Η κρίση χρέους και τα συνακόλουθα Μνημόνια προκάλεσαν σοκ στην κοινωνία και ακολούθως αποδόμησαν το πολιτικό σύστημα. Τα μεγάλα αστικά κόμματα που εδέσποσαν στην Γ΄Δημοκρατία, που ουσιαστικά όρισαν και μορφοποίησαν όλη την πολιτεία κατά τις βουλήσεις τους, βγαίνουν βαριά πληγωμένα από την αναμέτρησή τους με την κρίση. Ευλόγως: και οι δύο σχηματισμοί φάνηκαν ανέτοιμοι να απαντήσουν πειστικά ή, έστω, λειτουργικά στα αμείλικτα ερωτήματα που έθεταν ταυτοχρόνως η διεθνής κρίση, η ασύμμετρη αρχιτεκτονική του ευρώ και οι δομικές ασθένειες του ελληνικού κράτους και της εγχώριας πραγωγικής δομής.
Ποιος καταλαμβάνει το πολιτικό-λειτουργικό κενό που καταλείπει ο παραδοσιακός δικομματισμός; Καθώς η μέση λυγίζει έως ρήξεως, θα υπέθετε κανείς ότι τα άκρα θα συμπλήρωναν το κενό. Αυτό συμβαίνει εν μέρει, αλλά μόνο ποσοτικά και μόνο προσωρινά. Στην πραγματικότητα, κανένα από τα μικρότερα, «αντιμνημονιακά» κόμματα δεν μπορεί να διεκδικήσει ηγεμονικό ρόλο για το μέλλον. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε με αξιώσεις ηγεμονίας και κυβερνητική ρητορική· κι αυτός το έπραξε τις τελευταίες εβδομάδες, ωθούμενος και από τις δημοσκοπικές καταγραφές. Η ηγεμονική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει βαρύνουσα σημασία, αφενός, διότι για πρώτη φορά, από την εποχή της Βάρκιζας και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, η Αριστερά αποκολλάται από την εσωτερικευμένη ήττα και την κλαψιάρικη διαμαρτυρία, αποκολλάται δηλαδή από το πεδίο του κομπάρσου ή του τρίτου ρόλου και αυτοπροτείνεται ως πόλος εξουσίας.
Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει, στην παρούσα φάση τουλάχιστον. Δεν διαθέτει το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό και το διανοητικό-πολιτικό απόθεμα· ο λόγος του είναι μερικός και ρηχός, καίτοι αιχμηρός, δεν διαπερνά το εθνικό ακροατήριο σε ικανή έκταση και βάθος. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να συλλαμβάνει πρώτος τη ραγδαία μεταβαλλόμενη συγκυρία και να προσαρμόζει τη ρητορική του αναλόγως, μεταμορφωνόμενος από πολύχρωμο μικρό κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα που προσπαθεί να προσελκύσει το πιο δυναμικό και φιλοευρωπαϊκό-ανοιχτό τμήμα της πολυάριθμης πλην πολυδιασπασμένης ευρείας αριστεράς-κεντροαριστεράς. Κατά κάποιο τρόπο, δεν απευθύνεται πια μόνο στην αριστερή πελατεία του, αλλά σε όλο το αντιμνημονιακό πλήθος. Επιπλέον επέδειξε σε αυτό το φοβισμένο πλήθος τις ενεργούς συμμαχίες του με τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, μια επίδειξη δύναμης και διεθνών ερεισμάτων, και επικουρούμενος από την επιτυχία του Μελανσόν στη Γαλλία, υιοθέτησε το σύνθημα “μήνυμα στην Ευρώπη”.
Μόνο οι Οικολόγοι-Πράσινοι έχουν να επιδείξουν ανάλογο ευρωπαϊκό προσανατολισμό και λειτουργική σύνδεση με Ευρωπαίους ομολόγους, εκ των οποίων μάλιστα οι Γερμανοί έχουν πλούσια κυβερνητική πείρα. Οι Ο.Π. αφυπνίστηκαν αργά, αλλά φάνηκαν αρκετά πραγματιστές, με δουλεμένο πρόγραμμα, έτοιμοι για συνεργασίες βάσει θέσεων.
