Μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, εκεί όπου ήδη στενάζουν μαγαζιά και μικροεπιχειρήσεις. Πριν ακόμη πλακώσει η ύφεση και στείλει σαραντάρηδες και πενηντάρηδες στην ανεργία, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, αυτοϋποτίμηση, αυτολοιδορία· από την ταγκή γεύση της ήττας. Σαν εκκρεμές. Από την έπαρση του Ελληναρά, στην βαθιά αυτοϋποτίμηση του ραγιά. Από την αυθάδεια του αλαζόνα, στην άνευ όρων παράδοση του προσκυνημένου, του ψυχικά ηττημένου.
Πολύ χειρότερη από την χρεοκοπία, ίσως και από την μακρά ύφεση που αναγγέλλεται, είναι η μοιρολατρία, το άφημα στην πτώση, η αποδοχή της ήττας χωρίς αγώνα, χωρίς σκέψη. Η απώλεια της πίστης στις ίδιες δυνάμεις. Αυτογνωσία και πίστη χρειαζόμαστε τώρα. Ποιος μπορεί να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο σε αυτό τον δοκιμαζόμενο λαό, τούτη την ώρα της κρίσης; Από πού θα αντλήσουμε κουράγιο, να διορθώσουμε πορεία και να ατενίσουμε το μέλλον; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Στα καφενεία μέμφονται τους πολιτικούς. Ορθά. Πρόδωσαν την εμπιστοσύνη, πολιτεύτηκαν με ψέματα, εμπορεύτηκαν ελπίδες, καλλιέργησαν τη συναλλαγή, αποθέωσαν την αναξιοκρατία και τον νεποτισμό, έσπειραν τη διαφθορά έως τις εσχατιές της διοίκησης. Και η κοινωνία, εκμαυλισμένη, μπουκωμένη trash, υπερδανεισμένη, χωρίς κρίσιμες πληροφορίες, χωρίς γνώση, υπέκυψε, συναλλάχθηκε, ανέχθηκε· χρεοκόπησε ηθικά και ψυχικά, παραδόθηκε και υποτάχθηκε.
Αυτή την εβδομάδα των παθών, μία από τις πολλές εβδομάδες που θα ΄ρθουν, η Ελλάδα την πέρασε πτυόμενη σε όλα τα ευρωπαϊκά μήντια, με τους Ελληνες αποσυνάγωγους και απορριπτέους, παραδομένους στα πιο αρχαϊκά στερεότυπα της “Ευρώπης των λαών και της δημοκρατία», στα στερεότυπα των βλοσυρών νοικοκυραίων και των κίτρινων φυλλάδων. Χλεύη και ρατσιστικά κλισέ ― ίδια μ’ αυτά που αντιμετωπίζουμε εμείς τους πιο αδύναμους. Στερεοτυπική σκέψη, στενομυαλιά, μνησικακία, υποκρισία: η προαιώνια εξάρτυση των κλειστών κοινωνιών. Σαν ξόρκι απέναντι στον ατυχήσαντα: ευτυχώς που δεν είμαστε εμείς, ευτυχώς που το έπαθε αυτός και όχι εμείς, καλά να πάθει, του άξιζε. Ιδού τι απομένει από το πνεύμα της ενωμένης Ευρώπης των λαών, την Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνοχής: η μνησικακία, η μοχθηρία, η κλειστότητα των νοικοκυραίων. Και η μετακύλιση της ενοχής στους ώμους των άτυχων.
Ομως δεν μας αξίζει η αποδοχή της ενοχής, της ήττας. Κοιτούσα τους σύγχρονους Ελληνες, τους συμπολίτες και συνανθρώπους μου, τούτη την εβδομάδα της χλεύης και της αυτοϋποτίμησης. Τους κοιτούσα στα μάτια, κοιτούσα την κοψιά τους, τις κινήσεις τους, σε μια κορυφαία στιγμή του βίου: στον αποχαιρετισμό του νεκρού.
