Xθες το βράδυ δεν ήχησαν οι καραμούζες. Οι πανηγυρισμοί των νικητών ήταν μετρημένοι. Οι πολλοί, οι συντριπτικά πολλοί, ακόμη και ψηφίσαντες τον Γ. Παπανδρέου, ήταν σκεπτικοί, ψυχροί. Οι περισσότεροι έχουν δει κι άλλες εκλογές, κι άλλες εναλλαγές, γνωρίζουν τα πρόσωπα, τα κόμματα, τους μηχανισμούς, έχουν δει πώς η εξουσία αλλοιώνει προσωπικότητες και φθείρει συνειδήσεις.
Σκεφτόντουσαν τι έζησαν τα τελευταία χρόνια με τη διακυβέρνηση Καραμανλή, πόσες διαψεύσεις και απογοητεύσεις έδρεψαν, πόση ανικανότητα και φαυλότητα ένιωσαν στο πετσί τους. Δύο φορές είδαν τον Κώστα Καραμανλή να παίρνει εντολή κυβέρνησης και στο τέλος τον είδαν να εγκαταλείπει τον αγώνα, χωρίς να αγωνιστεί. Και να συντρίβεται. Αυτή η αφλογιστία, το αμλετικό σύνδρομο του Κ. Καραμανλή, θα απασχολήσει τους ιστορικούς.
Προς το παρόν, βλέπουμε τον Γιώργο Παπανδρέου να παίρνει εντολή, με ένα σύνθημα ορμητικό και αόριστο: Πάμε! Χωρίς όμως να λέει πού πάμε, προς ποια κατεύθυνση, με ποιους όρους, με ποιες προϋποθέσεις. Πάμε… Ωστόσο, το 43% του λαού ψήφισε αυτό το αόριστο “Πάμε!” Χωρίς αυταπάτες, πιστεύω. Οι πολίτες δεν πιστεύουν σε θαύματα, δεν πιστεύουν σε δραστικές αλλαγές. Δεν είχαν όμως και άλλη εναλλακτική εξουσίας. Ψήφισαν ελπίδα εν απελπισία. Ψήφισαν εν κενώ πολιτικής, με την πολιτική απούσα, με τις ιδέες και τα σχέδια απόντα, με μόνη παρούσα μια αχνή ελπίδα: μήπως και γίνει κάτι.
Τώρα, όλοι θα ήθελαν να μπουν στο μυαλό του Γ. Παπανδρέου. Πώς θα κυβερνήσει; Με ποιους; Με τους οικείους του και το περιβάλλον του; Με εισαγόμενους τεχνοκράτες; Με αναθέσεις outsourcing; Με ανατροπές και ρήξεις; Με νεωτερισμούς; Με υπόρρητους συμβιβασμούς; Πολύ σύντομα θα ξέρουμε.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει μια ιστορική ευκαιρία. Αναλαμβάνει σε μια στιγμή που η χώρα βρίσκεται σαστισμένη και δύσθυμη, απογοητευμένη και χωρίς αυτοπεποίθηση, με ραγισμένη κοινωνική συνοχή και δυσεπίλυτα δομικά προβλήματα. Κυρίως, με φοβισμένους μικρομεσαίους και νεολαία απαισιόδοξη και οργισμένη ― δηλαδή με τη ραχοκοκκαλιά και τον ανθό της κοινωνίας αποκλεισμένους και από την πολιτική ατζέντα και από το μέλλον.
Αυτή ακριβώς η δυσθυμία, και η αίσθηση ότι “πιάσαμε πάτο”, μπορεί να είναι η ιστορική ευκαιρία του Γ. Παπανδρέου. Αναλαμβάνει με τις ελάχιστες δυνατές προσδοκίες. Αλλά και γι΄αυτό επίσης, η κρίση των πολιτών θα είναι πολύ αυστηρή. Και η υπομονή τους βραχεία.
15 Σχόλια
Comments feed for this article
5 Οκτωβρίου 2009 στις 7:24 πμ
maigret
Ο τίτλος συνοψίζει και αιτιολογεί το αποτέλεσμα.
Για το που πάμε, αν πάμε και πώς πάμε, ο Θεός βοηθός…
Διότι η ασφυξία (μεγάλου μέρους) της κοινωνίας, δεν συνιστά μία απλή βαρυστομαχιά, να την ξεπεράσει κανείς με μία σόδα (ακόμη κι αν είναι Tuborg).
