Ανέβαινα την οδό Ακαδημίας. Λίγο πριν από την Χ. Τρικούπη είδα μικρομποτιλιάρισμα, άκουσα σφυρίγματα και τραγουδιστές φωνές, είδα και μια κίνηση ανθρώπων στο οδόστρωμα. Μπα; Τι γίνεται; Διαδηλώνουν οι δικήγοροι;
Σε λίγα λεπτά ήμουν εκεί. Επτά-οχτώ κορίτσια πιασμένα χέρι χέρι χόρευαν μπαλέτο στην άσφαλτο της Ακαδημίας, μπροστά από τη Λυρική. Δεν φορούσαν πουέντ και τούτου, μποτάκια και παντελόνια φορούσαν, και χοροπηδούσαν με χάρη στο οδόστρωμα, και έριχναν το κεφάλι πίσω ξεκαρδισμένες. Από την είσοδο της κατειλημμένης Λυρικής Σκηνής, ξεχυνόταν μουσική· μουσική μπαλέτου, που ακουγόταν απόκοσμα μες στη βουή του αθηναϊκού κέντρου, δεν ακουγόταν σαν τα ντάπα-ντούπα των διαφημιστικών σταντ στους πεζόδρομους, όχι, αυτό εδώ ήταν ένα ιλαρό έπος, που μεταμόρφωνε τον χώρο, τον έβγαζε από την γκριζάδα και το καυσαέριο, που εκτίνασσε τον χρόνο τον συμπιεσμένο και βιαστικό και μίζερο και τον έκανε χρόνο γιορτής αιφνίδιας, χρόνο αναποδογυρισμένο, χαρισμένο γενναιόδωρα από παιδιά που τον έχουν άφθονο προς όλους τους κατσούφηδες και τους αφηρημένους.
Εχω δει πολλές περφόρμανς, σε μουσεία και γκαλερί, σε δημόσοιους χώρους. Ελάχιστες έχουν κατορθώσει αυτό το γόνιμο παραξένισμα, την εκτροπή του χωροχρόνου από τη ρουτινιάρικη κοίτη του, αυτό το αισθητηριακό και υπαρξιακό πετάρισμα που μετέδιδε ο κυκλοτερής χορός των κοριτσιών στις μύτες, τα γέλια, οι μουσικές, τα φέιγ βολάν, αυτή η εισβολή του ζωτικού καρναβαλιού στη σκηνή της ανίας και της αβίωτης καθημερινότητας.
Τα νεαρούδια που χόρευαν έξω από τη Λυρική, απέναντι απ’ τον Δικηγορικό Σύλλογο, μοίραζαν το ρομαντικό, παθιασμένο κείμενό τους για τη σχέση της τέχνης με την κοινωνία, μιλούσαν για εξεγερμένα μπαλέτα, για δωρεάν μαθήματα ακροβατικών, σύγχρονου χορού, ιστορίας τέχνης και παραδοσιακών πολεμικών τεχνών. Μιλούσαν για μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, για ζωή δημιουργική, για την εναντίωσή τους στην τέχνη-θέαμα και στην παθητική κατανάλωση.
Και μιλούν για μικρές ομάδες, για μικρές συλλογικότητες που συναντιούνται με άλλες συλλογικότητες και φτιάχνουν πρόσκαιρα μια μεγαλύτερη. Μιλούν για συμβολικές «απελευθερώσεις» συμβολικών χώρων, για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.
Παπαγαλία; Δεν νομίζω. Ο λόγος αυτών των διάσπαρτων μικρών συλλογικοτήτων δεν είναι ένα ακόμη copy-paste του συρμού. Πίσω από τα γνωστά λεκτικά σχήματα, πίσω από έννοιες βαρυφορτωμένες και κουρασμένες ίσως, μπορείς να διακρίνεις γνήσια αγωνία για ριζική προσέγγιση της πολιτικής, για επαναφορά σε μια πολιτική δραστική και θεμελιώδη, ικανή να ταράζει συνειδήσεις και να αλλάζει ζωές.
