Το «Τέλος» του Νίκου Αλεξίου είναι το πιο εντυπωσιακό έργο που έχω δει στο ελληνικό περίπτερο από το 1997 καιένα από τα πιο ολοκληρωμένα έργα της φετινής Μπιενάλε. Ο 47χρονος καλλιτέχνης πήρε το μοτίβο του ψηφιδωτού δαπέδου από τη Μονή Ιβήρων του Αγίου Ορους και το μετέτρεψε σε γιγάντιες δαντέλες αιωρούμενες από την οροφή και σε πολύχρωμο animation που προβάλλεται πίσω τους. Το σύνθεμα είναι μια εκπάγλου κάλλους παραίσθηση, ένα αχειροποίητο σχέδιο που ιριδίζει και πάλλεται. Eίναι ο ίλιγγος του pattern, είναι η ψυχεδέλεια της διακόσμησης, κι είναι βαθιά υπόκλιση στη μη αναπαραστατική τέχνη, την τέχνη τη λατρευτική και μοντερνιστική.
Κατά τη δική μου ανάγνωση, ο Αλεξίου, καλλιτέχνης με θηριώδες ένστικτο, κινούμενος από τη μέθη της επανάληψης, οδηγείται σε μια ένυλη έκφραση της νοεράς προσευχής, της μονολόγιστης («Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό»), και το έργο όσο το βλέπεις και το ξαναβλέπεις εισέρχεται στην καρδιά σου, ας πούμε όπως λέει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος ότι εισέρχεται η Ευχή. Φέρει την ίδια μέθη του καθαρού κάλλους που φέρουν τα έργα του Κλέε και του Μοντριάν, τα αραβουργήματα της Αλάμπρα, τα μωσαϊκά της Δήλου.
Κάτω από τον αιθέρα των σχεδίων, μια εγκατάσταση: δείχνει τα απομεινάρια της ύλης, ό,τι αφαιρέθηκε για να φανεί το σχέδιο· δείχνει την κουζίνα της κατασκευής. Αλλά και δεν αποφεύγει τη φλυαρία, καθώς σωρεύει βιβλία, κείμενα, και άλλα φιλολογικά στοιχεία (τη βιβλιογραφία), τόσο στερεότυπα πια σε κάθε εννοιολογίζουσα installation. Παρά ταύτα, η φιλολογία του εδάφους, με τη σκηνοθεσία των εστιακών φωτισμών, δεν μειώνει αποφασιστικά το τελικό αποτέλεσμα. Η αχειροποίητη φόρμα ίπταται υπεράνω, και επαναλαμβάνεται μεθυστική, πανίσχυρη.
Εικον.: Nikos Alexiou, The End, 2007. Photos by Panos Kokkinias, 2007, all rights reserved.
Καθημερινή, 17.06.2007
Σχεδόν σχετικό, ζεν, από το blog του Alberich:
Αυτά που εξομολογούμαι είναι χωρίς σημασία, γιατί τίποτε δεν έχει σημασία…
Καταλαβαίνω απόλυτα τις γυναίκες που κεντούν από μελαγχολία και αυτές που πλέκουν βελονάκι, γιατί η ζωή υπάρχει. Ζωή είναι να πλέκεις με το βελονάκι τις προθέσεις των άλλων. Κροσσέ των πραγμάτων, διαλείμματα, τίποτα…
31 Σχόλια
Comments feed for this article
14 Ιουνίου 2007 στις 11:46 πμ
Στουδίτης
«…είναι βαθιά υπόκλιση στη μη αναπαραστατική τέχνη…
…οδηγείται σε μια ένυλη έκφραση της νοεράς προσευχής…
…εισέρχεται στην καρδιά σου, ας πούμε όπως λέει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος ότι εισέρχεται η Ευχή…»
Ειλικρινά, πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να συμβεί κι ότι όντως σας συνέβει;
Αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, παρόμοιο συμβάν διευρύνει ουσιωδώς την παραδεδομένη εμπειρία και γνώση…
Ή μήπως μια «εκπάγλου κάλλους παραίσθηση» από «έναν καλλιτέχνη με θηριώδες ένστικτο» αναιρεί όλα τα παραπάνω;
14 Ιουνίου 2007 στις 12:33 μμ
πουλακι ιοιο
Μου αρεσε το εργο του ν.αλεξιου σαν ιδεα και σαν υλοποιηση απ’ ότι καταφερνω να καταλαβω από φωτογραφιες μονο. Η αυρα ολων των επισκεπτων της μονης που πατησαν αυτό το δαπεδο ανα τους αιωνες. Η προσηλωση ετων του καλλιτεχνη , η καθημερινη δουλεια, το ότι κάθε μερα βρισκονταν εκει δουλευοντας γι αυτό. Το εργο γινεται ένα αποθηκευτικο μεσο για όλα τα παραπανω χωρις να υποδηλωνει θρησκευτικοτητα που μπορει να εχει ο αλεξιου η να μην εχει. Αλλα μονο την παρουσια την συνεχεια και την επαναληψη.
Μου αρεσε που σε μια εκθεση συγρονης τεχνης που η παραδοση θεωρειται περιττο βαρος, το εργο αυτό βαζει την παραδοση απ’ το παραθυρο (η μαλλον απ το δαπεδο).
14 Ιουνίου 2007 στις 1:15 μμ
nikoxy
@ Στουδίτη:
Ολη η ψυχεδέλεια της West Coast αλλά και της λονδρέζικης σκηνής, βαπτίστηκε στις επαναλήψεις μοτίβων, στη μέθη του χρώματος και του φωτός και στη διεύρυνση της αντίληψης που παρείχαν οι ουσίες.
Ευχή, μαντάλα, τεχνικές αναπνοής κ.λπ., οι πειθαρχίες των αρχαίων μυστικών, η μυστηριακή χρήση ουσιών, οδηγούν σε παρόμοιες καταστάσεις όταν η έτσι διευρυμένη αντίληψη εκφράζεται με καλλιτεχνικές φόρμες.
[αν σας βοηθά αυτή η αδρή συσχέτιση]
Διαβάστε προσεκτικά: Είπα «κατά τη δική μου ανάγνωση».
Αυτή περίπου είναι. Μυστηριακή, παραπλωτινική ανάγνωση του συγκεκριμένου εκπεφρασμένου κάλλους.
Αν εσείς το αναγιγνώσκετε αλλέως, να σας ακούσουμε μετά χαράς.
Ερρωσθε!
14 Ιουνίου 2007 στις 2:13 μμ
Maigret
σκέψη εξ αφορμής της ανάγνωσης και του post του nikoxy σε συνάρτηση με το πολύ ενδιαφέρον έργο του Αλεξίου:
η αυξημένη ένταση στην επανάληψη ενός μοτίβου (δομής, συστήματος) αντί να οργανώνει και να προσφέρει ασφάλεια – σταθερότητα, αντικειμενική και έμπεδη αίσθηση, λειτουργεί ως παραίσθηση, μέθη, μετεωρισμός (!!?!!)
(απόπειρα μη συστηματικής ανάπτυξης της προαναφερθείσας σκέψης: η Δύση εκστασιάζεται όσο περισσότερο δομεί, δικτυώνεται, οργανώνεται ως φράκταλ: η πύκνωση του συστήματος διαδραματίζει το ρόλο παραισθησιογόνου, !!!?!!!)
14 Ιουνίου 2007 στις 6:34 μμ
Dorean Mathimata
Πήγαινε στο deviantart.com ξεσήκωσε ενα απο τα εκατοντάδες γραφιστικά σχέδια των πιτσιρικάδων βαλ’τα σ’ενα προτζέκτορα και πρόβαλε τα σε μια μεγάλη αίθουσα.Αν δεν μείνεις έκθαμβος (απο τον προτζέκτορα, αρα τεχνολογία) εμένα να με πούνε τότε Νίκο Ξυδακη.
Οσο για την αντιγραφή σχεδίων από το πρωτότυπο (πάντα η μαγκιά είναι το πρωτότυπο) δεν χρειάζονται πολλά .Ισως ένας υπολογιστής η στο κάτω κάτω ενα στοιχειώδες ταλέντο μετρίου επιπέδου.Δώσε σε δέκα καλλιτέχνες το πρωτότυπο και θα σου βγάλουν δέκα διαφορετικά σχέδια εξίσου όμορφα από τη στιγμή που το πρωτότυπο είναι όμορφο.
Να τελειώνουμε πλέον μ’αυτό το παραμυθι
14 Ιουνίου 2007 στις 7:09 μμ
alberich
Είναι όμορφο και μιλάει μόνο του.Μεταδίδει όλα όσα αναφέρεις άμεσα, χωρίς καμμιά ερμηνεία, χωρίς καμμιά διαμεσολάβηση.
Και συμφωνώ και με το «πουλάκι».Αυτή η αναμέτρηση με τη δυσκολία που απαίτησε η υλοποίηση,είναι μέρος του έργου και περνάει στο θεατή, άσχετα με το αν κατανοεί τα συμφραζόμενα -θρησκεία, παράδοση κλπ.
14 Ιουνίου 2007 στις 8:14 μμ
βασίλης ψ.
όμορφο άρθρο, μα πιο όμορφος ο τίτλος σας–θα άξιζε ίσως μπόλικη συζήτηση, πέραν της αφορμής του. (κι όχι μόνο για την μεταφυσική της όρασης, αλλά και για την πολιτική της σημαντική.)
βέβαια, έχω κάποιες αντιρρησούλες για την σύζευξη που αποπειράσθε του νεοπλατωνικού μυστικισμού και του ψυχεδελικού (Νιτσεϊκού?) repetition, αλλά …γιατί να είμαι πάντα τόσο κριτικός, φτάνει που το φχαριστιέστε. (κριτήριο αλήθειας κι αυτό…!–«Η αλήθεια ως παραίσθηση»)
καλή καρδιά!
/β
15 Ιουνίου 2007 στις 1:15 πμ
Spinoza
Γειά σου Άλμπεριχ με τα ωραία σου. Πάντα στοχεύεις στο κέντρο. Εκείνο το βράδυ, στο Mitteleuropa σκηνικό, έθεσα το ζήτημα της δουλειάς που επενδύεται και είναι ορατή σ’ενα έργο και είπε ο Σάρτας με κάποια άλλη ψυχή πως αυτό είναι ένα ζήτημα που το επαναφέρω διαρκώς σε διάφορες συζητήσεις είτε αφορά στην Τέχνη είτε διάφορα κείμενα ( μιλάει ο Σάρτας τώρα για δουλειά που έχει πέσει στα κείμενα…)και ο Χάνιμπαλ-Σάρτας-Λέκτερ μου έφερε ως αντεπιχείρημα την περίπτωση του Μιρό. Ντάξει, είχα νυστάξει πια και δεν ήθελα να τους πω πως η ευκολία με απωθεί πάντα σ’ενα έργο και η δουλειά που έχει επενδυθεί με γοητεύει.
Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους είναι ότι ο Μότσαρτ, είχε «θείο» χάρισμα και έγραφε εύκολα. Τί παραμύθι! Μελέτες στις πρωτότυπες παρτιτούρες έχουν αποδείξει ακριβώς το αντίθετο για να μην μιλήσουμε για τον Μπαχ…
15 Ιουνίου 2007 στις 2:26 πμ
Σάρτας
Ο ταχυδρόμος χτυπάει δύο φορές, αγαπητή Σπινόζα, και σας κούρασε με τις καταχεριές του. Τι είπα; Ξαναπείτε το γιατί δεν κατάλαβα…
15 Ιουνίου 2007 στις 3:20 πμ
ilias
Kαι τα ίχνη από τα βήματα των ανθρώπων στους δρόμους γύρω απο την Ομόνοια ένα τέλειο φράκταλ είναι. Αλλά η δύναμη του ωραίου είναι δυστυχώς μεγαλύτερη απο την ικανότητα του να εκφράζεται.
15 Ιουνίου 2007 στις 8:12 πμ
Στουδίτης
Προς στιγμήν διαβάζω ένα έργο μέσα από τη δική σας ανάγνωση του…λυπάμαι αν έδωσα εντύπωση πλημμελούς ανάγνωσης της καταγεγραμμένης εμπειρίας, που αποκομίσατε από αυτό.
