Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι κρίση ηγεσίας. Είναι κρίση της πολιτικής. Και δεν αφορά μόνο τους προεστούς της Χ. Τρικούπη· η κρίση αυτή, με πολλούς τρόπους, αφορά την πολιτική κοινωνία. Η κοινωνία αισθάνεται και στο δικό της σώμα τα συμπτώματα του νοσούντος ΠΑΣΟΚ, του μεγαλύτερου πολιτικού σχηματισμού της μεταπολίτευσης, που σφράγισε βίους και νοοτροπίες. Οι ιστορικά σκεπτόμενοι πολίτες ενδιαφέρονται να δουν αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει ενιαίο, αξιόμαχο ΠΑΣΟΚ και πώς, διότι από την έκβαση αυτής της διαδικασίας εξαρτάται και η παραγωγή πολιτικής στη χώρα, εξαρτώνται και οι πολυσύνθετες συγκλίσεις και κινήσεις εντός της κοινωνίας.
Το ΠΑΣΟΚ ασφαλώς πληρώνει τη γενικότερη κρίση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά τα ιθαγενή χαρακτηριστικά βαραίνουν αποφασιστικά. Πληρώνει το τίμημα της μαχρόχρονης παραμονής στην εξουσία: τη φθορά και τη διαφθορά. Και τη σταδιακή αδυναμία του να παράγει πολιτική, δυναμικά και με ορίζοντα. Πληρώνει τον ατελή του μετασχηματισμό, ότι δεν μπόρεσε να μεταβεί πειστικά από την κεντροαριστερά της δεκαετίας ’80, με τα ριζοσπαστικά και λαϊκιστικά χαρακτηριστικά, σε μια μπλερικού τύπου κεντροαριστερά το 1996 – 2004. Το ’80 το ΠΑΣΟΚ ένιωθε την κοινωνία να αλλάζει και την ακολουθούσε· μετά το ’96 προσπαθούσε να ποδηγετεί την κοινωνία με εργαλειακό λόγο και τεχνοκρατικό τρόπο. Και δεν είναι θέμα ιδεολογίας· η κοινωνία και το διεθνές περιβάλλον, οι υλικοί όροι, ήταν διαφορετικά. Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι σταδιακά έπαψε να λαμβάνει μηνύματα ή τα ερμήνευε άτολμα και μυωπικά – εξουσιοθηρικά.
Η διαδοχή ηγεσίας το 2004 επιβεβαίωσε την ατολμία και τη στειρότητα. Η ηγεσία παραδόθηκε τελετουργικά στον διάδοχο της δυναστείας, από τον εκσυγχρονιστή ενδιάμεσο ηγέτη που δεν ήθελε να υποστεί αυτός τη στρατηγική ήττα των επερχόμενων εκλογών. Η ήττα όμως δεν ήταν εκλογική, ήταν ήττα επί της ουσίας: το ΠΑΣΟΚ ανέβαλε την ανανέωσή του, κουκούλωσε τις συγκρούσεις, ανέβαλε την παραγωγή πολιτικής. Τραυματισμένο ηθικά, κατηγορούμενο για διαφθορά, αναδιπλώθηκε πίσω από την εύκολη ειδωλολατρία του ονόματος, της δυναστείας. Και οδηγήθηκε στη συντριβή.
Το 2007 το ΠΑΣΟΚ αναζητεί ταυτότητα και ρόλο. Ποιους εκφράζει; Τον μηχανισμό; Τη δυναστεία; ΄Η κάποια υπαρκτά κοινωνικά μορφώματα, με νέες ζητήσεις και απρόβλεπτες δυναμικές; Ο,τι δοκιμάστηκε, η αναβολή, η συγκάλυψη, η σοφτ ιδεολογία, απέτυχε. Τι μένει; Η ρήξη, το άλμα, η επαναφορά στην κοινωνία και τα ρίσκα της: αυτά ενδιαφέρουν τους σκεπτόμενους, ενεργούς πολίτες.
