Τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα και με τέτοια σφοδρότητα, που δεν προλαβαίνουμε όχι να τα αφομοιώσουμε, αλλά ούτε καν να τα εντάξουμε σε μια διαχειρίσιμη νοητική ροή. Ωστόσο, τις μέρες σφραγίζει ακόμη ο απόηχος του πανικού του Σαββατοκύριακου. Ο έκτακτος φόρος επί των ακινήτων, με τη σπουδή και τον ασύντακτο τρόπο που ανακοινώθηκε, δείχνει δυστυχώς τη χώρα χωρίς διοίκηση. Ο απροσδόκητος φόρος βρίσκει πολλά νοικοκυριά εξουθενωμένα από περικοπές εισοδημάτων ή και απώλεια εργασίας, όλα δε τα νοικοκυριά τα βρίσκει στριμωγμένα και κουρασμένα. Επιπροσθέτως, ο νέος φόρος αναγγέλεται τη στιγμή που φτάνουν οι λογαριασμοί για τα επώδυνα τέλη αλληλεγγύης και επιτηδεύματος. Η καταιγίδα των οριζόντιων, άδικων και αψυχολόγητων φόρων δείχνει μια κυβέρνηση που λειτουργεί εν πανικώ: προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και τα δεινά της, εφαρμόζει σπασμωδικά, χωρίς επεξεργασία, με κακό χρονισμό, όσα μέτρα προβλέπονταν από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και δεν είχε τολμήσει να εφαρμόσει εδώ και ενάμιση περίπου έτος.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει, σχεδόν δεν έχει νόημα πια να λέμε απόψεις για το αν η συνταγή του Μνημόνιου και του Μεσοπρόθεσμου μπορούσε να φέρει τη σωτηρία. Σημασία πια έχει μόνο να διασωθεί ακέραιη η χώρα, και όχι μόνο ο πλούτος της, δημόσιος και ιδιωτικός, αλλά και η κοινωνική συνοχή και η υγεία της δημοκρατίας. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται χρόνος. Δυστυχώς η κυβέρνηση κατασπατάλησε τον χρόνο, σχεδόν δύο έτη από την ανάληψη των καθηκόντων της, είτε διότι δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τις πολλαπλές πτυχές της κρίσης είτε επειδή πολιτεύτηκε με τον γνώριμό της τρόπο άλλων εποχών. Σε κάθε περίπτωση καθίσταται όλο και πιο φανερό ότι η παρούσα διοίκηση δεν διαθέτει το σθένος και τη γνώση να αντιμετωπίσει τη σφοδρή κρίση που περνάμε, ίσως μάλιστα να μην αντιλαμβάνεται το βάθος και το εύρος των ιστορικών μετασχηματισμών που συντελούνται.
Λείπει δραματικά η αίσθηση του χρόνου, τόσο του τρέχοντος χρονισμού των πολιτικών ενεργειών, του τάιμινγκ, όσο και η αίσθηση του ιστορικού χρόνου, η επίγνωση των συνεπειών των τέτοιων πολιτικών ενεργειών στη μακρότερη ιστορική διάρκεια. Προδήλως το παρόν προσωπικό, εντοπιζόμενο εγκάρσια στο πολιτικό σύστημα, δεν διαθέτει την πνευματική εξάρτυση, τα εργαλεία, τα αντανακλαστικά, για να ανταποκριθεί σε τέτοιο βαρύ καθήκον. Είναι επίσης πρόδηλο ότι και μέγα μέρος της κοινωνίας σύρεται προς την υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης και του δημόσιου χώρου χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, χωρίς να επιστρατεύει λανθάνουσες δυνάμεις, σύρεται παγωμένο, ενοχοποιημένο, αδρανές, με φοβικές αμυντικές συμπεριφορές.
Ατυχώς ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι διαθέτουν πολύ καλύτερη αίσθηση του χρόνου, πολιτικού και ιστορικού. Εξ ου και οι βασανιστικές αναβολές, οι καθυστερημένες αποφάσεις, ο ολέθριος μετεωρισμός. Δεν δίνουν χρόνο, απαιτούν σαρωτικές αλλαγές τώρα, σήμερα, χθες, χωρίς να νοιάζονται αν αντέχουν τέτοιο καταιγισμό αποδομήσεων οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, οι δημοκρατίες. Μάλιστα χωρίς να διδάσκονται από τα λάθη του πρόσφατου ή απώτερου παρλθόντος. Πρόκειται για χρονική ανωμαλία, υπερσυσσώρευση και κατάρρευση μαζί. Σε αυτό το χρονικό ρήγμα στροβιλίζεται σήμερα η Ελλάδα.
