Το κίνημα των Indignados της Ισπανίας, σαν έκφραση και σαν δυναμική, προβληματίζει ήδη τους Ελληνες. Η ανεργία, η ύφεση, η διαφθορά, η ανικανότητα των κυβερνώντων, το έλλειμμα δικαιοσύνης, υπάρχουν και εδώ, με την ίδια ή σφοδρότερη ένταση. Πώς αντιδρά εδώ η κοινωνία, πώς αντιδρά στην Ισπανία; Ο καθείς με τον τρόπο του και με την παράδοσή του.
Στη μεταφρανκική περίοδο, οι Ισπανοί δεν έχουν παράδοση άγριων απεργιών και συγκρουσιακών διαδηλώσεων, όπως οι γείτονες τους Γάλλοι και Ιταλοί. Μετά σαράντα χρόνια σιδηράς και σταθερής δικτατορίας, που επεβλήθη ύστερα από έναν τρομακτικό εμφύλιο, η ισπανική βασιλευομένη δημοκρατία διήγε βίο συγκρατημένο, ίσως και μελαγχολικό, με απόλυτη κυριαρχία ενός παντοδύναμου δικομματικού συστήματος. Αυτό το σύστημα, που οδήγησε τη χώρα σε βαθιά οικονομική και ηθική κρίση, αμφισβητείται τώρα από τις νεότερες γενιές, οι οποίες δεν έχουν αναμνήσεις δικτατορίας, φοβικά σύνδρομα και πολιτική μελαγχολία. Εξ ου και η αντίδραση των νεαρών Indignados είναι μεν σφοδρή, αλλά είναι αχρωμάτιστη κομματικά, είναι καθολική, και είναι δυναμική, αλλά όχι τυπικά βίαιη. Φαίνεται ότι Indignados δεν θεωρούν παράδοσή τους τη μοναχική βία των αυτονομιστικών κινημάτων, της ΕΤΑ λ.χ. Αντιθέτως, στις πλατείες φαίνεται να επανεμφανίζεται η παράδοση κοινοτισμού και αυτοδιεύθυνσης, από τον καιρό της δημοκρατίας του 1936.
Η δική μας παράδοση διεκδικήσεων είναι πιο συγκρουσιακή, πλησιέστερη στην ιταλική και γαλλική παράδοση. Δεν είναι καλύτερη ή χειρότερη, είναι ιστορικά άλλη. Αλλωστε και στις δύο διαφορετικές περιπτώσεις, την ισπανική και την ελληνική, το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης είναι κοινό: κρίση και χρεοκοπία. Το κίνημα των Indignados ωστόσο φέρνει την ισπανική κοινωνία σε συγχρονισμό με παρόμοιες εκδηλώσεις διεθνώς ― κυρίως με το άτυπο αιγυπτιακό κίνημα του κογκνιταριάτου, που οδήγησε στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά και με άλλα άτυπες κινήσεις στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, που αναζητούν εναγωνίως αναστήλωση των θεμελίων της δημοκρατίας: Ελευθερία και Δικαιοσύνη.
Το κοινό στοιχείο είναι παραδόξως καινοφανές: οι νέοι εξεγείρονται με παρόμοια αιτήματα και παρόμοιους τρόπους, τόσο στη φτωχή, τριτοκοσμική Αίγυπτο, όσο και στην ευρωπαϊκή, βιομηχανική Ισπανία. Ζητούν ηθική επανάσταση και αξιοπρεπή διαβίωση. Και οργανώνουν τα κινήματά τους αντιιεραρχικά, με εναλλαγές αντιπροσώπων, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με μέριμνα για αυτοοργάνωση και αυτάρκη επιμελητεία. Εφαρμόζουν στην πράξη, επιτόπου και ακαριαία, μορφές αυτοδιεύθυνσης, σκαρώνουν την κοινωνία της επαγγελίας. Εδώ και τώρα.
Από αυτή την αναδυόμενη παράδοση δυναμικής αλλά μη βίαιης διεκδίκησης θα βλαστήσουν πιθανότατα νέοι ηγέτες, νέες ιδέες, νέες προτάσεις οργάνωσης του δημόσιου χώρου, νέα νοηματοδότηση του κοινού καλού και του λαού, μια επανηθικοποίηση του βίου. Τα χρειαζόμαστε όλα επειγόντως.
