Μετά το Xanadu των βασάλων και των χλιδεμπόρων, μετά τον κουρέλα μπερντέ της μεταπολίτευσης, μετά την «Αυτή–είναι–η–Ελλάδα» του Σαμίνα Σημίτη, μετά τους νταβατζήδες Μπαϊρακτάρη και τις υποκλοπές Βόνταφον, μετά τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με πέτσινα ομόλογα, μετά το «να σ’ αλείψω ασύμμετρα τριχίλιαρα και λάδι» ολοκαύτωμα, μετά… Μετά, τι;
Μεταδημοκρατία.
Η πολιτική ξόφλησε, οι μάζες εγκατέλειψαν τις πλατείες, επικοινωνιολόγοι και γκαλοπιτζήδες κουρδίζουν εικόνες, το νέο ηγεμονικό consesus εξόρισε συγκρούσεις και ανταγωνισμούς, οι πανομοιότυπα κεντρώοι πολιτικοί διαχειρίζονται, οι μάνατζερ κυβερνούν, και η απέραντη μεσαία τάξη, εξουθενωμένη, στα γόνατα, δεν μπορεί καν να φωνάξει, μονάχα δυσφορεί: βαθιά, δομικά, ασταμάτητα.
Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία επιτέλους εκσυγχρονίστηκε· υπερέβη την πολιτική και τις ενοχλητικές συγκρούσεις της, και πότισε μεταπολιτική το συλλογικό σώμα: άχρωμη, εργαλειακή μεταπολιτική, απαξιωτική θεσμών και αξιών, περιφρονούσα τα πρόσωπα, υποσκαπτική της συμμετοχής. Είμαστε μεταδημοκρατία.
Δημοκρατία στα χαρτιά, καζίνο και τσίρκο στην πράξη. Το βίντεο της λαοπρόβλητης Εφης Σαρρή (βλ. YouTube) εκφράζει την κορύφωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο real estate agency «Hellas»: απλό, ανεπιτήδευτο, low budget, ένα b–movie που χαρίζει γέλιο και αναστοχασμό. Είναι η χειροποίητη απάντηση της απρόβλεπτης αγέλης απένταντι στη χλιδάτη υπερπαραγωγή του ντιμπέιτ των μπότοξ. Είναι το συμβολικό πύκνωμα της Μεταδημοκρατίας του Φρέντο. Είναι το «Ολοι ίδιοι είναι».
Kομμένη η πλάκα.
Το πλήθος δυσφορεί γιατί το νόημα αποδήμησε, γιατί η καθημερινότητα είναι δυσβάσταχτη έτσι α–νόητη, γιατί καμιά πολιτική δεν πηγάζει πια από το υποκείμενο που κάποτε ονομαζόταν «Λαός», γιατί οι εναλλακτικές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, γιατί η καταφυγή στην κατανάλωση αντί να ανακουφίζει οδηγεί στα Prozac και βουλιάζει το ήδη αδύναμο νοικοκυριό, γιατί το New Age είναι ακόμη πιο ρηχό απ’ όσο ακούγεται, γιατί η φυγή και ο αναχωρητισμός βυθίζουν βαθύτερα στην ξένωση, γιατί η ερημιά κατοικεί εντός.
Το πλήθος δυσφορεί. Η αισθητική πρόσληψη της φύσης (ωραίο το τοπίο!), η οικοπεδοφαγία, οι ταχείς αυτοκινητόδρομοι, τα παϊδάκια μες στο δάσος, η αφθονία δικτύων 3G, δεν γεμίζουν το κενό, δεν γεμίζουν νόημα την άδεια ζωή. Η λατρεία του σμιλεμένου σώματος και της cool νεότητας, τα σκετς των τηλεκηρύκων, οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες των κάθε λογής μανατζαρέων, δεν γεμίζουν νόημα τη γυμνή ζωή.
