Είδα τα πρόσωπα εφήβων στους φλεγόμενους δρόμους, κι ήταν σκληρά, πέτρινα, πιο σκληρά κι από ψημένων ενηλίκων τα πρόσωπα. Και το βλέμμα τους, κι αυτό σκληρό, παγωμένο. Μου το είπαν ψημένοι ενήλικοι που βρέθηκαν στο δρόμο αυτές τις σκληρές μέρες· το αντίκρισα κι εγώ. Αναρωτήθηκα φωναχτά: Γιατί; Πώς; Ενας συνομιλητής άκουσε τη σκέψη κι απάντησε: Γιατί δεν βλέπει τίποτε μπροστά του, ούτε μέλλον ούτε παρόν· βλέπει από τη μια ανεργία και malls κι από την άλλη πρέζα, δεν μπορεί να διακρίνει τίποτε ανάμεσα, κανέναν ενδιάμεσο χώρο, τίποτε να τον περιμένει, τίποτε να τον χωράει ή να του υπόσχεται.

Μα είναι δυνατόν ένας έφηβος, ένας κατ’ ουσίαν αθάνατος, να μη βλέπει μπροστά του υπόσχεση, να βλέπει μόνο διάψευση; Τα δραματικά συμβάντα του Δεκεμβρίου δείχνουν πως ναι: υπάρχει πολλή διάψευση, πολλή απόγνωση, πολλά άγουρα σκληρά πρόσωπα. Αυτό το ψυχικό και ηθικό έλλειμμα είναι η βαθύτερη πληγή στο κοινωνικό μας σώμα.

Κι αυτή η πληγή, αδιάγνωστη, φλογισμένη, αθεράπευτη, εκκρίνει τώρα βία, τυφλότητα, πόνο. Η πληγή μάς κατατρώει. Εχουμε ανάγκη μια διάγνωση, δυο-τρεις-πολλές διαγνώσεις, πολλά σχέδια θεραπείας, χρειαζόμαστε ειλικρίνεια, θάρρος, κουράγιο. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε έτσι πληγωμένοι.

Χρειαζόμαστε μια ανακωχή. Μια μεγάλη διαδήλωση, ειρηνική, χωρίς σπασίματα και φωτιές, χωρίς δακρυγόνα, χωρίς ελικόπτερα, χωρίς πανικό, χωρίς κούφια μνησικακία. Προφυλαγμένη από όλους μας, από μαθητές και γονείς, από ενήλικους και εφήβους με ακάλυπτα πρόσωπα, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, από τον μετριοπαθή νοικοκύρη έως τον απογοητευμένο αριστερό και τον πολιτικό αναρχικό, που θα αποκλείσουν το μπάχαλο και το χάος για τουλάχιστον μία φορά, τούτη τη φορά, και θα αφήσουν το ποτάμι της κοινωνίας να εκφραστεί για μία φορά ενωμένο, τεράστιο, επιβλητικό, χωρίς πανικό, χωρίς κατακερματισμό· με περίσκεψη, με αυτοκριτική, με ευθύνη.

Χρειαζόμαστε μια ανακωχή, μια ανάσα, μια ευκαιρία να δούμε τους εαυτούς μας.

buzz it!