Αυτές τις μέρες της οικονομικής καταιγίδας, που αδειάζει ταμεία και ταράζει ζωές, η αττική γη ζει εν παραλλήλω βίο ατάραχο, προμοντέρνο, μακριά από τα τρέχοντα, τους φόβους και τη δυσθυμία. Αλλά και κοντά.
Από τις 3 Οκτωβρίου και έως τις 2 Νοεμβρίου το λείψανο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ βρίσκεται σε δημόσιο προσκύνημα σε ναούς της Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, κατόπιν αιτήματος της ρωσόφωνης κοινότητας προς το Πατριαρχείο Μόσχας. Το λείψανο του λαοφιλέστερου νεοφανούς αγίου της Ρωσίας βγήκε για πρώτη φορά έξω από τα σύνορα της πατρίδας του.
Ο ερημίτης και στάρετς Σεραφείμ (1759-1833) ανακηρύχθηκε άγιος το 1903 και είναι η πιο αγαπημένη μορφή αγίου στη Ρωσία· η προφητική και ιαματική μορφή του φαίνεται να επηρέασε τον Ντοστογιέφσκι στη σκιαγράφηση των δικών του στάρετς στους Δαιμονισμένους και στους Αδελφούς Καραμαζόφ. Μα είναι αγαπητός και εκτός Ρωσίας· ο Ελληνας Φώτης Κόντογλου και ο Σέρβος Ιουστίνος Πόποβιτς του αφιέρωσαν πολλές σελίδες, ενώ τον ανέφερε συχνά και ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο Β’. Ο δε σπουδαίος θεολόγος του 20ού αιώνα Βλαντιμίρ Λόσκι τον περιέλαβε στη μελέτη του για τη μυστική θεολογία της ανατολικής εκκλησίας ισαξίως πλάι στους μεγάλους Ελληνες πατέρες.
Ενας προμοντέρνος άνθρωπος, αθλητής της σιωπής, ερημίτης, πνευματικός και εξομολόγος· που συνομιλούσε με τα αγρίμια του δάσους και τάιζε με το χέρι του την αρκούδα Μίσα· που προσφωνούσε τους πάντες σε κάθε περίσταση με τα λόγια “Χαρά μου, καλώς ήρθες, Χριστός Ανέστη!”
Τι λέει αυτός ο προμοντέρνος άνθρωπος, ο προ πτώσεως, ο άγιος, στους σημερινούς; Τι πάνε να βρουν στην Παναγία Σουμελά του Μενιδίου οι μαντιλοφορεμένες και τρέμουσες Ρωσίδες, οι Ουκρανές και οι Λευκορωσίδες του λεκανοπεδίου Αττικής; Ασφαλώς δεν αποζητούν το θαβώρειο φως και τη μυστική ένωση με το Αγιο Πνεύμα, που περιγράφει ο Λόσκι· δεν έχουν ακούσει τίποτε για τον γνόφο αγνωσίας. Συγχώρεση γυρεύουν και χάρη. Συγχώρεση για όσα πέρασαν και ζουν, βάσανα και αμαρτίες· και χάρη για να ζήσουν τα μέλλοντα, τον μακρύ χρόνο που απλώνεται ανοδικός έως τα έσχατα. Δεν προσκυνούν τα κόκκαλα, αλλά τη δυνατότητα σωτηρίας που υπόσχονται. Ετσι νομίζω.
Και τι μπορεί να λέει ο προμοντέρνος στάρετς από το Ντιβέγιεβο του Κουρσκ, ο διατρέξας Χίλιες Νύχτες Προσευχής και πολυετή Σιωπή, στον υστερομοντέρνο άνθρωπο; Ο υστερομοντέρνος, εγώ, εσύ, εμείς, δεν πιστεύει, δεν ζητά χάρη, δεν συγχωρεί ούτε τον εαυτό του χωρίς έξωθεν υποστήριξη, δεν αναζητά αλλού τη σωτηρία παρά μόνο στον εαυτό του. Και δεν σιωπά. Δρα ακαταπαύστως, ομιλεί, συναναστρέφεται, παράγει θόρυβο, ζει μες στο θόρυβο, κυκλωμένος από επικοινωνίες και δίκτυα, ανασαίνει δικτυωμένος, μες στην τυραννία της οικειότητας. Δεν στοχάζεται, δεν σταματά να ξαναδεί πίσω και εδώ· πάντα μπρος, μες στη συνάφεια των πολλών, μόνος μες στην ερημία του πλήθους.
Ο ερημίτης που τάιζε την αρκούδα και δάκρυζε με τα παιδιά, ο στάρετς που άφησε τη σιωπή και χύθηκε στον κόσμο, κομίζει στον υστερομοντέρνο, σε εμάς, αυτά τα παραπάνω: τη δυνατότητα συγχώρεσης και τη δυνατότητα σιωπής. Δηλαδή τη δυνατότητα αναστοχαστικού βίου, τη vita contemplativa. O αγράμματος ερημίτης υπενθυμίζει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σε μεταϋλικό πλαίσιο, χωρίς τη βιάση του παρόντος· στην άπειρη διάρκεια της φύσης, στον μακρό ιστορικό χρόνο· υπενθυμίζει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε τον θάνατο ως συμβάν, τον χρόνο μετά από εμάς. Επιπλέον, υπενθυμίζει τη δυνατότητα να προσφωνούμε τον άλλο έτσι: «Καλημέρα, χαρά μου!»
Η αρχαϊκή προσκύνηση του λειψάνου μπορεί να εμπεριέχει αυτές τις δυνατότητες, μπορεί και καμία ― η μαντιλοφορεμένη πάντως θα λάβει ό,τι ζητά: παρηγοριά. Ο νεωτερικός άνθρωπος, αποσπασμένος από τα λείψανα και την τελετουργία του θανάτου, πεθαίνει καλωδιωμένος και διασωληνωμένος, εν αγωνία ή εν αφασία· οστράκισε τη φθορά με χημειοθεραπείες και τομογράφους, μα δεν πάτησε τον θάνατο. Η πρόοδος δεν τον θωράκισε έναντι του χρόνου και της τελευτής· αυτά εξακολουθούν να απαιτούν στοχασμό και σιωπή. Εξακολουθεί να ζητά τη συγχώρεση, με άλλους τρόπους, άλλες ονομασίες: ψυχανάλυση, ας πούμε, διαλογισμός, mind control. Κατά βάθος, ζητά πάντα τα θεμελιώδη, αυτά που διήλθε ο ερημίτης στάρετς: σιωπή και συμφιλίωση με το τέλος.
Ένα βλέμμα, Καθημερινή 12.10.2008
163 Σχόλια
12 Οκτωβρίου 2008 στις 11:36 πμ
visitor
περιδιαβαίνω αυτές τις ημέρες μερικά κείμενα συγγραφέων στο «η γραφή & ο καθρέφτης» και πόσο πιο επίκαιρα έγιναν μαζί με αυτό το άρθρο. Διέκρινα πως όντως από τη μια μοναξιά στην άλλη περνούμε, κι αυτό ειν’όλο, κατά απολογία του Μάριου Μαρκίδη, ενώ και οι υπόλοιπες εξομολογήσεις σε (μετα)μοντέρνα ενδοσκόπηση τι άλλο να αποζητούν επιπλέον από τα θεμελιώδη; Λες κι έχει γίνει πια η σιγή σαματάς κι ο θόρυβος γαλήνη.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 11:56 πμ
Αντώνης
Χαίρετε!
Πατερούλη (όπως θα έλεγε κι ο αγ. Σεραφείμ),
πριν και μετά το θαβώρειο φως η εντολή είναι : «…Αυτού ακούετε!…»
(οι τρεις μαθητές στο Θαβώρ δεν περίμεναν κάτι, απλώς ακολουθούσαν τον Κύριο κι όμως είδαν τον Κύριο εν τω φωτί αυτού. Μεγάλη αποκάλυψη!)
Κι έτσι αν κάνουμε όλοι μας, ίσως αξιωθούμε κάτι, σιγά-σιγά λίγη παρηγοριά στην αρχή, μετά σύμφωνα με το μέτρο του καθένα, μια μικρή «αποκάλυψη» κοκ
Κι ό,τι κι αν αξιωθούμε και πάλι «…ως αχρείοι δούλοι…» πρέπει να πορευόμαστε!
Ορθώς το είπατε και το εννοήσατε ότι ο στοχασμός δεν «πέθανε» όπως λένε κάποιοι άλλοι!
Αλλά και πάλι δεν κατάλαβα αν καταλάβατε ότι ο «χριστιανισμός του Παύλου» είναι ο ίδιος μ’αυτόν του αγ. Σεραφείμ και όλων των αγίων πατέρων, ελλήνων και ξένων, 2000 χρόνια τώρα!
*Συγχωρήστε μου και τη βίαιη εισαγωγή μου εις τον οίκο τούτο πριν μια εβδομάδα!
Και πάλι, χαίρετε!
12 Οκτωβρίου 2008 στις 12:15 μμ
Konstantinos Kostouros
Υπάρχει βέβαια και αυτή η άποψη. Όχι τόσο επί της ουσίας του κειμένου σου Νίκο, αλλά περισσότερο για το είδος του δρώμενου που λαμβάνει χώρα στο Μενίδι…
Εδώ το σχόλιο στην Athens Voice της προηγούμενης εβδομάδας.
http://www.athensvoice.gr/politics/av,16047,ΔΗΜΟΣΙΑ_ΣΧΟΛΕΙΑ:_ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ_ΝΕΚΡΟΦΙΛΙΑΣ;.html
Για να δούμε λοιπόν τώρα που τελείωσε ο παλιός ο κόσμος, μα και ο μοντέρνος, πως θα ορίσουμε τα όρια του μεταμοντέρνου.
Κ.Κ.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 1:56 μμ
Aθήναιος
Ο νεωτερικός άνθρωπος, αποσπασμένος από τα λείψανα και την τελετουργία του θανάτου, πεθαίνει καλωδιωμένος και διασωληνωμένος, εν αγωνία ή εν αφασία· οστράκισε τη φθορά με χημειοθεραπείες και τομογράφους, μα δεν πάτησε τον θάνατο. Η πρόοδος δεν τον θωράκισε έναντι του χρόνου και της τελευτής· αυτά εξακολουθούν να απαιτούν στοχασμό και σιωπή.
Έτσι είναι. Νεοτερικός, ξενεοτερικός, ορθολογιστής και σκεπτικιστής, ολοι τους προσπαθούν να γραπωθούν με νύχια και με δόντια από τη ζωή, δίνουν όσα όσα για να μην πεθάνουν. Κι αυτό γιατί κατά βάθος πίστεψαν τους Χριστιανούς και τους κάθε λογής στάρετς της πίστης που έλεγαν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση και ότι είναι ένας Θεός.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 2:17 μμ
suspect
respect κυριε Ξυδακη…
12 Οκτωβρίου 2008 στις 3:09 μμ
Αντώνης
@Αθήναιος
Αστοχείτε με κίνδυνο να πάρουν τα σκάγια και κανένα που γλεντάει στο γάμο του καραγκιόζη! που θάλεγε κι ο επιλοχίας σας στο στρατό αν έβλεπε τέτοια αστοχία!
«…Κι αυτό γιατί κατά βάθος πίστεψαν τους Χριστιανούς…»
Το αντίθετο θα έλεγα! κατα βάθος δεν πίστεψαν!…
«… και ότι είναι ένας Θεός…»
Αυτά τα λένε κάτι «φιλόσοφοι» και σέρνουν πίσω τους ένα σωρό αφελείς! Επειδή δεν είναι του «επιπέδου» τους να κάμψουν γόνυ στον ένα Θεό! Χρόνια τώρα δηλητηριάζουν τις κοινωνίες με το λόγο τους! και τι κατάφεραν; Να πλανήσουν κοινωνίες ολόκληρες να ζουν στην «αφασία», γιατί η μετάφραση των στρυφνών λόγων των «φιλοσόφων» αυτών στα αυτιά των πολλών είναι μία φράση και μόνο : «ό,τι φάμε κι ότι πιούμε γιατί αύριο αποθνήσκουμε!».
12 Οκτωβρίου 2008 στις 3:20 μμ
Aθήναιος
Θυμίστε μου, κύριε, ποιος ήταν ο φιλόσοφος που δίδαξε ότι ο άνθρωπος έχει πλαστεί κατ’εικόνα και καθ’όμοίωση του δημιουργού του και ότι είναι το τελειότερο και ως εκ τούτου ανώτερο απ’όλα τα πλάσματα της φύσεως.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 3:30 μμ
Αντώνης
Το σωστό είναι να λέμε, κατα χάριν θεός! έτσι γιατί κάθε γιώτα και κάθε τελεία παίζουν το ρόλο τους!
12 Οκτωβρίου 2008 στις 3:58 μμ
Aθήναιος
Μπορεί να μην είχα καλές σχέσεις με το λοχαγό μου, είχα όμως άριστες με τον Θεολόγο μου. :-) Παραλίγο να σπουδάσω Θεολογία, ξέρετε. Τέτοια λόξα με τα πατερικά κείμενα. Παρ’όλα αυτά όμως, αυτό το «κατά χάριν Θεός» δεν το ενθυμούμαι και μια ρεφεράντζα θα την εκτιμούσα, όποτε βρείτε χρόνο βέβαια. ΄Αλλως τε, δεν έχει τόση σημασία γιατί λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Οι Χριστιανοί μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι είμαστε τα ανώτερα πλάσματα της φύσης, ίδια κι απαράλλαχτα με το Θεό γιαυτό και καταστρέφουμε το περιβάλλον γιαυτό και φοβόμαστε μην και πεθάνουμε. Η παράδοση των στάρετς αφορά σε άλλο κατόρθωμα της χριστιανικής πίστης. Ο στάρετς σου διδάσκει να κάθεσαι στωϊκά να τρως σφαλιάρες. Να προσεύχεσαι κι αν όλα πάνε κατα διαόλου δεν φταίει άλλος από σένα τον ίδιο που δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι είσαι φτυστός ο Θεός δλδ παντοδύναμος. Δεν προσπαθείς αρκετά, δεν κάνεις αρκετές φορές το σταυρό σου, δεν υπακούς τις γραφές και βέβαια δεν δίνεις τον οβολό σου τις εκκλησιές και δεν υπακούς το παπαδαριό δλδ τους κολλητούς της εκάστοτε εξουσίας: των Τσάρων, των Σουλτάνων, του Χίτλερ.
Μιλάμε για κορυφαίες στιγμές της ανθρώπινης πνευματικής παραγωγής.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 4:41 μμ
Po
Konstantinos Kostouros,
ευχαριστώ, γιατί το κείμενο από τη Άθενς Βόις είναι βασισμένο σε κείμενα του ιστολογίου μου.
Βεβαίως υπάρχει και αυτή η άποψη, όπως πολλές άλλες ακόμη.
Η ιστορία του χριστιανισμού διαθέτει άπειρες απόψεις στη κομψή φαρέτρα της για π ά ρ α πολλά γούστα, όπως και αμέτρητους, εκατομμύρια τόμους σε πολλές βιβλιοθήκες του κόσμου που εξυμνούν τη Χάρη Του χριστιανισμού.
Το θέμα είναι αν θέλουμε τα γραπτά μας, να προστεθούν και αυτά μέσα σε αυτές τις σελίδες.
Αυτό είναι Το θέμα.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 4:47 μμ
Αντώνης
@Αθήναιος
Εκτός λοιπόν από άστοχος και… απρόσεκτος!
