Eνα πρωινό με καύσωνα βρέθηκα πάλι σε νοσοκομείο. Τρίπατο, εκτενές, «λαϊκό». Το δεύτερο μεγαλύτερο της χώρας. Με τις εφημερίες του, τα εξωτερικά ιατρεία και τις κλινικές του, εξυπηρετεί 2,5 εκατομμύρια κατοίκους της Δυτικής Αττικής. Από τη μια πλευρά του βουίζει η Πέτρου Ράλλη· από την άλλη τη ζώνη η Θηβών και ο Κηφισός. Είναι το Γενικό Κρατικό Νικαίας.
Το πολυτελέστερο τμήμα του είναι το κυλικείο. Σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα επικρατεί μια αξιοπρεπής φτώχεια: ανεμιστήρες οροφής και οικιακά κλιματιστικά, μικροί θάλαμοι, πολλά κρεβάτια, συγγενείς σε ρόλο νοσοκόμας, ελευθερία κινήσεων. Αλλά και ηλιακό φως παντού, ζωογόνο και παρηγορητικό, χαλαρή έως χαρούμενη ατμόσφαιρα, προαύλια για περιπάτους.
Η κρυφή του περιουσία είναι οι γιατροί. Οι περισσότεροι είναι οι ήρωες του ΕΣΥ, του υποτιμημένου, συκοφαντημένου και συστηματικά παραμελημένου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Κορυφαίοι επιστήμονες και δημόσιοι λειτουργοί, οι οποίοι μετά 20-25 χρόνια υπηρεσίας στο ΕΣΥ, έχουν βασικό μισθό 1.500 ευρώ και επίδομα διδακτορικού 30 ευρώ…
Κάνεις ιατρείο, Τάκη; Ρώτησα προ μηνών παλαιό συμφοιτητή, μάχιμο παθολόγο-λοιμωξιολόγο σε δημόσιο νοσοκομείο. Οχι. Και πώς βγαίνεις οικονομικά με δύο παιδιά; Ε, δεν βγαίνω! γέλασε ο Τάκης. Και χάθηκε πάλι μες τον θαλάμο επικεφαλής των ειδικευόμενων. Το ίδιο μου έλεγε ο συνομήλικος Αντώνης, το ίδιο και άλλοι.
Εδώ και καιρό παρακολουθώ αυτούς τους γιατρούς του ΕΣΥ επί το έργον. Παρατηρώ έκπληκτος όχι πια την επιστημονική τους επάρκεια, όσο την ενεργητικότητα, την προσήλωση, την αυταπάρνησή τους. Παρατηρώ την κορυφαία επιμελήτρια κυρία Λ. να μένει ώς τα μεσάνυχτα στον θάλαμο, μετά εξοντωτική εφημερία, για να καλύψει ασθενή της από υποψία καρδιακού. «Και τις Κυριακές χωρίς εφημερία, περνάμε λίγο, να δούμε πώς πάνε οι άρρωστοί μας…», μου λέει σε μια στιγμή – και το σκέφτομαι όλη τη βδομάδα.
Δεν είναι όλοι οι γιατροί του ΕΣΥ σαν αυτούς που γνωρίζω εγώ· το ίδιο πείσμονες, προσηλωμένοι, ακαταπόνητοι, ηθικά ακέραιοι. Ισως. Αλλά χάρη σε αυτούς λειτουργεί ακόμη το δημόσιο νοσοκομείο, κοιτίδα της δημοκρατίας του πόνου, ό,τι τέλος πάντων απομένει από τις εξαγγελίες δυόμισι δεκαετιών. Ο,τι απομένει μετά είκοσι πέντε χρόνια υπονόμευσης και φαλκίδευσης του δημόσιου συστήματος υγείας προς όφελος του ιδιωτικού τομέα.