Στη μία κηδεία, στο ιστορικό Α’ Νεκροταφείο, παρατηρούσα τους ανθρώπους της επιστήμης και των γραμμάτων, έναν πολυπληθή Ελληνισμό με μακραίωνη παράδοση· αρχαιολόγους, ιστορικούς, αρχιτεκτονες, φιλόλογους, λόγιους, δάσκαλους, ερευνητές, με σπουδές, τίτλους και έρευνα, με εργασία και προσφορά, με κοινωνικούς αγώνες. Οι πλείστοι, όλοι σχεδόν, είναι δημόσιοι λειτουργοί. Ζουν με γλίσχρους μισθούς, πτυόμενοι και συκοφαντούμενοι, με μύριες αντιξοότητες υπηρεσιακές, με εχθρική ή αδιάφορη πολιτική ηγεσία, πασχίζοντας να σώσουν κτίρια, μνημεία, αρχεία, μνήμη, ταυτότητα, πολιτισμό, επιστήμη, αυτογνωσία, περηφάνια εντέλει. Αυτοί οι λοιδορούμενοι δημόσιοι λειτουργοί, επιστήμονες και γραμματιζούμενοι, μαζί με τον κόσμο του μόχθου, του αγρού, του εμπορίου, των υπηρεσιών, αυτοί οι αόρατοι και βουβοί Ελληνες, οι αξιοπρεπείς σιωπηλοί, αυτοί κουβαλάνε την Ελλάδα στους ώμους τους. Αγόγγυστα, περήφανα.
Την επομένη, στο νεκροταφείο Σχιστού, αντίκρισα τους ανθρώπους του μόχθου, έναν ελληνισμό ακόμη πιο παραχωμένο και βουβό, χωρίς προσβάσεις, χωρίς γράμματα και άρματα, διαβουκολευμένο, συκοφαντημένο κι αυτό. Άρα τὶς ἐστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός; Μαύρα πουκάμισα, τσαλακωμένα τζιν, στραβοπατημένα παπούτσια, ροζιασμένα χέρια και βαθιές ρυτίδες, αρχαϊκοί θρήνοι για νυφούλες και συντρόφους ζωής. Αξιοπρεπείς μες στον πόνο, μοντέρνοι και ταπεινοί μαζί, ενωμένοι ενώπιον του τέλους, δυνατοί. Το Σχιστό, πρώην χωματερή και νυν βιομηχανικό πάρκο, υποδέχεται τους κεκοιμημένους από τον κόσμο της εργασίας· από τον κόσμο της σιωπής στον κόσμο της σκιάς. Πάντα σκιάς ασθενέστερα…
Αυτοί οι άνθρωποι που αντίκρισα ενώπιον της σκιάς και της κόνεως, προπέμποντας τον Δημήτρη και τον Γιάννη, παλαιούς Ελληνες της γνώσης και της εργασίας, περήφανους και άκακους, αυτοί οι άνθρωποι, εμείς, δεν αξίζουμε την αυτολοιδορία και την ήττα, το γονάτισμα.
22 Σχόλια
Comments feed for this article
21 Φεβρουαρίου 2010 στις 4:34 μμ
d.k.
Συνεχίζεις να με συγκινείς με την πένα σου και την οξυδερκή ματιά σου…το βλέμμα, τελικά!
21 Φεβρουαρίου 2010 στις 5:01 μμ
n.koukos
Και τσουπ, χώνουμε και τους δημοσιογράφους μέσα στους άλλους φορολογούμενους. Πότε θα απαιτήσετε να φορολογηθείτε στην ίδια κλίμακα με τους άλλους, αν όχι τώρα; Πώς μπορείτε να αποκαλείτε τους άλλους συνέλληνες και να λέτε ότι σηκώνουν την Ελλάδα στους ώμους τους;
Ως πότε θα κρύβεστε στο πλήθος της κηδείας; Αν δεν ζητήσετε την φορολόγησή σας, τώρα, όπως λέτε στο προηγούμενο σημείωμα, όλα όσα γράφετε φαντάζουν σαν τον Σάκη Ρουβά να διαφημίζει τα οφέλη της στρατιωτικής θητείας: Καλά, αλλά για τους άλλους.
Κοπιάστε και πονέστε για να ωφεληθούμε όλοι, νηστέψαντες και μη.
Μην παριστάνετε τον λαό αν δεν είστε, αυτό είναι ο ορισμός του λα’ι’κισμού
22 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:11 πμ
trol
Δεν κατάλαβα, στο πρώτο νεκροταφείο θάβουν τους ανθρώπους της γνώσης -που τυχαίνει να είναι και ένα τσούρμο δημ. λειτουργών- και στο δεύτερο του μόχθου? Λολ, μα τι φρίκη είναι αυτή η χώρα. Θα ήθελα να ξέρω τους αρχιτεκτόνες, αρχαιολόγους, μηχανικούς, κτλ κτλ με πτυχία και διακρίσεις και επαίνους, που ούτε μπαμπά με γραφείο έχουν, ούτε δημόσιοι υπάλληλοι κατάφεραν να γίνουν, πού τους θάβουν οεο? Να ξέρουμε δηλαδή τί μας περιμένει όχι τίποτα άλλο.
22 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:13 πμ
trol
αχμ ναι, το προηγούμενο σχόλιο πήγαινε κάτω στα γενικά, εδώ απλά ήθελα να πω στον n.koukos ότι συμφωνώ με τη ρήση περί λα-ι-κισμού
21 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:13 μμ
dianathenes
Σιγά να μην υποταχθήκαμε! Αντε μην κάνουμε κανένα μποϊκοταζζζζζζζζ στα γερμανικά τυριά, ποδήλατα, σκούπες, πλυντήρια και αυτοκίνητα να δούνε ποιος χρεοκόπησε στην τελική :)
Πάντως ο συνειρμός με το νεκροταφεία λειτουργεί και με προέκταση: στην ελλάδα οι ίδιοι άνθρωποι (Σχιστού και Α) γιορτάζουν ομού και την Ανάσταση. Στην ΕΕ κάτι χλιαρά νερόβραστα αναστάσιμα που έχουν….έχουν στ αλήθεια;
22 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:03 πμ
Καπσουλης
Μετα ενα φαγοποτι ερχεται και ο λογαριασμος.Τωρα κοιταμε να πληρωσουν αλλοι λαοι τον λογαριασμο.Ελπιζω να μας βοηθησουν οι τουριστες που εχουν καλες εντυπωσεις απο τους Ελληνες ταξιτζηδες.Ελπιζουμε να μας βοηθησουν οι Κινεζοι απο την θετικη εμπειρια της ΚΟΣΚΟ.Κυριοι το φαγοποτι ηταν ασυληπτων διαστασεων.Ολοι φαγαμε.Οι αγροτες,τα σκυλλαδικα,τα καζινο.οι εκπαιδευτικοι με την επαναστατικη γυμναστικη 2 μηνων καθε χρονο με το κλεισιμο των σχολειων,οι δημοσιοι υπαλληλοι, οσοι ενεπλακησαν στην πρωτη φαση της κτηματογραφησης,οι εφοριακοι με τα φακελλακια,οι γιατροι και παει λεγοντας.Ευτυχως τουλαχιστον οι δημοι με τις πολεοδομιες τους παρεμειναν εξω απο αυτην την σηψη.Τωρα βεβαια το φαρμακο το ξερουμε.Δημιουργουμε εξεταστικες επιτροπες και θα ξεσκεπασουνε τα τοσα σκανδαλα, οπως εκαναν στο παρελθον.
Κυριοι ο Ροκο και τα αδελφια του ειναι παντοδυναμοι.
Εμεις ας την βγαλουμε οπως μπορουμε μεχρι τις επομενες εκλογες και τοτε κουνωντας πλαστικα σημαιακια να εξασκησουμε το δημοκρατικο δικαιωμα μας για την επαναληψη του εργου.
22 Φεβρουαρίου 2010 στις 10:38 πμ
gritz
(Και) τέτοιους ανθρώπους βλέπω κι εγώ γύρω, φυσικά.
Τί πήγε όμως στραβά;
Τί έφταιξε, και η δική τους νοοτροπία έμεινε στην άκρη, αζήτητη, κι όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, δεν επηρέασε σχεδόν καθόλου το «μεγάλο και τυφλό τέρας», την κοινωνία ως Όλον και ως τελικό άθροισμα. Αυτό το «όν», που παραφράζοντας τον Hans Magnus Enzensberger, έχει την ιδιότητα «άλλοτε να παρουσιάζεται ηλίθιο, κακοήθες και ψωραλέο, άλλοτε να εκπλήσσει ευχάριστα με λάμψεις του καλού, του ορθού και του ωραίου».
Γιατί άραγε, εδώ, σε τούτη τη χώρα και αυτόν τον καιρό, εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες, οι λάμψεις του καλού, του ορθού και του ωραίου είναι τόσο σπάνιες και τόσο αμυδρές;
23 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:51 πμ
Herr K.
«Ολοι φαγαμε». Οχι όλοι, ίσως ούτε καν οι περισσότεροι. Αλλοι δεν μπόρεσαν, άλλοι δεν θέλησαν
23 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:38 πμ
vasvali
Μετά και τα τελευταία σχόλια και τις προσβλητικές γελοιογραφίες του ξένου τύπου, πολλοί απ’ αυτούς που ξερνούσαν φρικώδες δηλητήριο εναντίον των αλλοδαπών συμπολιτών μας έχουν ιδιαιτέρως ενοχληθεί. Χτυπιούνται μάλιστα για το ρατσισμό των ευρωπαίων εναντίον μας. Καλά, δε γνωρίζουν ότι στη ζωή υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω; Εκεί που, με ξένα χρήματα, έπαιζαν κάποιοι τον πλούσιο και το σπουδαίο ελληναρά βρέθηκαν σήμερα με το δάχτυλο στο στόμα που έλεγε κι η γιαγιά μου. Μήπως είναι μια ευκαιρία να βάλουν μυαλό; Αν βέβαια μπορούν…
23 Φεβρουαρίου 2010 στις 7:33 μμ
contralegem
«Αυτοί οι άνθρωποι που αντίκρισα ενώπιον της σκιάς και της κόνεως, προπέμποντας τον Δημήτρη και τον Γιάννη, παλαιούς Ελληνες της γνώσης και της εργασίας, περήφανους και άκακους, αυτοί οι άνθρωποι, εμείς, δεν αξίζουμε την αυτολοιδορία και την ήττα, το γονάτισμα.»
Πολύ ενδιαφέρον. Ένα απο τα μεγάλα διακυβεύματα της κρίσης είναι η συλλογική εκτίμηση. Η αξιοπρέπεια. Υπάρχει ο κίνδυνος το μεγαλύτερο πλήγμα να μην είναι αυτό στα δημόσια οικονομικά, αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινότητας.
Το χθέσινο εξώφυλλο γερμανικού focus είχε μια αισχρή παραποίηση της Νικης της Σαμοθράκης και τον τίτλο «απατεώνες». Στον ίδιο τόνο όλα σχεδόν τα γερμανικά έντυπα και αρκετά βρετανικά. Στο εσωτερικό δεν είναι πια παρων μόνο ο φόβος για το μελλον, αλλα και μια διάχυτη αίσθηση ανικανότητας, αποκλεισμού, αποτυχίας.
Ο πρωθυπουργός είχε τις προάλες δίκιο σε ένα σημείο: αυτή είναι μια σύντομη περίοδος που θα καθορίσει μια πολύ μακρά. Δεν αρκεί μόνο να αναταχθούν τα δημόσια οικονομικά – πρέπει να αναταχθεί ο ελληνισμός της γνώσης, της εργασίας του μόχθου, της ειλικρίνειας, της αλληλεγγύης.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως οι προσπάθειες είναι (όλες) στη σωστή κατεύθυνση. Είμαι αντίθετα σίγουρος πως οι αντίρροπες δυνάμεις θα είναι και πάλι πολλές: προσωπικό συμφέρον, μικρόνοες φιλοδοξίες, ανικανότητα, μια αντίληψη ατομικισμού και αντικοινοτικότητας (με τη γνωστή επικάλυψη κοσμοπολιτισμού, άθλημα στο οποίο η νεα ελληνική αριστερά αναμένεται και πάλι να διαπρέψει).
Είναι όμως τόσο μεγάλο το στοίχημα, που πέφτει πια στις πλάτες του καθενός να το κάνει το μέρος του. Αλλιώς δυο είναι οι εναλλακτικές: βύθιση της κοινότητας στην εσωτερική και εξωτερική ανυποληψία ή άνοδος ένος νέου ατομικισμού, όπου οι ανυποληψία της κοινότητας δεν θα μας αφορά, γιατι δεν θα ανήκουμε σε καμμία.
23 Φεβρουαρίου 2010 στις 8:01 μμ
nikos_11_11_64
Νίκο, υποκλίνομαι στο κείμενο σου……..