«…τη γαρ χάριτί εστε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον. ουκ εξ έργων ίνα μη τις καυχήσεται…». Κι αυτό από τον απ. Παύλο (προς Εφεσίους)
Άλλο λοιπόν κατά φύσιν θεός (ο Υιός) κι άλλο κατα χάριν θεός(ο άνθρωπος). Βασικότατο σημείο αυτό και θα έλεγα το μαθαίνουμε στην α’ τάξη ;)
Αν αστειεύεστε σχετικά με το περιβάλλον καλά! Αν όχι, θα σας μαλώσω!
«Η γαρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται, τη γαρ ματαιότητι η κτίσις ύπετάγη, ούχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. η’)
στενάζει λοιπόν και η κτίση, προσέξτε, όχι η φύση, μέχρι να ελευθερωθεί από την φθορά, να συνανακαινισθή μαζί του! Αυτή είναι η διδασκαλία των πατέρων για την κτίση όλη! Ο αγ. Συμεών λέει: «συμμεθέξει τα στοιχεία ταύτα μεθ’ ημών της εκείθεν λαμπρότητας»»! Τέτοια αξία λοιπόν δίνουν οι χριστιανοί στην υπόλοιπη κτίση!
Τα άλλα που λέτε παρακάτω δεν μπόρεσα να τα παρακολουθήσω, λαϊκίστικα γαρ!
12 Οκτωβρίου 2008 στις 5:39 μμ
ilias
΄΄Αγνοείται ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτισθημεν; Συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν΄΄. (Π.Ρωμαίους)
Δεν βλέπω εδώ καμιά άμεση αποδοχή της θείας φύσης του Χριστού αλλά μάλλον ένα άνθρωπο που λόγω της αγνότητας του και της θυσίας του μετά θάνατον ΄΄διορίζεται΄΄ μεσσίας όταν ο θεός τον ανέστησε και τον υιοθέτησε ΄΄ως γιο του¨¨. Από αυτή τη γωνία η ΄΄θεία φύση΄΄ του Χριστού δεν αποτελεί ΄΄φυσική΄΄ του ιδιότητα αλλά τίτλο που του απένειμε ο θεός (ή ο Παύλος;) συνεπώς ακολουθώντας τα βήματα του όλοι γινόμαστε ΄΄υιοί του θεού΄΄. Μήπως έχει δίκιο ο Αθήναιος;
Και μήπως επίσης σε κάτι τέτοια χωρία έχουμε και τις απαρχές συγκρότησης κάποιων δομών εξουσίας , δεσποτικών αποχρώσεων, που αντιμετωπίζουμε αβέρτα γύρω μας;
12 Οκτωβρίου 2008 στις 6:31 μμ
no frost
Εγώ πάλι ,που προφανώς με κατατάσεις σε μετανεωτερικό άνθρωπο -με την κακή συνήθειά σου να περιχαρακώνεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες- θα σου πρότεινα είτε να πας να προσκυνήσεις το λείψανο αφού φλερτάρεις με την ιδέα, είτε να πάρεις gingo biloba για το διανοητικό στρές και σιβηριανό ginseng που ευνοεί την δημιουργία θετικών σκέψεων για την ζωή.
Δεν το λέω ειρωνικά τα έχω πάρει κι εγώ και δουλεύουν πολύ καλά. Ελπίζω φυσικά πως δεν θα φτάσεις στο σημείο να προσκυνάς λείψανα.. τι να πω πια..
12 Οκτωβρίου 2008 στις 7:19 μμ
σωτηρης
αν δεν καταλαβετε (οι υπερασπιστες και οι επικριτές) οτι ο χριστιανισμός παιζει ζαρια με την ιστορια εδω και τοσους αιωνες και γι’ αυτο υπαρχει ακομα δεν θα τον αντιμετωπισετε κατα προσωπο και με τα οπλα που ο ιδιος διαθετει π.χ.: το βασικο δόγμα ειναι και ναι και όχι, λιγο και πολυ, και εδω και μετα, και κοσμος και μη κοσμος, ναι μεν αλλά , αυτά αλλα όχι αυτά, και το κορυφαιο ολων »ο χριστιανισμός δεν ειναι θρησκεια αλλα περιέχει οση θρησκεία θέλετε»… και τα γνωστα ηλλιθια ότι ειναι ταχα εκκλησια και η εκκλησια ειναι στον κοσμο αλλα σεν ειναι εκ του κοσμου… αν δεν συνειδητοποιησετε αυτα τα δικολαβίστικα τζαμπα πιστευετε οι πιστοί και τζαμπα χολοσκατε οι απιστοι, ο χριστουλης και οι εφραιμ και σεραφειμ του κοσμου τουτου θα σάς παιζουν στα ζαρια οπως οι στρατιωτες τον χιτωνα του κατα τη σταυρωση
12 Οκτωβρίου 2008 στις 7:23 μμ
Αντώνης
@ilias
«…ος γε του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ’υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν …» Ρωμ. η’
«…και φωτίσαι πάντας τίς η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τώ Θεώ τώ τα πάντα κτίσαντι δια Ιησού Χριστού…» . Εφεσ. Γ’
«…ός εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα τώ Θεώ, αλλ’εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος…» Φιλιππ. Β’
Το να διαβάζουμε ένα κομάτι και να βγάζουμε ένα σωρό συμπεράσματα είναι εύκολο! έτσι κάνουν βέβαια πολλοί και τάχα έχουν καταλάβει το πνεύμα της Γραφής!!!
Γιατί άραγε έχουμε τόσες αιρέσεις και τέτοια διαστροφή! Δεν πρέπει λοιπόν αυθαίρετα να λέμε ό,τι να’ναι!
12 Οκτωβρίου 2008 στις 7:38 μμ
Aθήναιος
Είναι ενδιαφέρον πώς δύο πιστοί, ο Αντώνης του Θεού και ο nofrost του ginseng, απευθύνονται με απαξίωση στους συνομιλητές τους και κυρίως με έντονη την επιθυμία να τους νουθετήσουν, αφού πρώτα τους διδάξουν, ο Αντώνης με μεγαλύτερη ευγένεια, βέβαια.
Ίσως αντί άλλου σχολίου, τουλάχιστον την αρχή, θα έπρεπε να θυμίσω ένα από τα συγκλονιστικότερα, το συγκλονιστικότερο ίσως, επεισόδιο της παγκόσμιας λογοτεχνίας : την περιγραφή του θανάτου του Στάρετς Ζωσιμά. Το μοναδικό ταλέντο του Ντοστογιέφσκι (που άθεο δεν τον λες ούτε με σφαίρες) απαθανάτισε την πραγματικότητα της πίστης: οι πιστοί που έχουν ελεηθεί από την καλοσύνη του Σταρετς Ζωσιμά, οι πιστοί που είχαν την εμπειρία της συναναστροφής μαζί του, χρειάζονται το θαύμα για να πιστέψουν στην αγιοσύνη του.
Το κείμενο που σχολιάζουμε τώρα μιλά για την ανάγκη της παρηγοριάς και είναι ακριβώς έτσι εξαιρώντας την αποστροφή στη νεοτερικότητα. Μάλλον δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι η νεοτερικότητα ποτέ δεν ασχολήθηκε με τα διλήμματα που σχετίζονται με το επέκεινα. Δεν έταξε ότι θα καταλύσει το φόβο του θανάτου. Αν κάποιος πρέπει να απολογηθεί είναι οι προφήτες της πίστης της αγάπης, της παντοδυναμίας ενός Θεού που γέμισε τον κόσμο ψεύτικες υποσχέσεις.
@Αντώνης: αγαπητέ, αν προσπαθείτε να με πείσετε ότι δεν φταίει ο Θεός που ο άνθρωπος πίστεψε ότι του του μοιάζει και ότι κι αυτός είναι ένας Θεός, δεν χρειάζεται. Συμφωνούμε απόλυτα. Πώς θα μπορούσα να ψέξω κάποιον η ύπαρξη του οποίου δεν έχει αποδειχθεί ποτέ; Τον άνθρωπο ψέγω αν και όχι ακριβώς. Δεν με απασχολεί τί κάνει ο καθένας στη ζωή του και κυρίως ποιους προσκυνάει. Με ενδιαφέρει όταν θέλει κάποιος να μου επιβάλλει την πίστη του ή να την επιβάλλει στο δημόσιο χώρο.
Πάντως με εκπλήσσει που χαρακτηρίζετε μια περιγραφή του πώς λειτουργεί το σώμα της εκκλησίας ως λαϊκισμό. Πολλώ μάλλον δε που η ιστορία στην οποία φαίνεται πως πιστεύετε, ξεκινάει με αφορμή μια ανυπακοή…
12 Οκτωβρίου 2008 στις 7:47 μμ
σωτηρης
ναι ειναι πολυ ενδιαφερων ο τροπος του κ. Αντωνη… όλοι »αστοχούν» »απροσεκτούν» »δεν καταλαβαν καλα» και καπακι και μερικοι στιχοι… τυπική πνευματική αναιμία χριστιανικής κοπής made in nazaret
12 Οκτωβρίου 2008 στις 8:06 μμ
Αντώνης
@Αθήναιος
είσασταν απρόσεκτος όταν παλιά μελετούσατε πατερικά κείμενα ή δεν είσασταν;
μερικά από αυτά που είπατε ήταν άστοχα ή δεν ήταν;
Ο τρόπος που γράψατε αυτά που δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω, στα αλήθεια μου άφησε μια «γεύση» ελαφρότητας! επιπολαιότητας!
Ε! τι θα θέλατε λοιπόν να σας πω?! Εύγε?! Ε! δεν σας το λέω.
Συγνώμη αν νοιώσατε κάπως! Απλώς ήθελα να γράψω τις ενστάσεις μου! Και μη νομίσετε οτι κάνω κήρυγμα! κουβέντα κάνουμε! Πάνω σ’ένα θέμα ΤΟΣΟ παρεξηγημένο όσο παλαιό είναι! Και είναι παρεξηγημένο γιατί πολλοί από αυτούς που προσπαθούν να στοχαστούν πάνω σ’αυτό το κάνουν επιπόλαια!
Και αν νομίζετε οτι η νεωτερικότητα δεν προσπαθεί να να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου, της θνητότητάς μας δηλ. με το δικό της τρόπο βέβαια νομίζω κάνετε λάθος!
12 Οκτωβρίου 2008 στις 8:14 μμ
Aθήναιος
Αγαπητέ κύριε, σας παρακαλώ μαζέψτε το δάχτυλό σας. Θα μου βγάλετε το μάτι έτσι όπως το κουνάτε!
Λυπάμαι αν δεν ικανοποιώ τα standards σας όμως πουθενά δεν αποδείξατε ότι έχω λάθος, εκτός αν θέλετε να το πιστέψω επειδή το λέτε εσείς. Αν μου το ζητήσετε χαριτωμένα θα το κάνω. Δεν ένιωσα κάπως, μην στεναχωριέστε. Βέβαια, επειδή μικρούλα ήθελα να γίνω Θεολόγος δεν σημαίνει ότι είμαι και χοντρόπετση αλλά τόσο ευαίσθητη δεν είμαι σε καμιά περίπτωση.
Θα πρέπει να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένο για το πώς η νεοτερικότητα προσπαθεί να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Και επί τη ευκαιρία να συμπληρώσω μια παρατήρηση στην άποψη του nikoxy ότι αυτό κάνει η ψυχανάλυση. βασικώς η ψυχανάλυση μας μαθαίνει να ζούμε με τους φόβους μας, όχι να τους ξεπερνάμε.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 8:43 μμ
aerosol
Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο. Με έβαλε σε σκέψεις και με συγκίνησε. Παρ’όλ’αυτά, νομίζω πως στο Μενίδι δεν προσκυνούν τα παραπάνω. Προσκυνούν ένα λείψανο, κι όχι τα ζωογόνα που πιθανόν συμβολίζει.
Όλο αυτό το βιωματικό ή φιλοσοφικό (αν ταιριάζει ο όρος) υπόβαθρο, μου φαίνεται παντελώς ξένο με ό,τι προσκυνείται στο Μενίδι. Κατά κάποιον τρόπο το ένα αναιρεί το άλλο, είναι εχθροί και αντίπαλοι.
Μεταϋλικό πλαίσιο και δυνατότητα στοχαστικού βίου δεν βλέπω να είναι το ζητούμενο της δεισιδαίμονας συνάθροισης βασανισμένων υπάρξεων που συρρέουν εκεί. Δυστυχώς αυτή είναι η αίσθησή μου.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 8:51 μμ
Αντώνης
@Αθήναιος
Μάλλον δεν διαβάζετε αυτά που γράφω, κουνώντας φυσικά τα δάχτυλά μου, πώς αλλιώς?, αλλά το ματάκι σας δεν το είδα! συγνώμη αν κατα λάθος θα σας το έβγαζα! αλλά καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα ε! Μη σας περάσουν και για προμοντέρνα, που λέει κι ο κ. Ξυδάκης και σας βλέπουν με «άλλο μάτι» μετά φίλοι και γνωστοί! ;)
12 Οκτωβρίου 2008 στις 10:48 μμ
dianathenes
Κύριε Ξυδάκη πολύ ωραία η σκέψη σας να τοποθετήσετε ένα προσκύνημα στα ΔΡΩΜΕΝΑ επί σκηνής.
Γράφετε:
«Αυτές τις μέρες της οικονομικής καταιγίδας, που αδειάζει ταμεία και ταράζει ζωές, η αττική γη ζει εν παραλλήλω βίο ατάραχο, προμοντέρνο, μακριά από τα τρέχοντα, τους φόβους και τη δυσθυμία. Αλλά και κοντά.»
Συγκρατώ τον «ατάραχο βίο» που αντιπαραθέτετε στην «ταραχή» και αυτό το » μακριά» που είναι συγχρόνως «κοντά».
Νομίζω αυτή είναι και η ουσία του άρθρου σας. Οι παράλληλοι βίοι> δίπλα στο «μικρό» και το τρέχον να τοποθετηθεί και το αέναο και το μεγάλο ήταν πάντα το πρόβλημα του Αν-θρώπου, εκ του άνω θρώσκω.
12 Οκτωβρίου 2008 στις 11:34 μμ
Σαμάνος
Eντελώς αντίθετη άποψη
12 Οκτωβρίου 2008 στις 11:53 μμ
no frost
Αγαπητή μου Αθήναιε τι να κάνουμε; Δυστυχώς εγώ δεν ανήκω στο χριστεπώνυμο πλήθος αλλά ούτε και στους κρυπτοεργολάβους της offshore Βατοπεδίου (π.χ Δούκας) που έσπευσαν να προσκυνήσουν τά λείψανα του Σαρώφ υπο το βλέμμα του υφυπουργού εξωτερικών Κασιμάτη και το άγημα του λιμενικού!
Και για να σου πω την αλήθεια θεωρώ πράξη ειδωλολατρίας το προσκύνημα των οστών αυτών και πραγματική ύβρη για έναν ουσιαστικό Χριστιανό που δεν προσκυνά την ύλη αλλά σέβεται το πνεύμα.
Όλα αυτά τα μακάβρια (μαζί κι η τίμια ζωνη της Παναγίας που με τα περιφερόμενα κομματάκια της και τα 260 οικόπεδα αφράτεψε ο Εφραίμ το πορτοφόλι του) ειλικρινά σου λέω μου φαίνονται περιφερόμενα τσίρκα που εκμεταλεύονται την απελπισία των ανθρώπων.
