας
αντικειμενικής πραγματικότητας.
Καί εκεί βρίσκονται οι αιτίες.
Ο φόβος να στραφούμε πρός τα εκεί
οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα .
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:16 μμ
nikoxy
@Zηση:
Δεν ενοχοποιώ κανέναν.
Τους γονείς δεν τους εννοώ τόσο ως βιολογικούς ανιόντες, αλλά προ πάντων ως αριστεροδεξιά μεσαία τάξη της μεταπολίτευσης… Χοντρικά όλα αυτά, εν τη ρύμη μιας συντομοτάτης αφήγησης…
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:03 μμ
“When anything that’s anything becomes nothing that’s everything…” « Black Cat ★ Red Cat
[…] κανετε μια βολτα στα ωραια μερη (πχ εδω, εδω και εδω, και κοιταξτε και τα σχολια) θα βρειτε καλα κειμενα για […]
5 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:34 μμ
anna_dek09
sinevi stin Gallia prin erthei stin Ellada. Se autes tis dyo mono xwres (kai ligo Leipsig nomizw? meta ta dika mas). Sigoura exei mia metafora se koinwnika mpouxtismenes gwnies tis Euvropis. Oxi Stockolm alla Leipsig, proin anatolikh germania diladh (anergia, ftwxia, apelpisia), athina fysika…. Notia Gallia kai Parisi, episis. H geografia tou fainomenou den einai tixaia. Den to perimena auto alla telikws ehoume polla koina kapoioi mesa stin euvropaikh ‘oikogeneia’. Emeis oi galloi kai oi alles mesogeiakes hores zoume to drama twn metanastwn sto proto tou kyma (oi voreies hores sto deutero, pou ine pio apalo, me ligotera dramata). Kaneis den asxoleitai ousiastika me auto stin Vrixelles. Kai meta na min ehoun problima me ti ‘via’ kai tis ‘laikes eksegerseis’ omws…
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:24 πμ
Αντώνης
@anna_dek09. Τρομερά ενδιαφέρουσα και χρήσιμη παρέμβαση.
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:26 πμ
plagal
Η φωτογραφια απο πού ειναι?
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:57 πμ
nikoxy
Στη φωτ. αναγραφεται «Stournari riot zone».
Είναι πρακτορείου.
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 4:31 μμ
Augustine Zenakos
Έχεις δίκιο στην παρατήρησή σου για τον Κωστή. Έκρινα όμως ότι το κείμενό του αποτελεί μια ενδιαφέρουσα, αν και λοξή, ματιά και συνεπώς χρήσιμη προσθήκη στις σκέψεις εδώ.
Χαιρετώ, z
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:43 μμ
annadek09
euharistw Antoni, kai sinexizw:)
Nomizw pro-uparxei enas neoellinikos koinwnikos anavrasmos, logw tis enteinomenis ftwxias sta ellinika nikokyria, tis mafiozikis paideias (tis elipsis paideias stin ousia).
O laos den ine xazos, katalavenei… kai thimwnei.
Den lew oti oi metanastes prokaloun ton koinwniko anavrasmo…. Aplws erhontai ki autoi sth mesh (tou neoellinikou haous) kai den kserei kaneis pws na tous antimetwpisei. To elliniko kratos den kanei tipote, den exei politikh, perissotera kanoun oi MKO giautous para h kentrikh eksousia.
Ta xrimata tou kratous, ta mesa mazikhs epikoinwnias, kai h ellhnikh koinwnia, prepei na diaswsoun prwta tin timh tous ws swmata se eurutero politismiko plaisio (tis EE, tis anatolikis evropis, twn valkaniwn), KAI META n’asxolithoun me tin diaskedash mas ws ethnos kai ws kommati tis Evropaikis tautotitas -kai dytikis genika- (Bienale, international Sport events, Eurovision song contest).
Ehoun xathei pia oi proteraiotites nomizw. Pswmi kai diaskedash den teriazoun otan h diaskedash pernei ola ta kondylia kai to pswmi menei pisw! h Ellada btw einai h teleutaia hora stis koinwnikes paroxes (pou tha boithousan na aposympiestei h opoia koinwnikh piesh yfistatai kai odigei se eksegerseis otan vrethoun oi aformes…)
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:46 μμ
annadek09
dior8wsh: ‘kai’ tis mafiozikis paideias.
