μοτο
Προσκυνώντας μολ και χασαποταβέρνες, με τα SUV στη λιακάδα αστραφτερά, ρευόμενοι παζαρεύουν δασικό με θέα. Φυλή real estate.
Χώρα γραμμένη
σε συμβόλαια
Eνας φίλος, κάτοικος Πεντέλης, έσωσε το σπίτι του στην πρόσφατη αττική μεγαπυρκαγιά, γιατί είχε την πείρα παλιοτέρων πυρκαγιών, σαν παλαιός κάτοικος. Εχει πάντα γεμάτη την υδατοδεξαμενή του και ετοιμοπόλεμους τους κρουνούς. Η τρομερή φωτιά του Πεντελικού πέρασε πάνω από το υπέροχο μεσογειακό σπίτι, χαμηλό με ατέλειωτες αυλές  (μια αντι-μεζονέτα), και το άφησε ανέπαφο. Εκαψε όμως τον οπωρώνα, τα δέντρα, πολύτιμη προίκα του κτήματος, για τα οποία καμάρωνε η φιλόπονη οικοδέσποινα. Κλαίγανε οι νοικοκύρηδες τα δέντρα.
Δικαίως. Τα δέντρα είναι σαν παιδιά, θέλουν χρόνο και κόπο, κι υστερα μεγαλώνουν και δεν σου ανήκουν πια, ανήκουν στη φύση κι η φύση μπορεί να τα πάρει πάλι. Είσαι περήφανος όμως που τα ανάστησες, που άφησες ένα ίχνος στη γη να το βρουν οι επόμενοι, που διεύρυνες τον δημόσιο χώρο, τον ιστορικό χώρο, στο μέτρο το ανθρώπινο.
Ανθρωποι σαν τους φίλους μου της Πεντέλης πονάνε όλα τα δέντρα, όλο τον τόπο, όχι μόνο το σπίτι τους. Νοιάζονται για τον κοινόκτητο χώρο, ξέρουν ότι το κοινό είναι κύριο, κι είναι για όλους και διαρκώς. Τι αξίζει το σπίτι χωρίς τα δέντρα του, χωρίς το δρόμο και την πλατεία του, χωρίς τη γειτνίαση και τον συγχρωτισμό;
Οι αλαζονικές μεζονέτες που φυτρώνουν μέσα στο δάσος, σε κάθε μεριά του Πεντελικού όρους, φαίνεται ότι κατοικούνται από ανθρώπους που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ, μα ποτέ, τι είναι κοινό και τι κύριο, τι είναι διαρκές αγαθό και τι εστί συνέχεια. Το σύμπαν τους τελειώνει στον μαντρότοιχο, ψηλό συνήθως για να προστατεύει την πολύτιμη ιδιωτικότητα από τα ζούδια του δάσους. Αυτές οι μεζονέτες, με τσουρουφλισμένους τους μαντρότοιχους τώρα, αποψιλωμένες από δέντρα και ζούδια, συντροφιά με τις πισίνες και τη δορυφορική, εκπληρώνουν επιτέλους τον πρωταρχικό σκοπό τους: είναι απολύτως μόνες, απολύτως ιδιωτικές. Στέκουν λαμπερές ανάμεσα στο φρυγμένο τοπίο, πιο ωραίες, πιο επιβλητικές. Αυτάρκεις.
Η καψαλισμένη μεζονέτα, το απειληθέν αυθαίρετο, το ημινόμιμο, το ημιδασικό, στεφανωμένα από οιμωγές και κατάρες κατά του άστοργου κράτους, πλαισιωμένα από δημάρχους, βουλευτές, δασάρχες, πολεοδομικούς και συμβολαιογράφους, πασπαλισμένα με σπουδαιοφανείς κενότητες για το τοπίο που πλήττεται και για την αναδάσωση που επιβάλλεται, όλα τούτα συμπυκνώνουν την ψυχωτική ουσία του σύγχρονου ελληνισμού.  Του ελληνισμού που βλέπει το τοπίο αισθητικοποιημένο και άδειο, ανόργανο· φόντο για ανέγερση πολυτελών κατοικιών, για resort και αναψυχή, για άντληση θέας. Τι τοπίο… Τι θέα… Ιδίως στη βουνοκορφή, στο διάσελο, στο χείλος του λαγκαδιού, να χτίσεις εκεί και να έχεις όλη τη θέα δικιά σου, πανοραμική, 360 μοίρες, από παντού θέα και δάσος κι ουρανός. Και πολύ ψηλά, ώστε να βλέπουμε και θάλασσα.
Ο,τι δεν καλλιεργείται, ό,τι δεν βοσκιέται, είναι οικόπεδο. Αν έχει και δάσος, αν συνορεύει με τη θάλασσα, είναι φιλέτο. Βρισκόμαστε στον πυρήνα της πανεθνικής ψύχωσης υπό τον περιληπτικό τίτλο Real Estate. H ιδοκτησία, η ακίνητη περιουσία, η «γης», το χαντάκι, ο μαντρότοιχος, το συρματόπλεγμα, τα ασαφή συμβόλαια, τα αμφισβητούμενα χορτολιβαδικά, οι αγώνες για αποχαρακτηρισμό, τα οσονούπω εντός σχεδίου, τα άρτια τεσσάρια, η άδεια ναοδομίας και η άδεια υποστατικού, οι έχθρητες και τα φονικά, αυτά και άλλα τόσα συνιστούν την υλόφρονα αγρυπνία του ελληνισμού, τη διαρκή έγνοια του Κοινού των Ελλήνων απαρτιζόμενου από 10 εκατομμύρια οικοπεδούχα και σπιτούχα και άπληστα και αλληλοϋποβλεπόμενα Εγώ.
Και το κράτος; Καθ΄ομοίωσιν: πονηρό, υστερόβουλο, αδρανές, διεφθαρμένο, γεμάτο σκόπιμες ασάφειες και εγκυκλίους, με πολυαναρμόδιους φαύλους λειτουργούς, πολιτικούς, αιρετούς, σπιτοοικοπεδούχους κι αυτούς. Με τρύπια Ρυθμιστικά, με ληγμένες ή ανύπαρκτες Χωροταξικές, με αναβολές και συναλλαγές.
Χώρα γραμμένη σε συμβόλαια. Αγκιστρωμένοι στα ιδιόκτητα, περιφρονώντας τα κοινά, εχθαίροντας τα δημόσια, λατρεύοντας την οικοδόμηση και την αξιοποίηση, προσκυνώντας μολ και χασαποταβέρνες, με τα SUV στη λιακάδα αστραφτερά, ρευόμενοι παζαρεύουν δασικό με θέα. Φυλή real estate.
Με τα πρωτοβρόχια, οι ράχες και τα διάσελα θα πρασινίσουν πάλι. Οσι σπόροι άντεξαν μες στη γη, θα βλαστήσουν. Μαζί θα βλαστήσουν και αποχαρακτηρισμοί, θα χαθούν χαρτογραφήσεις, στα υποθηκοφυλακεία θα ανασυρθούν τίτλοι τουρκοκρατίας, τα σχέδια πόλεως θα επεκταθούν, οι συνεταιρισμοί θα διεκδικούν. Νέες μεζονέτες θα βλαστήσουν πλάι στις τσουρουφλισμένες.


