Στους τοίχους της Τραπέζης της Ελλάδος επί της Πανεπιστημίου, δύο γκράφιτι: Δεν συναινούμε έχουμε πόλεμο· και παρακάτω, Γιώργο θα φύγεις νύχτα. Τις προηγούμενες μέρες, κορυφαία πρόσωπα της απελθούσας κυβέρνησης προπηλακίστηκαν από οργισμένους πολίτες ενώπιον ακροατηρίων, εκδιώχθηκαν από αίθουσες, γιουχαρίστηκαν. Την παγωνιά μετά το σοκ διαδέχεται τυφλή οργή που ξεχειλίζει, και θα ξεσπάει επί δικαίων και αδίκων.
Δικαιολογημένη η οργή και ευεξήγητη. Και πρέπει να ξεσπάσει. Ο οργισμένος πολίτης όμως, προτού παραδοθεί στην αυτοδικία και στον νόμο του Λυντς, οφείλει να αναλογιστεί μήπως η τυφλότητα της οργής του πλήττει ακριβώς το κράτος δικαίου που υπονόμευσαν οι προπηλακιζόμενοι πολιτικοί με την ολιγωρία τους, με τα ψέματα, με τον αριβισμό ή τις δόλιες πράξεις τους. Να μην αθωωθούν, να παραδοθούν στη χλεύη και στην καταφρόνια, στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας· να ερευνηθεί η δράση τους και να τιμωρηθούν αν βρεθούν ένοχοι. Αλλά δεν πρέπει να κυριαρχήσει ο τυφλός θυμός, η οργή δεν μπορεί μόνη αυτή να καθοδηγεί τις πράξεις της τραυματισμένης κοινωνίας. Διότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο το ποτάμι της οργής να μη σταματάει πουθενά, να παρασύρει δικαίους και αδίκους σε έναν τρελό στροβιλισμό, που θα εξαρθρώσει τους κοινωνικούς αρμούς και λίγο θα απέχει από εμφύλιο.
Ο κερματισμός και η πολυδιαίρεση της κοινωνίας είναι όπλο των κυρίαρχων, είναι προσφιλές όπλο της αποικιοκρατίας, παλιάς και νέας, μαζί με την προπαγάνδα και την ωμή καταστολή. Η προπαγάνδα, επίσημη ή μεταμφιεσμένη, προσπαθεί να πείσει την δοκιμαζόμενη κοινωνία, αφενός, ότι φταίμε όλοι εξίσου, γενικεύοντας και ισοπεδώνοντας· η τέτοια γενίκευση διαχέει δολίως σε όλους την ευθύνη και την ενοχή· κι όταν όλοι φταίνε, κανείς δεν φταίει. Η προπαγάνδα, αφετέρου, σπείρει διχόνοια, διάσπαση, διαίρεση: οι ιδιωτικοί εναντίον των δημοσίων, οι υπάλληλοι εναντίον των ελευθεροεπαγγελματιών, όλοι εναντίον των φακελάκηδων γιατρών, των ρουφιάνων δημοσιογράφων, των κλεφτών ταξιτζήδων, όλοι εναντίον όλων. Και όλοι ενοχοποιημένοι, διασπασμένοι, οργισμένοι, σαστισμένοι ― δηλαδή, έτοιμοι να υποδουλωθούν και πάλι, χωρίς να προλάβουν να κατανοήσουν, να συνθέσουν, να υπερβούν τα δεσμά.
Η προπαγάνδα δούλεψε εντατικά όλα τα χρόνια της αμέριμνης σπατάλης κλοπιμαίων και δανεικών για να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς, η Ελλάς είναι ισχυρή, οι αγορές μάς ψηφίζουν· δούλεψε εντατικά και τον τελευταίο χρόνο διαχέοντας ευθύνες και ενοχές, αποκρύπτοντας διαρκώς την αληθή εικόνα, τις δυνατότητες εξόδου, τους πραγματικούς υπεύθυνους. Μέχρι που το ολιγόσελιδο μνημόνιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έδειξε τον βαθμό κατάρρευσης του συστήματος και τον βαθμό υποδούλωσης όλων ημών.