91 κείμενα από 7
βλέμμα 
11 Σχόλια
Comments feed for this article
24 Μαΐου 2011 στις 8:44 πμ
rodia
Μπορεί να τα χρειαζόμαστε επειγόντως, αλλά άμα έχεις απέναντι τον (καλοδιαλεγμένο) μειλίχιο, που να πας, ωρέ Καραμήτρο;
(το β’ ενικο ειναι γενικής χρήσης, μπορεί να απευθυνεται και σε μένα)
24 Μαΐου 2011 στις 6:48 μμ
tamistas
Εννοείτε να αρκεστούμε να τα παρακολουθούμε και να τα αναλύουμε με την ίδια αυτάρκη κοινωνιολογική διάθεση, αυτά που χρειαζόμαστε και συμβαίνουν αλλού;
Ή να δώσουμε κανα ραντεβού σε καμιά πλατεία (χωρίς σημαίες, ταυτότητες του παρελθόντος, ύμνους και διαπιστευτήρια…);
24 Μαΐου 2011 στις 7:10 μμ
Ανώνυμος
Σωπάστε να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες. Κοιμούνται τον ύπνο του δίκαιου Σωκράτη.
Μια μερίδα κωνειάκι, συντρόφια;
24 Μαΐου 2011 στις 7:32 μμ
rodia
Μια απορία: Γιατί δεν τους δέρνουν αυτουνούς τους ισπανούς;
24 Μαΐου 2011 στις 9:45 μμ
Herr K.
γιατί έχουν περισσότερο αυτοσεβασμό συλλογικά μάλλον
24 Μαΐου 2011 στις 10:29 μμ
ινδιγνάδος
Χμ, δυο παρατηρήσεις μόνο προς το παρόν. Καταρχήν οι Ισπανοί τα τελευταία χρόνια του Φράνκο και τα πρώτα της δικής τους μεταπολίτευσης, ανέπτυξαν (όπως κι εδώ) ένα εξαιρετικά δυναμικό εργατικό κίνημα, με τη διαφορά ότι ήταν πολύ πιο αυτοοργανωμένο και πολύ πιο συγκρουσιακό απ’ το δικό μας, και περιλάμβανε ένα ευρύτατο (πάνω από 100.000 ενεργά μέλη) αναρχικό κίνημα.
Αρκετές πληροφορίες έχει εδώ: http://rioter.info/2009/10/07/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CF%89%CE%BD-%CE%B9/
Επίσης, οι Ισπανοί είχαν τη δική τους «μαρφίν» πολύ νωρίτερα (http://eagainst.com/articles/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B7-1978-%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-caso-scala/), μετά την οποία το κίνημα σιγά σιγά κλάταρε. Ας ελπίσουμε ότι δε θα συμβεί το ίδιο και εδώ.
Η πραγματικότητα είναι δηλαδή, ότι η κουλτούρα των αυτοοργανωμένων (πέρα από κόμματα-συνδικάτα-κοκ) αγώνων δεν είναι κάτι νέο στην Ισπανική πολιτική σκηνή, αλλά ήταν αρκετά διαδεδομένη ήδη απ’ το ’70.
Από κει και πέρα, συμφωνώ 100% ότι είμαστε 2 διαφορετικές περιπτώσεις, στην Ισπανία επίσης υπάρχει ακόμα ένα σχετικό κράτος πρόνοιας (νεανικά επιδόματα, επιδόματα στέγασης κλπ), και μια αρκετά λάιτ αστυνομική καταστολή (και όχι φυσικά κάποιο …πλεόνασμα αυτοσεβασμού). Στην Ελλάδα ο κόσμος λίγο-πολύ υποψιάζεται πως η αστυνομία θα μακελέψει ανάλογες κινητοποιήσεις, γι αυτό και εμφανίζεται άκρως διστακτικός και μουδιασμένος προς το παρόν.
