«Δεν θέλει δύναμη… Σπρώξε μαλακά». Οι «2» μπορεί και να σμίξουν. Αυλαία. Το κοινό χειροκροτεί. Το κοινό του πολυτελούς Παλλάς, στο λαμπερό μέγαρο, στον θύλακα Μανχάταν, χειροκροτεί. Μικτό κοινό, μικτής θερμοκρασίας χειροκρότημα. Αμήχανο το νεοαστικό πλήθος κοντοστέκεται στο καλντερίμι της Βουκουρεστίου, μετά τη λήξη, κι έπειτα ξεχύνεται ― ο καθείς στον καημό του, με τα στερεότυπα και τις προϊδεάσεις του. Κατηφορίζουμε κι εμείς την Πανεπιστημίου προς τα Εξάρχεια. Και αναλογίζομαι τι είδα.
Ο ολυμπιακός τελετάρχης Δημήτρης Παπαϊωάννου έστησε μια γλυκιά, θεμιτή παγίδα στο ανυποψίαστο κοινό: όποιος έβαλε τα καλά του και κατέβηκε στο Παλλάς για mega-θέαμα, αιφνιδιάζεται· δεν βλέπει θέατρο, δεν βλέπει χορό, δεν βλέπει μιούζικαλ· αντικρίζει ηλεκτρικά ταμπλώ, μια ποπ πτήση, ένα υπαρξιακό τριπ.
Ο καημός του ενός ντύνεται electronica και βίντεο, όλα κυλούν και όλα γέρνουν, οι άνθρωποι τρέχουν και δεν αγγίζονται. Ανθρωποι αυνανίζονται μελαγχολικά ή γκροτέσκα, άνθρωποι σεξίζονται απελπισμένα, άνθρωποι αλληλοαπωθούνται και ερημώνονται. Τα μόνιτορ, τα μεγάφωνα και τα κινητά ορίζουν τον ρυθμό των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι είναι όλοι άντρες· μάλλον αγόρια, έφηβοι, άχρονοι Ντόριαν Γκρέι πεταρίζουν, 20-30 άντε 40 χρονών, φοράνε μιλιτέρ παντελόνια και φούτερ, το έχει τους χωράει σ’ ένα σακίδιο, σημειωματάριο, κινητό και iPod, τρέχουν σε σταθμούς μετρό, βιβλιοθήκες και λόμπι αεροδρομίων, μερικοί φορούν κοστούμια γραφείου. Ο άνδρας στο «2» είναι ευάλωτος και τρομαγμένος, είναι άντρας χωρίς θήλυ στη ζωή του, είναι θέσει ή δυνάμει γκέι.
Γκέι; Δηλαδή, πώς μιλά και για μένα; Κι όμως μέσω αυτής της γκέι συνθήκης, αυτής της έκκεντρης ανθρωπολογίας, ο Παπαϊωάννου κατορθώνει να μιλήσει συναρπαστικά, ειλικρινά και βαθιά για την υπαρξιακή συνθήκη των αστικών πληθυσμών σήμερα· για τη μοναξιά, τον καημό του ενός και τις ακατόρθωτες σχέσεις, για τη δύσκολη αγάπη. Το «δεν θέλει δύναμη» δεν είναι παραδοχή αδυναμίας, είναι κατορθωμένη γνώση, εμπειρία πόνου και επίνοια· είναι καταλαγή και τάντρα, είναι ο ψίθυρος παρηγοριάς για τον γκρίζο αστό που τρέχει, πιέζει, μάχεται, σωρεύει, και διαρκώς διαψεύδεται. Δεν θέλει δύναμη, χρόνο θέλει· μια στιγμή εξαίρεσης από τον θλιβερό κανόνα της κατίσχυσης.
Ο Παπαϊωάννου, μετά τον αιθέριο, σκανδαλιστικά ντεμοντέ ρομαντισμό της Κατάληψης και της Μήδειας, μετά τον σκοτεινό λυρισμό των τραγουδιών του Ρ. Στράους, όταν σαγήνευε συμφοιτητές και υποψιασμένους, σαραντάρης πια, τροπαιούχος και σχεδόν εθνικός, επιστρέφει αμφιβάλλων και αναρωτώμενος. Το «δεν θέλει δύναμη» δεν είναι απάντηση, δεν περιέχει λύση· είναι απορία και ερώτημα ― τουλάχιστον έτσι το ένιωσα εγώ, σε στιγμές συγκίνησης, όταν τα κορμιά έπεφταν και κυλούσαν, όταν οι techno λούπες του συνομήλικου Κωνσταντίνου Β. μού έφερναν ολοζώντανο τον έφηβο γιο μου: να το κοινό που μπορεί να νιώσει το «2»· είναι οι τινέιτζερ και οι είκοσι-τριάντα, όσοι ακόμη σπαταλιούνται υπέροχα.
