Πόσο σαστισμένος μπορεί να είναι ένας πολιτικός αρχηγός από το εκλογικό ποσοστό του, πόσο στριμωγμένος από την κομματική καμαρίλα, για να εμφανιστεί, τη βραδιά εκλογών, απολογούμενος για το 4,7%, σαν να θεωρεί ότι κατατροπώθηκε στον δρόμο προς τα Χειμρινά Ανάκτορα, και κυρίως, σαν να απευθύνεται στα κομματικά μέλη που τον δίκαζαν και όχι σε πολίτες που τον ψήφισαν. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας, συνήθως χαρωπός και άνετος, την περασμένη Κυριακή εξέπεμπε ήττα και περίσκεψη: πώς θα τα βγάλει πέρα με την εσωκομματική αντιπολίτευση, με τους ανανεωτικούς, με τους καναλοδίκες, με τους βαρυσήμαντους αναλυτές που θα καταδίκαζαν την πολιτική του.
Μα όλοι αυτοί θα τον έθαβαν χωρίς δίκη, θα τον καταδίκαζαν ακόμη κι αν έπιανε 6, 7 ή 8%, γιατί θα τον σύγκριναν με τα δημοσκοπικά διψήφια ποσοστά του περασμένου καλοκαιριού, αφενός, και γιατί δεν εγκρίνουν την πολιτική του Συνασπισμού έτσι κι αλλιώς· δεν τους αρέσει ο Συνασπισμός, τον μισούν, έτσι κινηματικός και αριστερός που κατάντησε, σχεδόν αντισυστημικός, με ροκ χιούμορ, με σκανδαλιστικά φιλελεύθερη προσέγγιση της νεολαίας και των αναδυόμενων συλλογικοτήτων, με σκουλαρίκια στο αυτί και συγχρωτισμούς με τους ανυπάκουους.
Οχι, δεν είναι Αριστερά αυτή ― θα έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος, και όλοι οι σύντροφοι της αλήστου μνήμης EAΔΕ, της ευπειθούς ροζ Αριστεράς, της γραφικής Συμμαχίας, του ΚΚΕεσωτ-Τσαουσέσκου και της ΕΑΡ του 1,5% και του 2%. Και θα συμφωνούσαν όλοι οι καναλαστέρες και οι ξινοί αναλυτές, οι οποίοι ούτε ψηφίζουν ούτε υποστηρίζουν Αριστερά· μόνο τη χλευάζουν.
Αξιοσημείωτο. Οι δριμύτεροι επικριτές της “αριστερής” στροφής του ΣΥΝ υποστηρίζουν ότι νοιάζονται για μια αξιοπρεπή, ρεαλιστική Αριστερά, όπως τον παλιό καλό καιρό του ‘74- ‘89, όταν δηλαδή ήταν κομπάρσος και παρήγαγε στελέχη για το κράτος και το ΠΑΣΟΚ. Τι ειρωνεία… Οι τιμητές της σημερινής “κινηματικής” (και τρικυμιώδους και αντιφατικής και καιροσκοπικής, θα πρόσθετα) Αριστεράς του 5% και του 4,7%, αυτοί που την προτιμούν πτωχή και τιμία, αυτοί που την προτιμούν με Λένιν-και-Λακόστ, είναι περίπου αυτοί που επί έτη πολλά την καθήλωναν στο συν-πλην 2% και την άφησαν εκτός Βουλής.
