Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.
Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα… Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το ‘παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες.
Οι άντρες μού μήνυσαν άλλα: Μα δυνάμει γκέι; Ολοι; Δώσε έμφαση στο «δυνάμει», άσε τ’ άλλο ― απαντούσα. Κι ηρεμούσαν.
Κατόπιν κουβεντιάζαμε. Πού πήγαν οι άντρες; Κρύβονται σε δουλειές και καριέρες, κρύβονται πίσω από άλλους άντρες, φίλους και αντροπαρέες, κρύβονται από την ενηλικίωση και το ζευγάρωμα, τη σχέση. Κρύβονται από τις συνομήλικες γυναίκες ανάλογης καριέρας, ανάλογης μορφώσεως και ευφυϊας, ανάλογης ή υπέρτερης φιλοδοξίας. Κρύβονται από τη δέσμευση της σχέσης, από την ευθύνη της συμβίωσης, από το βάρος της συνομολόγησης και του μοιράσματος. Αποφεύγουν το μοντέλο του ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένεια· η οικογένεια των γονιών τους σήμερα ξεψυχάει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν υπόσχεται και πολλά στους παρατεταμένους έφηβους, που μεθάνε με γκάτζετ και αντροπαιχνίδια.
Οι άντρες κρύβονται και αναβάλλουν· οι συνομήλικες τούς τρομάζουν, είναι ώριμες και απαιτητικές. Απ’ τα σαράντα στρέφονται στις μικρότερες ― θεωρητικά είναι πιο χειρίσιμες, θεωρητικά… Και βασικά στρέφονται στον εαυτό τους: διαστέλλουν την εφηβεία, χρυσώνουν τη μοναχικότητα.
Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν: τρομάζουν τους ήδη λουφαγμένους συνομηλίκους τους, τρομάζουν και οι ίδιες όταν στο ζενίθ της καριέρας σκιρτήσει μέσα τους η μητρότητα πιο δυνατή και απαιτητική και από τη γενετήσια ορμή και από τη δίψα της συντροφιάς.
Αντρες και γυναίκες στον καιρό μας χτίζουν τη νέα οικογένεια: επάλληλους ιστούς φίλων, μια φυλή αστών που αναγνωρίζεται με τη μυρωδιά. Τους ενώνει το γούστο, η κουλτούρα, η συμπεριφορά, ενίοτε το κοινό παρελθόν, αλλά ορισμένως το κοινό παρόν και το κατά μόνας ταξίδι της ζωής. Οι φίλοι: φυλή και κοινότητα. Σε αυτή τη φυλή βυθίζονται και οι παντρεμένοι, άντρες και γυναίκες, εάν και εφόσον παλιώσει και στερεωθεί ο γάμος τους. Στους φίλους εξομολογείσαι καημούς, απωθήσεις και ελλείψεις· στους φίλους αναγνωρίζεις την κοινοτοπία των αναζητήσεών σου· οι ατομικές περιπέτειες μοιάζουν: η διαπίστωση τούτη σοκάρει τον νάρκισσο αστό, αλλά και τον παρηγορεί, ιδίως σε στιγμές πόνου.
Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.
Γίνομαι παλιοκαιρίσιος. Το θήλυ παραμένει μυστήριο και θαύμα: δεν βλέπω την τρομερή Λίλιθ, την σκοτεινή Σελήνη, την τρομερή Τανίτ της Σαλαμπώ· δεν βλέπω μόνο αυτή, βλέπω την Αφροδίτη και την Αρτεμη, την κόρη Ηγησώ, τη μειδιώσα Μόνα Λίζα, βλέπω την Καταγωγή του Κόσμου, κατά Κουρμπέ. Ακούω το τραγούδισμα του μακαρίτη «νονού» Τζέιμς Μπράουν, το απόλυτο μπλουζ στα πάρτι των ’70s και σε όσα θα έλθουν:
But it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl
Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα. Αλλά δεν θα ‘ταν τίποτε, τίποτε, χωρίς γυναίκα, χωρίς κορίτσι. Θα χανόταν στην αγριάδα, θ’ αφανιζόταν μες στην πίκρα.
Δεν ζούμε πια στον κόσμο της ανδρικής κυριαρχίας. Ο άντρας δεν σέρνει το ματωμένο ζώο στο σπίτι για τροφή. Δεν κατακτά τη γυναίκα, της ζητάει να βρεθούν. Ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες, αυτό το καταλαβαίνουν και οι macho και οι τεχνο-σπασίκλες και οι καλλιτεχνίζοντες ευαίσθητοι. Αλλά η αξία της παρατήρησης του νονού της σόουλ παραμένει αμφίστομη: Ο άντρας χωρίς γυναίκα, η γυναίκα χωρίς άντρα, χάνονται στην αγριότητα, στην πίκρα της μοναξιάς. Δεν καρπίζουν.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.12.2006
ζωγραφική: Νατάσσα Πουλαντζά
44 Σχόλια
Comments feed for this article
31 Δεκεμβρίου 2006 στις 7:46 μμ
art attack
Υπεροχο κειμενο.
Καλη χρονια να εχεις και περιμενω περισσοτερες πρωτοβουλιες απο σενα στο χωρο της τεχνης.
