Τα πρώτα σημάδια της ύφεσης είναι οι γνωστοί και οι φίλοι που μένουν χωρίς δουλειά, άνθρωποι επαγγελματίες, έμπειροι, πετυχημένοι, στα σαράντα ή στα πενήντα, με οικογενειακές υποχρεώσεις, με δάνεια να τρέχουν, με παιδιά να σπουδάζουν, με στρωμένη ζωή. Η Μ., στέλεχος διαφημιστικής, απολύθηκε προ πενταμήνου κι ακόμη να βρει δουλειά· ο Ν., έμπειρος δημοσιογράφος, έμεινε χωρίς δουλειά ενώ και η σύζυγός του βρισκόταν ήδη εκτός εργασίας όλο τον τελευταίο χρόνο· η Ε., με την οποία προ ημερών σχολιάζαμε τα εγχώρια μήντια, πήγε στο γραφείο της την περασμένη Δευτέρα και της είπαν ότι δεν τη χρειάζονται πια· η Ι., διαζευγμένη μητέρα ενός φοιτητή στο εξωτερικό, απολύθηκε λόγω περικοπών· του freelance Κ. του πρότειναν μείωση αμοιβής κατά 60%! Και τα λοιπά και τα λοιπά…
Ξαφνικά, τις τελευταίες μέρες τέτοια είναι τα νέα που ακούω, αυτά σκεπάζουν καθετί άλλο, στάχτες και ρουκέτες. Ξαφνικά; Πόσο ξαφνικά; Το περιμέναμε: αυτό είναι η ύφεση. Ανθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, ζωές ανατρέπονται, ζωές τσαλακώνονται, η φτώχεια πλησιάζει με βήμα ταχύ. Λίγο πριν την εγκατάσταση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα υπουργεία, λίγο πριν την έλευση τρίτου και σφοδρότερου κύματος περικοπών υπό την κωδική ονομασία αποπληθωρισμός.
Ολες οι περιπτώσεις ανθρώπων που μαθαίνω ότι χάνουν τη δουλειά τους προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Αραγε κι αυτοί ευθύνονται για τα ελλείμματα και το υψηλό κόστος του Δημοσίου; Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι εργαζομενοι πάντα υπό πίεση, υπό διαρκή κρίση και υπό ανταγωνισμό, ευθύνονται για τη χαμηλή παραγωγικότητα; Οχι. Απλώς η παγωνιά και η αβεβαιότητα στην αγορά και στις επιχειρήσεις, η πτώση της κατανάλωσης, η αναδίπλωση όλων, βρίσκουν διέξοδο χτυπώντας τον ευκολότερο στόχο: τους εργαζόμενους. Οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες βγαίνουν από το κάδρο· στους δε νέους δεν επιτρέπεται καν να μπουν στο κάδρο: ένας στους τρεις νέους έως 24 ετών βρίσκεται εκτός εργασίας· στη δε ηλικιακή ομάδα 25-34, στην πολυπληθέστερη και πιο δυναμική ομάδα που εισέρχεται στην εργασία, η ανεργία εκτοξεύτηκε από 2,6% πέρυσι, στο 14,6% φέτος ― 12 ποσοστιαίες μονάδες, πενταπλάσιοι άνεργοι…
Ωστε το μείζον κοινωνικό πρόβλημα που αναδύεται, η πιο απτή και δραματική επίπτωση της επελαύνουσας ύφεσης είναι η ανεργία. Και η απειλή φτώχειας που φέρνει μαζί της, η υποβάθμιση του ατομικού και οικογενειακού βίου, ο βίαιος κλονισμός της κανονικότητας, ο συνοδός ψυχισμός ήττας και ματαίωσης, αδυναμίας, απόγνωσης.