Μετά τις φλόγες της πρώτης εβδομάδας του Δεκεμβρίου, τα νέα υποκείμενα, αβάφτιστα ακόμη, ξεπερνούν το θέαμα της βίας, και ανακαλύπτουν την άλλη όψη του Διονύσου. Στις αφίσες, στους τοίχους, σε δικτυακά και έντυπα κείμενα, ξεπροβάλλει διαρκώς μια νέα ποίηση, επίμονη, ορμητική, υποβλητική, ποίηση που ζητάει ζωή, έκφραση, δημιουργία, αυτοπραγμάτωση. Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε (Γιάννης Ρίτσος) ― έτσι περιγράφεται η δίψα για ζωή στην αφίσα, κάτω από μια εντυπωσιακή μοντερνοβυζαντινή ζωγραφιά του πιο ταλαντούχου ίσως ζωγράφου της γενιάς του, του ελευθεριακού, ρομαντικού Φαϊτάκη.
Η ποίηση είναι πολιτική. Οι ανώνυμοι και επώνυμοι γραφιάδες των τοίχων και των μπλογκ επαναδιατυπώνουν δημιουργικά την κληρονομιά του Λωτρεαμόν και του Σολωμού, του Γουίτμαν και του Κατσαρού, του Μπωντλαίρ και του Γκυστάβ Κουρμπέ, του Ζακ Λουί Νταβίντ και του Ντελακρουά, του Γκόγια και του Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ. Επαναδιατυπώνουν το ρομαντικό αίτημα για σύντηξη τέχνης και ζωής, για τη ζωή ως έργο τέχνης.
Σπόροι. Θραύσματα. Τροχιοδεικτικά. Ψίθυροι. Που μπορούν να γίνουν άνθη, φωτοχυσίες και τραγούδια. Τα νεαρούδια, οι έφηβοι, οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, βηματίζουν θαρρετά, χορευτικά στην κεντρική σκηνή, αυτοοργανώνονται, αυτοσχεδιάζουν, αυτονομούνται· περιφρονούν τον παλιό πολιτικό κόσμο, την πελατειακή και χειραγωγούμενη μάζα, τον κόσμο του καταναλωτισμού και της ετερονομίας, αδιαφορούν για την λαχανιασμένη correct Αριστερά και τις αγκυλώσεις της.
Σπόροι. Ομάδες, παρέες, μικρές συλλογικότητες. Οργανώνονται σαν σμήνη, ενώνονται, μεγαλώνουν και απλώνονται, σαν φράκταλ, σαν ψαρόνια, με χαοτικές συμμετρίες. Σαν δίκτυα κυψελών.
Από αυτές τις γενιές, τα σμήνη των αυτόφωτων ρομαντικών υποκειμένων, με το θεμελιώδες αίτημα για καθολική ζωή, ίσως προέλθει αναγέννηση της πολιτικής. Τη χρειαζόμαστε so badly…
ψίθυρος τίτλων τέλους: Τρύπες – Γιορτή
32 Σχόλια
Comments feed for this article
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 11:58 πμ
Σιμαίθα
Και εν τω μεταξύ ακυρώνονται οι παραστάσεις της Λυρικής. Δεν διακόπτεται μία, ακυρώνεται όλη η παραγωγή της Ζιζέλ. Και μαζί της η πιθανότητα για έκφραση μιας ολόκληρης ομάδας καλλιτεχνών που δεν έχει πού αλλού να εκφραστεί. Καλά είναι όσα λέτε, αλλά λίγο γενικά όταν μιλάμε για την κατάληψη του πιο προβληματικού θεάτρου της χώρας. Ούτε κουβέντα για το καλλιτεχνικό αδιέξοδο των ανθρώπων της. Με μία διεύθυνση που σκοπός της είναι να συρρικνώσει την ελληνική συμμετοχή στο όνομα της μίζας και των ατζέντηδων. Να διαλύσει την ορχήστρα και τη χορωδία πριν μπούμε στο νέο παλάτι για να μπορεί να κάνει κουμάντο με πελατειακούς όρους. Με μία διεύθυνση που δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική και το χορό, ώστε η αξιολόγηση του καλλιτεχνικού δυναμικού να καθίσταται αδύνατη. Η Λυρική δεν είναι ΜΕΤ. Δεν είναι το άνδρο της αστικής κουλτούρας. Είναι ένα φτωχό θέατρο μέσα στο οποίο προσπαθούν να εκφραστούν άνθρωποι που η κοινωνία δεν τους χρειάζεται, ασκώντας μία τέχνη που όλοι αγνοούν και τα ΜΜΕ σχεδόν εχθρεύονται. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:14 μμ
sobraluz
[…]ίσως προέλθει αναγέννηση της πολιτικής. […]
Μακάρι. Αυτό λέμε εμείς, που δεν την έχουμε απαξιώσει. Και ελπίζουμε, αν και όταν συμβεί, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε στα χαρακτηριστικά της κάτι από τους δικούς μας πόθους.