…και δεν εννοω μονο με το γραπτο λογο :)
31 Δεκεμβρίου 2006 στις 8:54 μμ
aimilia
Πολύ επίκαιρο κείμενο,λόγω της χρονικής στιγμής…
πόσοι άραγε περνάνε,από επιλογή, μόνοι αυτές τις μέρες έχοντας αναθεωρήσει τους παλιούς φίλους και
όντας ασυντρόφευτοι!…
Πράγματι έχει χαθεί το ερωτικό βλέμμα!..όλοι κυτάνε απλανώς πίσω από το κεφάλι σου!..δεν επικεντρώνονται…»σκιαγμένοι» και χωρίς πρωτοβουλία οι περισσότεροι…
δεν γνωρίζουν το »παιχνίδι» οι νεοέλληνες,δεν είναι καλοί παίκτες της προσέγγισης…της εναλλαγής των ρόλων,της ακύρωσης του θανάτου μέσω
του έρωτα…
δηλώνω φανατική αναγνώστρια του βλέμματος…σε
ευχαριστώ Ν.και καλή χρονιά σου…
31 Δεκεμβρίου 2006 στις 9:06 μμ
βασιλική
Μετά από αυτό το τόσο εύστοχο κείμενο και τόσο καρδιακό μαζί, σκέφτομαι πως ίσως είναι καιρός να αλλάξουμε και την έννοια του «σμιξίματος». Γίνεται; Δεν ξέρω, στ’ αλήθεια. Να είμαστε πλήρεις μετά από μια συνάντηση μ’ έναν καλό φίλο, μια ανοιχτόκαρδη συζήτηση, μια αμοιβαία εξομολόγηση. Όλα έχουν αλλάξει, τόσες αναστροπές είδαμε, μήπως ήρθε ο καιρός να γίνει κι αυτό;
Είναι τόσο παράξενα όλα. Ακόμα και στα μόνιμα και αγαπημένα ζευγάρια που πέρασαν, ας πούμε είκοσι χρόνια, μαζί, όντας μαζί, ακούς πως το σμίξιμο το πλήρες και αληθινό, αυτό το γεμάτο, το περιπόθητο ένα, αφορά στιγμές, στιγμές, στιγμές. Δεν ταυτίζεται βέβαια η συντροφικότητα με το κατά μόνας, αλλά μήπως και η συντροφικότητα είναι τυλιγμένη με πολύ μύθο;
Μήπως τελικά ο άνθρωπος έρχεται μόνος και φεύγει μόνος; Μήπως αυτό το πλάσμα μένει πάντα μισό;
Μήπως πρέπει να συμφιλιωθούμε με την αγωνία μας λίγο, την αδυναμία μας και την παρηγοριά μας; Εξάλλου και οι καρποί του γάμου μας, είναι πουλιά που γρήγορα πετούν. Και είναι τόσων ειδών τα πουλιά. Παιδιά, ποιήματα, ζωγραφιές, μουσικές, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις…
Ας ευχηθώ, καλή χρονιά, λιγότερη μοναξιά, ας γελάσουμε μαζί της, ας την κοροϊδέψουμε, ας σπάσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε το καβούκι κι ας πονέσουμε, χωρίς πόνο δεν γίνεται να βγεις απ’ τον εαυτό, αυτόν τον μισό, ίσως τον αιωνίως μισό…
31 Δεκεμβρίου 2006 στις 10:40 μμ
dimitris-r
Ένα ποτηράκι κρασί απόψε στην υγειά σου και των αγαπημένων ανθρώπων που είναι δίπλα σου.
Καλή Χρονιά!
1 Ιανουαρίου 2007 στις 3:03 μμ
isisveiled
χμ.. ναι
οι μεν πιάνουν κουβέντα με τον αρκούδο στο παλάτι της Βασίλισσας του Χιονιού
οι δε κόβουν βόλτες μέσα από τις τέσσερις Εποχές
κάπου στο βάθος ο ένας ψάχνει τον άλλο, εντελώς θεωρητικά..
αντίθετα με την ταινία, δεν ενηλικιώνονται ποτέ πραγματικά
τις ευχές μου για την νέα χρονιά :)
1 Ιανουαρίου 2007 στις 7:27 μμ
Jangel
Καλή χρονιά να έχουμε.Μου μαύρισες την ψυχή αλλά έχεις δίκαιο.Αντρες χωρίς γυναίκες και γυναίκες δίχως άντρες είναι το τέλος του κόσμου φοβάμαι.
1 Ιανουαρίου 2007 στις 10:03 μμ
μαραμένα σύκα
Εξ αναγκασμού συναντιούντε οι μεν με τους δε..
Οι προσδοκίες και των δύο είναι μεγάλες και ασύμβατες με την πραγματικότητα,νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε ένα άλλο μοντέλο συντροφικότητας που ίσως απαιτεί μια άλλη μορφη κοινωνικής οργάνωσης.
23 Σεπτεμβρίου 2012 στις 2:25 μμ
Αριστείδης Βένιος
Μα…δεν πιστεύω στα μάτια μου..περιμένεις στ’ αλήθεια μια άλλη μορφή …κοινωνικής οργάνωσης, για να βρεις το …άλλο μοντέλο συντροφικότητας; Αλλά αν δεν έγραφες: «εξ αναγκασμού (αν εννοείς, από ανάγκη) συναντιούντε (συναντώνται ) οι μεν με τους δε (γυναίκες και άντρες)», ίσως και να καταλάβαινες ότι το πρόβλημα δεν είναι οι προσδοκίες ούτε η ασυμβατότητά τους. Σού χρειάζονται λέξεις, ΝΑΙ ΛΕΞΕΙΣ, τόσο απλά, για να σκεφθείς και με τον καιρό να καταλάβεις πώς μπορεί να αγαπήσει κανείς ή πώς ζητά να αγαπηθεί. Το πρόβλημα λοιπόν είναι στο περιεχόμενο της επιθυμίας, όχι στην επιθυμία (τη συνάντηση και δή εξ αναγκασμού). Και στον χαρακτήρα. Ο οποίος, χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω, συμβαδίζει με τη νοημοσύνη. Από όπου θα αντλήσει τη σταδιακή συνείδηση εαυτού. Η επιλογή συντρόφου, ποτέ δεν ήταν συνάντηση εξ αναγκασμού, ούτε μεγάλες προσδοκίες. Μικρές μπορεί να είναι και να το αντιπαρερχόμαστε. Do your home-mind work and come back after that!
