«Οι παρελάσεις δεν έχουν θέση στα σχολεία. Να καταργηθούν!» Παραμονές 28ης Οκτωβρίου, η φίλη ήταν κατηγορηματική. Εμπιστεύομαι την κρίση της και το ένστικτό της, είναι αισιόδοξη, ρεαλίστρια. Ωστόσο εγώ μόλις το άκουσα, κυριεύθηκα από σκεπτικισμό. Δεν ήμουν βέβαιος για την ποσότητα προόδου· ότι δηλαδή με την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων θα εξαλειφθούν στρεβλώσεις, θα εξαφανιστεί ο εθνικισμός, θα βλαστήσουν άλλες συνειδήσεις κ.λπ. Συμφωνώ ότι υπάρχει καπηλεία, έχω ακούσει πολλούς δεκάρικους στις σχολικές εορτές· συμφωνώ για την ανία και τη χλεύη που προκαλούν αυτές οι τελετές, καθώς πάντα ισορροπούν στην ακμή του kitsch. Καταλαβαίνω ότι οι έφηβοι με τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια περισσότερο αναγνωρίζονται στα μικροσύνολα της παρέας και στις φυλές των γκέιμς παρά στην εθνική κοινότητα. Παρ’ όλ’ αυτά…
Παρ’ όλ’ αυτά, σκέφτομαι: Η διαρκής αποδόμηση των παλαιών κατασκευών, ετοιμόρροπων ή εδραίων, οδηγεί πού; Στη λύτρωση από δεισιδαιμονίες; Στην επιφώτιση; Σε μια κοινωνία ευτυχισμένων απελεύθερων; Δεν ξέρω.
Καταργήθηκε η στολή στα δημόσια σχολεία ― και παρέμεινε στα ακριβά ιδιωτικά. Καταργήθηκαν ο εκκλησιασμός, η πρωινή προσευχή, η έπαρση σημαίας. Εμειναν συνεπτυγμένες οι παρελάσεις (μόνο οι τελειόφοιτοι) και οι γιορτές, χριστουγεννιάτικες, επετειακές, και τώρα αγγλοσαξονικού τύπου τελετές αποφοιτήσεως. Αρα, ο σχολικός βίος έχει συρρικνωθεί δραματικά τις τελευταίες δυο δεκαετίες· το σχολείο δεν διδάσκει φρόνημα, εθνικό ή θρησκευτικό. Κουτσοδιδάσκει ελληνικά και μαθηματικά για τις πανελλήνιες, ναι. Αλλά δεν διαμορφώνει φρόνημα, δεν πλάθει χαρακτήρες· αυτά πλάθονται σε άλλες σφαίρες του δημόσιου: στα μήντια, στην κατανάλωση, στα λάιφστάιλ των γκάτζετ, στα μούλτιπλεξ και τα στάρμπακς, στα mall και τα internet cafe. Και στην επιρροή της πυρηνικής οικογένειας, όση απομένει.
Ο Θεός ξεθεμελιώθηκε τον 19ο αιώνα· το κενό καταλήφθηκε από τον εθνικισμό, τον μαρξισμό, την ψυχανάλυση. Το απόλυτο επεβίωνε με άλλες μορφές. Στον 20ό αιώνα οι δυτικές κοινωνίες γεύτηκαν άλλα απόλυτα: κομμουνισμό, φασισμό, ολοκληρωτικό πόλεμο. Αρχισε να αποδομείται ο εθνικισμός. Στον 21ο αιώνα συνεχίζονται να αποδομούνται όλες οι συλλογικές αναπαραστάσεις, απομυθοποιούνται οι μεγάλες αφηγήσεις. Οι άνθρωποι κινούνται ατομικά και υπερτοπικά, αθροίζονται σε καινοφανείς εφήμερες κοινότητες. Κινούνται. Προς τα πού;
Εδώ εγείρονται αμφιβολίες. Πρώτη: Ο,τι ισχύει για τη Δύση, την ανεξίθρησκη και φιλελεύθερη Ευρώπη λ.χ., δεν ισχύει στον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή, ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης βλέπουμε μια αντιεθνικιστική και αντιθρησκευτική τάση, ενθαρυμένη μάλιστα από την υπερεθνική κυβέρνηση των Βρυξελλών, στον υπόλοιπο κόσμο φουντώνουν ο εθνικισμός και ο φυλετισμός, αφενός, και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός αφετέρου. Η παγκοσμιοποίηση τελείται άνισα και αντίρροπα. Τα δικαιώματα, οι ιδεολογίες, οι νόμοι δεν έχουν οικουμενική ισχύ, ισχύουν μόνο εντός συνόρων· οικουμενική ισχύ έχουν μόνο τα όπλα, όπως έδειξε προσφάτως η εισβολή στο Ιράκ και το Γκουαντάναμο.