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:53 μμ
dianathenes
Ο Δεκέμβρης δεν είναι ένας. Σιγοντάρει κάθε μέρα μέσα μας σε μικρή ή πιο μεγάλη κλίμακα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλες τις ηλικίες. Τον συγκεκριμένο Δεκέμβρη υπήρξε η αφορμή και ήλθε το ξέσπασμα. Δεν είναι ρομαντισμός στις παρυφές του μηδενισμού αλλά κοινή απόγνωση. Θα επαναληφθεί ίσως δριμύτερα σε επόμενη ευκαιρία και οι αιτίες του θα εστιάζονται στην πτώχευση του καπιταλιστικού συστήματος. Κάθε μαραζωμένος άνθρωπος από το κοινό κυνήγι του χρήματος παρέα με τα αντικαθλιπτικά του, κάθε αδιέξοδος διανοούμεος, κάθε εξαντλημένος καλλιτέχνης, κάθε εξουθενωμένος εμποράκος, κάθε ματαιωμένος φοιτητής, κάθε φτωχοδιάβολος μετανάστης, κάθε βαλλαντωμένη νοικοκυρά, γελοιωποιημένος αγρότης και εξαγριωμένος μεροκαματιάρης αφουγκράζονται καθημερινά τον σιγανό τριγμό του οικοδομήματος και αντιλαμβάνονται ότι δεν αφορά αποκλειστικά την χώρα τους αλλά κάτι παγκόσμιο από το οποίο δεν μπορούν να αποσχισθούν. Παρασυρόμεθα και βλέπουμε – ως δυτικοί- το πλοίο να βουλιάζει όπως οι επιβάτες της πρώτης θέσης στον Τιτανικό. Και η ορχήστρα παίζει. Αυτό ήταν και το νόημα της περυσινής πυρπόλησης του δένδρου. Στα σημερινά συνθήματα των μαθητών κυρίαρχο ήταν το σύνθημα: το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Τότε τι? Αυτό είναι το αγωνιώδες ερώτημα.
Αυτό το «κάτι» που αναζητούν οι νέοι και που τόσο εύστοχα σχολιάστηκε στα ιστολόγια πρέπει πάση θυσία να ευξευρεθεί. Να γίνει χώρος διανοητικός έξω από αστυνόμευση και καταστολή από μέρος του κράτους αλλά και της οικογενείας. Είναι υγιές και ελπιδοφόρο να νιώθει κάποιος τόσο νέος την ανάγκη έστω και αν δεν μπορεί ακόμα να την καθορίσει. Θα ήμαστε μια θλιβερή κοινωνία νεκρών αν δεν είχε έστω εκδηλωθεί αυτό που ΔΕΝ μας κάνει!
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 5:58 μμ
annadek09
simfwnw, tote ipirkse mia aformh, h dynamikh sinexizei na yparxei mesa stous anthropous pou mporoun n’afougrastoun oti kati den paei kala me ‘t’oneiro’ pou poulaei o kapitalismos
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:59 μμ
Αντώνης
@A.Z: Έχω ανεβάσει στο blog μου τα δύο ποστ που πρότεινες εδώ. Το ποστ του Παναγιωτόπουλου όμως πάσχει από κακή αγγλική μετάφραση. Μήπως γνωρίζεις πού υπάρχει το πρωτότυπο στα ελληνικά;
6 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:37 μμ
Γαριβάλδι
Καλησπέρα, υπάρχει μία διαφορά που οι περισσότεροι δείχνουν να μη καταλαβαίνουν. Η πραγματικότητα της «εξέγερσης», που τουλάχιστον όπως μεταφέρεται από τις εικόνες- δεν ήμουν παρών, όπως και πολλοί άλλοι που σχολιάζουν- δείχνει δολοφονικές επιθέσεις σε μεμονωμένα άτομα (τον πρύτανη, τούς πεσμένους απο τις μηχανές αστυνομικούς, τούς άλλους στην πεζή περιπολία στα Εξάρχεια), σπασίματα «συμβολικών» (sic!) βιτρινών, ξύλο σε καθηγητές (βλ. ΑΣΟΕ), διάφορους Ιταλούς, Αλβανούς, δεν ξέρω και ποιούς άλλους ακόμα, και η άλλη, η «κατασκευασμένη» πραγματικότητα του παρατηρητή/ων που με την ιδεολογική του άνεση μπορεί να μιλά για «θαύμα» και άλλα ωραία…
Καλησπέρα!