2 Ιανουαρίου 2007 στις 12:06 πμ
antvol
Πόσο δίκαιο έχεις, ειδικά στο σημείο που γράφεις για τις άντρες που κρύβονται από τις αντίστοιχης μόρφωσης και ευφυίας γυναίκες καρριέρας.
Πόσο εύκολο όμως είναι να δεις, ερωτικά, μια γυναίκα που, μέρα με τη μέρα, στην προσπάθειά της ν’ ανέβει, υιοθετεί τα χειρότερα αντρικά πρότυπα; Και που, μιας που το γυναικείο φύλο, ακόμη, δεν έχει, στον τομέα αυτό, την αντρική τεχνογνωσία χιλιάδων ετών, στην παραμικρή αποτυχία νιώθει να χάνεται ο κόσμος γύρω της, και μεταδίδει την αίσθηση αυτή στον επόμενο;
Στο λέω από προσωπική πείρα, εξαιρετικά δύσκολο.
Γι αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κι η εξαιρετικά μεγάλη αύξηση της ανδρικής ομοφυλοφυλίας. Καθώς και της αποφυγής κάθε ερωτικής εμπλοκής. Αν αυτή πρόκειται να διαρκέσει πάνω από λίγες ημέρες.
2 Ιανουαρίου 2007 στις 12:14 πμ
Spinoza
Δηλαδή, ποια είναι τα χειρότερα αντρικά πρότυπα; Η επιθυμία για ανώτερη μόρφωση; Η εργασία; Το να διεκδικείς στο επαγγελματικό σου περιβάλλον τη θέση που σου αξίζει και αμοιβή αντίστοιχη με τα προσόντα σου και την εργασία σου;
Η αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, η κακοήθεια, τα «μαχαιρώματα», είναι συμπεριφορές που τις απαντά κανείς και στα δύο φύλα, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο. Σε αυτά αναφέρεστε;
Κι εν τέλει, δεν κατάλαβα το τελευταιο. Ισχυρίζεστε ότι οι άντρες γίνονται γκαίυ εξαιτίας των γυναικών; Αν ναι, έχετε παρατηρήσει ανάλογη άνοδο του ποσοστού των γκαίυ γυναικών;
Μια τελευταία ερώτηση, αν μου επιτρέπετε. Το σχόλιό σας ήταν σοβαρό ή το γράψατε σε tongue in cheek mode?
2 Ιανουαρίου 2007 στις 5:16 πμ
gr.yet.anotherblog.net » Blog Archive » Κατηγορίες και σχόλια
[…] διαβάζω στο Βλέμμα του Νίκου Ξυδάκη (Καθημερινή της Κυριακής) και συνειδητοποιώ, όχι χωρίς μια μικρή δόση τρόμου, οτι δεν ανήκω σε καμμιά απ’αυτές τις κατηγορίες, ή, που είναι το ίδιο, οτι ανήκω εξίσου και στις τρείς. Κι όμως, δεν είμαι καθόλου ανένταχτος, εκ φύσεως. Ίσως οι κατηγορίες του να μην είναι εξαντλητικές. Ή, ίσως, είμαι ανάμεσα στους “λοιπούς” (τα χαμένα κορμιά, με πληροφόρησαν πρόσφατα, και ένιωσα συγκινημένος) που δεν καταλαβαίνουν οτι ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες. […]
2 Ιανουαρίου 2007 στις 10:54 πμ
Magica de Spell
Είναι έτσι.
Καλή χρονιά. Ελπίζω και συντροφικότερη, αλλά για κάποιο λόγο, η πρώτηευχή που ερχόταν αυθόρμητα στο στόμα την Πρωτοχρονιά, ήταν : «νά ‘μαστε αγαπημένοι με τους φίλους μας.»
2 Ιανουαρίου 2007 στις 7:18 μμ
scalidi
Φοβάμαι ότι μ’ αυτό που γράφετε και δυστυχώς ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, οι τουλίπες έπρεπε να είναι μαύρες και όχι κόκκινες…Αλλά υπάρχει πάντα ελπίδα έτσι δεν είναι,αφού είναι ομογάλακτη αδερφή της ανάγκης (η ελπίδα);
2 Ιανουαρίου 2007 στις 7:19 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
Καλή χρονιά νά ‘χουμε,
άντρες, γυναίκες, παιδιά, οιασδήποτε σεξουαλικής προτίμησης.
Καλή χρονιά θά ‘χουμε όμως, άν το παλαίψουμε.
Κατά πως έγραψε κι ο Μπ.Μπ.:
«Άκου να δείς, είτε φταίς είτε όχι,
σαν δεν παλαίψεις άλλο, θα πεθάνεις»
Καλή χρονιά νά ‘χουμε, μπρέ
@ Jangel
«Αντρες χωρίς γυναίκες και γυναίκες δίχως άντρες είναι το τέλος του κόσμου φοβάμαι.» παρέλειψες όμως το «μας» μετά το «του κόσμου» γιατί ο κόσμος, ευτυχώς, είναι πολύ μεγαλύτερος και πολύ άλλος και δεν κινδυνεύει να χαθεί.
Με τίποτα…
Καλή χρονιά νά ‘χουμε, μπρέ
@ μαραμένα σύκα
«Οι προσδοκίες και των δύο είναι μεγάλες και ασύμβατες με την πραγματικότητα,νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε ένα άλλο μοντέλο συντροφικότητας που ίσως απαιτεί μια άλλη μορφη κοινωνικής οργάνωσης.»
Να σε φιλήσω, καλέ/ή/ό μου!
ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ: Η συμπίεση, μέχρι την εξαφάνιση,
του εγωϊσμού που φέρνει τον φόβο του άλλου, ή του φόβου που φέρνει τον εγωϊσμό καί τη μοναξιά.
Κάτι σαν την κόττα με το αυγό είναι αυτά…
Καλή χρονιά νά ‘χουμε.
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
2 Ιανουαρίου 2007 στις 9:42 μμ
the6milliondollarstory
Καλή χρονιά να’χουμε λοιπόν…
Πω πω σφίχτηκε η καρδιά μου στη διαπίστωση της δικής μου μοναξιάς μέσα απο το κείμενό σου.Συγκινήθηκα πολύ και με το αντίστοιχο του ΑΘήναιου.
Πόσο δύσκολα τελικά τα εύκολα, ε;
2 Ιανουαρίου 2007 στις 10:49 μμ
ilias
Τι έγινε ρε παιδιά, ανακαλύψατε οτι εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι η μοναξιά?
Ας το διάολο! και εγώ που νόμιζα πως είχαμε περάσει στ’ αντίθετο…Και σεις ακόμα σπινόζα!!!
2 Ιανουαρίου 2007 στις 11:40 μμ
Σπινόζα
Πάλι εγώ φταίω, έτσι; :-) Χρόνια Πολλά, Ηλία.
Τουλάχιστον εγώ τη σκληρότερη μοναξιά την έχω ζήσει ούσα σε σχέση κι αυτό μου έχει δημιουργήσει κάποια φοβία στις σχέσεις που τις περιγράφει το αστικό δίκαιο και δεν μπορείς να την κάνεις σε χρόνο dt αν χρειαστεί… Επίσης, όπως έχω γράψει σε άλλο σχόλιο σε αυτό το μπλογκ, δεν θεωρώ τη μοναξιά κάτι τόσο φοβερό, περισσότερο με προβληματίζει αυτή η αποθέωση της συντροφικότητας που πιστεύω ότι εκπορεύεται από τους δυστυχείς δεσμευμένους.Αυτοί είναι που κάνουν τα καυστικότερα σχόλια σε βάρος των αδέσμευτων. Αυτοί τους βομβαρδίζουν με ερωτήσεις τάχα μου από ενδιαφέρον, αυτοί τους σηκώνουν το ποτήρι για να τους ευχηθούν «και του χρόνου διπλός».
Στο κείμενο αυτό με συγκίνησε περισσότερο η αναφορά στις παρέες και για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, το κείμενο μου φάνηκε αισιόδοξο και όχι απαισιόδοξο. Ίσως είναι καθαρτικό να διαβάζεις αυτά που αισθάνεσαι και είναι τότε ακριβώς που δεν αισθάνεσαι μοναξιά γιατί διαπιστώνεις πως είναι κι άλλοι στην ίδια κατάσταση. Μπορείς να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μυκοκλαίγοντας και μυρικάζοντας κλισέ του τύπου «δεν υπάρχουν άντρες/γυναίκες» αλλά μπορείς ν’ανοίξεις τα μάτια σου διάπλατα για να δεις τον καιρό μέσα στον οποίο ζεις και να βρεις τρόπο να πορευτείς.
3 Ιανουαρίου 2007 στις 12:46 μμ
Ganuma De Linarus
της ακύρωσης του θανάτου μέσω
του έρωτα…
ΦΟΒΕΡΟ!
3 Ιανουαρίου 2007 στις 2:22 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
@Σπινόζα
Καλή χρονιά νά ‘χουμε.
Όμως που τό ‘δες γραμμένο, καλή μου, πως συντροφικότητα είναι το μέσω αστικού δικαίου δέσιμο;;; Το δίπολο αντρας-γυναίκα (ή τα, σχετικώς πρόσφατα νομιμοποιηθέντα εν Εσπερία, αντρας-άντρας και γυναίκα-γυναίκα) δεν είναι η μόνη δυνατή συντροφικότητα. Κάποιες φορές μάλιστα, μόνον αυτή δεν είναι…
Άλλο πράμμα είναι, εντελώς άλλο η συντροφικότητα…
Για το οποίο πρέπει πρώτα-πρώτα να μην φοβάσαι, να μην έχεις μεγάλη ιδέα για το υποκείμενό σου. Η κόττα με το αυγό που ανάφερα πιό πάνω.
@ ilias
Καλή χρονιά νά ‘χουμε.
Όμως, μπίρο μ’, ο ιμπεριαλισμός φέρνει (καί) τη μοναξιά. Και δεν λέμε μόνο ο αμερικάνικος (ή ο ρωμαϊκός παλιότερα) αλλά κι αυτός του πάτερ-φαμίλια τη φέρνει.
Κατά τα άλλα…
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
3 Ιανουαρίου 2007 στις 3:01 μμ
Maigret
το κείμενο εξαιρετικό!!!
ο φόβος διάχυτος, όπως και η αδυναμία μοιράσματος, συν-θυσίας, συνδημιουργίας.
