Πάνε δύο χρόνια απ’ όταν πρωτόγραψα ενθουσιασμένος περί μπλογκ, και τέσσερα απ’ όταν σκάρωσα το πρώτο μου αδέξιο ιστολόγιο στο blogspot.com. Σήμερα ο ενθουσιασμός έχει καταλαγιάσει· τη θέση του έχει πάρει ο εθισμός. Αλλά και ο αναστοχασμός.
Το μέσον με συνεπήρε, κυριολεκτικά: με οδήγησε σε δικούς του δρόμους, με έβαλε να γράψω διαφορετικά, να γευτώ τις ηδονές των υπερδεσμών και της υπερκειμενικής γραφής, να παίξω με μουσικές και βίντεο που μεταμόρφωναν πρωτόγνωρα τις λέξεις. Το μέσον επίσης με οδήγησε σε ανθρώπους, ενδιαφέροντες, λαμπερούς, που τους νιώθω κοντινούς ακόμη κι όταν λείπει η φυσική επαφή. (Λινκ: φαντασιακές κοινότητες – Μaffesoli – Appadurai – Telliard de Chardin – Michel de Certeau [να κοιτάξω κι άλλα: ένα, δύο, τρία ])
Αρκετά με τον εθισμό. Υστερα από 140 ποστ, 1.223 σχόλια, 86.288 αναγνώσεις και άφθονη περιήγηση στο ελληνόφωνο κυρίως μπλόγκινγκ, είναι ώρα για τον περίφημο αναστοχασμό. Φυσικά μπορώ να παρατηρήσω τους άλλους, πολύ καλύτερα από τον εαυτό μου.
Σε γενικές γραμμές, προσυπογράφω και τώρα τη ριψοκίνδυνη εκτίμηση που είχα κάνει προ διετίας (paste): «την ώρα που η γλώσσα της αφήγησης, της κριτικής, του δημόσιου λόγου, ξεψυχάει στα ρηχά των μαζικών μέσων, στον πολτό του λάιφσταϊλ, στη μυρηκαστική πεζογραφία, στην ανία της ακαδημίας, την ίδια ώρα, εκεί, στα εφήμερα κηπάρια του Δικτύου, καλλιεργείται ένα στυλ που είναι προκλητικό, ερεθιστικό του νοός, σαγηνευτικό, τσιτωμένο στα κόκκινα».
Ακουγα τότε το στυλ, τα στυλ, κι αφουγκραζόμουν τα δυνητικά περιεχόμενα, τις κορφές τους. Καθώς εντρύφησα και σε περιεχόμενα, και καθώς σταδιακά οι αναγνώσεις μου έγιναν πιο εκλεκτικές και βάθυναν, είδα ότι τα πιο ελκυστικά γραψίματα προέρχονταν από ώριμους ανθρώπους, συν-πλην σαράντα, ας πούμε. Προφανώς σε αυτούς καθρεφτίζονται το γούστο και το χνώτο μου. Αλλά και σε τριαντάρηδες βρίσκω χρυσό· μαθαίνω, απολαμβάνω, ερεθίζομαι, μεταλαβαίνω μουσικές, ευαισθησίες. Ακολουθώ τα λινκ τους στο YouTube και τις κατεβασιές τους απ’ τους σέρβερ. Μαθαίνω: αυτό κυρίως.
Μαθαίνω στην πράξη πώς σχηματίζεται το Web 2.0, πού κυλάνε τα ρυάκια της επικοινωνίας σήμερα, πώς μεταμορφώνεταιι το κείμενο από νήμα σε πολύμιτο ύφασμα, πώς μετασχηματίζεται το νοικοκυριό καθώς δικτυώνεται ευρυζωνικά και παραγγέλνει video on demand (λινκ), πώς αλλάζουν τα κανάλια διανομής περιεχομένου. Αντιλαμβάνομαι τι είναι περιεχόμενο και τι μέσον διανομής, πώς το στυλ μπορεί να δρα παράλληλα με το περιεχόμενο (λινκ: CSS), αντιλαμβάνομαι τέλος ότι και τα παραδοσιακά μήντια, τα χάρτινα ας πούμε, δεν είναι πια τα ίδια· τα αλλάζει ραγδαία ο δικτυακός πολιτισμός, τα μπολιάζει με το νεύρο και την πολυεδρικότητά του, με τις ταχύτητες και τον ακαριαίο χρόνο του.
