Ασύμμετρη απειλή… Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.
Ασύμμετρη είναι η απώλεια του Κρόνιου Αλσους (και ο Επικούρειος Απόλλων στις Βάσσες μόλις σώθηκε, μόνος του). Καήκανε οι κερασιές της Αρκαδίας, πάνε οι καρυδιές, μουρμούριζε ξέπνοος ο Θοδωρής – μαζί με τους ανθρώπους θρηνούσε και την ψυχή του τόπου, κατακαμένη και κυνηγημένη.
Ασύμμετρη χώρα. Με ασύμμετρους ηγέτες, μοιραίους και άβουλους, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα Πόρσε Καγιέν, πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις ακάλυπτες χωματερές, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ τώρα και στις πυρκαγιές και στους θανάτους από πυρκαγιά.
Ασύμμετρη Ελλάδα. Που κάνεις λαμπρούς Ολυμπιακούς, το 2004, με μια μονάχα πυρκαγιά απ’ τα πυροτεχνήματα του πάρτι, και λαμπαδιάζεις συγκλαδοκορμόριζη δύο μήνες ατέλειωτους προεκλογικούς, το μαρτυρικό καλοκαίρι 2007. Ιδια είσαι τότε και τώρα; Ιδια, άνιση, αντιφατική, μοιραία, ικανή για το άλμα, ικανή για την καταβύθιση.
Ασύμμετροι Ελληνες. Ράθυμοι καταφερτζήδες, κυνικοί ατομιστές, που εξυψώσατε την ατσιδοσύνη και κλείσατε το μάτι στη λαμογιά, που προσκυνήσατε την καταπάτηση και τη βαφτίσατε real estate, που ζηλέψατε τον μαυραγορίτη και τον φοροκλέφτη, που χρόνια τώρα τιμάτε με την ψήφο σας τον φαύλο και ανεχθήκατε υστερόβουλα τον ανάξιο. Μοιραίοι και άνισοι, που δεν στέρξατε να προσφέρετε ψίχουλο στο Κοινόν των Ελλήνων, μα τα ζητάτε όλα από το κράτος – πατερούλη και εκμαυλιστή.
Ασύμμετρε συνέλληνα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, ας αφουγκραστούμε τώρα τη σιωπή της φρυγμένης γης. Νιώθουμε τη στάχτη της ξεκούρδιστης κοινωνίας, βλέπουμε στις οθόνες ανδρείκελα, κομμένες κεφαλές, διαρκείς υπομνήσεις της ενοχής, της δικής τους, και του δικού μας μικρού μερδικού.
Ας σκεφτούμε ποιοι είμαστε, εδώ που φτάσαμε. «Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα», από την «άπειρη ερμιά» του σολωμικού Μεσολογγίου, εμείς οι άνισοι και μοιραίοι έχουμε να φτιάξουμε μια Πελοπόννησο, μια Εύβοια, μια Ρούμελη, μια χώρα, όχι ασύμμετρη πια, όχι απειλούμενη διαρκώς από τους φαύλους ηγέτες και τους φαύλους εμάς, αλλά αρμονική και απλή, σύμμετρη προς την ανάγκη, σύμμετρη στην επιθυμία. Σύμμετρη χώρα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28.08.2007
14 Σχόλια
Comments feed for this article
28 Αυγούστου 2007 στις 11:17 πμ
Μια νότα
Ανισόρροπη Ελλάδα των Ασύμμετρων Κεφαλαίων, που απορροφήθηκαν μέσω προγραμμάτων του Γ ΚΠΣ, από μαγαζιά της Πυροσβεστικής και Δασικών Υπηρεσιών για την πρόληψη- αντιμετώπιση φυσικών κινδύνων.
28 Αυγούστου 2007 στις 11:30 πμ
voltnoi
Ασύμμετρη είναι η DSL μου….
28 Αυγούστου 2007 στις 11:44 πμ
ilias
Voltnoi δυστυχώς εκτός από ασύμμετρες οι DSL εδώ είναι και άμετρες…
Άντε να το διασκεδάσουμε και λίγο
28 Αυγούστου 2007 στις 3:49 μμ
suigeneris
Τς, τς, τς..