Eνας φίλος, κάτοικος Πεντέλης, έσωσε το σπίτι του στην πρόσφατη αττική μεγαπυρκαγιά, γιατί είχε την πείρα παλιοτέρων πυρκαγιών, σαν παλαιός κάτοικος. Εχει πάντα γεμάτη την υδατοδεξαμενή του και ετοιμοπόλεμους τους κρουνούς. Η τρομερή φωτιά του Πεντελικού πέρασε πάνω από το υπέροχο μεσογειακό σπίτι, χαμηλό με ατέλειωτες αυλές  (μια αντι-μεζονέτα), και το άφησε ανέπαφο. Εκαψε όμως τον οπωρώνα, τα δέντρα, πολύτιμη προίκα του κτήματος, για τα οποία καμάρωνε η φιλόπονη οικοδέσποινα. Κλαίγανε οι νοικοκύρηδες τα δέντρα.

Δικαίως. Τα δέντρα είναι σαν παιδιά, θέλουν χρόνο και κόπο, κι υστερα μεγαλώνουν και δεν σου ανήκουν πια, ανήκουν στη φύση κι η φύση μπορεί να τα πάρει πάλι. Είσαι περήφανος όμως που τα ανάστησες, που άφησες ένα ίχνος στη γη να το βρουν οι επόμενοι, που διεύρυνες τον δημόσιο χώρο, τον ιστορικό χώρο, στο μέτρο το ανθρώπινο.

Ανθρωποι σαν τους φίλους μου της Πεντέλης πονάνε όλα τα δέντρα, όλο τον τόπο, όχι μόνο το σπίτι τους. Νοιάζονται για τον κοινόκτητο χώρο, ξέρουν ότι το κοινό είναι κύριο, κι είναι για όλους και διαρκώς. Τι αξίζει το σπίτι χωρίς τα δέντρα του, χωρίς το δρόμο και την πλατεία του, χωρίς τη γειτνίαση και τον συγχρωτισμό;