Η λάμπουσα κατασκευή, η έξοχη χρήση χρωμάτων, φώτων και βίντεο, οι σφύζοντες ηθοποιοί, όλα εκβάλλουν σ’ ένα μοντέρνο ποτάμι εικόνων και αισθημάτων, σ’ ένα αφήγημα που αθρώνεται αφαιρετικά, χωρίς λόγο, με ταμπλώ βιβάν, μια όπερα χωρίς λιμπρέτο. Αυτό το θέαμα κατάγεται από την κουλτούρα του βίντεο και των άυλων έργων, από την κουλτούρα του Δικτύου και των ψηφιακών μέσων· είναι η πολύτροπη πρόζα του σημερινού κόσμου· ένα multimedia αφήγημα που χρησιμοποιεί εξαντλητικά όλη την ποπ εικονοποιϊα, περνώντας όμως πάνω από τα στερεότυπα της διαφήμισης και της reality TV.
Να, κι εδω ακριβώς η γκέι μορφολογία του «2» διαφορίζεται ολοκληρωτικά από τα καλιαρντά της τηλεόρασης που σφυρηλατούν την καθημερινή λαλιά και το ήθος του αστικού πληθυσμού· οι στερεοτυπικές κωμωδιούλες του καναπέ και οι τηλεπαρλάτες, γραμμένες συνήθως από γκέι, βάζουν τις γυναίκες να κράζουν σαν κίναιδοι και εικονίζουν τους άντρες είτε σαν ξέσαλες είτε σαν αρσενικά ξόανα. Στο «2» ο γκέι είναι άντρας· ανώριμος ενδεχομένως, έκπληκτο αγόρι ίσως, αλλά άντρας ― δηλαδή ειλικρινής και ίσιος. Ταυτίζομαι ή συναισθάνομαι τους Ντόριαν Γκρέι του «2», βρίσκομαι εντός ή πλησίον της υπαρξιακής τους συνθήκης. Σιχαίνομαι τα τηλεκαλιαρντά που υποδύονται την κοινή ελληνική.
Τέλος. Καπνίσαμε στον βουερό πεζόδρομο, σκορπούσε το κοινό, περπατήσαμε, φάγαμε σε μια φοιτητική τρύπα με αιθιοπική τζαζ από το Broken Flowers. Αστοί. Ημασταν δύο.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24.12.2006
12 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Δεκεμβρίου 2006 στις 5:51 μμ
Ελένη
Αχ κύριε nikoxy μου, ναι-ναι! Έτσι το λενε τώρα. «Είμαστε δύο» σου λένε τα γκομενίδια κι εσύ η ξανθιά που πας να χαρείς γιατί σκέφτεσαι ότι θα κοιμάσαι με δύο ταυτοχρόνως, απο τότε που βγήκε η ατάκα «όλοι είμαστε δύο», κοιμάσαι με τον Αλβανό απέναντι. Ελπίζω να μην το διαβάζει ο ΣΥΝ το μπλογκ και διαμαρτυρηθεί για ρατσισμό, αλλά εγώ, δλδ η Ελένη το λέω για καλό. Τα γκομενίδια εξ Αλβανίας είναι ακόμη αγνά κι αμόλυντα από την αρρώστια του «όλοι είμαστε δύο».
Τέσπα. Τί έλεγα; Α ναι. Εύχομαι να συναγωνίζεστε στη λάμψη το αστέρι των Χριστουγέννων γιατί όπως και να το κάνουμε, αστέρι είστε κι εσείς κι εύχομαι νύχτες γεμάτες έμπνευση και σεξ μέχρι τελικής πτώσεως, γιατί χωρίς σεξ δεν γίνεται τίποτε. Εύχομαι επίσης να συνεχίσετε να μη μασάτε μπροστά σε κάτι φιλελεύθερα γκομενίδια, π.χ Μαιγκρέ και Σπινόζα. No passaran!