Εναποθέστε και σεις τις προσδοκίες σας εκεί που τους πρέπει:
στο «στρατηγό άνεμο»…
δλδ, στο εξ ορισμού ασύμμετρο μέγεθος.*
* Να ‘ναι γιαυτό άραγε που τον καταφερτζή/γατόνι νεοέλληνα, τον αποκαλούμε «αέρα».. ?
28 Αυγούστου 2007 στις 5:24 μμ
ilias
Άκουσα την κ. Ε. Στάη μια μέρα να λέει πως ΄΄τα κοινωνικά δίκτυα΄΄ αυτά που κρατάνε τα μπόσικα στην Ευρώπη όταν εκεί ζορίζουν τα πράγματα,΄΄ είναι πολύ νωρίς για να εφαρμοστούν στην Ελλάδα΄΄.
Από τη γωνία της κυρίας είναι εύλογο γιατί λέει αυτό που λέει , αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι τι ζόρι ακριβώς τραβάμε;
Μήπως η πατροπαράδοτη παράδοση της τέχνης ΄΄του να συνυπάρχουμε΄΄ έχει ΄΄εδώ και πολύ καιρό πνιγεί , χίλια μίλια έξω απ΄τις Εβρίδες΄΄ και πρέπει να βρούμε άλλο modus?
28 Αυγούστου 2007 στις 7:24 μμ
nikoxy
@ suigeneris:
χμμμ… πραγματι εναποθέτω προσδοκίες στο ασύμμετρο μέγεθος «άνθρωποι, πολίτες κ.ο.κ. κατοικούντες τον χώρο που ονομάζεται συμβατικά Ελλάδα κ.λπ.»
Πού αλλού θα εναπέθετε κανείς τις προσδοκίες του, παρεκτός στον απρόβλεπτο παράγοντα;
Ξέρετε κανα σίγουρο να ποντάρω;
28 Αυγούστου 2007 στις 7:38 μμ
ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ – Στη Σκιά της Πεταλούδας « Βιβλία και ξερό ψωμί
[…] Πίσω στο σπίτι πάλι. Οι τελευταίες μέρες δύσκολες για όλους, δε θυμάμαι άλλη τέτοια κατάσταση που να μας έχει παγώσει όλους. Αύριο στις 7 μμ να μαζευτούμε όλοι, σε κάθε πλατεία. Δεν έχω ξαναπάει σε τέτοια κινητοποίηση, δεν είμαι σίγουρη ότι θα έχει νόημα, αλλά κάτι θέλω να κάνω βρε αδελφέ. Δε μπορώ άλλο να βλέπω από την τηλεόραση και να μένω άφωνη. Κάποιοι άλλοι τα λένε καλύτερα. […]
28 Αυγούστου 2007 στις 7:53 μμ
ilias
Το πλήθος δεν είναι απρόβλεπτος παράγοντας. Και η κίνηση του δεν είναι τζόγος. Η έλλειψη μορφής επίσης δεν το καθιστά αόρατο.
Όσο για το τι είναι απρόβλεπτο, δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την ΤΒ του
(στις 8 ειδικά) και να δει όχι το περιέχον αλλά το περιεχόμενο.
Τα είπαμε αυτά . Στον ανεστραμμένο κόσμο η αλήθεια κτλ.
29 Αυγούστου 2007 στις 7:36 πμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
29.8.07
Αγαπητέ Νίκο, συγχαρητήρια για το τόσο μεστό, και με βαθειά στόχευση άρθρο σου, που διάβασα χτές, το πιό μεστό και βαθυτόμο που έχω δεί μέχρι στιγμής.
Θα παραθέσω ένα ποίημα (ή «ποίημα»…)
που διάβασα προχτές σε ένα άλλο blog, τα «Άρρητα ρήματα»
arritarimata.blogspot.com
ΚΟΛΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΜΩΡΙΑ
Η Κόλαση. Ολοζώντανη
του Δάντη η φαντασία,
πραγματική, χειρότερη.