Οι έχοντες κυριαρχία και πλούτο έχουν σπεύσει ήδη να μεταφέρουν το χρήμα έξω και να αγοράσουν λονδρέζικα ακίνητα: να σωθεί το χρήμα, κι ας βουλιάξει η χώρα. Τώρα περιμένουν ευκαιρίες επενδύσεων: η καταρρέουσα χώρα θα προσφέρει πολλές ευκαιρίες. Θα επωφεληθούν, μαζί με το ξένο κεφάλαιο που ώς τώρα λοιδορούσε την Ψωροκώσταινα· θα αγοράσουν πάμφθηνα. Οι εξουθενωμένοι, γονατισμένοι πολίτες ποια αντίσταση μπορούν να προβάλουν; Πολύ περισσότερο αν βρεθούν παραδομένοι στον ψυχικό εμφύλιο, κατακερματισμένοι και αλληλοσπαρασσόμενοι. Καμία αντίσταση· η υποδούλωση θα είναι η μόνη οδός.
Η κοινωνία ραγίζει από απειλές, πρωτόγνωρες τουλάχιστον για δύο-τρεις γενιές· απειλές φτώχειας, απειλές κατά της κοινωνικής συνοχής, απειλές κατά του κοινωνικού συμβολαίου, απειλές κατά του δημόσιου πλούτου και της εθνικής κυριαρχίας. Μόνο αν αναγνωρίσει τον εαυτό της σαν κοινότητα, βάσει συνομολογημένων παρονομαστών, γύρω από ένα μίνιμουμ αξιακό πλαίσιο, η κοινωνία μπορεί να αντισταθεί στις δυνάμεις της διάλυσης και να υπερασπιστεί τον δημόσιο χώρο, τον κοινό λόγο, την πατρίδα.
Ας την πούμε πατρίδα αυτή την οντότητα που μπορεί να μας ενώσει, ας μη φοβόμαστε τη λέξη, δεν είναι η κουρέλα των ακροδεξιών και των χουνταίων, είναι η πατρίδα του Ρήγα Φεραίου και του Παπαδιαμάντη, του Κάλβου και του Εγγονόπουλου, του μαχητή στο αλβανικό και του αντάρτη. Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα· οι άθλιες ραντιέρικες ελίτ, που κατάντησαν τη χώρα οικόπεδο ευκαιρίας, δεν έχουν πατρίδα. Οι άνθρωποι της εργασίας, μικροί, μικρομεσαίοι, ποιητές, τεχνίτες, όλοι, έχουν πατρίδα: το από κοινού εδώ, το εδώ που διάλεξαν, αυτό που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν από ανάγκη, τάφους, αμπέλια και σοκάκια, φίλους, οικείους, συμπολίτες, παλιούς συμμαθητές. Μπορούμε να ριζώσουμε κι αλλού, αλλά ας το κάνουμε ως ελεύθεροι, όχι ως ανδραποδισμένοι. Γι΄αυτό το κοινό εδώ αξίζει να πολεμήσουμε, φτωχοί αλλά ελεύθεροι, ενωμένοι, όχι σπαραγμένοι και δούλοι. Οπως μπορούμε.
10 Σχόλια
Comments feed for this article
9 Μαΐου 2010 στις 3:10 πμ
no frost
Αχ Νίκο, εσύ πολύ σωστά τα γράφεις αλλά σε λίγο δεν θα αναγνωρίζουμε καν την Ελλάδα, ως Ελλάδα.
Έγραψες σε παλαιότερο ποστ πως «Αυτά είχαμε, αυτά έχουμε: αυτή η πατρίδα δεν πουλιέται, δεν χάνεται.»
Ε σε πληροφορώ πως πουλιέται κυριολεκτικά και όχι μόνον δια της οικονομικής οδού.. Είδα εδώ
http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=13&artid=81860 με έκπληξή μου πως πωλούνται 50 νησιά σε τιμή ευκαιρίας σε Γερμανούς και άλλους.. Μάλιστα τα μεσιτικά γραφεία υπογραμμίζουν πως πιο πολύ κοστίζει να αγοράσεις ένα σαλέ στο Άσπεν ή ένα καλό διαμερισματάκι στην Άπω Ανατολή παρά ένα νησάκι στην Ελλάδα!
