Βαρύ και δυσκίνητο προβάλλει το νέο έτος. Βαρύθυμοι και σπεπτικιστές οι Ελληνες καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις· χωρίς αισιοδοξία, καχύποπτοι ως προς το κράτος τους και τους θεσμούς του, φοβισμένοι απέναντι στο μέλλον και τις διεθνείς προκλήσεις.
Φοβούνται την ένταση μεταξύ Δύσης και Ισλάμ, φοβούνται για τη φτώχεια του νοικοκυριού τους, τρέμουν την καταστροφή του περιβάλλοντος, αγωνιούν για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Και εμπιστεύονται κυρίως την Πυροσβεστική και την Μετερεωλογική Υπηρεσία ― τίποτε άλλο…
Ό,τι περιγράφαμε ως μεταδημοκρατία της δυσφορίας, πριν από τις εκλογές, εξελίσσεται με απρόσμενα ταχύ ρυθμό, σε μεταδημοκρατία του φόβου, της αγωνίας. Οι Ελληνες αντιλαμβάνονται τώρα τη χώρα τους μικρή, μικρή την κοινωνία τους, αδύναμους τους εαυτούς τους, απροστάτευτους στο ανοιχτό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον· αισθάνονται εκτεθειμένοι σε όλες τις θύελλες των αλλαγών, και αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται εκεί έξω, απαράσκευοι, χωρίς εργαλεία, χωρίς εφόδια, και κυρίως χωρίς σχέδιο και χωρίς ηγεσία.
Το σκάφος πορεύεται με αυτόματο πιλότο, ολισθαίνει οδηγούμενο από δυνάμεις αδρανείας, στρέφεται αργά αργά περί τον άξονά του. Και δεν πάει πουθενά. Χωρίς παραγωγική ορμή, δίχως αποτελεσματική διοίκηση, χωρίς παιδεία, χωρίς καινοτομίες, χωρίς επιχειρηματική κουλτούρα, χωρίς λειτουργία κοινότητας, χωρίς πίστη στις δυνάμεις της, η Ελλάδα βουλιάζει αργά, τελετουργικά, αυτάρεσκα, στο τέλμα της. Στο τέλμα του εαυτού της.
Δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ποιες δυνάμεις κρατούν τη χώρα στο τέλμα. Είναι πολλές και διαφορετικές. Είναι οι πολιτικές δυναστείες, που έχουν ως μόνη λειτουργία την αυτοαναπαραγωγή τους εις βάρος του κοινωνικού σώματος. Είναι η διεφθαρμένη διοίκηση, απαρτιζόμενη από στελέχη με ελαστική συνείδηση και χαμηλή απόδοση. Είναι η αρπακτική ελίτ των μεγαλοεπιχειρηματιών που πλουτίζουν από την κρατική οικονομία χωρίς να επενδύουν ούτε πολλοστήμοριο των κερδών τους στην κοινωνική ανάπτυξη. Είναι η διαλυμένη εκπαίδευση, που υπονομεύει τραγικά το παρόν και το μέλλον.
Είναι εντέλει η φαλκιδευμένη, η ψεύτικη δημοκρατία της καθημερινής ζωής· μια δημοκρατία που στηρίζεται σε οκνούς, φθονερούς, αυτάρεσκους, δειλούς πολίτες, με ολόιδιους ηγέτες. Που φοβούνται το μέλλον και αγωνιούν για το παρόν· μα ταυτοχρόνως τρέμουν τις αλλαγές, αποφεύγουν τις καινοτομίες, μισούν τις θυσίες, δεν αναλαμβάνουν ρίσκα.
Πολίτες και ηγέτες κατοπτρικά ίδιοι, χωρίς πνοή και όραμα, χωρίς πίστη και αγάπη. Μόνη αλήθεια μας, ο φόβος ― να τρώει τα σωθικά και να παγώνει. Εμείς είμαστε το τέλμα.