Πώς θα ελπίσουμε σε ανάκαμψη με τόσους συμπολίτες, τόσους συνανθρώπους ματαιωμένους και απεγνωσμένους; Πώς θα προστατεύσουμε την κοινωνική συνοχή, πώς θα αποτρέψουμε τις πικρές αντιδράσεις πικραμένων και αδικημένων ανθρώπων; Ανθρώπων που θεωρούν εαυτούς αδικημένους και πεταμένους;
Αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαντήσουμε, κράτος, θεσμοί, κοινωνικές οργανώσεις, πολίτες: Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε αρμονικά, συντεταγμένα, φτωχότεροι μεν, αλλά όχι ηττημένοι και απελπισμένοι, με διαρκή θρήνο και παραίτηση, με διαρκή κατάπληξη και αδράνεια. Πώς θα μπορέσουμε να διασώσουμε τα θεμέλια του κράτους δικαίου και του κράτους πρόνοιας, χτισμένα με κόπο και αίμα, πώς θα εξαφανίσουμε την παραοικονομία και τη διαφθορά, πώς θα αξιοποιήσουμε, την υστάτη έστω ώρα, τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τις λανθάνουσες αναπτυξιακές δυνατότητες.
Το ζήτημα τώρα είναι να διασώσουμε τον συλλογικό βίο και τις αξίες του. Λ.χ. να σώσουμε τους πιο άτυχους συμπολίτες μας από την ήττα και την καταφρόνια, γιατί η μοίρα τους είναι και δική μας μοίρα, γιατί η μοίρα που χτύπησε τώρα αυτούς είναι κοινή μοίρα. Ο κανιβαλικός ατομικισμός, ο ηθικός σχετικισμός, ο χυδαίος υλισμός του μαύρου χρήματος μάς έφεραν σε αυτό τον γκρεμό· θα τα αποτινάξουμε. Κοινότητα, κοινωνία, σημαίνουν συμμετοχή, συμπάθεια, ενσυναίσθηση ― αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του δημοκρατικού βίου, του έλλογου βίου, του οργανικού βίου.
Τα καινοφανή προβλήματα δεν απαιτούν μόνο νέα νοητικά εργαλεία, απαιτούν και επαναφορά κάποιων παλαιών αξιών, λησμονημένων, υποβαθμισμένων ή συκοφαντημένων. Πρώτο βήμα για τη σωτηρία είναι η εν τω βάθει κατανόηση του τοπίου, των μηχανισμών, των διαδικασιών που μάς εφεραν ως εδώ· η κατανόηση μπορεί να μάς οδηγήσει σε ανάκτηση ταυτότητας, συλλογικής αυτοεικόνισης, να αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε. Για να διαμορφώσουμε νέα συνείδηση. Και να φύγουμε προς τα εμπρός, να δράσουμε, να ανακαινιστούμε. Ολοι μαζί, εν κοινωνία.
5 Σχόλια
Comments feed for this article
25 Απριλίου 2010 στις 7:09 πμ
Γιώργος Σταματιάδης
Θέτει το σωστό προβληματισμό και προτείνει το κατάλληλο φάρμακο το κείμενο. Ας είναι η πυροδότηση του μηχανισμού ευκαιρια για ανασύσταση κι ενδυνάμωση δεσμών, σχέσεων και κοινοτήτων.
25 Απριλίου 2010 στις 10:52 πμ
gritz
Η «μηχανή του σκάφους» πρέπει να μάθει να δουλεύει σε πιό χαμηλές στροφές, είναι άκρως υπερθερμασμένη εδώ και μιά δυό δεκαετίες. Η διαπίστωση είχε γίνει έγκαιρα, αλλά οι «μηχανικοί» δεν είχαν δώσει προσοχή.