Οχι, τα χάρτινα μέσα δεν γίνονται Semantic Web 2.0, με copy-paste, αντιγράφοντας λ.χ. την τυπογραφία τoυ WordPress ή ψευτολινκάροντας εδώ κι εκεί, ούτε προσθέτοντας ένθετα για μπλογκ. Η εφημερίδα του 21ου αιώνα (δηλαδή, οι δημοσιογράφοι της) μαθαίνει να προσαρμόζεται στοχαστικά, να επινοεί νέες αφηγήσεις και επιτέλους να ακούει το κοινό της στην ώρα του. Οι αναγνώστες, συχνά, μπορεί να είναι πιο μορφωμένοι και πιο ενήμεροι από τους δημοσιογράφους – τουλάχιστον από τους αλαζόνες δημοσιογράφους που αναπαύονται αυτάρεσκα στις μαραμένες δάφνες του λάιφσταϊλ, του ναρκισισμού χωρίς αίμα, του φτενού power game.
Από την άλλη πλευρά του εκράν τώρα. Πολλοί μπλόγκερ υποφέρουν από παιδικές ασθένειες της δημοσιογραφίας: εντυπωσιοθηρία, αδιασταύρωτη είδηση, αφρόντιστη γλώσσα. (Αλλοι επιμένουν στον ιμπρεσιονισμό του προσωπικού ημερολογίου – είναι άλλη συζήτηση) Δεν απαιτώ επαγγελματικές αρετές από τους ερασιτέχνες, ακριβώς διότι δεν πληρώνονται. Ωστόσο, εφόσον διεκδικούν τη μαζικότητα του μέσου, φέρουν παρόμοια την ηθική ευθύνη έναντι του δυνητικού κοινού. Και ακεραία την ευθύνη για το ψέμα ή την κακογουστιά. Κρίνεται και ο μπλόγκερ, όπως κρίνεται ο κάθε δημοσιολογών.
Είπαμε τα αυτονόητα, ανακάτεψα και κάμποσους όρους χωρίς δυστυχώς τους αναγκαίους εξηγητικούς υπερδεσμούς (χαρτί γαρ). Επιμύθιο: το μπλόγκινγκ, το ελληνικό κυρίως που ξέρω καλύτερα, περνά την παιδική του ηλικία. Θα ωριμάσει καθώς πυκνώνουν οι συνδέσεις ADSL, και καθώς θα μπαίνουν ορμητικά οι νεότερες γενιές των WoW addicts (:γκούγκλισον!) και των άλλων RPG (:ξαναγκούγκλισον!), καθώς οι γεννηθέντες στο γέρμα του 20ού αιώνα, οι γαλακτισμένοι με Web θα γράφουν διαφορετικά. Αλλά τότε όλα αυτά θα τα ονομάζουμε και θα τα εννοούμε διαφορετικά.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15.04.2007
φωτ.: Τασία Βουτυροπούλου
27 Σχόλια
Comments feed for this article
15 Απριλίου 2007 στις 11:25 πμ
Spinoza
Άλλη μία σοβαρή αποτίμηση του θέματος με το οποίο καταπιάνεστε, χωρίς υπερβολές και κατήχηση.
15 Απριλίου 2007 στις 2:06 μμ
Philosophical Mirage
Καλημέρα,
Ευτυχώς που μετά απο 2 χρόνια κάνετε copy & paste τις ίδιες αισιόδοξες απόψεις που είχατε προ διετίας. Αυτό δίνει κουράγιο σε εμάς τους ερασιτέχνες διανούμενους να συνεχίσουμε. Αν και μάλλον οι η λέξη ερασιτέχνης ως προσδιορισμός της λεξης διανοούμενος που φαντάζει άστοχη. Μάλλον το blogging θα δώσει την δυνατότητα να φωνάξουμε «Ζήτω οι Διανοούμενοι» αν και προς το παρόν όπως πολύ εύστοχα γράφετε και εσείς η ποιότητα στην ελληνική bolgόσφαιρα είναι πολύ χαμηλή.