Λέγει λοιπόν ο Σύριος νηπτικός expressis verbis: «…εκ της προσευχής γεννάται θεωρία τις, ήτις παύει εκ των χειλέων την προσευχήν, και τότε ο άνθρωπος δια της θεωρίας εκείνης γίνεται ως σώμα άψυχον, μένων όλως εκστατικός. Και το τοιούτον, λέγομεν, ότι είναι θεωρία της προσευχής, και όχι ως λέγουσί τινες ανόητοι, ότι είναι είδος πράγματός τινος, και μορφή ή σχήμα κατά φαντασίαν.» (Λόγος ΛΑ΄ ad finem).
Εν προκειμένω η εντύπωση που αποκομίζω είναι, ότι μιλά για αίσθηση κι όχι για παραίσθηση.
Επίσης, εάν η ένυλος έκφρασις της νοεράς άθλησης είναι μη παραστατική, τότε αυτό είναι είτε μονοφυσιτική μομφή προς τον αββά Ισαάκ, είτε η κατανομαζόμενη οντότητα στην Ευχή δεν είναι πρόσωπο…
Εάν πάραυτα, η δική σας γνώμη κι ανάγνωση ενός οποιουδήποτε έργου εγχώριας ή μη παραγωγής εμπλουτίζει, έστω και σε αδρές γραμμές, με αλλεωτική γνώση την ήδη γνωστή εμπειρία, μετά χαράς να την κοινωνήσουμε και με λιγότερο αδρές γραμμές. ;)
Λάβετε καιρόν.
Υγ. Διαισθανθείτε, τέλος, το κάλλος της εμπειρίας, αν υψώσει κανείς το βλέμμα του ανωτέρω του δαπέδου…:)
15 Ιουνίου 2007 στις 9:07 πμ
nikos alexiou
idea den exo
ektos apo afto
an imoun sovaros den tha epetrepa na mpei to ergo mou stin platia asomamaton (athens by art 2004) xoris ta louloudia pou eprepe na exei sti vasi tou gia prostasia kai tou ergou kai ton pedion…
gia na matho xthes to vradi pos to pedaki pou kopike… kai oi goneis tou to ekanan thema… kai mpike meta i athlia perifra3i…
pos to pedaki exase to daxtilo tou
kai to matheno xthes 3 xronia meta giati den ithele kaneis na me tara3i
opos episis an imoun sovaros tha imoun sti venetia kai den tha afina kanena na mpi sto elliniko periptero giati to tavani einai epikindino na pesi na skotosi kanenan
kalos eimai tora katigoroumenos
afta peri megalomanias apelpisias klp
nikos
15 Ιουνίου 2007 στις 11:33 πμ
niko mas ta prhxes said...
niko mas ta prhxes said…
as eksgisei kapoios tou Nikou oti den einai omadiko sms na to stelnei ke opou katsei
15 Ιουνίου 2007 στις 5:20 μμ
sensualmonk
[εμείς προβλέπεται να το δούμε;]
16 Ιουνίου 2007 στις 11:58 πμ
gagarin mystique
Ωραίο και θερμό το κείμενο του Ξυδάκη, καλή και καλλιεργημένη η συζήτηση που ακολουθεί. Μου κάθετε όμως κάτι στο λαιμό ρε παιδιά. Δεν πρόκειται για εμπειρία θεολογικής τάξεως αλλά για έκθεση σύγχρονης τέχνης που αξιοποιεί (οικειοποιείται) ορισμένα στοιχεία αυτής της μυστικής παράδοσης. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, πόσοι συνεργάστηκαν γι αυτό το έργο. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον κολοφώνα του καταλόγου. Μήπως από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε; Όχι ένα μοτίβο αλλά άπειρα, πολλές σκέψεις, πολλά κείμενα (υπερκείμενα).
17 Ιουνίου 2007 στις 6:59 πμ
nikos
(niko mas ta prhxes said…)
signomi koritsi mou pou diekopsa ton dialogismo sas…
17 Ιουνίου 2007 στις 4:40 μμ
tamta
πλάκα έχει η συζήτησή σας ευλαβείς, εξυπνάκιδες, βαρύγδουποι μεταφυσικοί και εκστασιασμένοι. Τι σας φταίει ο Ισαάκ ο Σύρος; Καλά δεν κάνεται τη δουλειά σας και χωρίς αυτόν; Αφήστε τον ήσυχο. Νέος Greenberg θα γίνει ο αββάς;
18 Ιουνίου 2007 στις 1:58 πμ
ilias
μμμ tamta, για Greenberg δεν το κόβω, αλλά για art director προστάτη μελλοντικής art athina δεν θα μπορούσα να το αποκλείσω….
