Οι καπνιστές, εξόριστοι στο προαύλιο, ανακαλύπτουν το γλυκό φως του αττικού δειλινού. Ο ήλιος γέρνει πιο νωρίς, καθώς οδεύει προς τη φθινοπωρινή ισημερία, θερμά χρώματα αστράφτουν στους υαλοπίνακες, μενεξελιά, ιώδη, έως τα μπλε της νυκτός.
Αυτό το φως ήταν πάντα παρόν, εθέρμαινε τις ψυχές, ξάνοιγε τη διάθεση. Για μήνες πολλούς, αυτό το σκληρό έτος 2010, δεν το βλέπαμε. Σοκ, κατάπληξη, φόβος, απογοήτευση, απαισιοδοξία, όριζαν τη συμπεριφορά μας. Κατήφεια και σκοτεινιά· τα ιώδη του αττικού δειλινού είχαν προσώρας ηττηθεί. Να όμως, που το φως νικάει και πάλι· έστω προσωρινά ανακόπτει την επέλαση του σκότους, της απαισιοδοξίας και της ηττοπάθειας.
Η κρίση πυροδότησε εκρήξεις απαισιοδοξίας και κασσανδρικών προβλέψεων. Ενίσχυσε επίσης μια προϋπάρχουσα τάση αυτοϋποτίμησης, αυτολοιδωρίας και αυτοοικτιρμού. Υπερεθνικιστές και μεταμοντέρνοι αριστεροί, νεοφιλελεύθεροι τεχνοκράτες και εξυπνάκηδες καφενείων, συνέκλιναν μαγικά στη διαρκή μαστίγωση του ποταπού Ελληνα, του οκνηρού, του διεφθαρμένου, του κρατικοδίαιτου, του ημιμαθούς, του οθωμανού, του σοβιετικού, του νεόπλουτου. Αξιος της χαλεπής του τύχης ο Ελληνας, του πρέπει η επιτροπεία και η υποδούλωση…
Στερεοτυπικός, ηθικολογικός, απόλυτος, κενός, ο λόγος αυτός γενικεύει, ισοπεδώνει και απαξιώνει· λόγος εντούτοις που βρίσκει απήχηση σε ένα πλήθος φοβισμένο, έτοιμο να πέσει στη μνησικακία, έτοιμο να σκεδάσει την ευθύνη μακριά από τον εαυτό του, στους άλλους. Ακόμη κι αν αυτοί οι άλλοι, οι Ελληνες, τον περιέχουν; Μα ναι, αυτός που καταφέρεται εναντίον του μίζερου ρωμέικου,ασφαλώς δεν είναι σαν κι αυτούς τους βδελυρούς ρωμιούς, εξαιρείται· από τον άμβωνα της εύκολης, μεγαληγορικής γκρίνιας του, ο νάρκισσος προφήτης κεραυνώνει όλους τους άλλους, πλην του ιδίου· ηδονίζεται με τη μνησικακία που διαχέει, με τη μνησικακία που τον διαποτίζει, με τη μνησικακία που τον κατατρώει εντέλει.
Ναι, η τέτοια υποτίμηση καταντά ίδια με την υπεραναπλήρωση: και οι δύο μηχανισμοί, από διαφορετικούς δρόμους, οδηγούν προς έναν πρωταθλητισμό απώλειας του πραγματικού. Ο μεν υποτιμά το γένος του, την κοινωνία όλη, κασσανδρικός διδάχος και υπέρτερος, για να μείνει ό ίδιος στον αφρό, εκτός κρίσεως, εφόσον όλοι είναι υπερμίζεροι, υπερκακομοίρηδες, έρμαια γονιδιακής τύχης χαλεπής. Ο δε πλειοδοτεί σε μυθικές αρετές και ιδιότητες, λαού μονίμων υπερηρώων και ελληνολεβέντηδων, χρισμένων με μύρα και υπέρτερα γονίδια. Και στις δύο περιπτώσεις ο κόσμος είναι φτωχός: είτε φως είτε σκοτάδι.
Νά όμως που το δειλινό στην Αττική μάς υπενθυμίζει τον πλούτο του ενδιάμεσου χώρου, της άπειρης παλέτας, των αισθημάτων που δεν στομώνονται, της συνείδησης που δεν ποδηγετείται από ηθικολογίες και μνησικακία. Η ελληνική κατάσταση σήμερα είναι σαν την αττική αμφιλύκη: φως και σκοτάδι, αρετές και ελαττώματα, αδυναμίες και υπερβάσεις, πραγματισμός και ελπίδα.
Ναι, οι Ελληνες δεν είναι ήρωες, δεν είναι υπερπροικισμένοι, δεν κατάγονται από Νεφελίμ και Ελοχίμ. Μα και όχι, δεν είναι ραγιάδες, άξεστοι, οκνοί, αναξιόπιστοι, διεφθαρμένοι. Οι δύο ακραίες προσεγγίσεις ανιχνεύονται σε πολλές στιγμές του νεοελληνικού ιστορικού βίου· είναι οι ξενόφοβοι και οι ξενόδουλοι, έτοιμοι οι μεν να κλειστούν στην ψευδοαυτάρκεια και στην αυταρέσκεια, οι δε να δοθούν σύσσωμοι στην εθελοδουλεία και στην υποταγή.
Και οι δύο προσεγγίσεις είναι βουτηγμένες μες στην ίδια βλακεία, και οι δύο οδηγούν στην ετερονομία και την ανελευθερία· και οι δύο τάσεις αναμετρούμενες μεταξύ τους, οδήγησαν σταθερά στον διχασμό και στον εμφύλιο, σε καταστροφές.
