Η Ελλάδα και η Ευρώπη ζουν ιστορικές στιγμές. Η οικονομική κρίση και η απειλή του greed capitalism αναγκάζουν τα έθνη της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επανεξετάσουν θεμελιώδεις συμφωνίες, όπως της ΟΝΕ, τα αναγκάζουν να σκεφτούν την κρίση με πολιτικούς όρους ― επιτέλους. Η Ελλάδα ευρισκόμενη στην αιχμή των εξελίξεων, δείχνει το δρόμο που μπορεί να πάρει η Ε.Ε. στο μέλλον, και ταυτόχρονα, ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν.
«Χάσαμε μέρος της κυριαρχίας μας…» Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου περιέγραψε με σαφήνεια τι συνέβη στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα δεν έλαβε χρήματα, απεδέχθη σκληρή τριπλή επιτήρηση, από Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ, πιθανόν με διορισμένο επίτροπο στην Αθήνα, δεσμεύτηκε να επιβάλει και επιπλέον δημοσιονομικούς περιορισμούς στο μέλλον, και αντ’ αυτών έλαβε ρηματική πολιτική στήριξη, η οποία, όπως αναλύει ο γερμανικός τύπος, είναι ουσιαστικά στήριξη προς το ευρώ και την ευρωζώνη απέναντι στις απειλητικές διαθέσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Για την επόμενη τριετία, όσο θα διαρκέσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας, η Ελλάδα θα επιτηρείται στενά· δηλαδή, η εκλεγμένη της κυβέρνηση θα φέρει όλη την ευθύνη του χρέους, αλλά θα διαθέτει περιορισμένα περιθώρια κινήσεων: όλες οι κινήσεις της θα τελούν υπό αίρεση και υπό έγκριση. Ιδίως σε ό,τι αφορά ριψοκίνδυνες πράξεις για πυροδότηση της ανάπτυξης ή ανακούφιση του πληθυσμού από τα επίχειρα της επερχόμενης ύφεσης.
Δεν γνωρίζουμε πώς και πότε θα ανάσανει ελεύθερα η χώρα μας, αν θα ανακτήσει πλήρως την ανεξαρτησία της στην εκπνοή της τριετίας. Γνωρίζουμε όμως ότι υπό την παρούσα κυβέρνηση το ιδρυτικό τρίπτυχο του ΠΑΣΟΚ “Εθνική ανεξαρτησία – Λαϊκή κυριαρχία -Κοινωνική Απελευθέρωση” εξέπνευσε οριστικά, μαζί με όλα τα στερεότυπα και τις ψευδαισθήσεις της Μεταπολίτευσης.
14 Σχόλια
Comments feed for this article
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:26 πμ
Αντώνης
Μάλλον πρόκειται για την τυπική επισφράγιση μιας μακροπρόθεσμης διαδικασίας κίνησης προς quasi-sovereignty, για την οποία, περίεργως, η «πατριωτική αριστερά» δεν είχε ποτέ τίποτε σημαντικό να πει. Αντιθέτως, η υπερευαισθησία περί γεωπολιτικής και «ξένων δυνάμεων» ήταν πάντα ο καλύτερος τρόπος του να φυλάς τσίλιες για κλέφτες αρκετά χιλιόμετρα απ’ το σπίτι σου.
This is the way Greece ends. Not with a bang, but with a whimper.
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:28 πμ
nikoxy
Αντώνη,
Πιθανόν η οικονομική κρίση να πυροδότησε εντός της Ε.Ε. διαδικασίες αποκρυστάλλωσης quasi-sovereingthy για τα πιο αδύναμα μέλη.
Μέλη-δορυφόροι σε μια Φεντερασιόν πολλών (όχι δύο) οικονομικών ΚΑΙ πολιτικών ταχυτήτων. Ο,τι ελέγετο επί έτη ως σενάριο, πραγματώνεται τώρα πολύ εύκολα σε στιγμές κρίσης, όταν κηρύσσεται ατύπως Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης – Εξαίρεσης από αγορές (!) και ομοσπονδιακά όργανα. Ας θυμηθούμε τον Carl Schmitt.