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:22 μμ
Maigret
(μερικές σκέψεις με αφορμή την παράκληση στο τέλος του προηγηθέντος ποστ, συγχωρέστε την αοριστία τους)
Κι αν ήρθε η ώρα να πάψουμε να είμαστε ‘συγκεκριμένοι’; Κι αν ήρθε η ώρα να ποντιστούμε στο μη συγκεκριμένο; Κι αν το συγκεκριμένο είναι συγκεκριμένα νεκρό; ποιός ο ο αποχρών / συγκεκριμένος λόγος; ποιός ο λόγος της σύγκρισης, όταν η κρίση που τη δημιούργησε έχει αποδείξει περίτρανα την αποτυχία της; ‘ας τραγουδήσουμε άκριτα για τους εαυτούς μας’, που θα συνυπέγραφε κι ο ‘πολύς’ Γουίτμαν…και το άσμα ας γίνει από κύκνειο, άσμα ‘ηρωϊκό’ μα όχι πένθιμο για αυτό που δύναται να βρεθεί, αν και μοιάζει χαμένο
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:58 μμ
skoug
Εξοχο κείμενο! Μπράβο Ν.Ξ. από όλους μας!
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:57 μμ
ilias
Ο κόσμος της αφθονίας είναι η Νέα Βαβυλώνα, ο κόσμος που ο άνθρωπος δεν μοχθεί πια αλλά παίζει, η ποίηση σαν ο δρόμος ζωής των μαζών la poesie faite par tous et non par un η ποίηση που φτιάχνεται από όλους και όχι από ένα
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:18 μμ
Prospero
!
6 Φεβρουαρίου 2009 στις 9:41 μμ
dianathenes
Ενας σωρός κόσμος πάει εκεί κάθε βράδυ. Απέκτησε στέκι.
7 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:19 πμ
Rodia
Η τέχνη είναι πολιτική. :)
7 Φεβρουαρίου 2009 στις 10:29 πμ
skoug
Το θέμα είναι ότι και η πολιτική είναι τέχνη, που φαίνεται, όλο και λιγότεροι τη γνωρίζουν! τείνει κι αυτή να εξαφανιστεί μαζί με την τέχνη του σαμαρά, του βαρελά κλπ. Ίσως γιατί, όπως οι δύο τελευταίες δεν έχουν πια θέση στην κοινωνία του 21ου, εκτοπισμένες από το χάλυβα και το αλουμίνιο, έτσι κι η τέχνη του πολιτικού εκτοπίζεται από τις στατιστικές, τις μετρήσεις, τους δείκτες! Μόνο που ο εκτοπισμός και των μεν και των δε ως συνέπεια έχει την επιβάρυνση του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος με ρύπους που εξελίσσονται σε αίτια βαρειάς νόσου!
Το τελευταίο χτύπημα της αστυνομίας ήταν το καθοριστικό: το «όργανο της τάξης» σημαδεύει το «όργανο της ασφαλείας»! Κι αν τάξη είναι ασφάλεια τότε στο συμβολισμό του το συμβάν δηλώνει ότι η κοινωνία μας αυτοκτονεί!
