Μια λέξη για τις μέρες που ζούμε: μετεωρισμός. Μετέωροι νιώθουν οι Ελληνες, σε μια χώρα που μετασχηματίζεται σε χώρο ρευστό, άγνωστο, σχεδόν απειλητικό. Ή μήπως αποσυντίθεται; Σίγουρα αποσυντίθεται το πολιτικό σκηνικό, όπως το γνωρίσαμε: το “όλον” ΠΑΣΟΚ συρρικνώνεται ταχύτατα, και όλες οι στρώσεις του αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους πολιτικής επιβίωσης. Δεν θα επιβώσουν. Αποσυντίθεται ο οικονομικός κορμός της χώρας, με τις παθογένειες και τα ελλείμματά του. Αποσυντίθεται και ο κοινωνικός ιστός, πρωτίστως δια της φτωχοποίησης των μεσοστρωμάτων. Ολες αυτές οι διαδικασίες, βίαιες ούτως ή άλλως, τελούνται υπό ξένη εποπτεία, με διαρκώς μειούμενη την εθνική κυριαρχία, με την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να παρακολουθούν άφωνοι τις εξελίξεις.
Ολα μαύρα; Οχι. Ασφαλώς θα πονέσουν πολλοί αθώοι και αδύναμοι, αλλά μετά την αποσύνθεση, ή και ταυτοχρόνως, εμφανίζονται ήδη τα πρώτα σημάδια μετασχηματισμού. Η μείζων παρέμβαση του κουρέματος του χρέους και η εμφανής υποχώρηση της ελληνικής διοίκησης ενώπιον της μόνιμης επιτροπείας, οδηγούν τη χώρα σε εκλογές. Πολύ σύντομα. Οι εκλογές δεν θα δώσουν οριστική λύση, αλλά τουλάχιστον θα αποσυμπιέσουν εν μέρει τη χύτρα, και θα ανανεώσουν ευρέως το πολιτικό προσωπικό. Οι πρίγκιπες της Μεταπολίτευσης θα εξαφανιστούν ή θα λουφάξουν. Στην πολυκομματική Βουλή που θα προκύψει θα εμφανιστούν πολλά νέα πρόσωπα ― και δεν θα είναι τα γνωστά σελέμπριτι, θα είναι και άνθρωποι υποψιασμένοι για μεγάλες δυσκολίες. Εφόσον η κάλπη ακολουθήσει κάπως την παρούσα δημοσκοπική τάση, τα μικρότερα κόμματα θα εμφανιστούν με πολλά νέα πρόσωπα, χωρίς εμπειρία ίσως αλλά σίγουρα φρέσκα.
Η πολιτική αλλαγή δεν θα πραγματοποιηθεί μόνο εντός Βουλής. Βλέπουμε ήδη να ξεπροβάλλουν κινήσεις προσώπων από διάφορες αφετηρίες, με διάθεση να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στα κοινά, είτε ως δεξαμενές προβληματισμού είτε ως ομάδες πίεσης και λόμπι είτε ως άτυπες δυνάμεις δράσης (task force) έτοιμες να συμμετάσχουν στη διακυβέρνηση. Η ρητορική, η καταγωγή και ο ιδεολογικός χρωματισμός αυτών των προσώπων διαφέρουν, κινούμενα σε ευρύτατη γκάμα: πρώην φιλομνημονιακοί, εκσυγχρονιστές, φιλελεύθεροι, ριζοσπάστες, τεχνοκράτες, αποσυνάγωγοι κομμάτων μαζί με τυπικά απολίτικους και εμπρηστικά αντικομματικούς.
Υστατος παράγων στη συνάρτηση μετεωρισμού: η διαφαινόμενη αύξηση εκλογικής επιρροής των αριστερών κομμάτων. Θα μεταφραστεί και σε αυξημένη πολιτική παρέμβαση; Αγνωστο. Πολλοί αριστεροί νιώθουν άστεγοι. Μετεωρισμός, παντού. Η πολιτική επανεφευρίσκεται.