Αυτό το ρεφλέξ και αυτή την πραγματιστική προσαρμογή δεν την επέδειξαν οι όμοροι σχηματισμοί, ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ. Η μεν ΔΗΜΑΡ συμπεριφέρθηκε αμήχανα και χωρίς συνοχή λόγου, σαν χώρος ευκαιριακής συγκόλλησης ετερόκλιτων προσώπων, σαν χώρος τράνζιτο εν όψει εξελίξεων. Μόνο συνεκτικό στοιχείο απέμεινε η μετριοπαθής μορφή του Φώτη Κουβέλη. Η σφοδρότης των μετεκλογικών ερωτημάτων θα δοκιμάσει την αντοχή της ΔΗΜΑΡ, αλλά και το αριστερό-σοσιαλδημοκρατικό της πρόσημο.
Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο όμως της προεκλογικής περιόδου είναι η βίαιη άρνηση της πραγματικότητας από το ΚΚΕ. Περιχαρακωμένο, αγοραφοβικό, σταλινικό απολίθωμα στον 21ο αιώνα ― όλα αυτά τα ξέραμε. Το νέο στοιχείο είναι η φυγή ολοταχώς προς τα έσω, η βίαιη απόρριψη του πραγματικού, η απόδραση από τα ερωτήματα του επίγειου κόσμου εν ονόματι μιας απροσδιόριστης επανάστασης, μιας Αποκάλυψης. Στο λόγο του ΚΚΕ η τοποθέτηση επί του πραγματικού βαφτίζεται «στρούγκα»· αντηχώντας έτσι τη βαθιά εσωτερίκευση της παλαιάς ήττας, των διασπάσεων, της διάψευσης από την ιστορία· έτσι, εγκυστώνεται στο παρελθόν, δεν αντέχει το παρόν και δεν σκέφτεται καν το μέλλον, παρά μόνο ως εσχατιά του χρόνου.
Τις τελευταίες μέρες ο λόγος του ΚΚΕ θύμιζε λόγο ζηλωτών της Μονής Εσφιγμένου ή Μαρτύρων του Ιεχωβά, λόγο σαλού προφήτη που προφητεύει χαιρέκακα στα πληβειακά πλήθη την καταστροφή τους και την επιδιώκει για να επαληθευτεί. Η στάση του ΚΚΕ θα χαρακτηριζόταν φιλοσοφικά ως σολιψισμός, αν δεν εμπεριείχε την ιδιοτέλεια της ηγεσίας του και τη υποκρυπτόμενη μοχθηρία προς τις δοκιμαζόμενες μάζες, προς τα άτακτα, ανυπάκουα, αλλόπιστα κοινωνικά υποκείμενα.
Η συντομότατη προεκλογική περίοδος έδειξε ήδη τεταμένες τις ραφές του πολιτικού συστήματος, στην αρχή της ρήξης.
9 Σχόλια
Comments feed for this article
4 Μαΐου 2012 στις 1:02 πμ
Ανώνυμος
Εξαιρετική η περιγραφή της προεκλογικής διαφημιστικής εικόνας του ΚΚΕ. Θα ‘λεγε κανείς πως τους ανέλαβε ο ίδιος διαφημιστής που ανέλαβε και τον πελάτη με το προϊόν της οροθετικής ιερόδουλης. Φοβερή, ανθρώπινη ευαισθησία. Πώς κάποτε Στάλιν και Χίτλερ αντάλλασσαν αρχιτέκτονες, έτσι και τώρα εθνικό – δεξιό – σοσιαλιστές και κομμουνιστές ανταλλάσσουν διαφημιστές.
Καμία αισθητική συνείδηση. Όσο για όραμα…είναι μάλλον απαγορευμένη λέξη.