Να όμως που μες στην αμφιλύκη του ταραγμένου καιρού, πίσω και υπεράνω των επίορκων, των κλεφτών και των φοροφυγάδων, βλέπουμε τόσους πολλούς εκλεκτούς Ελληνες, στέρεους, ριζωμένους στη ζωή, λάτρεις της ζωής, θεράποντες του υψηλού, βαθείς γνώστες του πραγματικού, διακεκριμένους διεθνώς, και άλλους πολύ περισσότερους, άσημους μα εξίσου σημαντικούς. Βλέπουμε σκέψη, λογιοσύνη, επιστήμη, τέχνη να γεννιούνται διαρκώς, από ώριμους στοχαστές και νεότερους τεχνίτες. Ποιος τους γνωρίζει; Ποιος τους τιμά; Ποιος εμπνέεται από το ζωντανό τους παράδειγμα; Δεν είναι άγνωστοι στον τομέα τους, κάθε άλλο· είναι άγνωστοι όμως στο ευρύ κοινό, αυτό που χλευάζεται και μαστιγώνεται από παλαιές και μεταμοντέρνες κασσάνδρες.
Κι όμως, ο ευάριθμος ελληνισμός, ο δοκιμαζόμενος και λοιδωρούμενος σήμερα, έχει σπουδαία πρόσωπα να επιδείξει: Μαθηματικούς, φυσικούς, βιολόγους, γιατρούς, ιστορικούς, αρχαιολόγους διεθνούς ακτινοβολίας, που τιμούν την καταγωγή τους και επιστρέφουν στην πατρίδα τους γνώση και μαθητές· στο Κέμπριτζ, την Οξφόρδη, το CalTech, το Μπέρκλεϊ, το UCLA, το MIT, το Πρίνστον, την Ecole Normale Superieure, το CERN, την Χαϊδελβέργη, τη Ζυρίχη, την Κρήτη, την Αθήνα. Σε νοσοκομεία, εργαστήρια, σπουδαστήρια, αμφιθέατρα, βιβλιοθήκες, διοικήσεις μεγάλων επιχειρήσεων, διαπρέπουν αθόρυβοι σπουδαίοι Ελληνες, προερχόμενοι από αυτό τον λαό των λοιδωρούμενων ρωμιών, των γραικύλων, των βαλκάνιων και οθωμανών.
Οι άνθρωποι είναι το φως. Αυτό μας κληροδότησαν αρχαίοι διδάχοι, δημιουργοί του θαύματος της δημοκρατικής πολιτείας, κάτω από το ίδιο αττικό και ελλαδικό φως, στην ίδια αμφιλύκη μεταξύ υψηλού και φρικτού, μεταξύ λάμψης και πτώσης. Η παρούσα κατάσταση είναι ασφαλώς μια καμπή, μια παύση, ενδεχομένως παρακμή· εντούτοις μέσα της πάλλουν σπουδαίοι άνθρωποι, που ήταν ίδιοι και πριν από την κρίση, θα είναι ίδιοι και καλύτεροι και μετά την κρίση. Αυτοί, δηλαδή εμείς, θα περάσουμε από το λυκόφως στο λυκαυγές.
40 Σχόλια
Comments feed for this article
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:27 μμ
contralegem
Ναι, ο αττικός ουρανός. Και το Σούνιο, και ο Όλυμπος και η Επίδαυρος. Το οτι ζούμε εδώ κάνει διαφορά.
Και κάτι ακόμα όμως: η γλώσσα. Δεν καταγόμαστε από Νεφελίμ και Ελλοχίμ, αλλά έχουμε το ασύγκριτο προνόμιο να μιλάμε ελληνικά. Να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα που όρισε τη δυτική και τη παγκόσμια σκέψη. Να ανταλλάσουμε τα επιχειρήματά μας με τις λέξεις πάνω στις οποίες χτίστηκε η φιλοσοφία και η επιστήμη. Να ακούμε τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους χρήσιμοποιώντας λέξεις ίδιες μ’ αυτές που γράφτηκε η Ιλιάδα. Να λέμε «θάλασσα» και η λέξη αυτή να έχει το βάρος που της έδωσε η χρήση πάνω από 4.000 χρόνων.
Δεν χρειάζεται κανείς τον Wittgenstein για να καταλάβει για πόσο σημαντικό πράγμα μιλάμε… Άρκει να σκεφτεί οτι ο γιατρός που σπουδάζει στο UCLA λέει haematology και καταλαβαίνει τι λέει. Και ο νομικός στο Κέμπριτζ λέει hermeneutics και καταλαβαίνει τι λέει. Δεν παπαγαλίζουν – καταλαβαίνουν.
Αν αυτό μας κάνει ξεχωριστούς; Ναι, πιστεύω μας κάνει. Δεν χρειάζονται πολύπλοκες γενεολογίες και θεεικές καταγωγές για να νιώσει κανείς περήφανος που ζει σ’ αυτόν εδώ. Άρκει ο τόπος και η γλώσσα. – Και σε ένα χρόνο που ο κόσμος έχει έρθει τόσο κοντά, είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάτι τόσο σημαντικό να είσαι περήφανος…
(Σκέφτομαι τωρα, πόσο λίγοι μας έπεσαν αυτοί που αποφάσιζαν και αποφασίζουν για τον αυτόν τον τόπο και τη γλώσσα.
Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί καν να την μιλήσει.)
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 7:51 μμ
contralegem
Διευκρίνηση: εννοώ ο Έλληνας γιατρός στο UCLA, o Έλληνας νομικός στο Κέμπριτζ (σε αναφορά στο κύριο άρθρο…).