Ποιος έχει τη δυνατότητα να κηρύξει Κατάσταση Εξαίρεσης; (Οι αγορές!)
Ισως *έτσι* να προχωράει εφεξής η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: με συγκέντρωση κεφαλαίου στη Φρανκφούρτη, στο Σίτυ και τη Γουόλ Στριτ, όπως πάντα· στην πολύμορφη περιφερεια της Ευρώπης, θα υπάρχουν απλώς αγοραστές προϊόντων- υπηρεσιών, και πειθαρχημένοι υπήκοοι, σε πτωχευμένες κοινωνίες υπό επιτήρηση.
Περί πατριωτικής αριστεράς:
Πιάνω το πόιντ, κι έχεις δίκιο για την ακηδία τους.
Αλλά σκέψου επίσης ότι και αυτοί ( οι διοικουσες ελίτ) που ασμένως δέχονται συνομοσπονδία στην Κύπρο, quasi-sovereignty στη Θράκη και συγκυριαρχία στο Αιγαίο (στο εγγύς μέλλον) είναι οι ίδιοι που δημιουργησαν τις προϋποθέσεις χρεωκοπίας και, οπωσδήποτε, τις συνθήκες αμοιβαίας εξαχρείωσης κράτους-λαού.
Χωρίς ποτέ να θιγούν τα προνόμια του εγχώριου κεφαλαίου, το οποίο βεβαίως στο πρώτο νέφος κρίσης έσπευσε να φυγαδεύσει τα δισ. του στην Ελβετία…
Η προδοσία και η ακηδία («γνωστική αδιαφορία» την ονομάζει ο Γάλλος οικονομολόγος Cohen) υπηρετήθηκε από πολλούς, συστηματικά.
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:50 πμ
Αντώνης
Το εξέλιξα σε αναρτησούλα μαζί με αναδημοσίευση τελικά: http://radicaldesire.blogspot.com/2010/02/blog-post_13.html
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:20 πμ
Νοσφερατος
υπό την παρούσα κυβέρνηση το ιδρυτικό τρίπτυχο του ΠΑΣΟΚ “Εθνική ανεξαρτησία – Λαϊκή κυριαρχία -Κοινωνική Απελευθέρωση” εξέπνευσε οριστικά, μαζί με όλα τα στερεότυπα και τις ψευδαισθήσεις της Μεταπολίτευσης.
την ταφοπαλακα βεβαια την εθεσε η παρουσα κυβερνηση του ..ΠΑΣΟΚ ..Αλλά φυσικά την Βρωμικ΄δουλεια -τον ταφο τον εσκαψε η μόλις προηγουγουμενη της Νου Δους
(ακποτε εγραφη το περιφημον δυστυχον
Δοξα στους μεγαλους ΝΟΥΔΕΣ
που την τρων στους ΠΙΣΙΝΟΥΔΕΣ
..αλλά βεβαια αντιλαμβανομαι οτι μαλλον εμεις τις τρωμε και οι Παολυπραγμονες επι μιαν εξαετια πλιατσικου ΝΟΥΔΕΣ θα εξακολουθησουν να Τους περιφερουν εδώ και εκει ατιμωρητοι…Ισως δε και να κραυγάζουν κιολας για τα Χαλια της ελληνικής οικονομιας κλπ κλπ)
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:49 πμ
Αντώνης
«Ο,τι ελέγετο επί έτη ως σενάριο, πραγματώνεται τώρα πολύ εύκολα σε στιγμές κρίσης, όταν κηρύσσεται ατύπως Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης – Εξαίρεσης από αγορές (!) και ομοσπονδιακά όργανα. Ας θυμηθούμε τον Carl Schmitt.
Ποιος έχει τη δυνατότητα να κηρύξει Κατάσταση Εξαίρεσης; (Οι αγορές!)
Ισως *έτσι* να προχωράει εφεξής η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: με συγκέντρωση κεφαλαίου στη Φρανκφούρτη, στο Σίτυ και τη Γουόλ Στριτ, όπως πάντα· στην πολύμορφη περιφερεια της Ευρώπης, θα υπάρχουν απλώς αγοραστές προϊόντων- υπηρεσιών, και πειθαρχημένοι υπήκοοι, σε πτωχευμένες κοινωνίες υπό επιτήρηση.»