Το 1980 η μεγαλύτερη ιδιωτική κλινική διέθετε 80 κλίνες, μου λέει ο Αντώνης· οι κλινικές ήταν νάνοι μπροστά στα δημόσια νοσοκομεία. Σήμερα; Σήμερα, το 47% των δαπανών περίθαλψης στην Ελλάδα απορροφιέται από τον ιδιωτικό τομέα. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση το αντίστοιχο ποσοστό είναι 18% κατά μέσο όρο· στις σκανδιναβικές χώρες είναι από 1% έως 2%.
Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες της εβδομάδος. Τμήμα Επειγόντων του Κρατικού Νικαίας, έτοιμο από το ολυμπιακό καλοκαίρι, παραμένει κλειστό λόγω έλλειψης προσωπικού. Μονάδα Εντατικής του Πανεπιστημιακού Πατρών, έτοιμη από το 2005, κλειστή λόγω έλλειψης προσωπικού. Τμήμα Επειγόντων Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης, έτοιμη από το ολυμπιακό 2004, κενή χωρίς εξοπλισμό και προσωπικό. Μονάδα Εντατικής Νεογνών Χανίων, έτοιμη από το 2005, κενή χωρίς προσωπικό. Κ.λπ. κ.λπ.
Θυμάμαι. Είναι γνωστό ότι το Δημόσιο πληρώνει έως και 5.000 ευρώ ημερησίως για ενοικίαση μονάδων εντατικής στο λαμπερό ιδιωτικού δικαίου «Ερρίκος Ντυνάν». Είναι γνωστό ότι η συντριπτική πλειονότης των τοκετών τελείται στα βιομηχανικά μαιευτήρια της Κηφισίας, όπου καλλιεργούνται οι εξωσωματικές, οι καισαρικές τομές και η ωκυτοκίνη, με κατάληξη το Χρηματιστήριο. Είναι γνωστό ότι μαζί με τη θεσμοθέτηση του ΕΣΥ, δόθηκαν στα ιδιωτικά θεραπευτήρια οι καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις και ο τεχνητός νεφρός — που αμείβονται αδρά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι γνωστά.
Ολα είναι γνωστά. Μα τα περισσότερα, όλα σχεδόν, παραχώνονται, ξεχνιούνται, εξορίζονται από τη δημόσια σφαίρα, σβήνονται από την πολιτική ατζέντα. Ερχονται στην επιφάνεια μόνο όταν έρθουμε στην ανάγκη, επί του φοβερού βήματος· τότε πιθανόν και να αντιληφθούμε το βάθος της αδικίας, την κατασπατάληση του δημόσιου αγαθού, το οδυνηρό έλλειμμα δημοκρατίας. Πόσο φυραίνει ο κοινόκτητος χώρος, πώς ξεφτίζει η ισοπολιτεία!
Μια ακόμη επίσκεψη. Αλλη μια επιδρομή των εμμονών μου. Αλλά ο φίλος μου είναι καλά. Ολα καλά.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15.07.2007
6 Σχόλια
Comments feed for this article
15 Ιουλίου 2007 στις 11:34 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
16.7.07
Αγαπητέ Νίκο,
πρόλαβα και το διάβασα στην εφημερίδα και μού έμεινε μιά πικρή γεύση στο τέλος με το «όλα καλά».
Εντάξει με το φίλο σου, ποιός θα αντιλέξει, αλλά και εγώ «φίλος» σου είμαι και ΔΕΝ είμαι καθόλου καλά με όλα όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου, πολλά από τα οποία ο ίδιος εξιστορείς και μπράβο σου.
Έχουν φαίνεται όλα καταντήσει σαν το «καλημέρα», που συνηθίζουμε να λέμε το πρωί, χωρίς καθόλου να το εννοούμε…
Ένας συμβατικός χαιρετισμός.
Μιά συμβατική «διαπίστωση».