20 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:08 πμ
gritz
Τα έχει ψάξει αυτά, μεταξύ άλλων, ο Hölderlin διακόσια χρόνια πρίν. Και λίγο μετά ο Διονύσιος Σολωμός. Στο τέλος, όσο γοητευόταν από το Ελληνικό παρελθόν, τόσο απογοητευόταν από το νεοελληνικό παρόν.
Αλλά πόσοι νεοέλληνες έχουν διαβάσει τον «Υπερίωνα»‘;
Άλλωστε, ενώ ο μεν πρωθυπουργός «δεν μπορεί να την μιλήσει», ο δε πρώην πρωθυπουργός την μιλούσε «καλύτερα» (έστω και ολίγον ξύλινα), είδαμε, είδαμε. Αλλά μάλλον δεν μάθαμε.
20 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:32 μμ
gritz
Θέλω να πώ, στον κοινωνικό μας τρόπο ύπαρξης, υπάρχει πρόβλημα συγκρότησης, νοοτροπιών, τρόπων σκέψης και ήθους, τουτέστι περιεχομένου. Το «πλαίσιο», δηλαδή η γλώσσα και ο τόπος, ελάχιστα σχετίζονται με αυτά.
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:39 μμ
Ανώνυμος
Κείμενο ποιητικό, που δεν αποκλείει οντολογικές περιπτώσεις, αλλά που επιχειρεί να λούσει στο αισθητικό αττικό φως άπαντα τα όντα και να θεραπεύσει τον όποιο πόνο τους.
…Βέβαια, το «θαύμα» της δημοκρατίας, δεν κράτησε και τόσο πολύ… μια και θεωρούσε φυσική, νόμιμη και θεάρεστη τη δουλεία και απέκλειε τις γυναίκες ως υποδεέστερα όντα τα οποία αποδεχόταν ως αναγκαία μόνο για την αναπαραγωγή. Οι άνδρες, ακόμα και αν λογίζονται ως θεοί, δεν μπορούν να γεννήσουν μόνοι τους αρσενικούς υιούς αλλά συνήθως ή βιάζουν ό,τι περνάει από μπροστά τους (όπως ο Δίας, ο Απόλλων και άλλοι θεοί) ή «επιλέγουν», δίχως να την ρωτήσουν, την εκλεκτή γυναίκα/μήτρα που θα ωοτοκήσει το θείο σπέρμα τους, όπως ο σουλτάνος, διαλέγει την καλύτερη του χαρεμιού του. Γι’ αυτό, κατά κανόνα, η πεμπτουσία της θεολογικής/ιδεαλιστικής ομοφυλοφιλίας του κυρίαρχου αρσενικού, στρέφεται κατά της βλάσφημης φύσης, των πρόστυχων γυναικών και της δαιμονικής ελευθερίας και αποκλείει από την «ιδανική πολιτεία» την ελεύθερη ποίηση «ειδώλων», επιβάλλοντας τη μεταφυσική των νοητών νόμων (ή των νοητών εικαστικών φόντων, που είναι συνήθως επιχρυσωμένα, μια και «συμβολίζουν» το αιώνιο νοητό φως το οποίο δεν δημιουργεί βλάσφημες σκιές).
Επίσης, το να «διαπρέπει» κανείς διεθνώς, τοπικώς ή ιστορικώς, «εκμαιεύοντας» το χειροκρότημα από σύγχρονες ή μελλοντικές γενιές, δεν νομίζουμε πως αποτελεί αποκλειστικά και μόνο εχέγγυο «ανιδιοτελούς αξίας».
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 2:30 μμ
anonymous
Σας εκτιμώ πολύ αλλά μάλλον δε δουλεύετε για το δημόσιο.
Eλάχιστοι συνάδελφοί μου στη δημόσια εκπαίδευση έχουν ασχοληθεί με την πολιτικο-οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα παρ’ όλες τις περικοπές. Oι μισοί χαμογελούν και δεν πιστεύουν στα χειρότερα καθότι έχουν το «κομπόδεμά» τους και οι υπόλοιποι ακόμη ανήκουν στους πελατειακούς τύπους, απόδειξη οι χιλιάδες αποσπάσεις και φέτος. Σ’ αυτούς φαίνεται αδιανόητο να καταρρεύσει το σύστημα, άλλωστε, ποιος ηγεμόνας φαντάστηκε την ήττα του;
Το πρόβλημα του Έλληνα είναι πάνω απ’ όλα το βόλεμα και η επίδειξη, τα οποία δεν πρόκειται να ξεπεράσει χωρίς καλή παιδεία… αλλά για ποια παιδεία μιλάμε, όταν δεν μπορεί να μάθει τα παιδιά να σκέφτονται;
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 2:35 μμ
anonymous
στα παιδιά
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 7:30 μμ
Is Is
contralegem, sorry alla oi ksenoi den gnwrizoun kala Ellinika. Ya paradeigma, h leksh ‘economia’ (h’ economy) sta agglika simainei ena pragma enw sta ellhnika dyo (kai apotamieush kai… eksoda), enai pio suntheti stin glwssa mas diladh h ermhneia. Allwste oi ksenoi den katanooun oti oi ellinikes lekseis einai synthetes apo mikroteres to opoio afairei megalo meros tis opoias xaras tou na xrisimopoieis ellinika (etymologia).