Το πλήθος σαλεύει. Αντιδρά. Φορά μαύρα. Στέλνει sms. Αναζητά την απολεσθείσα συλλογικότητα, το χαμένο σώμα, και το βρίσκει πρόχειρο, ψηφιοποιημένο ήδη, στο address book του κινητού και του λάπτοπ: το τέτοιο συλλογικό σώμα είναι απελπιστικά ρικνό, μια σκιά, είναι ουσιαστικά η παρέα και οι γνωστοί, αλλά είναι το μόνο ίσως σημείο εκκίνησης για την επανεύρεση του συλλογικού παιχνιδιού. Και μπορεί να πολλαπλασιαστεί, να πάει μακριά, σαν αλυσίδα από φρυκτωρίες. Οταν τα νεωτερικά δίκτυα ξεμένουν από σήμα, τα μεταδίκτυα συγκροτούνται ξαναβρίσκοντας το αρχαϊκό φλόγα-με–φλόγα, σώμα-με–σώμα.
Η μεσαία Ελλάδα δυσφορεί. Ξεφυσάει, σιχτιρίζει. Μα όπου κι αν στραφεί, αντικρίζει τοίχους. Εχασε την πίστη, έχασε τον λόγο. Η πίστη έγινε δεισιδαιμονία, έγινε φανατισμός· ο λόγος έχασε την κριτική του δύναμη, έγινε εργαλειακός, έγινε σύμβαση και χειραγώγηση. Η πολιτική διεξάγεται με αναθέσεις σε εργολάβους, με outsourcing. Η έκλειψη όλων αυτών επιτείνει τη δυσφορία. Κενό.
Στην πολιτική δεν υπάρχει κενό. Ούτε νοείται κοινωνία χωρίς συγκρούσεις. Κάποιος θα σπεύσει να συμπληρώσει το κενό. Και οι απωθημένες συγκρούσεις όσο κι αν μετατεθούν, θα εκδηλωθούν πιο βίαιες από ποτέ, τυφλές· και τότε, διόλου δημοκρατικές.
Οι εκλογές είναι μια στιγμή, η δυσφορία είναι διαρκής· θα συνοδεύει το μεσαίο πλήθος διαρκώς, όσο δεν αίρονται οι αιτίες που τη γεννούν, όσο η οντολογική, η υπαρξιακή διάσταση της πολιτικής, αυτή που εννοηματώνει τη ζωή, θα παραμένει εξόριστη, όσο η υπόσχεση για πραγμάτωση της επιθυμίας και πλήρωση του εαυτού θα παραμένει κενή και ανεκπλήρωτη. Οσο η ζωή κυλά ορισμένη τεχνοκρατικά σε ράγες, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, η δυσφορία είναι η συνθήκη μας, είναι το πεπρωμένο μας, είναι η ζωή μας.
Σηκώστε τον ποδόγυρο! Διαπλέουμε τη Μεταδημοκρατία της Δυσφορίας…
Ένα βλέμμα, Καθημερινή 09.09.2007
22 Σχόλια
Comments feed for this article
9 Σεπτεμβρίου 2007 στις 10:56 μμ
greekGAYLOLITA
Crash,boom,bang με τους πλαστικοποιημενους μας αεροσακους σε πληρη αναπτυξη και το απευχομενο ιδιοτελες να επελαυνει.
Τωρα τιποτα δεν ειναι ιδιο…
10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 5:40 πμ
Αντώνης
αφόρητα ακριβές
10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 1:19 μμ
Maigret
Aυτές τις ημέρες των επανασυσπειρώσεων, η αληγορία του Αμπρότζιο γίνεται σκληρή πραγματικότητα. Στον καθρέφτη της δυσφορίας του πλήθους, δύο τα είδωλα: η κακή διακυβέρνηση και το δύσμορφο πλήθος. Διττή η απώλεια της virtu. Με την αρωγή νεότευκτων φόβων. Επέκεινα του διλλήματος μεταξύ καλής και κακής διακυβέρνησης, η απειλή της μη διακυβέρνησης. Το νέο δίλημμα. Υπαλλαγή της δυσφορίας με φόβο. Αρκεί η δυσφορία για την απάντηση και την υπέρβαση ή μήπως όχι; Τί ωραία η Σιένα, να ξαναπάμε, τί ωραίος κι ο Νικ δε στριπερ….play it again Sam!