Αλλά και εντός των συνόρων του ξεπερασμένου έθνους-κράτους, τι απομένει μετά την αποδόμηση (την θεμιτή, και ενδεχομένως επιβεβλημένη) των μύθων του Ancien Régime; Δεν βλέπω να εξαλείφεται στην Ευρώπη ο ρατσισμός ή ο εθνικισμός· αντιθέτως αναζωπυρώνεται με ακροδεξιές, σεπαρατιστικές ή λαϊκιστικές εκφράσεις, ενώ στις ΗΠΑ φουντώνει ο νεοσυντηρητισμός και ο φονταμενταλισμός των χριστιανικών σεχτών.
Αναρωτιέμαι: Μήπως η ολοσχερής κατάργηση μιας κάποιας εθνικής-συλλογικής αγωγής στο σχολείο (ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων), ελεγχόμενης από το δημοκρατικό κράτος και την πολιτική κοινωνία, αφήνει το πεδίο κενό, πρόσφορο σε κάθε εθνοκάπηλο δεκανέα, στον ανεξέλεγκτο εμπρηστή που θα ανέβει στο βαρέλι ή στο τσατ ρουμ;
Μήπως οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί οι μετανεωτερικοί που είμαστε, έχουν την ανάγκη να αναγνωρίζονται εντός κάποιας κοινότητας με ελάχιστους κοινούς χαρακτήρες; Σκέφτομαι μήπως ο αναθεωρητικός-αποδομητικός ζήλος εναντίον κάθε μεγάλης συνέχουσας αφήγησης αφήνει πίσω της μόνο συντρίμμια. Σκέφτομαι μήπως αυτός ο κοσμικός μεσσιανισμός, απότοκος μιας τελεολογικής αντίληψης της ιστορίας, μιας πίστης στην αέναη προόδο που σαρώνει το παρόν εν ονόματι του μέλλοντος, αντί να μας οδηγεί στον αναπόφευκτο θρίαμβο του Πνεύματος και του Λόγου, μάς παρασύρει σε έναν νεωτερικό σωρό ερειπίων.
Ο δυτικός άνθρωπος συντρίφτηκε στον 20ό αιώνα από αυτές τις μεσσιανικές θύελλες· επέζησε μόνον όταν πορεύτηκε νηφάλια και μετριοπαθώς. Οι δημοκρατίες συγκροτήθηκαν πάνω σε ένα συνέχον αφήγημα περί έθνους, σε μια φαντασιακή κοινότητα ― φαντασιακή αλλά διόλου ανύπαρκτη. Εχει πεθάνει αυτό το αφήγημα; Κι αν ναι, τι έρχεται στη θέση του;
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27-28.10.2007
29 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Οκτωβρίου 2007 στις 5:36 μμ
stratos
Θα μπορούσαν αντικατασταθούν όλα αυτά (παρελάσεις, κατηχητικό, υποχρεωτικό εκκλησίασμα κλπ.) με την εκμάθηση του αλληλοσεβασμού, να μπει στα σχολεία το μάθημα της ηθικής, να ενταχθεί στα σχολεία η διδασκαλία της δαρβινικής εξέλιξης, να διδάσκεται η ιστορία με βάση το σεβασμό προς την ιστορία των άλλων (βλέπε οπτική Ηροδότου), να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις από την αρχή ακόμη της σχολικής εκπαίδευσης της έντονης άσκησης της κριτικής σκέψης• ώστε να επενδύσουμε στην Έρευνα. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρο…
27 Οκτωβρίου 2007 στις 6:05 μμ
Αθήναιος
Πολύ εύλογα τα ερωτήματά σας. Δεν μπορούμε όμως να αποτιμήσουμε το αποτέλεσμα της κατάργησης της παράλασης –εν προκειμένω– αν δεν περάσουν τουλάχιστον τόσα χρόνια όσα διατηρήθηκε ως τρόπος εορτασμού μιας εθνικής εορτής. Εξάλλου, όπως έχετε γράψει κι εσείς στο παρελθόν, οι ρατσιστές και οι εθνικιστές πουλάνε πράγματα που έτσι κι αλλιώς δεν συζητούνται στο σχολείο. Αφήστε δε που εξαιτίας της παρέλασης τα τελευταία χρονια, πέρασε στα σχολεία ο εθνικιστικός λόγος: Θα κρατάει τη σημαία στην παρέλαση ο Αλβανός;
«Οι δημοκρατίες συγκροτήθηκαν πάνω σε ένα συνέχον αφήγημα περί έθνους, σε μια φαντασιακή κοινότητα ― φαντασιακή αλλά διόλου ανύπαρκτη»
Βασικώς το έθνος, έγινε το όχημα για την ανάπτυξη του καπιταλισμού άνευ του οποίου δεν αναπτύχθηκε ποτέ καμία δημοκρατία.
27 Οκτωβρίου 2007 στις 6:07 μμ
nikoxy
@stratos:
Συμφωνώ.
Mόνο ας λάβουμε υπ’ όψιν, για την οικονομία της συζήτησης τα εξής, σε σχέση με όσα αναφέρετε:
1. Το κατηχητικό δεν είναι υποχρεωτικό βεάβαια. Τυπικά, δεν ήταν καν την δεκαετία ’70, επί χούντας. Ούτε ο εκκλησιασμός είναι υποχρεωτικός. Δεν είναι καν η παρέλαση.