Αυτό που έχω μόνο να παρατηρήσω σχετικά με το συγκεκριμένο άρθρο είναι την σημαντικότερη – κατά την γνώμη μου – διαφορά του blogging απο το «»χάρτινο» μέσο, την Διαδραστικότητα. Τώρα πλέον ο πομπός μπορεί να γίνει άμεσα και δέκτης όποως ακριβώς κάνω τώρα εγω, έχοντας δεχθεί το άρθρο σας μέσα απο το χάρτινο μέσο, μπορώ να το σχολιάσω και εσείς να το διαβάσετε.
Καλή συνέχεια!
15 Απριλίου 2007 στις 2:14 μμ
Metablogging.gr » Blog me Tender στην Καθημερινή σήμερα
[…] του είναι εδώ) γράφει σήμερα στην Καθημερινή και στο μπλογκ του ένα μικρό απολογισμό για τη συμπλήρωση δύο […]
15 Απριλίου 2007 στις 3:06 μμ
βασιλης ψυλλης
ομορφο καιευγενες (πουναι το ιδιο)
ομως θαθελα να προσθεσω κατιτις:
αν η ανθρωπινη φυση φανερωνεται στον τροπο του διαλογου
τοτε αυτος ο νεος τροπος
ειναι απλα μια νεα γλωσσικη διασταση
ή μηπως
μια νεα μορφη της φυσης μας αναδυεται;
ερρωσο!
15 Απριλίου 2007 στις 6:08 μμ
Παναγώτης - Κάρολος Αλγκινγ
για μια ακόμη φορά θα συμφωνήσω με τις εκτιθέμενες απόψεις
15 Απριλίου 2007 στις 7:07 μμ
Αλέξης Σταμάτης
Αγαπητέ κυριε Ξυδάκη, προσυπογραφω στις πολυ ενδιαφερουσες σκέψεις σας. Όντως πολλοί μπλόγκερ υποφέρουν από παιδικές ασθένειες, αλλά πιστευω ότι είναι οι παιδικες ασθένεις του ίδιου του μπλόγκινγκ, της αποτομης εκθετικής εκτιναξης σ’ ένα νέο γενναίο κόσμο όπου οι «ισμοί» έδωσαν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα τη θέση τους στα «τρία w», την διαδραστικότητα και την εικονικότητα. Πολλους τους θάμπωσε το ίδιο το παιχνίδι και αμέλησαν να μελετήσουν τους κανονες του (γιατι κάθε ελέυθερο σύστημα έχει και τετοιους).
Η καθετη τομή (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) δεν μπορει να γίνει αναιμακτα όπως πολλοι νεοι μπλογκερς πιστευουν. Από την αλάνα στο ψηφιακό γήπεδο η απόσταση είναι μεγάλη, και μπορεί ενίοτε ο παικτης να παρασυρθεί νομίζοντας πως αυτόματα θα παίξει μεγαλη «μπάλα». Εξ ου και τα «φάουλ» και η προχειρότητα.
Ακόμα ψελλίζουμε πιστευω. Το ίδιο το μέσο όμως, συνεργαζεται και εξελίσσεται ταυτόχρονα με τον χρήστη κι αυτό ειναι κάτι πρωτογνωρο και αισοδοξο. Το μέλλον.
Καλο βραδυ.
15 Απριλίου 2007 στις 8:55 μμ
j95
πολύ καλό.
15 Απριλίου 2007 στις 10:43 μμ
dimitris-r
Α, ρε, Νίκο!
οι ευαίσθητες κεραίες κι η καλοζυγισμένη γραφή σου πάντα σε τοποθετούσαν αρκετά μπροστά, χρόνια μπροστά (το λέει εξάλλου και η χρονολογία στο τέλος του άρθρου σου [Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15.04.20087],sic) Δικά σου κείμενα πρωτοδιάβασα για τα μπλογκς, όταν με μια ιδιαίτερη αγάπη προσέγγιζες το καινούργιο που έφερναν, κι αυτά ήταν που με εισήγαγαν σε τούτο το μαγικό κόσμο. Και είναι ακόμα μαγικός αφού οι δυνατότητες φαντάζουν πολλές.
