Μια σπίθα αρκεί για να αρπάξει φωτιά ο κάμπος. Ενα νοσηρό, δραματικό επεισόδιο αρκούσε για να αρρωστήσει ολόκληρη η χώρα. Με φορέα και πολλαπλασιαστή τα τηλεοπτικά κανάλια, η νόσος λαμβάνει χαρακτήρα πανδημίας: κομμένες κεφαλές των τηλεπαραθύρων δικάζουν, καταδικάζουν, αποφαίνονται, αφηγούνται μυστικές απολογίες, χασκογελάνε, βιάζουν ξανά και ξανά ανυπεράσπιστα πλάσματα, κι όταν τα λόγια τελειώσουν, επιστρατεύονται τα ιδιωτικά πορνοβίντεο.

Αναυδο, ή και αποχαυνωμένο πλέον, το κοινό παρακολουθεί παιδικά πορνό στις ώρες αιχμής, σαν να πρόκειται για εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ, σαν να πρόκειται για δημοσιογραφική έρευνα. Κι ακόμη χειρότερα, στην εκπομπή συμμετέχουν, θεατές και χειροκροτητές, επιφανείς πολιτικοί, όπως ο υφυπουργός Υγείας Γ. Κωνσταντόπουλος και ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου, οι οποίοι δεν αντιδρούν, αλλά αντιθέτως διά της παρουσίας τους νομιμοποιούν την αθλιότητα και δίνουν ένα μέτρο για τις αντοχές και την ποιότητα του σημερινού πολιτικού προσωπικού.

Η δημοσιότητα των τελευταίων ημερών παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Σύνταγμα και τον ποινικό κώδικα. Δεν είναι δημοσιότητα, είναι αποτρόπαιη μηχανή ηδονοβλεψίας και ανθρωποφαγίας.

Κάθε μετριοπαθής πολίτης αναρωτιέται, λίγο πριν από το όριο πανικού: Υπάρχει εισαγγελική αρχή; Αν ναι, τότε τι κάνει; Παρακολουθεί απαθής τον ευτελισμό των νόμων από ασύδοτους εκπομπάρχες και καναλάρχες; Υπάρχει εκτελεστική εξουσία, υπάρχει Βουλή, που προασπίζονται το Σύνταγμα και τη δημοκρατική πολιτεία; Αν ναι, πώς ανέχονται στους κόλπους τους υπουργούς και βουλευτές σαν τους προαναφερθέντες, που συνεργούν στην εξαχρείωση της πολιτικής κοινωνίας;

Ας ξυπνήσουμε όλοι, για να προστατεύσουμε θεσμούς, κώδικες και ευνομία. Διαφορετικά, δεν υπάρχει πάτος.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 04.11.2006