Kai siga ta Ellinika (eidika ta moderna) pou einai logos ya yperoxh perhfania. Sto thema tis synthesis leksewn (tis zwntanis dimiourgikotitas!) h germanikh glwssa dinei ta resta… enw kai ta agglika ta opoia einai h mhtrikh tou prothipourgou mas, einai varvarogermaniko eidos sovara emploutismeno apo arxaia ellhnika kai latinika. An auta ta milaei aptaista ws mhtrikh o Prothipourgos tote ean den milaei ta Neoellhnakia kai toso kala den m’endiaferei, alloste Neo-Ellhnikh einai mia akathoristh ypothesh an skefteis oti katagetai apo ena sunothileuma dialektwn, tin dimotikh, tin katharevousa kai ton entono emploutismo apo tin tourkikh kai tin vlaxo-rwmaneikh.
19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:49 μμ
Is Is
@contral
Thanks a lot ya tin dieukrinhsh. Wstwso ypopteuomai oti to gegonos oti anafereste a)sto post b)se Ellines tis anglofonis ‘paroikias’ den eksoudeterwnei plirws osa eipa :P
20 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:19 πμ
Λεωνίδας
Περιγράφετε καίρια τον τύπο που υποτιμά την κοινωνία μας.
Λίγο λειψή η περιγραφή για τον άλλον τύπο. Αυτόν που βασίζεται στην υπεραναπλήρωση. Ο τελευταίος δεν εκφράζεται με αναφορές στα νεφελίμ ή στα υπέρτερα γονίδια. Εκτός αν παρακολουθεί κανείς περιθωριακά τηλεοπτικά κανάλια.
Μάλλον θα πρέπει να τον αναζητήσετε σε ανθρώπους που εξέφραζαν, πολυμερώς και πολυτρόπως, την «ισχυρή Ελλάδα», την ανοιχτή και κοσμοπολίτικη που η φαινομενική με την Ευρώπη ομοιότητα γεννούσε ποικίλες ιδεολογικές αυταπάτες.
Ίσως να υπάρχει και μιά μερίδα ανθρώπων που συμμερίζεται την περιφρόνηση των πρώτων. Όχι για το ρωμέικο όμως αλλά για τις πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές ελίτ που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο για τρείς δεκαετίες.
21 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:14 μμ
Ιστολόγα
«Ναι, οι Ελληνες δεν είναι ήρωες, δεν είναι υπερπροικισμένοι, δεν κατάγονται από Νεφελίμ και Ελοχίμ.»
Από τους Ελοχίμ προερχόμαστε, είναι ολόκληρη ιστορία. Ρωτήστε και κανέναν θεολόγο…
21 Σεπτεμβρίου 2010 στις 9:55 μμ
Ανώνυμος
«Ρωτήστε και κανέναν θεολόγο…»
Σαν να λέμε: «Ρωτήστε και κανέναν γιατρό»
Ρωτώντας πας στην πόλη… ή στο «εμείς»
που λέγαμε…
Και αν μάλιστα ρωτήσουμε και τις πνευματικές ελιτ που ευαγγελιζόμαστε κατά καιρούς… από την πόλη θα έρθουμε και στην κορφή κανέλα…
21 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:07 μμ
Ανώνυμος
«Αυτοί, δηλαδή εμείς, θα περάσουμε από το λυκόφως στο λυκαυγές».
Μάλλον θα περάσουμε από το λυκανθρώπως… στο λύκε λύκε είσαι εδώ;
21 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:15 μμ
Ανώνυμος
Είναι επιστημονικώς τεκμηριωμένο πως οι ανθρωποφαγικές τελετές της προϊστορικής θρησκείας, κόστιζαν σε αγριότητα, θύματα, ηθικήν απώλεια, και δυστυχία, περισσότερο απ’ όσο κοστίζει η υπακοή στους δημοκρατικούς νόμους της οικονομίας;
22 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:36 πμ
Ιστολόγα
Σαν να λέμε: “Ρωτήστε και κανέναν γιατρό”
Ωραία το έθεσες! Ρώτα ωστόσο ΚΑΙ τις «πνευματικές ελίτ», πάντως μην μένεις κριτής από μακριά, τη μια να περιφρονείς τα πρόσωπα και τον χαρακτήρα και την άλλη να απολυτοποιείς και να γενικεύεις…
Ερευνάτε τας γραφάς, είναι η προτροπή. Ρώτα και ερεύνα, βλέπεις μήπως άλλον τρόπο, ώστε να μάθεις την αλήθεια και τί συμβαίνει;
22 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:14 μμ
Ανώνυμος
Ρωτάω τις βελανιδιές, τις άρκτους που αργά περιστρέφονται, τους γαλαξίες, το ρυάκι, τα ζωύφια …και μου απαντούν με μεγάλη σαφήνεια πως δεν γνωρίζουν καμία αλήθεια και ωστόσο συνεχίζουν τον αιώνιο στροβιλισμό τους, και θα τον συνεχίζουν και επί των ερειπίων του ηθικού, νομίμου και βραχέως «πολιτισμού» μας.
22 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:19 μμ
Ανώνυμος
Αν δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, ρώτα τα για να μάθεις…
22 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:47 μμ
Ανώνυμος
Τα πρόσωπα δεν τα περιφρονώ όταν τα αντικρύζω. Στον όποιο λόγο είμαι ελεύθερος να εκφράζω αντίλογο όπως και ελεύθερος να δέχομαι αντίλογο. Δεν ασκώ βία με γραπτούς ή άφραφους νόμους, με απειλές, τιμωρίες, κολάσεις και καθαρτήρια. Αυτοί που περιφρονούν τα πρόσωπα είναι μάλλον όσοι θεωρούν βλασφημία το να τα ποιείς ποιητικά και λάτρευτικά είδωλα/πρόσωπα και δέχονται ως αληθείς μόνο τις λατρευτικές «νοητές» – όπως ισχυρίζονται – εικόνες του δικού τους δόγματος, βαφτίζοντας όλες τις άλλες εικόνες «ψευδαισθητικές».Ωστόσο, μου αρέσουν οι εικόνες που σκαρώνουν και μπορώ να τις λατρέψω κι εγώ επειδή τους κατανοώ. Εκείνοι, μάλλον, αρνούνται να κατανοήσουν απριόρι τις όποιες εικόνες πλην των νομίμων εικόνων του δόγματός τους, όπως τις ρηματικές εικόνες/μύθους
της πολυδιάστατης ελεύθερης βούλησης και προσπαθούν να επιβάλλουν μονοσήμαντες/μοναδικές αλήθειες.