Γιατί να τους ακούσει αυτούς τώρα ο Συνασπισμός; Θα τους ακούσει, τους ακούει ήδη. Γιατί ο Συνασπισμός ―σαν κόμμα, όχι σαν έκφραση Αριστεράς― είναι ψοφοδεής και αυτιστικός, είναι ιδιοτελής ισορροπιστής και εκκολαπτήριο επαγγελματιών μηχανορράφων. Γιατί ο Συνασπισμός αυτοαναφέρεται, ενδοεπικοινωνεί μες στο περίκλειστο σύμπαν της Κουμουνδούρου, λογοδοτεί στο ιερατείο του, τακτοποιεί τάσεις και ταξίματα, εξασφαλίζει καριέρες, κλαυθμηρίζει που δεν του αφιερώνουν δυο αράδες οι εφημερίδες, που δεν τον καλούν στα πάνελ να μυρηκάσει τα ίδια ξύλινα, να απολογηθεί στον κάθε καναλαστέρα. Γιατί ο Συνασπισμός δεν αφουγκράζεται τις προσδοκίες του κόσμου του, αυτού του πεισματάρη κόσμου που του χάριζε επί τόσες αναμετρήσεις το μαγικό 3% της επιβίωσης, δεν αφουγκράζεται τους φόβους και τις προσδοκίες των ανυπάκουων μα και τόσο τρομαγμένων νέων, των επισφαλών με μάστερ, των ντελίβερι με πτυχίο, των νέων υποκειμένων που στρέφουν τα νώτα στο φθαρμένο σύστημα, που υποφέρουν από τον νεποτισμό, την αναξιοκρατία και τη διαφθορά, που στραγγαλίζονται από ένα διαλυμένο εκπαιδευτικό σύστημα και υποβαθμίζονται κοινωνικά προτού καν δοκιμαστούν.
Κι όμως, τελευταία, ο Συνασπισμός άκουσε τέτοιες φωνές. Κινήθηκε προς το μέρος των νεο-αποκλεισμένων, των μορφωμένων νεόπτωχων και του αναδυόμενου πρεκαριάτου. Ο Αλέκος Αλαβάνος ελίχθηκε τακτικά, προς τον Καιρό, επεχείρησε ανανέωση προσώπων και ατζέντας. Ταυτόχρονα όμως, ο σκουριασμένος, γερασμένος και επαγγελματοποιημένος ΣΥΝ, ανακαλύπτοντας εκ νέου τη σαγήνη των κινημάτων, των φοιτητών εν προκειμένω, κολακεύτηκε από τα πλήθη που κατέβαιναν στους δρόμους και θεώρησε ότι αυτοί οι νέοι τον ακολουθούν. Εκανε λάθος. Οι νέοι δεν ακολουθούσαν τον ΣΥΝ, ακολουθούσαν την οργή τους, την απελπισία τους, ίσως και την κακομαθησιά τους. Ο ΣΥΝ, όμως, προσβεβλημένος από έναν ιδιότυπο κινηματισμό, αντί να αναλύσει τις νέες ανάγκες, το νέο ήθος, τα νέα υποκείμενα, έκανε σημαία το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά κολέγια, αντί να υπερασπίσει καινοτόμα το καλύτερο δημόσιο σχολείο, τον διευρυμένο δημόσιο χώρο, τον χώρο της Αριστεράς εντέλει.
Και προτού αντιληφθεί τι συνέβαινε, σε περιβάλλον απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, με την εφήμερη δημοσκοπική προσδοκία να τροφοδοτεί αλαζονεία και εσωκομματικές διελκυνστίδες, ο Συνασπισμός, και ο Σύριζα μαζί του, τράκαρε στην οικονομική κρίση και στον Δεκέμβρη. Μάλλον, ο Δεκέμβρης τράκαρε πάνω του·και τον τσαλάκωσε, μαζί με όλα τα στερεότυπα και τις εδραίες πεποιθήσεις. Ορθώς ο Συνασπισμός δεν καταδίκασε τυφλά, δεν ξόρκισε, δεν αναθεμάτισε. Προσπάθησε να καταλάβει ― ίσως να νόμισε ότι μπορεί και να ηγεμονεύσει. Δεν μπόρεσε. Δεν είχε τα εργαλεία· αλλά και το ίδιο το παρανάλωμα του Δεκέμβρη δεν προσφέρεται για εύκολες ερμηνείες και αφομοίωση.