2. Μαθημα Ηθικής υπήρχε παλαιότερα, στο «υποχρεωτικό» εξατάξιο σχολείο. Οπως και Λογικής. Αντικαταστάθηκαν από μαθήματα Δέσμης και Επιλογής.
3. Η δαρβινική θεωρία τυπικά είναι μέρος της διδακτέας ύλης στη Βιολογία, από πολύ παλιά.
4. Η Ιστορία διδάσκεται ανεκτά, όταν διδάσκεται από ιστορικό και όχι από απόφοιτο ΦΠΨ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ ‘απειρον…
Τι θέλω να πω; Η εκπαίδευση δεν πάσχει από έλλειψη φιλελευθερισμού τόσο, όσο από έλλειψη πρακτικότητας και αποτελεσματικότητας, δηλαδή στόχου. Σε τι κοινωνία αντιστοιχεί το σχολείο; Τι προσδοκούμε; Κ.λπ. κ.λπ.
Η μέση εκπαίδευση είναι για κλάματα. Παράγει παρίες.
Η παρέλαση μας μάρανε;
27 Οκτωβρίου 2007 στις 6:21 μμ
nikoxy
O εθνικιστικός λόγος δεν πέρασε στα σχολεία εξαιτίας της παρέλασης. Η υστερία, ναι. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός αναζωπυρώθηκαν επειδή το ήδη υπό κατάρρευσιν δημόσιο σχολείο φορτώθηκε με δεκάδες (ή εκατοντάδες;) αλλοδαπά παιδιά. Σε ποσοστά 30%, 40% ή και παραπάνω.
Ανατράπηκε το μίνιμουμ ανοχής. Και οι μεσαίοι έσπευσαν στα ιδιωτικά σχολεία.
Και πάλι καλά, να λέμε. Στο προχωρημένο Βέλγιο, προχθές, έκλεισαν τα σύνορα…
—
Το άλλο με τον καπιταλισμό, δεν το κατάλαβα. Η Αθήνα, η Ρώμη, διάφορα μεσαιωνικά μορφώματα δημοκρατίας, υπήρξαν διότι ανθούσε ο καπιταλισμός;
Πολύ γραμμικό και μονόδρομο, μου ακούγεται.
27 Οκτωβρίου 2007 στις 7:43 μμ
Αθήναιος
Ο εθνικιστικός λόγος στην Ελλάδα είναι κομματάκι υστερικός. Συμφωνώ με αυτό που λέτε, για τη «δημογραφική ανατροπή» που σημειώθηκε στο δημόσιο σχολείο αλλά οι παραλάσεις και οι εορτασμοί φαίνεται πως δεν βοηθούν για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα και το σοβαρότερο πρόβλημα το έχουν οι Έλληνες. Δλδ ο εθνικιστικός λόγος, δεν είναι ενωτικός, δεν αμβλύνει αντιθέσεις, τις επιτείνει και γιατί να είναι άλλως τε, το έθνος μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους.
Τώρα περί δημοκρατίας κ. Ξυδάκη, ούτε η Αρχαία Αθήνα, ουτε η Ρώμη, ούτε τα μεσαιωνικά μορφώματα αναγνώριζαν την ισότητα, την ισονομία, τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ. Αυτά συνυπάρχουν ( με απειρα προβλήματα εννοείται) με τον καπιταλισμό και την ελεύθερη οικονομία.
Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα με αυτό:»Η μέση εκπαίδευση είναι για κλάματα. Παράγει παρίες.
Η παρέλαση μας μάρανε;»
27 Οκτωβρίου 2007 στις 7:49 μμ
Αθήναιος
Δλδ οι Αμερικανοί που είναι εξαιρετικά φιλόπατρεις, γιατί γιορτάζουν την 4η Ιουλίου με πυροτεχνήματα, χορούς, πάρτυ και όχι παρελάσεις; Στα πάρτυ, χωρούν όλες οι φυλές του Ισραήλ.
27 Οκτωβρίου 2007 στις 8:30 μμ
nikoxy
Περί δημοκρατίας:
Μην περιορίζετε τη δημοκρατία ιστορικά και ανθρωπολογικά. Είναι διάφορη και διακριτή της ελεύθερης οικονομίας, του καπιταλισμού κ.λπ., καίτοι μπορεί και να συμπλέουν.
Στην Αθήνα και αλλαχού, υπήρχαν και ισονομία και ισοπολιτεία, φυσικά, μεταξύ των *πολιτών*. Ο Σωκράτης καταδικάστηκε από πολίτες. Πολίτες δολοφόνησαν τον εχθρό του Καίσαρα πατρίκιο Κικέρωνα, υπέρμαχο της δημοκρατίας, και του κάρφωσαν τα χέρια στην πόρτα της Συγκλήτου.
Δεν ήταν μαζική δημοκρατία όπως η των ημερών μας, με όρους πλήθους και αντιπροσωπευτικότητας. Αλλά ήταν δημοκρατία, μάλιστα *άμεση*, υπό τους ανθρωπολογικούς όρους που υπαινιχθήκαμε πριν.
