H γενική απεργία της 15/12 ίσως συνεχίσει αλλιώς ό,τι άρχισε να σχηματίζεται την 5η Μαΐου, με την ογκώδη διαδήλωση προ του Κοινοβουλίου που εψήφιζε το Μνημόνιο. Τότε περίσσευε η οργή του αιφνιδιασθέντος πλήθους, η οποία ανεκόπη βίαια μόνο με τον φρικτό φόνο τριών αθώων στην οδό Σταδίου. Κατόπιν το πλήθος αναδιπλώθηκε, λούφαξε. Τους επόμενους μήνες, καλοκαιρινούς ως επί το πολύ, πρυτάνευσε ο φόβος ενώπιον του σκοτεινού μέλλοντος, αλλά και η προσπάθεια εξασφάλισης του βίου σε επίπεδο οικογενείας, νοικοκυριού, επαγγέλματος.
Σήμερα, μετά επτάμιση μακρούς, πυκνούς μήνες, o φόβος και το ζάρωμα αρχίζoυν να δίνουν τη θέση τους στην απόγνωση. Η καλπάζουσα ύφεση γκρεμίζει θέσεις εργασίας, εισοδήματα, μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Επιπλέον η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων προκαλεί τεκτονικές αλλαγές στην κοινωνική δομή: το μέγα πλήθος των μικρομεσαίων στρωμάτων έχει δομήσει τη ζωή του, καλώς ή κακώς, με έναν ορισμένο τρόπο, τον τρόπο της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου,μετά τον Β’ Πόλεμο, με πολιτική και κοινωνική ειρήνη, με κοινωνικά δικαιώματα, με αυτονόητες κρατικές παροχές στην υγεία και την παιδεία, κοντολογίς με βάση ένα κοινωνικό συμβόλαιο συνομολογημένο από εργαζόμενους, εργοδότες και κράτος.
Αυτό το συμβόλαιο σήμερα ανατρέπεται βίαια. Και ανατρέπεται μονομερώς, υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, υπό την πίεση μιας κρίσης για την οποία, σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι. Μπορεί να ευθύνονται χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, μπορεί να ευθύνονται ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες, ιδιοτελή πολιτικά πρόσωπα, ανάξιοι κυβερνητικοί ηγέτες, πάντως οι εργαζόμενοι δεν σχεδίασαν παράγωγα, δομημένα, swaps, τοξικά, δεν παρήγαγαν φούσκες· η ευθύνη τους έγκειται στο ότι έπεσαν σε κάθε παγίδα υπερδανεισμού και υπερκατανάλωσης, στις παγίδες του ξέφρενου ατομικισμού και της συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου, της έκπτωσης του πολιτικού.
Η μονομερής αναίρεση του κοινωνικού συμβολαίου, όπως εκφράζεται με τη σάρωση του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου για την εργασία, προοιωνίζεται υλική καταστροφή των χαμηλών στρωμάτων, των ήδη εξουθενωμένων, και βίαιη υποβάθμιση των μικρομεσαίων. Μετά τη συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα στοχοποιούνται ως υπεύθυνοι για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ακολουθούν σύντομα οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Ποιος άλλος μένει; Κανείς. Για όλη τη στρεβλή ανάπτυξη, για κάθε κρατικοδίαιτη επιχείρηση, για κάθε μεγαλοεργολαβία μίζας και διαφθοράς, για κάθε εξωνημένο πολιτικό, για κάθε στραβό καρβέλι στην Ελλάδα και στον πλανήτη της Φούσκας, τα σπασμένα τα πληρώνει το κοινωνικό συμβόλαιο, και διά της αναίρεσής του η κοινωνία.
Ιστορικές σχέσεις, που πήραν αιώνες για να αποκρυσταλλωθούν, αναιρούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Σίγουρα μεταβαίνουμε σε νέο κοινωνικό μοντέλο, χωρίς διαβούλευση, χωρίς εγγύηση επαναφοράς και επανόρθωσης. Ενδεχομένως και σε ένα νέο πολιτικό μοντέλο, αναδιαμορφούμενο διαρκώς υπό πίεση και εν ονόματι κρίσεων.
photo: MoFo
8 Σχόλια
Comments feed for this article
15 Δεκεμβρίου 2010 στις 3:30 μμ
rodia
Ολο και περισσότερο μου αρέσει ο τρόπος που εκθετεις (με ολες τις σημασιες) τα πραγματα. :)
15 Δεκεμβρίου 2010 στις 7:21 μμ
bob_kraft86
kalo!
parepiptontws, ti petane re oi kargiolides! me ti mas psekazoun? simera itan tromera auta pou petaksan, den mporousame na anapneusoume, kaigane, tromera pragmata! prepei na stamatisoun ta ximika, den paei allo!