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 11:06 πμ
Ιστολόγα
Τα πρόσωπα δεν τα περιφρονώ όταν τα αντικρύζω.
Αυτούς που είναι στο δίκτυο τους περιφρονείς επειδή δεν τους αντικρύζεις;…
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:08 μμ
Ανώνυμος
Όχι. Εκτός αν το να σε διαβάζω και να κάθομαι να σκέφτομαι για να βρω τι να σου γράψω, προκειμένου να επικοινωνήσω ελεύθερα, άφοβα και ειλικρινά μαζί σου, το εκλαμβάνεις ως περιφρόνηση…
Αν ωστόσο άφησα να εννοηθεί οτι σε περιφρονώ ως πρόσωπο σου ζητώ συγγνώμη.
Απλώς ήθελα να φωτήσω κάποιο κοινό σε όλους μας διανοητικό ζήτημα που πιστεύω πως δυσκολεύει την ελεύθερη επικοινωνία μας – και πιστεύω πως τέτοιο ζήτημα είναι το να είμαστε αναγκασμένοι διαρκώς να ρωτάμε «πάντα» τους όποιους ειδικούς, δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει πως αποκλείω από την όποια συζήτηση την όποια γνώμη τους, όταν δεν προσπαθεί να επιβάλλεται αλλά αρθρώνεται ως ισάξια με τη δική σου ή τη δική μου γνώμη, ανεξαρτήτως των τίτλων του καθενός μας…
Δεν περιφρονώ ούτε καν τα πρόσωπα των «ειδικών». Στους τίτλους τους όμως, βάσει των οποίων θεωρούν «φυσικό» το να επιβάλλουν τη γνώμη τους, ως εγκυρότερη της δικής σου ή της δικής μου, νομίζω πως δύναμαι κάλλιστα να τους περιφρονώ. Εξάλλου, περιφρονώ και τους δικούς μου τίτλους, μια και δεν γράφω εδώ επικαλούμενος τις σπουδές, τα διπλώματα ή την όποια κοινωνική μου θέση, αλλά εξ ονόματος της ελεύθερης και ανώνυμης βούλησής μου.
22 Σεπτεμβρίου 2010 στις 4:05 μμ
Ανώνυμος
Τέλος… δεν αμφισβητώ οτι καταγόμαστε ΚΑΙ από τους Ελοχίμ… δίχως να χρειάζεται να ρωτήσω κανέναν… Έχω πίστη, δε χρειάζομαι διαβεβαιώσεις.
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 7:59 μμ
Ιστολόγα
Πάντα θα ζητάμε γνώμη από τους ειδικούς γιατί ΠΑΝΤΑ υπάρχουν κάποιοι πιο ειδικοί και περισσότερο γνώστες από εμάς. Και όταν λέμε «ειδικοί» εννοούμε ειδικοί. Γιατί αυτοί που υπονοείς ότι ξέφυγαν, δεν λέγονται πια ειδικοί, αλλά ψώνια, κολλημένοι, κουλτούρα να φύγουμε ή ότι άλλο τέλος πάντων.
Μιας και είσαι όμως τόσο φιλελεύθερος στο πνεύμα κάνε έναν κόπο και διάβασε τις λίγες φράσεις του ιστολογίου μου. Προσπάθησε να μεταφράσεις. Είμαι 100% βέβαιη ότι θα ζητήσεις από δισταγμό τη γνώμη ενός ειδικού, σ’ ένα θέμα που ακόμα και οι ειδικοί τα χάνουν…
:)
22 Σεπτεμβρίου 2010 στις 4:24 μμ
Ανώνυμος
Σκέψου ωστόσο, αλλά περισσότερο πίστεψε, πως αν ο Χριστός μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή ζητιάνου, αρρώστου ή καταδικασμένου ληστή, μπορεί να φανεί και ως «ανώνυμος» ιστολόγος σε σένα ή «ιστολόγα» σε μένα.
23 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:20 πμ
no frost
Σαν πολλοί Χριστοί να μαζεύτηκαν εδωπέρα..Κανένας Σατανάς;
23 Σεπτεμβρίου 2010 στις 2:58 μμ
Ανώνυμος
Γύρνα το νόμισμα από την άλλη no frost και θα δεις ο,τι επιθυμείς…:)
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 11:08 πμ
Ιστολόγα
Κακομελέτα κι έρχεται…
23 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:07 μμ
Γκιώνης
contralegem
. λές : » … να νιώσει κανείς περήφανος που ζει σ’ αυτόν εδώ. Άρκει ο τόπος και η γλώσσα.»
. Μα τον τόπο τον βιάζουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα ! ΕΜΕΙΣ ! Για δέκα τετραγωνικά μέτρα ! Για να κάνουμε παράνομα περιουσία ! ΕΜΕΙΣ ! Ούτε οι πολιτικοί, ούτε η Τρόικα ! Δες την Μύκονο, την Ρόδο, τηνΣκιάθο, την Χαλκιδική, την Θεσσαλονίκη, την Καστοριά, την Ολυμπία ! ΔΕΝ αρκεί λοιπόν, ο Τόπος !