Κι αν καεί μια μέρα -πράγμα πολύ πιθανό- ίσως κάτι άλλο έρθει στη θέση του. Έτσι κι αλλιώς οι δυνατότητες επικοινωνίας πάντα άλλαζαν στη ροή του χρόνου, άλλαζε ο τρόπος, άλλαζε το μέσον. Εμείς είμασταν πάντα εκεί. Έτσι δεν είναι;
Οι επισημάνσεις για το …μπλογκινγκ δεν είναι μόνο δικές σου. Συνυπογράφω τις περισσότερες αν και μπουσουλάω στα τέσσερα στο χαλί της μπλογκόσφαιρας.
Αλλά κυρίως ετούτη είναι η καρδιά του σημερινού «βλέμματος»:
«…Οι αναγνώστες, συχνά, μπορεί να είναι πιο μορφωμένοι και πιο ενήμεροι από τους δημοσιογράφους – τουλάχιστον από τους αλαζόνες δημοσιογράφους που αναπαύονται αυτάρεσκα στις μαραμένες δάφνες του λάιφσταϊλ, του ναρκισισμού χωρίς αίμα, του φτενού power game».
Μια ακόμα μεγάλη αλήθεια, αλλά δυστυχώς αυτό το φτενό power game, είναι που μας εξουσιάζει απ’ όλες τις μπάντες.
Και τί θα γίνει τελικά που ολοένα και περσότεροι ξεφυτρώνουν καθημερινά;
Σαν τη Λερναίας Ύδρας τα κεφάλια τους!
16 Απριλίου 2007 στις 12:41 πμ
imikrimarika
Πριν μερικά χρόνια ακουγόντουσαν παράπονα ότι λόγω της ταχύτατης ανάπτυξης του τηλεφώνου , ξεχάσαμε τι θα πει γράψιμο, γράμμα. Δεν λαμβάνουμε πλέον παρά μόνο λογαριασμούς και διαφημιστικά.Το internet και το blogging δίνουν τώρα πια νέα ευκαιρία στο γραπτό λόγο .Εδώ νομίζω βρίσκεται η ουσία.Χρησιμοποιούμε λέξεις ξεχασμένες απ’την καθημερινότητα , εμβαθύνουμε στις σκέψεις μας, κάνουμε τον απολογισμό και τη ψυχοθεραπεία μας,επικοινωνούμε,διαβάζουμε ποίηση!!!Το θέμα του επιπέδου είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί αυτή τη στιγμή .Μη ζητάμε από το μωρό που μόλις κατάφερε να πει το μαμά , να γράψει ποίημα για τη γιορτή της μητέρας! Καλή σας μέρα .
16 Απριλίου 2007 στις 3:01 πμ
melanhappy
εγώ ο μοναδικός λόγος που συνδέομαι στο διαδίκτυο είναι για να απουσιάζω από την υπόλοιπη πραγματικότητα, να ξεχνώ τον άνθρωπο γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτε και όλα δείχνουν διαρκώς μια συνεχή επανάληψη στο νου. Ακόμη και το συγγενικό αίμα σε εκφράσεις λεκτικές, το τηλεοπτικό συμπολίτευμα, ολάκερος ο μιντιακός θόλος συνιστούν μια αναμνηστική επανάληψη ως αντανάκλαση στον καθένα. Νιώθω ξένος σε ένα περιβάλλον που προϋπήρξα κι όποτε επιθυμώ να με προσδιορίσω φιγουράρω μια δράση συλλογής σουβενίρ μιας ζωής που όχι δε χρειάζεται, μα ενστικτωδώς αντιδρά η επιθυμία να τη ζήσω, κι ας μου φαίνεται πως τη ζω. Σβήνω διαρκώς αριθμούς από τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού τηλεφώνου, πασχίζω για την αποκοπή συναναστροφών που δεν επιθυμώ, έχω καταστήσει την αγοραφοβία μια ασφαλή συνύπαρξη με ανθρώπους που δεν έχω ανάγκη να τους απευθυνθώ, ούτε καν να τους κοιτάξω από αληθινό ενδιαφέρον. Πέραν δυσεύρετων καλλιτεχνιών που όλο και πιο αραιά πια με συγκινούν, δηλαδή με κάνουν να νιώθω μια αξιοπρεπή υπεραισθησία, εξακολουθώ να μην πιστεύω στην μακροβιότητα ως αξία, συνεχίζω να θαυμάζω τους αυτόχειρες και όσους μορφοποιούν από πόνο γιατί δε γίνεται αλλιώς, γραπώνω τις στιγμές του θανάτου των άλλων. Πιθανόν για αυτό πια και μόνο, μου αρέσει να μένω πολλές ώρες συνδεδεμένος στο διαδίκτυο.