10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 5:32 μμ
scalidi
«…Kομμένη η πλάκα.
Το πλήθος δυσφορεί γιατί το νόημα αποδήμησε, γιατί η καθημερινότητα είναι δυσβάσταχτη έτσι α–νόητη, γιατί καμιά πολιτική δεν πηγάζει πια από το υποκείμενο που κάποτε ονομαζόταν «Λαός», γιατί οι εναλλακτικές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, γιατί η καταφυγή στην κατανάλωση αντί να ανακουφίζει οδηγεί στα Prozac και βουλιάζει το ήδη αδύναμο νοικοκυριό, γιατί το New Age είναι ακόμη πιο ρηχό απ’ όσο ακούγεται, γιατί η φυγή και ο αναχωρητισμός βυθίζουν βαθύτερα στην ξένωση, γιατί η ερημιά κατοικεί εντός.
Το πλήθος δυσφορεί. Η αισθητική πρόσληψη της φύσης (ωραίο το τοπίο!), η οικοπεδοφαγία, οι ταχείς αυτοκινητόδρομοι, τα παϊδάκια μες στο δάσος, η αφθονία δικτύων 3G, δεν γεμίζουν το κενό, δεν γεμίζουν νόημα την άδεια ζωή. Η λατρεία του σμιλεμένου σώματος και της cool νεότητας, τα σκετς των τηλεκηρύκων, οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες των κάθε λογής μανατζαρέων, δεν γεμίζουν νόημα τη γυμνή ζωή…» Ξέρετε, κάτι τέτοια κείμενα που κάνουν ορατό το κενό, που το δείχνουν και το οροθετούν τόσο καλά, μπορεί και να γεμίζουν το κενό, όσο κι αν το πλήθος δυσφορεί… Άλλωστε ακόμη κι όταν ευφορεί το πλήθος, δεν είναι βέβαιο ούτε ότι έχει σοβαρούς λόγους για να το κάνει ούτε ότι ευτυχεί το ίδιο ούτε ότι ευτυχεί κι ευημερεί το άτομο. Πρέπει να μην είναι και το άτομο κενό και να μην παρασύρετε από κανένα πλήθος στην κενότητα της ευφορίας του.
10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 5:35 μμ
scalidi
διόρθωση: «παρασύρεται» ήθελα να γράψω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεως… :)
10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 6:31 μμ
ilias
a multitude is not a people….
but an over simplification can easily be a confusion…
12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 7:33 πμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
12.9.07/08.00
Αγαπητέ Nikoxy,
συγκροτημένο, ως συνήθως, το άρθρο σου δεν διέκρινα όμως πουθενά την …ταμπακιέρα. Και ρωτάω:
Μα τί άλλο εκτός από ΜΕΤΑδημοκρατία θα είχαμε ΜΕΤΑ από αυτό που, τόσο φιλάρεσκα, τό αποκάλεσαν ΜΕΤΑπολίτευση, για να «μασκάρουν» την «ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ» σε -περίπου…- δημοκρατικό πλαίσιο, ΜΕΤΑ το δικτατορικό;
Τήν θεμελίωσε αρχικά ο μακαρίτης Κ. Καραμανλής με την ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ «αναλογική» και τις, δήθεν, ισχυρές (διάβαζε: μονοκομματικές) κυβερνήσεις του.
Τήν ενίσχυσε, μέχρις αηδίας, ο μακαρίτης Α. Παπανδρέου με την αναθεώρηση του -ήδη αυταρχικού!- Συντάγματος επί το …πρωθυπουργικότερον, και τις, δήθεν, ισχυρές (ξαναδιάβαζε: μονοκομματικές) δικές του κυβερνήσεις.