24 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:14 πμ
ionianstar
Ανέγνωσα το μελίρρητον άρθρο και προσθέτω τα ακόλουθα:
Επειδή το περί νεοελλήνων θέμα έχει πολλάκις ανακύψει θα πρέπει να αναφερθεί , πως -όπως λέτε- η απαισιοδοξία, η αυτοϋποτίμηση η αυτολοιδορία
είναι χαρακτηριστικά των νεοελλήνων στο πλαίσιο της διάγνωσης ότι πάσχουν
από «διαταραχές διάθεσης» . Ο υποφαινόμενος διάκειται λίαν ευμενώς στο νεοελληνικό συνονθύλευμα. Παρ΄όλα ταύτα όμως θα πρέπει να λειφθεί υπ΄όψιν
ότι πολλάκις κατά το παρελθόν έχουν συμβεί κοικωνικοϊστορικά γεγονότα
και πάντοτε αντιμετωπίστηκαν με την απαλλαγή των νεοελληνικών ευθυνών και επίρρηψη σε «ξένο δάχτυλο».
Πολλάκις συγγραφείς νεοέλληνες έχουν κάνει κριτική στα φαινόμενα αυτά
αλλά ματαίως. Εσείς Βλέμμα θα γνωρίζετε τον εν ζωή ακόμη Νίκο Δήμου ,
που επαξίως ψέγει και μέμφεται τον νεοέλληνα διατυπώνοντας μεγάλες
αλήθειες για τον χαρακτήρα του.
Τις πταίει για την όλη κατάσταση αμφισβητείται. Ανήκει στα μεγάλα ερωτηματικά της νεοελληνικής ιστορίας. Υπεύθυνος ο λαός ή οι ηγεσίες;
Ερώτημα αμφίδρομο, που αφήνω στην δική σας κρίση.
Οι πλείστοι έντιμοι δημόσιοι λειτουργοί δεν διακρίνω να κάνουν κάτι.
Στη ρέμβη και την ομφαλοσκόπηση με γλίσχρους μισθούς κάθονται φρόνιμα
μη και διαταράξουν την κακώς κείμενα . Ο λαός με μεγάλα συμπλέγματα ,
μεγάλα κενά κακές καταβολές και χαρακτήρα παϊδάκια και σφάγια ξεκοκαλίζει νυχθημερόν. Στο μεγάλο φαγοπότι ( Ολυμπιακοί αγώνες , ποδόσφαιρα κλπ) τα πράματα είναι ανεβασμένα οι άρχοντες χορεύουν
ζεμπεκιές σε πολιτείες άλλες και το πλήθος ορέγεται κι΄αναφωνεί: » είναι βαριά , βαριά η πούτσα του τσολιά». Τώρα μελαγχολεί και γονατίζει μπροστά στο γερμανικό περιοδικό με την επίμαχη φώτο του αγάλματος και του μεσαίου δαχτύλου.
Βλέμμα μου, τον νεοέλληνα τον μεταμφίεσαν άθελά του από καραγκιόζη
σε ευρωπαίο . Το όλο πρόβλημα συνίσταται ότι ο καϋμένος ακόμη δεν το έχει πάρει χαμπάρι.
Τα σέβη μου.
24 Φεβρουαρίου 2010 στις 10:14 πμ
gritz
Λείπει από την κρατούσα Ελλάδα μια ικανή δόση Καντιανής ηθικής και λογικής: Να πράττουμε σε σχέση με τους άλλους όπως θα θέλαμε να πράττουν οι άλλοι σε σχέση με μάς.
Εξ ού και ενοχλούνται τόσο πολύ από το δάχτυλο. Το οποίο άλλωστε, προς τον αρχετυπικό Νεοέλληνα στρέφεται, βέβηλο μέν, προκλητικό και σκληρό, αλλά μάλλον δικαίως, όχι προς τους περήφανους, άκακους αλλά αδύναμους συνέλληνες.
Ενοχλούνται ποιοί; Όσοι ανεβαίνουν στις πλάτες των αρχαίων προγόνων για να αισθάνονται έξω από το βάλτο, κραυγάζοντας προς Σάξονες, Λατίνους και Τεύτονες: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς πάνω στα δέντρα τρώγατε βελανίδια».
Και καλά ο Κάντ. Πολύ βόρειος, πολλή βελανιδιά στα περίχωρα του Καίνιξμπεργκ (ή Καλίνινγκραντ), πολύς πιετισμός, κόκκινο πανί για τους ηδονιστές Μεσογειακούς μας.
Όμως λείπει δυστυχώς και το «γνώθι σαυτόν».