η πορεία της ζωής από κοινού ως ενιαίο έργο ζωής, αυτό λείπει περισσότερο από κάθετί
– απουσιάζει το να συμπορευτείς προς την προσδοκία, αποδεχόμενος το «je est un autre» του Ρεμπώ
το πιο σημαντικό στη ζωής παραμένει το ‘ζευγάρωμα’ των πόθων στη διάρκειά της,
σε ένα tango δίχως ακριβή βήματα, μόνον άναρχες, νευρικές και κατά βούληση, μα πάντοτε συντονισμένες – κατοπτρικές φιγούρες (ένα βήμα αριστερά θα φέρει ένα βήμα προς τα δεξιά, ένα βήμα εμπρός την οπισθοχώρηση, κοκ)
η απόφαση της σαρκικής δέσμευσης (το σφίξιμο των κορμιών το σοφίλιασμά τους) και η απότοκη συγκίνήση (ως συν-κίνηση) σε ένα τραγούδι που μας χαρίστηκε, σε έναν χορό που θα γεννηθεί και θα σβήσει από κοινού, ως η θνητή εκστατική χαρά της αντίστασης…
τεσπα, καλή χρονιά σε όλους
3 Ιανουαρίου 2007 στις 6:17 μμ
ilias
@ Ναπολέων
δλδ ο ιμπεριαλισμός είναι μια μορφή μοναξιάς ή το αντίθετο? (u can call me Mary if u like)
@ σπινόζα
εσείς αγαπητή μου δεν φταίτε ποτέ και για τίποτα. Είστε μούσα και οι μούσες »ακόμα και όταν λένε πράγματα που μοιάζουν με την αλήθεια αλλά δεν είναι», πάλι δεν φταίνε.
Χρόνια πολλά σε όλους.
(Αστειεύομαι και λίγο για να διασκεδάσω τη κακιά γρίππη που με πέτυχε.)
3 Ιανουαρίου 2007 στις 8:48 μμ
Σπινόζα
Είστε Ιππότης αλλά οι υποψίες για την διάπραξη κάποιου σφάλματος από μέρους σας επισκιάστηκαν από την επανεμφάνιση του φλεγματικού άμα τε και Γαλλομαθούς Μαιγκρέ που μιαν αδυναμία του την έχουμε, πώς να γίνει τώρα.
Δεν σας είπα τί έπαθα στην εκδήλωση της «Φιελελεύθερης Συμμαχίας». Ήλπιζα, η άμυαλος μεγαλοκοπέλα εγώ, πως ο Μαιγκρέ θα παρίστατο undercover και γύρναγα στους ακροατές και τους ψιθύριζα στο αυτί συνομωτικά » Μαίγκρέ;». Είχαμε αρκετούς νέους και ωραίους στην εκδήλωση και γιαυτό παρασύρθηκα. Σκέφτηκα πως κάποιος από αυτούς του ωραίους γκόμεν.. εννοώ ακροατές θα ήταν ο Μαιγκρέ.
Στο τέλος, καταρρακωμένη που δεν είχα εντοπίσει τον Μαιγκρέ, έσκυψα μέχρι και στο αυτί του νεαρού και σέξυ καθηγητή Μπίτρου και του είπα συνομωτικά : » Μαιγκρέ;»
Κι απαντησε: » Ναι! » :-((((
Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα βέβαια. Θα μπορούσε να έχει απαντήσει ναι ο Ανδριανόπουλος. Μπουχαχα.
Υ.Γ. Αντί για μούσα, θα προτιμούσα να ήμουν για σας μια μουσίτσα. :-)
@Αγάπη-Αφοπλισμός-Ειρήνη: Ναι, βρε κουτό, αφού καταλάβατε τί εννοώ.
4 Ιανουαρίου 2007 στις 12:34 πμ
Ganuma De Linarus
Έτσι και αλλιώς..απόλυτη ταύτιση δεν υπάρχει.
Από ανάγκη δημιουργείται…
4 Ιανουαρίου 2007 στις 4:47 μμ
Maigret
@ganuma
κανείς δεν ψάχνει την ηχώ του (βλ. μύθο), την αρμονία ψάχνει στη σύζευξη/σύνθεση (παίζοντας με τις κλίμακες)
βαρετή η ταύτιση – γιατί να υπάρχει;
κανείς δεν την επιζητά – ούτε κι αυτός ο νάρκισσος ο ντόριαν γκραίυ με το πορτραίτο του–εξ ανάγκης υπάρχει μόνον υπακοή / υποδούλωση
4 Ιανουαρίου 2007 στις 6:43 μμ
old boy
Τα κείμενα σου έχουν ένα πήχυ κάτω από τον οποίο δεν πέφτουν ποτέ. Το συγκεκριμένο δε νομίζω πέρασε και πολύ πάνω του. Παραδόξως ενώ εδώ το κείμενο είναι πολύ πιο πλούσιο με τα λινκς, την φωτογραφία και τα σχόλια, στο χαρτί της εφημερίδας φαίνεται να «κάθεται» και να αναδεικνύεται καλύτερα. Η δύναμη της συνήθειας μάλλον.
4 Ιανουαρίου 2007 στις 7:34 μμ
Ganuma De Linarus
Εγώ δεν είπα ότι ψάχνει κάποιος ταύτιση..είπα ότι την δημιουργεί…είναι 2 εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Συνήθως αυτά που δένουν 2 ανθρώπους-που θέλουν να δωθούν-είναι απλά αλλά οι πιο πολλοί χάνονται στην μετάφραση και σε ανούσια παρελκόμενα.
5 Ιανουαρίου 2007 στις 12:38 μμ
mpakouros
Τά έχει πει ο Μπάκουρος στο κλασσικό του μήνυμα αυτά.
Μηνυμα προς Γυναικες μικρες και μεγαλες
Γεροντοκορες 30-φευγα!
Ολες ψαχνονται να βρουν αντρα. Ολοι οι αντρες ψαχνουν να βρουν καμια της προκοπης και ομως δεν γινεται τιποτα. Γιατι; Τι αλλαξε;
Γεμισαμε γεροντοκορες. Βγαινεις να πιεις ενα ποτο και τις βλεπεις ολες λυσασμενες να ψαχνουν να βρουν κατα πρωτη φαση χαρα στα σκελια τους, και στην συνεχεια γαμπρο να παντρευτουν! Πας στα μπουζουκια και δεν βλεπεις πια αντροπαρεες αλλα γυναικες που ψαχνονται απεγνωσμενα.
Οι γυναικες σημερα δεν εχουν αναγκη τους αντρες. Εχουν το σπιτι τους, το αμαξι τους, την δουλεια τους, δεν ειναι κοινωνικη κατακραυγη πια να βγουνε γυναικες εξω για καφε/ποτο/μπουζουκια και ισως δεν ειναι και κατακραυγη πια να αλλαζουν τους γκομενους καθε εβδομαδα.
Την πεφτουν στεγνα στους αντρες με πρωτο πραγμα στο μιαλο τους το sex, και δευτερο τον γαμο γιατι το μονο που δεν εχετε καταφερει να αντικαταστησετε και ουτε προκειτε ειναι το σπερμα μας για να κανετε παιδια. Οι αντρες ξενερωνουν, πουτανες τις ανεβαζουν… πουτανες τις κατεβαζουν! Οσο τις βλεπουν να λυσσανε και να ειναι ετοιμες για τα παντα με ενα ποτο αξιας 10ευρω, τοσο ξενερωνουν ακομα περισσοτερο.
Οσο τις βλεπουν λογω ανταγωνισμου να ξεβρακωνονται και πιο ευκολα, ερχεται και λιγη ακομα ξενερα… Τελικα μπλεκουν, γιατι το sex ειναι γλυκο!
Αν τυχει και σου ερθει καποιος ok, που θα σε προσεχει και θα νοιαζεται για σενα, οπως σιγουρα θα εχει γινει ηδη στην ζωη σου, θα βαρεθεις, θα τον πηδηξεις ψυχολογικα, και θα τον χωρισεις με την δικαιολογια οτι ειναι καλο παιδι και δεν σου κανει κλικ. Ειναι σχεδον δικαιολογημενο σε ηλικιες μικρες. Οχι στην δικια σου!!!
Αντιστοιχα θα κολλησεις με τον επομενο που θα ειναι καμμενος, θα σε τρεξει ανελεητα οχι φυσικα επειδη το θελει, απλα δεν θα θελει να ασχοληθει πια με γυναικες, και θα ερθει καποια στιγμη που θα είσαι πανω απο 30, το σιτεμα θα εχει εμφανιστει, η κυταριτιδα θα κανει παρτυ, ο γυναικολογος σου θα φωναζει οτι πρεπει να γινεις μανα καθοτι οι σημερινες γυναικες στο μεγαλυτερο ποσοστο εχετε και γυναικολογικα προβληματα, και τοτε ολοι οσοι θα σε κοιτανε και θα κοιτας θα ειναι καμμενοι με κανενα ενδιαφερον να ασχοληθουν πια, οχι με σενα αποκλειστικα αλλα γενικα με τις γυναικες!
Αντι ομως τοτε να ριξεις τις απαιτησεις σου, να πατησεις στην γη και να καταλαβεις οτι δεν μπορεις να τα εχεις ολα στην ζωη σου, τοτε εντελως παραλογα ζητας τα παντα!
Και καλος, και κακος, και μαλακακος για να τσιτωνεις λιγακι, και καλος εραστης και πλουσιος και ομορφος και με καλη δουλεια και να ειναι παντα και μονο οταν θελεις εκει, γιατι αλλιως γινεται πιεστικος και σε πνιγει, και να σε πηδαει ΜΟΝΟ και ΟΤΑΝ το θελεις εσυ, γιατι αλλιως ειναι ή σεξομανης ή gay, με αποτελεσμα να εχεις μπει σε ενα φαυλο κυκλο που δεν βγαζει πουθενα.
Αντιθετα οι αντιστοιχοι αντρες εχουν ωριμασει και εχουν καταλαβει οτι δεν μπορεις να τα εχεις ολα. Και καλο πηδημα, και ερωτα, και εξυπνη και σπιρτοζα και παραλληλα να ειναι και καλο παιδι, και καλη νοικοκυρα, και προικα, και σωστη μανα για τα παιδια σου, και προσγειωμενη, να νιωθεις ασφαλεια και να ξερεις οτι οσο το δυνατον θα ειναι πιστη και θα βρισκετε εκει.
Και επειδη για να ανοιξεις σπιτι χρειαζονται τα τελευταια μετα το «παραλληλα» , και οχι τα πρωτα που ειναι πολυ καλα για την Γκομενα που θα εχεις διπλα σου και οχι την Γυναικα σου, αυτα διαλεγεις και απλα βρισκεις και μια γκομενα για να εχεις και το καλο πηδημα, και τις ζαρτιερες σου, και τα ξεβρακωματα σου.
Αυτα ειναι το 99% απο τα σημερινα ζευγαρια.
Οποια μου πει οτι ψαχνει να βρει το 1%, εχω να της πω οτι ειναι μονο λογια, και το ραφι να κοιταξουμε να το κανουμε γερο να αντεχει! Ελπιδα για αμοιβαιους ερωτες, υπαρχει μονο σε σχεσεις που εχουν ξεκινησει σε μικρες ηλικιες που τοτε εισαι πιο αθωωος και ακαφτος ακομα. Οταν εχουν περασει 10 τουλαχιστον σχεσεις απο την ζωη σου, που δεν αξιζαν, δεν ασχολεισαι αλλο…
Ειναι θεμα επιβιωσης! ή αυτες ή εγω! :)
Λυση;
Υπάρχει!
Προσγειωθητε!
Κόψτε το Fame Story! Μαθετε ποιες ειστε , τι αξιζετε και τι μπορειτε να εχετε σε αυτη την ζωη, και μαθετε να συμβιβαζεστε! Ολες οι σχεσεις σε αυτη την ζωη, είτε ερωτικές είτε φιλικές είτε επαγγελματικες ειναι ενας συμβιβασμός.