Στον πυρήνα της συγκρισης του τότε με το τώρα, υπάρχει η διαφορά του τι ορίζουμε Πολίτη και Ανθρωπο. Εξ ου και είναι αστείος αναχρονισμός να προβάλλουμε τα ανθρωπινα δικαιώματα της νεωτερικόιτητας στον θεμελιώδη και επαναστατικό υπό κάθε έννοια 5ο π.Χ. αιώνα της Αθήνας.
27 Οκτωβρίου 2007 στις 8:33 μμ
nikoxy
E, ας μη μοιάσουμε και στη φιλοπατρία στους Αμερικανούς… Σε τόσα άλλα τους κοπιάρουμε.
Είναι σαν να λέμε ότι θα αντικαταστήσουμε το ποδόσφαιρο με το μπέιζ μπολ επειδή συνάδει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν επιτρεπει σωματική επαφή κ.ο.κ.
28 Οκτωβρίου 2007 στις 12:52 πμ
ilias
Οι κουβέντες κύκλους κάνουν …είπαμε η δημοκρατία είναι πάντα ΄΄a venir».
Δεν έχει υλική δομή (δομή της άμεσης εμπειρίας) που να της επιτρέπει ΄΄παρόντα χρόνο΄΄.
Μόνο οι γλωσσικές δομές μας είναι γεμάτες από δαύτη. Σαν μνήμη ή σαν υπόσχεση. Αθήνα,Ρώμη ..και Αμέρικα.. Και δώστου από την αρχή. ..ότι λείπει σαν εμπειρία ας το υποκαθιστά ο λόγος. Δεν θα μπορούσε αυτό να συνιστά και ένα φιλολογικό ορισμό του εθισμού; The form of life of a junky
28 Οκτωβρίου 2007 στις 12:58 πμ
ilias
Ουπς διόρθωση, Αθήνα,Ρώμη ..Rue du vielle du temple και Αμέρικα..
28 Οκτωβρίου 2007 στις 1:00 πμ
ilias
Vieille du temple, pardon!
28 Οκτωβρίου 2007 στις 3:01 πμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
28.10.07
Αναγνωρίζω και σέβομαι και τον σκεπτικισμό του φίλτατου nikoxy και τον προβληματισμό των «συνομιλητών», όμως έχω μιά βασική αντίρρηση:
Στηρίζετε, όλοι, κάποιες σκέψεις σας, κάποια επιχειρήματα, αν όχι όλες και όλα, στη δημοκρατία, όπως αποκαλούμε κάποια καθεστώτα.
Στις αρχαίες επικράτειες, στην ελληνική, στις «δυτικές».
Υπάρχει όμως τέτοιο πράγμα; Υπήρξε ποτέ;
Αυτά που ονομάζετε «δημοκρατία» ήταν, είναι δημοκρατία;
Για να ξαναδούμε τον ορισμό:
Διαφωνείτε ότι ως δημοκρατία (πρέπει να) ορίζουμε το πολίτευμα εκείνο στο οποίο εφαρμόζεται μιά έντιμη διαδικασία (πολλών και πολλαπλών επιπέδων) μετατροπής της βούλησης του δήμου (με την πρωτογενή έννοιά του) σε πολιτικές αποφάσεις διακυβέρνησης, ρύθμισης των σχέσεων των μελών του;
Είδατε να γίνεται αυτό σε κάποια χώρα;
Υπάρχει κάπου δημοκρατία; Υπάρχει κάποια επικράτεια όπου ΔΕΝ κυριαρχεί το πολιτικό κόστος, το πελατειακό σύστημα, η έμμεση διαστρέβλωση ή και νοθεία της ψήφου (Μπούς-Φλώριδα…τί εγινε εκεί αδερφια;;;), της ανάδειξης των υποψηφίων, όπου -στην ουσία, όχι στα χαρτιά ή τους «δεκάρικους»- να μην εφαρμόζεται η «ενός ανδρός αρχή» ή η βούληση των διαπλεκόμενων(*);;;
Ίσως όχι ΟΛΑ τα παραπάνω μαζί και παντού…
{Και φυσικά σε τέτοιου είδους «κουβέντα» δεν χωρούν …ποσοστώσεις δημοκρατίας. Για άλλα βήματα, π.χ. των κοινοβουλίων, αρμόζουν οι ποσοστώσεις. Εδώ κάνουμε σοβαρή συζήτηση! Ούτε διακριτές κατά χρόνο/οικονομία κλπ δημοκρατίες υπάρχουν, αγαπητέ Νίκο. Καθεστώτα που έχουν κάποια δημοκρατικά χαρακτηριστικά υπάρχουν, δημοκρατίες όχι. Αυτά τα «κάποια» ποσοστώνονται, η δημοκρατία όχι}
Και βέβαια το ότι η «πωλούμενη» από τους πολιτικούς «δημοκρατία» είναι φενάκη, πολύ καλά τό έχουν διαισθανθεί οι πολίτες κάθε χώρας και γιαυτό ΑΠΕΧΟΥΝ μαζικά από τις σχετικές διαδικασίες. Ξέρουν ότι δεν τούς αφορούν.
Δείχνουν με την αποχή ότι απορρίπτουν ΣΥΝΟΛΙΚΑ τις, δήθεν, δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν απορρίπτουν την δημοκρατία. Την δήθεν απορρίπτουν. Πολύ περισσότερο μάλιστα απέχουν, αφού οι «μάγκες» πολιτικοί παντός «χρώματος»… τούς έχουν στερήσει το δικαίωμα να δείξουν αυτή τους την απόρριψη με ΛΕΥΚΗ ψήφο, ισόκυρη και ίσα αποτελεσματική με τις άλλες όχι «εξισούμενη» με τις, μη αποτελεσματικές, άκυρες…(**), διότι αλλοιώς θα έννοιωθαν σκληρή τη μαγκούρα του εκλογικού σώματος στη ράχη τους… Την αποχή την κουκουλώνουν, τής δίνουν ποικίλες ερμηνείες, όπως ελευθερία του ατόμου και άλλα πονηρά… Στο λευκό θα κώλωναν.
Δεν ξεχάστηκα, δεν λησμόνησα πως το θέμα είναι οι παρελάσεις κι όλα τα άλλα «εθνικιστικά» στην Παιδεία. Εξέθεσα απλώς τη βάση της σκέψης μου, τη δημοκρατία.
Οι παρελάσεις, οι εκκλησιασμοί, κάποτε και οι υποχρεωτικές …εξομολογήσεις μαθητών, ΜΕΣΑ στο σχολείο, στην αράδα…, οι γυμναστικές επιδείξεις, οι παλιότεροι θα τα θυμούνται αυτά…, ήταν και είναι εκφάνσεις συνάλληλων εξουσιαστικών κύκλων του (καθημαγμένου από πολλές απόψεις) κράτους μας. Και φυσικά πρέπει να εξαλειφθούν, όσες απομένουν. Καμμιά μνήμη δεν υπηρετούν. Μάλλον ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ λειτουργούν, όπως μπορεί εύκολα να δει οποιοσδήποτε δεν είναι τυφλωμένος φανατικός ή συμφεροντολόγος.
Ούτε οι παρελάσεις υπηρετούν ή τιμούν το ’40 (ή το ’21 ή την πρωτομαγιά!), ούτε οι εκκλησιασμοί την χριστιανική πίστη, ούτε οι εξομολογήσεις την «μεταμέλεια», ούτε οι επιδείξεις την αλκή.
Στρατοκράτες, θεομπαίχτες, φασίστες(***) ικανοποιούν μόνον. Τους παρέχουν την απόδειξη ότι ελέγχουν, ότι οδηγούν την κοινωνία.
Όμως τις μνήμες ΠΡΕΠΕΙ να τις κρατάμε ζωντανές. Με γιορτές. Όχι βέβαια με γιορτές μίσους και ψεύτικης αλαζονικής έπαρσης ΝΙΚΗΣ του έθνους, του στρατού, του λαού κατά …μακαρονάδων Ιταλών, …βάρβαρων άπιστων τούρκων, …αιμοδιψών καπιταλιστών. Με γιορτές που να αναδεικνύουν την ανθρωπιά, την ανθρωπιά, την ανθρωπιά, την πεμπτουσία των παραπάνω γεγονότων άξιων γιορτασμού.
Όσο για την εκπαίδευση, αγαπητέ Νίκο, η απάντηση είναι μία: Αν δεν «φτιάχνει» ανθρώπους(****), βράστα.
Αν «τέτοιους» φτιάξει, αυτοί θα γίνουν μετά και καλοί γιατροί και καλοί υδραυλικοί και καλοί σύζυγοι (λίγο τό ‘χεις…). Ακόμα και καλοί παπάδες…
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων
(*) Ο Αϊζενχάουερ, ως ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν ήταν αυτός που πρώτος εκστόμισε (και καθιέρωσε) τον όρο «στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα», προειδοποιώντας τους συμπατριώτες του για την επιρροή του;;;
(**) Έχω δημοσιεύσει εκτενή άρθρα πάνω σ’ αυτά πέρσυ στο «αντί». Δεν «χωρούν» εδώ…
(***) Ο πρωταθλητισμός είναι κι αυτός ενα είδος φασισμού κατ’ εμέ.
(****) Δεν μού διαφεύγει πόσο γενικό και μεγαλόστομο είναι αυτό… Σπεύδω να διευκρινίσω πως για μένα «άνθρωπος» γίνεται ένα παιδί, όταν εκπαιδεύεται να λύνει μόνο του τα μικροπροβλήματά του, π.χ. να ράψει ένα κουμπί του ή πόσο κάνει τέσσερα επί δυόμισυ, πριν καταφύγει στη μαμά του, στον μπαμπά του… Και βέβαια όταν διδάσκεται (κυρίως με το παράδειγμα δασκάλων και γονιών) πως «στη φύση δεν υπάρχει φαγητό τσάμπα»…
28 Οκτωβρίου 2007 στις 3:23 πμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
28.10.07
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ για την αποχή
Αν στίς 11 Νοεμβρίου υπερψηφισθεί ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Π. ή ο Β.Β. ή ο Κ.Σ. είναι βέβαια ένα μείζον πολιτικό (εγώ θα τό ‘λεγα πολιτικαντικό αλλά μήν μέ χαμπεριάζετε…) θέμα.