Όπως και να ‘χει, η νικηφόρα παρέλαση των ‘ιστορικών’ στελεχών του ΠΑΣΟΚ εχθές στα κανάλια, φρεσκάροντας τις μνήμες μου από το κοντινό παρελθόν, σε συνδυασμό με το τρομώδες βλέμμα και το παγωμένο μυστακιοφόρο χαμόγελο του ΓΑΠ, ο οποίος μάλλον έξαφνα κατανόησε τις περιστάσεις και το διακύβευμα, μου έπεσαν κάπως – υπαρξιακά – βαριά.
Αλλά εδώ η άποψη είναι αμιγώς υποκειμενική, καθώς εγώ επέλεξα άλλη σόδα (ένα είδος αντι-σόδας).
Έχεις δίκιο πάντως, οι προσδοκίες είναι εξαιρετικά χαμηλές. Γεγονός που συνιστά φοβερό πλεονέκτημα για τη νέα κυβέρνηση.
6 Οκτωβρίου 2009 στις 11:09 μμ
vita
«Πάμε να φύγουμε από δω και μη ρωτάς που πάμε»….
Έτσι το σκέφτηκε ο κόσμος.Μάλλον και μνήμη πρόσφατη δεν έχουμε και εύπιστος λαός είμαστε.Και λιγότερα να μας έταζαν μάλλον θα΄νικούσαν.Τώρα με τις προσδοκίες που καλλιέργησαν να δούμε πώς θα τα βγάλουν πέρα.Ευχόμαστε να πετύχουν αλλά δυστυχώς δεν το πιστεύουμε.
7 Οκτωβρίου 2009 στις 2:39 πμ
no frost
Στην ωραία στιχομυθία που εύστοχα τοποθέτησε η vita ‘Παμε να φύγουμε απο ‘δω και μην ρωτάς που πάμε» εγώ θα προσέθετα και το δημώδες ρητό «Εμείς οι βλάχοι όπου λάχει»…
Κάποιος-κάπου-κάποτε θα πρέπει να μιλήσει και για αυτόν τον χυλό-λαό που ψηφίζει με πάγια εθελούσια αμνησία, που εκπορνεύεται μονίμως πολιτικά με το ρουσφέτι, τον ραγιά της αυταπάτης, το αγελαίο τηλεκουτορνίθι που ψωνίζεται με τις τηλεπερσόνες, που χάφτει αλογόμυγες, ότι σκουπίδι και καθρεφτάκι του πλασάρουν, σαν ηλίθιος. Δηλαδή τον μισό πληθυσμό της χώρας. Είναι αυτός (ο ένας στους 2 Έλληνες) που όπως δείχνουν πρόσφατες έρευνες δεν έχει διαβάσει ΠΟΤΕ στην ζωή του ΚΑΝΕΝΑ βιβλίο πέρα απο τα σχολικά εγχειρίδια -και κυριολεκτώ-!!.Τι περιμένετε απ΄αυτόν; Είναι αυτός που βγάζει πάντα λάδι τον δικομματισμό γιατί γουστάρει τον συρμό, την μάζα, την μιζέρια, τον εξευτελισμό, την αναξιοπρέπεια, το αυτομαστίγωμα, την αυτολύπηση, την βρωμιά και την υποκρισία. Δεν πιστεύει σε τίποτα,δεν έχει καμμία απολύτως ιδεολογία κι ας καμώνεται το αντίθετο. Έρμαιο, μαριονέτα της «τεχνοζωώδους εποχής» όπως λέει κι ο G.Richter. Ένα μηχανιστικό προιόν της , μην πω ξέρασμα. Χους εις χουν.
Γι αυτό καλύτερα αν θέλουμε κάποια-οποιαδήποτε αλλαγή, στοιχειώδη βελτίωση κάποιας ποιότητας κοινωνίας, ας κοιτάξουμε πιο σοβαρά επιτέλους την ποιότητα των ανθρώπων και πως αυτή παράγεται. Ας μιλήσουμε επιτέλους και για την βαριά βιομηχανία της παραγωγής υπανθρώπων, ανθρωπιδίων ή «automates» γαλλιστί. Κι ας επανατοποθετήσουμε τις έννοιες πολιτισμός και παιδεία εκεί που τους αξίζουν. Όχι στις πολιτιστικές εκδηλώσεις και τα εγχειρίδια αλλά στο συνολικό φάσμα αξιών, ιδεών και συμπεριφορών της κοινωνίας που επιθυμούμε. Κι ας είναι τουλάχιστον αυτό το κριτήριο απο το οποίο θα αφορμάται η έκφραση πολιτικής ή οποιασδήποτε επιλογής και κατεύθυνσής μας.
