Από τον εξώστη βλέπαμε φωτισμένη την Αθήνα, από την Πεντέλη ώς τον Υμηττό και στο βάθος τη θάλασσα. Μου πρόσφερε φωτιά και συστήθηκε: Ρατζίβ, asset manager με έδρα το Ντουμπάι, για λογαριασμό επενδυτικού οίκου από τους μεγαλύτερους διεθνώς. Στη διάρκεια δύο τσιγάρων, ο Ινδός συγκαπνιστής, πάντα χαμογελαστός και ήρεμος, με διαβεβαίωσε ότι σε τρία χρόνια η ευρωπαϊκή κρίση θα έχει παρέλθει. Η Ασία έχει ανάγκη μια σταθερή Ευρώπη, μου είπε, όλοι τη χρειάζονται. Η Ευρώπη κινδυνεύει από την ανένδοτη στάση της ηγεμονεύουσας Γερμανίας, αντείπα· πιέζει υπερβολικά τις χρεωμένες χώρες της Νότιας Ευρώπης και αρνείται προς το παρόν να διαχειριστεί την κρίση με εργαλεία άλλα πλην της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της τιμωρίας των αμαρτωλών. Η Γερμανία έχει ανάγκη την Ευρώπη, μου απάντησε ο Ρατζίβ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο τέλος θα επιτρέψει και κυκλοφορία χρήματος από την ΕΚΤ και έκδοση ευρωομολόγου. Και η Ελλάδα πού θα βρίσκεται στο νέο τοπίο μετά την κρίση; επέμεινα. Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει το συμβολικό της κεφάλαιο, αυτό είναι το πολυτιμότερο asset που διαθέτει κι αυτό έχει χάσει τον τελευταίο καιρό. Ακούω τους Ελληνες πελάτες μας, έχει κλονιστεί η αυτοπεποίθησή τους, είναι απαισιόδοξοι, κι όμως είναι πολύ δυναμικοί επιχειρηματίες, δεν θα έπρεπε να λυγίζουν, αυτό τους λέω. Είσαι πολύ αισιόδοξος, Ρατζίβ… Είμαι! Βλέπω την Ευρώπη απέξω, εξ Ανατολών, και πίστεψέ με, σαν Ινδός ξέρω τι σημαίνει αποικιοκρατία, φτώχεια, ιστορία, παράδοση… Η Ελλάδα είναι η ιστορία της, είναι ένας μύθος αναγκαίος για την Ευρώπη, κι αυτό είναι κεφάλαιο, πλούτος, που πρέπει να το αξιοποιήσετε.
Το δεύτερο τσιγάρο είχε τελειώσει από ώρα, και η ήπια ψύχρα του Νοεμβρίου μάς είχε πιάσει. Ο γελαστός Ινδός και ο κατηφής Ελληνας πήγαν ο καθείς στην παρέα του.
Εφερα τα λόγια του Ρατζίβ περί συμβολικού κεφαλαίου σε έναν άλλο συνομιλητή, asset manager κι αυτόν, Ελληνα του εξωτερικού, με πλούσια πείρα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Συμφώνησε ακαριαία ότι η εικόνα της Ελλάδας έχει πληγεί βαριά και άδικα: Τα περισσότερα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο, ιδίως τον ευρωπαϊκό, για την Ελλάδα και τους Ελληνες, είναι συκοφαντικά και ανακριβή, χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν σάκο του μποξ για να γαργαλήσουν το κοινό τους και να του σερβίρουν εύκολα κλισέ. Πρέπει να απαντάμε άμεσα, είτε ατομικά είτε συλλογικά.
Μου έκανε εντύπωση η σύγκλιση απόψεων δύο ανθρώπων των χρηματαγορών σε ένα θέμα που δεν αφορά καθόλου το χρήμα, αλλά κάτι πέρα απ’ αυτό. Και ας δεχτούμε ότι ο Ελληνας έχει μια ευαισθησία για την διασυρόμενη πατρίδα του. Ο Ινδός τι συμφέρον έχει; Να κολακέψει έναν άγνωστό του Ελληνα; Νομίζω ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι των αγορών, οι “χωρίς ιδεολογίες”, λένε με τον τρόπο τους αυτό που εμείς οι Ελλαδίτες του αθηναϊκού κράτους αδυνατούμε να δούμε εναργώς, να δούμε δηλαδή πανοραμικά ολόκληρο το τοπίο ― στο μέτρο που είμαστε βυθισμένοι μέσα στην αναταραχή και αποτελούμε μέρος του τοπίου. Είναι δύσκολο να δεις τον εαυτό σου σαν παρατηρητής. Κι είναι δύσκολο να αποσπαστείς από μια ρουτίνα σκέψης, σύμφωνα με την οποία όταν χρωστάς είσαι απολύτως ηττημένος, ακόμη και στο ηθικό πεδίο, χάνεις το δικαίωμα να συνομιλείς και να διαπραγματεύεσαι. Αυτή η ρουτίνα, κατ΄ακρίβειαν ολοκληρωτική σκέψη, προβάλλεται από τον δανειστή σαν μοναδική σκέψη, και σαν μοναδικός τρόπος ύπαρξης για τον δανειζόμενο. Απώτερος στόχος είναι αυτή η θέση να ενδοβληθεί από τον αμαρτωλό δανειζόμενο, να το αισθανθεί κιόλας στα τρίσβαθά του σαν μοναδική δυνατή κατάσταση, και να αισθανθεί κατώτερος, ανήθικος, αναξιοπρεπής, εξουθενωμένος.