16 Απριλίου 2007 στις 7:57 πμ
dimitris-r
Υ.Γ. Ωραία η ροδαριά της Βουτυροπούλου και ναι, το πρόσεξα, διορθώθηκε η χρονολογία στο post.
Καλημέρα και …υγεία γύρω σας, εύχομαι!
16 Απριλίου 2007 στις 8:07 πμ
nikoxy
Merci
16 Απριλίου 2007 στις 10:13 πμ
Asteroid
Θα συμφωνήσω με τις πιο πολλές από τις απόψεις σας – και, ασφαλώς, θα σας ευχηθώ καλή και πολλή συνέχεια!
Θα ήθελα, ωστόσο, να μου επτρέψετε 1-2 παρατηρήσεις.
Το blogging αποτελεί οπωσδήποτε κατηγορία δημόσιου λόγου και χρειάζεται να υπακούει σε ορισμένους κανόνες του, στους οποίους συγκαταλέγω οπωσδήποτε την κοσμιότητα και την ευθύνη για όσα γράφει κανείς.
Νομίζω, παρ’ όλ’ αυτά, ότι αδικείται, όταν κρίνεται με κριτήρια δημοσιογραφίας ή λογοτεχνίας. Όχι μόνον γιατί η πλειονότητα των bloggers δεν είναι επαγγελματίες του λόγου, όσο, κυρίως, γιατί άλλο είναι το περιεχόμενο κι άλλος ο σκοπός των blogs. Αντιλαμβάνομαι ότι μερικοί bloggers είναι ΚΑΙ επαγγελματίες του λόγου, όπως και ότι μερικοί άλλοι θα ήθελαν να είναι και μεταχειρίζονται το blog τους με αυτό κατά νου… αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι συνολικά και γενικά το μέσον του blogging πρέπει να αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο και να υφίσταται κριτική επιφυλασσόμενη για λογοτέχνες και δημοσιογράφους – που συχνά, οποία ειρωνία, θεωρούν εαυτούς υπεράνω κριτικής…
Πέραν του ότι κρίνω ως μείζονα επανάσταση και αξία του blogging την «δημοσίευση χωρίς διαμεσολάβηση» (πράγμα, που πολλαπλασιάζει την ευθύνη των bloggers, ασφαλώς!), το blogging έχει σπουδαία αξία ως προσωπική και εν πολλοίς αυθόρμητη μαρτυρία για μας, τις μύχιες σκέψεις και τα αισθήματά μας – τους καιρούς και την κοινωνία μας, κατ’ επέκταση.
Από αυτή την άποψη, μολονότι κι εγώ, όπως κι εσείς, «ταυτίζομαι» εύκολα με τους συνομηλίκους μου ή τους παρόμοιας «ιδεολογίας» και ιδιοσυγκρασίας, απολαμβάνω και αξιοποιώ ιδιατέρως – ίσως και περισσότερο – τα blogs ανθρώπων, με τους οποίους κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ερχόμουν ποτέ σε τέτοια άμεση και επί ίσοις όροις επαφή, επικοινωνία, ανταλλαγή απόψεων. Υπογραμμίζω δε εδώ το «επί ίσοις όροις»!