Μην νομιζετε οτι η καθε μια που κυκλοφορει στον δρομο, με το παντελονι των 200 ευρω και την διαστημικη τεχνολογια που σου φτιαχνει τον τελειο κωλο, σε κανει Σκλεναρικοβα σε εκδοση Δουλα στην Κουζινα, Κυρια στο Σαλονι και Πουτανα στο κρεββατι και πυργο στο Λονδινο!
Μια γυναικα νορμαλ εισαι, που συνηθως δεν εχεις στον ηλιο μοιρα και ψαχνεις τα παντα απο αυτον που εχεις διπλα σου. Λυπαμαι… δεν γινεται. Ατυχησες! Εξαλλου ειστε περισσοτερες, και αν βγαλεις και τους gay, θα μεινετε ΠΟΛΛΕΣ στο ραφι.
Χειραφετηση, φεμινισμος.
Βαλατε τα χερακια και βγαλατε τα ματακια σας.
Οι αντρες αν εξαιρεσεις οτι εχουν γινει λιγο πιο φλωροι δεν εχουν αλλαξει πολυ.
Οι γυναικες αλλαξατε!
Και αλλαξατε προς το χειροτερο και για τους δυο μας.
Φιλακια!
mpakouros.net
5 Ιανουαρίου 2007 στις 12:49 μμ
mpakouros
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ
.
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΙΟΥ
.
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΙΟΥ
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΦΥΛΟΥ
Ένα κείμενο περιφρόνησης προς τον παρηκμασμένο άνδρα και το γυναικείο του είδωλο.
.
.
Η συνέχεια εδώ.
6 Ιανουαρίου 2007 στις 3:31 πμ
Mary
Καλημέρα σου λέω. Καλημέρα. Σε μια ηλιαχτίδα το είπα σήμερα το πρωί και μου χαμογέλασε. Αραγε πώς θα ζήσουμε κι σήμερα; Πώς θα κυλήσει η ημέρα, πως θα ταξιδέψει το κάθε όνειρο; Πώς θα φτάσουμε τα σχέδιά μας εκεί που θέλουμε (και πιο πολύ από τόσο); Και θα ζήσω σίγουρα; Και τί σημαίνει ΖΩ; Και όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει; Μήπως απλώς χαμογελάει; …..και μας καμαρώνει, επιβραβεύει, μας χαίρεται;
Καλημέρα λέω, καλημέρα. Ασυζητητί πιστεύω στους ανθρωπους και ονειρεύομαι κάτι το εξαιρετικό. Καλημέρα λέω στα μερόνυχτα του 2007. Δεν αξίζουν οι ντροπές κι οι φόβοι. Και η λογική δεν αξίζει και δεν στέκει πολλές φορές. Ενα ΔΕΝ ΞΕΡΩ μένει….για τα ατυχήματα, για τις ατυχίες, για τα λίγα φιλιά. Δεν ξέρω πως μερικοί είναι πιο τυχεροί και ευτυχισμένοι και πως άλλοι στην διαρκή μουντή αγωνία και στο διαρκές ψυχοφθόρο ψάξιμο. Don’t know για τίποτα πάνω στη γη.
Καλημέρα σου λέω.
Σου λέω καλημέρααααααααα…….
6 Ιανουαρίου 2007 στις 1:31 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
@ mpakouros
Ωρέ μπίρο μ’, τι …ωραίος χείμαρρος ήταν αυτός;;;
Και ανορθόγραφος επιπλέον…
Ξενύχτησα διαβάζοντας Φρόϋντ και Γιουγκ και ‘Αντλερ, μπας και βρω από ποιό φρενοκομείο δραπέτευσες. Τίποτα!
‘Ωσπου σήμερα, όταν ο ήλιος μπήκε από το παραθύρι μου, μού ήρθε η φαεινή ιδέα, κάτι σαν αστραπή ένα πράγμα.
Απ’ το απέραντο φρενοκομείο η Ελλάς, είπα, πρέπει να έχει δραπετεύσει. Εξ ού και η ακλόνητη στατιστική 99%.
Κάνε κουράγιο πάντως: ‘Ολες οι αρρώστειες είναι ιάσιμες, όταν το θέλει κανείς. Κουράγιο.
@ Mary
Το ψάξιμο κατά την γνώμη μου παύει να είναι ψυχοφθόρο, αν, κατά πως έγραψε ο μέγας αλεξανδρινός,
«Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες δεν θα τους βρείς, αν δεν τους κουβαλάς μέσα σου, αν η ψτχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
Δοκίμασέ το. Πιάνει.
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
9 Ιανουαρίου 2007 στις 1:51 πμ
ilias
Αν η μαλακία μπορούσε να συγκρατηθεί λίγο όλα θάταν καλύτερα. όχι πολύ αλλά λίγο, όσο πατάει η γάτα.
Αλλά που….
9 Ιανουαρίου 2007 στις 9:52 πμ
Spinoza
Ήθελα να το πω κι εγώ αυτό αλλά σκέφτηκα πως ο Σπινόζα δεν θα ενέκρινε να λένε τέτοια πράγματα με το όνομά του. Αφήστε που δεν θα το έλεγα τόσο κομψά αλλά όπως και να έχει, χάρηκα που ακούστηκε.
9 Ιανουαρίου 2007 στις 3:25 μμ
ilias
Ε! μα αρκετά με τις »και καλά συγκαταβατικές suggestions» υπολείματα γυμνασιακής καταπιεσμένης »παιδείας». Τι διάολο όλοι αγιασμό πουλάμε ξαφνικά?
11 Ιανουαρίου 2007 στις 8:42 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
Τς….Τς….Τς….
