Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στον γνωστό δημοσιογράφο Στάθη Σταυρόπουλο να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας και η εν συνεχεία αποπομπή του, προκαλούν τη σκέψη μας. Ας δούμε τον λόγο για την οποίο απεπέμφθη εντέλει ο Στ. Σταυρόπουλος από την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου. Οπως ο ίδιος έγραψε δημοσίως, και όπως από προχθές ήδη εφημολογείτο στις αίθουσες τύπου, ο δημοσιογράφος εξαιρέθηκε διότι μερίδα του ΣΥΝ του προσήψε τη ρετσινιά του εθνικιστή. Δηλαδή; Τι δηλαδή; Είναι απλό: Αν καταλαβαίνουμε καλά τη χροιά και το ειδικό βάρος του όρου “εθνικιστής”, όπως το εννoούν ένιοι της αντιεθνικιστικής Αριστεράς, ο Στάθης είναι «εθνίκι», πατριώτης, Ελληναράς· μάλιστα, ως βουλευτής μπορεί να υπερψήφιζε θέσεις των εθνικιστικών ΚΚΕ και ΛΑΟΣ…
Απορία: Είναι σαφές πώς αντιλαμβάνεται ενιαία ο ΣΥΡΙΖΑ τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία; Κι αν ναι, αυτή η ενιαία και αρραγής εννοιολόγηση βρέθηκε κατάφωρα αντίθετη με την ιδεολογία του παρ’ ολίγον επικεφαλής του ψηφοδελτίου; Αμφιβάλλω αν έχει ξεκάθαρη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα ο ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά ζητήματα· με ιδεοληψίες μάλλον και ρητορικές ασάφειες πολιτεύεται. Και με παλινωδίες: όπως λ.χ. στην αντιμετώπιση του Σχεδίου Ανάν· όταν με οριακή πλειοψηφία το κεντρικό όργανο του Συνασπισμού ετέθη υπέρ του Σχεδίου, ενώ ο τότε ευρωβουλευτής και μετέπειτα πρόεδρος Αλ. Αλαβάνος αρθρογραφούσε εναντίον.
Η ιδεοληπτική και ορθοτομούσα Αριστερά, που απέκλεισε το “εθνίκι” Σταυρόπουλο, προσλαμβάνει επιλεκτικά τον Διαφωτισμό· αφαιρεί τον ριζοσπαστικό εθνικισμό, τον προοδευτικό πατριωτισμό, κρατάει τον διεθνισμό της σοβιετοκίνητης Κομιντέρν, συγκερασμένο με έναν αφηρημένο κοσμοπολιτισμό, περιέργως τον ίδιο με του υπερεθνικού καπιταλισμού που καταγγέλλει.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, με αβαρίες και απλουστεύσεις, με υποκλίσεις στο κυρίαρχο αποστειρωμένο λαϊφστάιλ των γκόλντεν μπόις και της φυλής των αεροδρομίων, η αριστερά εγκαταλείπει την ακόμη επίκαιρη κληρονομιά του δημοκρατικού πατριωτισμού του ΕΑΜ και του ριζοσπαστικού εθνικισμού, την εγκαταλείπει βορά στην άκρα δεξιά. Και εις επίρρωσιν, κανιβαλίζει αυτάρεσκα έναν δικό της άνθρωπο.
74 Σχόλια
Comments feed for this article
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:33 μμ
mn
Ξύστε ακόμη λίγο τα ματάκια σας, αγαπητέ κ. Ξυδάκη και είμαι σίγουρος πως θα ‘δείτε’ κι άλλα γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να ‘δείτε’!
Μέχρι τώρα νομίζατε πως βλέπατε….
Εδώ θα είμαστε και θα χαιρόμαστε κάθε που θα βλέπετε και κάτι…
Αποτινάξτε κάθετι από αυτή την ψευτοαριστερά…
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:57 μμ
tsimitakis
Αλοίμονο Νίκο, έχεις δίκιο. Ομως θέλω να πιστεύω οτι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη απο αυτό – με περισσότερες βαλβίδες εκτόνωσης που της επιτρέπουν να κυλάει μεσα στην πραγματικότητα και να εξελίσσεται. Μην την βλέπουμε μονάχα σε φωτογραφικά στιγμιότυπα. Πράγματι κάποιοι επιδίδονται σε έναν ανέξοδο αντιεθνικισμό (έτσι γενικά – για όλα) με μια «θρησκευτική» διάθεση απέναντι στην ιστορία. Σχεδόν την αρνούνται στο όνομα μιας -μοιραία αποσπασματικής- θεωρητικής συνείδησης. Αυτά σε άλλους πολιτικούς χώρους τα γειώνει η ισχύς της εξουσίας – τα χαλιναγωγεί. Εδώ επιχειρείται μια λίγο διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Το λέει ο Αλέξης στη συνέντευξη του στο tvxs καθαρά: «Σύνθεση». Ποιός ειπε οτι αυτή θα γίνεται πάντα με χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη; Η ενότητα της αριστεράς, αυτής της αντιφατικής, πληγωμένης απο την ιστορία και τους εγωισμούς μας υπόθεσης, όμως είναι ταυτόχρονα το σχολείο του καιρού μας, το πιο ελπιδοφόρο εργαστήρι του. Αλλιώς ας δεχτούμε το διαζύγιο απο την εξουσία και ας πάμε να κάνουμε wikipolitics με το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας να καταδεχτεί απο τον υψηλό του θρόνο ο ηγέτης να μας ακούσει. Χωρίς συλλογικότητα, χωρίς σύνθεση, χωρίς την παιδαγωγική διάσταση της πολιτικής. Ας στοιχηθούμε στον κόκκινο στρατό ή ας προσπαθούμε να επηρεάσουμε το σύστημα απο μέσα. Κι όποιος αντέξει. Θέλω να πώ οτι η αριστερά -αυτή η αριστερά- ήταν πάντα η δύσκολη επιλογή. Και τώρα ακόμα παραπανω. Ομως ταυτόχρονα αυτη η αριστερά είναι «εμείς» περισσότερο απο τους ερασιτεχνισμούς της ηγεσίας της, τη μετατροπή της κάποτε σε καρικατούρες παραγόντων. Είναι αυτός ο διάχυτος κοσμος εντός και εκτός των ορίων της στα κινήματα, την κοινωνία, τον πολιτισμό. Αν υπάρχει μια πραγματικά ανοικτή δύναμη (με την έννοια του open) είναι αυτή η δύστροπη αριστερά. Ακριβώς επειδή δοκιμάζει την κουλτούρα μας. Και οι κρίσεις της είναι κάλεσμα σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλο χώρο. Τεσπα… Αισιοδοξώ
@mn «Εδώ θα είμαστε και θα χαιρόμαστε κάθε που θα βλέπετε και κάτι…
Αποτινάξτε κάθετι από αυτή την ψευτοαριστερά…»
προς τι ακριβώς; Για φωτίστε με παρακαλώ.
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:11 μμ
mn
tsimitaki, όλα τα προβόλια να τα ρίξω εκεί που κοιτάς, τίποτα δε θα δεις με κλειστά μάτια. Άνοιξε πρώτα τα μάτια και μετά το συζητάμε..
Και κάτι άλλο. Όταν τα φωτογραφικά στιγμιότυπα είναι τα περισσότερα για κλάματα συνήθως κι η ταινία αποδεικνύεται δράμα.
Και μη φοβάσαι, αγαπητέ, και χωρίς καθόλου αριστερά θα προχωρήσουμε… σε τι βοήθησε τάχα κι αυτή τόσα χρόνια?? Μόνο γκρίνια, χολή και φασαρίες! Καιρός να σβήσει, …. εντελώς!
Μη μείνει τίποτα, μοναχά σκόρπια κομμάτια της θα μπουν κάτω από τον ήλιο τον πράσινο και θα του αλλάξουν τα φώτα και μαζί και τα δικά μας!
Αν θέλετε λοιπόν φωτιστείτε από τον ήλιο με τους πράσινους και ροζ κόκκους αν όχι …ανοίξτε τα μάτια σας!
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:21 μμ
tsimitakis
@mn whatever…
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:48 μμ
mn
όπου να’ναι αγαπητέ θα δείτε, μερικά δείγματα … τα γεγονότα έρχονται γρηγορότερα απ’ό,τι περιμένουμε!
μέχρι τότε μπορείτε να βλέπετε ό,τι νά’ναι…
Καλησπέρα σας!
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:49 μμ
Αλέκος Λούντζης
Η γρίπη των χείριστων
Το μόρφωμα των χιλίων συμβιβασμών, της υψηλόφρυδης κριτικής, των απειράριθμων προσωπείων δεν χρειάζεται τον Σταυρόπουλο. Δεν έχει ανάγκη ανθρώπους δίχως ετοιμότητα να αλλάξουν στοιχεία ταυτότητας από τη μια Παρασκευή στην επόμενη, από τη μια κεντρική επιτροπή στην ερχόμενη. Εκείνοι θα σέρνουν τα ριζωμένα κουσούρια τους και οι σύριζα, καθαροί πια, θα σέρνονται από ενδοσκόπηση σε κομπρεμί για άλλη μια δεκαετιά. Με τους μετά-Κωσταντόπουλους, μετά-Δαμανάκηδες, τον ρούντι τον τρυποκάρυδο και λοιπούς αταλάντευτους αγωνιστές της αριστεράς και της προόδου. Ειλικρινώς, πιστεύω πως μπορεί και να μην τον χώραγε τον Σταυρόπουλο το κόμμα. Κανέναν Σταυρόπουλο, κανένα κόμμα. Μα μιας και δεν τον είχε ανάγκη, είναι απορίας άξιο ποια ανάγκη το ώθησε να τον αδειάσει. Ποια ανάγκη και πόση ανικανότητα χρειάζεται για να αποκεφαλίσει άλλον έναν από τους τελευταίους υποστηρικτές του στον τρελό χορό των παλιών και όψιμων παραγοντίσκων του (ας ρώταγε πριν μιλήσει ο Alexis, ας υποχωρούσαν οι άτεγκτες παραφυάδες, ας έπαιρνε έστω εκ των υστέρων κάποιος την ευθύνη να ζητήσει μια γαμημένη συγνώμη). Ας γινόταν οτιδήποτε. Οτιδήποτε άλλο, για οποιονδήποτε Σταυρόπουλο. Μα πριν επιχειρήσει τη «synthesi», και εκδώσει τη «λίγο διαφορετική πολιτική κουλτούρα» του στα αναγνωστικά του δημοτικού για να φωτίσει τη νεολαία στην οποία έχει ποντάρει τα ρέστα του, το κόμμα οφείλει να αντιληφθεί το νόημα της αναξιοπρέπειας, της ανακολουθίας, της ξεφτίλας, διάολε. Κάποτε να αντιμετωπίσει ευθέως και τις συνέπειες τους.
Καλό φθινόπωρο
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 6:43 μμ
CostK
Λες: «Η ιδεοληπτική και ορθοτομούσα Αριστερά, που απέκλεισε το “εθνίκι” Σταυρόπουλο, προσλαμβάνει επιλεκτικά τον Διαφωτισμό· αφαιρεί τον ριζοσπαστικό εθνικισμό, τον προοδευτικό πατριωτισμό…»
Ο εθνικισμός εμφανίστηκε πράγματι με τον Διαφωτισμό αλλά δεν έχει σχέση με τον σοσιαλισμό. Επομένως ένα και καλά σοσιαλιστικό κόμμα γιατί να εχει στο κόλπους του εθνικιστές;
Ο εθνικισμός στην εποχή του ήταν αντιληπτός ως ριζοσπαστικός και θετικός για τους φιλελεύθερους αστούς που ήθελαν μεγάλες και γλωσσικά ομοιογενείς αγορές με εναίο εμπορικό δίκαιο στη θέση των φεουδαρχικών πολυεθνοτικών αυτοκρατοριών, αλλά προφανώς για όλους τους αριστερούς σε όλες τις εποχές ο εθνικισμός (δηλαδή η ιδεολογία του εθνικού κράτους) ήταν μία διαχωριστική και αντεργατική ιδεολογία με φονικό χαρακτήρα, επιβεβλημένη εκ των άνω (βλέπε π.χ. τα ανιστόρητα «ιστορικά» σχολικά βιβλία, που πάντα κινούνται στο πλαίσιο της εθνικής προπαγάνδας και της επιλεκτικής πρόσληψης της Ιστορίας).
Ως γνωστόν, ο σοσιαλισμός είναι διεθνιστικός πολιτικός χώρος και δεν προσβλέπει σε εθνικά κράτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως γιατί να απολογηθεί (όχι ότι οι σοσιαλδημοκράτες συριζαίοι έχουν πολύ σχέση με τον σοσιαλισμό αλλά λέμε τώρα…);
Τώρα τα περί «προοδευτικού πατριωτισμού» δεν τα σχολιάζω καν…
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:36 μμ
mn
CostK, έτσι είναι….
κι εσείς φαν του ήλιου με πράσινους, ροζ και μπλε κόκκους??
Άντε, καλή πρόοδο στα παιδιά σας , με τα καινούργια βιβλία που θα τους δώσετε…
Καταλάβατε, κ. Ξυδάκη, γιατί λένε πως όλοι τους είναι ίδιοι??
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:48 μμ
CostK
Τι ακριβώς εννοείς; Ο μόνος ήλιος που ξέρω είναι του ΠΑΣΟΚ αλλά εγώ δεν έχω καμία σχέση με την κεντροαριστερά. Θα μου πεις βέβαια, ούτε και το ΠΑΣΟΚ έχει καμιά σχέση με την κεντροαριστερά…
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 8:03 μμ
mn
CostK, ένας είναι ο ήλιος που ανατέλει παγκοσμίως. Τώρα αν εσύ βλέπεις μόνο μία συνιστώσα του άλλο καπέλο.
Αλλά μου φάνηκε πως είχες καταλάβει τι παίζει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή!
Όπως και νά’χει, καλή πρόοδο στα παιδιά σας……
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 8:36 μμ
ilias
The song remains the same…σοβαρά προβλήματα που αλλού αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται ακόμα με σοβαρότητα -όχι με σοβαρά αποτελέσματα ενίοτε- στην Ελλάδα τίθενται πάντα σαν παρωδία. έτσι για τον τσαμπουκά και τα ταρατατζούμ της αρκούδας…:(
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:27 μμ
skoug
Το θέμα Σταυρόπουλου προβληματίζει· είναι η παρωνυχίδα του προβληματισμού τον οποίο μας επέβαλαν τόσες και τόσες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες. Περισσότερο όμως μας προβληματίζει η επερχόμενη ηγεσία, που για μια φορά ακόμα θα μας εγκλωβίσει σε αδιέξοδα εθνικά, οικονομικά, πολιτικά -και πάλι με «αντιδεξιό» περιτύλιγμα-: ακούμε ατελείωτα μπλα μπλα για τα ντιμπέιτ, τα ψηφοδέλτια με πασπάλισμα υποσχέσεων για κοινωνικές παροχές με ποσοστώσεις και έργα υποδομής, αλλά για την αναθέρμανση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας τουμπεκί ψιλοκομμένο! Τι ακούσαμε για τη γεωργία, για την βιομηχανία, για την ναυτιλία, τον τουρισμό, την προστασία και την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της πατρίδας μας; Niet! Γι’ αυτό αφήνουμε παράθυρο ελπίδας η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ της 5ης Οκτωβρίου να συνέλθει και να ξαναβρεί το βηματισμό του στους αγώνες για την ανατροπή αυτής της νοσηρής κατάστασης που κατατρύχει την πατρίδα μας.
με πατριωτικούς χαιρετισμούς!
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:05 μμ
CostK
mn μου κίνησες το ενδιαφέρον, έστω και για το γραφικόν της υπόθεσης. Ο ήλιος που ανατέλει παγκοσμίως, κατ’ εσέ, ποιος είναι;
19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:52 μμ
Herr K.
(CostK, ή σου κίνησε το ενδιαφέρον ή είναι γραφικός – διάλεξε)
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:06 πμ
CostK
Δεν είναι αυτός γραφικός. Η συζήτηση είναι που αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού και ως εκ τούτου γραφική…
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:00 πμ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ,ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΟΥΝΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ.
ΑΡΓΗΣΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ.
ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ.
Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ.
Ο ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΨΟΓΟ
ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
ΑΡΑΓΕ Ο Ν.ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ ΤΙ ΘΑΛΕΓΕ ΣΗΜΕΡΑ?
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 8:10 πμ
GB
Δεν είμαι σίγουρος αλλά το ζήτημα αφορά μάλλον την δημοσιογραφική ιδιότητα του κ. Σταυρόπουλου και την σκοπιμότητα να ηγηθεί σε πολιτικούς τού ψηφοδελτίου Επικρατείας. Ολα τ’ άλλα είναι εκ τού περισού, παραπανήσια.
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:12 πμ
mn
Ναι βρε CostK, εκεί που έφτασε η σκέψη σου, εκεί είναι και το τέλος του δρόμου… έφτασες στο φινις… πέρα από το φινις που εσύ όρισες ….όλα σουρεάλ..
HerrK, ημέτερος εί ή των υπεναντίων ? ;)
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:35 πμ
Γ.ξ
εξαιρετικό το κείμενο σας κ. Ξυδάκη
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:38 πμ
Γ.ξ
Εξαιρετικό το κείμενο σας κε Ξυδάκη.
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:05 πμ
gerasimos
Ο ΣΥΡΙΖΑ (ο ΣΥΝ εν προκειμένω) διέθετε τον αξιότερο, αξιοπρεπέστερο, οξυδερκέστερο πολιτικό της ευρύτερης Αριστεράς στη μεταπολιτευτική μας ιστορία (μιλάω βεβαίως για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη) και τον άφησε σκανδαλωδώς ανεκμετάλλευτο (παραήταν ευρωπαϊστής και ‘οικολόγος’ για πολλούς ‘συντρόφους’ του…) έως και παραγκωνισμένο για δεκαετίες, στερώντας του δυο φορές την ευκαιρία να ηγηθεί του ΣΥΝ και στερώντας την ευκαιρία από τον ίδιο τον ΣΥΝ να κάνει το μεγάλο ‘άνοιγμα’ στην κοινωνία μέσα από μια προσωπικότητα τόσο ευρείας αναγνώρισης. Στον Στάθη θα… ‘κολλούσε’;
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:19 πμ
CostK
Φίλε Παναγιώτη, όχι, εθνικισμός δεν είναι να αγαπάς την πατρίδα σου, εθνικισμός είναι η ιδεολογία του εθνικού κράτους. Οπότε μην ανησυχείς, .
Απλώς οι εθνικιστές (9/10 Έλληνες), επηρεασμένοι συνήθως από την εθνική κρατική προπαγάνδα και την πιθανή εθνικόφρονα οικογενειακή παράδοση (η πολιτική αντίληψη στην Ελλάδα δυστυχως κληρονομείται απο γενιά σε γενιά), ταυτίζουν –ηθελημένα ή αθέλητα– άσχετες αρχικά μεταξύ τους έννοιες όπως την «πατρίδα» με την «εθνότητα» και την «εθνότητα» με το «έθνος» και το «εθνικό κράτος».
Και από κάτι τέτοιους σαν τον Παναγιώτη «που δεν τους ένοιαζε, αρκεί που αγαπούσαν την πατρίδα τους» έγιναν οι μεγαλύτερες σφαγές του 20ου αιώνα.
Ούτε η Αριστερά ούτε ο διεθνισμός πέθαναν. Απλώς οι περισσότεροι αριστεροί σήμερα δεν έχουν ιδέα τι είναι η Αριστερά, ενώ οι δεξιοί –κλασικά– είναι είτε πλούσιοι, είτε αμόρφωτα και απολίτικα κομματόσκυλα.
mn υπεκφεύγεις και επιμένεις να μην αναφέρεις ποιος είναι ο «ήλιος».
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:34 πμ
CostK
Προσθέτω επίσης ότι ο Παναγιώτης κατά πάσα πιθανότητα, και κατά τα πρότυπα της Χρυσής Αυγής και του ΛΑΟΣ, όχι μόνο ταυτίζει την εθνότητα με το εθνικό κράτος αλλά και τον διεθνισμό της Αριστεράς με τον νεοφιλελεύθερο «κοσμοπολιτισμό». Χτίζει διεθνιστικούς αχυρανθρώπους και μετά τους γκρεμίζει πατώντας πάνω σε αναληθή εθνικιστικά αξιώματα (αντιστοιχία 1-1 μεταξύ εθνότητας, έθνους και κράτους), τα οποία δέχεται εκ των προτέρων ως αληθή. Λογικό σφάλμα.
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:31 μμ
mn
CostK, o διεθνισμός της αριστεράς(σοσιαλισμού) πέθανε και τον θάψανε στη Σοβιετία.. αυτό το κατάλαβε ένα τμήμα της αριστεράς και έβαλε τα τακούνια της κοσμοπολίτισσας για να μετάσχει κι αυτή στο διεθνισμό του νεοφιλελευθερισμού! Βεβαίως τα τακούνια πάντα είναι υπεύθυνα για άγαρμπες κινήσεις και άλλα ευτράπελα τα οποία βλέπουμε ..
Άρα CostK, η αριστερά χτίζει σε θεμέλια του καπιταλισμού, τρέχει να προλάβει να αλλάξει ρούχα και έχει άγχος μη χάσει όλους τους οπαδούς της μέχρι να βρει τα ρούχα! Αλλά ο νέος διεθνισμός δεν έχει ανάγκη μιας αυτόνομης νέας αριστεράς, (ο ίδιος είναι και η νέα αριστερά αλλά και η νέα ΝΔ και το νέο πασοκ, νέο ΚΚΕ δε βλέπω να έχει …)! Άρα η αριστερά, όπως την ξέραμε, ήδη έχει πεθάνει!
Αγαπητέ δεν είστε φαν του ‘ήλιου’ είστε παιδί του ‘ήλιου’ και όπως καταλαβαίνω, το ευχαριστιέστε…
Εμπρός λοιπόν καλοί μου αριστεροί δώστε χώρο στο ΔΟΛ, δώστε γη και ύδωρ κι αφήστε τους ‘εθνίκι’ να βράζουν στο ζουμί τους….
HerrK, εσείς τι λέτε????
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:56 μμ
CostK
Τι σχέση έχει η Σοβιετία με τον σοσιαλισμό; Ούτε με τον διεθνισμό έχει, αφού ο Στάλιν υπήρξε ο σημαντικότερος φορέας του μεγαλορωσικού αφομοιωτισμού, στο όνομα της καταπολέμησης των κουλάκων.
Οι δεξιοί, οι άσχετοι και οι απολιθωμένοι λενινιστές επιμένουν ακόμα να ταυτίζουν την Αριστερά και τον σοσιαλισμό με το ανατολικό μπλοκ.
Αλλά ο λενινισμός, όπως και η σοσιαλδημοκρατία, είναι τερατογεννέσεις του 20ου αιώνα που απλώς σφετερίζονται τη λέξη «σοσιαλισμός» και τις ελπίδες που γεννά. Ακόμα και ο αυθεντικός μαρξισμός του 19ου αιώνα εμπεριέχει καπιταλιστικές αντιλήψεις, όπως κατέδειξε θεωρητικά προ 50 ετών ο Καστοριάδης χωρίς κανένας να τον έχει αντικρούσει μέχρι στιγμής στα σοβαρά (άλλο που οι περισσότεροι ακόμα δεν το έχουν πάρει χαμπάρι).
Ποιος ακριβώς είναι ο ήλιος που ανατέλει ακόμα δεν είπες ξεκάθαρα, και ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τα γραφόμενά σου. Από τα λίγα που κατάλαβα λοιπόν υποθέτω ότι μιλάς για τον νεοφιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό των «ανοιχτών αγορών» (βλέπε π.χ. Νίκο Δήμου), στον οποίον πρακτικά συναινούν όλα τα κόμματα εξουσίας και με τον οποίον δεν έχω καμία σχέση. Ακριβώς όπως ο Παναγιώτης και οι εθνικιστές φίλοι του, ταυτίζεις ρητορικά τον αριστερό διεθνισμό με τη δεξιά παγκοσμιοποίηση προκειμένουν να υπερασπιστείς εθνικιστικά παραληρήματα.
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:48 μμ
mn
Αν εκεί δεν έγινε μια προσπάθεια για αριστερό διεθνισμό και επιβολή του στις τόσες εθνότητες τότε που έγινε και πότε?? Τώρα πώς συνδυάζεις το διεθνισμό με τους κουλάκους δεν τόπιασα….
Προς το παρόν έναν βλέπω να παραληρεί κι αυτός είσαι εσύ, ένας αψεγάδιαστος σοσιαλ, αν κατάλαβα καλά.
Η μεγάλη πλάκα θα είναι να μας πεις οτι πλέον οδεύουμε σε διεθνισμό της αριστεράς χωρίς να υπάρχει η …..αριστερά!!!! Έλεος! Ή μας έχεις τόσο βλάκες και θεωρείς πως χάσαμε, δεν προλάβαμε να δούμε την ‘εξέλιξη’-αλλαγή της αριστεράς η οποία είναι παρούσα και μάλιστα με δυνάμεις ώστε να επιβάλλει τον διεθνισμό της!!
Λοιπόν, ας περιμένουμε να δούμε τελικά αν ο διεθνισμός του φιλελευθερισμού θα καταπιεί- αφομοιώσει αυτόν της αριστεράς ή θα γίνει το ανάποδο ή εντέλει αν δώσουνε τα χέρια σαν αδέλφια….
Και μη βλέπεις παντού γύρω σου δεξιούς και λενινιστές … κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως εθνικιστής σοσιαλ!
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:08 μμ
CostK
Αγνοείς παντελώς το ποστ μου και επιλεκτικά ερμηνεύεις κατά την κοσμοθεωρία σου τα γραφόμενά μου, προκειμένου να μας πείσεις ότι ο φιλελευθερισμός είναι διεθνιστικός και άρα ο διεθνισμός είναι «κακός» και «αντισοσιαλιστικός». Ήμαρτον!
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι διεθνιστικός, είναι παγκοσμιοποιητικός, απλά πράγματα. Ο διεθνισμός πρεσβεύει την κατάργηση των εθνικών κρατών (και των κρατών γενικότερα) και τη συναδέλφωση των λαών, όχι την απάλειψη των ρυθμιστικών ελέγχων και των δασμών στις διεθνείς αγορές.
Το πόσο διεθνιστική και σοσιαλιστική ήταν η Σοβιετική Ένωση άστο καλύτερα… Ακόμα και οι σταλίνες παραδέχονταν ότι η σφοδρή κομματική δικτατορία τους δεν ήταν φυσικά η μελλοντική αταξική, διεθνιστική, ακρατική κομμουνιστική κοινωνία που ευαγγελίζονταν για να μαζέψουν οπαδούς, αλλά το «απαραίτητο» και «προσωρινό» προστάδιο προς τα εκεί… Ο Στάλιν μετά το 1930 εκτόπισε σε γκούλαγκ ολόκληρες εθνοτικές κοινότητες, που έκαναν το «σφάλμα» να μη μιλούν ρώσικα, και το δικαιολογούσε λέγοντας ότι όλοι τους, συλλήβδην, ήταν πρώην αστοί ή φεουδάρχες αντεπαναστάτες. Τόσο «διεθνιστής» ήταν… Μάλλον υπέρτατη προσωπικότητα του ρωσικού εθνικισμού θα τον έλεγα εγώ (εξαιρείται η δεκαετία του 1920, όπου όντως πολλές εθνοτικές ομάδες που καταπιέζονταν παλιότερα από το τσαρικό καθεστώς απόλαυσαν πραγματική πολιτισμική αυτονομία).
Στη Σοβιετική Ένωση αυτό που έγινε, ως γνωστόν, ήταν η εγκαθίδρυση μίας νέου τύπου ολιγαρχίας καθοδηγούμενης από τη ρωσική κομματική ελίτ, η οποία υιοθέτησε τον μαρξικό όρο «δικτατορία του προλεταριάτου» για τον εαυτό της. Τώρα επειδή κάποιοι έχαψαν τις σοσιαλιστικές και διεθνιστικές ρητορικές σάλτσες της σοβιετικής ηγεσίας δεν σημαίνει ότι ήταν όντως σοσιαλιστική. Μάλλον κάτι σαν προωθημένη σοσιαλδημοκρατία ήταν απλώς, και γι’ αυτό άρχισαν να καταρρέουν ταυτόχρονα (ο ανατολικός λενινισμός και η δυτική σοσιαλδημοκρατία) στην οικονομική κρίση του ’70.
Όταν λες «εθνικιστής σοσιαλ» να υποθέσω ότι εννοείς εθνικοσοσιαλιστής ή… κάτι άλλο;
Και όχι, δεν είπα ποτέ ότι οδεύουμε προς έναν αριστερό και διεθνιστικό κόσμο. Αυτό εσύ το φαντάστηκες. Αντιθέτως βλέπω παντού μία διαρκή όξυνση της εθνικιστικής προπαγάνδας και μία συνεχόμενη «σκλήρυνση» της Δεξιάς και των πολιτικών της.
Τώρα το πώς η Αριστερά θα συναδελφωθεί με τον φιλελευθερισμό, όπως λες, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι αυτά τα λες επειδή ως «Αριστερά» εννοείς τη συριζαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον πασοκικό σοσιαλφιλελευθερισμό. LOL!!!!
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 3:17 μμ
mn
Οι συνεπαγωγές σου, της πρώτης παραγράφου του τελευταίου σου σχολίου είναι εντελώς μα εντελώς, δικές σου και άστοχες! Καλύτερα να μη τα έγραφες!
Αν τώρα νομίζεις ότι δεν ‘παίζει’ ο διεθνιστικός νεοφιλελευθερισμός γιατί υπάρχουν ως αυτόνομες μονάδες τα κράτη, αν και υπάρχει στην ουσία κατάργηση των συνόρων και κάπου χάνεται η έννοια του κράτους χωρίς να εξαλείφεται και ακόμη υπάρχουν προσπάθειες συνεργασίας μεταξύ των λαών χωρίς εθνικιστικές προκαταλήψεις, ε, νομίζω πως δε θα βγάλουμε άκρη!!!!
Τέλος, δε μ’ενδιαφέρει αν και κατά πόσο ήταν διεθνιστική και σοσιαλιστική η σοβιετία αλλά ότι ξεκίνησαν μ’αυτή την προοπτική μόνο που στο τέλος η όλη προσπάθεια αποδείχτηκε φιάσκο!
*Δε μας είπες όμως τι σοσιαλ τύπος είσαι?? *
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 3:19 μμ
mn
συγγνώμη για το σπάσιμο του σχολίου!
Μάλλον, λοιπόν, είσαι κι εσύ από τους σουρεάλ σοσιαλ!
;)
Χαίρετε!
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 3:49 μμ
CostK
Και καλά δεν σε ενδιαφέρει αν ήταν σοσιαλιστική και διεθνιστική η Σοβιετική Ένωση, μόνο που δυο-τρία σχόλια νωρίτερα άφησες να εννοηθεί πως ΗΤΑΝ, προκειμένου να υπονομεύσεις τον σοσιαλιστικό διεθνισμό συνδέοντάς τον με το λενινιστικό έκτρωμα. Άρα μάλλον σε ενδιαφέρει, γιατί από εκεί εξαρτάται όλο το επιχείρημά σου.
Και φυσικά αγνοείς παντελώς (και τελείως επιλεκτικά) αυθεντικά λαϊκά σοσιαλιστικά κινήματα, όπως αυτά που οδήγησαν στην Παρισινή Κομμούνα ή στην Ισπανική Επανάσταση του ’36, τα οποία –έστω και με τις παραλείψεις τους– ουδεμία σχέση δεν είχαν με τη Σοβιετία.
Συγνώμη αν οι συνεπαγωγές μου ήταν λάθος αλλά εγώ αυτά κατάλαβα από τα γραφόμενά σου. Επίσης εγώ δεν είπα σε κανένα ποστ ότι «δεν παίζει» η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Απλώς είπα ότι άλλο αυτή και άλλο ο σοσιαλιστικός διεθνισμός. Επιμένεις να τα συγχέεις σαν τον Παναγιώτη από πάνω (και σαν την εγχώρια Ακροδεξιά…).
Ποτέ δεν υποστήριξα ότι τα εθνικά κράτη δεν έχουν χάσει μέρος των αρμοδιοτήτων τους, λόγω της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Προφανώς και έχει γίνει αυτό, αλλά εγώ δεν άγγιξα καν το εν λόγω ζήτημα. Ένας σοσιαλιστής γιατί να νοιάζεται για την τύχη των εθνικών, αστικών, φιλελεύθερων κρατών; Αλλά εσύ μάλλον ταυτίζεις τον σοσιαλισμό με την κρατικιστική σοσιαλδημοκρατία, γι’ αυτό και σε νοιάζει.
Προφανώς βέβαια ο νεοφιλελευθερισμός έχει οδηγήσει σε όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και αύξηση του πλούτου της μεγαλοαστικής επιχειρηματικής ελίτ εις βάρος του κοινωνικού συνόλου (εκτός αν πιστεύει κανείς, όπως ο Νίκος Δήμου, ότι «δεν υπάρχει πλούτος αν δεν υπάρχουν πλούσιοι» και ότι όσοι «υποτίθεται πως» διαβιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στην πραγματικότητα απλώς κλέβουν την εφορία και δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα:-)απίστευτα LOL). Άλλο όμως αυτό και άλλο το «κλαίμε με μαύρο δάκρυ» για την υπονόμευση του εθνικού κράτους σαν καλοί εθνικιστές που είμαστε.
Για τις αχανείς διαφορές έθνους και εθνότητας (=πολιτισμικής κοινότητας) δες:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=164061&ct=114&dt=06/02/2005
http://www.sitemaker.gr/antiethnikistik/assets/arthromiliou1otmima.doc
Αλλά επειδή το Βήμα είναι του Λαμπράκη, σαν καλός εθνικιστής και υποστηρικτής του εθνικού κράτους που φαίνεται να είσαι, μάλλον θα με βγάλεις πράκτορα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης (sic)…
Τώρα όσον αφορά το τι τύπος «σοσιαλ» είμαι, ένας μόνο αυθεντικός τύπος έχει φανεί ιστορικά πως υπάρχει, μακριά από λενινιστικά και σοσιαλδημοκρατικά εκτρώματα υπέρ της αγοράς η του κράτους: ο ελευθεριακός σοσιαλισμός. Και είναι εμφανές πως, περισσότερο ή λιγότερο, οι περισσότεροι σοσιαλιστές του 19ου αιώνα αυτό εννοούσαν όταν έλεγαν σοσιαλισμός (δες π.χ. πώς εκθειάζει ο Ένγκελς την αυτοδιευθυνόμενη Παρισινή Κομμούνα…)
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 5:01 μμ
mn
Συγγνώμη και με όλο το σεβασμό απέναντι στο πρόσωπό σου αλλά αν θες κάθε αναφορά μας στην αριστερά και το διεθνισμό της να ταυτίζεται με τον ελευθεριακό σοσιαλισμό, απλώς έχασες!
Αν λοιπόν είπα ότι ο διεθνισμός του σοσιαλισμού, πέθανε έχοντας στο νου την προσπάθεια-φιάσκο στη σοβιετία για εσάς θα έπρεπε να πω πως δεν υφίσταται κάτι τέτοιο…πώς είναι δυνατόν να πεθάνει κάτι που δεν έχει υπάρξει??
Μπορεί βεβαίως να είναι to καλύτερο από τα πολιτικά συστήματα που έχουν υπάρξει αλλά μάλλον πρέπει να σας μάθει λίγο περισσότερος κόσμος!
Άντε καλή επιτυχία!
*ελπίζω να μην έπεσα, πάλι, πάνω σ’αυτούς της περιεκτικής δημ. ε, κύριε HerrK, λέτε να είναι αυτοί?? Αν είστε εσείς παρακαλώ τον κ. Ξυδάκη να διαγράψει όλα τα σχόλιά μου!*
;)
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 5:07 μμ
CostK
Ο διεθνισμός δηλαδή πρέπει, κατ’ εσέ, να ταυτίζεται με κάποιο κράτος για να είναι υπαρκτός; Αυτό αντίκειται στην ίδια την έννοια του διεθνισμού. Ε, καλά τώρα, το πόσο αποτυχημένες ψευδαισθήσεις ήταν οι «κρατικοί σοσιαλισμοί» της σοσιαλδημοκρατική Δύσης και της λενινιστικής Ανατολής το έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία, δεν χρειάζεται να το πω εγώ.
Έχετε συναντήσει παλιότερα εκπροσώπους της Περιεκτικής Δημοκρατίας του Φωτόπουλου; Πολύ ενδιαφέρον. Η ΠΔ κινείται μες στον ευρύ χώρο του ελληνικού ελευθεριακού σοσιαλισμού (τον οποίον συνθέτουν, όπως λένε, με τα αυτόνομα και μονοθεματικά κινήματα του ’60 και του ’70, καθώς και με την «κλασική δημοκρατική παράδοση») αλλά προσωπικά διαφωνώ με ορισμένες θέσεις, αναλύσεις και αντιλήψεις τους. Όχι τίποτα τρομερό βέβαια.
Τα περί σεβασμού στο πρόσωπό μου ήταν ειρωνία;
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 5:17 μμ
mn
Όχι, καθόλου ειρωνεία!
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:49 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«…μερίδα του ΣΥΝ του προσήψε τη ρετσινιά του εθνικιστή.»
Μερίδα του ΣΥΝ είναι περαν πάσης αμφιβολίας ηλίθιοι.
Και όπως είπε κάποιος παραπάνω, εδω είχαν παραμερίσει τον Παπαγιαννάκη στον Στάθη θα κολλάγανε?
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:58 μμ
Herr K.
Α, της Περιεκτικής είναι ευγενέστατοι, mn, εχεις άδικο…
CostK, λες ότι άλλο ο παγκοσμιοποιητικός κοσμοπολιτισμός και άλλο ο αριστερός διεθνισμός. Πού το στηρίζεις; διότι αυτό που βλέπω είναι ότι ο (φερόμενος ως) αριστ.διεθνισμός απλώς υπηρετεί τον πρώτο. Το «υπηρετεί» ας διαβαστεί με την έννοια του οικιακού βοηθού.
Ο Σύριζα σοσιαλδημοκρατία; Φοβάμαι ότι μάλλον το κκε και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δικαιούνται αυτόν τον χαρακτηρισμό (που δεν τον θεωρώ μειωτικό)
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:35 μμ
CostK
Δεν είμαι της ΠΔ. Απλώς γνωρίζω τα κείμενα και τις αναλύσεις τους καθώς κινούμαι σε παραπλήσιους με αυτούς χώρους. Θες τη γνώμη μου; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τυπικά μεταμοντέρνο ψηφοθηρικό μόρφωμα που χρησιμοποιεί τη σοσιαλδημοκρατική βάση του, την ασαφώς κεϋνσιανή ρητορική του και τις πιο αυθεντικά αριστερές συνιστώσες του για να πάρει κανένα υπουργείο σε περίπτωση σοσιαλφιλελεύθερης συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ, παρά τη λενινιστική ρητορική του, το θεωρώ κι εγώ ένα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό και ρεφορμιστικό κόμμα. Όπως ανέκαθεν ήταν ο βασικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας, σήμερα λειτουργεί ως αστικό ανάχωμα απέναντι στον αντικαπιταλισμό.
Το ότι και καλά ο αριστ. διεθνισμός εξυπηρετεί τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση πού ακριβώς το στηρίζεις; Δώσε απτό παράδειγμα. Εκτός κι αν υποθέτεις υπόρρητα και αντιεπιστημονικά, όπως κάνουν οι δεξιοί και αυτοί του ΛΑΟΣ, ότι εθνότητα=έθνος=κράτος και ότι παγκοσμιοποίηση=πολιτισμική αμερικανοποίηση. Μόνο που η παγκοσμιοποίηση είναι κατά βάση ένα οικονομικό φαινόμενο νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα και ως τέτοιο έχει συναντήσει διαχρονικά την αντίδραση (σε κινηματικό επίπεδο) όλων των αυθεντικά διεθνιστών (δηλαδή κατά βάση των ελευθεριακών και των τροτσκιστών).
Το να είναι κανείς σοσιαλδημοκράτης ούτε εγώ το θεωρώ μειωτικό. Απλώς το θεωρώ εθελοτυφλία (μπροστά στην ολική καταστροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας τα τελευταία 30 χρόνια εν μέσω παγκοσμιοποίησης) και μη-σοσιαλιστικό. Η μόνη σχέση σοσιαλισμού και σοσιαλδημοκρατίας είναι το πρόθεμα «σοσιαλ»…
20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:50 μμ
CostK
Και παρεμπιπτόντως δεν νομίζω ότι υπήρξα ιδιαίτερα αγενής. Τώρα αν μερικοί προσβάλλονται αν τους πεις εθνικιστές (τη στιγμή που αντικειμενικά είναι, αφού υποστηρίζουν την ύπαρξη εθνικών κρατών) δεν φταίω εγώ… Αν πάνω στην κουβέντα και στην αντιπαράθεση είπα κάτι άλλο προσβλητικό ζητώ συγνώμη.
21 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:32 πμ
Πόντος και Αριστερά
Συμφωνώ απολύτως με τη ματιά σου.
Η Αριστερά αδυνατεί, από συντηρητισμό, να τοποθετηθεί ακόμα και να συζητήσει πράγματα που ξεπερνούν τις εικόνες της (πολλές από τις οποίες είναι απλώς ιδεοληπτικές) για διάφορα ζητήματα. Εμείς ως κοινωνικός χώρος το ζήσαμε αυτό έντονα εδώ και μια 20ετία.
Ακόμα και σε ζητήματα, όπως η σύγκρουση με το σταλινισμό, δεν είχαμε την παραμικρή στήριξη… Καταλάβαμε ότι το φαίνεσθαι ελάχιστα αντιστοιχεί στο είναι. Δείτε αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα με το σταλινισμό.
Το επίσημο ερευνητικό κέντρο της ανανεωτικής αριστεράς “κόλωσε” κυριολεκτικά να συγκρουστεί μαζί του. Και μιλάω για τη συμμμετοχή στην παρακάτω εκδήλωση και στη σύγκρουσή μας με το σταλινικό ΚΚΕ:
Και όταν με ζητήματα που θεωρούνται κοινός τόπος, έχει μια τέτοια ουδέτερη και φοβική αντίδραση, σκεφτείτε τι γίνεται με άλλα ζητήματα που σχετίζονται με την μοναδική εκείνη τρομερή εκείνη εποχή, όταν κατέρρεαν στην περιοχή μας αιώνιες αυτοκρατορίας και στη θέση τους έρχονταν έθνη-κρατη και ο πρόγονος της Αριστεράς μας (ΣΕΚΕ) συμμαχούσε με τον Ιωάννη Μεταξά σε προεκλογικές εκδηλώσεις (του Νοεμβρίου του ’20) στις οποίες οι συμμετέχοντες κραύγαζαν το απίστευτο προεκλογικό, αντιπολεμικό και αντιμικρασιατικό σύνθημα: «Σφυρί δρεπάνι/ελιά στεφάνι».
Νομίζω ότι βόλευε τους πάντες να κλείσουν τους σκελετούς στις ντουλάπες και να καλύψουν άρον άρον τα αμφισβητούμενα ζητήματα, από το να ξεκινήσουν μια διαδικασία ορθής τοποθέτησης. Ακόμα και όταν η ίδια η κοινωνία διεκδικούσε την απωθημένη και κλεμμένη μνήμη της.
Δεν είναι τυχαίο ότι η αφωνία της Αριστεράς είναι αυτή που πρόσφατα επέτρεψε τη λαλίστατη ακροδεξιά να καρπωθεί ακόμα και τη σφαγή και την καταστροφή της Σμύρνης. Μια σφαγή, της οποίας οι ηθικοί αυτουργοί βρίσκονταν εντός της ελληνικής Δεξιάς. [Να θυμίσω ότι το Λαϊκό Κόμμα είχε απαγορεύσει την εκκένωση της Σμύρνης από Έλληνες και Αρμένιους για «να μη δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα», αφού πρώτα τους είχε απαγορεύσει το δικαίωμα να εξοπλιστούν]…
Και αν σ’ αυτά τα τελευταία μπορείτε ίσως και να δώσετε ερμηνείες, τι ερμηνεία θα δίνατε στην ουδέτερη στάση προς το σταλινισμό;
21 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:25 πμ
CostK
“Σφυρί δρεπάνι/ελιά στεφάνι”;;; Απίστευτο!! Ο προπομπός του ’89:-)
Εν πάση περιπτώση, προσωπικά (όπως και όλοι οι ελευθεριακοί) απορρίπτω κάθε οργάνωση σε αστικού τύπου κόμματα που συμμετέχουν σε κοινοβουλευτικές εκλογές. Αυτή η ιστορικά αποτυχημένη πρακτική, που κατάγεται από τους μαρξιστές του 19ου αιώνα, είναι που έχει οδηγήσει εδώ και έναν αιώνα σε εκφυλισμό της Αριστεράς και σε ταύτισή της με οτιδήποτε άλλο εκτός από τον σοσιαλισμο: κράτος, αγορά, έθνος, θρησκεία, ψηφοθηρία κλπ κλπ… Αυτή η πρακτική είναι που έχει κάνει π.χ. το ΚΚΕ να λειτουργεί ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα απευθυνόμενο σε μικροαστούς και ως ο καλύτερος συνεργάτης της Δεξιάς.
Φυσικά δεν γνωρίζω αν το καλύτερο εναλλακτικό μονοπάτι είναι η επικέντρωση σε δουλειά μέσα από εργατικές ομοσπονδίες και συνδικάτα –όπως παραδοσιακά προτείνουν οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι συμβουλιακοί κομμουνιστές– ή «οριζόντια οργανωμένα δίκτυα πολιτών» σαν την Περιεκτική Δημοκρατία, ή οι αυτοτελείς ομάδες συνάφειας των σημερινών εξεγερσιακών αναρχικών και των παλαιότερων αυτόνομων μαρξιστών.
22 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:17 πμ
no frost
χμ…βουστροφηδόν το φέρνει!
«Πράγματι κάποιοι επιδίδονται σε έναν ανέξοδο αντιεθνικισμό (έτσι γενικά – για όλα) με μια “θρησκευτική” διάθεση απέναντι στην ιστορία. Σχεδόν την αρνούνται στο όνομα μιας -μοιραία αποσπασματικής- θεωρητικής συνείδησης. Αυτά σε άλλους πολιτικούς χώρους τα γειώνει η ισχύς της εξουσίας – τα χαλιναγωγεί. Εδώ επιχειρείται μια λίγο διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Το λέει ο Αλέξης στη συνέντευξη του στο tvxs καθαρά: “Σύνθεση”. Ποιός ειπε οτι αυτή θα γίνεται πάντα με χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη;»
Αλλά με τι θα γίνεται κε Τσιμιτάκη; Με χτυπήματα κάτω απ την μέση και λασπολογίες τύπου «εθνίκι»;Αρμόζουν αυτά στην Αριστερά;Αυτό εκλαμβάνω εγώ οτι θέλει να πεί-εκτός των άλλων- το άρθρο αυτό με το οποίο συμφωνώ.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η περίεργη πολιτική σας..»κυκλοθυμία» ως προς τον ρόλο που παίζετε.. Αφενός προορίζετε ως φαίνεται για τον εαυτό σας τον ρόλο του πορτ παρολ του «Αλέξη» ευαγγελίζεστε την «σύνθεση» (λέξη λάστιχο) κι εμφανίζεστε να συμφωνείτε με το κείμενο. Κι απο την άλλη τα θολώνετε…υπακούτε στην ιεραρχία των «άλλων»,των υπερδιεθνιστών, υπερεπαναστατών πλην γραφειόπληκτων της Κουμουνδούρου.
Κι επειδή το ζήτημα είναι πολιτικό κι όχι προσωπικό, (γιαυτό δεν αναφέρω και ονόματα) ας τοποθετηθείτε τώρα, ποτέ δεν είναι αργά:
Μήπως θυμόσαστε κάποια ομάδα ανθρώπων στο facebook που άνοιξε πριν καιρό μια σελίδα με κεντρικό σύνθημα «We are Greeks and we call it Macedonia»? Τι σχέση έχετε με αυτούς αλήθεια; Καλές ή κακές;Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Γιατί δεν μιλάτε καθαρά και προτιμάτε έναν λόγο ερπετοειδή (ως προς τους ελιγμούς) απο τον ευθύ πολιτικό λόγο, όπως π.χ ο Αλέξης τον οποίο επικαλείσθε;Μήπως μπορείτε να μας πείτε αν είναι αυτή η επίσημη θέση του ΣΥΝ ή μήπως όχι; Μήπως τέλος θυμόσαστε οτι αυτή η ανόητη πρόκληση (που κάποιοι ανεγκέφαλοι προέβαλλαν ως πολιτική τζάμπα μαγκιά) είχε και απάντηση απο δεξιούς εθνικιστές και φασίστες και μετά έγινε και το χτύπημα στο στέκι μεταναστών που θα μπορούσε να είχε κοστίσει και την ζωή ακόμα μικρών παιδιών μεταναστών που σε τελική δεν έφταιγαν απολύτως τίποτα να πληρώνουν ηλίθιες βεντέτες;Και τώρα μας ενόχλησε ο Στάθης και κάνουμε τάχα εξισσοροπιστικές «συνθέσεις»; Πότε θα μιλήσουμε καθαρά πολιτικά κι όχι μικροπολιτικά;
Κλείνοντας θα πω, πως αυτή η τελευταία φράση του άρθρου που υπενθύμισε την πατριωτική ιστορία του ΕΑΜ τα είπε όλα για αυτην την γή. Μια γή στην οποία χύθηκε πολύ αίμα και που κάθε γωνιά της μιλάει για νόστο και απίστευτες θυσίες. Ήρθε η ώρα η Αριστερά να αναστοχαστεί την Ιστορία της και την έννοια Πατρίδα σοβαρά.Κάποτε η λέξη πατριώτης σήμαινε περίπου αδερφός, σήμαινε αγωνιστής, ομοαίματος αδελφός, ήταν κάτι σαν το ελληνικό αντίστοιχο του σαμουράι στην Αντίσταση -για όποιον γιάπη το θέλει σε μεταμοντέρνα διάλεκτο-.Αλλά άμα δεν δουλεύει η καρδιά τι να το κάνεις το μυαλό μόνο του; Σε κάνει και εθνοπροδότη!
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:09 πμ
CostK
Μόλις ανακάλυψα ότι το αερολογικό (και φυσικά παντελώς αστήρικτο) απόφθεγμα του HerrK («σοσιαλιστικός διεθνισμός»=»φιλελεύθερος κοσμπολιτισμός») προέρχεται λέξη προς λέξη από την κυπατζίδικη προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής: http://xryshaygh.wordpress.com/2009/02/12/%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5/
Ουάου, τα σπάει επομένως το μπλογκ σας! Ελεγα και γω, δεν μπορεί να μιλάνε τόσο απροκάλυπτα για «εθνοπροδότες» και άλλα φαιδρά…
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:23 πμ
Herr K.
«Ουάου», οντως.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:33 πμ
CostK
Επιμένω: ουάου. Σε λίγο θα παραθέσεις και λινκ προς το «αριστερό» Ρεσάλτο για να υποστηρίξεις την εθνικστική υστερία.
Ανακριβές και ύποπτο το άρθρο που μετέφρασες. Ο εθνικισμός έφτιαξε τα εθνικά κράτη, δεν τα θεωρεί απλώς ύψιστες αξίες. Ο συγγραφέας στον λόγο του ταυτίζει τον επιθετικό εθνικισμό τύπου Καρατζαφέρη με τον καθημερινό εθνικισμό στον οποίον γαλουχούμαστε όλοι από το σχολείο, το κράτος και τα ΜΜΕ.
Στη συνέχεια τα πράγματα είναι χειρότερα. Ταυτίζει υπόρρητα τη φιλελεύθερη αγγλοσαξονική προπαγάνδα περί ατομικών δικαιωμάτων (η οποία ως γνωστόν είναι πρόσχημα για τον νατοϊκό ιμπεριαλισμό) και την παγκοσμιοποίηση με τον σοσιαλιστικό διεθνισμό, προκειμένου να δαιμονοποιήσει τον τελευταίο. Ποια είναι όμως ακριβώς η συνδεση; Δεν λέει φυσικά, εκτός κι αν ο κύριος Perry Anderson έχει ανακαλύψει (σαν μαρξιστής που είναι —τυχαία σύμπτωση που οι μαρξιστές είναι κρατικιστές;;) τη δική του εκδοχή σοσιαλιστικού διεθνισμού.
Γενικά το αρθράκι μοιάζει πολύ με κεκαλυμμένη δικαιολόγηση της αντιριζοσπαστικής προπαγάνδας που χρησιμοποιούν το σύστημα και οι τσάτσοι του (κάτι σαν το, αριστερών καταβολών αλλά σούπερ-εθνικιστικό, εγχώριο «Ρεσάλτο»). Αλλά τι να περίμενε κανείς από το ρεφορμιστικό New Left Review;
Και αφού σας αρέσουν τόσο οι ευγενείς κύριοι της Περιεκτικής Δημοκρατίας, για τσεκάρετε το http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grvarious/diaplous_aug_05.htm
και το
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/Glyka_Nera_99.htm
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:48 πμ
CostK
Διόρθωση: ο συγγραφέας δεν ταυτίζει τον «κακό» επιθετικό εθνικισμό με τον «καλό» μετριοπαθή εθνικισμό, απλώς αποκρύπτει την ύπαρξη του τελευταίου έτσι ώστε να μη φανεί πως τα εθνικά κράτη είναι δημιούργημα του εθνικισμού. Σε λίγο θα μας πει το γνωστό ακροδεξιό: «Εγώ δεν είμαι εθνικιστής, είμαι εθνιστής», λες και υπάρχει τέτοια λέξη…
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:32 μμ
mn
Κάππα, να μ’ακούς! … σε όλα…
;)
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 3:33 μμ
Herr K.
Mn: και εθνίκι και χαιρέκακος ;)
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:41 μμ
CostK
Αν εννοείς mn ότι είμαι της ΠΔ επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι. Αλλά παρακολουθώ τις αναλύσεις τους και την αρθρογραφία του Φωτόπουλου. Κινούμαι πάντως στον ελευθεριακό χώρο όπως και αυτοί.
Εξάλλου εκείνοι είναι ευγενικοί;)
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:54 μμ
gritz
Πολύς θόρυβος, πολλά σχόλια και (αντ)απαντήσεις: Έθνος, πατρίδα, εθνικιστές, αντιεθνικιστές και πάει λέγοντας. Κακώς εννοούμενο «φίλαθλο» πνεύμα θυμίζουν όλα αυτά. Εξέδρα σε ποδοσφαιρικό αγώνα.
Φίλοι, κυττάτε ποιός θα νικήσει και δεν βλέπετε ότι βουλιάζει το γήπεδο;
Πόσο νόημα να μιλάμε για «πατρίδα» άν σε 2 χρόνια έχει γίνει από οικονομική άποψη Ισλανδία και σε 30 χρόνια, από οικολογική άποψη, Σαουδική Αραβία; Καμμένη έρημος με Μεσανατολίτικης νοοτροπίας κατοίκους;
Και θα ‘λεγα εν τέλει, πατρίδα είναι έννοια που έχει να κάνει πιό πολύ με το χρόνο, παρά με τον τόπο: Πατρίδα, σε τελευταία ανάλυση, είναι τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια. Κι αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε, αλλά δεν είμαστε. Ίσως κάποτε, τα παιδιά μας…
Στην Έρημη Χώρα, την καμμένη, ληστευμένη, αλλοτριωμένη τριτοκοσμική χώρα των golden boys και των υπουργών που κάνουν αγγαρεία ή πλουτισμό, όπως παντού και πάντα, εθνικό είναι ότι είναι αληθινό: Πρέπει ν’ αλλάξουμε, να βγεί το μέσα έξω. Ότι λέγεται σήμερα στην καθ’ ημάς καθομιλουμένη «εθνικό» ή «πατριωτικό» δεν αξίζει δεκάρα, μόνον ζημιά κάνει στον τόπο και τους ανθρώπους. Είναι η ίδια η καταστροφή.