Δεν βλέπω πουθενα κάτι κακό στο να εμπνέεται κανείς απο την ζωή κάποιου ασκητή αλλά δεν πιστεύω ούτε στην ευλογία των οστών ούτε στις θαυματουργές επενέργειές τους.
Επίσης δεν ξέρω αν ο Σαρώφ συνομιλούσε με τα ζώα του δάσους γιατί μπορεί αν ρωτούσαμε τα ζώα να είχαν αντίθετη άποψη…λολ.
Τέλος τι περιμένεις Αθήναιε απο μένα έναν μετανεωτερικό άπιστο, που θα πεθάνω διασωληνωμένος χωρίς πίστη, χωρίς όσια, ιερά και χωρίς να έχω προσκυνήσει ούτε ένα λείψανο;
Να καώ στην πυρά καλύτερα!
13 Οκτωβρίου 2008 στις 12:29 πμ
πφφφφ
Κ. Ξυδάδκη, πόσα σας πληρώσανε για να γράψετε αυτό το εμετούργημα;
13 Οκτωβρίου 2008 στις 2:03 πμ
evdokia
Aν και δεν γνωρίζω απο πατερικά κείμενα όπως οι παραπάνω σχολιαστές θέλω να πω πως συμφωνώ με την πρόσφατη δημοσκόπηση που λέει πως το σκάνδαλο με το Άγιον Όρος είναι το μεγαλύτερο απο όλα.Για να πιστέψει κανείς σήμερα πρέπει κι οι εκπρόσωποι αυτής της πίστεως να πιστεύουν κι όχι να αποδεικνύονται απατεώνες και να λυμαίνονται δημόσιο χρήμα. Δηλαδή για ποιούς αγίους να μιλήσουμε στα παιδιά μας όταν βλέπουν τέτοια αίσχη;Χθές διάβασα μια επιστολή που έγραψαν συλλογικά πολλοί γέροντες απο το Άγιον Όρος που περιγράφουν απίστευτα πράγματα, μιλάνε για φοβερές διασυνδέσεις με στοιχεία, τηλέφωνα και ονόματα. Ρίξτε μια ματιά κε Ξυδάκη..
Click to access vatopedi.pdf
13 Οκτωβρίου 2008 στις 8:52 πμ
Αντώνης
@evdokia
Aν δεν γνωρίζετε από πατερικά κείμενα αγαπητή δεν πειράζει! Αρχίστε με Καινή Διαθήκη και μετά βλέπετε!
Δηλ. 2000 χρόνια πριν, νομίζετε οι φαρισαίοι κι οι γραμματείς ήτανε παραδείγματα προς μίμηση?! την απάντηση νομίζω τη γνωρίζετε!
Κι γι’αυτά που λέτε περί πίστεως… εγώ θα σας έλεγα το εξής: Μήπως οι περισσότεροι κρύβονται πίσω από αυτό, οτι τάχα δηλ. οι εκπρόσωποι της εκκλησίας κάνουν το ένα κακό ή το άλλο, γιατί δεν θέλουν κατα βάθος να πιστέψουν οι ίδιοι!? Και εδώ ταιριάζει το «…προφάσεις εν αμαρτίαις…»?
13 Οκτωβρίου 2008 στις 9:16 πμ
Αθήναιος
Η μόνη μου ελπίδα να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον η συζήτηση είναι να παραστήσουν ο Ηλίας με τον Μαιγκρέ τους Χριστιανούς…
13 Οκτωβρίου 2008 στις 11:57 πμ
thas
Ανεξάρτητα από την τροπή της κουβέντας (που καλώς γίνεται), αδικούμε νομίζω το κείμενο αναγκάζοντάς το να απολογηθεί για τα έργα και τις ημέρες της ορθοδοξίας ή του χριστιανισμού στο σύνολό του. Ενώ διευκρινίζεται ότι είναι γραμμένο από τη μεριά του νεωτερικού ανθρώπου ο οποίος δεν πιστεύει, αφήνει να εννοηθεί πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται χωρίς κόστος ή αγωνία, αφού κι αυτός «κατά βάθος, ζητά πάντα τα θεμελιώδη, αυτά που διήλθε ο ερημίτης στάρετς: σιωπή και συμφιλίωση με το τέλος.» Το κείμενο κοιτάζει προς την άλλη πλευρά προσπαθώντας να καταλάβει τους όρους της λαϊκής πίστης / λατρείας και δεν σπεύδει να υπερασπιστεί την οικεία απιστία, ξέροντας πως η ρίζα της είναι πολύ βαθιά ώστε να έχει ανάγκη άλλη μια διανοητική / λεκτική επιβεβαίωση. Έτσι κι αλλιώς, στο τέλος, εκεί επιστρέφουμε οι περισσότεροι.
Αυτή εδώ είναι μια στάση μετεωρισμού, μια στιγμή μελαγχολικής αναρώτησης, που δεν λύνεται με το «άντε τράβα να προσκυνήσεις άμα γουστάρεις». Καλός και χρήσιμος ο κυνισμός κατά περίπτωση, αλλά δεν είναι δυνατόν να εξαφανίσει κάθε ανεπιθύμητη ρωγμή στο σύστημα αυτοπροστασίας. Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, δεν είναι αντιφατικό κάποιος να μάχεται με πάθος το εκκλησιαστικό καθίδρυμα και ό,τι στρεβλό, καταπιεστικό ή παράλογο σώρευσε στους αιώνες η ανθρώπινη αρχομανία και από την άλλη να επιτρέπει βήματα (αναστοχασμού) προς τα πίσω, κάθε φορά που διαπιστώνει ότι το βασικό ερμηνευτικό μοντέλο μπάζει νερά. (Η ζωή η ίδια δηλαδή, ποιο μοντέλο.)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 12:30 μμ
Αντώνης
σωστα μιλά ο @thas
αλλά να! ακόμη μια απόδειξη επιπόλαιης ματιάς από πολλούς συνδαιτυμόνες!
Τι να πει κανείς! Χωρίς 2η σκέψη στέλνουν στον αγύριστο όποιον θεωρήσουν οτι τους χαλάει τη «βόλεψή » τους! τουλάχιστον θέλει προσοχή το πράγμα! Για να μη πω τπτ για κανα τράβηγμα αυτιού… αλλά τότε θα «ορμήσουν» όλοι.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 12:37 μμ
Αθήναιος
Βέβαια, μέσα στον ορυμαγδό της επικαιρότητας, την εκχώρηση κρατικού πλούτου στο γειτονικό κράτος του Άθω από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν πρέπει να μένει και πολύ χώρος για μελαγχολική αναρώτηση. Στην καλύτερη περίπτωση, τα πλήθη που συρρέουν να προσκυνήσουν το κουφάρι του παρανοϊκού μέντορα κάποιου αιμοσταγούς καθεστώτος, προκαλεί στους καλοπροαίρετους την έκπληξη. Πολλώ μάλλον δε όταν αφήνεται από κάποιους να εννοηθεί ότι γιαυτό φταίει η νεοτερικότητα που δεν έδωσε απαντήσεις για τη μεταθάνατον ζωή!! Ντάξει. Έλεος.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 12:55 μμ
Elikas
Ελάχιστη σημασία έχει αν ένας άνθρωπος που έζησε σεμνά και ταπεινά συνομιλώντας με τα αγρίμια υπήρξε χριστιανός, βουδιστής ή μουσουλμάνος. Ελάχιστη σημασία έχει αν κάποιοι επιτήδειοι τον ανακήρυξαν σε άγιο κι αν οι αφελείς προσδοκούν μεταθανάτια οφέλη από την ειδωλολατρεία του σκηνώματος του.
Αυτό που μετράει είναι ότι ο μοναχικός βίος δεν ταιριάζει με αγοραπωλησίες εκτάσεων και μετοχικών πακέτων, αλλά αποτελεί στάση ζωής κι αιώνια αναζήτηση του νοήματος της.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 1:18 μμ
ilias
Μα είναι ακριβώς αυτά »τα θεμελιώδη» η »συμφιλίωση με το τέλος »που υπαινίσσονται στο κείμενο του Νίκου που πρέπει να μπουν στο στόχαστρο, γιατί οι ΄΄ όροι της λαϊκής πίστης/λατρείας΄΄ (υπάρχει και πίστη ανώτερων κοινωνικών τάξεων ; μήπως η πίστη του Ρουσόπουλου;) είναι ο εξής ένας στο τέλος. <> και μάλιστα δεν χρειάζεται να ξέρεις και για πιο πράγμα. Γι αυτό γονάτισε και προσκύνησε είτε ΄΄μελαγχολείς΄΄ διότι δεν καταλαβαίνεις
είτε συντρίβεσαι επειδή νομίζεις πως έχεις καταλάβει. Έτσι κι αλλιώς, απέναντι στο Νόμο Του είσαι ανυπάκουος γιατί πως μπορείς να είσαι υπάκουος αφού δεν σού είπαν ποτέ καθαρά σε τι να υπακούσεις;
Αφού η ερμηνεία του Νόμου είναι αντιφατική από επιστολή σε επιστολή του Παύλου όπως πολύ σωστά καταδεικνύει (χωρίς να κατανοεί και αναγκαστικά ότι το κάνει) ο Αντώνης.
Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία, σημασία έχει η συντριβή σου γιατί μόνο τότε αποδέχεσαι τον Νόμο Του και μπορείς επιτέλους να τραβάς και συ με τη σειρά σου τα αυτιά των άλλων ανθρώπων. Γιατί αυτό κερδίζεις μια θέση στην ιεραρχία της επιβολής του Νόμου Του όχι ως επιστροφή αγάπης αλλά ως κατάσταση εξαίρεσης του
που λέει ο Αγκαμπέν διαβάζοντας τις επιστολές του Παύλου και σταματώ εδώ γιατί τις έχει διαβάσει πολύ λιγότερο επιπόλαια από εμένα.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 1:23 μμ
ilias
Η html ενός άλλου νόμου έφαγε την συνέχεια της πρότασης μετά από το: »είναι ο εξής ένας στο τέλος» . Είσαι πάντα ένοχος απέναντι στο Νόμο Του…
13 Οκτωβρίου 2008 στις 2:14 μμ
Maigret
Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ωστόσο, αναρωτιέμαι, κοιτώντας και εγώ πάνω από το ρήγμα: ήταν τόσο κακό το ότι προσπαθήσαμε – εμείς οι νεωτερικοί – να κάνουμε κεφαλαίο το α στην Ανθρωπότητα, μικραίνοντας το θ στον Θεό. Υπήρξε μόνον κακή η επιλογή της παύσης της σιωπής ως προς το τέλος – το τέλος όπως το είχαν περιγράψει και το υπερασπίζονταν οι επί γης πρεσβευτές τους; Υπήρξε μόνον κακή η επιλογή της μη συμφιλίωσης με το κακό και την αδικία του εδώ και τώρα; Υπήρξε μόνον κακή η πίστη στην πρόοδο ως συγχώρεση προς τις γενιές που θα ακολουθήσουν; Αποτύχαμε τόσο οικτρά; Φοβάμαι ότι οι απαντήσεις δεν είναι τόσο εύκολες. Για την ακρίβεια δεν φοβάμαι απλά, είμαι βέβαιος.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 3:16 μμ
Αντώνης
@ilias
Μπορεί να είναι λάθος μου, αλλά όταν τα παιδάκια σταματήσουν τα παιδιαρίσματα και τα παιχνιδάκια κι αρχίσουν τις υστερίες και τα βρισίδια τότε τα τραβώ πότε-πότε το «αυτάκι»! ε?! εσείς? ούτε καν τα μαλώνετε?
* ελπίζω να καταλάβατε το λάθος σας σχετικά με το «κατά φύσιν» (χθεσινό σχόλιο)
* Μου φαίνεται έχετε μπερδευτεί σχετικά με το Νόμο; Το Νόμο των εβραίων!(αυτοί οι ξένοι κολλάνε πολύ εύκολα στα του Νόμου)
Η ουσία είναι οτι ο άνθρωπος πλέον (Καινή Διαθήκη) δε σώζεται με το Νόμο αλλά «εκ πίστεως». Μη διαβάζετε μία παράγραφο, συνεχίστε παρακάτω!
* Αυτό το «δε σου είπαν ποτέ καθαρά σε τι να υπακούσεις» τι το θέλατε? ελάτε τώρα !
Και αυτό το αντιφατική ερμηνεία του Νόμου, πάλι! σάν κάποιους που κατα τη γνώμη μου κολλάνε στο γεγονός (αν εννοείτε αυτό) οτι σε «έκτακτες» περιστάσεις έχουμε άρση του νόμου ? Δεν είναι λίγο φαρισαϊκή αυτή η σκέψη;
«…ώστε κύριος εστιν ο υιὸς του ανθρώπου καὶ του σαββάτου…»
είναι η απάντηση του Κυρίου στο κατά Μάρκον β’.
Αγαπητέ, πείτε κι άλλα! αυτό είναι το καλό της κουβέντας. αλλά βάλτε και κανα δύσκολο!
;)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 3:22 μμ
Αθήναιος
«ήταν τόσο κακό το ότι προσπαθήσαμε – εμείς οι νεωτερικοί – να κάνουμε κεφαλαίο το α στην Ανθρωπότητα, μικραίνοντας το θ στον Θεό»
Αυτό θα το χρησιμοποιήσω σίγουρα σε κάποιο κατά παραγγελία κείμενο.
Σε όλα αυτά η νεοτερικότητα έχει ήδη προσπαθήσει να απαντήσει με τον φιντεϊσμό του Χιούμ.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 3:26 μμ
Αντώνης
@Maigret
«Εσείς» απλώς βάλατε μικρό θ!
Το Α ήτανε πάντα Α (εν δυνάμει…)
Μπορώ να πω οτι καταργήσατε το Α με τη μανία σας να το κάνετε εν ενεργεία, εδώ και τώρα, χωρίς έξωθεν βοήθεια! εμ, δε γίνεται έτσι!
Κραυγάσατε λοιπόν, τι?! σχετικά με το τέλος! και αυτοί (οι πολλοί)που άκουσαν την κραυγή σας πώς τη μετέφρασαν? Να βλέπουμε και την «αντίδραση» στη «δράση» σας!
τα άλλα δύο, συγνώμη αλλά δεν τα κατάλαβα!
(ποιος είναι κατά της προόδου?)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 3:34 μμ
j95
Σιγά μην ψάχνουν για συγχώρεση και χάρη. Αυτά τα βρίσκεις με τη μεταμέλεια, που μπορεί να γίνει οπουδήποτε.
Πηγαίνουν κανονικότατα να αγοράσουν ένα θαύμα, όπως τους έχουν εκπαιδεύσει οι έμποροι της όλης υπόθεσης.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 3:48 μμ
ilias
Αντώνης….
είναι η απιστία αμαρτία;
13 Οκτωβρίου 2008 στις 3:58 μμ
evdokia
Ε οχι και να μας τραβήξετε το αυτί κε Αντώνη γιατί διαφωνείτε μαζί μας.Κι αμέσως μιλήσατε για προφάσεις εν αμαρτίαις επειδή δεν γνωρίζω απο πατερικά κείμενα.Αυτή είναι λοιπόν η χριστιανική «ηθική» και παιδεία σας; Και τότε πως φέρεστε στα παιδιά σας;
Τελικά είχε δίκιο ο Γιανναράς που μίλησε πρόσφατα για έξαρση του φανατισμού και της υποκρισίας στην εκκλησία τον τελευταίο καιρό. Είστε και σείς ένα δείγμα αυτού του φαινομένου.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 4:02 μμ
Αντώνης
η απιστία αγαπητέ είναι «παρά φύσιν»!