Μιλώ εδώ, κυρίως, για νέους – έχοντας εκπλαγεί με τον λόγο και την σκέψη ορισμένων παιδιών γύρω στα 20 ή ακόμη και κάτω των 18 – μιλώ για ανθρώπους εντελώς διαφορετικής κοινωνικής προελεύσεως, οικονομικής τάξεως, επαγγελματικής σταδιοδρομίας ή και τόπου διαμονής, απλώς.
Η εποχή μας και οι ρυθμοί της ζωής ευνοούν την περιχαράκωση, δυσχεραίνουν την διαστρωματική, ούτως ειπείν, επικοινωνία και κοινωνία. Το blogging αναιρεί εξ ορισμού αυτήν την περιχαράκωση και γι’ αυτό αξίζει και τον χρόνο μας και τον κόπο μας και τις ευκαιρίες, που οφείλουμε να του δίνουμε όσο διάγει κι αυτό την παιδική του φάση!
Τις καλύτερες ευχές μου και πάλι!
16 Απριλίου 2007 στις 11:24 πμ
Ιδέα μου είναι ή η βαρεμάρα με τα του blogging έπληξε... « The McManus Diaries
[…] https://vlemma.wordpress.com/2007/04/15/blog-me-tender-the-sequel/#comments […]
16 Απριλίου 2007 στις 11:46 πμ
Allu Fun Marx
Σε ποιο έντυπο θα μπορούσαν να γραφούν αυτά αν δεν υπήρχαν τα blog;
Ποιος θα έδινε την ευκαιρία σ’ αυτή την γυναίκα να περιγράψει τον γολγοθά που περνάνε καθημερινά χιλιάδες ανυπεράσπιστοι πολίτες απέναντι στα αρπακτικά του ΕΣΥ;
Χίλιες φορές προτιμότερο ένα blogging με παιδικές αρρώστιες, παρά καθόλου blogging…
16 Απριλίου 2007 στις 12:20 μμ
newmanifesto
αν το ελληνικό blogging περνάει την παιδική του ηλικία [ποια άλλη θα μπορούσε να περνάει εξ άλλου] η κριτική του ελληνικού blogging [αν το κείμενό σας είναι κριτική]περνάει τη βρεφική της
και μόνο το γεγονός πως η κατακλείδα σας είναι πως το ελληνικό blogging περνάει την παιδική του ηλικία δεν είναι παρά μια υποδήλωση του προφανούς
ποια άλλη ηλικία θα μπορούσε να περνάει το blogging σε μια χώρα όπου η διείσδυση του ιντερνετ είναι ακόμα «στα σπάργανα» ???
ή σε μια χώρα όπου οι κριτικές παρουσιάσεις του blogging συμπεριλαμβάνουν κείμενα σαν το δικό σας και της κυρίας αμάντας μιχαλοπούλου πριν λίγο καιρό στην εφημερίδα σας ?
16 Απριλίου 2007 στις 4:06 μμ
fuzzy burlesque
νικο, ελπιζω η μπλογκοσφαιρα να συνεχισει με λιγοτερες εκπτωσεις.
16 Απριλίου 2007 στις 7:23 μμ
Χαρίλαος Τρουβάς
Κύριε Ξυδάκη
μου άρεσε το ενθουσιώδες άρθρο σας για το Διαδίκτυο, το οποίο άρθρο σας κι εγώ στο Διαδίκτυο διάβασα, αφού δεν πρόκειται να αγοράσω ξανά την πάλαι ποτέ Καθημερινή όσο τη διευθύνει (ή μήπως κατευθύνει και καταισχύνει;) ο νέος σας διευθυντής…
Πιστεύντας κι εγώ σ` αυτό το νέο Μέσο (μάλλον Ά-μεσο), εξέδωσα πρόσφατα ένα μουσικό μου έργο μέσω αυτού. Εύχομαι κι άλλοι μουσικοί να κάνουν το ίδιο, παρακάμπτοντας το σινάφι των δισκογραφικών εταιρειών και τα συναφή.