Έργο μας!!! Τιμωρία.
Η τιμωρία, η κόλαση
της απρονοησίας,
κράτος τό λεν ή άτομο,
ίδιας αλαζονίας.
Ίδιας ανικανότητας,
ίδιας αδιαφορίας
για το κοινό συμφέρον μας
κι αυτήν την ύπαρξή μας.
Κοντόθωροι, ανεύθυνοι,
ταγοί και «λαουτζίκος»,
ζούμε τώρα την κόλαση
τού να μην έχουμ’ ήθος.
Ζούμε την τιμωρία μας
νά ‘χουμε τη «μαγκιά» μας
για το συμφεροντάκι μας
κι όχι για τα παιδιά μας.
Τo «τζιπ» μας, η επίδειξη,
η καλοπέρασή μας
«εν τω πολλώ ή εν σμικρώ»,
η έγνοια η δική μας.
Τα «πάντσερ», «εφδεκάξη» μας
του φόβου αντιμισθία,
κι ούτε δραχμή για «καναντέρ»,
για …άχρηστα εργαλεία.
Η βίλλα, η πισίνα μας,
«καλύβι» κι αποθήκη,
αλλά τα χόρτα τα ξερά…
Άσε τώρα, βαριέμαι.
Καμμιά σκέψη για «αύριο»,
για το κοινό καλό μας,
μόνο πώς να βολέψουμε
τον όποιο εαυτό μας.
«Ώχ! αδερφέ» το «μότο» μας
«Άσε μας τώρα, φίλε,
ΕΓΩ καλά τά βόλεψα,
τσιμέντο, στάχτη γίνε!»
Ο Προμηθέας τη φωτιά
έφερε για καλό μας κι εμείς, οι ευηθέστατοι,
τήν κάναμε εχθρό μας…
[Άτεχνο πόνημα. Συγχωρέστε με. Προϊόν άμεσης ανάγκης ήταν όμως.
Της ανάγκης να «ξεφορτώσω» λίγο τη θλίψη, την απόγνωση, που μού σφίγγουν την καρδιά].
Έτσι καταλήγουν τα «Άρρητα ρήματα». Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Τό βράδυ στις 7, με μαύρα (ή έστω ένα μαύρο περιβραχιόνιο, ρέ αδερφέ…, όλοι έχουμε κάπου ένα μαύρο περιβραχιόνιο!) στις πλατείες.
Μην δεν «δώ» κάποιον σας! Σάς έφαγα!
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος
29 Αυγούστου 2007 στις 12:19 μμ
suigeneris
@
nikoxy
πρόσφατα διάβαζα μια ανάλυση για τον πεσιμισμό ως κριτική στάση και φιλοσοφική αντίληψη-τείνω να προσχωρήσω..
Φοβούμαι δε, πως τίποτα πιο προβλέψιμο δεν δύναμαι να στοχαστώ από τον ‘αέρα-νεοέλληνα’: ξέρεις από πριν για το τι είναι ικανός.
Σταθερώς και ακαταπαύστως .. για το χειρότερο.
Ποντάροντας δλδ πάνω του, παίζει κανείς τρελλό ‘σιγουράκι’.
Ούτε η ‘γλυκειά Νταίζη’ στο Μαρκόπουλο δεν δίνει τέτοια απόδοση!
Περαιτέρω, τούτη η χώρα, ισχυρίζομαι εγώ, παρουσιάζει το εξής παράδοξο: κόντρα στους νόμους της πολιτικής φυσικής μειώνει-αντί να αυξάνει το εύρος της εντροπίας.
Θλιβερά προβλέψιμη, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες για όσα βούλεται να πράξει και τελικώς υλοποιεί το δυναμικό των ‘ενοικιαστών’ [κατά Π.] που εγκαταβιώνουν (;) εντός της.
Στανταράκι λοιπόν στο λασπιασμένο ξαναζεσταμένο πιλαφι που από κοινού μαγειρεύουμε στο λιγδιάρικο μαυρο-καζάνο [literally] που μας απόμεινε.
