μοτο
Γκέι εδώ; Α, εδώ, οι άνδρες έχουν συζύγους… Οι ομοιότητες με την πολιτική Ευρώπη σταματούν εδώ.
Σοσιαλδημοκράτες, γκέι
και σύζυγοι αοιδών
Ομοιότητες και διαφορές με την πολιτική Ευρώπη. Η σοσιαλδημοκρατία, η δεξιά, γυναίκες και φαρισαίοι στη σκηνή.
Η σοσιαλδημοκρατία πρώτα.
Με χρονική υστέρηση έρχεται το πολιτικό κλίμα της Ευρώπης εδώ. Επί τα δεξιά οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οσονούπω οι Βρετανοί· επί τα αριστερά εμείς. Καταρρέει η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, σαλτάρει στην εξουσία εδώ. Ολα ανάποδα.
Μόνο επί Σημίτη συμπλεύσαμε με την Ευρώπη, με τους Νεοεργατικούς του Μπλαιρ και τους Νεοσοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ, δηλαδή με τους νεοφώτιστους της παγκοσμιοποίησης που αποθέωναν τις αγορές και τους δίκαιους πολέμους. Aυτή τη Νέα Αριστερά κουβαλούσαν ο Μπλαιρ και ο Σρέντερ, ο χλωμός και άβουλος Πρόντι. Αυτή είναι η σοσιαλδημοκρατία που κυβέρνησε στην Ευρώπη τα τελευταία πολλά χρόνια. Αυτή η σοσιαλδημοκρατία αποσύρεται τώρα, καταρρακωμένη και άδεια, ενώ τα λαϊκά στρώματα στρέφονται προς την αμιγή, την καθαρή δεξιά.
Εδώ, η σοσιαλδημοκρατία των κυβερνήσεων Σημίτη επεχείρησε έναν ήπιο εκσυγχρονισμό, ο οποίος σύντομα εξέπεσε σε διανομή έργων οδοποιϊας και φαγοπότι. Η ανάπτυξη εμπεριέχει αφεύκτως ένα ποσοστό διαφθοράς, έλεγαν τότε διάφοροι «πολίτικος» που παραμέριζαν στους τεχνοκράτες.
Ακολούθησαν δύο κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή, με στίγμα τρικυμιώδες, κάπου ανάμεσα σε λαϊκή δεξιά κοτζαμπάσηδων και γιαλαντζί νεοφιλελευθερισμό. Γκάφες, αδράνεια, σκάνδαλα, αμορφωσιά… Στο Πρότυπον Βασίλειον, νυν Πρότυπη Δημοκρατία, ούτε η δεξιά είναι σοβαρή. Μια δεξιά λαϊφστάιλ, ξέσαλη και πεινασμένη, άξεστη, χωρίς αίσθηση της μεσαίας τάξης, και κυρίως ανίκανη. Ανίκανη να διαχειριστεί ακόμη και τα μικρά καθημερινά.
Μέσα σε πεντέμισι χρόνια το κρατίδιο εξάντλησε τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει από τους σοσιαλδημοκράτες σωτήρες και στρέφεται τώρα στα παλιά. Τα παλιά φορούν νέο κέλυφος: πράσινο, δανέζικο, ακατάληπτο, πηλικιοφόρο, βαλκανοομπαμικό. Ο-κέι, θα την αντέξει το κρατίδιο κι αυτή τη δοκιμασία, αφού ήταν γραφτό. Είpαμε: υστέρηση. Γυρνάμε λοιπόν το ρολόι πίσω, στον καιρό του Γκίντενς και του Μπλερ, μείον την αγγλοσαξoνική σαφήνεια, συν την κρίση συν το βαλκάνιο μπάχαλο. Ας δοκιμάσουμε την κληρονομική σοσιαλδημοκρατία.
Δεύτερο πεδίο συγκρίσεων: οι γυναίκες. Εκεί κι εδώ. Ας πούμε ότι η Θάτσερ είναι παλαιά, κι ας δούμε ποια γυναίκα κυβερνά τη Γερμανία. Η Ανγκελα Μέρκελ: πρώην ανατολική, σχεδόν κομμουνίστρια, καθηγήτρια, τυπική καίτοι επιφανής εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης. Μια γυναίκα που ανήλθε σκαλί σκαλί την κοινωνική ιεραρχία, που κέρδισε με μάχες  θέσεις και αξιώμετα, που δεν της χαρίστηκε τίποτε, που δεν χρησιμοποίησε το όνομα του συζύγου της, που δεν επικαλέστηκε καμία οικογενειακή ή ταξική κληρονομιά, απλούστατα γιατί δεν είχε. Είχε τον εαυτό της. Είναι η Ανγκελα Μέρκελ, η σιδηρά κυρία, η Mutter καγκελάριος του γερμανικού λαού.
Εδώ. Κοιτάμε ψηφοδέλτια. Κοιτάμε τις γυναίκες των ποσοστώσεων, σε ψηφοδέλτια μεγάλων περιφερειών, και σε ψηφοδέλτια επικρατείας. Την prosoz;h των μήντια και των καφενείων συγκεντρώνουν οι γυναίκες, εφόσον «γράφουν» ως όμορφες κι εφόσον είναι σύζυγοι, κόρες, αδελφές. Σύζυγοι επωνύμων ανδρών, σύζυγοι τραγουδιστών, θυγατέρες διασήμων καλλιτεχνών. Με αυτή την προίκα, του ονόματος, διεκδικούν ψήφο και εξουσία.
Το όνομα και την μηντιακή αναγνωρισιμότητα βάζουν μπροστά και οι τηλεπερσόνες και οι αθλητικοί αστέρες, και εκλέγονται και νομοθετούν και κυβερνούν… Μα ακριβώς το ίδιο πράττουν και οι κορυφαίοι της πολιτικής σκηνής: με το όνομα πολιτεύονται και επιπλέουν. Είναι άραγε ικανότεροι στο διοικείν οι γόνοι των δυναστειών από τις συζύγους αοιδών και τους τηλεαστέρες; Η δημοκρατία των μαζών και των μήντια στέλνει στο Κοινοβούλιο τους εκλεκτούς της ψυχαγωγίας της.
Τελευταίο πεδίο, οι γκέι πολιτικοί. Στη Γαλλία ο Φρεντερίκ Μιτεράν, ο δανδής ανιψιός του εκλιπόντος προέδρου, υπουργεύει επί του πολιτισμού. Κομψός (με καταπληκτικά τουίντ), εστέτ, μορφωμένος, ρέκτης των τεχνών, ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Ανοιχτά. Χωρίς ξεφωνητά, χωρίς ακκισμούς, χωρίς κραξίματα. Υπουργός σοσιαλίζων στην κυβέρνηση ενός Προέδρου, δεξιού, αυτοδημιούργητου, γιου εβραίου μετανάστη.
Στη Γερμανία, ο απρόσμενος νικητής των εκλογών, στρατηγικός εταίρος της Mutter Μέρκελ και υποψήφιος υπουργός Εξωτερικών, ο Γκουίντο Βεστερβέλε, έχει δηλώσει δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλος και συζεί με το ταίρι του, τον δυναμικό Μάικλ Μρονζ.
Εδώ; Α, εδώ, οι άνδρες έχουν συζύγους… Οι ομοιότητες με την πολιτική Ευρώπη σταματούν εδώ.
Καλή Κυριακή 4 Οκτωβρίου. May the force be with you (Star Wars, Opera Omnia, τομ. VII, σελ. 234).