Αφήστε τους Στάθηδες και τους λοιπούς «εθνικόφρονες» ομοιδεάτες τους να θάψουν τους εαυτών νεκρούς. Όσο για τους υπεραριστερούς λεγόμενους «αντιεθνικιστές», στον αέρα μιλούν κι αυτοί, με ιδεολογήματα.
Πατριωτισμός σήμερα είναι να μη γίνει η χώρα έρημος και οι Έλληνες Μεσανατολίτες. Προπάντων όμως, ύψιστος πατριωτισμός είναι να σωθεί ο πλανήτης Γή.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:12 μμ
CostK
Δεν διαφωνεί κανείς με αυτά που λες gritz. Μόνο που δεν έχουν να κάνουν με πολιτική αντιπαράθεση. Και ένας από τους λόγους της οικονομικής κατρακύλας είναι το «εθνικόφρων» πνεύμα: κάθε αντίδραση απέναντι στο ολιγαρχικό κατεστημένο που απομυζεί τον κοινωνικό πλούτο ταυτίζεται από τους ακραιότερους εθνικιστές με «επίθεση στο έθνος» (το οποίο αξιωματικά ταυτίζουν με το κράτος, με τον πολιτισμό κλπ κλπ). Για να αποπροσανατολίσουν τους αφελείς, ορισμένοι μιλάνε για την παγκοσμιοποίηση λες και είναι οργανωμένο «αντεθνικό» σχέδιο «αφελληνισμού», ενώ πρόκειται εμφανώς για οικονομικό ζήτημα. Και φυσικά ο εθνικισμός δικαιολογεί την ύπαρξη του κράτους και της άρχουσας ελίτ που το ελέγχει, καθώς υπόγεια περίπου ταυτίζει το έθνος με το κράτος.
Επομένως ο εθνικισμός (η πολιτική ιδεολογία του εθνικού κράτους, όχι μόνο ο Καρατζαφέρης) είναι πρόβλημα στον βαθμό που αξιοποιείται ως εργαλείο από το κατεστημένο.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:17 μμ
gritz
Ν’ ακούσουμε τα παιδιά μας. Τι μας ζητούν, τι μας λένε; Προπάντων:
Give me things
that don’t get lost
(Neil Young, Old Man)
Και τι τους δίνουμε; Σκουπίδια. Χαμένα πράγματα, πράγματα που πάνε στα χαμένα. Και η Αριστερά, αυτή η Αριστερά η Συριζαίικη; Τίποτε το απτό και καίριο. Ιδεολογήματα εκτός τόπου και χρόνου. Της εθνικοφροσύνης ή της αντιεθνικοφροσύνης. Φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες της δικής μας γενιάς πάνω τους. Δεν μας καίγεται καρφί σε τι κόσμο θα ζήσουν. Μόνο πώς θα συνεχίσουμε να τρέφουμε το αρρωστημένο φαντασιακό μας (και τον τραπεζικό λογαρισμό μας) με κοπανιστό αέρα.
Το άλας έχει μωρανθεί, Carthago delenda est.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:36 μμ
gritz
Ε καλά τώρα, CostK, πολιτική αντιπαράθεση! Άς πάψουμε να μιλάμε με φορτισμένα ιδεολογήματα. Το θέμα είναι τι λές για πράγματα χειροπιαστά, είσαι υπέρ ή κατά, πού ‘λεγε και ο Μανόλης; Την άρχουσα ελίτ εμείς τη στηρίζουμε, αλλά με τον τρόπο ζωής μας, όχι με τις (υποτιθέμενες) ιδεολογίες μας.
Οι φτωχοί και χωρίς προοπτική γονείς μας σπάνια ήταν εθνικιστές, εθνικιστές γίνονται αυτοί που θέλουν να προστατεύσουν την υλική και υλόφρονα «ευημερία» τους, όταν τη βλέπουν να κινδυνεύει.
Ως γνωστόν, ο Μάρξ, ο Έγκελς, ο Λένιν και οι επίγονοι, για τα «εθνικά» είπαν και πολλές απίστευτες βλακείες. Όσο για τους «εθνικο-επαναστάτες» και «διεθνο-επαναστάτες» του σήμερα, άστο καλύτερα, άς γράψω γερμανιστί nützliche Idioten, επειδή στα Ελληνικά είναι ένα κλίκ πιό βαρύ. Προσωπικά προτιμώ τον Όττο Μπάουερ και τους Αυστρομαρξιστές. Σίγουρα όμως, κάμποση (αυθεντική) Χριστιανική ηθική της οικουμενικότητας και λίγη Καντιανή κατηγορική προσταγή δεν βλάπτουν. Επιβάλλεται σήμερα, νομίζω, μια και η «ταξική» και «υλιστική» σας ορθοδοξία έχει αποδειχθεί ασυνεπής υλισμός.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:42 μμ
CostK
Και εμένα μου αρέσουν οι αυστρομαρξιστές αλλά ήταν κρατικιστές ως το κόκκαλο, να διατηρήσουν την πολυεθνοτική δομή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας σε μια εποχή αυξανόμενων εθνικισμών προσπαθούσαν. Ενδιαφέρον είναι πως ο Μαρκ Μαζάουερ εντοπίζει μεγάλη επιρροή των αυστρομαρξιστών στη σοβιετική εθνοτική πολιτική της δεκαετίας του ’20 (πριν την άγρια εθνικιστική σταλινική επέλαση του ’30).
Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι σε μένα όταν μιλάς περί ταξικής και υλιστικής ορθοδοξίας, αλλά δεν είμαι μαρξιστής. Τώρα κατά τ’ άλλα δεν ταϊζεις εσύ συγκεκριμένα σκουπίδια στα παιδιά σου, το σύστημα τα ταίζει σκουπίδια γιατί πολύ απλά ο καπιταλισμός βασίζεται στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση (σκουπιδιών κατά προτίμηση, ώστε να είμαστε ελέγξιμοι). Και ο εθνικισμός είναι ένα δεκανίκι αυτού του συστήματος που αδρανοποιεί τα παιδιά σου. Επομένως Αριστερά που να υπερασπίζεται το ιδεολόγημα του έθνους απλά δεν νοείται.
Τώρα απολίτικα κλαψουρίσματα χωρίς συγκεκριμένη πρόταση (του τύπου «να ακούσουμε τα παιδιά μας κλπ») δεν ωφελούν σε τίποτα. Χωρίς παρεξήγηση.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:06 μμ
gritz
Κι εγώ προτιμώ σε πολλές αναλύσεις τον Max Weber αντί του Μάρξ.
Αλλά οι αυστρομαρξιστές ήθελαν χαλαρά ομοσπονδιακά πολυεθνικά κράτη με πολιτιστική και εκπαιδευτική αυτονομία των εθνοτήτων στο εσωτερικό τους. Μόνο κρατιστές δεν ήταν – ή ο κρατισμός τους ήταν τόσο χαλαρός, που τον καθιστά σ’ εμένα ελκυστικό. Η επικράτηση των εθνικών κρατών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ιστορική καταστροφή. Σήμερα ζούμε την μερική επανόρθωσή της. Αυτό που πάει να γίνει η Ευρωπαική Ένωση μοιάζει πολύ με την πρόταση των αυστρομαρξιστών.
Το σύστημα μας ταίζει σκουπίδια επειδή έχει αποικιοποιήσει ολόκληρο το βιοτικό μας κόσμο (Habermas). Το ζήτημα είναι άραγε να πολεμήσουμε το σύστημα ή να χαλαρώσουμε (και κάποτε καταργήσουμε) την επικυριαρχία του (όποιου) συστήματος επί της ζωής; Νά «σπάσουμε το σιδερένιο κλουβί» που έλεγε ο Max Weber;
Αντί γι αυτά που λές «απολίτικα κλαψουρίσματα», τι προτείνεις; Θέλεις τα παιδιά σου στρατιώτες της επανάστασης (όπως οι άλλοι τα θέλουν στρατιώτες του έθνους);
Κανένα παιδί δεν γίνεται μόνο του στρατιώτης καμμιάς πατρίδας, καμμιάς σημαίας και καμμιάς επανάστασης, μαρξιστικής ή αντιεξουσιαστικής. Εμείς τους φοράμε αυτές τις άχρηστες, βαρειές πανοπλίες. Το πολύ πολύ να θελήσουν να γίνουν «στρατιώτες» της Greenpeace ή της Διεθνούς Αμνηστίας. Προτείνω λοιπόν, ν’ αφήσουμε να ανθίσει ότι καλό έχουν μέσα τους, χωρίς να τα χειραγωγούμε. Αυτό είναι που λές εσύ «απολίτικα κλαψουρίσματα». Πιστεύω όμως ότι εμείς είμαστε οι χαλασμένοι: Πολλή πολιτική, ακόμη περισσότερη ιδεολογία, άπειρα ψέμματα και αυταπάτες, λίγο μυαλό, καθόλου καρδιά.
Και το «έθνος» μας και η «επανάστασή» μας είναι καταφύγια αποτυχίας και ηθικής σήψης.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 2:31 μμ
CostK
Βασικά δεν διαφωνούμε και πολύ. Θα έλεγα μάλιστα ότι οι αυστρομαρξιστές ήταν πρόδρομοι (μερικώς, μην τρελαθούμε κιόλας) του ελευθεριακού μαρξισμού, ο οποίος ερμήνευε πολύ διαφορετικά την έννοια της «δικτατορίας του προλεταριάτου» σε σχέση με τους λενινιστές. Ωστόσο εγώ είμαι υπέρ της άμεσης και πλήρους κατάργησης των κρατικών δομών (με την έννοια ενός γραφειοκρατικού, ιεραρχικού συστήματος που «μονοπωλεί τη νόμιμη βία»), και της αντικατάστασής τους από μία διεθνή συνομοπονδία αμεσοδημοκρατικά αυτοκυβερνώμενων τοπικών κοινοτήτων, όπου η παραγωγή και η διανομή των αγαθών είναι ελεύθερη (χωρίς χρήμα και χωρίς αγορά).
Προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς «ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας» (που έλεγε και ο Καστοριάδης), και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν χρειαστεί να γίνει βίαιη επανάσταση για να επιτευχθεί αυτό, καλώς ας γίνει. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα βασίζεται σε ένα μαζικό και συνειδητοποιημένο λαϊκό κίνημα και όχι σε λενινιστικού τύπου «πρωτοπορίες», οι οποίες αναπόφευκτα καταλήγουν σε ολιγαρχικά εκτρώματα και κρατικιστικές παρωδίες σοσιαλισμού.
Φυσικά ένα τέτοιο κίνημα δεν πρόκειται να δημιουργηθεί ποτέ, όσο αυτοί που αυτοαποκαλούνται αριστεροί παραμένουν εγκλωβισμένοι σε συστημικά νοητικά σχήματα όπως η καπιταλιστική σοσιαλδημοκρατία, το έθνος και ο αντιπροσωπευτικός κοινοβουλευτισμός.
Το «να χαλαρώσουμε (και κάποτε καταργήσουμε) την επικυριαρχία του (όποιου) συστήματος επί της ζωής», ως τρόπο σταδιακής επανάστασης μη καθοδηγούμενης από κομματικές πρωτοπορίες, προσπάθησαν να το κάνουν πράξη και οι μαρξογενείς ελευθεριακοί του ’60 και ΄70 (π.χ. οι καταστασιακοί, οι αυτόνομοι κλπ) και οι σημερινοί εξεγερσιακοί και μετααριστεροί αναρχικοί. Χωρίς όμως ένα μαζικό και συνειδητοποιημένο αντικαπιταλιστικό κίνημα από κάτω, αυτές οι ατομικιστικές πρακτικές (με την έννοια ότι αφορούν κυρίως αλλαγές του ατομικού τρόπου ζωής) δεν οδηγούν πουθενά. Εδώ τουλάχιστον συμφωνώ πλήρως με τους περιεκτικούς.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, μία γιγάντια κοινή αγορά νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα και υποταγμένη στις καπιταλιστικές πολυεθνικές, δε νομίζω ότι έχει σχέση με τα οράματα των αυστρομαρξιστών.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:02 μμ
gritz
Λυπάμαι, είσαι αντιεξουσιαστής, εγώ καλά το κατάλαβες, όχι.
Ούτε κάν χώνευα ποτέ, καταστασιακούς, αυτόνομους, μετααριστερούς και το λοιπό συναπάντημα. Δημοκρατικός αριστερός ευρωπαιστής Πράσινος με χαρακτηριστικά Διαφωτιστικά, Χριστιανικά και Ρομαντικά είμαι, κάποτε ανανεωτικός αριστερός και ευρωκομμουνιστής, άν νοιώθεις τον πειρασμό να μου βάλεις ταμπέλες.
Και ειμαι υπέρ του κρατικού μονοπωλίου της νόμιμης βίας, δεν είμαι Αμερικανάκι με Ρεπουμπλικανικές τάσεις.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 5:17 μμ
Ο_Ποτέ...Εθνίκι
@gritz,
μα δε μπερδεύεστε με τόσες ‘ταμπέλες’ ? Ένα από αυτά αρκεί για να είστε πλήρης! Ποιο? Αν τα έχετε ‘ζήσει’ όλα, θα το γνωρίζετε!
Κάππα, ο ποτέ εθνίκι μα ποτέ χαιρέκακος απαιτεί κάτι από εσάς!
;)
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 5:45 μμ
Herr K.
Καλά αυτά της ΠΔ, Cost, σε αρκετά σημεία, αλλά έναν σταλινισμό τον έχουνε, όπως και να το κάνεις
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 6:18 μμ
Ο_Ποτέ...Εθνίκι
Ναι κύριε Κάππα, έχετε δίκιο!
Και κρίμα βρε παιδί και για τον @gritz που όπως λέει εμφορείται και από ‘Χριστιανικές δοξασίες’… θα τον στείλουν σε κανα ξερονήσι μέχρι να απαρνηθεί τις ‘δοξασίες’ του μόνο και μόνον επειδή δεν εκφράζουν την βούληση της ορθολογικής δημοκρατικής κοινωνίας τους?????
Απίθανοι οι τύποι!!!
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 6:40 μμ
CostK
Εδώ πάντως αδικείτε την ΠΔ και μάλιστα παρουσιάζοντας ένα αχυρένιο κακέκτυπό της. Απ’ όσο ξέρω πουθενά δεν μιλούν για απαγορεύσεις τέτοιου ολοκληρωτικού τύπου. Σημειώνουν απλώς ότι οι αποφάσεις των αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων πρέπει να γίνονται σεβαστές ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός, στο βαθμό τουλάχιστον που οι αποφάσεις δεν παραβιάζουν θεμελιώδεις αξίες όπως η αλληλεγγύη κλπ.
Το πραγματικό διακύβευμα δηλαδή είναι το κατά πόσον η οργανωμένη θρησκεία (ένας εξουσιαστικός, ιεραρχικός θεσμός) μπορεί να συνεχίσει να καθορίζει την καθημερινή ζωή σε μία χειραφετημένη, αυτοκυβερνώμενη κοινωνία. Εδώ δεν λένε κάτι ιδιαίτερο οι περιεκτικοί. Τα ίδια έλεγαν και όλοι ανεξαιρέτως οι σοσιαλιστές του 19ου αιώνα.
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:19 πμ
gritz
@ Ο_Ποτέ …
Το ξέρω, από άλλους κινδυνεύω για τα Χριστιανικά μου όχι από αυτούς που υπονοείς. Ρίξε μια ματιά γύρω σου να δείς τι Χριστιανική καλοκαγαθία θ’ απολαύσεις .
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 12:41 μμ
gritz
Κι από που ως που «ορθολογικής» βρέ αδελφέ;
«Μεταμοντέρνοι» μεταστρουκτουραλιστές, από Lyotard μέχρι Deleuze με ίσχυρή δόση Χάιντεγκερ και κακοχωνεμένο, παρααναγνωσμένο Νίτσε είναι οι άνθρωποι αυτοί!
Προτείνω την ανάγνωση των φιλοσοφικών, αισθητικών και παιδαγωγικών γραπτών του Φρειδερίκου Σίλλερ, πρώιμο Έγελο (πρίν το σύστημα της Ιένας), Άγγλους ρομαντικούς με πανθειστικές τάσεις (τους νεαρούς Wordsworth και Coleridge), και από τους νεότερους τη λογοτεχνία του Hermann Hesse και του Tomas Mann. Επίσης Adorno, Horkheimer και προπάντων Habermas.
Λίγη αποτοξίνωση από τον μεταμοντέρνο ανορθολογισμό θα κάνει πολύ καλό σε «εθνικιστές» κα騻αντιεθνικιστές» μηδενιστές.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 6:34 μμ
CostK
Προς τον gritz:
Εντάξει, δε χρειάζεται να λυπάσαι:-) Εξάλλου δεν έκρυψα ότι ανήκω στον ελευθεριακό χώρο. Μπορείς φυσικά με την άνεσή σου να συνεχίζεις να ερωτοτροπείς με πρασινοσοσιαλδημοκρατοευρωλάγνους, αν και αδυνατώ να κατανοήσω γιατί σε ελκύει ένα όζον πτώμα, αφού όλοι τους αυτοί –εν μέσω παγκοσμιοποίησης– έχουν μεταλλαχθεί εδώ και δεκαετίες σε συνεπέστατους νεοφιλελεύθερους (τουλάχιστον από τη στιγμή που πιάνουν στα χέρια τους εξουσία), με παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς εις βάρος μας…
Οι καταστασιακοί, αυτόνομοι κλπ ούτε εμένα με ενθουσίαζαν ποτέ. Η δική σου ρητορική (περί ατομικής αλλαγής τρόπου ζωής, αξιών, και άλλα τέτοια τόσο χαριτωμένα και τόσο ρεφορμιστικά) είναι που μοιάζει με τη δική τους.
Τα περί Διαφωτισμού που παρέθεσες κλπ, έχω την εντύπωση πως είναι απερίγραπτα ξεπερασμένα. Τα διαφωτιστικά αξιώματα περί αέναης προόδου (όπου η κοινωνική ευημερία περίπου ταυτίζεται με την τεχνολογική ανάπτυξη), οικονομισμού (όπου η κοινωνική ευημερία περίπου ταυτίζεται με τη αδιάκοπη ποσοτική αύξηση του ρυθμού παραγωγής υλικών αγαθών, στο όνομα μίας αυθαίρετα ορισμένης «παραγωγικότητας» και «ανάπτυξης» εις βάρος του ελεύθερου χρόνου μας) και εθνικισμού (όπου η πολιτισμική έννοια της εθνότητας πολιτικοποιείται αυθαίρετα, με αποτέλεσμα απερίγραπτες ανθρωποσφαγές), νομίζω πως αποδείχτηκαν θανατηφόρα ψέματα κατά τον 20ο αιώνα. Ειδικά τα δύο πρώτα, στα οποία βασίστηκαν από κοινού φιλελεύθεροι και μαρξιστές…
Όσον αφορά το κρατικό μονοπώλιο της βίας, αν το εγκρίνεις σημαίνει ότι εγκρίνεις την ύπαρξη βίας στην κοινωνία. Εκεί είναι η βασική διαφωνία μας. Ίσως να μη διαφέρεις τελικά από τους ρεπουμπλικάνους τόσο όσο νομίζεις (δεν είναι μομφή αυτό, παραλληλισμός είναι)…
Εν πάση περιπτώση, όπως έχει διατυπωθεί εδώ και 150 χρόνια, η βασική αιτία της ύπαρξης βίας στην κοινωνία είναι οι ιεραρχικές σχέσεις και η πολύμορφη καταπίεση που απορρέει από αυτές. Το κράτος είναι ένας οργανισμός που συντηρεί αυτές τις εξουσιαστικές σχέσεις και –ακόμα χειρότερα– για να το κάνει αυτό χρησιμοποιεί ακόμα περισσότερη βία (είτε φυσική είτε ψυχολογική).
Προς τον Herr K.:
Ένα από τα (όχι και πάρα πολλά) πράγματα που διαφωνώ με την ΠΔ είναι το ότι, ενώ διατείνονται πως δεν λειτουργούν ως κόμμα αλλά ως οριζόντιο δίκτυο συσπειρώσεων, εγώ τους βλέπω πολλές φορές να μοιάζουν με κόμμα του Μ-Λ χώρου όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους (και φυσικά με τον Φωτόπουλο). Αυτό το γεγονός με ενοχλεί, ακόμα και όταν συμφωνώ πλήρως με τα επιχειρήματά τους (που συμβαίνει τις περισσότερες φορές).
Από την άλλη μπορείς να σκεφτείς το εξής: είναι προτιμότερο το να χάνεις όλη σου τη ζωή εργαζόμενος σε (στην πλειονότητά τους) άχρηστες δουλειές, για 300+ μέρες τον χρόνο, για 7-11 ώρες τη μέρα (κάποιες φορές περισσότερες), κατασκευάζοντας αγαθά ή παρέχοντας υπηρεσίες τις οποίες δεν ελέγχεις ούτε στο ελάχιστο, και όλα αυτά συνήθως για να κερδίζουν άλλοι (καταστρέφοντας στην πορεία ανεπανόρθωτα και το περιβάλλον);
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:21 μμ
mn
CostK,
δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως είσαι ένας φανταστικός σοσιάλ αλλά θέλω να παραδεχτείς και να ζητήσεις συγγνώμη για το λάθος σου να ειρωνευτείς τον κ. Κάππα λέγοντάς του οτι αερολογεί όταν θεωρεί ότι
« ο (φερόμενος ως) αριστ.διεθνισμός απλώς υπηρετεί τον πρώτο(δλδ. τον παγκοσμιοποιητικό κοσμοπολιτισμό). Το “υπηρετεί” ας διαβαστεί με την έννοια του οικιακού βοηθού.».
Εξάλλου και εσύ τους βλέπεις ως όζον πτώμα και συνεπέστατους νεοφιλελεύθερους!!!!!!!! Νομίζω ταυτίζεστε …
Λοιπόν, ή έχετε απωθημένα με τον κ. Κάππα ή μπερδευτήκατε..
Πάντα με σεβασμό προς το πρόσωπό σου και χωρίς καμία εμπάθεια..