19 Ιουνίου 2007 στις 9:24 πμ
gyka
μπήκα στο blog από το link του Αλεξίου, που με άφησε άναυδη με τη στάση του μετά τη μπιενάλε. Επιδεικτικές χαζομάρες χωρίς λόγο. Τι στο καλό περίμενε να πάει στη μπιενάλε για να θυματοποιηθεί; Γύρισα χθες από τη βενετία και θέλω να συμφωνήσω κι εγώ ότι πρόκειται για μια πραγματική μυσταγωγία που αποφεύγει έξυπνα να γίνει καλλιγραφία τουριστικής κατανάλωσης. Βοηθάει σε αυτό και ο ισορροπημένος εικονοκλαστικός (μόνο με μια εικόνα!) κατάλογος με ωραία κείμενα και ανθολόγιο. Οι ακουμπισμένες δεξιά εκτυπώσεις μου θύμισαν λίγο Αμερικανικό περίπτερο (Γκονζάλες Τόρες).
19 Ιουνίου 2007 στις 1:02 μμ
nikos alexiou
signomi pali
to ergo einai «one man show»… den tha mporouse na einai tipote allo
dite to soro sti mesi san «autoportrait»… san prosanama sti mesi tis estias
kathe «instalation» mou einai «prima vista» diladi ola ta ilika giro mou anakatemena … arxizo kai i teliki eikona elpizo panta na einai ekpli3i prota gia mena
to ergo einai ena sinolo grammon
kathe mia moni tis einai ergo
kathe grammi einai agapi
pou mou prosferete
i adistaxta silego i arpazo
stin «my performance» mporo na emfanizime me i xoris vraki opos episis na kano kai tin dianomi
to anafero me alla logia sti sizitisi me ton X. Marino ston katalogo
otan exeis tin timi kai sou prosferete mia tetia dinatotita
fereis toulaxiston tin efthini tis kallitexnikis sou ipografis
den ginete na afiso ektos tou ergou ta perix
poso mallon ti diki mou geliota
dite to kai san tin proetimasia tou «THE END… ONCE MORE»
nikos
19 Ιουνίου 2007 στις 1:09 μμ
nikos alexiou
signomi
…geliotita
…για μια πραγματική μυσταγωγία
19 Ιουνίου 2007 στις 5:09 μμ
gyka
«Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις.» (Πάρτε το κι έτσι). Έτσι κι αλλιώς το έργο σας μ’ έφτιαξε κύριε Αλεξίου, και μένα και την παρέα μου και μερικούς άλλους γνωστούς νέους καλλιτέχνες που είδα να μπαίνουν την Κυριακή. Γι αυτό σας ευχαριστώ ειλικρινά. Για τα υπόλοιπα, τα περιττά, no comment. «Αν τη ζωή σου δεν μπορείς να τη κάνεις όπως θες, τότε τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις» (signomi).
19 Ιουνίου 2007 στις 10:26 μμ
nikos alexiou
…kala
20 Ιουνίου 2007 στις 7:58 πμ
nikoxy
@gagarin
Mη γελιέστε από τους κολοφώνες.
Το έργο είναι του Νίκου Αλεξίου.
Και φυσικά είναι έργο τέχνης, μια εμπειρία τέχνης.
23 Ιουνίου 2009 στις 2:40 μμ
μονκγολέων
«Και φυσικά είναι έργο τέχνης, μια εμπειρία τέχνης.»
Ήρεμα nikoxy. Ανοίγονται θέματα με τέτοιες αποφάνσεις (νομιμοποίησης, κυριαρχίας, καταγωγής…όλα όσα η Αλήθεια προεπαιτεί για να βγει στη σκηνή. Η Μεταφυσική παραμονεύει)
Δηλαδή αν δεν είναι έργο τέχνης αλλά παράγει τα ίδια effects/affects; Ποια η ζημία; Για ποιον η ζημία;
(και γενικότερα, προς αντιρρησίες και οπαδούς):
Γιατί θα έπρεπε να εγκλειστεί το έργο σε μία ομοούσια και αληθινή/«αληθινή» ανάγνωση; Οι πολλαπλές αναγνώσεις δεν το δραστηριοποιούν καλύτερα;
Και εντέλει: τι είναι έργο τέχνης;
20 Ιουνίου 2007 στις 9:47 πμ
gagarin mystique
Μαγγιά του Αλεξίου ότι δραστηριοποίησε και διηύθυνε 25 ανθρώπους στη δημιουργία ενός πολύπλοκου έργου.