Ο αποπληθωρισμός είναι απολύτως αναγκαίος, αλλά όχι με ανεργία, απολύσεις και μείωση των μισθών του normal εργαζόμενου (του ανθρώπου που συναντάμε καθημερινά γύρω μας) . Η φούσκα είναι πελώρια, αλλά είναι αλλού, όχι στους μισθούς των συνηθισμένων ανθρώπων. Είναι στα ακίνητα, τις υπηρεσίες, τις τιμές βασικών αγαθών, ακόμη και πρώτης ανάγκης (οι αμφιβάλλοντες, άς κάνουν τον κόπο να τις συγκρίνουν με τις αντίστοιχες στη χώρα της κας Μέρκελ). Είναι στην πολυτελή κατανάλωση, και ναι, είναι και σε ορισμένους «μισθούς» και «συντάξεις» (καταχρηστικά λέγονται έτσι), στις αποδοχές των ξέρετε-ποιών. Να τελειώνουμε με τη φούσκα και τον κοπανιστό αέρα της, να ζήσουν επιτέλους οι άνθρωποι.
26 Απριλίου 2010 στις 12:14 μμ
Stranger
Yπογράψτε για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος
http://strangejournal.wordpress.com/2010/04/26/υπογραψτε-για-το-δντ/
27 Απριλίου 2010 στις 12:12 πμ
skoug
Σήμερα επιτελείται μια επίθεση απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα. Το νομοσχέδιο για την παιδεία που κατατέθηκε σήμερα στην προπαρακευαστική της Βουλής και θα συζητηθεί την Τρίτη, ορίζει εκπαιδευτικούς που σύμφωνα με τα άρθρα του ίδιου νομοσχεδίου, δεν έχουν τα απαιτούμενα προσόντα γιατί ενώ ορίζει η πρόταση νόμου ότι κάθε εκπαιδευτικός λειτουργός πρέπει να περνάει το ΑΣΕΠ, ορίζει πως στο ιδιωτικά σχολεία οι σχολάρχες μπορούν να προσλαμβάνουν εκτός του συστήματος ΑΣΕΠ. Απλή λογική λέει ότι αν θεωρεί ο συντάκτης το ΑΣΕΠ προϋπόθεση για να διαπιστωθεί η επάρκεια του εκπαιδευτικού, στα ιδιωτικά σχολεία κατά την Πολιτεία θα υπηρετούν ανεπαρκείς -ενώ η ίδια η Πολιτεία θα επικυρώνει το διορισμό τους. Πρόκειται περί τραγέλαφου!
Και συνέχεια: ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός με 10, 20, 30 χρόνια υπηρεσίας θα θεωρηθεί ανεπαρκής σε περίπτωση που κλείσει το σχολείο στο οποίο υπηρετεί καθώς για να ενταχθεί στο δημόσιο θα πρέπει να δώσει εξετάσεις επάρκειας ΑΣΕΠ.
Παράλληλα δίνει το ελεύθερο στον σχολάρχη να απολύει ΑΝΑΙΤΙΟΛΟΓΗΤΑ όποιον εκπαιδευτικό επιθυμεί, όσα χρόνια κι αν υπηρετεί, βάζοντας τον περιορισμό(!) να απολύει έναν κάθε χρόνο που σημαίνει ότι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί θα αισθάνονται συνεχώς το πιστόλι της ρώσικης ρουλέτας στον κρόταφό τους.
Είναι φανερό πως αν περάσουν τα συγκεκριμένα άρθρα μια σημαντική μερίδα εκπαιδευτικών λειτουργών που καλούνται να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά μας, επιχειρείται να μετατραπεί σε φοβισμένους λακέδες.
Ό,τι επιχειρείται είναι ένα πρώτο βήμα για τον εξανδραποδιστμό των εργαζομένων. Το θέμα δεν είναι συντεχνιαό, είναι βαθιά πολιτικό, βαθιά ταξικό και η κατάλυση του κράτους δικαίου είναι μπροστά μας.
28 Απριλίου 2010 στις 9:18 μμ
DIONYSOS
O «μεγάλος τιμονιέρης» έσβησε τη μηχανή της ελληνικής οικονομίας μεσοπέλαγα, και ΄τωρα φωνάζει σε ΟΛΟΥΣ σας με πατριωτικό στόφο
—-Στα κουπιά! lol