Απ’ το «άει στα κομμάτια» καλλίτερο πάντως…
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων
16 Ιουλίου 2007 στις 12:39 πμ
nik-athenian
Γενικό Κρατικό Νίκαιας
Υπάρχουν και οι ευσυνείδητοι και καταρτισμένοι γιατροί που νιάζονται για τον άρρωστό τους, αλλά….
εκεί βρίσκεται και το μεγαλύτερο ποσοστό συγκέντρωσης σε Δημόσιο Νοσοκομείο, των Ρουμανο-Βουλγαρο-Μολδαβο σπουδαγμένων γιατρών. Ο Θεός να σε φυλάει μην τυχόν και σε αναλάβουν.
16 Ιουλίου 2007 στις 2:04 μμ
ioeu
εντός, εκτός και…επί τα αυτά…
;)
16 Ιουλίου 2007 στις 6:47 μμ
Τυπάκι
Πολύ όμορφο άρθρο, με μια εξαιρετικά θλιβερή διαπίστωση/κατάληξη… ας μπορούσαν οι εικόνες αυτές να γίνουν διδαχές για τον Έλληνα πολίτη!
16 Ιουλίου 2007 στις 11:51 μμ
oneinchman
Όπου καταδεικνύεται πιστεύω σαφώς η αναγκαιότητα για ισχυρό κοινωνικό κράτος πρόνοιας.
Καλή η ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά δεν είναι πανάκεια. Το βασικότερο κίνητρο της είναι, κατά τη γνώμη μου, το οικονομικό κέρδος. Αλλά είναι η υγεία εμπόρευμα; Πώς μπορεί να κοστολογηθεί ο πόνος και εν τέλει, η ίδια η ζωή; Προφανώς όχι με νομισματικές μονάδες, είναι διαφορετικές οι αξίες που πρέπει να μετρήσουν εδώ.
Γι’ αυτό το σκοπό αγωνίστηκε μέχρι το τέλος της η Αμαλία (και πόσοι άλλοι που δεν γνωρίζουμε) και γι’ αυτό το λόγο είναι άξιοι άνθρωποι οι γιατροί που περιγράφετε στο ωραίο κείμενό σας. Και φυσικά είναι ντροπή που αμείβονται τέτοια ποσά, όταν απλοί πωλητές πληρώνονται περισσότερα.
Τελικά, η αισιοδοξία σας κατανοητή, αλλά το πρόβλημα παραμένει: η δημόσια υγεία είναι άρρωστη και η θεραπεία… αναζητείται; Ίσως είναι καιρός οι επιδρομές των εμμονών μας να γίνουν εκστρατεία.
17 Ιουλίου 2007 στις 12:41 πμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
17-7-07
nik-athenian,
δεν ξέρω πού ακριβώς βασίζεται η βεβαιότητά σου για το ποσοστό «Ρουμανο-Βουλγαρο-Μολδαβο σπουδαγμένων γιατρών» που υπηρετούν στο Νοσοκομείο Νίκαιας, ούτε γιατί επικαλείσαι τον θεό (σου, προφανώς…) «μην τυχόν και σε αναλάβουν».
Έχεις στατιστικές για αυτές σου τις βεβαιότητες ή απλώς μπουρδολογείς, όπως οι πλείστοι τηλεαστέρες μας και άλλοι… ;;;
Και, πριν προλάβεις να με «κατατάξεις», σού λέω πως δεν είμαι κάτι από τους παραπάνω αλλά ένας απλός ηπειρώτης Μηχανικός, που τα 4 παιδιά του σπούδασαν εδώ, κανένα γιατρός…
Ούτε έχω έστω και μακρυνό συγγενή γιατρό, μολδαβοσπουδαγμένον ή άλλον.
Απλώς «μού τήν έδωσε», που λένε κι οι νέοι μας, ο φασισμός, ο οποίος αναδύεται από το σχόλιό σου.
Και μού θύμισε το, από ΜΗ Ρουμανο-Βουλγαρο-Μολδαβο γιατρό, λεχθέν:
ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕΙ.
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων