Διασχίζεις την πόλη, νύχτα, οδηγώντας μοτοσικλέτα μες στην παγωνιά. Σε σπρώχνει ο χρόνος, ανάμεσα σε φώτα, κάτω από γιρλάντες χυμένες στον ουρανό, που τρέχουν ανάποδα. Διασχίζεις φώτα και σκουπίδια, σαβούρα που σωρεύεται αδιάκοπα ― αυτή είναι η πόλη. Κι η παγωνιά διαπερνά το κράνος, τα γάντια, το αντιανεμικό, η παγωνιά χαρίζει διαύγεια ― αυτή είναι η συνθήκη του μοτοσικλετιστή πόλης, μια παράξενη διαύγεια, μετεωρισμός ανάμεσα στο πηχτό εδώ και το ψυχρό επέκεινα.
Διασχίζεις την πόλη με αυτοκίνητο· είναι ζεστό και βραδύ, προσφέρει άνεση, αλλά απαιτεί εγρήγορση· είσαι μέσα σε κουτί, η επαφή με το έξω είναι έμμεση, με βοηθήματα, κατοπτρική. Η πόλη φανερώνεται διαφορετική: κλειστή, όπως κλειστός κινείσαι μέσα της· η πόλη των αυτοκινήτων είναι επάλληλες κλειστότητες, που δεν τέμνονται, δεν συναντιούνται. Η πόλη των μοτοσικλετών είναι ανοιχτή, με τραύματα, ρεύματα, χαραμάδες, κενούς χώρους.
Στην Πειραιώς, στη μια πλευρά ανεγείρεται το τεράστιο εμπορικό κέντρο: νά το αναιδές σφρίγος του real estate, νά η ανάπτυξη. Απέναντι ακριβώς μια πολίχνη από παράγκες και σωρούς σκουπιδιών, εδώ κι εκεί ανεβαίνει καπνός, οι τρωγλοδύτες μαγειρεύουν πλάι στους ναούς της αγοράς.
Ο καπνός σε σπρώχνει στο μέλλον: όλα γυρνούν στο ίδιο σημείο, σε κατάσταση αδιάφορης ισορροπίας, στέκει κι εδώ, στέκει κι εκεί. Παγωμένος και διαυγής πάνω στη μοτοσικλέτα, σπρώχνεσαι από τον χρόνο, ακολουθείς το διάνυσμα: ό,τι ήδη υπάρχει, φανερώνεται και πιο κάτω. Το άδηλο είναι ίδιο.
Οχι εντελώς ίδιο. Ο κόσμος που ανατέλλει με την ανά έτος γέννηση του Μεσσία, δεν είναι εντελώς ίδιος με του περασμένου έτους. Φέρει πάντα μια υπόσχεση, μια δυνατότητα: για μια απειροελάχιστη διαφορά. Αυτή την τόση δα μετατόπιση ευαγγελίζεται ο Μεσσίας, για όσους μπορούν να το ακούσουν και όσους θέλουν να το πιστέψουν. Και με αυτή τη μεσσιανική μικροώθηση ανά έτος κινείται ο κόσμος μετά Χριστόν. Νά πώς το αφηγείται ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν:
«Οι Χασιδίμ Εβραίοι διηγούνται μια ιστορία για τον κόσμο που έρχεται, σύμφωνα με την οποία τα πάντα εκεί θα είναι ακριβώς όπως εδώ. Οπως ακριβώς είναι το δωμάτιο αυτό τώρα, έτσι ακριβώς θα είναι και στον ερχόμενο κόσμο· εκεί όπου το βρέφος κοιμάται τώρα, εκεί επίσης θα κοιμάται και στον άλλο κόσμο. Και τα ρούχα που φοράμε στον κόσμο τούτο, αυτά θα φορέσουμε κι εκεί. Τα πάντα θα είναι όπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά».
Η προσδοκία τού «όπως τώρα, μόνο λίγο διαφορετικά» θερμαίνει τους νεωτερικούς ανθρώπους, τους βάζει σε τροχιά προς τον αενάως ερχόμενο κόσμο, τους βάζει να λατρεύουν τη διαρκή πρόοδο, ν’ ακολουθούν το διάνυσμα: όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μπροστά. Κι αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετύχουν μόνοι τους αυτή τη μετατόπιση, να ταράξουν την ομοιότητα μετακινώντας ένα τόσο δα κλαράκι, γι’ αυτό υπάρχει ο Μεσσίας. Γι’ αυτό γεννιέται κάθε χρόνο, υπενθυμίζοντας τον ερχόμενο κόσμο, υπενθυμίζοντας τη δυνατότητα του άλλου κόσμου, υπενθυμίζοντας την αδυναμία των ανθρώπων και την ανάγκη του Μεσσία. Η Γέννηση είναι η προσδοκία.