24 Μαΐου 2011 στις 10:33 μμ
ινδιγνάδος
λάθος λινκ, με συγχωρείτε, αυτό είναι το σωστό για το κίνημα του ’70 στην Ισπανία: http://rioter.info/2009/10/31/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/
25 Μαΐου 2011 στις 8:30 πμ
Ανώνυμος
Αν το ύψιστο καθήκον του «δημοκράτη» είναι να υπακούει στους νόμους της «δημοκρατίας», γιατί δεν βγάζει η «δημοκρατική» κυβέρνησή μας έναν νόμο που να δημεύει τις τεράστιες περιουσίες των (ολιγότερων) πλουσίων ελλήνων (για το καλό των περισσοτέρων, πτωχών) και γιατί δεν υποχρεώνει τους πλούσιους που θα αντιδράσουν να πιουν το κώνειο; Οι δημοκράτες – πλούσιοι Έλληνες, απόγονοι και θαυμαστές του Σωκράτη, είμαστε «σίγουροι» πως θα προτιμήσουν να πιουν το κώνειο και να παραμείνουν στην ιστορία ως ήρωες που με χαρά θυσιάστηκαν για τη σωτηρία της πατρίδας τους, παρά να το σκάσουν στο εξωτερικό (ή να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι κάνουν ήδη) και να θεωρούνται έτσι αιωνίως τα ρεντίκολα της ιστορίας της Ανθρωπότητας!
Βέβαια, τώρα μόλις συνειδητοποιώ, πως η σοσιαλιστική κυβέρνησή μας, επειδή προφανώς αντιπαθεί τον πλούτο και τους πλούσιους, δεν επιθυμεί να ηρωοποιήσει αυτούς για το καλό της πατρίδας, αλλά μοιράζει δημοκρατικό κώνειο στους φτωχότερους, μια και αυτούς είναι που θέλει να βγάλει από την ιστορική αφάνεια!
Λέγεται μάλιστα πως το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη θα μετονομαστεί σε μνημείο του Άγνωστου Δανειολήπτη. Πως θα ξηλωθεί το μαρμάρινο ανάγλυφο μπροστά από τη βουλή και πως στη θέση του θα μπει το «υπερβατικό» σχέδιο του Μπήστικα, με τον ζητιάνο, που αναρτήθηκε στο «Μουζάκ της εσωστρέφειας». «Βλέπουμε» ήδη τον μελλοντικό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας (που θα είναι μια γριά τραβεστί ώστε να συμβολίζει ενεργώς το συλλογικό πάθος των Ελλήνων για τη συναίνεση) να καταθέτει χάρτινα, εικαστικά στεφάνια που θα φιλοτεχνούν παιδιά ορφανοτροφείων από σκουπίδια που θα μαζεύουν από γειτονιές πλουσίων. Τα παιδιά μετά θα εκτελούνται τελετουργικά μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, ενόσω η χορωδία της Βουλής (Τσίπρας, Αλέκα, Άδωνις, Γιώργος, Αντώνης) θα ψάλλουν συγκινητικά το «Τη υπερμάχω». Οι εθνικοί δημοσιογράφοι μας, θα χύνουν από εθνική υπερηφάνεια, αναμεταδίδοντας την εθνική γιορτή.
Έτσι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι έθνος είμαστε!
25 Μαΐου 2011 στις 9:17 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Από αυτή την αναδυόμενη παράδοση δυναμικής αλλά μη βίαιης διεκδίκησης θα βλαστήσουν πιθανότατα νέοι ηγέτες, νέες ιδέες, νέες προτάσεις οργάνωσης του δημόσιου χώρου, νέα νοηματοδότηση του κοινού καλού…»
Είναι το παραπάνω που μου δημιουργεί κάποια αισιοδοξία και με κάνει να πιστεύω πως τελικά κάτι καλύτερο ίσως προκύψει από αυτό το τεράστιο κίνημα διαμαρτυρίας στην Ισπανία.
Και αν επεκταθεί όλη αυτή η κατάσταση και σε άλλες* χώρες της Ευρώπης, είναι πλέον σίγουρο πως θα αποκτήσει μία πολύ ισχυρότερη δυναμική.