ΚΑΙ μακάρι να μας βγει αρωματικό ριζότο-να τα πάρω όλα πίσω … αλλά δεν το γλιέπω ..
29 Αυγούστου 2007 στις 2:24 μμ
maybe.gr » πυρκαγιές και blogs
[…] ένα βλέμμα στην ασύμμετρη χώρα που περιγράφει ο Νίκος Γ. Ξυδάκης, την ασύμμετρη […]
30 Αυγούστου 2007 στις 12:34 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
30.8.07
Πολιτικός Μηχανικός, αρκετά έμπειρος, που διαθέτει κάποιον χρόνο, κάποια στοιχειώδη εργαλεία και αυτοκίνητο, προτίθεται να πάει να βοηθήσει στην ΠΡΩΤΗ ανάγκη κάποιων πυροπαθών, την ΣΤΕΓΑΣΗ.
Καλεί όποιον/-α διαθέτει χρόνο, να μετάσχει στην πραγματοποίηση αυτού του είδους συμπαράστασης. Δεν χρειάζεται να ΞΕΡΕΙ κάτι γύρω από την οικοδόμηση (π.χ. να χτίζει ή να καρφώνει ξύλα).
Όλοι/-ες χρειάζονται και μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά.
Συμμετοχές (για λίγες μέρες ή και εβδομάδες…)
ΜΕΧΡΙ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ 1-9,
στο blog «Ναπολέων», nalambis.blogspot.com
ή στο e-mail: nap.pap@tee.gr
Αν υιοθετείτε την προσπάθεια αυτή, διαδώστε τη στο δίκτυο. Όσοι/-ες και να προσφερθούν δεν θά ‘ναι περίσσιοι. Οι ανάγκες είναι τεράστιες και άμεσες.
30 Αυγούστου 2007 στις 6:07 μμ
manolisc
Γιατι κανείς δεν ρωτάει όλους αυτούς τους δημάρχους που ζουν το μακάβριο τεταρτο δημοσιότητας πως φύλαξαν τους τόπους τους ΠΡΙΝ ανάψει η φωτιά΄τι είχαν κάνει στα δάση τα μοναδικά που ειχαν στις περιοχές τους….
ζώνες πυροπροστασίας η χωματερές σε κάθε ρέμα???????
1 Σεπτεμβρίου 2007 στις 7:11 πμ
Philosophical Mirage
Εξαιρετικό κείμενο, όμορφα γραμμένο σαν ποίημα.
Δυστυχώς υπάρχει και κάτι συμμετρικό στην χώρα μας, το λένε κομματισμό. Είναι η σταθερά μας τα τελευταία 30 (?μόνο) χρόνια! Α και μην ξεχάσουμε το Χρήμα, ιδιαίτερα το «εύκολο» χρήμα.
Συμμετρικές σταθερές για ασσύμετρες κοινωνίες …
Μήπως ήρθε η στιγμή συμμετρικά, όλοι μαζί, να τους ασυμμετρήσουμε;;;;
Νομίζω Κε Ξυδάκη με θάρρος και απο την προβεβλημένη θέση σας θα κάνατε μεγάλο καλό στον τόπο εάν προ(σ)καλούσατε τον Κόσμο για ΜΑΥΡΟ σε ΠΑΣΟΚ & ΝΔ.
Μαύρο όχι για την ευθύνη τους ως προς την ασύμμετρη αντιμετώπιση του περιβάλλοντος αλλά μόνο και μόνο για να διαλυθεί επιτέλους ο ΜΥΘΟΣ ότι οι Έλληνες χρειάζονται τάχα «ισχυρές» κυβερνήσεις γιατί είναι απείθαρχοι και δεν μπορούν να ΣΥΝΕΝΟΗΘΟΥΝ μεταξύ τους …
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν ΜΠΟΡΟΥΝ να συννεονηθούν μεταξύ τους !
ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΔΙΧΑΣΑΝ !