Του Αγίου Γεωργίου ανήμερα, 2010. Ο Ελληνας πρωθυπουργός από το Καστελόριζο, από την εσχατιά της ελληνικής επικράτειας, ανακοίνωσε την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το πιστόλι που ο ίδιος είχε βάλει στο τραπέζι εκπυρσοκρότησε.
Η επυρσοκρότηση μπορεί να καταλήξει σε αυτοχειριασμό ή αυτοτραυματισμό, θα το νιώσουμε· μπορεί όμως να εκληφθεί και σαν πιστολιά του αφέτη, σαν σινιάλο για εκκίνηση. Βεβαίως μπορεί να σημαίνει και τα δύο: ο πυροβολών αφέτης τραυματίζεται καίρια και οι δρομείς ξεχύνονται στην κούρσα.
Ποια είναι η κούρσα; Ποιοι οι δρομείς; Ποιο το τέρμα και ποιο το έπαθλο; Κούρσα είναι η Ζωή Μετά Το ΔΝΤ, μετά την πτώχευση. Δρομείς, οι Ελληνες, όλοι ή σχεδόν όλοι. Τέρμα και έπαθλο η διάσωση της κοινωνίας και της χώρας.
Είπαμε, σύμφωνα με ένα σενάριο, ο αφέτης αυτοτραυματίζεται, εξουδετερώνεται. Πράγματι, το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το σημείο, παρότι προσπαθεί ακόμη να διατηρήσει κάποια εξουσία, υπό το φως των ραγδαίων εξελίξεων φαίνεται να εξουδετερώνεται: εφεξής χάνει τον έλεγχο των κινήσεων, χάνει τη δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, και πολύ σύντομα, καθώς ο πολιτικός χρόνος πια έχει πυκνώσει πρωτόγνωρα, θα χάσει την ανοχή του κοινωνικού σώματος, θα χάσει και τα τελευταία ίχνη πολιτικής νομιμοποίησης.
Οι δρομείς έχουν φύγει μπροστά, σε κούρσα αντοχής, σε Μαραθώνιο, σε μια κούρσα που απαιτεί όχι μόνο φυσική αντοχή, αλλά και στρατηγική, σχέδιο, τακτική, σθένος ― σθένος και πίστη προπάντων. Οι δρομείς είμαστε όλοι εμείς, όλοι όσοι παραμένουμε σε τροχιά ζωής με αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα, αλληλέγγυοι και μοντέρνοι, με συναίσθηση ιστορίας, με υπερηφάνεια για την κοινότητα, με έγνοια για την πατρίδα, με ευθύνη για τις επερχόμενες γενιές: αυτά μάς ενώνουν, αυτά που λησμονήσαμε και υποτιμήσαμε και χλευάσαμε. Μόνο αυτά μπορούν να μας κρατήσουν ζωντανούς, να μάς εμπνεύσουν και πάλι για μια καινούργια αρχή. Αυτά είχαμε, αυτά έχουμε: αυτή η πατρίδα δεν πουλιέται, δεν χάνεται.
6 Σχόλια
Comments feed for this article
23 Απριλίου 2010 στις 11:29 μμ
nk
Τα οικόπεδα εννοείτε πατρίδα;
Περιέκοψαν την σύνταξη του πατέρα μου.
Αυτός είναι πατρίδα. Οι γονείς μου. Αυτήν την πούλησαν ήδη.
Ας πεθάνει και κανείς από αηδία, όπως έλεγε και ο ποιητής.
Καληνύχτα σας και αντίο.