. Μα την γλώσσα την χρησιμοποιούμε όχι για να φανερώσουμε την αλήθεια τών πραγμάτων όπως κάποτε, αλλά για να την αποκρύψουμε ! Ο υπερφίαλος Ρουσσόπουλος και οο θλιβεροί Παυλόπουλος και Αντώναρος ήταν το αποκορύφωμα αυτής της τακτικής ! Άρα δεν φτάνει ούτε η γλώσσα !
. Ψάξε αλλού να βρείς από πού πρέπει να πιαστούμε, σε τί πρέπει να στηριχτούμε για να ξανασηκωθούμε όρθιοι !
. Ο κάποτε «καταλληλότερος», μιλούσε καλά την Ελληνική ( για κάποιους παλαιότερα το ίδιο ίσχυε και για τον Παπαδόπουλο ! ! ). Είναι στα βασικά αξιοκρατικά σου κριτήρια ; Να πιστέψω οτι τον αναπολείς με νοσταλγία ;
κ. Ξυδάκη πιστεύω οτι μου δίνεται η άδεια να το μοιραστώ με τους φίλους μου στο Fb. Ευχαριστώ ……
23 Σεπτεμβρίου 2010 στις 6:36 μμ
contralegem
Aπό τη σημασία της ελληνικής γλώσσας συνάγεται νοσταλγία για τον Παπαδόπουλο; Κάπου εχώ χάσει το επιχείρημα μάλλον…
Εν πάση περιπτώσει, το σχόλιό μου αφορούσε το νόημα του να ζει κανείς σ’ αυτόν τον τόπο και να μιλάει αυτή τη γλώσσα. Τα θεωρώ και τα δυο σημαντικά προσόντα. Σε μια εποχή που δίπλα σου μπορεί να κάθεται στη δουλειά ένας Γάλλος, ένας Άγγλος ή ένας Ασιάτης, το να εισαι Έλληνας κάνει ακόμα διαφορα.
Το οτι η διοίκηση του τόπου αυτού (αλλά και της γλώσσας αν θέλετε) δεν είναι λόγος υπερηφανίας, είναι προφανές – αλλά αυτό ούτε τον τόπο καταργεί, ούτε τη γλώσσα. Είναι απλώς λόγος να αλλάξει η διοίκηση…
(Το να κατέχει ικανοποιητικά την ελληνική προφανώς δεν είναι αρκετό για ένα πρωθυπουργο. Είναι όμως κατά τη γνώμη μου απαραίτητο. Είναι ένα minimum το να μπορεί ο ανθρωπος που είναι επικεφαλής της χώρας να συντάξει σωστα μια πρόταση και να μπορεί να χρησιμοποίησει τα άρθρα των λεξεων.)
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:47 πμ
gritz
Words, words…
(between the lines of age – Neil Young)
Γεράσαμε, ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια. Τους πολιτικούς δεν τους θέλουμε για να εκφωνούν ωραία επί σκηνής σε προεκλογική περίοδο την Ελληνική μετάφραση του ‘Αμλετ ή του Λήρ.
Για να πώ όμως τη γνώμη μου επί του προκειμένου, τα ξύλινα «ΚΝίτικα Ελληνικά» του Καραμανλή του Β’, σαφώς δεν ήταν καλύτερα από τα «μεταναστευτικά» του Παπανδρέου του Γ’. Και δεν είναι ειρωνικό, υπήρξα μετανάστης (άν και όχι ΚΝιτοΔΑΠίτης.
Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος μεταπολιτευτικός πρωθυπουργός που μιλούσε ρέουσα, στοιχειωδώς Τριανταφυλλιδική νεοελληνική ήταν ο Ξενοφών Ζολώτας.
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:12 μμ
contralegem
Τα ελληνικά, όπως και όλες οι γλώσσες έχουν μόνο ένα στόχο¨την επικοινωνία των χρηστών της.
Όταν ο ένας χρήστης λέει: «το να κατέχει ικανοποιητικά την ελληνική προφανώς δεν είναι αρκετό για ένα πρωθυπουργο» και ο άλλος: «τους πολιτικούς δεν τους θέλουμε για να εκφωνούν ωραία επί σκηνής σε προεκλογική περίοδο την Ελληνική μετάφραση του ‘Αμλετ ή του Λήρ» και δεν μπορούν να διαπιστώσουν οτι υπάρχει συμφωνία, έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας.
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:16 μμ
Ανώνυμος
Και ο Ευάγγελος Βενιζέλος μιλά καλά τα Ελληνικά, αλλά ο πολιτικός κόσμος της χώρας, εντός και εκτός ΠαΣοΚ (πλην των ψηφοφόρων του Βενιζέλου) θεώρησαν ως καλύτερο αρχηγό (ή αντίπαλο) τον Γιωργάκη (όπως τον έλεγαν και τον λένε). Ας τον φάνε τώρα στη μάπα (αφού είναι και εύκολος…). Εγώ είμαι με τον Γιώργο και τον Βαγγέλη (που είναι τώρα φίλοι). Το ευχαριστιέμαι…
24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 8:57 μμ
gritz
Σε τελευταία ανάλυση όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από πολιτικά στερεότυπα: The language does not matter.