Και πως αντιδρούν λές μερικοί δημοσιογράφοι «Έλληνες»;
«Έ καλά τόσα νησιά έχουμε ας ανοίξει η εν λόγω αγορά!»
Άρα η έννοια Πατρίδα έχει και «ταξική» έννοια.Δηλαδή οποιοσδήποτε ξένος καραλεφτάς μπορεί να αγοράσει Ελληνικό έδαφος ακόμη και με ιστορική αξία!Και το κράτος όχι μόνο αδιαφορεί αλλά μετα τις τηλεπικοινωνίες, τα ΜΜΕ και τα κινέζικα λιμάνια, φίλος που συμμετέχει στην κυβέρνηση μου είπε πως ετοιμάζονται να πουλήσουν και τον ΟΣΕ.
Την ίδια ώρα,εν πλήρη δημοσιογραφική ασυλία, ο Καραμανλής μπορεί να την βγάλει μια χαρά με τα 55 του (δηλωμένα) ακίνητα και να πηγαίνει στην Βουλή, να ψηφίζει κατά των μέτρων που (υποτίθεται) πως προσπαθούν να βγάλουν την πατρίδα απο την χρεωκοπία που αυτός μας έπρωξε!Αυτός ρε παιδιά δεν ήτανε πρωθυπουργός; Γιατί κανάλια τρέχετε πίσω απο την Τζούλια;Και ο λαός τι κάνει;Παγωμένος.
Μπορεί να έγινε αυτή η μεγάλη διαδήλωση, αλλά γενικά επικρατεί μια περίεργη ακινησία ως προς την λύση της Υβρεως..
Για μια αποτελεσματικότητα της άρσης του αδιεξόδου.Όχι μόνο βέλασμα και κλάμα.Πάω στοίχημα πως ο λαός θα αρχίσει να αντιδρά μετά τα μπανάκια του καλοκαιριού.Δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες μέσα στην έλλειψη παιδείας, το ρουσφέτι και τον κωλοπαιδισμό κατέστρεψαν ήδη μέσα τους την έννοια Πατρίδα. Που την θυμούνται μόνον, πλέον, όταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου τους (τίγκα στους αλλοεθνείς και μαύρους)μπεί σε κανέναν τελικό..Νηπιαγωγείον η Ελλάς.
9 Μαΐου 2010 στις 12:16 μμ
gritz
«Οι έχοντες κυριαρχία και πλούτο έχουν σπεύσει ήδη να μεταφέρουν το χρήμα έξω και να αγοράσουν λονδρέζικα ακίνητα: να σωθεί το χρήμα, κι ας βουλιάξει η χώρα». Πούλησαν βιομηχανίες και επένδυσαν σε assets.
Σύμφωνα με την Κοινοτική νομοθεσία, η φοροδιαφυγή σε μία συγκεκριμένη χώρα της ΕΕ, μπορεί να συνεπάγεται πάγωμα καταθέσεων και περιουσιακών στοιχείων σε όλες τις χώρες της ΕΕ (προσοχή, όχι μόνον της Ευρωζώνης). Αρκεί να ενεργοποιηθεί από πλευράς εκτελεστικής και διακστικής εξουσίας η σχετική πρόβλεψη.
Κε Παπακωνσσταντίνου, Hra Renn, Senhor Baroso, Monsieur Trichet, ο δρόμος είναι ανοιχτός!
Ήδη φωνάζουν εν χορώ στη Μύκονο οι γκλαμουρο-κάφροι απόγονοι των πωλησάντων: «Δεν θα μας πάρεις τα Καγιέν, Όλι Ρεν, Όλι Ρεν»!
9 Μαΐου 2010 στις 12:45 μμ
gritz
Σήμερα είναι Ημέρα της Μητέρας. Αυτοί που δεν επέτρεψαν σε μία νέα γυναίκα να προλάβει να γίνει μητέρα, κρύβονται. Αναμενόμενο. Οι λοιποί, οι πιό πολλοί κοινοί θνητοί, «καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι».
Σιωπούν βέβαια και μερικοί μεγάλοι τέως τιμονιέρηδες του έθνους. Δυό τρία χρόνια πρίν, οι ίδιοι άνθρωποι ήταν οι «μεγάφωνοι, μικρόφωνοι, παράφωνοι».