24 Απριλίου 2010 στις 5:21 πμ
Skoug
…και πιο τραγικά απ’ όσο τα περιγράφεις: εμείς με τους εαυτούς μας·
Το ίδιο θά νιωσαν στη Βασιλεύουσα που με ύμνους θέλησαν το φάσμα του κακού να πολεμήσουν, και κάπως έτσι θά νιωσαν και στην εκκλησία του Δήμου, σαν ήρθαν τα μαντάτα από τη Σικελία. Και σιωπηλοί οι Αθηναίοι θά συραν το βράδυ τις κουβέρτες πάνω απ’ τα μουδιασμένα τους κορμιά· δεν είναι δυνατόν, λογίζονταν! Και κάλεσαν τον νέο τον δυνατό Αλκιβιάδη για μια φορά ακόμα -αυτός δεν τους οδήγησε σ’ αυτό το χάλι; ξεθώριασε κι αυτός σε μία μόνη ναυμαχία, κι ύστερα τ’ απόλυτο κενό, κι οι τύραννοι εγκάθετοι των άλλων, των εχθρών, που κατασκηνωμένοι κάμποσα χρόνια καραδοκούσαν την πτώση για να κάνουνε γιουρούσι.
Ντύθηκαν ρούχα γυναικεία οι άνδρες και μπήκαν μεσ’ στην αγορά και στήσαν πάλι το χορό που ξέραν… Μα η πόλη δεν έλαμψε πλέον ποτέ κι υπέστη βιασμούς μια από Θήβα, μια από Μακεδόνες και τέλος από όλους εκείνους Ρωμαίους, Φράγκους και Ρωμιούς που τη μνημόνευαν στην Ιστορία καταδικάζοντάς την νά ‘ναι αιώνια μούμια, δείγμα μιας στιγμής του παρελθόντος.
(ώρα να δημιουργήσουμε τις δικές μας υπόγειες κοινωνίες για να αποφύγουμε τη στάχτη της χρεοκοπίας, για να αιστανθούμε δρακοφόνοι στήνοντας απ’ την αρχή τον ηγέτη-μύθο· αυτό μας έμεινε.)
24 Απριλίου 2010 στις 3:59 μμ
Stranger
Βαρεμένοι σοσιαλιστές, θείτσες, εμετικοί ακροδεξιοί και λοιποί πραγματευτάδες που πλούτισαν στις πλάτες μας, τώρα μας κατηγορούν. Λένε πως εμείς φταίμε για την κατάντια μας λόγω της σπατάλης μας. Ποιοι μιλάνε; Αυτοί που έκαναν την βίζιτα επάγγελμα. Αυτοί που γονάτισαν την χώρα μας, κάνοντας την χυδαιότητα και την απάτη, επιστήμες. Από την άλλη τα ζώα της παγκοσμιοποίησης μας περνάνε για τόσο μ@λ@κες που πιστεύουν πως θα περπατάμε γονυπετείς και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε (όχι να ζούμε) καταναλώνοντας. Το ξαναέγραψα: Από την στιγμή που όλοι έχουμε κάνει την διάγνωση του προβλήματος, δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην δράσουμε. Αφού δεν αντιδρούμε σημαίνει πως είμαστε δειλοί, οπότε ή θα τους ανεχτούμε μιζεριάζοντας ή θα μας κάνουν ότι θέλουν κι εμείς θα σιωπούμε.
Υπάρχει λύση: Να ανακτήσουμε την ατομική και συλλογική ευθύνη. Πως; Να οργανωθούμε! Όλοι! Ανεξαρτήτως τι πιστεύουμε και που ανήκουμε. Να μην τους αφήσουμε να μας επιβάλουν μια νέα χούντα!
Καλώ όλους τους bloggers να αναδημοσιεύσουν το παρόν κείμενο και να οργανωθούμε όλοι σαν ελεύθεροι και απλοί πολίτες, έχοντας το πλεονέκτημα της επικοινωνίας μεταξύ μας που μας δίνει το ίντερνετ και να σαμποτάρουμε και να διώξουμε τους απατεώνες από την χώρα μας. Ας μην φοβόμαστε, δεν θα μας κάνουν τίποτα, ποντάρουν στην ανοχή μας και στο ότι δεν αντιδράμε. Να ανταλλάξουμε σχέδια και ιδέες αντίστασης. Χωρίς καπελώματα και σημαίες.