Ολοι προσδοκούν μια τόση δα μετατόπιση· οι μάνατζερ που ξεγελούν τον χρόνο για να κερδίσουν μπόνους, οι ζηλωτές που διεκδικούν όλες τις καλές θέσεις στη Βασιλεία των Ουρανών, οι ρακοσυλλέκτες που αναζητούν πολύτιμα σκουπίδια, οι έφηβοι που κοινωνούν το άλλο σώμα, τα παιδιά που μιλούν με τ’ άστρα, οι μεσήλικες που γυρεύουν απεγνωσμένα να συγκολλήσουν τη ραγισμένη τους πίστη.
Μερικοί δεν προσδοκούν πια. Καταπιάστηκαν με την επιστήμη, τη μεταφυσική, τη θρησκεία, τα διέτρεξαν όλα και τα βρήκαν μάταια. Εμειναν μόνοι, χωρίς πίστη για την τόση δα μετατόπιση προς τον ερχόμενο κόσμο. Σαν τους ήρωες του Φλομπέρ, τους αντιγραφείς Μπουβάρ και Πεκισέ: Δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή. Η ματαιότητα, η σπουδή της ανθρώπινης βλακείας, τους οδηγεί πάλι στην αντιγραφή. Αντιγράφουν τον κόσμο ως έχει. Καμιά αλλαγή, καμιά προσδοκία. Δυο ανθρωπάκοι σκυμμένοι πάνω στο γραφείο τους, με κατάστιχα, ξύστρες, σανδαράχη, αντιγράφουν.
Διασχίζεις τις παγωμένες αρτηρίες διαυγής, καθαρός, χωρίς αισθήματα, μόνο με σκέψεις. Αδειος, ερημωμένος. Κηφισός, Λένορμαν, Πειραιώς, Πανεπιστημίου, Αλεξάνδρας, Συγγρού, Βασιλίσσης Σοφίας, Κηφισίας.
Και τα λοιπά.
Eικον.: Χάρης Κοντοσφύρης
πιθανό mix
5 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Δεκεμβρίου 2007 στις 9:55 μμ
ilias
Right. Στην αρχή τα βουνά είναι βουνά και η θάλασσα θάλασσα.
Μετά, τα βουνά δεν είναι πια βουνά και η θάλασσα δεν είναι πια θάλασσα.
Στο τέλος τα βουνά είναι ξανά βουνά και η θάλασσα ξανά θάλασσα.
Ναι.. κάπως αλλιώς βέβαια….
23 Δεκεμβρίου 2007 στις 1:09 πμ
passer by
Καλύτερα να τα διατρέξεις όλα και να πικραθείς και να ξαναγυρίσεις στο μηδέν, που όμως δε θα είναι πια μηδέν, παρά να μείνεις απλός και ασφαλής, κρυμμένος πίσω από έτοιμα συμπεράσματα.
23 Δεκεμβρίου 2007 στις 1:39 μμ
Κωνσταντίνος Κωστούρος
Μια μικρή μικρή διευκρίνιση. Το τραγούδι Νο.6 της λίστας “Rabbit in Your Headlights” είναι των “Unkle” από το πρώτο τους CD που κυκλοφόρησε το 1988 με τίτλο Psyence Fiction. Το συγκρότημα τότε αποτελούσαν ο James Lavelle και ο DJ Shadow. Οι συνεργασίες σε αυτό το πρώτο άλμπουμ πολλές, από τον Thom Yorke των Radiohead (που τραγουδά και γράφει τους στίχους στο προτεινόμενο τραγούδι) μέχρι τον Jason Newstead των Metallica που παίζει μπάσο σε κάποιο άλλο!
Τα χρόνια πέρασαν, ο DJ Shadow ακολουθεί μια πετυχημένη σόλο καριέρα ενώ ο James Lavelle συνεχίζει να κυκλοφορεί ως Unkle υπέροχα άλμπουμ όπως το πρόσφατο “War stories”.
Το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς στο σημερινό ραδιόφωνο του επαναλαμβανόμενου play list και του «μόνο επιτυχίες» δεν ακούμε τίποτα από όλα αυτά…
Υ.Γ.
Το Rabbit in Your Headlights έχει ένα καταπληκτικό Video (υπάρχει στο You Tube http://www.youtube.com/watch?v=Z3ClCwcCvdQ
23 Δεκεμβρίου 2007 στις 3:04 μμ
nikoxy
Μερσί για τη διευκρίνιση και το λινκ, Κωνσταντίνε.
Τρομακτικό το βίντεο… Δεν τη φανταζόμουν τέτοια την εικόνα του λαγού μπρος στα φανάρια…
28 Δεκεμβρίου 2014 στις 8:56 μμ
Οπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά | βλέμμα
[…] Ενα: […]