Οι χλευαστές λένε ότι ο ΣΥΝ πληρώνει τον Δεκέμβρη. Εν μέρει αληθές ― δημοσκοπικά αληθές: Πράγματι, οι νοικοκυραίοι στον Αγιο Παντελεήμονα λένε ότι ο Συνασπισμός τις νύχτες τούς κουβαλάει μετανάστες… Μα όχι, ο Συνασπισμός, ως έκφραση της Αριστεράς, πληρώνει τις αδυναμίες του: να αντιληφθεί τον κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, τη μητροπολιτική Αθήνα, το απειλητικό πλήθος των μεταναστών homo sacer, τους απειλούμενους μικροαστούς, τους ανυπάκουους νέους, το, μισοτραυλό μα γνήσια αγωνιώδες, νέο discours. Αυτές οι αδυναμίες της Αριστεράς είναι αδυναμίες της κοινωνίας μας. Μα ακριβώς γι’ αυτές τις αδυναμίες, παρ’ όλες τις αδυναμίες, η Αριστερά, με αυτή ή την άλλη μορφή, με αυτόν ή άλλον ΣΥΝ, παραμένει αναγκαία διαρκής δυνατότητα. Ανοιχτή. Αναγκαία όσο και η ουτοπία.
20 Σχόλια
Comments feed for this article
14 Ιουνίου 2009 στις 12:57 μμ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Περα απο ότιδηποτε άλλο, αυτό που θέλω να καταγραψω σε αυτό το σχολιο μου, στο blog αυτό, ειναι ότι, με αποκλινουσες οπτικές… συγκλινουμε σε αυτό που βλέπουμε.
14 Ιουνίου 2009 στις 1:29 μμ
Νοσφεράτος
http://nosferatos.blogspot.com/2009/06/0.html
14 Ιουνίου 2009 στις 7:23 μμ
Αριστερή Στρουθοκάμηλος
Μετά και την αδιέξοδη εισήγηση Τσίπρα στην ΚΠΕ του Συνασπισμού η εσωστρέφεια καλά κρατεί και μάλλον θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι .. και ποιός ξέρει για πόσο ακόμα!
Ο καθένας το τραβάει προς την κατεύθυνση που τον συμφέρει ή που τον «εμπνέει». Όλοι έχουν κι ένα παράπονο από όλους και προφανώς κανείς δεν θα κάνει πίσω (παράδοση αυτό στην αριστερά ..)
Όμως, αυτό που κινδυνεύει είναι η ίδια η αριστερά και το έργο της στην κοινωνία!
Κι επειδή όλοι έχουν και κάποιο δίκιο από την σκοπιά τους, η μόνη λύση είναι φυγή προς τα εμπρός, ΤΩΡΑ!
Προτείνουμε λοιπόν να γίνουν άμεσα και ταυτόχρονα δύο κινήσεις:
Να αποκτήσει οργανωτική δομή ο ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, δημοκρατικές διαδικασίες και εκλεγμένα όργανα ( η ιστορία της ΕΔΑ δείχνει τον δρόμο της συνύπαρξης )
Να εγγραφούν μέλη τώρα και οι επόμενες συνδιασκέψεις να είναι αποφασιστικές κι όχι συμβουλευτικές όπως οι δύο προηγούμενες.
Οι συνιστώσες να εκλέγουν αντιπροσώπους ανάλογα με τα μέλη τους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑκαι οι ενταγμένοι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητοι – οι κακώς μέχρι σήμερα αποκαλούμενοι ανένταχτοι ή «οπαδοί», επίσης.
Αυτή η μέθοδος θα μαζικοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα αποτυπώσει καθαρά τις αναλογίες και τη συμμετοχή, για μια δημοκρατική αντιπροσώπευση κι όχι συμφωνίες κορυφής και θα επιτρέψει επίσης μεγάλες ανασυνθέσεις ρευμάτων και ιδεών, συνεισφορά και ζωντάνια στις τάξεις του.
Να συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ ως διακριτές συνιστώσες, όλες ξεχωριστά οι τάσεις του Συνασπισμού.
Αυτό δημιουργεί κάποιο πρόβλημα ίσως στον Συνασπισμό αλλά απελευθερώνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα «εσωτερικά» του.
Έτσι θα αποτυπωθεί μέσα στο ενωτικό σχήμα με σαφήνεια η δύναμη σε συμμετοχή των ανανεωτικών και της «αριστερής πλειοψηφίας» και δεν θα χρειάζεται να γίνονται υποθέσεις, σπέκουλα και δίκη προθέσεων.