2 Σχόλια
Comments feed for this article
17 Σεπτεμβρίου 2011 στις 11:46 πμ
maigret
Ειρωνικά επιλεκτικό το ‘αλτσχάιμερ’ των πολιτικών ηγεσιών της Γηραιάς Ηπείρου. Παρότι (τόσο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι όσο και εμείς) δεν χάνουμε ευκαιρία να προβάλουμε τα ιστορικά μας κατορθώματα, οι απόφάσεις και πράξεις μας υλοποιούνται σε ιστορικό κενό (μεροληπτικά επιλήσμονες, το λιγότερο).
Απ’ την άλλη, ίσως πρόκειται για εγγενές πρόβλημα του καπιταλισμού. Ενδεχομένως, η τάση για συσσώρευση αγαθών και ο τρόπος με τον οποίο οι αγορές οργανώνουν ή δομούν το χρόνο (κυκλικά) να ακυρώνουν την ιστορική διάσταση (δηλαδή να ακυρώνουν τη σωρευτική και γραμμική γνώση και εμπειρία της μνήμης) ή απλώς να τη μετατοπίζουν εκτός του πεδίου (δηλαδή εκτός των ίδιων των αγορών – κοινωνιών). Για την ώρα ας ‘απολαύσουμε’ τον μετεωρισμό και τους συνεχείς κραδασμούς από τα ιστορικά κενά αέρος…
17 Σεπτεμβρίου 2011 στις 12:31 μμ
Antonis
Φοβαται κανεις άλλος οτι παμε για πόλωση; Το μεταπολιτευτικό κράτος ως πεδίο συννενόησης και μάχης τελείωσε. Δεν το εμπιστευόμαστε πότε, προσπαθούμε να αποφύγουμε μπλεξίματα με αρχές (αστυνομία, εφορία κτλ), το θύμομαστε καιροσκοπιικά, (που είναι το κράτος, οεο;), αφαιμακτικά (εαν βρουμε κανένα επίδομα όπως η γνωστη παρουσιαστρια), ως μέγα και φιλάνθρωπο επένδυτη (κατασκευαστικές, τηλ/νιες,οπλικά συστήματα, ενέργεια, μεταλλεύματα) και ως εργοδότη (όπου εκτός απο τον ΑΣΕΠ, και σε κάποια μακρινά νησιά απο προθυμία) ενα σημαντικό ποσοστό αντάλλαξε την ψήφο και την ανοχή του για να συντηρηθεί το σύστημα της μεταπολίτευσης.
Η μεσαια τάξη καταρρέει και οι μέχρι τώρα οικογένειες με άνεση και που ‘είχαν τον τρόπο τους’ βλεπουν και τις συνταξεις, μισθούς να πέφτουν και τα αποθεματικά στο μείον. Οι μικρο-μέσαιες επιχείρησεις που δεν είχαν κεφαλαιακή επάρκεια έκλεισαν. Το κράτος απο την άλλη επιβάλλει φορο-εισπρακτικά μέτρα βαθύτατα αντι-κοινωνικά και αντι-προοδευτικά… αντι να γυρευεί φόρους απο τους πλουσίους πατριώτες, ‘ επενδυτές’, ‘καινοτόμους’, ‘ευεργέτες’, ΄κεφαλαια για την χώρα’ που φυγάδεψαν τα χρήματα τους εκτος ελλάδας.
Η μεσαια τάξη φευγει.. και ευτυχώς μαζί της, το glam, το δήθεν και μένει η πίκρα, η ζήλεια, τα νεύρα.. δυστυχώς ο κοινωνικός ιστός που περιγράφει το άρθρο, σε επίπεδο αξιών, σβήνει μαζι με το α-κοινωνικό κράτος και ελπίζει στην αλληλεγύη, σε επίπεδο οικογενειών, ίσως γειτονιάς και ισως κοινότητας.
Οι άξιες άλλαξαν την δεκαετία του 90, (κυρίως επι Σημίτη), διαστρευλώθηκαν ακόμα περισσοτερα επι Καραμανλή και τα καράβια τα βούλιαξε ο Γιώργος. Κάποια θα πάνε με την αγορά και κάποιοι με την κοινωνία..
Αντώνης