Κανονικά όλοι μας έπρεπε να έχουμε πίστη ωσάν τον κόκο συνάπεως! αλλά δεν είναι έτσι!
«και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» τι πάει να πει οτι σώζονται!?
είπαμε η πίστη φέρνει εμπειρία και η εμπειρα προσθέτει πίστη! με προοπτική να φτάσουμε » εις µέτρον ηλικίας του πληρώµατος του Χριστού»
13 Οκτωβρίου 2008 στις 4:05 μμ
Αντώνης
μη μυιγιάζεστε κυρία ευδοκία μας, μη μυιγιάζεστε!
Δεν είπα τπτ από αυτά που εννοείσατε!
Ξαναδιαβάστε αυτά που είπα σε εσάς και μετά τα ξαναλέμε!
13 Οκτωβρίου 2008 στις 4:19 μμ
Αντώνης
Οι ανάρμοστες συμπεριφορές (είτε κατά πρόσωπο είτε «απρόσωπα» μέσα από μια κουβέντα σε κάποιο blog) πρέπει να μας βρίσκουν απέναντι και γιατί όχι και αυστηρούς (το αυτάκι που λέγαμε!).
Αλλά και εσείς @ilias να πιαστείτε από αυτό και να κάνετε και ανάλυση μάλιστα! εξεπλάγην! Είπα να αντιπαρέλθω αλλά η κ. Ευδοκία μας , ξεσπάθωσε…
Τι να κάνουμε γίνονται αυτά! Μόνο να μη γίνει συνήθεια…..
Τεσπα σχωρεμένοι….
13 Οκτωβρίου 2008 στις 4:22 μμ
Ψαραντώνης
~η απιστία αγαπητέ είναι “παρά φύσιν”~
Υποθέτω πως οι δαρβινικοί προγονοί μας «πίστευαν» και γι αυτό επιβίωσαν κι εξελίχτηκαν;
13 Οκτωβρίου 2008 στις 4:23 μμ
ilias
Αν πρόσεξα καλά μόλις είπατε ΄΄Κανονικά όλοι μας έπρεπε ..΄΄
Άρα υπάρχει κανόνας αφού υπάρχει κάποιο ΄΄κανονικό΄΄, ανεξάρτητα από το τι λέει, που μπορεί να είναι θέμα διαφορετικών ερμηνειών.
Βλέπετε τι σας λέω ..; Και κανόνας υπάρχει και Νόμος υπάρχει και αντιφατικές εντολές δίνει και αυτή είναι η ΄΄πεμπτουσία Του΄΄(λέξη του συρμού κι αυτή εε;) και η αμαρτία είναι η κατάσταση εξαίρεσης που συντηρεί τον Νόμο Του.
Η αμαρτία , που λέει κι ένας άλλος ξένος με παρόμοια ενδιαφέροντα με μας ο Α. Μπαντιού, είναι ο ενδόμυχος ανθεκτικός πυρήνας χάρις τον οποίον το υποκείμενο (καλά εσείς αν θέλετε πέστε το πρόσωπο) βιώνει την σχέση του με τον Νόμο σαν σχέση υποταγής.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 4:25 μμ
Maigret
@Αντώνης
Όχι. Δεν είναι έτσι. Εμείς θελήσαμε να κάνουμε το Α κεφαλαίο στηριζόμενοι στο α και μόνον. Αυτή είναι η διαφορά μας. Δώσαμε πνοή στο α, το κάναμε να πιστέψει στον εαυτό του.
Ίσως οι προσδοκίες και οι απαντοχές μας να είχαν ενίοτε τα αντίθετα αποτελέσματα. Και είχαν. Και έχουν.
Η αυτοκριτική είναι η δική μας προσπάθεια για συγχώρεση. Ίσως δεν είναι αρκετή. Που και που όμως φτύνουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη. Εμείς για εμάς από εμάς.
Κραυγάσαμε για την αρχή που θα κάναμε και μπορούμε να κάνουμε στο εδώ και στο τώρα και όχι για το τέλος και το επέκεινα. Λάθος θα μου πείτε. Δεν είμαι βέβαιος. Ρωτήστε απλώς τη γυναίκα σας εάν την ενοχλεί η ισότητα και θα με καταλάβετε;
Και το επέκεινα; Παραστρατήσαμε, ως έκπτωτοι. Φιλιώνουμε με τον θάνατο στην ίδια την ύπαρξη, στο ανάμεσα στη σιωπή και στην αιωνιότητα. Εδώ, δίχως Θεό ούτε αφέντη. Ο Άλλος για εμάς, εδώ, τώρα, δίπλα μας. Στις εσχατιές του είναι. Στην πολιτεία του Ανθρώπου.
(για τα άλλα δύο, άλλη φορά)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 5:31 μμ
Αντώνης
@Ψαραντώνης
Το ονοματάκι σας να το εκλάβω ως υπονοούμενο της μετεξέλιξή σας σε Αντώνη? ;)
Και τα ψάρια και τα σκουλήκια επιβιώνουν! Δεν χρειάζεται πίστη στο Θεό για να επιβιώσεις! Όπως βλέπετε, μεγάλο το πλήθος των μη πιστευσάντων!
@ilias
Συγνώμη αλλά αυτά τα ακούω σαν σοφιστείες! Γιατί πάλι απομονώνετε μια λέξη! «κανονικά» !
κανονικά δεν έπρεπε να είμαστε πεπτωκότες! Άρα θα βλέπαμε τον Θεό καθώς εστι! Θα ήμασταν εν τω Θεώ! Άρα ΟΛΟ πίστη!
Badiou! Σε λίγο θα μας πείτε οτι σας συναρπάζει και η ταινία Matrix!
@Maigret
Έτσι νομίζετε εσείς!
Αυτοκριτική! Που τη είδατε! Πάθος για επικράτηση βλέπω εγώ και το φταίξιμο, που αλλού… στους απανταχού εκπροσώπους πασών των εκκλησιών!
Συγχώρεση! συγχωρείτε εσείς οι ίδιοι, εσάς τους ίδιους. Ποιο εύκολο κι από του καθολικούς με τα συγχωροχάρτια! εκείνο κόστιζε!
Αλλά πάλι δεν κατάλαβα πως έμπλεξα με λόγιους! Βαττολογίες!
Η ουσία είναι μία! Θέλετε αυτονομία?! την έχετε! αυτεξούσιοι γαρ (που λέγαμε και την προηγούμενη εβδομάδα).
Μα δε μου είπατε, οι άλλοι πώς μετέφρασαν την κραυγή σας για την άρση της ετερονομία σας! παρά μόνο κάτι για ισότητα…. εγώ γιατί νομίζω άλλα? οτι η «αφασία» που μας πλημμυρίζει είναι το αποτέλεσμα των κραυγών σας?!
13 Οκτωβρίου 2008 στις 5:42 μμ
ilias
Matrix!
Η αγαπημένη μου μετά το Quo vadis? Πως το καταλάβατε; Την έχετε παίξει σε videogame? Ειδικά την version που παίρνεις και το μπλε και το κόκκινο χάπι;
Κατά τ΄άλλα πάντως δεν απαντάτε, μάλλον μόνο απαξίωση διαθέτει το οπλοστάσιο σας.
Θέλετε να δοκιμάσουμε να κουβεντιάσουμε για ταινίες;
Τι θα λέγατε για το Jesus Christ Superstar?
13 Οκτωβρίου 2008 στις 5:45 μμ
ilias
Και μη μου λέτε εμένα πως απομονώνω λέξεις, εσείς θ άπρεπε να ξέρατε καλύτερα από μένα πως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…
13 Οκτωβρίου 2008 στις 5:46 μμ
harisheiz
Το κείμενο βρίθει από cliche και επίθετα την ευστοχία ή την αστοχία των οποίων δεν θα κρίνω, θα πω μόνο ότι την λέξη σιωπή η οποία χρησιμοποιείται τουλάχιστον 5 φορές είναι ακριβώς η λέξη την οποία δεν υπηρετεί το κείμενο που κατά τα άλλα κατηγορεί τον «υστερομοντέρνο» (προφανώς εννοεί μεταμοντέρνο) άνθρωπο για θόρυβο.
Κατά τα άλλα προ-μοντέρνοι, μοντέρνοι, υστερομοντέρνοι (που είναι άλλο από το μεταμοντέρνοι και η χρήση στο κείμενο είναι ασαφής) κλπ δεν είναι οι άνθρωποι αλλά οι καιροί. Το πως διαμορφώνεται ο άνθρωπος από την εποχή του και τις επικρατούσες τάσεις είναι μια άλλη κουβέντα που σίγουρα είναι εκτενέστατη και δεν εξαντλείται στο εύκολο labeling μεταμοντέρνος, μοντέρνος κλπ.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είμαι εγώ λάθος δεν καταλαβαίνω γιατί ο μεταμοντέρνος άνθρωπος είναι κάποιος άλλος από τον χριστιανό άνθρωπο. Κοινώς, γιατί οι μαντιλοφόρες γιαγιάδες είναι αυτόματα λιγότερο μεταμοντέρνες από εμένα; Αυτό συνιστά λογικό λάθος ειδικά όταν μιλάμε για ένα κατεξοχήν χριστιανοκρατούμενο πλήθος…
Επιπλέον, δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα με τον μεταμοντερνισμό ή τον «νεωτερικό άνθρωπο» και πόσο καλά γνωρίζει ο συντάκτης να τα ορίσει αυτά πριν τα καταδικάσει; Πίσω από τα cliche τύπου… «δεν πιστεύει, δεν ζητά χάρη, δεν συγχωρεί ούτε τον εαυτό του χωρίς έξωθεν υποστήριξη, δεν αναζητά αλλού τη σωτηρία παρά μόνο στον εαυτό του»… υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος μιας μεταμοντέρνας πραγματικότητας που διαψεύδει «σιωπηλά» και μαζί εμφανέστατα την παραπάνω εύκολα αρθρωμένη δήλωση αναζητώντας σήμερα (όχι χθες ή πριν 2000 χρόνια) το «επερχόμενο» (l’avenir) ως «άλλο» (l’autre) και όχι ως «αυτό», απλά ο γράφων προφανώς και δεν το γνωρίζει ή επιλέγει να το αγνοεί.
Αρκεί λοιπόν να δει κανείς το έργο του υστερομοντέρνου John Cage για την σιωπή την οποία το κείμενο χρησιμοποιεί ως λέξη αλλά ποδοπατά ως πράξη. Αρκεί να διαβάσει τι λέει η αποδόμηση (μεταμοντερνισμός) και πιο συγκεκριμένα ο Derrida, να παρακολουθήσει το έργο μιας σειράς από καλλιτέχνες που κάνουν ακριβώς αυτό που λέει το κείμενο, σιωπούν και δεν θα ανακηρυχθούν άγιοι ούτε διεκδικούν την σωτηρία.
Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι ότι τα cliche περί «μεταμοντέρνου ανθρώπου» και κενότητας είναι μόνο cliche και κανείς μπορεί να τα πιστεύει αν θέλει αλλά είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο αν ο σύγχρονος άνθρωπος είναι συνολικά αυτό που πάει να μας πείσει το κείμενο ότι είναι. Δεν έχω πρόβλημα να πιστεύει ο καθείς ότι θέλει αλλά το κενό που νοιώθει ο καθένας και οδηγείται στην πίστη ή στην απιστία είναι σε μεγάλο βαθμό κυρίως προσωπικό και ας μην το αποδίδουμε τόσο εύκολα σε γενικά πλαίσια «μοντερνισμός», «μεταμοντερνισμός» κλπ. ειδικά όταν δεν ξέρουμε τι σημαίνουν οι λέξεις. Για την ιστορία δεν υπάρχει πιο μεταμοντέρνο πράγμα από την προσκύνηση ενός λειψάνου καθώς μιλάμε πλέον για την εικονοποιήση της πίστης, την συμπίεση μιας ιδέας σε ένα σύμβολο ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα του πρώιμου μεταμοντερνισμού.
…Και επειδή ο επίλογος του κειμένου δεν πρέπει να μείνει αναπάντητος προσθέτω κι εγώ μια ερώτηση, ποιος σας είπε ότι στόχος του «μεταμοντέρνου» (sic) ανθρώπου είναι να νικήσει τον θάνατο; Αυτός είναι ο στόχος του μεταμοντέρνου χριστιανού.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 5:50 μμ
harisheiz
Για να μην παρεξηγηθώ, την λέξη «κενό» δεν την χρησιμοποιώ αρνητικά, κενό είναι αυτό που είναι ανοιχτό για να δεχθεί κάτι. Την Καλησπέρα μου
13 Οκτωβρίου 2008 στις 6:56 μμ
Αντώνης
@harisheiz
Είστε ο Neo;
;)
Για πολλούς η προσκύνηση ενός λειψάνου είναι παράλογη! Άρα η έκφραση οι χριστιανοί είναι μεταμοντέρνοι, στέκει, γιατί το θεωρούν μη-παράλογο! Η εικονοποίηση της πίστης μήπως σας ξέφυγε? Καλύτερα να μένατε στο μη-παράλογο της προσκύνησης;
@ilias
τι θέλετε από μένα πια;
θαρρώ οτι ό,τι έπρεπε να σας πω σας το είπα! και σας πείραξα λίγο και σας μάλωσα λίγο τι άλλο να πούμε λοιπόν;)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 7:00 μμ
ilias
Καλά
13 Οκτωβρίου 2008 στις 7:32 μμ
Maigret
@αντώνης
υπερβάλλετε, όπως υπερβάλλω κι εγώ.
την υπέρβαση – λόγια ή μη, μα εγκόσμια- την κάναμε: συνομιλώντας (αυτόνομα)
a la prochaine
13 Οκτωβρίου 2008 στις 7:49 μμ
Aθήναιος
Αντώνης έφα
η απιστία αγαπητέ είναι “παρά φύσιν”!
Καλά δεν τον λυπάστε, ο Μαιγκρέ του μιλάει και γαλλικά… Ειπαμε να το παίξετε ΕΣΕΙΣ πιστοί κι εγώ άπιστοι για να πούμε καμια κουβέντα της προκόπας όπως παλιά. Το παίζω εγώ πιστή αν θέλετε. Πω πω ξενέρωσα.
Άσχετο/σχετικό. Πριν από καμια ώρα, φυλλομετρώντας ένα έντυπο σύγχρονης τέχνης, βρήκα ως μότο άρθρου το κάτωθι τσιτάτο:
«Όσο η ανθρωπότητα προοδεύει, τόσο υποβαθμίζεται». Το είπε ένας αγαπημένος συγγραφέας του nikoxy, ίσως ένας από τρεις πραγματικά μεγάλους συγγραφείς της ανθρώπινης ιστορίας. Ο Φλωμπέρ, βέβαια. :-)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 8:04 μμ
ilias
Και που να δεις τι έχει πει ο Αεροβόλ!!
13 Οκτωβρίου 2008 στις 8:18 μμ
Αντώνης
@αΘη…
μικρούλα, ήξερα κι εγώ κάτι «γαλλικά» και θα σας ταίριαζαν γάντι! Αλλά έχω να τα μιλήσω από μικρός! και τώρα δε μου πάνε!