Έτσι καπελλωθήκαμε -33 χρόνια!- τον ΙΣΧΥΡΟ δικομματισμό και τις ΑΝΙΚΑΝΕΣ κυβερνήσεις του.
Και μπουχτίσαμε από ακυβερνησία («έξω πάμε καλά», «εγώ απλώς προήδρευα» κ.ά.τ. πολλά) και πλημμυρίσαμε στους κλαδικούς, στα λαμόγια, στα δικά μας παιδιά, στους κουμπάρους…
Αυτοί ήταν και είναι στ’ αλήθεια ΙΣΧΥΡΟΙ.
Είχα τη δυστυχία να τα προβλέψω όλα αυτά σε άρθρο μου(*) το 1974. Τέτοιος ΜΕΤΑ Χριστόν προφήτης…
Ας τούς κάνουμε τώρα το χατήρι και ας τούς αναγκάσουμε να κυβερνήσουν ΜΑΖΙ -όπως λέει άλλωστε το «σλόγκαν» και των δύο… οποία σύμπτωσις…- με το να τούς ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΟΥΜΕ για να μην πάρει κανείς τους αυτοδυναμία και μάς ξανακαπελλώσει με «ισχυρή» κυβέρνηση!
Τα παράπλευρα πολλαπλά ωφέλη που θα έχουμε ως λαός, ώστε να μην καταλήξουμε ΜΕΤΑλαός…, θα τα αναπτύξω ΜΕΤΑ τις εκλογές, εδώ κι αλλού, για να μην θεωρηθεί ότι κάνω οποιουδήποτε είδους ψηφοθηρία τώρα.
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος
(*) Τίτλος του: Ισχυρές και «ισχυρές» Κυβερνήσεις.
Δημοσιεύτηκε στις 26-9-74 σε γιαννιώτικη ερασιτεχνική εφημερίδα και λίγο αργότερα -ταυτόχρονα όμως!- στην «Αυγή», τον «Ελεύθερο Κόσμο» και την «Καθημερινή», χωρίς να έχω «κονέξια»… Απλώς τούς τό είχα στείλει (όπως και σ’όλες τις άλλες) δακτυλογραφημένο ως πρωτότυπο.
Αν κανείς θελήσει να τό διαβάσει, ας μού στείλει e-mail στο nap.pap@tee.gr, να τού τό στείλω.
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 9:58 πμ
Mirage
Για όλους όσους είναι αναποφάσιστοι τα πράγματα είναι απλά! Όσοι απέχουν, ρίξουν άκυρο ή λευκό, ουσιαστικά θα χαρίσουν την απόφαση στους «χούλιγκαν» των κομμάτων, οι οποίοι θα κατέβουν να ψηφίσουν «δαγκωτά» το δικό τους κόμμα.
Ακόμη και στα 2 μεγάλα κόμματα που σηκώνουν στους ώμους τους στον ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ, που άφησαν το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον να απαξιωθούν, συνεχίζουν να υπάρχουν οι φανατικοί οπαδοί που εθελοτυφλούν. Σε ποδοσφαιρική ορολογία τους ονομάζουμε «ανεγκέφαλους».
Η συνέχεια εδω -> http://notes-mirage.blogspot.com/2007/09/to.html
Εάν εκφράζει και εσένα το μήνυμα, διέδωσέ το …! (σημείωση: δεν θεωρώ πως με την προτροπή μου αυτή επηρεάζω κανέναν «πολιτικά» με την παραδοσιακή – κομματική έννοια)
Να γνωρίζεις πως σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, απαιτούνται ΜΟΝΑΧΑ 6 hops (6 διαδοχικές αναμεταδώσεις, 6 διαδοχικοί άνθρωποι που θα διαδώσουν το μήνυμα στόμα-με-στόμα, SMS με SMS, eMail με eMail στους γνωστούς τους) για να το μάθει όλη η Ελλάδα …
————- Μήνυμα ——————–
Όχι στην αποχή, άκυρο, λευκό! Συμμετοχή! Αυτοί μας δίχασαν, εμείς θα τους ενώσουμε. Το Λευκό ας γίνει Λαχανί: http://notes-mirage.blogspot.com/2007/09/to.html
————- Μήνυμα ——————–
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 3:36 μμ
ilias
Μη λες στο κόσμο τι να κάνει. Αντί να καταδικάζεις την αποχή με αβέβαια επιχειρήματα καλύτερα θα ήταν να ήξερες πως να την μεταφράσεις σε κάτι άλλο από φοβέρες για σπατάλες και παρόμοια. Κι αν κάποιος θέλει να σπαταλήσει και να σπαταληθεί; Στο κάτω κάτω η πολυτέλεια δεν είναι το αντίθετο της φτώχειας αλλά του αγοραίου .
Αλλά που μυαλό …όταν το έχεις βάλει εθελοντή στα κομματικά σύνορα…
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 7:03 μμ
Αθήναιος
Το πλήθος δυσφορεί γιατί το νόημα αποδήμησε, γιατί η καθημερινότητα είναι δυσβάσταχτη έτσι α–νόητη, γιατί καμιά πολιτική δεν πηγάζει πια από το υποκείμενο που κάποτε ονομαζόταν «Λαός», γιατί οι εναλλακτικές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, γιατί η καταφυγή στην κατανάλωση αντί να ανακουφίζει οδηγεί στα Prozac και βουλιάζει το ήδη αδύναμο νοικοκυριό, γιατί το New Age είναι ακόμη πιο ρηχό απ’ όσο ακούγεται, γιατί η φυγή και ο αναχωρητισμός βυθίζουν βαθύτερα στην ξένωση, γιατί η ερημιά κατοικεί εντός.
Νομίζω πως όποιος κάνει όλα τα παραπάνω, δεν θα χρειαστεί ποτέ του Πρόζακ, να ναι καλά ο άνθρωπος. Δλδ έχω αρχίσει να πιστεύω πως όλα αυτά έιναι μύθος γιαυτό και διατηρούνται υψηλά ως ιδεατά και αξίες. Θα έλεγα μάλιστα πως η καταφυγή σε όλα αυτά είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατέψεις τον εαυτό σου από την υπαρξιακή κατάθλιψη.
On a (not so )different tone. Το πιο αισιόδοξο και βαθιά πολιτικό κείμενο για τις εκλογές ήταν βέβαια η συνέντευξη του Μπάουμαν κι ας μην αφορούσε στις εκλογές. Όπως ο Σοφοκλής ανυπομονούσε να γεράσει για να γλυτώσει από τις σεξουαλικές ορμές, έτσι κι εγώ ανυπομονώ να γεράσω για να γίνω cool ( ελπίζω τουλάχιστον).
Και κάτι εντελώς άσχετο. Ο Μπάουμαν δεν είναι σοσιαλιστής φιλεύθερος αλλά σκέτα φιλελεύθερος κι ας αυτοπροσδιορίζεται με τον πρώτο τρόπο. Φαίνεται, όταν θα ήταν στο πανεπιστήμιο θα προσπάθησε να ρίξει καμια γκόμενα μιλώντας της για τον Διαφωτισμό και έφαγε πόρτα κι έκτοτε προσπαθεί να το απαλύνει, απόλυτα θεμιτό–ο Διαφωτισμός, λειτουργει καλά ως γκομενοπαγίδα μόνον αν είσαι γυναίκα κι έχεις αριστερούς θαυμαστές. (:-P )
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 7:17 μμ
Αθήναιος
Αλλά αυτή η αναφορά του Μπάουμαν στο πλαίσιο, η αναφορά στον Θεό εν γένει, προς τί; Είναι άραγε κάτι σαν προαπαιτούμενο η δήλωση ότι ο Θεός είναι αναγκαίος για να δημοσιευθεί ένα άρθρο στην «Κ»;
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:20 μμ
nikoxy
Αθήναιε,
γιατί να έρθει με το στανιό στα μέτρα σας ο Μπάουμαν;
Δηλαδή, να του κόβαμε τις σκέψεις του περί Θεού για να είναι κορέκτ;
Αυτά είπε, αυτά λέει και στα βιβλία του, αυτά βάλαμε.