Έτσι πχ ο Παπαδημούλης θα μπορούσε νομιμότατα να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση αν οι ανανεωτικοί αποδεικνυόντουσαν δεύτερη δύναμη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα η μειοψηφική τάση του Συν που όμως αγγίζει το 35-40% της συνιστώσας αυτής, εξαφανίζεται ως ανεξάρτητη φωνή στις διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό δημιουργεί εντάσεις, τριβές, παράπονα και υποψίες ένθεν κακείθεν για ύποπτες στοχεύσεις.
Αφού ο Τσίπρας αδυνατεί να εκφράσει τον όλο Συνασπισμό ας αντιπροσωπευτούν οι ανανεωτικοί μόνοι τους.
Καθαρές κουβέντες!
Με την πρόταση αυτή, από εσωτερικός εχθρός για μερικούς, η ανανεωτική πτέρυγα μπορεί σε μια βραδιά να μετατραπεί σε μια πολύτιμη και καλοδεχούμενη σοσιαλιστική συνιστώσα!
Η πρόταση απευθύνεται στους πάντες μέσα και έξω από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικότερα σε όσους παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες προκρίνουν μια δημιουργική αριστερά με διαφορετικότητα, διάλογο και κοινή δράση αντί με μιζέρια, γκρίνια και καθεστωτισμούς και συμφωνίες κορυφής.
Ζητάμε τις απόψεις σας και την υποστήριξή σας στην παραπάνω πρόταση!
Αριστερή Στρουθοκάμηλος και Σκόρπια Αριστερή Σύναξη (ΣΑΣ)
14 Ιουνίου 2009 στις 11:19 μμ
Anemos
Αριστερή Στρουθοκάμηλος: Να μια πρόταση με νόημα…
Οσο κι αν διαφωνώ με όσα λέτε για τη στάση Τσίπρα…
(Νίκο, υπέροχο κομμάτι!)
15 Ιουνίου 2009 στις 4:26 πμ
no frost
Τις κρίσιμες αυτές ώρες για τον ΣΥΝ αναλογίζομαι τι θα σκέφτεται άραγε ο Αλαβάνος.
Δεν μίλησε ακόμα. Προβληματίζεται… Ξέρει πως αυτήν την φορά πρέπει να είναι σίγουρος. Ίσως και να νοιώθει έτσι γιατί κάποια πράγματα τον ματαίωσαν ή τα υπολόγισε λάθος.. Κι αυτός, όπως κι άλλοι σύντροφοί του, μόχθησαν για τον ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική της Ενότητας της Αριστεράς. Μόχθησαν και για την ισορροπία μέσα στον ΣΥΝ. Και μόχθησαν μαζί. Ποτέ δεν μίλησαν με απρέπεια π. χ ο Αλαβάνος με τον Παπαγιαννάκη. Τι γίνεται σήμερα με τους νεότερους «ηγέτες»;
Σήμερα η ΚΟΕ, μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, που στις εκλογές θα ονειρευόταν να πάρει 0,2% και ενώ ο ΣΥΝ θυσιάζει τον Παπαδημούλη, τον καλύτερο Έλληνα ευρωβουλευτή, (μετά τον Αλαβάνο), για χάρη της «απλής, καλής κοπέλας» (Σωτηρίου) όπως την αποκάλεσε ο Αλαβάνος στο ντιμπέιτ με μηδέν βιογραφικό, σήμερα λοιπόν ανεχόμαστε να μπαίνει με θράσος η ΚΟΕ στα εσωτερικά του ΣΥΝ και να αποδίδει ευθύνες στους ανανεωτικούς για το ποσοστό και που δεν βγήκε η Σωτηρίου! Ενώ εκείνοι των οποιων θυσιάστηκε ο υποψήφιός τους ήταν ακριβώς οι ανανεωτικοί. Και ο Τσίπρας, αρχηγός υποτίθεται όλου του ΣΥΝ δεν προστατεύει καν το κόμμα του! Δεν λέει λέξη!
