Η προτροπή ―μάλλον, υπενθύμιση― της τρόικας, την περασμένη εβδομάδα, για πώληση περιουσίας του Δημοσίου έναντι του χρέους, λειτούργησε σαν πυροκροτητής. Οι δισταγμοί, οι επιφυλάξεις, η δυσφορία, η απείθεια, όλα μαζί βγήκαν στην επιφάνεια και κλόνισαν τις ήδη ραγισμένες βεβαιότητες της κυβέρνησης, έδειξαν την κυβέρνηση σαστισμένη και άνευ σχεδίου, έδειξαν μόνιμες τις ασυμφωνίες και την ασυνενοησία εντός του υπουργικού συμβουλίου, έδειξαν θεαματική τη διάσταση απόψεων μεταξύ υπουργών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος. Το τελευταίο φαινόμενο καθιστά επιτέλους ενδιαφέρον το Κοινοβούλιο: οι βουλευτές αρνούνται να νομοθετήσουν κατ’ εντολήν και, έστω εμμέσως και αναγκαστικά, εκφράζουν και πάλι το λαϊκό αίσθημα και παράγουν κάποια ίχνη πολιτικής.

Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας εντούτοις δεν είναι απλώς η αδυναμία της παρούσας κυβέρνησης· πράγματι, δεν διαθέτει συνολικό σχέδιο, δεν μελετά σε βάθος τα προβλήματα, ανοίγει ταυτόχρονα πολλά μέτωπα, κυβερνά με συμβούλους και μαθητευόμενους μάγους. Αυτή η αδυναμία διακυβέρνησης εμπνέει βεβαίως ανησυχία στους πολίτες, αλλά πιο ανησυχητική ακόμη είναι η κυριαρχούσα αντίληψη περί πολιτικής: ο επικοινωνιασμός. Και τούτη η κυβέρνηση, όπως και οι προηγηθείσες, αντί να παράγει πολιτικά γεγονότα, με τομές, ακόμη και με συγκρούσεις, αντί να λέει αλήθεια στον λαό, ακόμη και πικρή, “πολιτεύεται” με επικοινωνιακά και προπαγανδιστικά τρυκ.

Οι αποκριάτικες αντιπαραθέσεις με την τρόικα, οι διαρροές περί παραιτήσεων, οι θεατρινίστικες συγγνώμες, οι υπουργοί ως αλληλοσφαζόμενες drama queens, η δια βίου φαιδρή εκπαίδευση του υπουργικού συμβουλίου, όλα αυτά τα πυροτεχνήματα δεν ευτελίζουν απλώς την πολιτική ζωή, αλλά πυροδοτούν δυσπιστία και οργή μεταξύ των πολιτών, κατατρώγουν την ήδη απισχνασμένη νομιμοποίηση της κυβέρνησης. Πολύ φοβούμεθα, ότι η τέτοια εμμονή στην προπαγάνδα αντί της ειλικρίνειας και της δράσης, απειλεί με απονομιμοποίηση όλο το πολιτικό σύστημα. Και η χώρα δεν αντέχει άλλες ρωγμές.