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:32 μμ
CostK
Προφανώς αναφερόμουν στους σοσιαλδημοκράτες επαγγελματίες πολιτικούς (τουλάχιστον αυτούς που πραγματικά καθορίζουν πολιτικές και κυρίως σε διεθνές επίπεδο) και όχι στους ψηφοφόρους τους. Τώρα οι ψηφοφόροι τους κατά τη γνώμη μου, όπως είπα και πριν, είναι αφελείς, μπροστά στην ολική καταστροφή και εξαφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας τα τελευταία 30 χρόνια, και επικίνδυνοι (άθελά τους βέβαια, τουλάχιστον οι συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι και όχι τα οπαδικά κομματόσκυλα), καθώς η σοσιαλδημοκρατία από τη γέννησή της ως το θάνατό της δεν λειτούργησε παρά ως ένα αστικό ανάχωμα απέναντι στο σοσιαλισμό ευρισκόμενο στην υπηρεσία των μεγάλων κεφαλαιούχων (δείτε π.χ. πώς η πρώτη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Γερμανίας κατέσφαξε τους σπαρτακιστές και τους εξεγερμένους εργαζομένους το 1919, επιστρατεύοντας στην πορεία ακροδεξιούς μισθοφόρους και νοσταλγούς του Κάιζερ γιατί δεν έβρισκε άλλους πρόθυμους).
Το όζον πτώμα είναι οι πράσινοι, σοσιαλδημοκράτες και λοιποί εξουσιασταί στην κορυφή της ιεραρχίας που σφετερίζονται την οικολογική ευαισθησία και τη μαγική λέξη «σοσιαλισμός». Ο κύριος Κάππα μάλλον δεν ανήκει σε αυτον τον «εκλεκτό» κύκλο, άσχετα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις!
Δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς δεν αερολογεί όταν λέει πως «σοσιαλιστικός διεθνισμός» = «φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση». Παρέθεσε καμιά απόδειξη περί αυτού του (δεξιάς, για να μην πω ακροδεξιάς, καταγωγής) ισχυρισμού; Όχι. Ένα κειμενάκι παρέθεσε από το NLR το οποίο λέει πόσο κακιά είναι η παγκοσμιοποίηση και ο νατοϊκός ιμπεριαλισμός που εκδηλώνεται με το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (χαίρω πολύ), μόνο που επειδή την παγκοσμιοποίηση το κείμενο την αναφέρει ως «διεθνοποίηση», ο Κάππα υπέθεσε αυτόματα ότι ο συγγραφέας μιλά για τον σοσιαλιστικό διεθνισμό. Ακόμα και όντως να ίσχυε αυτό, ο πρωτότυπος συγγραφέας παραθέτει καμιά απόδειξη περί τούτου; Όχι, απλώς ορίζει αυθαίρετα: «Διεθνισμός πλέον σημαίνει τη θέληση των ΗΠΑ να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Ευρασία». Μόνο που αυτός είναι στο περίπου ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης (ή τουλάχιστον ενός σκέλους της) και όχι του σοσιαλιστικού διεθνισμού (ο οποίος αναφέρεται στη συναδέλφωση των λαών, την υπέρβαση των εθνών, την ανάδειξη στη θέση τους των πραγματικών εθνοτήτων και την κατάργηση των κρατών και του καπιταλισμού)… Η αερολογία επομένως παραμένει ακούνητη στη θέση της.
Αυτά δεν τα λέω για να ειρωνευτώ τον Κάππα, που δεν τον γνωρίζω καν, νόμιζα ότι συζητούσαμε σε πολιτικό επίπεδο. Δε χρειάζεται να μιλάμε με σεβασμούς κλπ, δεν νομίζω ότι κανένας θέλει να προσβάλει τον άλλον.
Επίσης, προς τον Κάππα, γιατί έχει κολλήσει συγκεκριμένα με τους περιεκτικούς; Ο ελευθεριακός χώρος είναι πολύ ευρύτερος και έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Ο ίδιος ο Φωτόπουλος εν μέρει δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να συνθέσει διάφορα ρεύματα του χώρου (από τον αναρχοκολλεκτιβισμό / αναρχοκομμουνισμό των Μπακούνιν / Κροπότκιν μέχρι την καστοριαδική αυτονομία και την κοινωνική οικολογία του Μάρεϊ Μπούκτσιν) σε ένα, συνεκτικό είναι η αλήθεια, σύνολο με διακριτό χαρακτήρα.
Οι αυθεντικά δικές του συνεισφορές σε αυτό το όλον δεν έχουν την ευρεία αποδοχή που θα επιθυμούσε. Αναφέρομαι στην ανάλυσή του περί παγκοσμιοποίησης και «υπερεθνικής ελίτ», την οποία προσωπικά βρίσκω γενικά ορθή, στον ορισμό του της «οικονομικής δημοκρατίας» και του διττού τρόπου λειτουργίας της (ελεύθερη παραγωγή / διανομή για τα «βασικά αγαθά» και μία «τεχνητή αγορά» με «πόντους εργασίας» για τα «μη βασικά αγαθά»), για την οποία προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις, και στη ρητή απόρριψη εκ μέρους του κάθε «αντικειμενικού» νόμου ή εγγενούς τάσης της Ιστορίας προς την «πρόοδο» (π.χ. μαρξιστικού ή μπουκτσινικού τύπου).
Από την άλλη ο τρόπος με τον οποίο ο Φωτόπουλος συμπλήρωσε την καστοριαδική έννοια του φαντασιακού (για τους γνωρίζοντες, αξίωσε πως το κυρίαρχο κοινωνικό φαντασιακό απορρέει από το φαντασιακό της άρχουσας τάξης και η επικράτησή του έναντι άλλων φαντασιακών εξαρτάται από την έκβαση της ταξικής πάλης, έτσι ώστε η ταξικά αδιαφοροποίητη κοινωνία του ύστερου Καστοριάδη γίνεται, αυτομάτως και πολύ κομψά, διαστρωματωμένη και πολύ πιο ρεαλιστική) μου έδωσε ιδιαίτερη διανοητική ευχαρίστηση όταν τον πρωτοδιάβασα.
24 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:52 μμ
CostK
Και μιας και αναφερθήκαμε και στο Φωτόπουλο και στη σοσιαλδημοκρατία, παραθέτω το link αυτό που μόλις βρήκα, για όσους τρέφουν ακόμα σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2008/03_29.html
Περιττό να πω ότι εδώ (σε αντίθεση με άλλα ζητήματα, π.χ. Ιράν) συμφωνώ απόλυτα με τους περιεκτικούς.
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:34 πμ
mn
CostK,
επιμένεις να σου ‘διαφεύγει’ το ‘ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΩΣ αριστερός διεθνισμός…’
Άρα δε μπερδεύεσαι …άρα η ορμή σου ίσως κρύβει απωθημένα…
Κακό αυτό γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν και πολλά όπου μπορεί να διαφωνείτε…
Επιμένω για τη συγγνώμη!
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:24 πμ
CostK
Συγνώμη mn αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Εγώ όρισα τι εννοώ ως αριστερό διεθνισμό. Ο «φερόμενος ως» αριστερός διεθνισμός ποιος είναι; Πού να ξέρω τι εννοεί αν δεν το εξηγήσει;
Και ποιος είναι ο παγκόσμιος ήλιος που ανατέλει ακόμα δεν είπες;-)
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:25 πμ
CostK
Και για ποια απωθημένα μιλάς; Δεν τον ξέρω καν τον κ. Κάππα. Το μπλογκ το ανακάλυψα τυχαία στο google προ τριών ημερών.
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 4:59 μμ
no frost
@costk
«Ωστόσο εγώ είμαι υπέρ της άμεσης και πλήρους κατάργησης των κρατικών δομών (με την έννοια ενός γραφειοκρατικού, ιεραρχικού συστήματος που “μονοπωλεί τη νόμιμη βία”), και της αντικατάστασής τους από μία διεθνή συνομοπονδία αμεσοδημοκρατικά αυτοκυβερνώμενων τοπικών κοινοτήτων, όπου η παραγωγή και η διανομή των αγαθών είναι ελεύθερη (χωρίς χρήμα και χωρίς αγορά).»
Τέτοια θαύματα ούτε ο Χριστός δεν κάνει -που είπε κάποτε κι ο Μητσοτάκης-!
26 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:16 μμ
CostK
Τέτοια «θαύματα» έχουν γίνει πολλαπλές φορές σε τοπικό επίπεδο σε επαναστατικές περιόδους. Και δυστυχώς ορισμένοι που σκέφτονταν σαν εσάς, με όρους «θαύματος», συμμετείχαν ακούσια (κάποτε και εθελούσια) στην καταστολή τους.
Εγώ μάλλον θα έλεγα ότι τέτοια κινήματα δεν φτιάχνονται όσο η πλειοψηφία επιμένει ρεφορμιστικά ή ξεκάθαρα καπιταλιστικά/κοινοβουλευτικά, παρά τη γιγάντια κοινωνική και οικολογική καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών και την πολύπλευρη καταπίεση που υφίσταται ο μέσος άνθρωπος μες στο σύστημα.
25 Σεπτεμβρίου 2009 στις 6:42 μμ
πρεσβύωψ
Θα μου επιτρέψετε να επιμένω και να ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ;
26 Σεπτεμβρίου 2009 στις 8:41 μμ
Herr K.
Α, CostK, επρεπε να με ρωτήσεις πρώτα αν δεν κατάλαβες. Το mn τι τον ρωτάς συνέχεια για τον ήλιο δηλαδή; Ασε που ο νο φροστ έχει δίκιο για τα θαύματα – για να μη λενε μερικοί κακόβουλοι ότι ο σύριζα εχει πάρει διαζύγιο από τη λαϊκή σοφία
26 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:09 μμ
CostK
HerrK, δεν αλλάζει τιποτα. Το να μεμφόμαστε τον δήθεν σοσιαλισμό και τον δήθεν διεθνισμό (τύπου ΣΥΡΙΖΑ π.χ., αλλά δεν ξέρω αν όντως εννοείς αυτό) δεν ωφελεί αν απέναντί του προτάσσουμε τον εθνικισμό και τα εθνικά κράτη αντί για τον αυθεντικό διεθνισμό.
Για τον ήλιο ρωτώ συνεχώς γιατί θέλω να ξεκαθαρίσω 100% ότι δεν έχει στο μυαλό τιποτα συνωμοσιολογικές παραφιλολογίες….
27 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:50 πμ
mn
Πρεσβύωψ,
μη στεναχωριέσαι, δεν είσαι ο μόνος! Κι o αρθρογράφος, αν καταλαβαίνω καλά, ‘βλέπει’ και αναλόγως γράφει αλλά ο ψήφος, ψήφος(όλα κι όλα)!
Αλλά εσείς σ’αυτή την ηλικία βλέπετε … μακριά, σιγά μην ακούσετε εμάς τους μύωπες!
CostK,
Μαλάκωσες, μαλάκωσες, τι έχεις πάθει??
Κάππα, Κάππα, ταυτίζεις τη λαϊκή σοφία με τον Μητσοτάκη! Πώς μετά να μη τα’ακούς από τον Ελευθεριακό ?
Και πρόσεχε τι λες για το καλό παιδί τον φροστ… πολλοί υποστηρίζουν ότι η λαϊκή σοφία εκφέρεται από απολίτικους και δεξιούς! Δεξιό δε τον βλέπω….λέτε να είναι απολύτικος???
;) ;)