Δεν είμαι στην ανανεωτική πτέρυγα αλλά το να επιρρίπτονται ευθύνες για το χαμηλό ποσοστό στην ανανεωτική πτέρυγα αποτελεί τουλάχιστον ηλίθια αντιστροφή της πραγματικότητας αλλά και άρνηση να εξετάσει κανείς τι αληθινά συμβαίνει. Το χαμηλό ποσοστό το έδωσε η κοινωνία στο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν η Σωτηρίου ήταν π. χ Παπαδημούλης ή Αλαβάνος έχει κανείς αμφιβολία ότι το ποσοστό θα ήταν μεγαλύτερο;
Αν περαιτέρω η Σωτηρίου δεν ήταν κάτι σαν άγουρο Κνιτάκι και δεν έλεγε ξύλινες βλακείες του τύπου «Θέλω μια Ευρώπη κόκκινη, πράσινη και μώβ. Κόκκινη ως Αριστερή, πράσινη, οικολογική και μωβ με φεμινισμό» τότε ίσως να γινόταν κάτι!!
Την ίδια στιγμή ο Τσίπρας ΑΡΝΕΙΤΑΙ να πάρει την αρχηγική ευθύνη για το ποσοστό, ενώ άλλα έλεγε προεκλογικά. Τώρα «στρίβει το νόμισμα», ισομερίζει ως δια θαύματος! την ευθύνη ηγεσίας και μέλους και λέει πως «¨Όλοι μαζί έχουμε την ευθύνη για το κακό αποτέλεσμα»! Αρνείται να λάβει το μήνυμα με αλαζονεία, λέει πως θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, λέει πως είναι απλώς δύσκολη η συγκυρία και τρίζει τα δόντια στους ανανεωτικούς λέγοντας πως αν θέλετε να αλλάξει ο ΣΥΝ πολιτικά και να κάνει στροφή ζητήστε Συνέδριο να αναμετρηθούμε! Λέει με λίγα λόγια πως εγώ έχω την πλειοψηφία και θα διαχειριστώ ΟΛΟ το Κόμμα όπως εγώ θέλω! Αγνοεί, δυστυχώς όμως ότι με τέτοια αλαζονεία και καθεστωτική συμπεριφορά, εξωθεί με το ζόρι το 35-40% του κόμματος σε απόσυρση ή έξοδο! Αγνοεί ο μωρός, ότι οξύνει την αντιπαράθεση. Αποδίπλα, οι «δικοί του» ξεσαλώνουν βρίζοντας. Όπως ο Μπαλτάς που κατηγορούν οι ανανεωτικοί σε ανακοίνωσή τους ότι συνέκρινε στην συνεδρίαση της ΚΠΕ τον Κουβέλη (εν τη απουσία του) με την Δαμανάκη πριν πάει στο ΠΑΣΟΚ, με την πλήρη ανοχή του παρόντος Τσίπρα.
Σύμμαχος και καθοδηγητής, η σκιώδης, αγέλαστος πέτρα Καρίτζης που τον νουθετεί ως φαίνεται πώς να αντιμετωπίζει τους «εσωτερικούς εχθρούς». Τον Αλαβάνο, που τούφαγε την θέση στο ντιμπέιτ! Και τους ανανεωτικούς!
Η φράξια της Κουμουνδούρου, που επέβαλε ο Τσίπρας, η παρέα του που κατέχει πλέον έμμισθες θέσεις, με άτομα σε θέσεις ευθύνης που δεν έχουν καν εκλεγεί όπως λέει το καταστατικό συνεχίζουν τις αυθαιρεσίες και την ενορχήστρωση του «πολέμου» κατά των ανανεωτικών. Επεκτείνουν οργανωμένα την δράση τους στο διαδίκτυο και πληθαίνουν τις γραμμές τους με θερμοκέφαλους νεοκομσομόλους από την νεολαία τους οποίους μυούν στην «επαναστατική γυμναστική» του αριστερού ρεύματος που σκοπό της έχει να ξεκάνει τους ανανεωτικούς, να τους πετάξει έξω από το κόμμα!
Αυτό ήταν δυστυχώς το αποτέλεσμα της χριστιανικής έμπνευσης του Αλαβάνου να δώσει τα ηνία στην νέα γενιά και τον «ταλαντούχο» Τσίπρα. Αυτόν άκουσε το κόμμα και τους ψήφισε όλους αυτούς που τώρα δρομολογούν την διάσπαση του ΣΥΝ με την ανωριμότητά τους.