Ο Σαμαράς πήγε να κάνει κάτι με το Ζάππειο, αλλά έτσι ψηλός που είναι, ανάμεσα στα κλασικιστικά κολωνάκια και με το «πρώτα ο Θεός» στο στόμα, έκανε λίγο σαν τσολιαδάκι στημένο έξω από το ελληνοαμερικάνικο γκαράζ του «Πορτοκάλος», στην ταινία της Βαρντάλος. Πάλι καλά που δεν μας είπε πως είναι και Χελίν.
Αργά το βράδυ, πάντως, έχει σωρηδόν πολιτικά διαφημιστικά απ’ όλα τα κόμματα. Αξίζει τον κόπο, από ανθρωπολογική σκοπιά και μόνο, να τα μελετήσουν οι ειδικοί.
4 Μαΐου 2012 στις 7:53 πμ
ο δείμος του πολίτη
Θα συμφωνήσω τόσο για το ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΚΚΕ. Βέβαια, οι ΟΠ έμειναν κατά τη γνώμη μου πίσω γιατί δεν ακολούθησαν την πεπατημένη, την κινηματική τους εμπειρία, που είχαν αναπτύξει τόσα χρόνια στο πολιτικό περιθώριο. Αντίθετα, κινήθηκαν με τους όρους των Κοινοβουλευτικών κομμάτων, κάτι που δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αξίζει ειδικά για το ΣΥΡΙΖΑ και την εντυπωσιακή επίθεση φιλίας και σε μη αριστερούς ψηφοφόρους, ότι για δεξιούς πολίτες ήταν μία σοβαρή εναλλακτική. Οι δημοσκοπήσεις αποκάλυψαν ότι μεγάλο μέρος της ΝΔ πήγαινε το Γενάρη/Φλεβάρη στο ΣΥΡΙΖΑ, αν κι αριστερό κόμμα ως πιο συνεπές αντιμνημονιακό. Η ίδρυση των ΑΝΕΛ τους έκανε να αφήσουν το ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν ένα φιλικό ιδεολογικά χώρο. Ωστόσο, η επίθεση του Τσίπρα και οι θέσεις του Καμμένου για συνεργασία ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ στο Γοργοπόταμο (προχτές στη Σαλονίκη) κάνει τον Τσίπρα να απλώνει πόδι και δεξιότερα…
4 Μαΐου 2012 στις 10:31 πμ
balkan357
Reblogged this on TURBO.
4 Μαΐου 2012 στις 1:06 μμ
ο κανένας (@etceteria)
Χμμ και τελικά τι; Πραγματικά Νικο θα εκτιμούσα την άποψη σου…
4 Μαΐου 2012 στις 1:17 μμ
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
4 Μαΐου 2012 στις 2:33 μμ
spakaleros
Το ερώτημα στο οποίο καλείστε να απαντήσετε, όσοι κατηγορείτε το ΚΚΕ για την αδιαπραγμάτευτη άρνησή του να συνεργαστεί σε μια αριστερή/προοδευτική κυβέρνηση, είναι τι ακριβώς προσδοκάτε από μια τέτοια κυβέρνηση, τι περιμένετε πως θα κάνει.
Εγώ δεν θα σας μιλήσω ούτε καν για κυβέρνηση συνεργασίας της αριστεράς, που προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Έστω ότι έχουμε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΚΚΕ, ότι δηλαδή τα φέρνει έτσι η συγκυρία και το ΚΚΕ συγκεντρώνει 151 ή περισσότερους βουλευτές και σχηματίζει κυβέρνηση χωρίς να έχει ανάγκη τη στήριξη άλλων κομμάτων, άρα έχοντας τη δυνατότητα να εφαρμόσει ό,τι πρόγραμμα θέλει.
Δεν μπαίνω σε «ουτοπικά» σενάρια, θα παραμείνω στο «ρεαλιστικό» αίτημα του «να πάρουν πίσω τα μέτρα». Δηλαδή, ούτε καν αίτημα για κατώτερο μισθό 1.500 ευρώ. Ας πούμε ότι μια τέτοια κυβέρνηση αποφασίζει απλώς να μας πάει σε προ-μνημονίου κατάσταση, δηλαδή να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και να ανεβάσει τους μισθούς στα δυσθεώρητα ύψη των 1.000 ευρώ. Νομοθετεί λοιπόν στη βουλή ότι σ’ αυτή τη χώρα απαγορεύεται να υπάρχει εργαζόμενος που αμείβεται με λιγότερα από 1.000 ευρώ καθαρά το μήνα.