Καθημερινή, 01.10.2007
13 Σχόλια
Comments feed for this article
2 Οκτωβρίου 2007 στις 10:44 πμ
Maigret
φοβάμαι ότι το ΠΑΣΟΚ απορρόφησε, προσομοιάζοντας σε χοάνη / χωνευτήρι, τη συνολικότερη κρίση ‘πολιτικής’ – ίσως μάλιστα κατ’αυτό τον τρόπο προστάτεψε την κοινωνία από τα χειρότερα (μήπως αυτά τα «καταραμένα» κόμματα εξουσίας επιτελούν και θετικές λειτουργίες για το πολίτευμα (;) τεσπα)
όσον αφορά για το…
«Η ρήξη, το άλμα, η επαναφορά στην κοινωνία και τα ρίσκα της: αυτά ενδιαφέρουν τους σκεπτόμενους, ενεργούς πολίτες»
αναρωτιέμαι εάν μπορεί το ΠΑΣΟΚ ως ΠΑΣΟΚ να κατορθώσει κάτι τέτοιο
σε κάθε περίπτωση, το άρθρο σου θέτει αναντίρρητα την πλειονότητα των παραμέτρων του ζητήματος, προσφέροντας και το διακύβευμα…
2 Οκτωβρίου 2007 στις 12:27 μμ
Tsouknida
Ποιά είναι η κοινωνία σήμερα; Ιδού το ερώτημα για κάθε πολιτική
2 Οκτωβρίου 2007 στις 2:17 μμ
aposteiromenos
Πολύ καλό σχόλιο για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ. Το φαινόμενο με τα σοσιαλιστικά κόμματα είναι ερωπαϊκό. Ο λαός τους σιχάθηκε να τα βλέπει να δρούν φιλελεύθερα κάτω απο τις υποδείξεις μιάς νεοφιλελεύθερης ενωμένης ευρώπης και παγκοσμιοποίησης.
Τα σοσιαλιστικά κόμματα εμπνέονται απο της αρχές των μή κρατικοποιήσεων και των παροχών προς τους αδύναμους σε βάρος των προνομιούχων. Αυτά είναι παράνομα στο λεγόμενο ελεύθερο εμπόριο.
Για να επιστρέψουμε στο δρόμο του σοσιαλισμού πρέπει είτε να αλλάξουμε την Ε.Ε. είτε να την απορρίψουμε…. Κάπως έτσι απέτυχε και το ευρωσύνταγμα….
2 Οκτωβρίου 2007 στις 9:46 μμ
ilias
@ Tsouknida
Ποιά είναι η κοινωνία σήμερα;
Που είναι θέλετε να πείτε.
Η κοινωνία υπήρξε ή θα υπάρξει κάποτε.
Προς το παρόν είναι απούσα.
(Κάποιος θα την πήρε και θα έφυγαν , όπως τα λεφτά που είπε και ο Γουώρχολ)
2 Οκτωβρίου 2007 στις 10:21 μμ
SOFISTIS
Ομως για ρίξε μια ματιά εδώ: http://www.sofistis.wordpress.com
3 Οκτωβρίου 2007 στις 3:37 πμ
apasxolisi
Τo blog του απολυμένου από την ΓΣΕΕ Δημοσιογράφου για θέματα εργασίας και ότι άλλο κάτσει…
Το 2004 ΔΕΧΘΗΚΑ «ΚΑΝΙΒΑΛΙΚΗ», ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ αποζημίωση ΑΠΟΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 17 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ …ΜΕ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΕ «ΨΕΥΤΟΑΝΤΑΓΩΓΗ» 100.000 ευρώ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΕ ΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ …ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΜΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ!!
http://apasxolisi.wordpress.com/
3 Οκτωβρίου 2007 στις 9:37 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Πού είναι η κοινωνία σήμερα λοιπόν…
Η Κοινωνία είναι εκεί που πλέον δεν ανέχεται να υποκρίνεται πώς μιλά και σιγεί. Είναι εκεί που δεν πράττει γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλει. Είναι εκεί που η ανάγκη γίνεται συνδρομή. Είναι στα δεκάχρονα κοριτσάκια που ρωτάνε την θειά τους για τον έρωτα, ενώ εκείνη δεν είχε θεία στα δέκα της για να της μιλήσει για την ιερότητά του… Χμ, πολλά και πολλοί θέλουν να μας πείσουν πώς δεν υπάρχει κοινωνία σήμερα, είναι πολλά τα φράγκα άλλωστε…, αλλά όλο και περισσότεροι μέρα με τη μέρα δεν «αγοράζουμε»…!