7 Σχόλια
Comments feed for this article
25 Οκτωβρίου 2011 στις 2:26 μμ
common
ίσως η πολιτική να αποκτήσει το πραγματικό της νόημα και να πάψει να είναι πάλη για την εξουσία και μόνο
είναι βέβαιο πως μετά από 30-40 χρόνια η Ελλάδα θα είναι καλύτερη, το πολιτικό σύστημα πιο υγιές, οι πολιτικοί πιο ταπεινοί και εργατικοί, οι πολίτες πιο ενεργοί, σε θέση να συμβιώσουν καλύτερα ο ένας με τον άλλο, η κοινωνία πιο συνεκτική και η γραφειοκρατία πολύ μικρότερη… απλά όσοι είμαστε σήμερα εδώ, στην λεγόμενη |»παραγωγική ηλικία» θα πρέπει να περάσουμε από την κόλαση με κομμένα κιόλας τα φτερά…αυτό δεν το αποδέχεται κανείς εύκολα, ειδικά όταν περίμενε ότι αυτή είναι η περίοδος που θα μεσουρανήσει! τίποτα δεν είναι πια ίδιο…
αυτή η γενιά δεν θα απολαύσει ποτέ ό,τι οι προηγούμενες…θα πρέπει να δρα για την επιβίωσή της και να σκέφτεται μόνο (ίσως) το μακρινό μέλλον των παιδιών, εγγονιών της και όχι το δικό της
είναι δύσκολο όντας στα 30 -40 να δουλεύεις με μόνη σκέψη το να επιβιώσεις, να την «βγάλεις καθαρή» τώρα, άντε και τον άλλο μήνα…δεν υπάρχουν πια σκέψεις για καριέρες, προσωπική πρόοδο, επαγγελματική ανέλιξη, αν και υπάρχουν οι τυπικές προϋποθέσεις…είμαστε απλά εργάτες, κουρασμένοι, και ήδη γέροι… ήδη με το μυαλό στην σύνταξη για να λυτρωθούμε επιτέλους από την υπερκόπωση και το καθημερινό άγχος της επιβίωσης…αλλά ξέρουμε ότι η λύτρωση δεν θα έρθει…σύνταξη δεν θα υπάρχει…το μαρτύριο του Σίσυφου φαντάζει κοντινό
25 Οκτωβρίου 2011 στις 6:52 μμ
Ανώνυμος
Αγαπητέ common, η «πραγματικότητα» του να δουλεύεις με στόχο την επιβίωση, για να τη βγάλεις καθαρή τώρα, άντε και τον άλλο μήνα, είναι το υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται η «ιδέα» του να δουλεύεις για να «κτίσεις καριέρα» και να εξασφαλίσεις το μέλλον σου, το μέλλον των παιδιών, των εγγόνων και των δισέγγονών σου. Για να υπάρξει ουρανοξύστης, πρέπει να έχουν σκαφτεί θεμέλια, στα οποία να έχουν θεμελιωθεί άνθρωποι (σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα του γεφυριού της Άρτας) και πριν απ’ αυτό, πρέπει να έχουν θεμελιωθεί νόμοι που να καθιστούν την κλοπή που φέρει το όνομα «ιδιοκτησία», ως τον θεμέλιο λίθο της νόμιμης απάτης που καλείται «πολιτισμός».
Οι θρησκόληπτοι της βάρβαρης παραμύθας της οικονομίας, που την αποκαλούμε και «επιστήμη», δεν είναι μόνο οι θύτες. Είναι κυρίως τα σαστισμένα θύματα. Σε αυτή τη θρησκεία ή θα είσαι Ροκφέρλερ, Μπους κ.λπ. ή θα είσαι δούλος.
Κανείς δεν αγωνίζεται για μια άλλη μορφή ζωής. Όλοι οι πιστοί του ολοκληρωτισμού, αγωνίζονται για ένα καλύτερο κελί γι’ αυτούς και τα παιδιά-δουλάκια τους.
Ακόμα και τα ίδια τους τα παιδιά αν θελήσουν να ξεφύγουν από τη μέγγενη του ολοκληρωτισμού της σκέψης των προγόνων τους, οι ίδιοι οι γονείς τους, τους έχουν έτοιμο το ζουρλομανδύα. Τα προτιμούν «τρελά» (με τις ευλογίες των ψυχιάτρων) ή φυλακισμένα (με τη συνδρομή του κράτους), παρά «άπιστα».
Ζούμε σε εποχές «εξελιγμένης, επιστημονικής βαρβαρότητας».