15 Δεκεμβρίου 2010 στις 7:54 μμ
ritrovatus
Η φωτογραφία είναι από την Boston Globe.
15 Δεκεμβρίου 2010 στις 9:04 μμ
nicholas
Αν φοράς μάσκα αερίων πας μέσα για κακούργημα;
16 Δεκεμβρίου 2010 στις 2:09 πμ
no frost
Άνθρωποι και γουρούνια. Λεβέντες και ποντίκια. Ήρωες και κατσαρίδες.
16 Δεκεμβρίου 2010 στις 11:23 μμ
anna
Αν εξαιρέσω τις θέσεις σας (τόσο άκριτα και μυωπικά )υπερ των Δεκεμβριανών) σας θεωρώ από τους ελάχιστους που μπορούν να γράψουν χρονογράφημα σήμερα στην Ελλάδα. Σας ευχαριστουμε
17 Δεκεμβρίου 2010 στις 12:59 μμ
gritz
Η τραγωδία της μεταπολιτευτικής (ή της μετεμφυλιακής;) Ελληνικής κοινωνίας, είναι ότι απέτυχε παταγωδώς, με (αυτο)καταστοφικό τρόπο, η κοινωνική συμμαχία της αστικής τάξης με τα ανώτερα μεσαία στρώματα.
Στα τελευταία πρέπει να συμπεριληφθούν τόσο τα ελευθεροεπαγγελματικά – εμπορευματικά, όσο και των υψηλόμισθων, καλά εξασφαλισμένων μισθωτών ΔΕΚΟ κτλ – η «εργατική αριστοκρατία» κατά την παραδοσιακή ορολογία.
Αυτή η συμμαχία της «ανάπτυξης χωρίς παραγωγή», υπό την αιγίδα ευρύτατου φάσματος του πολιτικού προσωπικού (κυρίως «μπλέ-πράσινου», αλλά και με έντονες «κόκκινες ανταύγειες»), διένειμε στους εταίρους της ωφέλη που αντλούσαν από 2 πηγές κυρίως: Από την απομύζηση του 1/3 (ή μήπως 2/3 ;) της κοινωνίας, του αποτελούμενου κυρίως από τους πολλούς χαμηλόμισθους του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα (και μην αυταπατώμαστε, η Ελλάδα είναι γεμάτη «μπλοκάκια»). Και από την ιδιοποίηση μέσω της φοροδιαφυγής και πολλών άλλων μηχανισμών, των δημόσιων πόρων πάσης φύσεως, από τη δημόσια γή μέχρι τις εισροές από τα Ευρωπαικά Κοινοτικά ταμεία.
Στην περίοδο της πλανητικής φούσκας, μέχρι το 2008, φούσκωνε μαζί της σε αρμονία και η εγχώρια μεγαλο-μεσαία φούσκα. Όταν η πρώτη έσκασε, αποκαλύφθηκε σε τι πήλινα, εύθραυστα πόδια στηριζόταν η εγχώρια «ανάπτυξη» των υψηλών ρυθμών.
Κοινωνικές συμμαχίες όπως αυτή, πάντοτε συγκροτούνται πατώντας στις πλάτες του ασθενέστερου, πλειοψηφικού μέρους της κοινωνίας. Ακόμη και σε εποχές παχειών αγελάδων. Τώρα, στήν κρίση, πολύ περισσότερο: Μεγαλοαστοί και μεσοαστοί (των «ρετιρέ» ή της εμποροκρατίας) προσπαθούν να διατηρήσουν ακέραιο το απόθεμα «λίπους» που συσσώρευσαν επί δεκαετίες, εξουθενώνοντας εντελώς τους ασθενέστερους. Αφού εξουθένωσαν το Κοινόν και Δημόσιον.
Όμως, αυτή η κοινωνική συμμαχία που εξουσίαζε τη χώρα τελείωσε. Αυτοκαταστράφηκε. Με τραγικό τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζητείται τώρα ένα νέο, διαφορετικό Κοινωνικό Συμβόλαιο.
17 Δεκεμβρίου 2010 στις 4:05 μμ
rodia
«Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζητείται τώρα ένα νέο, διαφορετικό Κοινωνικό Συμβόλαιο.»
Συμφωνω.