Άψογος. Συμφωνώ απόλυτα.
«Αλλά σκέψου επίσης ότι και αυτοί ( οι διοικουσες ελίτ) που ασμένως δέχονται συνομοσπονδία στην Κύπρο, quasi-sovereignty στη Θράκη και συγκυριαρχία στο Αιγαίο (στο εγγύς μέλλον) είναι οι ίδιοι που δημιουργησαν τις προϋποθέσεις χρεωκοπίας και, οπωσδήποτε, τις συνθήκες αμοιβαίας εξαχρείωσης κράτους-λαού.
Χωρίς ποτέ να θιγούν τα προνόμια του εγχώριου κεφαλαίου, το οποίο βεβαίως στο πρώτο νέφος κρίσης έσπευσε να φυγαδεύσει τα δισ. του στην Ελβετία…»
Καμμία διαφωνία φυσικά. Αλλά πονάει πολύ περισσότερο όταν έρχονται εξ ιδίων τα αλλότρια, όταν ο ιδεολογικός σχηματισμός που θα πρεπε να έχει κάτι να πει για τις συστημικές όψεις της υπόσκαψης της πολιτικής ανεξαρτησίας από το κεφάλαιο ασχολείται με οτιδήποτε άλλο παρά με τον μαρξισμό.
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:31 μμ
Νοσφερατος
»που θα πρεπε να έχει κάτι να πει για τις συστημικές όψεις της υπόσκαψης της πολιτικής ανεξαρτησίας από το κεφάλαιο ασχολείται με οτιδήποτε άλλο παρά με τον μαρξισμό.»
καλά Αντωνη , μαλλον υπερβαλλεις ..Τι σχεση μπορει να εχει με τον Μαρξισμό ο..Μέρτζος ;
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:31 μμ
ΡΑΜ
Η επαιτεία φέρνει την υπατεία. Η πολιτεία της αποσύνδεσης από το δημόσιο ως ετερογενές, πρωτίστως σε φαντασιακό επίπεδο, είναι η παιδεία της μεταπολίτευσης. Η δε Αριστερά μου θυμίζει κάποιους που τσακώνονται γύρω από μιά βρύση που τρέχει, για το γιατί θα ήταν ορθότερο να έκλεινε αυτή η βρύση. Επιδιδόμενοι σε βερμπαλισμούς σχεδόν ψυχαναλυτικά αλλά κάνεις δεν απλώνει το χέρι να την κλείσει, γιατί γνωρίζουν πως αυτή η βρύση δεν κλείνει με ένα χέρι αλλά χρειάζεται βοήθεια από πολλούς οι οποίοι πότε δε θα γίνουν αριστεροί. Αλλά αυτό είναι που δεν έχει καμία σημασία. Η δυνατότητα του παραδείγματος που χάνεται έχει σημασία.
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:32 μμ
Αντώνης
Εμ, για αυτό αποφεύγω να ταυτοποιηθώ με τον όρο «αριστερά». Γιατί στην Ελλάδα άνθησε μια φαιδρά πορτοκαλέα που ονομάστηκε αριστερά χωρίς να έχει οιαδήποτε σχέση με μαρξισμό. Άρδην φύρδην μίγδην αριστερά που λέω και γω.
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:42 μμ
Αντώνης
@ PAM: «αυτή η βρύση δεν κλείνει με ένα χέρι αλλά χρειάζεται βοήθεια από πολλούς οι οποίοι πότε δε θα γίνουν αριστεροί.»