25 Οκτωβρίου 2011 στις 10:56 μμ
common
αγαπητέ ανώνυμε,
είναι προφανές πως δεν ανήκεις στην συγκεκριμένη γενιά για την οποία μιλώ, ίσως γι΄αυτό δεν έχεις κατανοήσει αυτά τα οποία λέω
δεν μίλησε κανείς για άλλη μορφή ζωής…επίσης γνωρίζω πολύ καλά πώς χτίζεται μια καριέρα…η διαφορά είναι πως σήμερα δεν δουλεύεις με στόχο τον ουρανοξύστη αλλά απλά δουλεύεις…
επίσης, οι άνθρωποι της υπαίθρου αντιμετωπίζουν την πραγματική ζωή? ονειρεύονται τη μεγάλη βελανιδιά; μα πού? σε ποια επαρχιακή ουτοπία; και τι σημαίνει πραγματική ζωή;…πραγματικά ούτε ο Ρουσσώ τέτοια έμπνευση!… αυτοί είναι που ευθύνονται κατά πολύ για την κατάντια της χώρας, όλοι όσοι έγιναν θύματα του εύκολου πλουτισμού, δίχως καμιά συνείδηση κοινωνικότητας, δίχως κανένα συλλογικό στόχο…
26 Οκτωβρίου 2011 στις 12:15 μμ
Ανώνυμος
Συμφωνούμε αγαπητέ common
Δεν υπερασπίζομαι τους αγροτοπατέρες και τους αγρότες του καφενείου, του τζόγου και των επιδοτήσεων. Οι «άνθρωποι της υπαίθρου» ήταν μια ποιητική, οραματική προσφώνηση (δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν υφίστανται – σε όλο το ιστορικό φάσμα – και εκτός της φαντασίας μας). Ούτε καταφέρομαι εναντίον ανθρώπων της πόλης που ευσυνείδητα προσπαθούσαν ή προσπαθούν ακόμα να παράγουν δημιουργικό έργο, βάσει ανθρώπινων, αξιολογικών κριτηρίων. Δεν ζω στον Άρη (αν και θα το προτιμούσα). Ήμουν παιδί της πόλης που προσπαθεί να γίνει μεσήλικας της υπαίθρου. Και δεν είμαι μόνος. Πλαισιώνομαι από ανθρώπους καριέρας, οι οποίοι και την έφτυσαν γιατί δεν ανέχονταν απλώς «να δουλεύουν». Προτιμούν να κόβουν πουρνάρια και να περιποιούνται μποστάνια. Και είναι πολλοί, απ’ ό,τι μαθαίνω…
25 Οκτωβρίου 2011 στις 9:33 μμ
Ανώνυμος
Αντιθέτως, οι άνθρωποι της υπαίθρου (όπου αυτή μπορεί ακόμα να υφίσταται ανεπηρέαστη από τη λαίλαπα της εξέλιξης), αντιμετωπίζουν την πραγματική ζωή. Την άδολη (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει η κουτοπονηριά του χωριάτη). Δεν κτίζουν καριέρες. Δεν αναγνωρίζουν τον κύκλο του χρόνου, την αλλαγή των εποχών, από την αλλαγή στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μπορούν ακόμα να αντιστέκονται στην ανοησία. Τα παιδιά τους μπορούν ακόμα να επινοούν τα παιχνίδια τους, όχι να τα απαιτούν επειδή τα βλέπουν στις διαφημίσεις, ως αντάλλαγμα των «καλών βαθμών». Ονειρεύονται τη μεγάλη βελανιδιά. Το μήλο, το αχλάδι, τα ρόδια. Δεν τα αναγνωρίζουν ως πιθανά ερωτικά βοηθήματα της ανέραστης και υπόδουλης φύσης τους. Βλέπουν καθημερινά τον ανατέλλοντα ήλιο. Την ανατέλλουσα σελήνη. Ο ήλιος του ΠαΣοΚ και τα γλαροπερίστερα της Νέας Δημοκρατίας, φαντάζουν σαν κακόγουστη φάρσα. Τα σφυριά και τα δρεπάνια είναι εργαλεία. Σμίλες. Δεν είναι στολίδια για μαρξιστικά Χριστούγεννα.
26 Οκτωβρίου 2011 στις 4:31 μμ
Ανώνυμος
Όσον αφορά την έννοια «πραγματική ζωή», τη χρησιμοποίησα όντως καταχρηστικά (μια και δε νομίζω πως βρισκόμαστε σε συμβολαιογραφείο ή σε δικαστήριο), αλλά εννοώ τη ζωή κατά την οποία το κρύο αντιμετωπίζεται με τη φωτιά, η δίψα ανακουφίζεται στο ποτάμι ή απ’ το πηγάδι, η πείνα περνάει με καλλιέργεια της γης (ψάρεμα ή κυνήγι), η ποίηση μαθαίνεται παρατηρώντας τον κύκλο του χρόνου στη ζωή των ζώων και των φυτών, στις διηγήσεις των γερόλυκων τσοπαναραίων ή των γιαγιάδων που γνέθουν τη ρόκα.
«Πραγματική ζωή», εννοώ την καλλιέργεια και διατήρηση των άπειρων ποικιλιών των σπόρων που γεννά η γη.
«Κόλαση» εννοώ την καταναγκαστική χρήση ενός μεταλλαγμένου σπόρου (μιας μορφής τέχνης/μόδας, μιας άποψης περί αντικειμενικότητας, πραγματικότητας, πολιτισμού κ.λπ.) που επιβάλλουν τα πάσης φύσεως μονοπώλια μέσω των εθνικών κρατών (στις επιχειρήσεις των οποίων δουλεύουν χιλιάδες «επιστήμονες», προσπαθώντας να κτίσουν καριέρα – και που όταν δεν το καταφέρνουν, μελαγχολούν και ψηφίζουν το «άλλο» κόμμα ή πάντα ένα, όταν «ένα είναι το κόμμα»).
26 Οκτωβρίου 2011 στις 7:14 μμ
teachertal
Άααααμηηηην!!!