10 Σχόλια
Comments feed for this article
4 Ιανουαρίου 2008 στις 3:54 πμ
The Reality Tape » Blog Archive » #*Iowa
[…] πάει καλά (33% Edwards – 32% Clinton – 32% Obama, στο 22% των precincts). Τους ζηλεύω λίγο τους Iowans. Καλή μας χρονιά. […]
4 Ιανουαρίου 2008 στις 10:36 πμ
mauve_all
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, όμως δε νομίζω ότι η ατομική ευθύνη του πολίτη μπορεί να εξισωθεί με αυτή της εξουσίας. Είναι γεγονός ότι οι πελατειακές σχέσεις που κατά τη γνώμη μου ευθύνονται για την τραγική κατάσταση των θεσμών και των οργανωμένων πλαισίων μέσα στα οποία καλούμαστε να λειτουργήσουμε, χρειάζονται δύο για να υπάρξουν. Το κράτος όμως έχει αποδείξει ότι όταν θέλει, μπορεί να επιβάλλει τους νόμους και οι πολίτες προσαρμόζονται σε αυτό. Η εξουσία έχει και το πεπόνι και το μαχαίρι. Τίποτα όμως δε φαίνεται να αλλάζει. Γιατί;
4 Ιανουαρίου 2008 στις 12:46 μμ
Maigret
ίσως, ωστόσο, ο φόβος να είναι προϊόν μίας νέας – αναγκαστικής – διαδικασίας γνώσης και ανα-γνώρισης,
ας δώσουμε, λοιπόν, σ’ αυτό το διάχυτο φόβο ‘μάτια’, ώστε να αποκτήσει επίγνωση του τί φοβάται, να δει και να νοιώσει, ώστε να βρει και τα ‘νέα’ μέσα (τη φωνή, τη σκέψη, την πίστη στις δυνάμεις του, την ικανότητά του
να πράττει πολιτικά, να δρα, ν’αλλάζει, να προχωρά)
ας του δώσουμε ήθος, χαρακτήρα πέρα κι έξω από βιολογικούς ντετερμινισμούς και απαισιόδοξες νεωτερικές απόψεις περί ανθρώπινης φύσης
στη φόδρα του φόβου ίσως κρύβεται η ελπίδα, νέες δοκιμές ονείρου (πάθη και πόθοι, πόνος και γλύκα)
ίσως έτσι το ‘μακρύ’ ταξίδι μίας ακόμη μέρας των Ελλήνων μέσα στη νύχτα να αναστραφεί…
(παραμένεις από τις σπάνιες πολιτικές φωνές που δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με αυτό που όλοι βλέπουν μα δεν κατανοούν ούτε κατ’ ελάχιστο, thanks)
4 Ιανουαρίου 2008 στις 7:12 μμ
τσότσος
Καλησπέρα, Καλή Χρονιά «βλέμμα»!
Νομίζω ότι αδικείς τόσο τη δημόσια διοίκηση, όχι γιατί λες ότι είναι διεφθαρμένη (σε μεγάλο βαθμό είναι αλλά η διαφθορά εκπορεύεται από τους πολιτικούς προϊστάμένους της, τους υπουργούς), όσο για την απόδοση: είμαι σε θέση να ξέρω ότι σε επίπεδο στελεχών υπάρχει αξιόλογο δυναμικό που «τροχοπεδείται» από τους υπουργούς (πάλι).
Άρα το πρόβλημα είναι οι πολιτικοί, ειδικά οι σημερινοί κυβερνώντες, που πραγματικά πορεύονται χωρίς σχέδιο και όραμα.
Επίσης η εκπαίδευσή μας δεν είναι τόσο κακή όσο διατυμπανίζεται (δες πώς διαπρέπουν οι Έλληνες φοιτητές που πάνε για μεταπτυχιακά έξω: αν έπαιρναν ελλιπείς γνώσεις εδώ, δεν θα μπορούσαν να σταθούν έξω όσο φιλότιμο και αν είχαν).
Στα υπόλοιπα συμφωνώ.