Το «δεξιό» στερεότυπο: «Ο Γ. Παπανδρέου που δεν μιλά καλά Ελληνικά επειδή η οικογενειακή καταγωγή του….», και εις άλλα με υγείαν. Ενώ οι «καθαρόαιμοι δικοί μας»…
Το «Πασοκικό – λαικοδεξιό» στερεότυπο: «Ο Κ. Μητσοτάκης και όλοι οι συγγενείς του μέχρι 4ου βαθμού διαρκώς αποστατούν, και δεν είναι τυχαίο, κατάγονται από την Τρανσυλβανία». Σώγαμπροι ήταν, και στο ένα και στο άλλο κόμμα, τι περιμένεις.
Το «αντικομμουνιστικό» στερεότυπο: «Ο Χ. Φλωράκης είχε στο κελλάρι του σπιτιού του ολόκληρα φορτία από κονσερβοκούτια». Χωρίς θανάσιμο εχθρό, εμείς θα χανόμασταν.
Το «κνίτικο» και «συνιστωσιακό» στερεότυπο: «Ο Κ. Κύρκος είναι ο Νέστορας της αστικής τάξης». Ο χειρότερος «προδοτης» είναι αυτός που μου μοιάζει.
Και λοιπά πολλά παρόμοια. Μας έφαγαν τα πολιτικά στερεότυπα. Έχουμε ένα ολικά αποτυχημένο πολιτικό σύστημα, και το κυριότερο, είμαστε μια κοινωνία πολιτών – πυραμίδα, με την Αποτυχημένη αυτή Πολιτεία ως επιστέγασμα. Αλλά για όλα σταίει το σημαιάκι στην κορυφή της πυραμίδας και τα ανορθόγραφα γράμματά του.
25 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:52 πμ
no frost
Nαι έτσι είναι. Γιατί πίσω απο το στερεότυπο κρύβεται η προκατάληψη καί πίσω απο αυτήν η «ηδονή» του μικρού ανθρώπου να προσάψει στους άλλους τον κρυφό,σαδιστικό φασισμό που ο ίδιος έχει..Να τον προβάλλει πάνω τους. Οι άλλοι είναι η κόλαση, όπως λαθεμένα πίστευε και διακόνιζε ο Σάρτρ..εκτός κι αν τόλεγε ειρωνικά, αλλά δεν τον έχω για τόσο ευφυή..άλλωστε ούτε μια γυναίκα, την Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν στάθηκε ικανός να ικανοποιήσει ολοκληρωτικά ωστε να μείνει μαζί του..
25 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:53 πμ
no frost
διακονούσε..
25 Σεπτεμβρίου 2010 στις 6:31 μμ
gritz
Ο Σάρτρ λιγουλάκι μηδενιστής ήταν, και αυτός. ¨Οπως και ο Χάιντεγκερ, λόγου χάρη.
Περι ορέξεως κολοκυθόπιττα βέβαια. Άς όψονται οι άλλοι, που τους υπερεκτίμησαν.
Για τον μηδενιστή, η «κόλαση είναι πάντα οι άλλοι». Άν ξεχαστεί και δεί τα πράγματα με τρόπο αυτοκριτικό (κρίνοντας το ατομικό αλλά κυρίως το όποιο συλλογικό «εγώ»), πάει η υπερφίαλη αυτοπεποίθηση, πάει ο ολικός αρνητισμός που αρνείται τον «άλλο», πάει και ο μηδενισμός.
Για τη γυναίκα πάντως, είναι πολύ μεγάλη, δύσκολη συζήτηση.
26 Σεπτεμβρίου 2010 στις 6:07 μμ
Ξωτικό
Aπλώς να πώ οτι ,διαβάζοντας το κείμενο στην εφημερίδα, ένοιωσα την ανάγκη να έρθω να πώ πόσο με βρήκε σύμφωνη !! Μακάρι να ακούγονται περισσότερο τέτοιες φωνές ,μήπως βοηθήσουν το εκκρεμμές του θυμικού μας να αιωρείται με περισσότερο μέτρο.
Σας ευχαριστώ.
26 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:11 μμ
Ανώνυμος
Ιστολόγα
Μια πιθανή μετάφραση/εξήγηση στο ζήτημα που θέτεις στο ιστολόγιό σου είναι η εξής:
Η μητέρα θεά, που παίρνει τις μορφές όλων των θεαινών με πιο άγρια και συγκλονιστική αυτή της θεάς του θέρους Αφροδίτης και πιο γλυκιά της μητέρας πάντων των ζώντων όντων Μαρίας της Παρθένου εμφανίζεται και ως Υιός Αστέρας (ο πλανήτης Αφροδίτη) ή Δαίμονας του Αύξοντος Έτους. Στην εύνοιά της εναλλάσσεται με τον Πύθωνα, Όφη της Σοφίας, Δαίμονα του Φθίνοντος Έτους, Εωσφόρο κ.λπ. τον ζοφερότερο εαυτό του.
Πατέρας δεν υπάρχει παρά μόνο Μητέρα και Υιός εραστής, ανταγωνιστής του δίδυμου αδελφού/εαυτού.
Ένας Υιός Αστηρ που ήρθε με του χρόνου τα κυκλικά γυρίσματα από την Ανατολή, ως Κεραυνός θεός (εξασφαλίζοντας/επιβάλλοντας την πατρική γραμμή διαδοχής της ζωής δια του γάμου) γονιμοποιεί ως εραστής τη μητέρα θεά. Πάλι γεννιούνται δίδυμα ως μορφές της μητέρας θεάς. Άρτεμις ως θυληκό, Απόλλων ως αρσενικό. Επιβάλλεται ο Απόλλων, παίρνοντας στα χέρια του ποιητική εξουσία ως Ήλιος Θεός. Το θήλυ περιορίζεται σταδιακά να ενσαρκώνει τη φθίνουσα αρσενική μορφή, την πλασμένη από τα πλευρά του άντρα.