Δεν είναι θέμα πλειοψηφίας οι ρήξεις. Θέμα πλειοψηφίας είναι οι εκλογές. Δεν είναι το ζήτημα να «πειστούν» όλοι μαζί να βάλουν χεράκι και να κλείσουν την βρύση. Ο επίσημος διάλογος ιδεών έχει διακοσμητικό χαρακτήρα, είναι το κερασάκι στην τούρτα της αστικής δημοκρατίας. Είναι φυσικό να μην προκύψει τίποτε από εκεί.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν οργανωτικά προτάγματα. Δεν υπάρχουν master intelligences για να τα εκφέρουν. Υπάρχουν μόνο απόπειρες στα τυφλά να αναφτεί ένα φυτίλι που οδηγεί σε εκρηκτικά που δεν ξέρουμε αν υπάρχουν και πού βρίσκονται ακριβώς. Αναρχιστικός μηδενισμός; Μα, μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι χωρίς τον αναρχιστικό μηδενισμό; Σημαίνει μήπως το διαλεκτικό ξεπέρασμά του ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι κάθε φορά να αρχίζουμε πάλι από την αρχή, δηλαδή να αμφισβητούμε την αρχή;
Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι.
13 Φεβρουαρίου 2010 στις 3:05 μμ
Μπράβο στον Δημήτρη Ιατρίδη, που όλα τα προλαβαίνει! « Τσουκνίδα
[…] «Χάσαμε μέρος της κυριαρχίας μας…» Η Ελλάδα και η Ευρώπη ζουν ιστορικές στιγμές. Η οικονομική κρίση […] […]
14 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:06 μμ
Γιάννης
Φαίνεται πως η χώρα του Θουκιδίδη περνά από το «Να την χέσω τέτοια λευτεριά οπού θα κάμω εγώ εσένα πασιά» του Γιάννη Μακρυγιάννη στους «ελεύθερους που περιφρονούν την ελευθερία» του Χάουαρντ Μπάρκερ…
14 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:24 μμ
ΡΑΜ
@Αντώνη.
Δεν είναι θέμα πλειοψηφίας οι ρήξεις. Θέμα πλειοψηφίας είναι οι εκλογές. Δεν είναι το ζήτημα να “πειστούν” όλοι μαζί να βάλουν χεράκι και να κλείσουν την βρύση.
Δυστυχώς οι εκλογές, οι ψήφοι και τα τσανάκια, είναι αυτό που απασχολεί την αριστερά. Κατά τα άλλα είναι θέμα φυσικής. Ισχυρή η δύναμη που άνοιξε τη στρόφιγγα, χρειάζεται ίδια δύναμη τουλάχιστον για να κλείσει. Μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, υπό αυτήν την έννοια, η αρχή πρέπει να είναι καλοδεχούμενη.
16 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:27 πμ
gritz
Η ομοσπονδιακή αλλά εν μέρει και η (συν)ομοσπονδιακή δομή ενέχουν εξ ορισμού στοιχεία quasi-sovereignty για τα (συν)ομόσπονδα μέρη. Αυτό ήταν πάντα (και είναι) το Ευρωπαικό πρόταγμα, μετά το 1950. Και η ροή της ιστορίας δεν είναι γραμμική και ομογενής, σε καταστάσεις κρίσης επιταχύνεται ή και στρίβει. Αυτό είναι άλλωστε και το σπέρμα αλήθειας που υπάρχει – άν υπάρχει – στο σμιττιανό ρητό.
Το πρόβλημα είναι ότι προωθητική δύναμη της μεταβολής σήμερα είναι κυρίως (ή και μόνον) οι «αγορές». Δηλαδή το άυλο, virtual οικονομικό πεδίο. Γιατί η οικονομία εν γένει, και κυρίως ως παραγωγική δραστηριότητα, ήταν πάντα. Αλλά τώρα πρόκειται μάλλον για δραστηριότητα καταστροφής: Που παράγει χρηματοοικονομικές φούσκες, αέρα, που μετά γίνεται Τίποτα.
16 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:49 πμ
gritz
Πάντως, η συζήτηση περί του ποιά είναι η αριστερά στη σημερινή Ελλάδα, ή ποιά είναι η «σωστή» αριστερά, και τα λοιπά, μου θυμίζει την μεσαιωνική συζήτηση περί του φύλου των αγγέλων: Άραγε υπήρχαν τότε άγγελοι και ψάχνανε οι άνθρωποι το φύλο τους; Ειλικρινά δεν γνωρίζω, αυτό μόνο μπορώ να πώ με βεβαιότητα.