Κι ας μην κοροιδευόμαστε. Η τεράστια πληγή σήμερα είναι η πλήρης κατάπτωση του πολιτισμού με Π κεφαλαίο που προφήτευσε εδώ και δεκαετίες ο Αξελός με τόσο τρυφερό ωστόσο και συμβολικό τρόπο που σχεδόν κανείς δεν έδωσε τότε σημασία. Τώρα ο καθένας νοιώθει πλέον το ναδίρ.
Κι επειδή πρόκειται για εκτεταμένη ψυχική ασθένεια θέλει πολύ επιδέξια μέσα για να προστατευθεί κανείς και να παραμείνει εχέφρων και ανθεκτικός στην δράση, χωρίς μολύνσεις. Χρειάζεται κανείς και ισχυρά γονίδια και μεγάλη ευφυία για να κάνει τις αναγκαίες διακρίσεις, να μην ξεγελαστεί απο σειρήνες, να μην εκμαυλιστεί απο φρούδες και μικροπρόθεσμες παροχές και ελπίδες χάνοντας τον κεντρικό στόχο, να διατηρήσει το ήθος και την αξιοπρέπειά του, πυλώνες της ουσίας της ψυχής κ. λ. π, κ. λ. π..
Κι αυτό δεν είναι η περίπτωση της ευάλωτης μάζας. Ας θυμηθούμε άλλωστε οτι όταν ο Jung μιλούσε για την ανάδυση του αρχέτυπου του «ξανθού Κτήνους» όπως το ονόμαζε (προϊωνίζοντας την έλευση του Ναζισμού) είχαν προηγηθεί πολλά όνειρα Γερμανών ασθενών του στα οποία εμφανιζόταν με διάφορες μορφές το συγκεκριμένο συλλογικό αρχέτυπο. Η ασθένεια είχε ήδη κατακλύσει το ασυνείδητό τους μαζικά. Άν και στην Ελλάδα συνεχιστεί η χαοτική λαίλαπα της διαφθοράς το ΛΑΟΣ θα αγγίξει τα ύψη.
Απο την άλλη έφτασε η ώρα και για όλους εμάς τους αριστερούς να ξεπεράσουμε και το μετεφηβικό στάδιο της ανευθυνότητας και να χτίσουμε ιδέες και σώμα σκέψης και προτάσεων ενεργά, χωρίς ταμπού εξ υπαρχής. Η ώρα της Ευθύνης είναι για μένα πιό επείγουσα απο ποτέ,
7 Οκτωβρίου 2009 στις 8:44 πμ
no ash
Μα κ. no frost, πώς τα λέτε έτσι?!
Μην είστε κι εσείς κάτι ανώτερο?
Μήπως είστε χους εις σποδόν και το έχετε καμάρι που σε κάτι διαφέρετε από αυτή τη ‘μάζα’ της γλίτσας που είναι χους εις χουν??
Πείτε μας τι σας κάνει και βλέπετε τόσο διαφορετικά από το συρμό?
7 Οκτωβρίου 2009 στις 11:20 πμ
gritz
Ο «χαμένος» τα πήρε όλα.
Θυμάστε άραγε τι εικόνα αναδυόταν από τα ΜΜΕ για τον Γ. Παπανδρέου, πρίν 1 χρόνο (για να μη πώ λιγότερο) ;
Επίσης, κάπως έτσι, «βρέθηκε» πάλι σχετικά σώος, ο πολύ πρόσφατα «μικρός χαμένος» ΣΥΝ (για τον ΣΥΡΙΖΑ Je m’en fou).
Η θάλασσα της πραγματικότητας είναι πολύ πιό πλούσια από την ευτροφική πισίνα με τα στερεότυπα των ΜΜΕ.
7 Οκτωβρίου 2009 στις 1:38 μμ
gritz
Ο Hans Magnus Enzensberger είχε πεί πριν από χρόνια, ότι αυτό το χαώδες και δυσκολοεξιχνίαστο Όλον που λέγεται κοινωνία έχει (και θα έχει πάντοτε) συμπεριφορά αντιφατική και απρόβλεπτη: Άλλοτε παρουσιάζεται με πρόσωπο ψωραλέο, ηλίθιο και κακοήθες, άλλοτε ιριδίζει και εκτοξεύει απρόβλεπτες λάμψεις του ωραίου, ευφυούς και αγαθού.