Σε ανάγλυφο του 14ου π.Χ. αιώνα πάνω σε ελεφαντόδοντο που βρέθηκε στη Ρας Σάμρα, η Θεά απεικονίζεται με μινωική ενδυμασία, με μια δέσμη από τρία στάχυα κριθαριού σε κάθε χέρι, να μοιράζει την εύνοιά της ανάμεσα σε ένα κριάρι με ανθρώπινο πρόσωπο στα αριστερά της, Θεό του αύξοντος Έτους, και σε ένα τράγο στα δεξιά της, Θεό του Φθίνοντος Έτους. Ο τράγος βελάζει διαμαρτυρόμενος που το κεφάλι της Θεάς είναι αποστραμμένο και επιμένει πως είναι σειρά του τώρα να κανακευτεί. Στο χριστιανισμό οι «αμνοί» ευνοούνται μονίμως εις βάρος των «εριφίων» και το εκκλησιαστικό δόγμα γίνεται αντιποιητικό και διχάζεται σε αλήθεια και ψεύδος. Όπως η αλήθεια πηγάζει από τον Αληθή Θεό, έτσι το ψεύδος πηγάζει από τον Ψευδή Θεό. Ο Πυθαγόρας (πατέρας των μαθηματικών), στην επιτύμβια στήλη του παρουσιάζεται σε μάχη με τον Όφη. Διαχωρίζεται η λογική ως μύθευμα, από την ποίηση, και προσπαθεί να επικρατήσει ως μοναδική αλήθεια δια του νόμου, έναντι της ίδιας της ελεύθερης μήτρας της.
Σε διάφορες όσο και ομοούσιες θρησκευτικές μορφές ο Εωσφόρος, ως Διάβολος ή Φθίνοντας Ήλιος, παρουσιάζεται και ως Κοσμοκράτορας Ερμής, Θεός των εμπόρων αλλά και των κλεφτών, που μαζί με τον εξάδελφό του Θεό Πλούτο, επιβάλλονται (στις φθίνουσες μέρες μας) του δίδυμου εαυτού Ιησού ως Αύξοντας Ήλιος που παρουσιάζεται και αυτός σε διάφορες μορφές να νικά τον Άδη, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφεύς και ο Θησεύς.
Πατέρας του Εωσφόρου είναι ο Απόλλων και παππούς του ο Δίας. Αλλά είναι όλοι και αδέλφια. Εξουσιάζουν την ποίηση, ως Απόλλων, λατρεύουν το νόμο και το κέρδος που το επιβάλλουν με τον κεραυνό ως Δίας/Κράτος/Βία και τον εφαρμόζουν ως Απόλλων/Ήλιος της Δικαιοσύνης, έχοντας αναθέσει τις υποθέσεις των ανθρώπων στους θεούς του χρήματος και έχοντας υποβιβάσει τη Θεία γυναικεία φύση σε υπηρετικό προσωπικό για όλες τις δουλειές αλλά κυρίως για τη γονιμοποίηση της πατριαρχικής γραμμής επωνυμίας/εξουσίας. Απεχθάνονται και καταστρέφουν τη Μητέρα Φύση και όλα αυτά για να κερδίσουν (ακόμα και αν το έχουν ξεχάσει) την εύνοιά της έναντι της συμπληρωματικής θηλυκής/ελεύθερης/ποιητικής φύσης τους. Έτσι χωρίζεται η Ελευθερία σε Αλήθεια και Ψεύδος (που δεν είναι παρά συμπληρωματικά μυθεύματα). Για αυτό και στο νόμισμα της αλήθειας και του ψεύδους, εναλλάσσονται οι μορφές του Ιησού και του Διαβόλου, ως καλό και κακό.
Η ελεύθερη Φύση/Βούληση, ωστόσο, επικρατεί πάντα (δίχως να νοιάζεται αν θα επικρατήσει είτε η ίδια είτε η μια ή η άλλη μορφή της, δίχως να νομοθετεί ή να νουθετεί, αγκαλιάζοντας όλα τα παιδιά της, σε κάποιες από τις άπειρες μορφές της). Όσο επικρατεί η προσπάθεια κυριάρχησης του ψεύδους επί τής αλήθειας ή της αλήθειας επί του ψεύδους, η ελευθερία υπομένει.
Δεν εκπέμπει παντού το φως της, μια και αυτό το κάνουν οι γιοι της Ήλιοι, αλλά αποτελεί τη σκοτεινή συνθήκη όπου το φως μπορεί να λάμψει. Άλλοι τη λατρεύουν και τη βιώνουν ως ελευθερία και αρμονία με τη φύση και άλλοι τη βλέπουν με τα δικά τους, φλεγόμενα από ανεκπλήρωτο πόθο μάτια/νομίσματα (ως εκκολαπτόμενοι νεκροί σε πλούσιους τάφους δίχως ίχνος ζωντανής ατμόσφαιρας).
26 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:57 μμ
Ιστολόγα
Ανώνυμε, μήπως τελείς εν συγχύσει; Δεν βγάζω άκρη….εντάξει, το πήρα το μήνυμα, αλλάζω ανάρτηση. Δεν είναι για χόρταση οι σκοτεινές δυνάμεις. Θα βάλω κανένα τραγούδι…
27 Σεπτεμβρίου 2010 στις 4:49 μμ
Ανώνυμος
Το πήρες το μήνυμα. Βάλε ωδή σε Τράγο!
21 Οκτωβρίου 2010 στις 5:44 μμ
Ελληνική αμφιλύκη « Ανεμογκαστρι
[…] Από το Βλέμμα […]