Αλήθεια, πόσοι είστε?
@Maigret
Προσεχώς λοιπόν Maigret γιατί μου την «έπεσαν λιμενεργάται»!
;)
13 Οκτωβρίου 2008 στις 8:26 μμ
παστός
Κάποιος θα πρέπει κάποτε να μιλήσει και για το υπαρξιακό angst των παστών.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 8:50 μμ
no frost
Παρα φύσιν είναι η δική σας μόνιμη κατάσταση κυρ Αντώνη που έχετε πάρει διαζύγιο προ πολλού απο την πραγματικότητα και προσπαθείτε με διάφορα αξιογέλαστα τσιτάτα ημερολογίου να κρύψετε την αμάθεια και τις προκαταλήψεις σας. Οσα για το αν θα τραβήξετε σε οποιονδήποτε τα αυτιά ή θα τον βρίσετε αφήστε αυτούς τους μικροκουτσουβακισμούς για τα καφενεία όπου προφανώς συχνάζετε..
Τέλος το σινάπι δεν γράφεται με υ (δεν είναι συνάχι) και οι συνομιλητές εδώ δεν είναι συνδαιτημόνες όπως τους αποκαλέσατε. Μήπως να πάτε στην κα Πάνια να λάμψετε;Γιατί εδώ χλωμό το βλέπω!
13 Οκτωβρίου 2008 στις 9:17 μμ
alberich
Αυτό το καλό έχει η πίστη.Άμα έχεις δει το υπέρλαμπρον κνέφας , τί να σου πει ο Μπαντιού .Βέβαια το κνέφας υπόκειται αυτομάτως στην ίδια σχετικότητα με τον Μπαντιού όταν εισάγεται στο κοινό πεδίο του διαλόγου, μόνο που ο πιστός αρνείται να το δεχθεί και επιφυλάσσει σιωπηρά στον εαυτό του τη θέση του τιμητή.
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στο μέγα ερώτημα «what’s this all about?».Πρόβλημά σας.Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το κάνουν.Μήπως υπάρχει περίπτωση να διαψευστούν?
13 Οκτωβρίου 2008 στις 9:28 μμ
Αντώνης
ας σπάσουμε τον πάγο, λοιπόν!
και για «τον οίκο τούτο»? πώς σας ξέφυγε αυτό!
Γιατί δεν μου «τα είπατε» την προηγούμενη εβδομάδα που είχαμε και κουβέντα για παρόμοιες εκπομπές του κ. Χαρδαβέλα κτλ.?
Σας πείραξε η αναφορά μου σε υστερίες και βρισιές και γενικά ανάρμοστες συμπεριφορές!; γιατί?! ψέματα είπα? ή σας πείραξε που αναφέρθηκα σε επιπόλαιους σχετικά με το νόημα του άρθρου!;
ή μήπως δεν δέχεστε καμία άλλη άποψη! ως μετανεωτερικός θα έπρεπε να είστε «ανοιχτός» σε όλα και έτοιμος για όλα! παράλογα ή μη…
ούτε έβρισα, ούτε τράβηξα κανα αυτί, αυτό δεν πάει να πει όμως οτι κάποιους δεν τους πρέπει και κανα τράβηγμα αυτιού ή καμιά επίπληξη, τα είπαμε και πριν!
Να κάνω ορθογραφικό έλεγχο? δεν κάνω! με σχωρνάτε!
13 Οκτωβρίου 2008 στις 9:44 μμ
παστός
Ορθόδοξοι ταλιμπάν τύπου Αντώνη βρίσκουν φιλοσοφικό πάτημα σε αντιδραστικά κείμενα τύπου Γιανναρά και Ξυδάκη και αισθάνονται σημαντικοί.
Και αναρωτιέμαι: πότε ο κ. Ξυδάκης θα αναλύσει το υπαρξιακό άγος αυτών που πιστεύουν στα ζώδια, στη ρεφλεξολογία, στο φενγκ-σούι και στην αβγομαντεία; Δε βαρέθηκε πια με τους χριστιανούς; Έχουν και άλλοι παράφρονες δικαίωμα στην γνώμη ενός ειδικού.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 10:14 μμ
Αντώνης
@alberich
μέχρι χτες είχατε απορίες περί πίστεως και τώρα γραφετε για τον γνόφο; βιάζεστε μου φαίνεται! θαρρώ οι χριστιανοί είναι οι μόνοι που δίνουν απαντήσεις για όλα όσα συμβαίνουν, ορατά και αόρατα!
Βεβαίως ο καθένας μ’όποιον δάσκαλο καθίσει.
Ταλιμπάν, παρωχημένος, περιορισμένης διανοητικής επάρκειας, αμαθής, ανορθόγραφος, οπισθοδρομικός . Τι άλλο θα ακούσω?
13 Οκτωβρίου 2008 στις 10:17 μμ
Αντώνης
παράφρων!!!!
Πώς μου ξέφυγε?
13 Οκτωβρίου 2008 στις 10:25 μμ
Aθήναιος
Νομίζω πως ο Αντώνης είναι τρολ που θέλει να σατιρίσει τους πιστούς, δεν έχω γνωρίσει κανέναν σαν κι αυτόν. Νταξει δεν συχνάζω στις εκκλησίες αλλά στις παρέες μου υπάρχουν πιστοί που είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι και όχι τέτοιο πράγμα. Τόσα χρόνια σ’αυτό το μπλογκ έχουν γίνει αρκετές έντονες συζητήσεις που όμως όλες χαρακτηρίζονταν από το υψηλό τους επίπεδο, τέτοιο φρούτο δεν έχω ματαδεί εδώ μέσα. Αν δεν είναι τρολ τοτε είναι πράγματι για την Πάνια και σ’αυτή την περίπτωση δικαιούται την ασυλίας με τη μορφή της αδιαφορίας. Όχι τίποτε άλλο αλλά σε λίγο με αυτά που τραβάει στο όνομα του Κυρίου, θα υπογράφει ως Αλέξιος, φτωχούλης του Θεού.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 10:31 μμ
ilias
ε ! που και που σας ξεφεύγει και καμιά μπαλιά του πινγκ-πονγκ, κανείς δεν είναι τέλειος.
13 Οκτωβρίου 2008 στις 10:56 μμ
Αντώνης
Ένα φίλος μου είπε για τα άρθρα του κ. Ξυδάκη, κι αυτό μόλις πριν 10 ημέρες! Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο! Το να γράψω στον οίκο τούτο ήτανε τυχαίο και ο λόγος φαίνεται σε προηγούμενο άρθρο του.
Το να ξαναγράψω (σ’αυτον τον οίκο με τους τόσο υψηλού επιπέδου «συνδαιτυμόνες» εκτός από μερικούς «λιμενεργάτες»), μην ανησυχείτε, «χλωμό» το βλέπω!
Αυτό που ήθελα να πω το είπα!
Δεν γράφουμε ό,τι να’ναι σε εφημερίδες γιατί είναι κρίμα, μας διαβάζουν πολλοί!
Τι κατάλαβα? Πολλοί νομίζουν οτι γνωρίζουν ή έστω οτι έχουν καταλάβει κάπως τα περί της πίστεως με επιπόλαιες αναγνώσεις τμημάτων επιστολών ή ευαγγελίων!
Εμ, δεν είναι έτσι!
Μικρή σημασία θα έχει για εσάς βεβαίως η γνώμη μου αλλά τι να κάνουμε!
Σχωρνάτε με για τα τυχόν λάθη μου.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 12:25 πμ
harisheiz
@Αντώνης, δεν καταλαβαίνω που αποσκοπεί η ερώτηση σας και μάλλον δεν καταλάβατε τι εννοώ με το «εικονοποίηση» της πίστης αλλά για να σας απαντήσω κι εγώ με χιούμορ σας λέω ότι δεν είμαι ο Neo και γι’ αυτό δεν με νοιάζει να σώσω ή να καταδικάσω κάποιον. Ως Neo αντίθετα παρουσιάζεται το σκήνωμα, όταν προβάλλεται επάνω του μια πίστη που το ανάγει σε φορέα σωτηρίας από έναν κίβδηλο μεταμοντέρνο κόσμο. :)
Κατά τα άλλα τυγχάνει να γνωρίζω καλά το τι είναι ο μοντερνισμός, ο μεταμοντερνισμός (ο δομισμός και ο μεταδομισμός) κλπ και γι’ αυτό να αποφεύγω να χρησιμοποιώ τις λέξεις αυτές ως θετικές οι αρνητικές ταμπέλες.
Οι λέξεις αυτές χαρακτηρίζουν ιστορικές περιόδους και πολιτισμικές συνθήκες οι οποίες δεν είναι ούτε μόνο θετικές ούτε μόνο αρνητικές, είναι καλές και κακές μαζί και για αυτό πρέπει να τις αποδομήσουμε πριν τις αποδεχθούμε ή τις καταδικάσουμε. Ο μεταμοντερνισμός έχει και πολλά καλά παρόλο που ως πολιτισμική συγκυρία πχ. είναι το αποτελέσματα της οικονομικής μετάβασης από τον πρώιμο στον ύστερο καπιταλισμό (τουλάχιστον κατά Harvey), δηλαδή από τον φορντισμό στην ευέλικτη συσσώρευση (που είναι και μια από τις αιτίες της οικονομικής κρίσης σήμερα).
Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που ενίσταμαι είναι το γεγονός ότι το κείμενο στρέφεται ενάντια σε μια πολιτισμική συγκυρία (στο αποτέλεσμα) και όχι στην αιτία της, στον ύστερο καπιταλισμό… Είναι μια απολύτως «μεταμοντέρνα» προσέγγιση δηλαδή, που αφορά την εικόνα της πραγματικότητας ως επιφάνεια και όχι το γίνωμα της εικόνας ή το εν δυνάμει της.
Ακριβώς το ίδιο κάνει και η προσκύνηση του λειψάνου, αφορά την πίστη ως εικόνα της πίστης και όχι ως καθαυτή επικοινωνία με το «άλλο» (αυτό που λέτε Θεό) αδιαμεσολάβητα. Δεν ξέρω πως να το κάνω πιο σαφές και δεν απαιτώ να καταλάβετε γιατί αυτό είναι μεταμοντέρνο, αλλά είναι γεγονός ότι είναι! :)
Πραγματικά δεν με νοιάζει το ποιος θα προσκυνήσει και τι, με εκπλήσσει όμως να διαβάζω το επιχείρημα ότι ο κόσμος είναι χωρίς ελπίδα και ο μεταμοντέρνος άνθρωπος χρειάζεται τον Θεό κλπ. ενώ επί της ουσίας ο μεταμοντερνισμός και ο Χριστιανισμός δεν είναι έννοιες αποσπασμένες αλλά αλληλοτεμνόμενες… (προσοχή, δεν λέω ταυτόσημες)
14 Οκτωβρίου 2008 στις 12:27 πμ
harisheiz
*ως θετικές ή αρνητικές ταμπέλες. (Συγγνώμη για την ανορθογραφία)
14 Οκτωβρίου 2008 στις 12:36 πμ
harisheiz
Επιπλέον, επί του επιχειρήματος σας φίλε Αντώνη… λέτε
«Για πολλούς η προσκύνηση ενός λειψάνου είναι παράλογη! Άρα η έκφραση οι χριστιανοί είναι μεταμοντέρνοι, στέκει, γιατί το θεωρούν μη-παράλογο!»
Δεν με ενδιαφέρει το λογικό ή το παράλογο του εγχειρήματος, ούτε το σωστό και το λάθος, αυτό αφορά αυτόν που το κάνει… Σε αντίθεση με άλλους εγώ δεν ασκώ κριτική με την λέξη μεταμοντέρνος, την χρησιμοποιώ αφόρτιστα ως ένα επίθετο που χαρακτηρίζει κάτι ως σύνολο κάποιων διακριτών χαρακτηριστικών. Η προσκύνηση του λειψάνου είναι μια πράξη που φέρει αυτά τα μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά!
14 Οκτωβρίου 2008 στις 1:05 πμ
no frost
Ρε παιδιά αφού επιμένει τόσο πολύ ότι είμαστε συνδαιτυμόνες του ε, ας μην του χαλάσουμε το χατήρι του ανθρώπου. Αρχίστε να μασάτε όλοι μαζί ότι έχετε: Σποράκια,τσίπς, γαριδάκια, casius, οτι έχετε πρόχειρο τέλος πάντων να επιβεβαιωθεί επιτέλους!!
Μή φύγετε κυρ Αντώνη. Είστε η χαρά του αμαρτωλού! Εμείς -λέγω- ημείς είμαστε οι πεπτω-κότες κι εσείς η θεία Αμβροσία..(απο τον Αμβρόσιο Καλαβρύτων του νέου σκανδάλου μου ήρθε! μην παραξηγηθώ..)
Και για όσα κατάπτυστα σας κατελόγισαν οι μετανεωτεριστές μην ασχολείσθε πρόκειται όπως λεει σαφέστατα η harisheiz για «μια απολύτως “μεταμοντέρνα” προσέγγιση δηλαδή, που αφορά την εικόνα της πραγματικότητας ως επιφάνεια και όχι το γίνωμα της εικόνας ή το εν δυνάμει της.» Σ΄αυτό το ..γίνωμα πρέπει να δώσετε ιδιαίτερη βάση.
Όσο για την ανορθογραφία δεν έχω παρά να τρέξω στην μονή Βατοπεδίου να με off shoreσουν. Καθότι κι εγώ τους κουτσαβακισμούς τους έγραψα λάθος!
Chears συνδαιτυμόνα του Οίκου τούτου της ντροπής!
Αγάπη- θρησκεία- Νέα Δημοκρατία!!!
14 Οκτωβρίου 2008 στις 1:35 πμ
no frost
Α propos μήπως ξέρει κανείς απο που βγαίνει η Παναγία η Τρυπητή; Άκουσα στον Χατζηνικολάου πως ο Αμβρόσιος θέλει να κάνει super resort την μονή Παναγία την Τρυπητή. Εγώ τρυπητή μόνο κουτάλα ήξερα μέχρι τώρα.. Έχω ακούσει Παναγίες και Παναγίες.. μέχρι Γουρλομάτα και Εσφαγμένη (sic) αλλά τρυπητή… strange.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 2:13 πμ
harisheiz
Για την ιστορία, είμαι ο harisheiz και όχι η… αν και αυτό ελάχιστα αλλάζει το νόημα των λεγομένων μου.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 8:15 πμ
alberich
@Αντώνης
το «γνόφο» εδώ τον διάβασα και μου θύμισε το κνέφας και τον Ξενάκη.Ομολογώ ότι μου φαίνεται πρόγονος του newspeak και του jargon of authenticity.Σοκ και δεος θα ένοιωθαν οι άνθρωποι στο άκουσμά του.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 8:22 πμ
alberich
‘You’re T. S. Eliot,’ said a taxi driver to the famous poet as he stepped into his cab. Eliot asked him how he knew. ‘Ah, I’ve got an eye for a celebrity,’ he replied. ‘Only the other evening I picked up Bertrand Russell, and I said to him, “Well, Lord Russell, what’s it all about?” And, do you know, he couldn’t tell me.’
14 Οκτωβρίου 2008 στις 8:31 πμ
Στουδίτης
@nikoxy
Τα σεβάσματά μου!!!