Ομοιότητες και διαφορές με την πολιτική Ευρώπη. Η σοσιαλδημοκρατία, η δεξιά, γυναίκες και φαρισαίοι στη σκηνή.

Η σοσιαλδημοκρατία πρώτα.

Με χρονική υστέρηση έρχεται το πολιτικό κλίμα της Ευρώπης εδώ. Επί τα δεξιά οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οσονούπω οι Βρετανοί· επί τα αριστερά εμείς. Καταρρέει η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, σαλτάρει στην εξουσία εδώ. Ολα ανάποδα.

Μόνο επί Σημίτη συμπλεύσαμε με την Ευρώπη, με τους Νεοεργατικούς του Μπλαιρ και τους Νεοσοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ, δηλαδή με τους νεοφώτιστους της παγκοσμιοποίησης που αποθέωναν τις αγορές και τους δίκαιους πολέμους. Aυτή τη Νέα Αριστερά κουβαλούσαν ο Μπλαιρ και ο Σρέντερ, ο χλωμός και άβουλος Πρόντι. Αυτή είναι η σοσιαλδημοκρατία που κυβέρνησε στην Ευρώπη τα τελευταία πολλά χρόνια. Αυτή η σοσιαλδημοκρατία αποσύρεται τώρα, καταρρακωμένη και άδεια, ενώ τα λαϊκά στρώματα στρέφονται προς την αμιγή, την καθαρή δεξιά.

Εδώ, η σοσιαλδημοκρατία των κυβερνήσεων Σημίτη επεχείρησε έναν ήπιο εκσυγχρονισμό, ο οποίος σύντομα εξέπεσε σε διανομή έργων οδοποιϊας και φαγοπότι. Η ανάπτυξη εμπεριέχει αφεύκτως ένα ποσοστό διαφθοράς, έλεγαν τότε διάφοροι «πολίτικος» που παραμέριζαν στους τεχνοκράτες.

Ακολούθησαν δύο κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή, με στίγμα τρικυμιώδες, κάπου ανάμεσα σε λαϊκή δεξιά κοτζαμπάσηδων και γιαλαντζί νεοφιλελευθερισμό. Γκάφες, αδράνεια, σκάνδαλα, αμορφωσιά… Στο Πρότυπον Βασίλειον, νυν Πρότυπη Δημοκρατία, ούτε η δεξιά είναι σοβαρή. Μια δεξιά λαϊφστάιλ, ξέσαλη και πεινασμένη, άξεστη, χωρίς αίσθηση της μεσαίας τάξης, και κυρίως ανίκανη. Ανίκανη να διαχειριστεί ακόμη και τα μικρά καθημερινά.

