Η δημόσια επιστολογραφία του Μίκη Θεοδωράκη τον τελευταίο καιρό είναι αξιοσχολίαστη ποικιλοτρόπως. Κατ’ αρχάς εντυπωσιάζει ο τρόπος που επιλέγει για να κοινοποιήσει τις απόψεις του σε ό,τι απασχολεί την κοινή γνώμη: τις σκέψεις του και τα διαγγέλματά του ο εκλεκτός μουσικοσυνθέτης τα απευθύνει σε τηλεοπτικές εκπομπές υψηλής τηλεθέασης. Τις προάλλες, λ.χ., στη φούντωση των «ζαχοπουλικών» απηύθυνε επιστολή του στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο («αγαπητέ Μάκη» κ.λπ.) με παράπονα για την επιχορήγηση της ορχήστρας του. Προχθές πάλι, για το κάπως σοβαρότερο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, απηύθυνε σχετική επιστολή-διάγγελμα στον Λάκη Λαζόπουλο, στο καυτό πράιμ-τάιμ μιας σατιρικής τηλεοπτικής εκπομπής.
Είναι προφανές ότι ο δημοφιλής συνθέτης ξέρει πού κατασκηνώνουν τα μεγάλα ακροατήρια, οι μάζες, τα πλήθη. Ξέρει επίσης πώς να αναμιγνύει το εθνικό με το ωφέλιμο, το γενικό με το ατομικό. Και είναι προφανές ότι θεωρεί καθήκον του να λέει την εκάστοτε γνώμη για τα μείζονα θέματα, εθνικά και κοινωνικά.
Θεμιτό. Και αποδεκτό ώς ένα βαθμό. Ωστόσο, από ένα ιστορικό πρόσωπο, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, θα περιμέναμε λίγο βαθύτερη κατανόηση της συγκυρίας και λίγη παραπάνω αίσθηση του ιστορικού διακυβεύματος. Οι προτροπές «ας κλείσουμε λοιπόν τα σύνορα» και «αφού το παιχνίδι είναι έτσι κι αλλιώς χαμένο, τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά», «να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και χαρούμενοι» δεν βοηθούν κανέναν, ούτε πρακτικά ούτε ψυχικά. Καμιά εθνική υπόθεση δεν κερδίζεται με ηρωικές πτώσεις, με τον αυτοχειριασμό του «μόνου κι έντιμου»· μετά την πτώση, γράφεται μόνο το τέλος, αλλά υπάρχει τέλος στην Ιστορία; Αντιθέτως, η επιμονή, το πείσμα, η σκληρή διαπραγμάτευση, το να μένεις όρθιος και να αντιστέκεσαι, κάπου οδηγούν: επιζείς και ελπίζεις, προχωράς.
Η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του προσφιλούς Μίκη προφανώς τον οδηγεί σε μια συναισθηματική, δραματική προσέγγιση καταστάσεων, οι οποίες, ωστόσο, απαιτούν ψυχρό αίμα και ένστικτο θηρευτή, όχι στάση ηρωικού θύματος. Ας ξανασκεφτεί: δεν καλείς έναν λαό να πέσει υπερήφανος· τον καλείς να μείνει όρθιος και υπερήφανος, γιατί μετά την πτώση μένουν μόνο συντρίμμια. Και καλείς τους ηγέτες να μείνουν όρθιοι, αυτοί κυρίως να πράξουν με υπερηφάνεια και ιστορική ευθύνη.
Aλλιώς, κάνουμε και την Ιστορία ατάκες για την τηλεόραση.
9 Σχόλια
Comments feed for this article
1 Μαρτίου 2008 στις 2:27 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
1.3.08
Καλησπέρα
Καλές Απόκριες
Καλό Μήνα
Καλή Σαρακοστή
Καλό Πάσχα
Καλή Ψήφο
Καλές Διακοπές
Καλό Χειμώνα
Έ!… και …Καλά Χριστούουουγεννα!
Ν.
————
Y.Γ.
Ως προς τον Μίκη τα λες καλά, πολύ καλά, με τον τρόπο σου βέβαια… Πώς αλλοιώς;
Εγώ που μεγάλωσα, «ανδρώθηκα» τέλος πάντων, με τα τραγούδια του, που τά τραγούδησα, όλα, και τά τραγουδάω ακόμα… απλώς θα τά ‘γραφα όσα γράφεις κάπως πιό «χοντρά»… Με τα «κοσμητικά» που μού πέρασαν από το μυαλό, όταν άκουσα το Λάκη να απαγγέλει το «διάγγελμα»…
1 Μαρτίου 2008 στις 5:37 μμ
Έκτωρ
Όταν έχεις το θεό δωράκι στο επώνυμο πέφτεις με το κεφάλι και στέκεσαι όρθιος δεκαετίες και δεκαετίες.Ορατόριος και στα διαγγέλματα ο Μικέλ ,οι μούσες του ήταν πάντα φραγκόβιες δραχμόβρωτες, τα Νόμπελ το αναγνωρίζουμε τα κατόρθωσε εκείνος αν και όχι μόνος , στην πολιτική ανεμόμυλος , μαραίνεται εκτός επικαιρότητας ,διψά φήμη, εκεί χάνει μουσικό βήμα και στο μεγαλεπήβολο.
Άς είναι.Η μουσική του είναι πολιτικοθρησκευτική ,φορά άμφια σε μεταπολιτευτικές πορείες.Η θρησκευόμενη πολιτική είναι δική του.
Η πολιτική στην απόσυρσή της τον αγνοεί και του διαφεύγει.
1 Μαρτίου 2008 στις 10:55 μμ
Dionysos
Ε όχι και λαικιστή το Μίκη από ένα status υποκουλτούρας που τον έχει εξορίσει ζωντανό επι δεκαετίες , αν και εγκαταβιεί σαν πατριώτης και αγωνιστής στις συνειδήσεις αριστερών και δεξιών. Ο λόγος του Μίκη εχει μια καθολικότητα που ακουμπάει τα Ζωνιανά και το Αγιο όρος. Νίκο φοβάμαι ο κόσμος του σημερινού Ψυρρή και Κολωνακίου άντε και της παραλιακής έχουν πολλά να φοβόνται και από τον σημερινό Μίκη που λίγοι προσπαθουν να τον παρουσιάσουν «μη ρεαλιστή» και «παλαβιάρη καλλιτέχνη» Αναρωτηθείτε σε παρακαλώ αν χοντρηναν απότομα οι πισινοί σας.!
1 Μαρτίου 2008 στις 11:27 μμ
enteka
κάτι παλιό (και ίσως λίγο άσχετο)
2 Μαρτίου 2008 στις 12:05 πμ
squarelogic
Οταν θα παρέλθει κι αυτός στις ταξεις των «μεγάλων απόντων»,τα πολιτικά του ατοπήματα και οι ενίοτε αδέξιες απόπειρές του επηρεασμού του λαού και πολιτικής παρέμβασης,θα ξεθωριάσουν,και θα μείνει η Μουσική του,τα συναισθηματα που διήγειρε σ’εναν ολόκληρο λαό,η εικόνα του με το «τρελλο μαλλί» να διευθύνει όλο πάθος την ορχήστρα του,και εν τελει το ρίγος…
Παντα ετσι γινεται με τους Μεγαλους,και οι ανθρώπινες ατέλειες τους σβήνονται απ το εξιδανικευμένο πορτραίτο,αφήνοντας την Ουσια σε πρώτο πλάνο…
2 Μαρτίου 2008 στις 2:35 πμ
αλέξανδρος ανδρουλάκης
Άγγελοι γείτονες…
Άξιον εστί το γήρας
Κι αυτός ο Μίκης ο μικρός ο μέγας.
2 Μαρτίου 2008 στις 10:07 πμ
ktkouk
Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου το βουλώνουν (διαρκώς δηλαδή) οι … κουλτουριάρηδες αναρωτιούνται γιατί;…
Όταν μιλούν επιτέλους οι … κουλτουριάρηδες έχουν πρόβλημα με το βήμα που επιλέγουν.
Οι γεροντοκόρες (και γριές και…κόρες αν με εννοείτε) βρίσκουν πάντα μια κακία να πουν αν πέσει στην κουβέντα τους (κατά τη διάρκεια του πλεξίματος ή του βελονακίου) καμιά φρέσκια περίπτωση.
Δεν κατάλαβα, ειλικρινά: Αν έστελνε επιστολή στην αυγή και την διάβαζαν καμιά δεκαριά νοματαίοι θα ήταν καλύτερα έτσι; Τι δουλειά έχει ο Μίκης με την πλέμπα; Με την αφόρητη λαϊκάντζα;
Δεν κατάλαβα, επίσης και ειλικρινά: Οι πνευματικοί άνθρωποι δικαιούνται δια να ομιλούν (που έλεγε κι ο μακαρίτης) μόνο όταν η γνώμη τους ταυτίζεται με τη δική μας;
Προσωπικά διαφωνώ με την αλλοπρόσαλλη πολιτική πορεία του Μίκη. Τι σημασία έχει; Ας είχαμε άλλους 10 Μίκηδες που να τολμούν να εκφράζουν την άποψή τους κι ας διαφωνούσα με όλους. Μέσα από τη σύνθεση θα μπορούσε να βγει κάτι καλό. Αλλά, κατ’ αρχήν, δεν έχουμε 10 Μίκηδες αλλά και οι υπόλοιποι σπουδαίοι άνθρωποι του τόπου μας έχουν σπάσει τα τύμπανα με την εκκωφαντική σιωπή τους. Αλλά ξέχασα οι σοβαροί καλλιτέχνες, διανοούμενοι κτλ πρέπει να είναι αμίλητοι, αγέλαστοι, προβληματισμένοι και κυρίως να μην έχουν επαφή με τον λαουτζίκο. Συντετριμμένοι από την ματαιότητα της ύπαρξης πρέπει να αλλάζουν απόψεις και φιλοσοφικές ανησυχίες σε φιλολογικά τέια.
Τι μιζέρια.
2 Μαρτίου 2008 στις 12:10 μμ
Sotiris Koukios
Συνέχιση της νομικής μας λατρείας για τα ιστολόγια στο bloggaki mou. Τοποθετηθείτε
3 Μαρτίου 2008 στις 12:22 πμ
yannisharis
«η Ιστορία ατάκες για την τηλεόραση»: εξαιρετική ατάκα -ζηλεύω :-)