Οι αλαζονικές μεζονέτες που φυτρώνουν μέσα στο δάσος, σε κάθε μεριά του Πεντελικού όρους, φαίνεται ότι κατοικούνται από ανθρώπους που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ, μα ποτέ, τι είναι κοινό και τι κύριο, τι είναι διαρκές αγαθό και τι εστί συνέχεια. Το σύμπαν τους τελειώνει στον μαντρότοιχο, ψηλό συνήθως για να προστατεύει την πολύτιμη ιδιωτικότητα από τα ζούδια του δάσους. Αυτές οι μεζονέτες, με τσουρουφλισμένους τους μαντρότοιχους τώρα, αποψιλωμένες από δέντρα και ζούδια, συντροφιά με τις πισίνες και τη δορυφορική, εκπληρώνουν επιτέλους τον πρωταρχικό σκοπό τους: είναι απολύτως μόνες, απολύτως ιδιωτικές. Στέκουν λαμπερές ανάμεσα στο φρυγμένο τοπίο, πιο ωραίες, πιο επιβλητικές. Αυτάρκεις.

Η καψαλισμένη μεζονέτα, το απειληθέν αυθαίρετο, το ημινόμιμο, το ημιδασικό, στεφανωμένα από οιμωγές και κατάρες κατά του άστοργου κράτους, πλαισιωμένα από δημάρχους, βουλευτές, δασάρχες, πολεοδομικούς και συμβολαιογράφους, πασπαλισμένα με σπουδαιοφανείς κενότητες για το τοπίο που πλήττεται και για την αναδάσωση που επιβάλλεται, όλα τούτα συμπυκνώνουν την ψυχωτική ουσία του σύγχρονου ελληνισμού.  Του ελληνισμού που βλέπει το τοπίο αισθητικοποιημένο και άδειο, ανόργανο· φόντο για ανέγερση πολυτελών κατοικιών, για resort και αναψυχή, για άντληση θέας. Τι τοπίο… Τι θέα… Ιδίως στη βουνοκορφή, στο διάσελο, στο χείλος του λαγκαδιού, να χτίσεις εκεί και να έχεις όλη τη θέα δικιά σου, πανοραμική, 360 μοίρες, από παντού θέα και δάσος κι ουρανός. Και πολύ ψηλά, ώστε να βλέπουμε και θάλασσα.

Ο,τι δεν καλλιεργείται, ό,τι δεν βοσκιέται, είναι οικόπεδο. Αν έχει και δάσος, αν συνορεύει με τη θάλασσα, είναι φιλέτο. Βρισκόμαστε στον πυρήνα της πανεθνικής ψύχωσης υπό τον περιληπτικό τίτλο Real Estate. H ιδοκτησία, η ακίνητη περιουσία, η «γης», το χαντάκι, ο μαντρότοιχος, το συρματόπλεγμα, τα ασαφή συμβόλαια, τα αμφισβητούμενα χορτολιβαδικά, οι αγώνες για αποχαρακτηρισμό, τα οσονούπω εντός σχεδίου, τα άρτια τεσσάρια, η άδεια ναοδομίας και η άδεια υποστατικού, οι έχθρητες και τα φονικά, αυτά και άλλα τόσα συνιστούν την υλόφρονα αγρυπνία του ελληνισμού, τη διαρκή έγνοια του Κοινού των Ελλήνων απαρτιζόμενου από 10 εκατομμύρια οικοπεδούχα και σπιτούχα και άπληστα και αλληλοϋποβλεπόμενα Εγώ.

Και το κράτος; Καθ΄ομοίωσιν: πονηρό, υστερόβουλο, αδρανές, διεφθαρμένο, γεμάτο σκόπιμες ασάφειες και εγκυκλίους, με πολυαναρμόδιους φαύλους λειτουργούς, πολιτικούς, αιρετούς, σπιτοοικοπεδούχους κι αυτούς. Με τρύπια Ρυθμιστικά, με ληγμένες ή ανύπαρκτες Χωροταξικές, με αναβολές και συναλλαγές.

Χώρα γραμμένη σε συμβόλαια. Αγκιστρωμένοι στα ιδιόκτητα, περιφρονώντας τα κοινά, εχθαίροντας τα δημόσια, λατρεύοντας την οικοδόμηση και την αξιοποίηση, προσκυνώντας μολ και χασαποταβέρνες, με τα SUV στη λιακάδα αστραφτερά, ρευόμενοι παζαρεύουν δασικό με θέα. Φυλή real estate.

Με τα πρωτοβρόχια, οι ράχες και τα διάσελα θα πρασινίσουν πάλι. Οσοι σπόροι άντεξαν μες στη γη, θα βλαστήσουν. Μαζί θα βλαστήσουν και αποχαρακτηρισμοί, θα χαθούν χαρτογραφήσεις, στα υποθηκοφυλακεία θα ανασυρθούν τίτλοι τουρκοκρατίας, τα σχέδια πόλεως θα επεκταθούν, οι συνεταιρισμοί θα διεκδικούν. Νέες μεζονέτες θα βλαστήσουν πλάι στις τσουρουφλισμένες.