Το ερώτημα «είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα;» που θέτουν Γερμανοί και Γάλλοι, απαντιέται με μια ερώτηση: Τι είναι Ευρώπη; Νοείται Ευρώπη χωρίς Αθήνα, χωρίς Ρώμη, ακόμη και χωρίς Ιερουσαλήμ; Ο Γερμανός ή Γάλλος ερωτών ας σκεφτεί κι ας απαντήσει μόνος του. Εν τω μεταξύ, ας σκεφτόμαστε κι εμείς τι είναι Ελλάδα. Πώς έχει υπάρξει, πότε υπέφερε από ξένους και πότε από Ελληνες, πώς την καταντήσαμε, ποια είναι η δική μας ευθύνη έναντι των επερχόμενων γενεών, πώς σπαταλήσαμε το συμβολικό κεφάλαιο, αν το αντιληφθήκαμε κιόλας ως πολύτιμο. Τέλος: Τι μπορούμε να κάνουμε για να ανακτήσουμε την Ελλάδα, συμβολικά και υλικά.
9 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Νοεμβρίου 2011 στις 7:06 μμ
εμμ. ζαχαριουδακης
Το συμβολικό το έχουμε δώσει ήδη σε public domain / open source, δεν είναι λύση και η Ευρώπη μπορεί να έχει τον «μύθο» μας χωρίς εμάς όπως π.χ. ο χριστιανισμός έχει το κέντρο του στην Τουρκία.
Η λύση είναι απλούστερη και σκληρότερη: να ισχύουν οι κανόνες
27 Νοεμβρίου 2011 στις 8:49 μμ
ο δείμος του πολίτη
Στη φάση που είμαστε δεν ξέρω αν οι συμβολισμοί μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο. Ακόμα και η εκμετάλλευση τούτη μετά την τόση λαϊκίστικη προπαγάνδα ορισμένων εθνικιστικών μέσων στο εξωτερικό έχουν φτάσει να μας παρομοιάζουν με τους «βρωμοέλληνες» των ’30s.
27 Νοεμβρίου 2011 στις 11:40 μμ
Σπίθας
Ανάχωμα στις διχαστικές πολιτικές που ενισχύουν κοινωνικούς αυτοματισμούς.
Η αλληλοεξόντωση των κοινωνικών ομάδων υποδαυλίζεται διαρκώς από ανεπαρκείς πολιτικούς σε συνεργασία με τηλεοπτικά μέσα.
28 Νοεμβρίου 2011 στις 12:58 πμ
aalekas
Nai tha yparxei h Athina me tin Akropolh pou mia ntampela ekso apo thn porta ths tha leei pos thn esosan oi Germanoi apo thn katastrofh to 2011. Kata to modello ton pinakidon prlhroforisis pou yparxei mesa sto .Mouseio toy Berolinou opou oloi oi arxaiokaphloi pou agorazan arxaia tous perasmenous aiones apo thn ELlada kai olh th Mesogeio ta agorazan …ma giati allo gia na ta sosoun apo th katastrofh. Enas gnostos Egglezos lordos arxaiologos diiatympanizei to idio se arthra tou pou epitithetai stous ellhnes gia ton tropopou diaxeirizontai ta Arxaia. To British Museum kai to Neus Museum sto Berolino exei mono klemmena arxaia apo tous politismous kyrios ths Mesogeiou…poia Eyroph thanai ayth..ton eishthrion kai ths dhthen episthmonikhs gnoshs ..oti dhladh emeis kseroume perissotera gia ton diko sas politismo pou oute na to katalabete mporesate oute kai na ton sosete!
30 Νοεμβρίου 2011 στις 12:04 πμ
Ανώνυμος
Η Ευρώπη είναι ελληνική λέξη και η ελληνική είναι η εξοχότερη ποιητική γλώσσα:
ωπάζομαι [ωψ, γεν. ωπ-ος]- βλέπω, μέτωπον (μετά), Ευρώπη (ευρύς), Ευρωπία, Ευρωπαίος, Ευρωπεύς, Ευρωπός, στενωπός (στενός), ενώπιος (εν), ενώπιος, ενωπή, ενωπαδίως, νωψ (νη, αρνητ., ηω>ω).
«…στον Δία του ο Α. Μπ. Κουκ, σχολιάζοντας σειρά νομισμάτων από τη Γόρτυνα της Κρήτης, προτείνει ότι η Ευρώπη – η οποία απεικονίζεται σε αυτά να κάθεται πάνω σε ιτιά με κάνιστρο λυγαριάς στο χέρι και να τη βατεύει αετός – δεν είναι απλώς ευρ-ώπη, «πλατυπρόσωπη», δηλαδή Πανσέληνος, αλλά και ευ-ρώπη, «εκείνη της ανθισμένης βέργας ιτιάς», γνωστή ως Ελίκη, αδελφή της Αμάλθειας.
ρωψ [ροπή, ο>ω]- ιμαντώδη φυτά έχοντα επιμήκεις και εύκαμπτους ράβδους. ρωπάς, ρώπαψ, ρουπάκι (ω>ου), ρωπεύω, ρωπήεις, ρώπος, ρωπίζω, ρωπικός, ρωπικόν, ρωπίον, ρωπείον, ρωπογραφία, ρωπογράφος, ρωποπερπερήθρα (πέρπερος).
«…η ιτιά, κατά περίπτωση η λυγαριά … στην Ελλάδα ήταν αφιερωμένη στην Εκάτη, στην Κίρκη, στην Ήρα και στην Περσεφόνη: όλες τους εκδοχές Θανάτου της τριπλής Σελήνης – θεάς …»
«Η ιτιά (ελίκη στα ελληνικά και salix στα λατινικά) πήρε το όνομά της από τον Ελικώνα, το ενδιαίτημα των Εννέα Μουσών, οργιαστικών ιερειών της Σελήνης-θεάς».
ιτέη, ιτέα, ιτείη[ιθύω (θ>τ), ιθύνω = ισάζω, κατευθύνω, οι κλάδοι της κάμπτονται (διευθύνονται) εύκολα]- ιτιά.
ιτιά και ελίκη εκ του
ελίσσω (δας.) [το πρώτο συνθετικό από το ελύω (ρίζα ελ-, βλ. είλω). Το δεύτερο όπως φαίνεται από τους χρονικούς τύπους, ελ-ίξω, είλ-ιξα, ελήλ-ιγμαι κ.ά., είναι από τα ίκω (βλ. ίκω, ίξις) και ε-ίκα (πρκμ. του ίημι). Το ίημι σημαίνει θέτω σε κίνηση, όπως απαιτούν όλες οι σημασίες του ελίσσω, δηλαδή ελ-ίκ-σω > ελίσσω (κς>σς)]- στρέφω πέριξ, ειλώ, κάμπτω, κυλίω, περιστρέφω, περιάγω, περιελίσσω. ειλίσσω, έλιξ, έλιξις, περιέλιξις, περιελλίσω, ελικηδόν, ελίγδην, έλιγμα, περιέλιγμα, ελιγματώδης, ελικοειδής, ελιγμός, ελίκη, ελικίας, ελικός, ελικτή, ελικτός, ελίκων, ελικών, Ελικών, Ελικωνιάδες, Ελικώνιος, ελίκωψ (ωψ), ελικώπις, έλινο, ελινότροπος, ελίχρυσος, ανελίσσω, ανέλιξις, ανείλιξι, ανέλιγμα.
λυγαριά από
λύγος [λαγών(α>υ), λαγαρός = υποχωρών, κοίλος]- λυγαριά, δένδρο ή θάμνος όμοιος με ιτιά, στρέβλη, καλιάγρα, πιστήριο. λυγέα, λυγηρός, λυγίζω, λύγινος, λυγισμός, λύγισμα, λυγισστής, λυγιστικός, λυγιστός, λυγόδεσμος, λυγοπλόκος, λυγόω, λυγισμένος, λυγώ, λυγάω, λυγαριά, λυγεράδα, Λυγερής, λυγερός, λύγημα, λυγιά, Λυγιά, λυγιέμαι, λυγόνα.
Από την ίδια ρίζα (ελ) έχουμε:
έλαφος [ελαφρός = ευκίνητος], ελάφι, ελαφηβόλος (βάλλω), ελαφηβολιών, ελάφειος, ελαφή, ελαφίαι, ελαφικόν, ελαφίνης, ελάφιον, ελάφιος, ελαφίς, ελαφο-, αλάφι (ε>α), ελαφίδα, ελαφίδαι, ελαφίδες, ελαφίδιον, ελαφίνα, αλαφίνα, λαφίνα, ελαφίσιος, λαφίσος, αλαφιάζω, αλάφιασμα, αλαφιασμένος.