Ερώτηση: Ποιος θα εφαρμόσει αυτό το νόμο;
Στη χώρα μας, που είναι μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης, ισχύει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Σύμφωνα μ’ αυτήν, το να πάρει κάποιος εργοστασιάρχης τα κεφάλαιά του και να τα μεταφέρει π.χ. από την Αθήνα στη Σόφια, ή στο Βουκουρέστι, είναι το ίδιο απλό και εύκολο με το να τα μεταφέρει από τη Θεσσαλονίκη στην Πάτρα. Λέγεται ελευθερία κίνησης κεφαλαίων. Και τι θα γίνει μετά; Θα αναλάβει το κράτος να λειτουργήσει τις εγκαταλειμένες παραγωγικές μονάδες; Μα ακόμα και αυτό απαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα πέσουν πρόστιμα, όχι μόνο χρηματικά αλλά και άλλες ποινές.
Δεν καταλαβαίνω προς τι αυτές οι επιθέσεις. Διαφωνείτε με το ΚΚΕ, έχει καλώς, αλλά γιατί δε σέβεστε την απόφασή του να απέχει από ενδοαστικά κυβερνητικά παιχνίδια;
Το ΚΚΕ παλεύει για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μονάδων, απαγόρευση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας κεφαλαίων, κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή, εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Όσο ο λαός δεν πείθεται, με γεια του με χαρά του, το λαό προσπαθεί να πείσει.
Το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα κυβερνητικό, είναι κόμμα καθοδηγητικό. Στόχος του είναι να καθοδηγήσει τον κόσμο της εργασίας για την κοινωνική του χειραφέτηση. Κοινωνική χειραφέτηση θα πει να οργανώσει μόνος του ο λαός το κράτος του, την οικονομία του, την παραγωγή του, όπως θέλει ο ίδιος ο λαός, χωρίς ιδιοκτήτες να αρπάζουν τον πλούτο και να ρυθμίζουν τι παράγεται και πόσο, πού επενδύονται τα κεφάλαια.
Δεν καταλαβαίνω, με το ζόρι πρέπει να υποχρεώσετε το ΚΚΕ να αναλάβει κυβερνητική θέση σε μια αστική κυβέρνηση; ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΡΕ! Εμείς θέλουμε άλλου τύπου εξουσία, δεν παίζουμε τα παιχνίδια τους, και ούτε θα γίνουμε διαχειριστές των προβλημάτων τους! Ας βρουν τρόπο να τα διαχειριστούν, εμείς θέλουμε να πείσουμε το λαό να σηκώσει κεφάλι και να ανατρέψει το σάπιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, να οικοδομήσει το δικό του!
4 Μαΐου 2012 στις 5:27 μμ
φανερές δημοσκοπήσεις | just ..moments in winds
[…] Κι εκεί αν δεν είσαι κομματικός ταλιμπάν κανενός αυτό μόνο μπορείς να προβλέψεις. Αυτό και το ίδιο που […]
4 Μαΐου 2012 στις 7:47 μμ
dimF
«Το ζητούμενο για την αριστερά είναι να αποδειχτεί πολιτικά και κοινωνικά χρήσιμη. Αλλιώς, θα εξαφανιστεί κι αυτή εν μέσω μιας θάλασσας εξαθλιωμένων και ηθικοπολιτικά «τσακισμένων» ανθρώπων, κάτω απ’ τη γενική επίθεση των ορδών της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας…»
13 Ιουνίου 2012 στις 4:52 μμ
Τα ρεφλέξ της Αριστεράς | Κριτική/Αριστερά
[…] πηγή: 3/5/12 – Βλέμμα […]