:-*
23 Δεκεμβρίου 2006 στις 2:24 μμ
Γεώργιος Χοιροβοσκός
Είσαστε δυό… όμως, μαζί με τους άλλους γινόσαστε Τρείς:)
Καλά Χριστούγεννα στους άλλους, στην οικογένεια και σε σένα Νίκο!
23 Δεκεμβρίου 2006 στις 2:47 μμ
nikoxy
Merry Christmas, αδελφέ!
24 Δεκεμβρίου 2006 στις 11:26 πμ
Αθήναιος
Έχω δει όλες τις δουλειές του Παπαϊωάννου και δεν φόρεσα τα καλά μου να πάω στο Παλλάς. Το θέαμα ήταν άψογο και ψαγμένο αισθητικά. Το περιεχόμενο με απογοήτευσε πάρα πολύ. Δεν θα σχολιάσω πώς παρουσίασε τη γυναίκα. Το είπατε εσείς τέλεια μιλώντας για τα καλλιαρντά της τηλεόρασης.Ίσως όμως έχει να κάνει ότι ο καλλιτέχνης είναι γκαίυ και οι γυναίκες δεν είναι μέρος του κόσμου του, κι έτσι στο διάλογο των «2» οι γυναίκες απουσιάζουν. Ελπίζω για τους εκτός της σκηνής του «Παλλάς» άντρες, οι γυναίκες να μην είναι μια πλατινέ μπάρμπι, όχι τίποτε άλλο γιατί τότε και να ορίσουν τη δύναμη, ο μόνος διάλογος που θα κάνουν θα είναι αυτός με τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Μάλλον,να το πω αλλιώς. Δεν το ελπίζω απλά, ξέρω πως δεν είναι όλοι (οι άντρες και οι γυναίκες) γκαίυ όπως θέλουν να μας πείσουν κάποιοι γκαίυ ( που είναι opinion makers όμως…) κι όσοι δηλώνουν στρέιτ δεν είναι γιατί δεν το έχουν ψάξει, ορισμένοι το έχουν ψάξει και βρήκαν το διάλογο μεταξύ δύο εγκεφάλων που ποτίζονται από τις ίδιες ορμόνες λειψό. Ακόμη και ο οργασμός, επιτυγχάνεται με μαθηματική ακρίβεια.Ξεκινάς και ξέρεις πώς θα φτάσεις στον προορισμό, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Ντάξει, μια-δυο-τρεις. Και λοιπόν; Μετά; Κάποιοι το έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτε και έκτοτε, αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία με συμπάθεια (από το συμπάσχω, καταλαβαίνω) όχι όμως ως εκδοχή. Η εκδοχή, προυποθέτει άλλα πράγματα που δεν τα είδαμε ούτε ως υπόνοια στη σκηνή του Παλλάς.
Όμως τώρα που διάβασα την κριτική σας, κατάλαβα κάτι άλλο γιατί τα βάζετε τα πράγματα στη θέση τους. Αυτοί που περιλαμβάνουν και τις γυναίκες στο σύμπαν τους, θα θελα να κρατήσουν το «δεν θέλει δύναμη, θέλει χρόνο» αλλά και οι γυναίκες, ίσως αυτό πρέπει να κρατήσουν. Όλοι τελικά αυτό πρέπει να κρατήσουμε.
24 Δεκεμβρίου 2006 στις 7:43 μμ
Anonymous
Η ΑΒΟΗΘΗΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ
«Ποτέ γυναίκα δεν κατάλαβε έναν άντρα»
ΑΜΛΕΤ
Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας».
Έφερα στον νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ. και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφτηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι’ αυτόν) τέτοια αιτήματα – που , θα’ λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμη πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης – ο άντρας όμως όχι.
Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δεύτερου, ότι ο άντρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρώπινου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει, και πολύ σωστά, ότι μ’ αυτό τέλειωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία, αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στη σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και η γυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άντραֹ ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άντρας είναι να αρνηθεί να μπει σ’ αυτήν. Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της – η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν’ αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ’ ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες – ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους, βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου.
Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της – ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστοֹ κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, όποτε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό – ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.
Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι’ αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας. Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων – ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο – αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες , που χάρη σ’ αυτές και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει. Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ’ ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής – ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσίαֹ ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λοραίνης – ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλειές. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του – εύθραυστος και χωρίς – σε αντίθεση με τη γυναίκα – να επιζεί του θρυμματισμού του, ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους, από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες – κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.
Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενική, την πιο τρυφερή λύπη, γι’ αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του – παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην το ρωτήσετε γιατί.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
24 Δεκεμβρίου 2006 στις 7:49 μμ
Anonymous
Στον τόμο ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ, και στην σ. 751 τού ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΕΡΓΟΥ, για το έτος 2001, αναφέρεται: «3 Μαρτίου. Δημοσιεύεται το κείμενο “Η αβοήθητη μοναξιά τού άντρα” [Η.84]. Εσφαλμένα δίνεται η πληροφορία ότι το κείμενο είναι “άγνωστο”. Πρόκειται για το δημοσιευμένο και αναδημοσιευμένο παλαιότερα κείμενο με τον τίτλο “Έπαινος για τον άντρα” [Η.51].
Η.84. (σ.795, ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ) «Η αβοήθητη μοναξιά τού άντρα». Τα Νέα, 3 Μαρτίου 2001 (ένθετο: Πρόσωπα, σ.6). Τη δημοσίευση τού κειμένου ακολουθεί το εξής υστερόγραφο: «Το άγνωστο αυτό κείμενο τού Γιώργου Χειμωνά, που απαντά σε όσους θα σπεύσουν στις 8 Μαρτίου να γιορτάσουν την “Ημέρα της Γυναίκας”, έδωσε στη μνήμη του στα ΠΡΟΣΩΠΑ ο Γιώργος Βέλτσος. Είχε κυκλοφορήσει σε περιορισμένα αντίτυπα εκτός εμπορίου από το “Άλεκτο” του Γ.Καρτελιά». Το κείμενο δεν είναι άγνωστο. Δημοσιεύτηκε και αναδημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Έπαινος για τον άντρα» [Η.51].
Η.51. (σ.791, ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ) «Έπαινος για τον άντρα», Το Βήμα, 29 Μαΐου 1988. Αναδημ. στο βιβλίο Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ; Δημόσια κείμενα, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη 1995, σ. 102-106 [Β.5].
(Γιώργος Χειμωνάς, ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη 2005).
24 Δεκεμβρίου 2006 στις 9:24 μμ
alberich
Ελπίζω να μπορεί να μεταφερθεί στο φεστιβάλ χορού το καλοκαίρι.
Χρόνια Πολλά & Καλές Γιορτές
25 Δεκεμβρίου 2006 στις 4:57 μμ
red
kyrie Xydaki, me megali xara diavasa tin apopsi sas gia to duo. mia apopsi xwris tin mikropsixia pou diakrinei tis perissoteres kritikes pou graftikan. Exontas dei to 2 de mporousa para na thimwsw poli me ta oso diavaza ton teleutaio kairo. Giati einai toso kakovoulos laos oi ellines? Giati einai toso duskolo na doune kai na apodextoune tin epitixia enos kalliergimenou kai talantaxou anthrwpou pou doulepse poli gia auti tin parastasi? Giati an mi ti allo de mporousan na paradextoun oti gia tin ellada to fainomeno kai to theama einai spanio? Giati peftoun na fane kai thapsoun akoma ki autous tous ligous pou diakrinontai giati to aksizoun? Thimwsa poli me ti nootropia mou exoume. Kai apogoiteutika.Mou edwse xara loipon pou diavasa tin toso wraia diatipwmeni apopsi sas , opws kai ti sunenteuksi tou Papaiwannou pou dimosieutike sto xthesino vima. kala xristougenna.
25 Δεκεμβρίου 2006 στις 9:16 μμ
Ελένη
Red, μην το ψάχνεις, βρε κουτό. Είναι προφανές ότι πρόκειται περί αντι-γκαίυ συνομωσίας.Είναι μερικοί, λίγοι ευτυχώς, στρέιτ που αντιστέκονται στο gayfication αλλά πού θα πάει, θα βάλουν μυαλό κι αυτοί και θα υποταχθούν και θα είμαστε στην κυριολεξία, μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Ωραία η παρατήρηση για τα μιλιτέρ παντελόνια των αγοριών. Αφού λέω να παραλλάξω τη γνωστή ατάκα από » Σιγά καλή μου, μη σου σκιστεί κανά καλσόν» σε » Σιγά καλή μου, μη σου σκιστεί το μιλιτέρ».