Αν όμως οι όσοι ψηφίσουν είναι ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ από το «ένα εκατομμύριο» που ψήφισαν το 2004 τον, μοναδικό υποψήφιο, Γ.Π., διανοείστε τί …τζερτζελές θα γίνει;
Αυτή η ΑΠΟΧΗ (αν έτσι γίνει, που δεν είναι και τόσο απίθανο, θυμηθείτε με) θα είναι ένα σκληρότατο μήνυμα όχι μόνο προς τα «συντρόφια» αλλά προς όλο το πολιτικό μας σύστημα. Διαφωνείτε;
α-α-ε
Ν.
28 Οκτωβρίου 2007 στις 9:30 πμ
dimitris-r
Δεν ξέρω πόση, αλλά ποστάρισα κι εγώ λίγη»στρέβλωση», ή μήπως λίγη (επετειακή) αποδόμηση, σήμερα πρωί-πρωί , γιατί το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» μιλάει μέσα μου όσο χίλιες παρελάσεις.
Παντως, Νίκο, η εντός σχολείου, στρατού, διαδικτύου, παρέας, γκατζετ, μόδας ή στυλ οικοδόμηση, όπως ακριβως την περιγράφεις, έχει πάντα καίριο ενδιαφέρον.
Το διάβασα χτες, το ξαναδιάβασα σήμερα με τον καφέ, να ‘σαι καλά!
28 Οκτωβρίου 2007 στις 10:52 πμ
maigret- από τα δεξιά με λαϊκισμό
(το τραβώ επι τούτου, μάλλον λόγω εργασιακής πίεσης Κυριακάτικα, αγνοήστε με)
δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν, ούτε στο παρελθόν, ούτε στους απελθόντες, ούτε σε φαντασιακές κατασκευές, ούτε στη γλώσσα / φωνή μου, ούτε σε συλλογικές δράσεις
είμαι αδέσμευτος, ελεύθερος, ανεξάρτητος,
είμαι ένας ναρκισσευόμενος glocal Νταβέλης
χρωστώ μόνον στις τράπεζες και στην ανάπτυξη,
παρελαύνω σιωπηλά στις ουρές και στα γκισέ, αφήνομαι στα χάδια των τόκων και στις θωπείες της Παγκόσμιας Τράπεζας, αισθάνομαι δέος εμπρός από τη γέφυρα στο Ριο-Αντίριο, ηδονίζομαι στη θέα ενός i-pod,
δεν τη βρίσκω με παρελάσεις και λόγους και…ωχ αδερφέ μου, «πόσο άκυρα και τούτα τα έπη», απαιτούν, ζητούν, επιβάλλουν
μην με κουράζετε, ο σάλαγος και τα έπη με δεσμεύουν
εγώ γράφω ένα έπος του εαυτού, in medias res, σε ιαμβικό ασύλλαβο, τεμπελχανίδικο και αντιστασιακό, με δικαίωμα στην αδιαφορία,
με φαντασιώνομαι ήδη, τί κλέος, τί δόξα;
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ … (κι άλλος κανένας)
ο μόνος μου φόβος μήπως αποδομηθεί το είδωλό μου, μήπως κανείς μου πει και την αλήθεια…
εμπρός για την κατάργηση της πορείας για το Πολυτεχνείο
ζήτω η καπιταλιστική δημοκρατία της Κίνας
28 Οκτωβρίου 2007 στις 12:20 μμ
Αθήναιου Βορβορυγμοί » Blog Archive » Επετειακό
[…] παρελάσεις αν και συμφωνώ πως η συζήτηση για […]
28 Οκτωβρίου 2007 στις 5:56 μμ
Σχολείο, γιορτές κι ένας ωραίος καπουτσίνο « Βιβλία και ξερό ψωμί
[…] λοιπόν με μεγάλη προσοχή το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη για τις παρελάσεις κι επειδή το θέμα με αφορά άμεσα […]
28 Οκτωβρίου 2007 στις 6:00 μμ
annabooklover
Συμφωνώ κι εγώ με τα περισσότερα απ’όσα λέτε. Για κάποιες επιφυλάξεις που έχω έγραψα μόλις στο μπλογκ.
Συμφωνώ και μ’αυτό που λέει ο Αθήναιος για τη γιορτή-πάρτυ.
28 Οκτωβρίου 2007 στις 7:20 μμ
the muppet show girls
Έντονος προβληματισμός και άκρως δικαιολογημένος.
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα από αυτά που γράφετε.
Ο όρος της αποδόμησης έχει κάνει σαρωτικό πέρασμα όχι μόνο από τις επιστήμες, αλλά και την καθημερινή ζωή. Ο μετανεωτερισμός έχει γίνει πανάκεια που πρέπει να υιοθετηθεί άνευ όρων.
Εν προκειμένω πάντως. Θα σας μιλήσω από τη σχετικά πρόσφατη εμπειρία μου. Ποτέ στο σχολείο δεν είχαμε έντονη εθνικιστική προπαγάνδα. Θρησκευτικά όποιος θέλει παρακολουθεί, προσευχή όποιος θέλει συμμετέχει και παρελάσεις ομοίως. Ακόμα και στα μαθήματα δεχόμαστε την δαρβινική θεωρία ( σε σημείο που δε γινόταν αποδεκτή άλλη θεωρία…),εμποτιζόμαστε από κομμουνιστικές ιδεολογίες και κουβεντιάζουμε για τα πάντα. Τουλάχιστον στο σχολείο μου. Γνωρίζω ότι υπάρχουν ακρότητες. Παντού υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Αλλού πρέπει να εστιάσουμε. Και να αποφασίσουμε από κοινού πόσα όρια και κανόνες θα αποδομήσουμε. Για να μην μας μείνουν ερείπια στα χέρια.
Καλησπέρες πολλές.
‘-))
28 Οκτωβρίου 2007 στις 8:23 μμ
εν δυο εν δυο
Τσάμπα χολοσκάτε αδελφοί. Ακούστε το the wall των pink floyd και υπακούστε. Έλληνες αντάρτες στα βουνά, στα σύνορα το είχαν μουσουργήσει. Σάτυρα στη σάτυρα. Δε γράφω τη συνέχεια, έχω κατιτίς αργήσει…
28 Οκτωβρίου 2007 στις 8:54 μμ
Tassos
@ muppet show girls: «Ακόμα (sic) και στα μαθήματα δεχόμαστε την δαρβινική θεωρία ( σε σημείο που δε γινόταν αποδεκτή άλλη θεωρία…).»
Μη μου πεις! Ποιες άλλες θεωρίες σας αποκρύπτουν; Αυτές της «νεαρής» Γης; Ή εκείνες της κούφιας Γης;
Στα σοβαρά τώρα: η θεωρία της εξέλιξης δεν είναι «μια ακόμη θεωρία» – π.χ. αυτή των παράλληλων συμπάντων. Είναι η επικρατούσα θεωρία και για καλό λόγο μάλιστα. Μόνο σε σκοταδιστικές κοινότητες παρουσιάζεται ως απλώς «μια θεωρία».
Και τέλος: πώς είναι δυνατό να συναποφασίσουμε τι θα αποδομήσουμε; Με εκλογές ή με τις ανεξάρτητες αρχές;
28 Οκτωβρίου 2007 στις 8:57 μμ
alberich
Η αποδόμηση των παλιών συλλογικών μύθων, αλλά και η επιτηδευμένη ανασύσταση από τα λείψανά τους άλλων νέων- που εμφανίζονται τεχνητά ως η δήθεν συνέχεια των βίαια παραμερισμένων αφηγήσεων από τις οποίες στην πραγματικότητα απλώς αντλούν τα αποστεωμένα συστατικά τους- είναι όψεις του ιδίου νομίσματος ,συμπτώματα και τροφοδότες μιας κρίσης που δεν έχει βρει την -μοιραία πρόσκαιρη- λύση της.
Εγώ θέλω να ελπίζω ότι ούτε το τέλος της ιστορίας ήρθε, ούτε το προαναγγελθέν τέλος της επινόησης άνθρωπος (που θα σβήσει σαν ένα πρόσωπο από άμμο).Αντίθετα ποντάρω στην απόρριψη αυτής της εκβιαστικής απαίτησης για μια κατά παραγγελίαν -και σε προκαθορισμένα πλαίσια- εκ νέου νοηματοδότηση του κόσμου.
Για το σήμερα (και για την αφασία που περιγράφει ο maigret) υπάρχουν και ισχύουν επιχειρήματα από το οπλοστάσιο του παλιού παραδείγματος.
29 Οκτωβρίου 2007 στις 12:07 πμ
ilias
@ alberich
επιστροφή λοιπόν στα οικονομικά προνόμια της ancien regime. (monde diplomatique -octobre 2007) . Άλλωστε γι¨αυτό δεν δουλεύουμε πλέμπα και ιγκιτάτορες; Για την δημιουργία της κρίσης! Όσο μεγαλύτερη η κρίση τόσο πιο
μεγάλα τα προνόμια . (Προς όφελος του παλιού παραδείγματος βέβαια..)
29 Οκτωβρίου 2007 στις 9:31 πμ
alberich
@ilias
Δεν πρόκειται για επιστροφή.Μετά από τόσα χρόνια αποδόμησης και anything goes, ο θετικισμός ποτέ δεν εκτοπίστηκε από τη θέση του ως η κυρίαρχη μορφή της κυρίαρχης ιδεολογίας.Μπορεί κάλλιστα να αναπτύσσεται παράλληλα με ένα λαϊκό ανορθολογισμό , να τον τροφοδοτεί και να τον αξιοποιεί.