Η κάθε απόχρωσης παραδοσιακή Αριστερά, με τους ντετερμινιστικούς και γραμμικούς τρόπους σκέψης της, κατάλοιπα του θετικισμού και των κοινωνικών δαρβινισμών του 19ου αιώνα, αυτή την ελπιδοφόρο απροσδιοριστία δεν την καταλαβαίνει.
Σοφά ψήφισαν οι πολίτες. Κόντρα στο τέρας της ακυβερνησίας.
Μωρές ήταν οι αντιδράσεις ορισμένων αριστερών («εμείς πάμε για πουρνάρια», «καλώς τα τα παιδιά»).
14 Οκτωβρίου 2009 στις 6:05 πμ
Mme Kastell
Ειλικρινά πιστεύετε πως από το «Τέρας της Ακυβερνησίας» είναι προτιμότεροι οι «Ηγέτες» που επιλέχθηκαν μυστηριωδώς από τα ΜΜΕ και σερβιρίστηκαν με τα ασαφή λαϊκίστικα συθήματα «Μαζί», «Ολοι μαζί» και «Πάμε» δίχως να εξηγήσουν ποιοί είμαστε οι όλοι και πού πάμε μαζί; Σοφά ψηφισαν οι πολίτες τη γοητεία του άγνωστου; Κι αναρωτιέμαι τι είναι τρομακτικότερο: το να ψηφίστηκε ένα κόμα έτσι χωρίς πρόγραμμα ή το να ψηφίστηκε ένα κόμα που απαξίωσε να εξηγήσει το πρόγραμμά του;
14 Οκτωβρίου 2009 στις 1:38 μμ
gritz
Ο καθείς ελεύθερα επιλέγει τι είναι το πιό αποτρόπαιο και τι το προτιμότερο. Ή έστω το μικρότερο κακό.
Περι ορέξεως κολοκυθόπιττα!
7 Οκτωβρίου 2009 στις 5:32 μμ
no frost
@gritz
Συμφωνώ στο τελευταίο σου σχόλιο
@no ash
η απάντησή μου σε σένα είναι :no rash mr ash
Όταν κάποιος κρίνει ένα φαινόμενο έστω και αυστηρά αυτό δεν σημαίνει οτι ο ίδιος μπαίνει σε μια κατάσταση σύγκρισης του εαυτού του ή μή με τις αρνητικές ιδιότητες που «καταγγέλει» π.χ της μάζας.Δεν πάσχει οποιοσδήποτε κατονομάζει την «κατωτερότητα των ηθών» απο κόμπλεξ ανωτερότητας όπως υπονοείτε.
Εαν τώρα εσείς αναλαμβάνετε ως συνήγορος της μάζας και του συρμού τότε το συζητάμε.
7 Οκτωβρίου 2009 στις 7:56 μμ
no ash
Αν και το «ξανθό κτήνος» κι ο Ψ ρατσιστής θα έλεγαν περίπου το ίδιο με εσάς, δλδ το’ «μα δε το βλέπετε που είναι και μαύρος και βρομιάρης;» για εσάς θα κάνουμε μια κάποια υποχώρηση και θα σας δώσουμε μια 2η ή και 3η ευκαιρία να μας δώσετε την δυνατότητα να δούμε πως αν και χους προσβλέπετε σε μια κάποια αναβάθμισή σας και όχι φυσικά εις σποδόν και μόνο!
Απερίσκεπτος θα αποδειχθεί αυτός που στην προσπάθειά του να γλιτώσει από το συρμό θα ‘πέσει’ στην αγκαλιά του ‘κτήνους’! Και τέτοιος μπορεί να αποδειχθεί ο καθένας, ακόμη κι εσείς αν και φαίνεται πως έχετε ισχυρά γονίδια και μεγάλη ευφυία άρα σύμφωνα με εσάς πολλές πιθανότητες να το αποφύγετε.
7 Οκτωβρίου 2009 στις 10:23 μμ
no frost
@ no ash
Πλήττω με τους αδιέξοδους διδακτισμούς αλλά και με τις προσωπικές χαζοεπιθέσεις όσο πλάγια ή επιδέξια κι αν τίθενται λεκτικά, άρα τα αποφεύγω. Ο λόγος μου -αν και ξέφυγε λίγο παραπάνω, ομολογώ- ήταν διαπιστωτικός μιας θλιβερής πραγματικότητας. Δεν εξαιρώ εντελώς τον εαυτό μου απο την μάζα σε κάποιες εκδηλώσεις αλλά αυτό είναι δικός μου λογαριασμός και σίγουρα δεν σας οφείλω απολογία.