Μέσα σε πεντέμισι χρόνια το κρατίδιο εξάντλησε τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει από τους σοσιαλδημοκράτες σωτήρες και στρέφεται τώρα στα παλιά. Τα παλιά φορούν νέο κέλυφος: πράσινο, δανέζικο, ακατάληπτο, πηληκιοφόρο, βαλκανοομπαμικό. Ο-κέι, θα την αντέξει το κρατίδιο κι αυτή τη δοκιμασία, αφού ήταν γραφτό. Είpαμε: υστέρηση. Γυρνάμε λοιπόν το ρολόι πίσω, στον καιρό του Γκίντενς και του Μπλερ, μείον την αγγλοσαξoνική σαφήνεια, συν την κρίση συν το βαλκάνιο μπάχαλο. Ας δοκιμάσουμε την κληρονομική σοσιαλδημοκρατία.

Δεύτερο πεδίο συγκρίσεων: οι γυναίκες. Εκεί κι εδώ. Ας πούμε ότι η Θάτσερ είναι παλαιά, κι ας δούμε ποια γυναίκα κυβερνά τη Γερμανία. Η Ανγκελα Μέρκελ: πρώην ανατολική, σχεδόν κομμουνίστρια, καθηγήτρια, τυπική καίτοι επιφανής εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης. Μια γυναίκα που ανήλθε σκαλί σκαλί την κοινωνική ιεραρχία, που κέρδισε με μάχες  θέσεις και αξιώμετα, που δεν της χαρίστηκε τίποτε, που δεν χρησιμοποίησε το όνομα του συζύγου της, που δεν επικαλέστηκε καμία οικογενειακή ή ταξική κληρονομιά, απλούστατα γιατί δεν είχε. Είχε τον εαυτό της. Είναι η Ανγκελα Μέρκελ, η σιδηρά κυρία, η Mutter καγκελάριος του γερμανικού λαού.

Εδώ. Κοιτάμε ψηφοδέλτια. Κοιτάμε τις γυναίκες των ποσοστώσεων, σε ψηφοδέλτια μεγάλων περιφερειών, και σε ψηφοδέλτια επικρατείας. Την προσοχή των μήντια και των καφενείων συγκεντρώνουν οι γυναίκες, εφόσον «γράφουν» ως όμορφες κι εφόσον είναι σύζυγοι, κόρες, αδελφές. Σύζυγοι επωνύμων ανδρών, σύζυγοι τραγουδιστών, θυγατέρες διασήμων καλλιτεχνών. Με αυτή την προίκα, του ονόματος, διεκδικούν ψήφο και εξουσία.

Το όνομα και την μηντιακή αναγνωρισιμότητα βάζουν μπροστά και οι τηλεπερσόνες και οι αθλητικοί αστέρες, και εκλέγονται και νομοθετούν και κυβερνούν… Μα ακριβώς το ίδιο πράττουν και οι κορυφαίοι της πολιτικής σκηνής: με το όνομα πολιτεύονται και επιπλέουν. Είναι άραγε ικανότεροι στο διοικείν οι γόνοι των δυναστειών από τις συζύγους αοιδών και τους τηλεαστέρες; Η δημοκρατία των μαζών και των μήντια στέλνει στο Κοινοβούλιο τους εκλεκτούς της ψυχαγωγίας της.

Τελευταίο πεδίο, οι γκέι πολιτικοί. Στη Γαλλία ο Φρεντερίκ Μιτεράν, ο δανδής ανιψιός του εκλιπόντος προέδρου, υπουργεύει επί του πολιτισμού. Κομψός (με καταπληκτικά τουίντ), εστέτ, μορφωμένος, ρέκτης των τεχνών, ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Ανοιχτά. Χωρίς ξεφωνητά, χωρίς ακκισμούς, χωρίς κραξίματα. Υπουργός σοσιαλίζων στην κυβέρνηση ενός Προέδρου, δεξιού, αυτοδημιούργητου, γιου εβραίου μετανάστη.

Στη Γερμανία, ο απρόσμενος νικητής των εκλογών, στρατηγικός εταίρος της Mutter Μέρκελ και υποψήφιος υπουργός Εξωτερικών, ο Γκουίντο Βεστερβέλε, έχει δηλώσει δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλος και συζεί με το ταίρι του, τον δυναμικό Μάικλ Μρονζ.

Εδώ; Α, εδώ, οι άνδρες έχουν συζύγους… Οι ομοιότητες με την πολιτική Ευρώπη σταματούν εδώ.

Καλή Κυριακή 4 Οκτωβρίου. May the force be with you (Star Wars, Opera Omnia, τομ. VII, σελ. 234).