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:16 πμ
contralegem
Η κριτική (σε μορφή διαδήλωσης, δημοσίευσης, ένοπλης βίας) δεν αντλεί ορθότητα και νομιμοποίηση από αυτό στο οποίο αντιτίθεται. Η αντίδραση κάθε «μαραζωμένου άνθρωπου, κάθε αδιέξοδου διανοούμενου, κάθε εξαντλημένου καλλιτέχνη, κάθε εξουθενωμένου εμποράκου, κάθε ματαιωμένου φοιτητή, κάθε φτωχοδιάβολου μετανάστη κλπ» δεν είναι αυτόματα ορθή επειδή είναι αποδοκιμαστέο το «σύστημα» στο οποίο αντιδρά.
Ως θέση είναι και η ίδια δεκτική κριτικής. Αυτό νομίζω είναι το επόμενο βήμα που καλούμαστε να κάνουμε στα πλαίσια της κουβέντας που άνοιξε (όσο) άνοιξε πέρυσι το Δεκέμβρη: να κρίνουμε και τους κρίνοντες ανεξάρτητα από τη θέση μας απέναντι σε αυτό που αποδοκιμάζουν. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε, ίσως, να διαμορφώσουμε μια (θετική) ιδέα για το τι είδους κοινωνική συγκρότηση θέλουμε. Και αυτό είναι τελικά το μόνο που έχει κάποια σημασία.
Η αντίθεση όλων αυτών που γράφουν, διαδηλώνουν, καίνε, απειλούν, σκοτώνουν (οι λέξεις εδώ χωρίς απαξία καθαυτές, αλλά ως δηλωτικές διαφόρων μορφών έκφρασης) είναι η ίδια μια θέση, ένα θετικό μέγεθος (όχι αξιακά και ίσως ούτε καν συνειδητά και επεξεργασμένα, αλλά ως τοποθέτηση).
Και ως τέτοιο δεν αρκεί να το αντιμετωπίσουμε με «κατανόηση» και συμπάθεια επειδή καταφέρεται ενάντια σε κάτι που μπορεί να είναι όντως προβληματικό, αδιέξοδο κτλ. (Ή και αντίστροφα, με αντίδραση επείδη αποστρέφεται κάτι που επιδοκιμάζουμε).
Η πολυπλοκότητα της κριτικής (που – και ακριβώς επειδή – αφορά θέματα κοινωνικής σύνταξης) επιβάλει την διαφοροποίηση και την αξιολόγηση κάθε διαφορετικής μορφής της.
Και ορισμένες από τις μορφές αυτές είναι πολύ χειρότερες και αδιέξοδες από αυτό ενάντια στο οποίο καταφέρονται. Το κρίσιμο είναι να διαλέξουμε και να συζητήσουμε για τις (λίγες) εκείνες που μπορούν να προσφέρουν κάτι.