7 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:40 μμ
contralegem
«Επαναδιατυπώνουν το ρομαντικό αίτημα για σύντηξη τέχνης και ζωής, για τη ζωή ως έργο τέχνης.»
Και να που ο Ρομαντισμός ξαναγίνεται επίκαιρος. Ή με τα λόγια του F. Hölderlin:
«Lern im Leben die Kunst, im Kunstwerk lerne das Leben / Siehst du das Eine recht, siehst du das Andere auch.»
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:00 πμ
no frost
Metafrasoula?
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:02 πμ
no frost
Ih nicht Germanicos!
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:09 πμ
no frost
Deutsche Welle, Baader Meinhoff, Bekenpauder!!!, Porsche,
Nietsche, Zeitgeist, strudel, Merkel, Hitler,Bauhaus,Marx .
That’s all my Germanikos folks…
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:14 πμ
contralegem
Ξέχασες την Mercedes-Benz :)
Η μετάφραση είναι κάπως έτσι:
«Μάθε την τέχνη μέσα από τη ζωή, μέσα απ’ την τέχνη* μάθε τη ζωή / Βλέπεις σωστά το Ένα, βλέπεις και το Άλλο»
*επι λέξει: τέχνημα, δημιούργημα.
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:58 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
@Maigret
Ένα από τα καλύτερα σχόλια!
Επιτρέψτε μου παρακαλώ να επιχειρήσω εδω μια νοηματική διεύρυνση της ερμηνείας παίρνοντας σαν αφετηρία τους συλλογισμούς που διατυπώνει ο Maigret…
Το αν έχει έρθει η ώρα να είμαστε συγκεκριμένοι είναι κάτι που εξαρτάται εν μέρει από την τυχαιότητα της κυρίαρχης αφήγησης, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτή η αφήγηση μπορεί να υπάρξει διαδραστικά σε σχέση με τις δευτερεύουσες αφηγήσεις οι οποίες πάντα διατυπώνονται έμμεσα και ως εκ τούτου ενδέχεται να παρερμηνευθούν. Το πιο εύκολο πράγμα που πρέπει όλοι να καταλάβουμε είναι ότι η τυχαιότητα αυτή καθ’εαυτή παρα την ασημαντότητα που της προσδίδει η αντικειμενικοποιημένη συνείδηση του παθητικά δρώντος υποκειμένου οφείλει να είναι ετεροχρονικά δομημένη σε ένα καπιταλιστικό πολιτιστικό περιβάλλον με βαθμιαία αποσάρθρωση των αυτο-προσανατολιζόμενων αναφορών αλλά πάντα σε σχέση, να μην το ξεχνάμε αυτό, με τα μητροπολιτικά κέντρα και την πολιτιστική αντανάκλαση αυτών στις περιφέρειες της ετεροκαθοριζόμενης υποκειμενικής συνειδητότητας.
Τα παραπάνω δεν είναι γερμανικά συνεπώς δεν χρειάζεται μετάφραση.
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:51 μμ
Expulsor
Είναι ανατριχιαστικό, ότι κάποιος αγόρασε πτώματα ανθρώπων (από μια χώρα, όπου ο ανθρωπισμός βρίσκεται πολλούς βαθμούς υπό το μηδέν), τα «επεξεργάστηκε» και τα εκθέτει σε αίθουσες τέχνης ανά τον κόσμο. Είναι εξοργιστικό, ότι αυτή η έκθεση μεταμοντέρνας πτωματολαγνείας φιλοξενείται, στη χώρα μας, σε ένα δημόσιο χώρο όπως είναι η Τεχνόπολη. Είναι απογοητευτικό, ότι συνεπικουρείται, εδώ, από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, που δεν νομίζουμε να συστάθηκε για να προάγει τον εθισμό των ανθρώπων στην περιύβριση νεκρών ― αφού τι άλλο είναι να παίρνεις από τ’ αζήτητα το κουφάρι κάποιου δυστυχισμένου και να το στήνεις πάνω σ’ ένα βάθρο να κρατάει … ρακέτα του τένις; ή μήπως αυτό δεν ισχύει επειδή, απλώς, ο νεκρός αυτός τενίστας μας είναι ξένος και άγνωστος; Είναι, τέλος, τραγικό που σε τούτη τη λάσπη έσπευσαν, όπως διαβάζουμε, να δηλώσουν ενθουσιωδώς συμμετοχή σχολεία, υπό το πρόσχημα των πιο φτηνών δασκαλίστικων κοινοτοπιών.