Θα ήταν προτιμότερο και πιο έντιμο να ασχοληθείτε με οτι γράφω παρα με μένα ως πρόσωπο.
8 Οκτωβρίου 2009 στις 3:13 πμ
no frost
Και για να επανέλθω επι της ουσίας: Ναί έχω εκνευρισμό διότι ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν λεφτά κι είναι η χώρα υπερχρεωμένη, ακόμη κι όταν όλοι γνωρίζουν οτι ο Παπανδρέου το πολύ πολύ να την χρεώσει περαιτέρω δίνοντας τίποτα ψίχουλα σε μισθωτούς και θέσεις σε ημέτερους τουλάχιστον περίμενε κανείς ότι θα είχε την ευπρέπεια να προβεί σε αξιακές ανατροπές που δεν κοστίζουν σε τελική τίποτα. Αντ΄αυτού τι βλέπουμε με το καλημέρα σας;Να βάζει υπουργό Πολιτισμού τον επικοινωνιολόγο και κολλητό του που του έφτιαξε το γνωστό ομπαμικό image προεκλογικά. Έναν μάνατζερ, που διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό του (παρόλο το Harvard) διαπιστώνει πως ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει ή είχε ποτε με τον πολιτισμό και την τέχνη παρά το ότι μανάτζαρε διάφορες εταιρείες μέχρι και ιχθυοκαλλιέργειες στην Κεφαλλονιά!Νέος Λούλης αλλά σικ όχι..
Θα ήμουνα λοιπον κακαοήθης αν αναρωτιόμουν με τι προσόντα έγινε αυτός υπουργός πολιτισμού; Με βάση την ικανότητά του να διαλέγει σωστή γραβάτα στον Παπανδρέου και να βρίσκει σωστά σλόγκαν ή μήπως να βρίσκει το σωστό target group για πωλήσεις τσιπούρας;
Και ναταν μόνο αυτό..ναταν μόνο αυτό..Μη μου πεί κανείς οτι το πτυχίο αρχιτεκτονικής που πήρε η Άντζελα στην Ιταλία δικαιώνει το αισθητικό της γούστο στο «αυτοκολλητάκι» και τα γελοία βοσκοπουλικά, βουκολικής αισθητικής σόου τύπου «Δοξάστε την γυναικάρα μου»..
Έ ναι έχω λοιπον εκνευρισμό..Πειράζει;
8 Οκτωβρίου 2009 στις 8:10 πμ
no ash
Είπαμε, προσοχή στα ‘κτήνη’.. τα νυν και τα ερχόμενα! Αυτό είν’όλο!
Frost, δεν ήταν προσωπική επίθεση! Με τέτοιο ύφος, απάνθρωπο; θα έλεγα, βλέπεις πολλούς τη σήμερον, να μιλούν, φευ, για ήθος! Και όλοι τους είναι σίγουροι πως επιτελούν Έργο!!! Πώς θα κάνουν αυτόν τον κόσμο της δυσωδίας, της γλίτσας και του συρμού καλύτερο… σαν τον δικό τους ‘κόσμο’ όπου ‘βασιλεύει’ το ήθος και η αξιοπρέπεια.
Και φυσικά δε βγαίνει κάποια ωφέλεια αν έρθεις σε επαφή μαζί τους αντιθέτως σου μεταδίδουν αυτό που έχουν περισσό, τον εκνευρισμό τους! ..
Τι κάνουμε?? Απλώς παρακολουθούμε πώς σιγά σιγά ‘μαγεύουν’ το ‘χυλό’…
— 3η ευκαιρία … δεν έχει.
8 Οκτωβρίου 2009 στις 4:43 μμ
no frost
@ no ash
Κουράγιο, πολλοί άνθρωποι σαν και σένα νοιώθουν μοναξιά..
9 Οκτωβρίου 2009 στις 1:08 πμ
Foreign Press
Αγαπητό «Βλέμμα»
Αναδημοσιεύουμε (με σεβασμό πιστεύουμε) το ιδιαίτερα ενδιαφέρον σου κείμενο.
Φιλικά
FP