Παρακολουθώντας τον διάλογο που ακολουθεί εξ’αφορμής του κειμένου σας, είχα την αίσθηση πως ανεπιγνώστως έχει γραφτεί ένα σύγχρονο «ντοστογιεφσκικό» κεφάλαιο με απόλυτη συνέπεια! Εκπληκτικό όλο αυτό σήμερα…
14 Οκτωβρίου 2008 στις 10:19 πμ
ilias
μμμ! μπορώ να μαντέψω ποιος θα βγάλει χρυσόβουλα για να καπαρώσει τα δικαιώματα…
14 Οκτωβρίου 2008 στις 11:56 πμ
ilias
Άντε και για τίτλους τέλους αυτό
και καλή καρδιά
14 Οκτωβρίου 2008 στις 1:50 μμ
Μάρα
κ. Ξυδάκη
Σας διαβάζω καιρό τώρα και με το τελευταίο εξαιρετικό σας άρθρο μου δόθηκε η ευκαιρία να σας εκφράσω σήμερα ένα μεγάλο ευχαριστώ! Σας ζηλεύω και σας συγχαίρω… Μάλιστα κάποια από τα κείμενά σας γίνονται η … πρώτη ύλη ανάγνωσης και προβληματισμού των μαθητών μου στο Λύκειο όπου εργάζομαι.
Καλή συνέχεια!
14 Οκτωβρίου 2008 στις 3:01 μμ
μαθητής Μάρας
Εφτιχώς που έχουμε κε καθηγήτριες σαν την κυρία Μάρα και ξεστραβονώμαστε.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 6:59 μμ
Société anonyme
81 κόμεντς! Και ανησύχησα κι εγώ στο ακριβώς προηγούμενο ποστ μήπως οι σχολιαστές κατάπιαν ομαδικώς τη γλώσσα τους.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 10:05 μμ
σωτηρης
δεν νομιζω ότι κ. Ξυδακης ειναι »πιστος» [τουλαχιστον με τον απεχθή τρόπο του »αντωνη»]. περισσότερο ειναι λογικός και θέλει να ζει και να παρατηρεί την εποχη του ο ανθρωπος αν και δεν μπορει να κρυψει το θλιβερο, ελληνικης κοπης »αριστερο» του ιδελογικο παρελθον, το οποίο έχει υποθηκευσει την ελλαδα εδω και 60 χρονια στην οπισθοδρομηση και την παρακμή υπο τον μανδυα τη προοδευτικοτητας, του σοσιαλισμού κτλ και κατω απο τον οποιο κρυβονται επιμελως η αντιδραση και ο ιδεολογικος φανατισμός. ως εξυπνος και λογικος ανθρωπος »ανενηψε» κι αυτός μετα το κραχ του 89 συντονιστηκε με τους καιρούς, αλλα…
14 Οκτωβρίου 2008 στις 10:54 μμ
συνεργάτες & υπάλληλοι Καθημερινής
nicoxy πάντα τέτοια κείμενα και εις ανώτερα γιατί έχουν πέσει οι πωλήσεις κι επικρατεί άπνοια σε ιδέες στο διαδίκτυο. Απ’ τη μύγα ξύγκι βγάζουμε, έχουμε κάνει το τσιγκέλι λάστιχο και το μπανιστήρι μανιέρα. Τα μισά και βάλε σχόλια τα γράφουμε εμείς από το πάσχα και δώθε.
14 Οκτωβρίου 2008 στις 11:09 μμ
no frost
Πάλι καλά κυρ Σωτήρη που δεν γράψατε οτι ο κος Ξυδάκης «ανάνηψε» απο το «θλιβερό αριστερό του παρελθόν»! Αυτή η λέξη -δυστυχώς κύριέ μου-δεν έχει σχέση με κανένα ανήψι ούτε και υπήρξε κράχ το 1989..
Καλά εσείς πόσο χρονών είστε και πως γίνεται να τον παρακολουθείτε απο το 1989; Στην χούντα τι κάνατε; Φακέλλους μήπως; Χαφιεδάκι;
Διαφορετικά ή είστε κι εσείς μαθητής της Μάρας ή η μεταμφιεσμένη σε Σωτήρη Στέλλα Μπεζεντάκου..
Κατά Πάνια μεριά και σείς!
15 Οκτωβρίου 2008 στις 1:49 πμ
............π.χ
μαζύ σου.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 1:56 πμ
............π.χ
Υπαινιγμός….ευτυχώς.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 7:08 πμ
“Πάει” και ο Νίκος Ξυδάκης.. « SOFISTIS
[…] Φυσικά και θα σας παραπέμψω να απολαύσετε ολόκληρη την… […]
15 Οκτωβρίου 2008 στις 7:18 πμ
alberich
@Σωτήρης
Αυτή η μέθοδος που αναθεματίζει αδιακρίτως ένα τεράστιο , ετερόκλητο παγκόσμιο και πάντα επίκαιρο σύνολο ιδεολογικών ρευμάτων και προβληματισμών κάτω από την ταμπέλλα «προοδευτικό», σε συνδυασμό με την προτροπή να συντονιστείς με την εποχή σου -λες και το γεγονός ότι ο μεσαίωνας έπεται χρονικά της κλασσικής Αθήνας και της Ρώμης τον καθιστά ανώτερο- είναι εξαντλημένη και δεν πείθει πλέον-εν όψει και του κραχ του 2008- ούτε τον τελευταίο από τους λούμπεν (στην «πολιτική βούληση» των οποίων στηρίζεται η από 25ετίας κατάσταση) που το 89 πίστεψαν ότι για τη μιζέρια τους φταίνε οι αριστεροί διανοούμενοι, ότι για να βγεις απ’ τα σκατά φτάνει να έχεις το σωστό attitude, και ότι αρκεί να επαναλαμβάνεις τη μάντρα «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή» , για να πάψει όντως να είναι. Το λούμπεν βαρέθηκε να στηρίζει χωρίς να ελπίζει.Η προσκύνηση των λειψάνων -παρ’ όλο που δείχνει ιδεολογικά συμβατή- είναι ουσιαστικά το πρώιμο σημάδι της επικείμενης αποστασίας του λούμπεν από το πολιτικό σκέλος της νεοσυντηρητικής συμμαχίας των 80’ς.Αύριο μπορεί να το γυρίσει και στον σοσιαλισμό, οπότε μην ποντάρεις τα ρέστα σου στην ευτυχία του να συμβαδίζεις με το zeitgeist.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 9:59 πμ
ττ
@συνεργάτες & υπάλληλοι Καθημερινής
και που να βάλετε και τα διπλά νικ !
άρα εδώ μπορεί να έγραψαν μόνο 3;
η αρα, η μάρα και η κουταμαρα;
λέτε
15 Οκτωβρίου 2008 στις 10:07 πμ
Αθήναιος
Άλμπεριχ, πρέπει να έχουν πέσει αληθινά δραματικά οι πωλήσεις ακινήτων στη Μεσσηνία…
15 Οκτωβρίου 2008 στις 10:50 πμ
alberich
@Αθήναιος
Ίσα ίσα.Τώρα έχουμε άνοδο, αλλά πάντα την ίδια άποψη είχα.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 11:06 πμ
Αθήναιος
R U channeling Αλογοσκούφης; Τζήζους.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 11:22 πμ
alberich
Η χειρότερη χρονιά ήταν το 2006.Χωρίς πλάκα εμφανίστηκαν αγοραστές, ίσως γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στην εγγύηση των καταθέσεων.Επίσης οι τιμές των οικοπέδων και τα ποσοστά αντιπαροχής εμφανίζουν πτωτικές τάσεις.
Ανοίξαμε και περιμένουμε και πρώην γκόλντεν μπόυς άμα λάχει.
Από τον Αλογοσκούφη θα ήθελα κρατικές επιδοτήσεις στην οικοδομή (όπως γινόταν ως τώρα για διάφορα μυθικά & άυλα πρότζεκτς ) με πόρους που θα προέλθουν από την άγρια φορολογιά των τραπεζών, των χρηματιστηριακών και των ασφαλιστικών.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 1:09 μμ
Αθήναιος
Μπορείς βέβαια να πας να προσκηνύσεις κι εσύ το σκήνωμα μπας και γίνει πάλι κανας σεισμός.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 1:33 μμ
ilias
Αθήναιε και Alberich μιας και βλέπω πηγαδάκι , ρίξτε μια κλικιά εδώ
http://www.salon.com/books/review/2008/10/15/grovel/
15 Οκτωβρίου 2008 στις 1:42 μμ
alberich
Αφού δεν τους κάνει ο θεός τους σεισμούς, γιατί να προσκυνήσω το σκήνωμα?Άσε που δεν θέλω σεισμούς.
Πάντως δεν είναι τελείως άσχετη η αναφορά.H σεισμικότητα, η αγορά, η τύρβη κλπ (επαναλαμβάνομαι) υπακούουν σε παρόμοιες άγνωστες -προς το παρόν-συναρτήσεις (τις οποίες ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν ορισμένοι, γίνονται πιστευτοί και παίρνουν και μπόνους).
Ηλία, είναι το meme της μετάνοιας της εξομολόγησης και της άφεσης, αλλά τί σχέση έχει?
15 Οκτωβρίου 2008 στις 1:49 μμ
nikoxy
Πιθανώς, ενδιαφέρον για τη συζήτηση έχει η σχέση του περίφημου Ρώσου φορμαλιστή Μιχαήλ Μπαχτίν, φιλόσοφου και γραμματολόγου (Kαρναβάλι, Grotesque, Γέλιο, Ντοστογιέφσκι κ.λπ.) με τον Σεραφείμ του Σαρώφ.
Ο Μπαχτίν (1895-1975), διωχθείς και εξορισθείς από το σοβιετικό καθεστώς, επηρέασε βαθιά τη σκέψη του 20ού αιώνα, ιδίως τους νεομαρξιστές και στρουκτουραλιστές, στα πεδία της ρητορικής, της σημειωτικής, της αφηγηματολογίας και της αισθητικής.
Η χήρα του αφηγείται ότι στην εξορία του Καζακστάν ο Μπαχτίν κουβαλούσε μια εικονίτσα του Σεραφείμ.
Google him…
Μια εισαγωγή στη σκέψη του, από τον Δ. Τζιόβα, εδώ
Παρουσίαση του μείζονος έργου του για τον Ντοστογιέφσκι, από την Λίζη Τσιριμώκου, εδώ
Μια μονογραφία, από Ελληνίδα συγγραφέα, εδώ.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 2:03 μμ
πφφφφ
Το προσκύνημα λειψάνου είναι καθαρός, ανόθευτος, γάργαρος παραλογισμός και καμία σχέση δεν έχει με φιλοσοφικούς στοχασμούς και αναστοχασμούς. Είναι ένδειξη υπανάπτυξης και πρωτογονισμού, παρόλο που μπορεί να αντανακλά μια γνήσια υπαρξιακή αγωνία (και χεστήκαμε αν ο Μπαχτίν είχε εικονίτσα του Σεραφείμ στην κωλότσεπη…).
Στο κείμενο του Ξυδάκη δεν υπάρχει ούτε μία νύξη ότι όλοι αυτοί που προσκυνούν μπορεί απλώς να είναι αμόρφωτοι δεισιδαίμονες που δε στέκουν και πολύ στα καλά τους. Όχι, όχι, μας λέει ο Ξυδάκης, μια χαρά στέκουν. Απλώς, είναι συντετριμμένες υπάρξεις που στην πραγματικότητα θρηνούν για το ότι η νεωτερικότητα τους πρόδωσε και δεν τους έκανε αθάνατους. Χαχαχα…
15 Οκτωβρίου 2008 στις 2:05 μμ
ilias
Νομίζω πως έχει . Είναι η άλλη η ΄΄υστερομοντέρνα ΄΄ εκδοχή των επιπλοκών της σύμπλευσης θρησκείας και πολιτικής εξουσίας. Αν η ΄΄προμοντέρνα΄΄ εκδοχή βασίζεται στη συντριβή και την εξομολόγηση τρομάρα μας η »υστερομοντέρνα» με τη σειρά της βασίζεται σε ένα κάποιο είδος θρησκευτικής ψυχανάλυσης. Που τη ρίζα της την έχει σ¨αυτό που οι Γάλλοι λέγανε
΄΄la psychanalyse de la petite semaine». Δλδ του Σ/Κ που αντικατέστησε την κυριακάτικη λειτουργία στις ΄΄άθεες ΄΄ πια λαϊκές μάζες.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 2:19 μμ
alberich
Τώρα σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ένα πιο παλιό -παγανιστικό- meme.Μια συμβολική θανάτωση του ηγεμόνα (J.G.Frazer), που αποτρέπει τους υπηκόους από το να τον θανατώσουν πραγματικά.
P.S.
Μιας και επεκταθήκαμε στην ρωσική πολιτιστική παραγωγή, βγήκε πρόσφατα από την Recommended Records (Chris Cutler -Henry Cow, Rock in opposition etc) ένα reconstruction της φουτουριστικής όπερας Victory over The Sun.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 2:39 μμ
πφφφφ
Ρίξτε μια ματιά και στη «Νοσταλγία του απόλυτου» του Steiner. Ευτυχώς αυτός δεν είναι πιστός σαν τον Μπαχτίν και μπορεί και αναλύει αμερόληπτα κάθε είδους ορθοδοξίες.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 3:00 μμ
Aθήναιος
For what it worths κι εγώ κουβαλάω πάνω μια εικονίτσα του τρισμέγιστου Αποστόλου Παύλου για να θυμάμαι ότι με επιμονή και εμμονή στην προσπάθεια καταπολέμησης της προσωπικής αγραμματοσύνης, μπορείς να κυριαρχείς πάνω στους άλλους και να τους πουλάς ό,τι σου περάσει από το κεφάλι, στην κυριολεξία όμως. Αυτή τη στιγμή με κοιτάει από τον απέναντι τοίχο όπου αναπαύεται δίπλα στο πορτρέτο της Λαίδης Θάτσερ.
@αλμπεριχ. Τα γκόλντεν μπόϋς ( που δεν έβγαζαν λιγότερο εύκολα χρήματα από σένα με τη σιγουράντζα της αντιπαροχής για παράδειγμα),υπόσχονταν σε αυτούς που τους επέλεγαν ως επενδυτικούς ότι μπορούν να προβλέψουν καλύτερα την εξέλιξη της αγοράς. Όσοι τους πίστεψαν ομοιάζουν προς τους προσκηνυτές του Σαρώφ, συμφωνώ. Το κακό είναι ότι καίγονται και άλλοι μαζί, οι πιο κλασικοί επενδυτές. Ας πρόσεχαν κι αυτοί, πάλι συμφωνώ. Ας αγόραζαν κανα διαμερισματάκι για να εξασφαλίσουν τα λεφτάκια τους.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 3:19 μμ
πφφφφ
Με την ίδια λογική, Αθήναιε, θαυμάζεις και τον Λιακόπουλο; Και μη μου πεις ότι δεν είναι εξίσου μορφωμένος με τον Απόστολο Παύλο. Και οι δύο τις ίδιες ανοησίες πιστεύουν, μόνο που στη θέση του Χριστού ο Λιακόπουλος έχει βάλει τον Πούτιν.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 3:31 μμ
Aθήναιος
Αφήστε, λέω το ίδιο με αυτό που είπατε κι εσείς στο προηγούμενο σχόλιο. Η εικονίτσα στην τσέπη δεν δηλώνει τίποτα είναι ένδειξη μανιέρας ή πόζας πάντως δεν έχει καμία ουσία κι ως εκ τούτου δεν επέχει θέση επιχειρήματος.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 3:58 μμ
ilias
Μισό λεπτό μη τα κάνουμε όλα αχταρμά. Ο Μπάχτιν δεν είναι τυχαίος στοχαστής για να τον κρίνουμε από αν είχε εικονίτσες στη κωλότσεπη.