Οι σύγχρονες κοινωνίες υποτίθεται πως απάλλαξαν το ανθρώπινο σώμα από τα μεταφυσικά θρησκευτικά δεσμά, όχι για να το αφήσουν ακόμα πιο έκθετο στους επίγειους εξευτελισμούς αλλά για να το αποκαταστήσουν θετικά στην «υλικότητά» του. Φυσικά τούτο σήμαινε, επίσης, την παράδοση του σώματος, ως καθαρής πλέον ύλης, ζωντανής ή νεκρής, στην έρευνα. Όχι άνευ όρων, παρόλα αυτά, ούτε και σε κάθε λογής «έρευνα».
Υπήρχε, φαίνεται, ακόμα ζωντανή η υποψία της ανθρώπινης δεινότητας κι ο ανθρωπιστικός σεβασμός της ανθρώπινης ακεραιότητας δεν περιφρονούσε τον, συναφή με αυτόν, σεβασμό του σώματος· ακόμα και του νεκρού σώματος. Γι’ αυτό και οι σύγχρονες κοινωνίες είχαν, σωστά, αποφασίσει να επιτρέπεται η χρησιμοποίηση νεκρών ανθρώπινων σωμάτων με μια σειρά δεσμευτικών προϋποθέσεων, αυστηρά και μόνο για την ιατρική έρευνα και μέσα στα οριοθετημένα πλαίσια αυτής και της διδασκαλίας της, που ολοκληρωνόταν με τον περίφημο «όρκο του Ιπποκράτη» και τις ανθρωπιστικές δεσμεύσεις, που επέβαλε αυτός.
Η πρώτη ρήξη, στην καρδιά του σύγχρονου κόσμου, με αυτές τις ανθρωπιστικές αντιλήψεις και η χρησιμοποίηση του νεκρού σώματος ως καθαρού υλικού, όχι για την υπό προϋποθέσεις ιατρική έρευνα αλλά για άλλου είδους «χρησιμότητα» συνέβη, ως γνωστόν, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ναζιστικού Γ΄ Ράιχ: τότε η «χρησιμότητα» των πτωμάτων έπαιρνε τη μορφή της παραγωγής σαπουνιών.
Τώρα, στα χρόνια της μεταμοντέρνας λάσπης, η «χρησιμότητα» των πτωμάτων παίρνει, με τούτη την έκθεση στην Τεχνόπολη, τη μορφή της παραγωγής τέχνης και αισθητικής συνοδευόμενης από ισχυρές δόσεις επιστημονίστικου διδακτισμού σαν αναισθητικό για την ήπια καταστολή των όποιων αντιδράσεων.
Ο παρονομαστής ωστόσο είναι κοινός: η χρησιμοποίηση του νεκρού είτε για την παραγωγή σαπουνιού είτε ως πλαστικοποιημένου τενίστα και γενικά καλλιτεχνήματος προς αισθητική και άλλη απόλαυση, αποτελεί ύβρη όχι μόνο προς αυτόν αλλά και προς το ανθρωπιστικό θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών. Εάν οι κοινωνίες αυτές δεν έχουν πρόβλημα να βγάλουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια, να ξεριζώσουν δηλαδή τον ανθρωπισμό στο όνομα ενός ευτελούς ωφελιμιστικού υλισμού, τόσο το χειρότερο για τις ίδιες.
Εμείς απαιτούμε την ακύρωση της συγκεκριμένης έκθεσης τώρα!
————————————————————————————-
[Οι καλλιτέχνες, πρέπει να αντισταθούν και να εναντιωθούν.