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 10:18 μμ
ilias
Τώρα ..δεν θέλω να απογοητεύσω κανένα αλλά ο μακαρίτης ο Borges είπε μόνος του και χωρίς να τον ζορίσει κανείς πως αναγκάστηκε να φτάσει τα 80 για να γλυτώσει από την λίμπιντο, που προφανώς τον κυνηγούσε κατά πόδι…
Να γιατί χρειάζονται τα social networks ….
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 11:38 μμ
Αθήναιος
κ. Ξυδάκη, έχω διαβάσει μόνο ενα βιβλίο του Μπάουμαν, τη «Μετανεωτερικότητα και τα δεινά της», βέβαια και λέω αύριο να αγοράσω τη «Ρευστή Αγάπη» για το Σαββατοκύριακο γιατί με ιντρίγκαρε η συνέντευξη. Άλλως τε, η αγάπη είναι πάντα΄ενα σκάνδαλο, όπως έχετε πει κι εσείς.
Ενας Φιλελεύθερος, πάντα εκφράζει τις ιδέες του με παρρησία. Όμως, μέσα στο τοπίο του ζόφου και της θρησκόληπτης δεισιδαιμονίας, αισθάνεται το χρέος να μην χαρίζει ούτε μισό καστανάκι στη λαίλαπα της θρησκείας, τουλάχιστον στο δημόσιο λόγο του. Όλοι αναγνωρίζουμε την ανάγκη της θρησκευτικότητας αλλά το μένος μας εναντίον της οργανωμένης θρησκείας πρέπει να παραμένει άκαμπτο. Έχουμε χρέος να υπογράφουμε με τον τρόπο του αγαπημένου σας Βολταίρου :»Τσακίστε την Εκκλησία».
Είμαστε τραγικά μόνοι, με τον τρόπο ακριβώς που περιγράφετε στο άρθρο. Αυτός είναι ο καιρός μας, εδώ και τώρα μας έλαχε να ζήσουμε. Μόνο που το αίτημα για ελευθερία, αυτό δλδ από το οποίο πάσχει αυτός ο τόπος δεν σημαίνει το δρόμο προς μία διέξοδο ( κάτι τέτοιο είναι αηδιαστικά new-orthodox) είναι ο μόνος τρόπος να βιώνεις την υπαρξιακή σου αγωνία με μία αξιοπρέπεια.
Ο μακαρίτης ο Borges, έκανε στο τέλος του 20αι ( ο 1988 το διάβασα στο «Τέταρτο» θαρρώ) ένα γάμο του 19ου αι. Ε, ας μας μιλήσει κανείς άλλος για το τέλος της λίμπιντο για να μην πω ότι κανονικά θα έπρεπε να παίρνουμε απόλυτα στα σοβαρά μόνον όσα γράφονται από συγγραφείς που μπορούν– όταν τα γράφουν– να έχουν στύση.
13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 11:57 μμ
nikoxy
Ω, ναι!
Ο Βολταίρος τσάκιζε την Εκκλησία και έγλειφε τις μπριζόλες που γλιστρούσαν απ΄το τραπέζι της Μεγάλης Αικατερίνης… Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο…
«να βιώνεις την υπαρξιακή σου αγωνία με μία αξιοπρέπεια»:
αγωνία αλλά με dignity, λοιπόν; Με τον ταφτά ατσαλάκωτο; ΟΚ.