Από την άλλη πλευρά το πολύ ιδεολογικό bricolage το μόνο που κατάφερε ήταν να μεταθέσει τη συζήτηση για τις σχέσεις εξουσίας, την ιεραρχία, και την ετερονομία από το κοινωνικό πεδίο στη σφαίρα του παραμυθιού.Και για όσους νοιώθουν την έλλειψη από την κατεδάφιση του ιερού στο σύγχρονο κόσμο, ιδού τα παλιά/νέα τοτέμ.Βρίσκονται στον πυρήνα κάθε νέου δημοφιλούς μύθου, σε ανατολή και δύση.
29 Οκτωβρίου 2007 στις 9:48 πμ
Αθήναιος
Είσαι αηδιαστικά έξυπνος και πάντα right to the point.
29 Οκτωβρίου 2007 στις 1:14 μμ
ilias
Μάλλον υπάρχει κάποια σύγχυση εννοιών εδώ alberich.
Διαβάζοντας ΄΄παλαιό παράδειγμα΄΄ εγώ αντιλαμβάνομαι βέβαια ΄΄παλαιό παράδειγμα διακυβέρνησης΄΄ δλδ ancien regime και όχι κάτι τόσο γενικό σαν αυτό που περιγράφετε εσείς. Και αναφερόμενος στη Monde αναφέρομαι σε συγκεκριμένο άρθρο που αναλύει τις ΄΄οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Σαρκοζί΄΄, πράγμα που έχει επιπτώσεις και σημασία πολύ πέρα από τη Γαλλία, όπως αντιλαμβάνεστε για προφανής λόγους. (Η Γαλλία ως τελευταίο παράδειγμα κοινωνικού κράτους και μπλα μπλα ).
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι που καλούν σε επιστροφή στις οικονομικές επαναλαμβάνω , προνομιακές μεταχειρίσεις τύπου ancien regime.
Η συνέχεια του σχολίου μου μιλάει για τον τρόπο παραγωγής της κρίσης και της διαχείρισης της κρίσης, που τελικά καταλήγει σε επαναπροσδιορισμό των οικονομικών απολαυών , προς όφελος μιας ολιγαρχίας. Εδώ θα συμφωνούσα για το σχήμα παλιά-νέα τοτέμ ή αλλιώς ΄΄τις τεχνικές εκτροπής και παραπληροφόρησης ΄΄ αν δεν είχα κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τη θέση του θετικισμού που αν κατάλαβα καλά τον θεωρείτε κάτι σαν το σινικό τείχος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
29 Οκτωβρίου 2007 στις 1:37 μμ
alberich
Όντως αναφερόμουν στο παράδειγμα με την έννοια που δίνει ο Kuhn, επειδή με αφορμή τις παρελάσεις στο αρχικό ποστ υπήρχε ένας γενικότερος προβληματισμός πάνω στο θέμα του τί ακολουθεί τη νεωτερικότητα -αν αυτή έχει όντως τελειώσει.
29 Οκτωβρίου 2007 στις 1:40 μμ
ilias
ξέρετε…μπορεί να μην άρχισε και ποτέ
29 Οκτωβρίου 2007 στις 9:59 μμ
γζαρ
φίλε Νίκο, κάποιες σύντομες σκέψεις και ερωτήματα:
– ο σχολικός βίος έχει συρρικνωθεί και μάλιστα δραματικά με την κατάργηση του εκκλησιασμού της πρωινής προσευχής κλπ ;
Αν το δούμε έξω από τη φόρτιση των αναμνήσεων (όπως υπογραμμίζει η αρχική φωτογραφία) θα έπρεπε να αντιστρέψουμε το ερώτημα: ο εκκλησιασμός, η πρωινή προσευχή, η έπαρση σημαίας, οι ανόητοι λόγοι στις εθνικές επετείους από συνήθως βαριεστημένους ανθρώπους συμβάλλουν θετικά στο σχολικό βίο; (Βλέπε το βαθύτατα ανιαρό περιεχόμενο του μηνύματος του Υπουργού Παιδείας που διαβάστηκε υποχρεωτικά στα σχολεία) Πως ακριβώς; Επειδή τα παιδιά κάθονται μαζί στη σειρά-όπως στο στρατό; Δια του παραδείγματος; Ποιού παραδείγματος; Του ανθρώπου – δάσκαλου ή ιερέα που ΄»βγάζει λόγο ή κήρυγμα»; Πείθουν κάποιο από τα παιδιά οι προσωπικότητές τους για να τους πείσουν τα λόγια τους;
– το σχολείο δε διδάσκει φρόνημα;
Προφανώς ναι, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διδάξει -αλλά επίσης προφανώς δεν το πετυχαίνει. Το θέμα είναι ποιό φρόνημα; γιατί; αλλά και με ποιό τρόπο και γιατί μόνιμα αποτυχαίνει.
– η κατάργηση της εθνικής-συλλογικής αγωγής οδηγεί στο ρατσισμό και στον εθνικισμό ;(!) Δηλαδή πριν τη χούντα τι γινόταν στα σχολεία; στη Γερμανία το μεσοπόλεμο; κλπ κλπ. Η αντίδραση των παιδιών στην επίσημη «καθεστωτική» γραμμή, φορέας της οποίας είναι ΠΑΝΤΑ το σχολείο, δεν παίζει κανένα ρόλο στις έστω και ακραίες αντιδράσεις τους;