Αυτοί που γδέρνουν τους νεκρούς και τους εκθέτουν επί αντιτίμου, γδέρνουν και τους ζωντανούς.
Σκοπός της συγκεκριμένης έκθεσης είναι η στατιστική. Πρόκειται για κοινωνικό πείραμα.
Αυτό που εξετάζει η στατιστική αυτή είναι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Αντανακλαστικά απέναντι στην έκπτωση ακόμη και του μόνου ανείπωτου.
Είναι ευφυέστατο πείραμα ,και μάλιστα απροκάλυπτα, διότι περιλαμβάνει ευρύτατο «target group» υψηλού μορφωτικού επιπέδου, και εξετάζει τον βαθμό αλλοτρίωσης του.
Καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικοί, τεστάρονται ως προς το πως αντιλαμβάνονται την μέγιστη προσβολή και ως προς την δυνατότητα τους να αντεπιχειρήσουν και να δράσουν ουσιαστικά, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά τους.
Ζητάνε μάλιστα από αυτούς και τις ευλογίες τους για την πραγματοποίηση αυτού του αίσχους, προσκαλώντας τους προσωπικά.
Η πραγματοποίηση της έκθεσης με την σειρά της καλείται να επιβεβαιώσει τους ευσεβείς πόθους της διεστραμμένης, και αχαλίνωτης εώς βλακείας πλέον, εξουσίας και προετοιμάζει το πλήθος, για την εδραίωση μιας βιοπολιτικής επικράτησης, της ψευδο-επιστημονικότητας και του διεστραμένου ορθολογισμού που μόνο και παράλογο στόχο έχει το τυφλό κέρδος.
Αντιμετωπίζουμε μια «θολούρα με ξεκάθαρα συμφέροντα»
Αλλά όλοι μαζί μπορούμε να το σταματήσουμε.
Πρέπει να σταματήσει, για να σταματήσουν να γελάνε πίσω από την πλάτη μας.
Οι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να υψώσουν το αναστημά τους απέναντι στις εκ του πονηρού κακόγουστες φάρσες που επιδιώκουν να τους περιλάβουν και να τους κάνουν συνένοχους. ]
Aπαιτούμε την ακύρωση της συγκεκριμένης έκθεσης τώρα!
οι happyfew http://dangerfew.blogspot.com/
υγ. Κύριε Ξυδάκη το έργο του Φαϊτάκη τιτλοφορείται “rise of the rebel angels”…εάν σύρετε το κέρσορα πάνω στην φωτογραφία εμφανίζεται ο τίτλος του έργου…Τώρα, ο τίτλος που εμφανίζεται κάτω από την φωτογραφία ως «Η Ανάληψη των ρέμπελων Αγίων» τι σχέση έχει με την «ανόρθωση των επαναστατημένων αγγέλων», είναι απορίας άξιο και νοηματικά και μορφοπλαστικά…Θα μπορούσατε στις αρχές του 21ου αι. μ.Χ. να μας διαφωτίσετε;
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:40 μμ
Θεόδωρος Αναστασίου
κάτι τέτοια όμορφα γράφετε και στην επαρχία ορισμένων τους τρέχουν τα σάλια, αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται. Μια νομίζουν πως βρίσκονται στη Λάρισα, μια στη Θεσσαλονίκη, μια στην Αθήνα, μια στην Πάτρα, μια στη Ρόδο, μια στην Κέρκυρα, μια στη Μύκονο κ.λπ. κ.λπ. Αναρχικοί εννοείται, free press lifestyle..
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:24 μμ
ilias
@ expulsor
Bio-Political Tattooing!!!