*Διαβάζω πως ανάλογες κινητοποιήσεις έχουν ηδη ξεκινήσει στην Γαλλία, και σε μικρότερο βαθμό και στην Πορτογαλλία.
25 Μαΐου 2011 στις 9:46 πμ
Ανώνυμος
Αν η Μέρκελ είναι αυτή τη στιγμή η κοκκινοσκουφίτσα της Ιστορίας που γυρνά αμέριμνη στο δάσος δρέποντας τόκους, οι Έλληνες, έχουμε κατασπαράξει κι έχουμε χωνέψει εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια τόσο τον λύκο, όσο και τον κυνηγό. Λήσταρχοι/παγανιστές που δημιουργήσαμε χιλιετίες πολιτισμών πριν τον κλασσικό, στο οποίο εναρμονίσαμε τον γρύπα, τον λέοντα, την κουκουβάγια, το φίδι, την Αθηνά, τους Κένταυρους, τις Μυκήνες, τις Κυκλάδες, τη γεωμετρική εποχή, την σβάστικα, τον Μίνωα, τη χρυσή τομή, τις οπτικές διορθώσεις, την καμπύλη της ευθείας, την ηθική-αισθητική. Οι ήρωές μας, ημίθεοι που αντιτάσσονταν στους θεούς-γονείς τους, τους μάχονταν, τους εξαπατούσαν και τους έκλεβαν για να δωρίζουν αμέριστα τα κλοπιμαία δώρα τους στους Ανθρώπους. Ο Δαναός Αδάμας (Αδάμαστος) ήρωας αποικίας των Δαναών κοντά στην πόλη της ΒαΒέλ (Βύβλου – Βίβλου – βιβλίου) έγινε ο Αδάμ. Η θαλάσσια αύρα κατά τη αναγέννηση της Αφροδίτης (και ταυτόχρονη ανανέωση της ιερής παρθενίας της), το Άγιο Πνεύμα που εμφυσήθηκε στον πρώτο Άνθρωπο. Η Ιερή Παρθένος Μαριάμ (θαλασσινή αλμύρα) γέννησε και τον Υιό του Ανθρώπου, τον Ιχθύ που κατατροπώνει τον Όφη-εαυτό του, για να κερδίσει την εύνοια/έρωτα της Μητρός.
Η κοκκινοσκουφίτσα, είναι αστείος μύθος.
25 Μαΐου 2011 στις 11:07 πμ
Ανώνυμος
Το ίδιο κινέζικο ιδεόγραμμα σημαίνει τόσο την «κρίση», όσο και την «ευκαιρία». Επειδή όμως η κρίση μας είναι τόσο τεχνητή, όσο τεχνητές είναι και οι αρχές μας, άρα και η ευκαιρία που μας δίνεται μέσω της κρίσεως, είναι μια τεχνητή ευκαιρία. Ψέμα, δηλαδή, ενδέχεται κατά πάσα πιθανότητα να είναι και το όποιο ανατρεπτικό του υπάρχοντος, οραματικό καθεστώς.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι Ισπανοί διαδηλωτές, τα ξυπνητήρια συνθήματά τους προς τους Έλληνες, ας δουν τι θα κάνουν με τον ύπνο του δικού τους «δικαίου» και ας μην θεμελιώνουν τον αγώνα τους σε συνθήματα τύπου αρένας. Αν επιτύχουν, θα τους μιμηθούμε και θα τους ακολουθήσουμε ως δεύτεροι. Είμαστε χορτάτοι εξάλλου από πρωτοπορίες.
Φωνάζουν, όμως, για να ενταχθούν ξανά σε ένα σύστημα βασιλείας, του οποίου γίνανε «έξαφνα» οι παρίες ή φωνάζουν για να ανατραπεί το ίδιο το σύστημα και να μην έχουνε πλέον βασιλιάδες; Ποιο είναι το όραμά τους; Η παραγωγή νέων ηγετών/ηγετικών ελίτ της κοινωνίας/βασιλείας του «εγώ» ή η Ανθρωπότητα της αντί-εξουσιαστικής και αντί-ηγετικής γνώσης και ελευθερίας;