28 Δεκεμβρίου 2006 στις 12:49 πμ
tifoeus
Μια ιδιαίτερη και ωραία δομημένη κρίση-ανάγνωση του έργου- και χαίρομαι που έχετε παρακολουθήσει την πορεία του Παπαϊωάννου- σε αντίθεση με την όψιμη κρίση αυτών που κραυγάζουν ψάχνοντας να χωρέσουν την αμηχανία τους. Μας σοκάρει η εικόνα της Μπάρμι (η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε και μένα ως σκηνή ) και δεν μας σοκάρουν οι εικόνες που από παντού μας κατακλύζουν, τις απορροφούμε, μάλλον τις συντηρούμε. Μου άρεσε η έκφραση ότι το έργο αφορά το κοινό αυτών των οποίων σπαταλιούνται υπέροχα και μου άρεσε αυτή η ώριμη και ήρεμη παρουσίαση με γνώση.
Καλή χρονιά
30 Δεκεμβρίου 2006 στις 10:57 μμ
βασιλική
Μετά από αρκετά πια αναγνώσματα για την παράσταση αυτή, χάρηκα ιδιαιτέρως για το δικό σας. Ένα έργο τέχνης είναι αληθινά σπουδαίο, κατά τη γνώμη μου, όταν μπορούμε να μετέχουμε σ’ αυτό ξεχνώντας: την τάξη μας, το φύλο μας, τις γνώσεις μας, την καταγωγή μας, την κοσμοθεωρία μας κλπ. Συχνά βέβαια, πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να μετέχουν σ’ ένα τέτοιο έργο γιατί είναι οχυρωμένοι πίσω από όλα αυτά και δικαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από αυτά τα «φτωχά στολίδια». Η μετοχή όμως στο έργο που έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, είναι διαδικασία ερωτική. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Αφήνεσαι. Και αν σε πάει σε πήγε. Σε ταξίδεψε.
Αν είσαι ταξιδευτής και όχι άγαλμα προς θέαση στην πλατεια του χωριού σου.
Ναι, με στεναχωρούν τα οχυρά που χτίζουν οι άνθρωποι. Ο ανελέητος ανδρισμός που βγήκε σε πρώτο πλάνο μ’ αυτήν την παράσταση. Τον Δημήτρη τον είχα δάσκαλο στο Τμήμα Θεάτρου της Θεσσαλονίκης. Είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα, πολύ καλός δάσκαλος και είχαμε πολύ καλή σχέση. Τον εκτιμώ βαθιά. Και έχω να πω και κάτι ακόμα πιο σκληρό τώρα σε όσους βρίσκουν τον εαυτό τους έξω από ό,τι προσπαθεί να πει αυτή η παραγωγή που υπερβαίνει το «Φύλο». Ακόμα και άν αυτή η παράσταση αφορούσε αποκλειστικά και μόνο του ομοφυλόφυλους, -που δεν αφορά μόνον αυτούς και είναι προς τιμήν της- δεν θα με πείραζε καθόλου και θα χαιρόμουν βαθύτατα που θα ειχαν την χαρά να γευτούν αυτοί οι άνθρωποι επιτέλους, ένα τόσο υψηλό επίπεδο τέχνης που να τους αφορά. Είναι τόσο λίγα τα αντίστοιχα έργα, είναι τόσο δομημένος ο κόσμος γύρω από τα δύο φύλα, που εν τέλει, ας αναρωτηθούμε τι βιώνει και η δική τους πραγματικότητα που είναι μέρος της δικής μας. Όλα αφορούν όλους μας. Ας σταματήσουμε τους διαχωρισμούς. Δεν μας βοηθούν να ζούμε αληθινά. Αν αγαπάς ένα μέρος του κόσμου τότε δεν αγαπάς τίποτα απ’ αυτόν.
31 Δεκεμβρίου 2006 στις 1:50 μμ
Αντρες μόνοι, γυναίκες μόνες « βλέμμα
[…] Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα… Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το ‘παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες. […]