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:38 πμ
gritz
Η διάγνωση που φθάνει να κατονομάζει την (σχετικά «ευκατάστατη») πλειοψηφική μερίδα των σημερινών γονέων ως «αριστεροδεξιά μεσαία τάξη της μεταπολίτευσης», είναι πολύ εύστοχη και αξίζει συγχαρητήρια. Επίσης το επακόλουθο και εύλογο συμπέρασμα περί «καταρράκωσης του κύρους των γονιών» στα μάτια των απογόνων. Έχουμε λοιπόν εισέλθει σε περίοδο που η κρίση αξιών έχει καταδειχθεί και είναι ανοιχτή; Οι προηγούμενοι δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι, οι επόμενοι δεν θέλουν. Από τα πράγματα λοιπόν, και στο βαθμό που η αρνητική κρίση και η καταγγελία αρχίζουν πιά να γίνονται κοινός τόπος, μήπως ζητούνται επίσης – εκτός της κριτικής – νέες αξιολογήσεις; Ώριμο το αίτημα;
Μια κάποια δόση Καντιανής ηθικής – ακόμη και άν είναι τόσο μισητή στην παράδοξα σχετικιστική, «μεταμοντέρνα» χώρα μας – πιθανόν να βοηθούσε λίγο: Μήπως αξίζει να πράττω σε σχέση με τον άλλο, όπως θα ήθελα να πράττει αυτός σε σχέση με εμένα; Αυτό, πόσοι από μας τολμούν σήμερα, να το προτείνουν ως υπόδειγμα στους εφήβους γιούς και κόρες τους;
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:12 πμ
gritz
Όσο για την «αλλαγή που ετελέσθη από εμάς, τους γονείς, το ’73-’74» και ίσως, επικουρικά για μερικούς, «το ‘81», ο εύλογος εφηβικός αντίλογος αρχίζει από το συγκαταβατικό «περσινά ξινά σταφύλια» και τελειώνει στο σαρκαστικό «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Η «κοινωνικά επιτυχημένη» γενιά των γονέων, είμαστε ως γνωστόν γενιά ναρκισσιστών (σ’ αυτό, και όχι μόνον, μοιάζουμε κάπως με τους Αμερικανούς που αναλύει ο Christopher Lasch). Άν για μάς κυρίως μιλά ο μύθος του Δεκέμβρη, και όχι τόσο για τους γόνους μας (πράγμα που είναι αλήθεια), γίνεται να απαλλαγούμε από αυτό το ναρκισσισμό της ευημερίας και προόδου; Η οικονομική κρίση ως συλλογικός ψυχαναλυτής μας; Λέτε;
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 3:50 μμ
τρολ
Για τα παιδιά οι γονείς τους είναι ήρωες or whatever μέχρι να μεγαλώσουν και ίσως τότε να το ξεπεράσουν. We struggle -most of us- our whole lives to come into terms with what ‘parents’ meant to each one of us individually. Έλεος πια με την λατρεία των παιδιών, ακούστε-τα-παιδιά, ελάτε-να-μαζευτούμε-να-ακούσουμε-τα-παιδιά, χάσμα γενεών υπήρχε και θα υπάρχει, no revelation here. Τα παιδιά δεν κατανοούν, πολλές φορές ούτε καν ψυχανεμίζονται τι κουμάσια είναι οι γονείς τους. Κι αν το καταφέρουν, το παίρνουν προσωπικά, νομίζουν ότι μόνο προς αυτά ισχύει αυτο. Οπότε η συλλογικότητα του πέρσυ δεν παίζει να είναι επειδή τα παιδιά τα πήραν με τους γονείς.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί οι γονείς υιοθετούν αυτήν την τελείως αντίστροφη διαδικασία του ‘να κατανοήσουμε τα παιδιά μας’ and ‘come into terms with them’. Μια χαρά είναι τα παιδιά, με τα προβλήματα τους, με τα όλα τους. Σκύψτε λίγο ακόμα από πάνω τους and yes maybe then you ‘ll really really crush them.
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:25 μμ
no frost
@ Hi Ilias
ειδες που μας καταδέχτηκε κι ο αντιπρόσωπος του Θεού Ζενακ-πασά και ορμήνεψε το ποίμνιόν του ως αριστερός ποιμένας;
Περισσότερο «Holy story» εδώ:
http://calypsolarah.com/hollyStories/hsNo1/hsNo1.html
Υ.Γ
Να ξανασυναντηθούμε να πάμε για καφέ..
7 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:43 μμ
dianathenes
Η αγριότητα και η έκταση των επισοδείων τον Δεκέμβρη του 08 δεν πείθουν ότι ήταν μια εξέγερση αμιγώς μαθητική που θα μπορούσε να αποδοθεί στο χάσμα γενεών (επομένως και πιθανές ευθύνες στους γονείς είναι μάταιο να αναζητούνται). Το Πολυτεχνείο ναι, ήταν. Ενα κίνημα φοιτητικό με συγκεκριμένα αιτήματα. Εδώ δεν έχουμε αιτήματα. Πλην ενός.
Μην μας πετάτε δακρυγόνα κλαίμε και από μόνοι μας. Γιατί δεν ακούμε;
Οσοι δεν ήταν μαθητές αλλά κατέβηκαν στους δρόμους δεν κλαίνε φυσικά και έχουν αίτημα. Κοινωνική δικαιοσύνη. Και προέρχονται από παντού.
8 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:22 πμ
zanardi
Προσπαθούμε να μυήσουμε τα παιδιά σε θεσμούς τους οποίους οι ίδιοι προσποιούμαστε ότι σεβόμαστε ακόμα και όταν καταλαβαίνουμε ότι τα ίδια το έχουν αντιληφθεί… Αυτό πρέπει να είναι αβάσταχτο για αυτά. Το σκεφτόμαστε ποτέ;
8 Δεκεμβρίου 2009 στις 6:15 πμ
skoug
Το άσυλο δεν καταλύεται μόνο στα πανεπιστήμια αλλά όπου υπάρχουν ιδέες. Ο Δεκέμβρης του 09 απέδειξε ότι τα Φλοράλ και τα Ρεσάλτα δεν θα τα καταλύσουν οι ταγοί της δημοκρατίας, ότι η νεολαία είναι ζωντανή, ότι θα συνεχίσει να σκέφτεται και να ανταλλάσσει ιδέες· και η σοσιαλιστική επέλαση είναι μια νέα κατάσταση…
Υ.Γ. Η Κανέλη χτες στο μεγάααλο κανάλι βγήκε να δηλώσει το παρόν της απουσίας του ΚΚΕ. Τι θλιβερό!
8 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:18 πμ
i have blogged about it
«Μην μας πετάτε δακρυγόνα κλαίμε και από μόνοι μας.» Oh this is just cheesy emo stuff, which nevertheless I found it quite cute. Gotta love teenagers.
Συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες στους γονείς, συμφωνώ και ότι οι γονείς δεν δίνουν το παράδειγμα, κ.ο.κ. …εχμ στην ουσία όμως αυτοί οι έρμοι οι γονείς με αυτά που βλέπουν γύρω τους και ζουν καθημερινά δεν φρίττουν?? Δε λέω, γονείς είναι, θα τα δώσουν όλα να έχει το βλαστάρι τους εφόδια, θα κρατήσουν καλές σχέσεις με όλους γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιός μπορεί να χρειαστεί να το βοηθήσει, ω είμαστε μικρή χώρα, κτλ κτλ. Καλοί μωρέ άνθρωποι είναι όλοι, δεν λέω κανέναν κακό, αλλά είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μια δουλειά όπου όποιος ήρθε με μέσο έχει μια τρομερή άνεση να φέρεται και να συμπεριφέρεται και όποιος ήρθε αξιοκρατικά βγάζει το σκασμό για να μη δώσει δικαίωμα. Μα τρομάζω στην ιδέα του να γίνω η ίδια γονιός, τί θα πεις στο παιδί, κοίτα τη δουλειά σου?, τί θα κάνω εγώ, θα γλέιψω κόσμο? Και παντού έτσι είναι. Ω είναι δύσκολα τα πράγματα και το βλογ εδώ που γράφουμε είναι και λίγο ψευδαίσθηση ξέρετε, αλλο επίπεδο, κόσμος που έχει το χρόνο να σκεφτεί, τη διάθεση να συζητήσει, εμ δεν είναι παντού έτσι, ο κατά τ άλλα respectable διευθυντής μου διορισμένος από το κόμμα είναι αυτή τη στιγμή δίπλα και περιγράφει στους μάγκες πως πηδούσε μια γκόμενα χθες το βράδυ, έχει παρκάρει απ έξω το αυτοκίνητο που του δώσανε, μια χαρά καινούριο αυτοκίνητο, ετοιμάζεται παλι για κάποιο ταξίδι εξωτερικό (όχι ρε δε μιλάει αγγλικά τι θέλετε), αν γνωρίζει το αντικείμενο? μουαχαχαχαχχαχαχαχαχαχα -όλα δημόσιο χρήμα…τί κι αν άλλαξε η κυβέρνηση, δε-μασάει-λέμε, και α, ξέχασα να πω, επειδή δε φοράω μίνι και δε σταυρώνω ναζιάρικα τα πόδια και δε του λέω να κεράσω ένα τσιγαράκι, ε με θεωρεί πολύ low ρε παιδί μου, να τα βράσω και τα πτυχία και τα εξωτερικά και τις γλώσσες και ότι βγάζω δουλειά και ότι στην τελική μου αρέσει, σόρρυ μου άρεσε, η δουλειά μου. Συγνώμη δηλαδή, αλλά αν μου δοθεί η ευκαιρία, αν ξαναγίνει κανενα μπαμ….ε θα τα σπάσω όλα. Ποιά παιδιά?