Άλλωστε ένας άνθρωπος που διώχθηκε από τον Στάλιν , έκανε Σιβηρία κτλ δεν μου φαίνεται απίθανο για ¨άμυνα στο κρύο¨να κατέφυγε και σε παράξενες μεθόδους συναναστροφής με αρκούδες. Αυτό δεν σημαίνει πως το έργο του χαρακτηρίζεται και θα το αποδώσουμε Νίκο σε επιρροές κάποιων στάρετς.
Για όνομα του θεού του Αντωνίου. Αλλά ούτε και αξίζει να απαξιώνεται για τον ίδιο λόγο. Ώπα.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 4:26 μμ
πφφφφ
Εντάξει, και η σκέψη του Μπαχτίν ψιλοαχταρμάς είναι -λίγος μαρξισμός από δω, λίγος χριστιανισμός από κει και έτοιμος ο μουσακάς. Έκανε κι αυτός το λάθος να προσπαθήσει να χτίσει ολοκληρωμένα, κλειστά συστήματα ερμηνείας του κόσμου. Αλλά, όπως ξέρει καλά ο υστερομοντέρνος άνθρωπος -που λέει κι ο Ξυδάκης- μόνο με όρους θραύσματος μπορεί να ερμηνευτεί η πραγματικότητα. Γι’ αυτό ο Μπένγιαμιν παραμένει μεγάλος και μάλλον δεν είναι τυχαίο που αυτός δεν είχε εικονίτσα του Σεραφείμ στην κωλότσεπη.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 4:50 μμ
ilias
Καλά είχε περάσει ένα φεγγάρι και από το Marburg και τους νεο – καντιανιστές με τον Cassirer κυρίως και η πρώιμη δουλειά του στην αισθητική είναι αξιόλογη. Μετά άλλαξε οκ. Άμα σου κάτσει Σιβηρία τι να λέμε τώρα..
Πάντως αυτό που λέτε πφφ (γράφω τ όνομα σας με 2 φ για συντομογραφία οκ;) για τις ερμηνείες μέσα από θραύσματα νομίζω πως είναι και το θέμα εδώ.
Όπως και να το κάνουμε ανήκει σε άλλη μορφή ζωής αυτός, αυτή που κατεβαίνει με μια γενική θεωρία της ζωής παραμάσχαλα και είναι ανέφικτος οποιοσδήποτε διάλογος μαζί του. Και να μίλαγε ο στάρετς με την αρκούδα πάλι δεν θα καταλάβαινε τι του λέει που θάλεγε κι ο Βιτγκενστάιν. Ένα τέτοιο πράγμα.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 4:58 μμ
Αντώνης
Τσοπάνη(Ξυδάκης) παρόντος παν γαύγισμα παυσάτω!
τι έγινε ilias πήραμε θάρρος και κάνουμε και χιούμορ ή απλώς πήραμε το φουξ χαπάκι; (τα μπλε και κόκκινο είναι για άλλη δουλειά…);)
Steiner
Ένας Εβραίος μιλά για τα τρία εβραϊκά κεφάλια του κέρβερου που εφαγε-τρώει και θα τρώει αφελείς «στοχαστές»… Και για όσους δεν κατάλαβαν (άρχισα να φοβάμαι οτι κατανοείτε μόνο όσα έχετε προγραμματιστεί να κατανοείτε) μαρξισμός-φροϋδισμός-δομισμός(Marx-freud-Levi.Strauss )
Κάθισα κι εγώ να κάνω κουβέντα και έκανα αναφορά στον απ. Παύλο, στον αγ. Συμεών, στο «ασχημάτιστο», στο «κατα φύσιν» κ.α. ο καημένος! που λέει κι η μονόφθαλμη!
Βεβαίως ελπίζω πως ο «στόχος», θα καταλάβει την αστοχία του (…χριστιανισμός του Παύλου…) και σιγά-σιγά θα πάψει να μετεωρίζεται! φτάνει πια! κάπου πρέπει να βρούμε άνοιγμα διαφυγής. Κρίμα, τόση σκέψη φορ τπτ..
Με παπαγαλίες νομίζω δεν γίνεται στοχασμός! και στοχασμός χωρίς πράξη τι εστι; τπτ!
και το άλλο’
κάποιος είχε πολλή αγάπη για τον πάππο του σε σημείο να θέλει να πάρει τα οστά από το οστεοφυλάκιο σπίτι! Έτσι να τα βλέπει κάθε μέρα και να τα «χαιρετά», να θυμάται τον πάππο, να τα δίνει κι ένα χάδι μια στις τόσες και να παίρνει και θάρρος! Πώς τον βλέπετε τον κύριο; πρωτόγονο, μεταμοντέρνο, δεισιδαίμονα, αγράμματο;
ά βρε «στοχαστές»! είστε βουτηγμένοι στην κακή διάθεση, στην παρεξήγηση, στη προκατάληψη, στην «άρρωστη» μελαγχολία, στην έπαρση! όχι όλοι! αλλά κοντά στα ξερά συνήθως παίρνουν και τα χλωρά! και πάντα είναι επίκαιρο το » κακές παρέες φθείρουσι ήθη χρηστά». Γι’αυτό είπα να μη ξαναμπώ στον οίκο τούτο! αλλά να! είδα τον οικοδεσπότη και μπήκα!
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:03 μμ
ilias
Βρε καλώς τονε κι ας άργησε…Αντώνη εσύ ο ίδιος είσαι ή η αρκούδα;
Άντε πάμε για δεύτερο ημίχρονο;
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:10 μμ
Αντώνης
μη μιλάς ποδοσφαιρικά γιατί τους όρους κι εκεί, τους βάζουν μαυροντυμένοι!
Θα μας ορμήσουν!
Βρήκαμε και το χρώμα των στοχαστών! (των ταύρων το ξέραμε!)
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:20 μμ
ilias
Antoine..Taisez-vous, insolent ! et faites at- tention aux lois de l’équilibre!
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:26 μμ
nikoxy
Ηλία,
Η σχέση του Μπαχτίν με την ορθοδοξία και τον κοινοτισμό και την πρωτοπορία και άλλα ρωσικά σπιρίτσουαλ του 20ού αι. είναι αρκετά πιο περίπλοκη από το να κουβαλάει μια εικονίτσα κατάσαρκα κ.λπ.
Ασφαλώς το έργο του, το τόσο πολυσχιδές και πρωτότυπο, δεν επηρεάζεται μονοσήμαντα από εναν στάρετς ― αλίμονο! Ωστόσο ο ορίζοντας του περιέχει και τον μαρξισμό και την πρωτοπορία και την ρωσική ορθοδοξία ― και ταυτοχρόνως τα υπερβαίνει, ως auter που είναι τα πηγαίνει αλλού, στις δικές του συνθέσεις, στα δικά του μοντάζ. Οπως, ας πούμε, ο Μπένγιαμιν ανασυνθέτει τον εβραϊκό μυστικισμό, τον μαρξισμό και την νεωτερική φαντασμαγορία, σε ένα δικό του μοναδικό μάγμα αποσπασμάτων.
Και ακριβώς επειδή ο ορίζοντάς του Μπαχτίν είναι τόσο ευρύς και σύνθετος, μπόρεσε να αναλύσει τόσο βαθιά τον Ντοστογιέφσκι, αρθρώνοντας ουσιαστικά μια θεωρία μυθιστορήματος.
Τον Μπαχτίν τον ανέφερα, για να δώσω και ένα επιπλέον προοπτικό σημείο φυγής. Πρίσμα…
Τώρα, αν ο κάθε σαχλοεξυπνάκιας συγχέει τον Μπαχτίν με τον Λιακόπουλο, τι να πούμε; Ας ανάψουμε το τζάκι, να βάλουμε και μπριτζόλες, να λέμε σοφίες και ατάκες…
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:33 μμ
ilias
Δεν είπα κάτι αντίθετο , αλλά η φράση σου ¨΄Η χήρα του αφηγείται ότι στην εξορία του Καζακστάν ο Μπαχτίν κουβαλούσε μια εικονίτσα του Σεραφείμ΄΄
σε ένα φορτισμένο κλίμα σαν αυτό εδώ δημιουργεί περίεργους συνειρμούς.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:40 μμ
Αντώνης
ilias
excuse moi , mon cher!
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:45 μμ
nikoxy
…μα, Ηλία, ΣΥΝΕΙΡΜΟΥΣ κάνουμε· ρίψη αποσπασμάτων, ε;
Ας είναι και περίεργοι, αν δεν είναι περίεργοι και λοξοί και διαθλασμένοι οι συνειρμοί, τι στο καλό θα είναι;
Δεν είναι εδώ το μπλογκ κάποιου φωτισμένου οικονομομέτρη με έτοιμες λύσεις.
Μεταξύ πρίσματος και θραύσματος, κινούμεθα, Ηλία…
Κι απέ, κάτι τέτοια βιογραφικά κουρελάκια, κάτι μισοσβησμένες ακουαρέλες, δεν έχουν τη νοστιμιά τους;
Τα ‘χουμε πει παρομοίως αυτά τα ανέκδοτα-θρύλους και για τον Μπόις και για τον Βιτγκενστάιν και για τον Ράσελ κ.λπ.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:51 μμ
πφφφφ
Κύριε Νίκο, εκεί που τελειώνουν τα «επιχειρήματά» σας (βλ. εικονίτσα Σεραφείμ μέσα στην τσέπη του Μπαχτίν -χαχαχαχα), αρχίζουν οι χαρακτηρισμοί («σαχλοεξυπνάκιας»). Τον Λιακόπουλο και τον Μπαχτίν δεν τους συνέχεσα, τους ανέφερα σε διαφορετικά σχόλια για διαφορετικούς λόγους.
Μια μπριζολίτσα πάντως τώρα δε θά ‘ταν κι άσχημη.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:51 μμ
Αντώνης
λοιπόν, λέγοντας στοχαστές πάντα εννοώ «στοχαστές» για να μη θεωρηθεί οτι βάζουμε στο ίδιο καζάνι, όλους και παρεξηγηθώ! όχι οτι τώρα το απεύφυγα! αλλά, λέμε…
το σημείο φυγής είναι απαραίτητο μόνο σε καταστάσεις εύθραυστες, ρευστές. Αλλά εμείς μιλάμε για οικοδόμημα στέρεο, χτισμένο στην πέτρα, που σου δίνει το αίσθημα ασφάλειας με τη μία! Πώς λοιπόν μετά να ζητάς έξοδο κινδύνου! άλλη προοπτική! Αναστοχασμό!
Το νοιώθω ας πούμε ….προσβολή ;…
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:53 μμ
πφφφφ
(χμμμ, ή μήπως «σύγχυσα»;)
15 Οκτωβρίου 2008 στις 5:56 μμ
Αντώνης
λοιπόν, λέγοντας στοχαστές πάντα εννοώ «στοχαστές» για να μη θεωρηθεί οτι βάζουμε στο ίδιο καζάνι, όλους και παρεξηγηθώ! όχι οτι τώρα το απέφυγα! αλλά, λέμε…
το σημείο φυγής είναι απαραίτητο μόνο σε καταστάσεις εύθραυστες, ρευστές. Αλλά εμείς μιλάμε για οικοδόμημα στέρεο, χτισμένο στην πέτρα, που σου δίνει το αίσθημα ασφάλειας με τη μία! Πώς λοιπόν μετά να ζητάς έξοδο κινδύνου! άλλη προοπτική!
Το νοιώθω ας πούμε ….προσβολή ;…
ωραίος ο τσοπάνης! νάσου και το τράβηγμα του αυτιού! με ολίγα γαλλικά! εύγε (ilia δεν κάνω πλάκα)
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:00 μμ
πφφφφ
(ποιος είναι ο αόριστος του συγχέω ρε μάστορες;)
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:01 μμ
πφφφφ
(πού είναι αυτή η κυρία Μάρα όταν τη χρειάζεσαι)
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:08 μμ
ilias
Τότε Νίκο θα μπορούσε το αρχικό σου ποστ-άρθρο να ήταν για τον Μπάχτιν και τα όντως ενδιαφέροντα κουρελάκια , μισοσβησμένες ακουαρέλες για τον στάρετς. Μιλώντας για πρίσματα πάντα.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:15 μμ
πφφφφ
Α, όχι, στο άρθρο υποτίθεται ότι αρθρώνει στιβαρή επιχειρηματολογία. Και το ίδιο νόμιζε ότι έκανε με την αναφορά στην εικονίτσα και τα 3 λινκ που αποδεικνύουν τη μεγαλοσύνη του Μπαχτίν ΑΡΑ και τη μεγαλοσύνη του Σεραφείμ, αλλά μόλις κατάλαβε την πατάτα του το έριξε στον χαβαλέ υποστηρίζοντας ότι έκανε συνειρμική πλακίτσα…
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:35 μμ
Αντώνης
«…Άξιον εστι τα περιττώματα των «στοχαστών» με την πράσινη μύγα..» (πειραγμένο λίγο)
ε?! οι πράσινες μύγες του Ελύτη
καπάκι μετά τον steiner με τα πράσινα ανθρωπάκια του …
συνειρμικά που λέγαμε
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:41 μμ
πφφφφ
Αντώνη, μίλα μας λίγο για την παιδική σου ηλικία.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:42 μμ
Αντώνης
ilias
encore un fois
excuse moi , mon cher!
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:45 μμ
ilias
lol
No worries Antoine
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:46 μμ
ilias
Όπου lol = losing our language
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:53 μμ
Αντώνης
Encore un surnom d’Antoine: fuyant!
A la prochaine, alors ! à tout à l’heure!
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:53 μμ
Αντώνης
;)
15 Οκτωβρίου 2008 στις 6:55 μμ
ilias
a+
15 Οκτωβρίου 2008 στις 7:12 μμ
nikoxy
Ηλία,
το άρθρο μιλούσε για κάτι που συμβαίνει εδω, τώρα, στον παρόντα, τον ορατό ορίζοντα: από τα Σπάτα ώς το Μενίδι. Αυτό επέλεξα να δω και να σχολιάσω.
Το σχόλιο-υπόμνηση ήταν μια παρεμβολή στη συζήτηση που ακολούθησε, την οποία δεν την επέλεξα εγώ, και η οποία πηγαίνει σε διάφορα άλλα μονοπάτια, αυτονομημένη. Και καλά κάνει.
15 Οκτωβρίου 2008 στις 7:18 μμ
πφφφφ
Τελικά, δεν κατάλαβα, το ότι ο Μπαχτίν είχε στην τσέπη του την εικονίτσα του Σεραφείμ μας λέει κάτι για την αξία του Σεραφείμ -ή του Μπαχτίν- ή δεν έχει σημασία και το ανέφερες έτσι, χωρίς λόγο, τύπου «λέμε και καμιά *μπιπ* να περνά η ώρα»;
15 Οκτωβρίου 2008 στις 7:30 μμ
ilias
Δεν σχολίασα την επιλογή σου για το αρχικό άρθρο βέβαια, αλλά την έμφαση, τον ασύμβατο τόνο αν θες, κατά τη γνώμη μου, στην σύνδεση του Μπάχτιν με το συγκεκριμένο μυστικιστή στάρετς , όταν έχει προηγηθεί ένα άρθρο που με τη σειρά του περιέχει ηθελημένα ή όχι και άλλες συνδέσεις.