24 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:55 πμ
contralegem
(Αν και δεν είναι το θέμα: δεν θυμάμαι να έχει γράψει κάτι τέτοιο ο Καντ – ή τουλάχιστον δεν το έχω διαβάσει εγώ. Πιο πολύ απόσπασμα από τη Βίβλο μου θυμίζει (Κατά Λουκάν, 6:31).
– Και μπορώ να φανταστώ ανθρώπους που τους ενόχλησε το δάχτυλο παρόλο που δεν ανήκουν σ’ εκεινους που ανεβαίνουν σε πλάτες για να αισθάνονται εξω από βάλτους. )
24 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:36 μμ
gritz
H Καντιανή κατηγορική προσταγή (kategorischer Imperativ);
„Handle so, daß die Maxime deines Willens jederzeit zugleich als Prinzip einer allgemeinen Gesetzgebung gelten könne.“
KpV, A 54 (§ 7 Grundgesetz der reinen praktischen Vernunft).
Ήτοι σε πιστότερη απόδοση: «Να πράττεις με τέτοιο τρόπο, ώστε οι θεμελιώδεις αρχές τής βουλήσεώς σου, να μπορούν συγχρόνως να ισχύουν πάντοτε ως αρχές καθολικής ισχύος».
Το πρακτικό νόημα είναι φυσικά αυτό που έγραψα στην αρχή.
Φυσικά ο Κάντ πίστευε, Χριστιανός Διαφωτιστής ήταν, και μια από της πηγές της σκέψης του ήταν τα Χριστιανικά κείμενα που τα γνώριζε πολύ καλά.
Είναι όντως το Κατά Λουκάν, 6:31, διατυπωμένο όμως σε γενικευτική φιλοσοφική γλώσσα: «Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
Αλλάζει τίποτε; Ο κρατών νεοελληνικός κώδικας συμπεριφοράς, ούτε Χριστιανικός, είναι ούτε Καντιανός. «Είμαστε (δήθεν και τζάμπα) μάγκες και καταφερτζήδες».
Φυσικά κι εγώ μπορώ να φανταστώ ανθρώπους που τους ενόχλησε το δάχτυλο! Κι εμένα, αλλά τον καθένα τον ενοχλεί για άλλους λόγους!
24 Φεβρουαρίου 2010 στις 3:14 μμ
contralegem
Νομίζω οτι η Καντιανή προσταγή έχει και άλλο νόημα και άλλο αποτέλεσμα από αυτό που εννοεί ο Λουκάς – και το οποίο μου φαίνεται πιο κοντά σ’ αυτό που έγραψες. Αλλά πραγματικά δεν έχει τόση σημασία – το σημείωσα μόνο για την πληρότητα του λόγου.
Η εικόνα του focus και η επίδρασή της είναι πιο σημαντική στην παρούσα περίπτωση. Νομίζω πρέπει να μας εξεγείρει όλους. Και φυσικά, και ο λόγος έχει σημασία και η αντίδραση. Η εξυπναδίστικη δήλωση του προέδρου της Βουλής περι Μπετόβεν είναι λ.χ. χαρακτηριστικά λάθος κατα τη γνώμη μου. Το ίδιο και η χυδαιότητα του κ. Ευθυμίου.
Από κει και πέρα όμως η οργή είναι δικαιολογημένη. Η αδιαφορία προδίδει αυτόν τον ιδιωτικό εγκλεισμό που τόσο χαρακτηρίζει πια την ελληνική κοινωνία. Η οργή πρέπει να έχει δυο παραλήπτες νομίζω: πρώτα τη δουλεία μας – ας είμαστε οι καλυτεροι που μπορούμε και ας μη χωρεί πια καμμία επιείκεια σ’ αυτους που δεν ενδιαφέρονται να παράγουν. Υπευθυνοι είναι εδώ όλοι – δεν υπαρχει πια καμμια δικαιολογία για όσους δεν ενδιαφέρονται για τις συνέπειες της ανεπάρκειάς τους. Είτε είναι πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι πια μάχη.
Ο δευτερος είναι στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει χώρος για άλλο ραγιαδισμό. Πρέπει να είμαστε εκεί κάθε φορά που χρειάζεται. Μόνα όπλα θα είναι η εργασία, η γνώση, η αλληλεγγύη αλλά και ένα αίσθημα αγώνα.