Πιπέρι στο στόμα των αθυρόστομων παιδιών…
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
11 Ιανουαρίου 2007 στις 10:35 μμ
akis
aii you need is love
12 Ιανουαρίου 2007 στις 8:39 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
Εγώ Άκη «μου» έχω κολλήσει στο άλλο, εκείνο του σκιτσογράφου-φιλόσοφου-ποιητή αυστραλού Leunig:
LOVE AND FEAR
There are only two feelings. Love and fear.
There are only two languages. Love and fear.
There are only two activities. Love and fear.
There are only two motives, two procedures,
two frameworks, two results. Love and fear.
Love and fear.
Καλά δεν τα λέει;;;
Κουράγιο νά ‘χουμε.
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
22 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:57 πμ
may godiva
@mpakouros
»…την πέφτουν στεγνά στους άντρες με πρώτο πράγμα στο μυαλό του το sex και δεύτερο το γάμο…»
Με πληγώνεις, πως θα ζήσεις με αυτά τα μυαλά, πάρτο αλλιώς γιατί θα βρεις, φιλικά στο λέω, όταν είσαι αληθινός απέναντι σε μια γυναίκα και αυτή θα είναι αληθινή απέναντί σου, σιγουρέψου μόνο ότι είσαι αληθινός…
26 Ιουνίου 2007 στις 6:59 μμ
nassos
Όταν οι γυναίκες θέλουν άντρες με λεφτά, λογικό να μείνουν μόνες τους. Και αυτή η απίτηση δημιουργεί προβλήματα στους άνδρες.
Δεν πειράζει. Ας μείνουν και μερικά χρόνια μόνες τους μπάς και αλλάξουν μυαλό.
6 Ιουλίου 2007 στις 7:49 πμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
6-7-07
Πολλή γενίκευση, αδέρφια. Οι άντρες έτσι, οι γυναίκες αλλοιώς, δυό στρατόπεδα (στο νού σας…) αντιμαχόμενα κατά προτίμηση… Έτσι γενικά. Φετφάδες που (θα θέλατε να) αφορούν ΟΛΟΥΣ τους άντρες, ΟΛΕΣ τις γυναίκες. Αμ, δέ! Δεν σάς κάνουν τέτοιο χατήρι…
Ας ξαναφέρουμε στο νού μας και το «κλασσικό»:
Κάθε γενίκευση είναι φασισμός, ακόμα κι αυτή εδώ.
Και το δικό μου …κλασσικώτερο:
Σκότωσε τον φασίστα μέσα σου, προτού προλάβει να σε υποδουλώσει.
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων
24 Σεπτεμβρίου 2007 στις 11:50 πμ
nothingtoloose1
Ξέρετε η αλήθεια είναι πικρή αλλά νομίζω ότι μπορώ να την πω, διαβάζοντας ένα τόσο ειλικρινές κείμενο:
κανείς δεν θέλει να «δώσει» κάτι παραπάνω κανείς δεν θέλει ίσως και δεν αντέχει να λάβει κάτι περισσότερο..
τους περισσότερους τους ταλανίζουν αξεπέραστα τραύματα του παρελθόντος, σχέσεις που τους πλήγωσαν και ξεκινούν για να πληγώσουν για να μην πληγωθούν…
Κάθε μέρα λέμε είναι μια νέα μέρα, αλλά δεν το πιστεύουμε..
13 Νοεμβρίου 2007 στις 2:43 μμ
yet anotherblog | Κατηγορίες και σχόλια
[…] στο Βλέμμα του Νίκου Ξυδάκη (Καθημερινή της Κυριακής) και συνειδητοποιώ, όχι χωρίς […]
17 Ιουλίου 2008 στις 6:59 πμ
Γιώργης Χολιαστός
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Γυναίκες ποταμός. Κι εγώ στην όχτη
να μην μπορώ ούτε νυχι να ογράνω.
Οι χάρες του μακραίνουν σαν τις φτάνω.
Βαρύς εντός μου ο πόθος εμαζώχτη.
Τ’ αυτιά μου ηδονικοί τρυπούνε ρόχτοι
που αντηχάει το ρέμα τ’ αφροπλάνο.
Και μ’ αμποδά’ η λαχτάρα ν’ ανασάνω
οι ερωτογόνοι ως με τυλίγουν μόχτοι.
Άθλιος…με ρήμαξε αυτό το ρέμα.
Νεκρές οι ελπίδες μου κείτονται χάμου.
…Πάλι…μπορεί-κι ας μουγκανίζει το αίμα
που χάνει τη γιορτή-μπορεί η σειρά μου
γι άλλην, τρανή γιορτή να με φυλάει:
ποιος ξέρει αυτό το ρέμα πού τραβάει…
Γιώργης Χολιαστός
6 Οκτωβρίου 2008 στις 3:38 μμ
Νικος
POPO POPO ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΦΡΙΚΗ .ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ.ΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΓΙΝΕΙ ΕΤΣΙ.???? ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙΤΕ.????
23 Ιανουαρίου 2009 στις 2:45 μμ
Γιώργης Χολιαστός
ΗΓΗΣΩ
Στου τάφου της το χείλος καθισμένη
με συντροφιά τη δούλη σύνοδό της
η Ηγησώ θρηνεί για τον εαυτό της
κι ας είναι αιώνες τώρα πεθαμένη.
Στο χέρι δε θα βάλει το απαλό της
το κόσμημα που βλέπει έτσι θλιμμένη
και θα ‘θελε και κείνο να πεθαίνει
να το ‘χε έστω στο θάνατο δικό της.
Θρηνεί το μαρμαρένιο της το στήθος
για χάδια που ποτέ δε θα γνωρίσει’
το στόμα για φιλιά που δε θα πάρει.
Κι αυτή δοσμένη στο δίκό της βύθος
πικρά θρηνεί για to μαργαριτάρι
το χέρι της που πια δε θα στολίσει.
Γ. Χολιαστός