Αν και είμαι Ντελεζομανιακός , είμαι όμως και σε περίοδο rehab και δεν νομίζω πως όλα μπορούν να συνδεθούν με όλα.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 1:58 πμ
ilias
Ούτε επιστροφή στις παλιές φιγούρες που καλούν σε θρησκευτικές θυσίες , ούτε αποδοχή της απόλυτης εξαφάνισης της ηρωικής φιγούρας του σήμερα.
Πάρτο αλλιώς.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 6:50 πμ
ολια
αν και αισθανομαι οτι μπαινω σε ναρκοπεδιο,θα ηθελα κι εγω να καταθεσω κατι εδω.Eγω αγαπω την εκκλησια.Oχι το κοσμικο της προσωπο,αλλα αυτη που μεσα της ,σωζει και υπενθυμιζει τη μεταφυσικη διασταση της ζωης.Εκει που οι ανθρωποι σιωπουν,που ειναι εκτεθειμενοι,που βρισκουν παρηγορια,εκει που ισως -εστω για μια στιγμη-αφηνονται ,διακινδυνευουν να φανουν ευαλωτοι και τρωτοι. Επισης,στο χωρο αυτο φανταζομαι πως σιγουρα θα υπαρχει και οτι χειροτερο,αλλα εχει τυχει να συναντησω και καποιους ανθρωπους ,με μια ποιοτητα μοναδικη,με χαρακτηριστικα που σε κανεναν αλλο χωρο δεν εχεις ισως την ευκαιρια να συναντησεις…….μπορει τα παραπανω να φανουν σε καποιους απλοικα,αλλα με τι αλλο τροπο μπορεις να μιλησεις οχι με επιχειρηματα,αλλα για καποιες αναγκες της καρδιας τοσο πρωταρχικες και τοσο παραμελημενες….
16 Οκτωβρίου 2008 στις 9:25 πμ
nikoxy
Ολια said: «αν και αισθανομαι οτι μπαινω σε ναρκοπεδιο»…
Ζητώ συγγνώμη για τις εκρήξεις και τα θραύσματα επί δικαίων και αδίκων.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 9:26 πμ
nikoxy
Ηλία,
Μίλησες για φορτισμένο κλίμα.
Ποιος το φόρτισε;
Ποιος διαμόρφωσε κλίμα καυγά και όχι συζητησης;
Ποιος δεν αντέχει μια πλάγια καταδειξη, προς Μπαχτίν και Ντοστογιέφσκι μεριά, λ.χ.;
Ποιος παριστάνει την mind police;
Δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι μια γόνιμη συζήτηση για κάτι που δεν γνωρίζουν ή δεν καταλαβαίνουν ή διαφωνούν. Προτιμούν τις φωνασκίες και τις σφαλιάρες. Αρον, σταύρωσον!
Αντί να σκεφτόμαστε, παπαγαλίζουμε. Τόσο αντέχουμε την ελευθερία…
16 Οκτωβρίου 2008 στις 9:28 πμ
nikoxy
Ηλίας said:
«Ούτε επιστροφή στις παλιές φιγούρες που καλούν σε θρησκευτικές θυσίες , ούτε αποδοχή της απόλυτης εξαφάνισης της ηρωικής φιγούρας του σήμερα.
Πάρτο αλλιώς.»
Από αυτό το σημείο, ίσως, μετά τόσο flame και τόσες κατάρες, μπορούμε ίσως ν’ αρχίσουμε να κουβεντιάζουμε…
Μιλ μερσί…
16 Οκτωβρίου 2008 στις 10:36 πμ
ilias
Το ναρκοπέδιο είναι στρωμένο εδώ και καιρό και δεν υπάρχει ΄΄έξω΄΄.
Όλοι αναγκαστικά στην ακροβασία..
Αρκεί ένα ποστ κάπως διαφορετικό και αμέσως αποκαλύπτονται οι νάρκες.
Υπ΄αυτή την έννοια πέτυχε το στόχο του και οι διανοητικές αγκυλώσεις βγαίνουν στη φόρα . Για την παραίνεση σου Νίκο ΄΄ίσως, μετά τόσο flame και τόσες κατάρες, μπορούμε ίσως ν’ αρχίσουμε να κουβεντιάζουμε…΄΄…
ΜΑΚΑΡΙ.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 11:13 πμ
Αθήναιος
Εμένα πάντως δεν με πείραξαν οι χαρακτηρισμοί του Αντώνη. Έχουμε συνηθίσει στις κατάρες των πιστών.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 12:04 μμ
Maigret
«Αντί να σκεφτόμαστε, παπαγαλίζουμε. Τόσο αντέχουμε την ελευθερία…»
πράγματι…
16 Οκτωβρίου 2008 στις 1:13 μμ
Κάλλιστος
κύριε Ξυδάκη,σας ευχαριστώ-ειδικά-για το κείμενο σας για τον Αγ.Σεραφείμ.
Το διάβασα μόλις σήμερα.Ειμαι άνεργος μήνες και στην αρχή άστεγος σε αυτή την περιπέτεια μου.
Ομως δεν μπορώ να καταλάβω την πολυλογία όλων αυτών των βολεμένων.
Αφου διαφωνούν,αφού δεν πιστευουν τι ζητούν να μας πούν;
Πολλοί απ’αυτούς ειναι επώνυμοι-εννοώ τους σχολιαστές-αρα τι άλλη δημοσιότητα επιδιώκουν;
Aς σιωπήσουν στις επιχειρήσεις τους.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 1:23 μμ
Αντώνης
@Aθ…..
τα δείγματα γραφής σας, σας αξίωσαν να είστε η πρώτη που δέχθηκε κίτρινη κάρτα στο «παιχνίδι» (η 2η δόθηκε αλλού κι από άλλον)!
Λοιπόν, είπαμε’ ας πάψουν τα «γαυγίσματα» γιατί 2η κίτρινη ισοδυναμεί με κόκκινη δηλ. με μόνιμο ban, αν όχι από τον οικοδεσπότη αλλά από εμένα σίγουρα…
ό,τι έγραψα, νομίζω δεν περιείχε «θα» ή «να»… (άλλο τώρα συνειρμικά πως τα μεταφράζετε εσείς)
@Maigret
μακάρι να δείτε κι άλλα πέρα από την εύκολα ανιχνεύσιμη, παπαγαλία!
@ολια
δεν ξέρω ποιος βαθυστόχαστος νους κρύβει αυτά τα απλοϊκά και ζεστά λόγια …
αλλά θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ κάτι’
«έρχου και ίδε» είναι ο μόνος τρόπος να απευθυνθείς στον άλλο! Και φυσικά μια σοβαρή μελέτη των γραφών δείχνει ότι ο άλλος «έρχεται» και «βλέπει» και φυσικά ακολουθούν αβίαστα και άλλα!
@ilias
επιστροφή σημαίνει ότι κάποτε, κάπου ήσουν! Αγαπητέ πότε «ήσασταν» παρέα μ’αυτές τις παλιές φιγούρες; Πότε τις είδατε αυτές τις φιγούρες; Σας μίλησαν ποτέ αυτές οι φιγούρες ; Ανοίξατε ποτέ διάλογο μ’αυτές;
Ακροβασία συνεχής πάει να πει αδυναμία κατανόησης. Ελπίζω να σταματήσει ο άσκοπος, πολλές φορές, μετεωρισμός μας. (και ακόμη μια φορά, συγνώμη αν ακούγομαι στ’αυτιά σου θρασύς.)
16 Οκτωβρίου 2008 στις 1:55 μμ
advocatus diavoli
Αντώνη,
Το ορθοδοξείν εστί αεί σχοινοβατείν.
Και δεν το είπα εγώ…ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το είπε!
Επίσης δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανένα «άθεο» υποστηρικτή του ορθού λόγου και του Αριστοτέλη ο οποίος δεν μπορεί να σκεφτεί πως ο ορθός λόγος απαιτεί πρώτα να ορίσεις τι είναι Θεός και μετά να αποδείξεις πως δεν υπάρχει.
Οπως και για μένα λένε πως δεν υπάρχω… Ελα ντε όμως που μου ανήκουν όσοι νομίζουν πως ξέρουν ποιοί είναι.
Nίκο Ξυδάκη
Είδες ποιά είναι η δύναμη του γέρο Σεραφείμ. Τους ενοχλεί ακόμα και η καλημέρα!
16 Οκτωβρίου 2008 στις 1:59 μμ
ilias
όταν η συζήτηση σταματήσει να διεξάγεται σε προσωπικό επίπεδο τα ξαναλέμε.
έχει ανέβει και η θερμοκρασία αυτές τις μέρες και δεν μπορώ να φοράω κράνος συνέχεια…
16 Οκτωβρίου 2008 στις 2:27 μμ
Αντώνης
Αει σχοινοβατείν σε δογματικά θέματα; σε θέματα βασικά όπως πίστη-απιστία; Αλλοίμονο!
Δηλ. λέτε να εννοεί ας δούμε τον κόσμο σήμερα a la badiou κι αύριο ας διαβάσουμε αγ. Ιωάννη Χρυσόστομο και ξανά μετά να την ψάξουμε τι γίνετε με τη μεσκαλίνη και πάλι από την αρχή; ας δοκιμάσουμε και λίγο βούδα; Ε! μου φαίνεται θα καταντήσουμε στο τέλος να τραγουδάμε το γνωστό άσμα’ πότε βούδας πότε κούδας!
Είναι περίεργο πάντως που μπήκατε στην κουβέντα τόσο άνετα! Σα να ήσασταν και χθες, μ’άλλο όνομα
Καλημέρα? Τι εννοείτε άραγε?
@ilias
έλα βρε ilia, που να μιλάω στο ντουβάρι? Θα με παρεξηγήσεις! άψυχο γαρ.
;)
16 Οκτωβρίου 2008 στις 2:44 μμ
πφφφφ
Μα καλά, περιμένατε να γίνει σοβαρή συζήτηση με άξονα αναφοράς μια θαυματουργή μούμια; Το θέμα ορίζει το ύφος. Όταν το θέμα είναι γελοίο μην περιμένετε να υπομένουμε τις βαρύγδουπες κοτσάνες χωρίς να σας παίρνουμε με τις πέτρες.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 3:13 μμ
Ψαραντώνης
Για τα παιδάκια του δημοτικού, όπως είμαστε οι περισσότεροι, θα σας ζητήσουμε ένα λυσσάρι τύπου «αρωγής κι ευδοκίμησης». Τι είναι λοιπόν:
προμοντέρνος-υστερομοντέρνος άνθρωπος (ζητούνται οι ορισμοί)
θαβώρειο φως ( η «χάρη», που αναφέρεται αμέσως μετά, τι είναι;)
γνόφος αγνωσίας
vita contemplativa (θεωρητικός βίος, όπως είδα σε μια μετάφραση;)
αναστοχαστικός βίος
μεταϋλικό πλαίσιο
ο θάνατος ως συμβάν [είναι και] ο χρόνος μετά από εμάς (ορίστε;)
16 Οκτωβρίου 2008 στις 4:03 μμ
πφφφφ
Άρες μάρες κουκουνάρες, Ψαραντώνη. Μια ολόκληρη κάστα «διανοούμενων» (Γιανναράς, Ράμφος, Ξυδάκης και το κακό συναπάντημα) κερδίζουν το βιος τους με το να πλασάρουν με «ωραία ελληνικά» τις μεγαλύτερες ναΐφ παπαριές που διακηρύσσει εδώ και αιώνες το παπαδαριό. Και το basso ostinato τους είναι πάνω κάτω το ότι, αφού ο Διαφωτισμός δεν κατάφερε να λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα του «προσώπου» (χαχαχα) τότε ας ξανακοιτάξουμε τι έχουν να μας πουν οι γεροντάδες που μείναν αλώβητοι από την επέλαση του υλισμού και συνομιλούν ακόμα με το Άγιο Πνεύμα. Μιλάμε για απύθμενες ανοησίες.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 4:25 μμ
mgrt (o άλλος Maigret?)
@ilias
έχω ένα καλό από tevlar, αξιόμαχο, πολύπειρο και δροσερό, απο την «καταιγίδα της ερήμου», να σας το κάνω leasing per post (μια και αγόρασα καινούριο για προσωπική χρήση)
@πφφφφ
εσείς τί κάνετε λοιπόν εδώ ανάμεσα μας; είστε ένα είδος watch dog για τους ανόητους που ανεχόμαστε να συζητάμε τέτοια θέματα όπως εμείς ή μήπως βρισκόσασταν ήδη στην απύθμενη άβυσσο της ανοησίας προττού πέσουμε και οι υπόλοιποι και απλά συναντηθήκαμε;
16 Οκτωβρίου 2008 στις 4:46 μμ
πφφφφ
Ελάτε τώρα, σε όλους αρέσει λίγο πολύ η trash tv. Αυτό το μπλογκ είναι λίγο πολύ το διαδικτυακό και διανοητικό της αντίστοιχο.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 5:12 μμ
Κάλλιστος
… και εσείς εξαίρετε κ.πφφφφ-τόσο …φφφφυσάτε.
Τι θέλετε την συμμετοχή;
Ακροατήριο ψάχνετε και δεν βρίσκετε,στις μπούρδες που λέτε.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 5:16 μμ
πφφφφ
Δε θα πας στον Εσπερινό εσύ;
16 Οκτωβρίου 2008 στις 5:45 μμ
Ψαραντώνης
Μα ρε συ πφφφφ (σωστά μέτρησα τα «φ»; ) απλώς θέλω να δω πως ορίζει ο οικοδεσπότης αυτούς τους όρους για να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα στο να πάρω την απόφασή μου αν ο Ξ. κατάντησε γιανναρικότερος του Γιανναρέως ή τους(μας) κοροϊδεύει όλους.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 6:00 μμ
πφφφφ
Μα δε διάβασες και το άλλο του άρθρο για το Άγιο Όρος; Μιλάμε για ρεσιτάλ παπαδοφροσύνης.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 6:32 μμ
~
παιδιά υπάρχει και το τηλέφωνο για να τα πείτε
16 Οκτωβρίου 2008 στις 6:33 μμ
~
άντε μην ξαμολύσω την αρκούδα της φωτό
16 Οκτωβρίου 2008 στις 7:01 μμ
πφφφφ
Χαχαχαχα.
Χριστός ανέστη, χαρά μου.
16 Οκτωβρίου 2008 στις 7:08 μμ
~
αυτό μόνο; στέρεψες πάλι;
ο άλλος τί κάνει μετράει ακόμη τα φ στο πφφφ
τέσπα, αντεύχομαι
χρόνια πολλά, ζηλόφθονη και άπιστη καρδιά μου
16 Οκτωβρίου 2008 στις 7:37 μμ
nikoxy
Παιδιά, καλοψημένα τα κάστανα;
Λέω να τα κλείσω τα σχόλια τουτου δω του ποστ.
Τι λέτε, καλά δεν περάσαμε τόσες μέρες;
Αu revoir
17 Οκτωβρίου 2008 στις 12:14 μμ
Προς θεού ! « Herr K.
[…] (με το αζημίωτο). Ολ’αυτά με αφορμή τα σχόλια στο άρθρο του Ξυδάκη, στα οποία πάντως περιλαμβάνονται πραγματικά […]