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι, μετά το όραμα της ΟΝΕ και των Ολυμπιακών, η Ελλάδα «σπρώχτηκε» από τους νέους κυβερνώντες στα γνωστά «καθ’ ημάς»: κομπίνα (όχι ότι δεν γινόταν και πριν, αλλά τώρα έχει αποθρασυνθεί), μιζέρια, κουτσομπολιό, «χλίδα», χυδαιότητα, όλες δηλ. οι κακές «αρετές» του Έλληνα…
ΟΡΑΜΑ χρειάζεται από την ιθύνουσα τάξη, την πολιτική, την επιχειρηματική, την πνευματική φίλε μου!
5 Ιανουαρίου 2008 στις 2:26 πμ
Μαύρο πρόβατο
Καλή χρονιά!
Τώρα με την ψηφιακή τεχνολογία, δε χρειάζεται ν’αλλοιώνεται από το χαλασμένο τηλέφωνο, η φωνή του μπαρμπα-Κώστα…
5 Ιανουαρίου 2008 στις 6:43 πμ
Αντώνης
Ο φόβος δεν είναι το πρόβλημα, ο Maigret εύστοχα δείχνει πώς μπορεί να είναι ευεπίφορος. Το πρόβλημα είναι η παθητικότητα και κάνοντας ένα άλμα από την ατομική στη συλλογική «ψυχολογία», θά’ λεγε κανείς ότι δεν πρόκειται για φόβο αλλά για φοβία.
5 Ιανουαρίου 2008 στις 10:28 πμ
roidis
έχετε απόλυτο δίκιο κ. Ξυδάκη, για τη λέξη και το νόημα της «δημοκρατίας» δεν έχουμε κανένα λόγο να αισιοδοξούμε, με τα ώς τώρα δεδομένα στο τόπο μας, βεβαίως.
5 Ιανουαρίου 2008 στις 5:25 μμ
ευη κ.
Καλη Χρονια.Ειναι σωστα ολα.Ευχαριστω που οι σκεψεις μου γινονται λογια.Συνεχιστε παρακαλω κ Ξυδακη.Επισης η επιλογη των βιντεο μου λεγει οτι αλλο δεν ενοιωσα στο κειμενο.
6 Ιανουαρίου 2008 στις 1:49 μμ
katagelies.gr
ΒΟΗΘΕΙΑ.ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΣΑΝ ΜΑΝΑ. ΣΤΙΣ 17-2-2007 ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΕΡΙΣΟΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ 30 ΩΡΑ 17 ΚΑΙ 15 ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 23 ΕΤΩΝ.ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟ JEEP ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ STOP ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ.ΠΕΘΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 2102029145 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.Το παραπάνω μας ήρθε με email και υπήρξε και επικοινωνία με την μητέρα του θύματος. Παρακαλούμε διαδώστε όσο μπορείτε. katagelies.gr
8 Ιανουαρίου 2008 στις 9:15 πμ
nerina
Θα έλεγα ότι το δεύτερο κομμάτι του κειμένου σας -αυτό της περιγραφής της κατάστασης- θα έπρεπε αυτόματα να οδηγεί στο πρώτο κομμάτι -αυτό των φοβισμένων πολιτών- και αυτό δεν θα ήταν κακό, γιατί ο φόβος αποτελεί και αυτός ένα αναγκαίο στάδιο που πιστοποιεί τη συνειδητοποίηση.
Για μένα το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι πολίτες -έτσι όπως τους οριοθετείτε εσείς, σαν την ευρεία πλειοψηφία δηλαδή- όχι μόνο δε φοβούνται αλλά ούτε καν εκπλήσσονται πια. Δεν είναι παγωμένοι από το φόβο, εξοικειωμένοι απόλυτα μου μοιάζουν. Και η μόνη δημοσκόπηση που έχω για αυτό είναι ακριβώς το σύνολο των δημοσκοπήσεων που εσάς σας οδηγούν στο συμπέρασμα περί φόβου..
Καλή σας χρονιά