Από τους λοιπούς συναδέλφους τους, αρκετοί είναι οι κατά Α. Αλκαίον «παράφοροι, ανυπόφοροι, (και τελικά) αδιάφοροι», που καταγίνονται με νηπιακά κολοκύνθεια παιχνίδια της Βουλής και των Συμβουλίων: «Φταίς εσύ, όχι εγώ». ‘Πάω στο Συμβούλιο, όχι τώρα θύμωσα, δεν πάω». «Οχι, που είναι ναί».
9 Μαΐου 2010 στις 12:46 μμ
gritz
Κωλοπαιδιστάν.
9 Μαΐου 2010 στις 3:52 μμ
vassilip
ΜΠΡΑΒΟ σου Νικο Ξυδακη!
ειναι αληθεια οτι ενας εμφυλιος ξεπροβαλει
το βλεπουμε πολλοι
θελει πολλη αλληλεγγυη και ανιδιοτελεια να μπη φραγμος σε δαυτονα
ΜΠΡΑΒΟ σου που μιλας ετσι αντρικια σε ενα εντυπο τοσο βρωμικο
καλη ΣΟΥ συνεχεια
9 Μαΐου 2010 στις 5:06 μμ
sobraluz
Ευχαριστώ. Άμποτε.
9 Μαΐου 2010 στις 10:00 μμ
γεράσιμος μπερεκέτης
Η ευμάρεια, την οποία δυο γενιές ολόκληρες για να την ακολουθήσουν χιμαιρικά αντικατέστησαν το Άξιον Εστί με την παιγνιδομηχανή Action ST, μία βάση ενότητας μπορεί να έχει: τη μπάλα. Για το ίδιο ιδανικό, ουρλιάζουν στα γήπεδα διδάκτορες πανεπιστημίου, φοιτητές, εμποροϋπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες, στελέχη, μεγιστάνες. Η γενιά μας δεν έχει Παλαμά για να κηδέψει επειδή δεν τον χρειάζεται. Λεφτά για μεταγραφές πάντα θα υπάρχουν. Μην ανησυχείτε, όλα καλά θα πάνε…..
9 Μαΐου 2010 στις 10:46 μμ
dianathenes
Σε μια καμπάνια όπου η φτώχεια φαντάζει σαν μπαμπούλας δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για άλλο «αξιακό πλαίσιο» εκτός από το χρήμα.
Και όμως περισσότερα ήταν τα χρόνια της φτώχειας παρά της αμεριμνησίας.
Ο όρος ψωροκώσταινα πολύ πιο οικείος από το «εταίρος’ ή ΕΕ.
Πολύ πιο συμπαθής ο δικός μας τρόπος ζωής παρά το τρύπημα της βελόνας, η κατάθλιψη και το μπεκρούλιασμα κάθε Παρασκευή. Εννοείται ότι οι θεσμοί και η νοοτροπία στην οποία καλούμεθα να συμμετάσχουμε είναι ανατριχιαστικότερη από τα επιτόκια που καλούμεθα να πληρώσουμε.
Αυτό τρομάζει όχι η φτώχεια.
10 Μαΐου 2010 στις 9:18 μμ
Προς υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής « Greek Statistics
[…] Υπερασπιζόμενοι το κοινό εδώ « βλέμμα. Με επισήμανση:ΑΠΟΨΕΙΣ, ΚΡΙΣΗ Posted in: Uncategorized ← Ο […]
12 Μαΐου 2010 στις 4:01 μμ
τειρεσίας
Τώρα αγαπητέ Νίκο είναι αργά. Να πολεμήσουμε… πώς; Η τελευταία ευκαιρία ήταν οι εκλογές του 2009. Τότε ήταν όλα δυνατά … Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει, να γράφει, σχεδιάζοντας συστήματα πολιτικής δραστηριότητας, σαν απλός πολίτης που θέλει να αλλάξει κάτι. Θυμάμαι τα γραπτά σου, και τα γραπτά του Γιανναρά να με εμπνέουν μέσα από την αρθρογραφία σας στην Καθημερινή.
Έγγραφα, έγγραφα τότε… Όνειρα…. να πάρε να διαβάσεις.
http://okairostwnellinwn.blogspot.com/2009/09/blog-post.html
Αστειότητες… αστειότητες φίλε Νίκο.