Κατά τ άλλα είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος και αν ξαναγίνει μπαμ θα είμαι πάλι στους ψύχραιμους και στους παιδιά-ηρεμήστε-λίγο. Αλλά δεν μπορώ να πω, όχι δεν μπορώ να πω, ότι αυτό που έγινε πέρσυ didn t make any sense. Απορώ με την απορία σας.
πσ. Πέρσυ όταν έγιναν τα επεισόδια ο παραπάνω τύπος δήλωσε ότι έπρεπε να είμαστε όπως στην Αλβανία (αυτός δεν το ξέρει αλλά μάλλον εννοούσε βόρεια ή μπορεί Κόσοβο και μάλιστα σε φουλ εμπόλεμη κατάσταση) τέλοσπαντων έπρεπε να είμαστε λέει σαν εκεί όπου όλοι έχουν από ένα όπλο και κανένα κωλόπαιδο δεν τολμάει να κουνηθεί!!! Βέβαια ο ίδιος όταν τον είχαν πάει και ταξίδι (όλε δημόσιο χρήμα) στη Δανία να δεί εκείνο το νησί που είναι αυτόνομο ενεργειακά και πρότυπο (το είχε και η Κ σε ένα ένθετο κάποια στιγμή), ε γυρνώντας είπε ότι οι ξένοι είναι ζώα, ότι οι αγρότες στο χωριό του είναι πιο κυριλέ, ότι το νησί δεν είχε τίποτα μόνο κάτι φουρφούρια μέσα στη θάλασσα….u get the picture. Α, το είπα ότι ο τομέας μου (και ‘του’, μη χ…) είναι το περιβάλλον και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας? ….
Είναι περιπτωσάρα ο τύπος? ΟΧΙ, ένα σωρό τέτοιοι εδώ κι εκεί και επειδή έχει τη «θέση» οι περισσότεροι μετά χαράς του δίνουν και χειραψία-με-χαμόγελο. Τουλάχιστον.
Για άλλη μια φορά απορώ με την απορία σας και να πω την αλήθεια τη βρίσκω και λιγάκι ντροπιαστική γιατί όλοι, μα όλοι, έχουμε πια να διηγηθούμε τέτοιες ιστορίες.
8 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:35 πμ
Augustine Zenakos
@ Αντώνης: Θα ρωτήσω και θα σας πω.
@ no frost: Το βιντεάκι είναι εξαιρετικό πάντως! Πάντα μου άρεσε η Καλύπσω.
8 Δεκεμβρίου 2009 στις 3:56 μμ
annadek09
Η Σάτυρα είναι η μόνη που ΔΕΝ φοβάται την Εξουσια! ;)
8 Δεκεμβρίου 2009 στις 6:23 μμ
annadek09
Σάτιρα μάλλον
10 Φεβρουαρίου 2013 στις 2:03 μμ
Με τόσα χώματα στη γλώσσα « βλέμμα
[…] Πώς μιλάμε το συμβάν; 4 Δεκεμβρίου 2009 […]