Μπορείτε να ακούσετε το «Πρωτόγραμμα» στο http://www.protogramma.com. Καλή ακρόαση και καλή συνέχεια!
16 Απριλίου 2007 στις 7:27 μμ
Χαρίλαος Τρουβάς
Διόρθωση: είναι http://www.protogramma.com
16 Απριλίου 2007 στις 9:06 μμ
ilias
ο Geert Lovink (ένας θεωρητικός των new media) λέει : »The problem is to find a filter for relevence and quality. Personally, i am on the verge of unsubscribing-not because there is insufficient great content but because there is to much good content».
Στην τελική το software είναι το message, και η δημιουργικότητα γύρω από αυτό θα αποφασίσει το μέλλον των μπλόγκ και όχι οι λογοτεχνικές αρετές των χρηστών που δεν είναι και το θέμα άλλωστε.
Προς το παρόν εγώ στέκομαι στη σκέψη πως το να μιλάς πχ στο κινητό μπορεί να είναι cheap αλλά ο διάλογος είναι επικίνδυνος. Μπορεί να οδηγήσει στην δράση.
17 Απριλίου 2007 στις 10:36 πμ
landlord 46 1/2
afm : όντως συγκλονιστική η παραπομπή.Και μόνον εξ αυτού, προτιμότερη η ιλαρά από τη χοντροπετσίαση.Αλλά, από την άλλη, τι θα απογίνει με τους τόσους πρίαπους που τριγυρνάνε ανάμεσά μας ;Πόδι στο άσπρο, χέρι στο μαύρο, πάλι στο γκρι πέσαμε…
17 Απριλίου 2007 στις 12:52 μμ
roidis
Ο Αλέξης Σταμάτης είπε στο σχόλιο του κάτι πολύ σημαντικό:
«Το ίδιο το μέσο όμως, συνεργάζεται και εξελίσσεται ταυτόχρονα με τον χρήστη»
αυτό το νιώθω και το ζω καθημερινώς και με τα δυο μου μπλογκ ιδιαίτερα στο «ο άλλος Ρο» όπου αρχικά άρχισα να βγάζω κείμενα παλιά από το συρτάρι, δεν τολμούσα να τα δείξω, είχα αποθαρρυνθεί. Το ιστολογείν μου έδωσε τη δυνατότητα να το κάνω, διόρθωσα, έσβησα και βελτιώνω συνεχώς (έτσι νομίζω) τη γραφή μου. Βρέθηκε επιτέλους ένας τρόπος να με διαβάζουν, χωρίς να παρακαλώ κανέναν εκδότη. Αν θελήσω να εκδοθούν σε χαρτί/βιβλίο ενδεχομένως να το κάνω μέσω κάποιου σάιτ όπως το lulu.com και να μην έχω κανένα ανάγκη.
Το ιστολογείν είναι το μέλλον και αυτό είναι εδώ.
–
Σε συγχαίρω για τον αξιοπρεπή σου Λόγο στο ιστολόγιό σου.
18 Απριλίου 2007 στις 10:26 πμ
Μονόλογος πάνω στο Blog Me Tender του Ν. Ξυδάκη « Τελικό σίγμα
[…] μου αυτή μ’ έκανε να προσέξω ιδιαίτερα το ποστ του Blog Me Tender (the sequel). Στο κείμενό του ο συγγραφέας, με συμπαραστάτισσες την […]
18 Απριλίου 2007 στις 12:55 μμ
Γιώργος Μίχος
Αυτή η διαρκής αναφορά στη σχέση μπλογκ και δημοσιογραφίας, πέρα από τις διεθενείς αναφορές της, εξειδικεύεται εις τα καθ’ ημάς αποκαλύπτωντας,όσο κι αν προσπαθούμε να το ομαλοποιήσουμε ένα έλλειμα τον ελληνικού τύπου ως προς τη χρήση του λόγου των αναγνωστών του.Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για το βαθμό αυταρχισμού και την πρακτικά αδύνατη δυνατότητα του ανγνώστη να παρέμβει ως ο νόμος ορίζει. Ούτε για την κατά την αποψή μου προδοσία της συνταγματικής θέσης των δημοσιογράφων που συνέβη σε αξεπέραστο ως τώρα βαθμό την τελευταία δεκαετία.