Μην αφήσουμε ο ένας τον άλλον μόνο του.
24 Απριλίου 2010 στις 6:15 μμ
no frost
@nk
Και σε μένα περιέκοψαν την σύνταξη της μητέρας μου που είναι χήρα. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι είναι βδέλλες που ρουφάνε αίμα ακόμα κι απο ηλικιωμένους. Και μην μου πεί κανείς οτι δεν είχαν άλλη επιλογή. Γιατί κανείς-μα κανείς στην κυριολεξία- απο αυτούς που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα δεν πήγε φυλακή, ούτε του έκαναν κατάσχεση.
Και καλά να το καταλάβω απο τους δεξιούς που έπεσαν σαν την ακρίδα να κατασπαράξουν την πατρίδα οι «σοσιαλιστές» γιατί δεν βρήκαν «που πήγαν τα λεφτά»; Για μένα ΟΛΟΙ αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να λέγονται Ελληνες, είναι δοσίλογοι, είναι εθνοπροδότες. Οι πραγματικοί Έλληνες έχουν αξίες, αρχές, παιδεία, γλώσσα, αξιοπρέπεια, ομορφιά. Αυτοί είναι σκουλίκια.
24 Απριλίου 2010 στις 8:21 μμ
ΧΜ
Με αναγκάζεις να αισιοδοξώ με το γενναίο σου φρόνημα.
δύσκολο και δυσεύρετο εργαλείο αναπτέρωσης της πίστης στην πραγματικότητα που δεν εκπίπτει και δεν χρεωκοπεί.
Θυμήθηκα κι έναν παρήγορο στίχο του Λάσκαρη : «μόνο τα πουλιά, ο ουρανός είναι για τα πουλιά, κανένα ερπετό εκεί δεν θα πετάξει.»
Εν δόξει κι ο Αη Γιώργης, καβαλάρης και τροπαιοφόρος, παλεύει το ερπετό κι ανεβαίνει τον ανήφορο. βοήθειά μας των πεζών συνοδοιπόρων.
26 Απριλίου 2010 στις 12:44 μμ
ms
Αλήθεια ο λόγος σας είναι εξαιρετικός και η ουσία του επίσης.
Πχ. περιγράφετε την γενικευμένη απο-νομιμοποίηση των θεσμών με τρόπο που δεν έχω διαβάσει ξανά.
όπως όλοι αυτές τις μέρες εμφανιζόμαστε σίγουροι στις μεταξύ μας συζητήσεις για το ποιός και το τι φταίει. είναι πολλοί οι παράγοντες ναι, άλλοι πιο σημαντικοί άλλοι λιγότερο. Το ερώτημα τι μπορεί να γίνει πώς απαντάται όμως;
αυτές τις μέρες δεν ξέρω με βεβαιότητα ποιός έιναι εντός πραγματικότητας περισσότερο και ποιός είναι περισσότερο ρεαλιστής: αυτός που βλέπει ως μονόδρομο της έξοδο και την στάση πληρωμών ή αυτός που βλέπει ως μονόδρομο την νέα ένταξη στο ΔΝ μαζί με την προ10ετίας στην ΕΕ.
πριν ένα χρόνο η απάντηση ήταν σαφής, σήμερα λιγότερο, σε 1 χρόνο;
όπως εξηγεί ο Ζιζεκ, αυτό που ζούμε δεν είναι ακριβώς κρίση του καπιταλισμού αλλά η ίδια η ουσία του. Δεν έφτασε ο δυτικός κόσμος σε αυτή την κατάσταση επειδή λειτούργησε κατα με λάθος τρόπο, αλλά ακριβώς επειδή λειτουργησε όπως ήταν σχεδιασμένος.
με τιμή
μάνος