Αυτή η «ψηφαριθμική» υπομονετική εμπειρία δεν είναι αναγνωρίσιμη στο έργο που βλέπουμε;
20 Ιουνίου 2007 στις 3:21 μμ
gyka
«Σπάνω το κεφάλι μου και δε βρίσκω λόγια να ζωγραφίσω το ως που έφτασε σε τούτο το βουνό η άνθιση του Θανάτου. Λατρεύουνε την ιδέα του φυτού αυτουνού, που παίρνει το μεγαλείο των σπανιώτατων λουλουδιών το λουλούδι του, ποιος θα το φανταστεί, το λουλούδι του Θανάτου. Θα με εμπαίξει όποιος ακούσει να βρίσκω σπάνιο πράμα το Θάνατο! Και τούτο μου εμέλλετο, και σε τούτο το σημείο μ’ εμώρανεν ο Θεός, να βρεθώ εμπροστά του Θανάτου, σαν αγνώστου μου.» (Τ. Κ. Παπατσώνης, Άσκηση στον Άθω).
Αυτό παιδιά μ’ άρεσε πολύ! Πραγματική τρέλα.
20 Ιουνίου 2007 στις 6:30 μμ
nikoxy
Γράφει το Πουλάκι στο μπλογκ του:
«Δεν εχει ξαναγινει τετοια συζητηση για εργο καλλιτεχνη οσο για το εργο του
Νικου Αλεξιου στην 52η biennale της Βενετιας. Απ αυτην την αποψη είναι ένα τυχερο εργο.»
23 Ιουνίου 2007 στις 10:02 πμ
Mambo Tango
Το έργο του Ν. Αλεξίου εντυπωσιάζει με την υπομονή της κατασκευής (και όχι της δημιουργίας) του. Είναι περίπου όπως το έργο του Τσαρούχη που πηγάζει από όμορφα πρωτότυπα, αλλά αποδίδεται χωρίς «θεϊκή πνοή» κι έτσι καταλήγει σε αντικείμενο καλαίσθητης διακόσμησης ή έστω σκηνικού.
Συγγνώμη, αλλά αυτό κατά τη ταπεινή μου γνώμη και αίσθηση δεν είναι τέχνη.
Μπορεί να γίνει όμως, όταν η μπλόφα της σύχρονης τέχνης τελειοποιηθεί τόσο, ώστε να ξεγελάει ακόμα και τους ίδιους τους εμπνευστές της.
1 Σεπτεμβρίου 2008 στις 9:45 μμ
Γιώργης Χολιαστός
(στην κυρία Ρωρερκάρ)
Να σε παινέσω; Η παινεσιά γυρίζει
και μες στου νου τις αυλακιές βυθιέται ντροπή γεμάτη γιατί την ορίζει
αφέντης που απ’ τα κάλλη σου γελιέται.
και στέλνει λέξεις να τα επαινούνε.
Κι αλήθεια ομορφιά ως τη δική σου
λέξεις ανθρώπινες πώς να την πούνε-
πώς, άγγελε επουράνιου παραδείσου;
Κάκια τα μάτια σου δε θα μου πιάσουν καθένα αν με τον ήλιο τα συγκρίνω;
Και η αγνότη σου αν την παρομοιάσουν
με τήν αγνότη, οι λέξεις μου, του κρίνου:
Παίνεμα θα ‘ταν για τα ωραία στην Πλάση
κάποιος με σένα αυτά να παρομοιάσει.
Γιώργης Χολιαστός
25 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:29 μμ
Tweets that mention Το κάλλος ως παραίσθηση « βλέμμα -- Topsy.com
[…] This post was mentioned on Twitter by mao_tse_tung, igabsm and Joanna , Nikos Xydakis. Nikos Xydakis said: Το κάλλος ως παραίσθηση: Τhe End. O θρίαμβος του Νίκου Αλεξίου στην Μπιενάλε Βενετίας, το 2007 http://t.co/zd9RlFT […]