Πιστεύω πως οι δημοσιογράφοι βλέπουν τα μπλογκ σαν διπλή απειλή. Πρώτα σαν μια πηγή «φτηνού» κόνσεπτ, κι έπειτα σαν διαρκή απειλή για τη χαλιναγώγηση και τον ευπρεπισμό των ειδήσεων που είναι συνηθισμένα τα μέσα.
Γι αυτό παρατηρείται αυτός ο μονόδρομος ενδιαφερόντων ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τον δημοσιογραφικής μορφής λόγο της ιστόσφαιρας.
Προσωπικά, έχω πεταμένο ένα βιβλίο στα ιστολόγια με σκοπό κυρίως αυτό. Να γραδάρω το ενδιαφέρον του χώρου. Κι ενώ το βιβλίο στα λογοτεχνικά φόρα που πρωτοδημιουργήθηκε έσπασε επισκεψιμότητες, δεν είδα και κανέναν να ενδιαφερθεί.
Πράγμα που σημαίνει ότι το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον εξανλείται στην παρατήρηση και στο γραδάρισμα της διπλής απειλής που ανέφερα παραπάνω. Δεν περισεύει ηρεμία για να ερευνηθούν και άλλες πλευρές τις ιστόσφαιρας.
Γι αυτό και οι απόψεις των δημοσιογράφων, όσες έχουν εκφραστεί, περιορίζονται στο πρόβλημα που τους καίει. Το αποτέλεσμα είναι να δίνουν μια ιδέα της ιστόσφαιρας ότι είναι κάπως ένα είδος εφεδρικού στρατού, ένα είδος ανέργων της δημοσιογραφίας, που πιθανότατα να γίνει στο μέλλον όπλο πίεσης κατά των δημοσιογράφων.
Σκέφτομαι τώρα που γράφω, ότι αυτά που γράφω, δεν θα μπορούσαν να βρούν βήμα σε καμιά από τις ελληνικές εφημερίδες.Γιατί αποτελούν στοιχεία του δεύτερου σκέλους της απειλής που προανέφερα. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.
Οικειοποιούμαι τις αρχές σας και θα τις εφαρμόσω όταν ασκώ τη δημοσιογραφική έκφανση της γραφής μου στο ιστολόγιο.
Περιμένω κι από σας να σταματήσετε το αναμάσημα του διπόλου ιστολόγος – δημοσιογράφος και να δούμε επιτέλους να επεκτείνεστε και σε άλλες εκφάνσεις όσες υπάρχουν.
Εχει γίνει ανιαρή αυτή η αναμόχλευση των φόβων μιας απειλούμενης συντεχνίας από παραγματικούς ή φανταστικούς αντικαταστάτες.
Με εκτίμιση
Γιώργος Βασιλείου Μίχος
18 Απριλίου 2007 στις 2:37 μμ
ilias
@ Γιώργος Μίχος
»Περιμένω κι από σας να σταματήσετε το αναμάσημα του διπόλου ιστολόγος – δημοσιογράφος και να δούμε επιτέλους να επεκτείνεστε και σε άλλες εκφάνσεις όσες υπάρχουν».
Να το δω και να μην το πιστεύω….και δεν αναφέρομαι φυσικά στον Νίκο μόνο αλλά σε όλους τους »ιθύνοντες» του δημόσιου χώρου.
20 Απριλίου 2007 στις 10:12 πμ
Διάλογος πάνω στο Blog Me Tender του Ν. Ξυδάκη « τελικό σίγμα
[…] σχόλιο του Oxy στο ποστ για το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη Blog Me Tender (the sequel) βγήκε κάπως μεγαλύτερη απ’ όσο περίμενα οπότε […]
22 Απριλίου 2007 στις 11:29 πμ
Composition Doll
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις ευχές. Ανυπομονώ να σας γνωρίσω και από κοντά, μέσω κοινών, αγαπημένων μας ανθρώπων
:)))