[Κε Ξυδάκη καθώς φαίνεται τελικά η χαρά της γραφής είναι ίδια! και χειρόγραφα, και ηλεκτρονικά…]
3 Οκτωβρίου 2007 στις 10:21 μμ
sensualmonk
http://sensualmonk.blogspot.com/2007_10_01_archive.html
[συγγνώμη γιά το άκομψο-άσχετο του σχολίου κι ευχαριστώ γιά την κατανόηση, την φιλοξενία, και την ενδεχόμενη βοήθεια]
3 Οκτωβρίου 2007 στις 11:06 μμ
ilias
όπως και να το κάνεις είναι ωραίο να βλέπεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με τις δουλειές τους και να μην τους περνάνε από το μυαλό περίεργα πράγματα…
3 Οκτωβρίου 2007 στις 11:08 μμ
ilias
ουπς ξέχασα!!!
above all real time Rangoon…
Για το Ιράν τίποτα;;;;
4 Οκτωβρίου 2007 στις 12:08 πμ
rallou
ΒΟΗΘΗΣΤΕ! ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΙΡΜΑΝΙΑ.
Free Burma
4 Οκτωβρίου 2007 στις 10:59 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
4-10-07
Απ’ τα φρέσκα στα παλιότερα.
@ Ραλλού
Ελεύθερη… Μεγάλη κουβέντα… Έχει παιχτεί πολλές φορές το έργο.
Πές απλά, νά φύγουν οι τωρινοί δικτάτορες της Βιρμανίας, νά ‘σαι μέσα.
@ Ηλία
Εσύ, έτσι κι αλλοιώς, μονίμως το δικό σου βιολί παίζεις. Που είναι κι ωραίο κάποιες φορές.
@ Β. Σιάπκα
Στα σοβαρά ονομάζετε «κοινωνία» το «τρέχον» συνονθύλευμα ατομικοτήτων;
@ απασχόληση
Έ, και; Άμοιρος των τεκταινόμενων στη ΓΣΕΕ ήσαστε 17 χρόνια τώρα;
@ Σοφιστής
Θα περάσω κι από σάς το συντομώτερο.
@ Αποστειρωμένος
Το φαινόμενο είναι έν και μοναδικόν: Οι Επαγγελματίες της Διαδικασίας, πολιτικοί, συνδικαλιστές, αλλά και ταγοί Πολιτιστικών Συλλόγων ακόμα…. και βάλε πόσοι άλλοι Ε.τ.Δ., παγκοσμίως, έχουν προκαλέσει ασφυξία στον κοσμάκη. Σ’ όλους μας δηλαδή.
Περισσότερα σε παλιότερα άρθρα μου στο «αντί» και στο blog μου αργότερα.
@ Τσουκνίδα
Εγώ θα τό ‘λεγα κάπως αλλοιώς:
Πώς θα δημιουργηθεί μιά κοινωνία σήμερα; Ιδού το ερώτημα για κάθε πολιτική.
@ Αρχαίον Ντέτεκτιβ
Συνεχίζοντας την σκέψη σας θά ‘λεγα πως το ΠΑΣΟΚ θα προσφέρει την ύψιστη (ίσως και τη μόνη…) υπηρεσία του στη χώρα άν διασπαστεί και πάψει να είναι «κόμμα εξουσίας»…
Και με βάση το σκεπτικό της αδυναμίας ύπαρξης «σοσιαλισμού σε μία, μόνον, χώρα» συμπεραίνω ότι, μετά, σύντομα θα διασπασθεί και η ΝΔ.
Κι έτσι θα γλιτώσουμε, ίσως και οριστικά, από αυτή την αηδέστατη και ανηθικότατη «ενός ανδρός αρχή» που τήν ονομάζουν, για να μάς φενακίζουν, «αυτοδύναμη κυβέρνηση».
@ Βλέμμα
Και πάλι συγχαρητήρια. Είστε πολύ πολύ καλός, κε Ξυδάκη μας.
13 Οκτωβρίου 2007 στις 3:55 μμ
Βασιλική Σιάπκα
Kε Παπαδόπουλε
η νοσταλγία μιας άλλης ιδανικής εποχής έρχεται στα συγκαλά της όταν αντικρύζει τα απομεινάρια της. Την σκληρότητά της, την έλλειψη ειλικρίνειας. Ναι, αυτό το συνονθύλευμα ατομικοτήτων είμαστε εμείς, και είμαστε ελεύθεροι να το κοινωνούμε και να το ανατάσουμε. Με τρομάζουν τα τύμπανα του πολέμου, βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο πανικός για ασφάλεια και μόνον. Μπορούμε να συμφωνήσουμε απλώς πως είμαστε ο πολιτισμός των σκουπιδιών και να καθαρίσουμε;