28 Φεβρουαρίου 2010 στις 6:09 πμ
egypt
den xreiazetai na gnwrizei kaneis oute elaxista Germanika ya na katalavei to eirwniko yfaki sto keimeno tou Focus Magazin ya tin ellada (parathrhsh: sto periodiko Focus, h eikonografhsh arthrwn sxetikwn me tin ellhnikh Economia, xrisimopoiei stis plistes periptwseis foto arxaiwn mnimiwn -kai otan oxi, tote foto me tsoliades-):
Griechen kennen keine Integrationsprobleme*. Sie sind überall zu Hause, bekochen und begrillen die Welt, spielen als gute Geister in der Lindenallee und im Hafenrevier tragende Nebenrollen. Bei diesem sympathischen Völkchen, das scheinbar immer nur wie Alexis Sorbas tanzt und fröhlich ist, wundert sich der Kenner über nichts.
Ehoume kai leme: Hause (spiti), bekochen (mageirema), begrillen (souvla), Geister (filoxenia), tragende (tragwdia), rollen (roloi se drama), sympathischen (sympathitikoi), Voelkchen(laos), Alexis Sorbas (Alexis Zorba ithele na grapsei o germanos mallon… )
En tw metaksu, karfwma tou typou »eiste tourkoi!!!». Ksekinaei eirwnika se ena arthro to Focus »H ellada den exei Integrationprobleme».
(http://www.focus.de/reisen/reisefuehrer/griechenland/tid-17311/kulturschock-griechenland-kann-man-die-griechen-verstehen_aid_481961.html)
‘Integrationprobleme’ eiinai to megalo problima tis germanikis koinwnias, pws tha enarmonisstoun, pws tha enswmatwthoun oi Tourkoi metanastes (pio explicit kai pop: PWS THA GINOUN OI TOURKOI GERMANOI). Opote auth ine mia eustoxh eirwnia, mas lene oti eimaste ki emeis tourkoi afou vriskomaste se tetoia thesh pou xriazomaste, opws oi Tourkoi stin Germania, ena ‘integration’ (mia enswmatwsh) sthn ksenh ya emas Evrwph:/
1 Μαρτίου 2010 στις 10:12 πμ
gritz
@ egypt
Καλά το γράφει ο Γερμανός: Άν έγραφε «Zorbas» θα διάβαζε Τσορμπάς (και θ’ αδικούσε αρκετά τον ήρωα μεταλλωρύχο), μάλλον το έχει δεί προσεκτικά το έργο και ξέρει τις νότες της μουσικής.
Όσο για integrationsprobleme, όπως και οι Γερμανοί, ασφαλώς έχουμε κι εμείς οξύτατα: Άντε τώρα φίλε μου, προσπάθησε να ένσωματώσεις μέσα στο ίδιο έθνος, τους «παλαιούς Ελληνες της γνώσης και της εργασίας, περήφανους και άκακους», που μας θυμίζει ο nikoxy, με τους χλέχλους της Μυκόνου και της Παραλιακής!
1 Μαρτίου 2010 στις 10:22 πμ
gritz
Επίσης των Βορείων Προαστείων και τους εκ των «εποικιστών» της γύρω ορεινής ζώνης, για να μην αδικούμε κανέναν!
Δεν έχουμε καμμία έλλειψη «Τούρκων» (κατά το μεταφορικώς λεγόμενο, με τον γείτονα λαό δεν έχω τίποτε). Όλοι αυτοί οι «εποικιστές» φέρθηκαν άραγε καλύτερα από τους παλιούς Τούρκους κατακτητές στη φύση και το τοπίο της πατρίδας τους; Δεν νομίζω, ο προκλητικό Τσαρούχης είχε δίκιο.
1 Μαρτίου 2010 στις 10:51 πμ
Anna
To kserw oti to S ine Z kai to Z ine Ts. Vlepw arketh gemranikh tileorash kai sta ligotera sovara kanalia, milane sxedon anglogermanika…(denglish), opote mou fenetai ypokritiko meta na diavazw ‘sorbas’ stin fylada Focus. Eimai sxizofrenis, episis.
1 Μαρτίου 2010 στις 11:00 πμ
anna
‘egypt’ da:) als Anna
Symfwnw me osa les gritz, kai min exeis enoxes ya tous tourkous. Na exeis enoxes an ta les auta edw kai tautoxrona kinigas kammena oikopedakia:)))))
28 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:09 πμ
egypt
diladi contralagem kala mas ekanan yati tote ksipnaei mesa mas to rwmaiko kai tote ‘tha deite’ eh?:)