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:29 μμ
ilias
@contralegem
“Μάθε την τέχνη μέσα από τη ζωή, μέσα απ’ την τέχνη* μάθε τη ζωή / Βλέπεις σωστά το Ένα, βλέπεις και το Άλλο”
Και που θα σταθώ για να τα δω μαζί αυτά τα δύο;
Στο τόπο της διαφήμισης;
Πάντως στην εποχή του F. Hölderlin δεν είχε ακόμα επινοηθεί, σήμερα όμως;
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:47 μμ
contralegem
@ilias
Δεν καταλαβάινω πολύ καλά την ερώτηση. Τι σχέση μπορεί να έχει η διαφήμιση με τον Hölderlin και το αίτημα που διατυπώνει εδώ;
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 6:35 μμ
ilias
Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Η συνένωση της ζωής με την τέχνη που στον 18 αιώνα αποτελούσε (ρομαντικό) αίτημα , στο δεύτερο μισό του εικοστού έγινε πραγματικότητα. Το πως και το γιατί είναι λίγο πολύ γνωστά. Το αποτέλεσμα αυτής της ΄΄ετέρωσης΄΄ή μάλλον καλύτερα της μη ετέρωσης, είναι να υποτιμηθούν και οι δύο εταίροι. Και η τέχνη (με την έννοια που θα της προσέδιδε ο Hölderlin ) και η ζωή, υποβαθμίστηκαν σε γεγονότα ήσσονος σημασίας. Αν κάποιος κέρδισε ήταν η διαφήμιση που αναδύθηκε σαν το χώρο της συνεύρεσης. Έτσι, το αίτημα του Hölderlin, συνιστά σήμερα το αντίθετο νόημα της αρχικής πρόθεσης. Η απλή αναφορά του (χωρίς re reading) είναι διδακτισμός στη καλύτερη και διαφημιστική καμπάνια στη χειρότερη.
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 7:46 μμ
contralegem
Μάλλον συνεχίζει να είναι – τουλάχιστον για τις δικές μου δυνατότητες… Υποννοείς οτι έχω κάποια πρόθεση να διαφημίσω τον Hölderlin;
(Τα υπόλοιπα πέρι τέχνης και ζωής, ετέρωσης και μη ετέρωσης που αναφέρεις είναι πραγματικά πολύ περίπλοκα για μενα).
Τέλος πάντων.
8 Φεβρουαρίου 2009 στις 8:19 μμ
ilias
Όχι δεν υπονοώ τίποτα τέτοιο βέβαια, λέω κάτι ξεκάθαρο νομίζω. Άλλωστε, όσες δυνατότητες και να έχεις, πολύ δύσκολο θα ήταν να συμπεριλαμβάνεται σε αυτές το να είσαι και ατζέντης του Hölderlin…..Τεσπα….
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:28 πμ
art tell-tale
Δύστροπη Πραγματικότητα, μπόρεσα να σας παρακολουθήσω μέχρι ένα σημείο• από εκεί που λέτε ότι η τυχαιότητα οφείλει να είναι ετεροχρονικά δομημένη σας έχασα.
Ηλία, εντέλει πέτυχε η ετέρωση ή όχι; Από ποια παραδείσια κατάσταση ξέπεσαν και υποβαθμίστηκαν η τέχνη και η ζωή και έγιναν γεγονότα ήσσονος σημασίας; Και δεν είναι κάπως τραβηγμένο το να θεωρείτε σώνει και καλά την απλή σημερινή αναφορά στον Χέλντερλιν αναφορά στη διαφήμιση;
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 3:45 πμ
ilias
Αν θυμάμαι καλά η ετέρωση είναι μια ακόμα έννοια της ΄΄κλασσικής γραμματείας ΄΄ , που αποσκοπεί στην εξευγένιση ειδών μέσω σωστών επιλογών. Μια ευγονική εποχής, χωρίς βέβαια την ιδεολογική φόρτιση που της προσέδωσε το 3 Ραιχ. Σε κάποια από τα αιτήματα του μοντερνισμού που συνεχίστηκαν μέχρι τους καταστασιακούς και το φλούξους (Beuys), η τέχνη από μια εικονογραφημένη αφήγηση της ancien regime για τον κοινό μύθο (του Χριστιανισμού κυρίως μιας και ο παγανισμός έφαγε πόρτα νωρίς) διαμορφώθηκε σε επιτακτική ανάγκη ετέρωσης της με τη ζωή.