ενώ
ελλός ( = το νεογνό της ελάφου, διότι κρύπτεται, λουφάζει επί του εδάφους), από το έδος (δασ.) [σέδας = καθέδρας, Ησυχ., σέλλα (σεδ-λα, δλ>λλ) = κάθισμα, εφφίππιον και εξ αυτού το σελλάριος. Σελλοί (Σελ-δοί), Ελλοί (δασ.) οι κάτοικοι της Δωδώνης, φύλακες του μαντείου του Διός, απ’ όπου και Ελλάς (Σελλοί, Ελλοί), Έλλην, Ελλάδα, Έλληνας, Ελλην-. […]
Ελλάδα, Ευρώπη, ελαφρός, λυγερός, ευκίνητος, αλαφιασμένος, ελιγμός… ανήκουν στην ίδια ποιητική ρίζα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να αναρωτιούνται πού ανήκουν.
30 Νοεμβρίου 2011 στις 1:53 πμ
no frost
Έμεινα κάγκελο -που λένε-.Πάρα πολύ χρήσιμες, ίσως και ποιητικές οι πληροφορίες σας αλλά αναρωτιέμαι αν θα μας σώσει η ..πως-την -είπαμε «ρωποπερπερήθρα» ενώ απορίας άξιον παραμένει εαν θα την γνωρίσουν ποτε οι Γερμανοί.. Μήπως να προσγειωθούμε λιγάκι στην πραγματικότητα αντι να ονειροβατούμε στην χώρα του Κάμελ;Καλή η ετυμολογική μας κληρονομιά, πολύ ενδιαφέρουσα φιλοσοφικά η γλώσσα μας αλλά ποιούς και ως προς τί μας προσδιορίζει σήμερα και πόσοι νομίζετε Έλληνες την γνωρίζουν καν;
30 Νοεμβρίου 2011 στις 1:28 μμ
χμ
Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβούμαστε
Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνὰς
Γιώργος Σαραντάρης / Δεν είμαστε ποιητές
καλημέρα!
1 Δεκεμβρίου 2011 στις 11:40 πμ
κώστας
Πώς προέκυψε ο γερμανογαλλικός συνασπισμός που υπερφαλάγγισε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Νομιμοποιούνται δύο καταχρεωμένες χώρες σε απόλυτους αριθμούς να αποφασίζουν και να επιβάλλουν λύσεις στο πρόβλημα ρευστότητας;
Γιατί ενώ ακούγονται διάφορες λύσεις ο συνασπισμός αποδεικνύεται ανίκανος να προτείνει και να εφαρμόσει μία αξιόπιστη λύση αφήνοντας την κρίση να βαθαίνει;
Δεδομένα:
– Η κρίση είναι πρωτίστως οικονομική. Έτσι λένε οι πολιτικοί.
– BNP Paribas, η Νο.1 τράπεζα στον κόσμο σε περιουσιακά στοιχεία.
– Deutsche Bank, η Νο.2 τράπεζα στον κόσμο σε περιουσιακά στοιχεία.
– Η προηγούμενη κατάταξη βασίζεται στην υπερτιμολόγηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων πολύ πιο πάνω από τις πραγματικές τιμές της αγοράς.
– Οι τράπεζες έφτασαν στα όριά τους και δεν μπορούν να δανείζουν περαιτέρω τα κράτη.
– Τα κράτη είναι διατεθειμένα να ενισχύουν τις τράπεζες με τεράστια ποσά από τα λεφτά των φορολογουμένων για να τα ξαναπάρουν πίσω ως δάνειο από τις τράπεζες και να πληρώσουν και τόκο σ’αυτές που έχουν ήδη δανείσει.
Απορίες:
– Υπάρχει κανένας λόγος να αναζητηθεί γρήγορα η λύση στην κρίση όταν οι ηγεσίες των κρατών εμφανίζονται πρόθυμες να δανείζονται με εξωφρενικά επιτόκια;
– Όταν τα επιτόκια γίνονται εξωφρενικά, δεν «καταπίνεται» πιο εύκολα ένα χαμηλότερο του εξωφρενικού επιτόκιο αλλά εξίσου τοκογλυφικό;
– Είναι δυνατόν τα μνημόνια να αποτελούν λύση όταν επιχειρούνται μέτρα που εξαθλιώνουν λαούς για μερικά -ελάχιστα- δις και την ίδια στιγμή χρηματοδοτούνται οι τράπεζες με πολλές δεκάδες δις;
– Είναι δυνατόν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης να είναι τόσο εθελόδουλοι με τόσο ξεπουλημένες ηγεσίες ώστε να αποφευχθεί η πανευρωπαϊκή επανάσταση;
4 Δεκεμβρίου 2011 στις 11:07 μμ
Ανώνυμος
Κώστα πολύ φοβόμαστε πως είναι δυνατά όλα αυτά και άλλα χειρότερα.