(«δύο καρπούζια δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη» – Ντοστογιέφσκι)
14 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:42 πμ
Γεώργιος Χοιροβοσκός
Αθήναιε,
Επετρεψέ μου να προτείνω το
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΟΝΟΙ: Η ΗΘΙΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
Ζίγκμουντ Μπάουμαν
Μετάφραση Ρικας Μπενβενίστε
Ακολουθεί απόσπασμα
Οπως γράφει ο σπουδαιότερος φιλόσοφος της ηθικής στον αιώνα μας, ο Έμμανουέλ Λεβινάς, η ηθική στάση συνίσταται στο να ύπάρχεις-γιά τον Άλλον (κι όχι απλώς να υπάρχεις δίπλα του ή να υπάρχεις μαζί του). Να τηρείς ηθική στάση σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τον Άλλον να πράττεις, πιστεύοντας ότι η ευημερία του Άλλου είναι πολύτιμη και χρειάζεται την προσπάθεια σου για να διατηρηθεί και να αυξηθεί, ότι οτιδήποτε κάνεις ή δεν κάνεις την επηρεάζει, ότι εάν δεν το κάνεις εσύ, μπορεί να μη γινόταν καθόλου, και ότι ακόμη κι αν μπορούν να το κάνουν, ή το κάνουν, κι άλλοι, αυτό δεν σε απαλλάσσει από την ευθύνη να το κάνεις ο ίδιος… Κι αυτό το υπάρχεις-γιά δεν έχει όρια (εάν πρόκειται να είναι ηθικό, κι όχι απλώς αποτέλεσμα συμφωνίας) – δεν εξαρτάται από το τί κάνει, ή δεν κάνει, ο Άλλος, από το αν αξίζει η φροντίδα σου, αν σου ανταποδίδει τα ίσα.
Είναι «όλα» όσων την απουσία επισημαίνει ο Νίκος. Και είναι μόνον ένα πράγμα, μια σκέψη, μια ουσία!
Κάπου εδώ μπαίνει πλέον ο Θεός… όχι ο Θεός των τηλε Ευαγγελιστών βέβαια;-)
14 Σεπτεμβρίου 2007 στις 10:38 πμ
Στουδίτης
…ή όπως θα έλεγε κι ο Κάλλιστος Ware (κι όχι μόνο…), Γιώργο, «εσύ είσαι το σημαντικότερο πρόσωπο για μένα», το εγώ να γίνει εσύ…το αντίστροφο, δηλ. το, εγώ είμαι το σημαντικότερο πρόσωπο για σένα, είναι αλλουνού δουλειά…
14 Σεπτεμβρίου 2007 στις 3:48 μμ
Ναυσικάα
Liberté, égalité, propriété!
14 Σεπτεμβρίου 2007 στις 10:01 μμ
ilias
et la politique du real » estaté »!
16 Σεπτεμβρίου 2007 στις 3:23 πμ
@@
Ah! j’ai oublier a dire, que l’accent c’est ne pas que aigu, mais ca se trouve aussi dans nos culs!
19 Σεπτεμβρίου 2007 στις 5:43 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
Εντάξει ο Εμμανουέλ Λαβινάς αλλά εγώ το θυμάμαι απλούστερα:
«Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό»
ή κι αλλοιώς
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λές εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τη γη, αν δεν σωθεί εγώ φταίω».
Είμαι πολύ μακρυά;;;
Ναπολέων
31 Αυγούστου 2008 στις 12:22 μμ
Νοσφεράτος
Τωρα το ειδα …εξαιρετικό κειμενο.
Παντως η Μεταδημοκρατια μου φαινεται οτι αποκτα και μια νομιμοποιητική βαση : Τον Κυνισμό (ενα μιγμα ειρωνιας, δυσπιστιας καγχασμου και κρυφής επιθυμιας για συμμετοχή στο Μεγάλο Φαγοπότι …)