Εδώ που τα λέμε, κάτι διαφορετικό έπρεπε να κάνει και η αστική επανάσταση με την τέχνη, γι αυτό έβγαλε τον Courbet να τρέχει στην ύπαιθρο να συναντά αστούς. (Bonjour monsieur Courbet)
Φυσικά, πάντα στα πλαίσια της ιδιοποίησης της από το άτομο και τις κοινωνικές του συγκροτήσεις, σύμφωνα με τις παραλλαγές αντίληψης του διαφωτισμού. Σε γενικές γραμμές κατέληξε στον μεν χώρο της θεωρίας (αισθητική) να γίνει διδακτισμός , για όσους είχαν μαρξιστικές ευαισθησίες π.χ. Μπρεχτ και Situationistes ή ρομαντισμός για όσους προτίμησαν την ερμηνευτική. (Heidegger) . Τελικά, αυτή που βγήκε κερδισμένη από την παντρειά ήταν η διαφήμιση μιας και δεν είναι τίποτε άλλο από διδακτισμό, δλδ συμμόρφωση με το δόγμα αποδοχής μιας εξωτερικής , υλικής, αντικειμενικής πραγματικότητας και ρομαντισμό με την έννοια της υποβολής στο άτομο, μιας μελλοντικής εκπλήρωσης της επιθυμίας. Η παραδείσια κατάσταση που λες πιο πάνω. (Ο Andy Warhol βοηθά εδώ). Τώρα το κρίσιμο ερώτημα ΄΄αν πέτυχε΄΄ ; Ξέρω γω; Εσύ τι λες; Προσωπικά πιστεύω πως γίνονται έρευνες ακόμα….Θα δείξει….
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:03 πμ
no frost
Εγώ πάλι λέω πως η ..»ετέρωση» του Ηλία πάει τέλειο σετάκι με το «καπιταλιστικό πολιτιστικό περιβάλλον με βαθμιαία αποσάρθρωση των αυτο-προσανατολιζόμενων αναφορών αλλά πάντα σε σχέση, να μην το ξεχνάμε αυτό, με τα μητροπολιτικά κέντρα και την πολιτιστική αντανάκλαση αυτών στις περιφέρειες της ετεροκαθοριζόμενης υποκειμενικής συνειδητότητας.» της δύστροπης πραγματικότητας!!
λολ
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:06 πμ
no frost
Κι εγώ θέλω να ετερώσω τελευταία αλλά δεν μου κάθεται..
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 10:41 πμ
Κάτι γίνεται στην Λυρική ή εγώ κάνω λάθος; « SOFISTIS
[…] Το κείμενο του κυρίου Ξυδάκη για την αυτοπραγμώτωση στη Λυρική ΕΔΩ […]
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:25 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
@art tell-tale
Κοιτάξτε…για να είμαι ειλικρινής… και εγω κάπου με χάνω έπειτα από αυτό το σημείο. Το κακό όμως είναι ότι με χάνω και πρίν από αυτό!
Όπως και να ‘χει, εφόσον με καταλάβατε και βγάλατε νόημα μέχρι αυτού του σημείου κάντε και μία μετάφραση να καταλάβω και εγω! Γιατί προσπαθώ, αλλά ακόμα τίποτα…
Υ.Γ Ίσως να σας βοηθήσει στην μετάφραση κάποιος ειδικός επι τέτοιων μεταφράσεων, ο Alan Sokal.
9 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:48 μμ
ilias
Ε μη σου κάνει εντύπωση no frost, είναι προφανές το γιατί, παραείσαι hot τύπος και τρομάζεις το κόσμο…
10 Φεβρουαρίου 2009 στις 6:41 μμ
nikoxy
Το κορυφαίο σχόλιο για το άνωθι ποστ, από τον chaca-khan: desperate optimism
Εδώ
10 Φεβρουαρίου 2009 στις 8:28 μμ
ilias
Αυτός κι αν είναι παταφυσικός ορισμός. Εύγε , πάμε σε νέα αναγέννηση:)