Δυστυχώς, αγαπητέ Αλέκο, με αφελή χριστιανικά οράματα δεν γίνεται σοφή πολιτική. Δεν ήρθε η νέα γενιά στα πράγματα στον ΣΥΝ. Μπήκε απλώς ο Αλέξης και οι φίλοι του παραγκωνίζοντας άλλους πολύ αξιότερους. Ασκήθηκε ο γνωστός, αστικότατος νεποτισμός, τόσο όμοιος με το ..κληρονομικό δικαίωμα.. Η δε νέα γενιά στην οποία τόσο συχνά αναφέρεσαι κι ελπίζεις γύρισε την πλάτη στον ΣΥΝ. Συμφωνώ με τον Νίκο. Αλλιώς δεν θα έβγαινε η ΔΑΠ πρώτη στις φοιτητικές εκλογές. Αλλιώς το δελτίο ειδήσεων του STAR με τα ξέκωλα και τις βίζιτες δεν θα ήταν πρώτο σε τηλεθέαση στην νεολαία. Αλλιώς οι ηλικίες μέχρι των 35 θα ήταν αυτές που θα ψήφιζαν κυρίως τον ΣΥΝ σε αυτές τις εκλογές κι όχι εκείνες από 45 και άνω που ξελάσπωσαν σε ψήφους τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς κάτι καλύτερο θα ερχόταν μετά τον Δεκέμβρη για τους εργαζόμενους και τους νέους κι όχι να μας λένε απλώς διάφοροι ότι γίναμε κι αριστεριστές! Ή μήπως γίναμε σ. Αλέκο;
Μήπως οι νεολαίοι σου δεν έκαναν και τόσο καλή δουλειά; Εκτός από τον Βωβό –που μην ξεχνάμε ότι το ΣτΕ καθάρισε- ποια άλλη νίκη είχαμε οικολογική; Ασχολήθηκαν καθόλου οι νεολαίοι της Κουμουνδούρου μήπως με τον Ασωπό καθόλου; Ή συνεργάστηκε ο Τσίπρας με την wwf που έχει χορηγό την COCA COLA κάνοντας κοινή παρουσίαση πέρσι την ημέρα της οικολογίας; Και με ποιο σοβαρό πρόβλημα ασχολήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις 10 συνιστώσες μαζί;
Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά υπερεκτιμήθηκε και ήταν wishful thinking η περαιτέρω σύγκλιση μαζί του πέρα από μια εκλογική συνεργασία; Πόσο πιο αριστερά, με ποιόν περισσότερο αριστερισμό δηλαδή να συνδιαλλαγεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Αφού δεν πάει άλλο.. Έχουμε κι αναρχικούς και μαοικούς. Πόση άλλη πολυγλωσσία θέλεις; Και από πού πλέον θα πάρει ψήφους για να αυξήσει το ποσοστό του; Όταν έχει εξαντλήσει την αριστερίστικη πτέρυγά του πως μπορεί να πάρει ψήφους από τους σοσιαλδημοκράτες πιθανούς ψηφοφόρους του; Για πόσο ακόμα θα βολοδέρνουμε με την ανοησία του κάθε γκρουπούσκουλου που θα μας φράζει τον δρόμο και στα πιο απλά; Ποια είναι τα οφέλη και ποιες οι σημερινές ζημιές από τον ΣΥΡΙΖΑ αλήθεια; Εμάς μας ενδιαφέρει τι ζητάει η κοινωνία η η ΚΟΕ που συνεχίζει να μας αποκαλεί ρεφορμιστικό κόμμα στα φυλλάδιά της; Και πως ζητάτε από τα μέλη του ΣΥΝ, ενώ ψήφισαν δημοκρατικά για τους εκπροσώπους ευρωβουλευτές του ΣΥΝ μετά να στηρίξουν έναντι του Παπαδημούλη που φαγώθηκε άδικα, την Σωτηρίου παντελώς άγνωστη, με μηδέν προϊστορία και που μας επεβλήθη καπελωματικά; Σε τελική δεν είναι αντιδημοκρατικό να αγνοείται το 37% του κόμματος και πολλοί περισσότεροι σύντροφοι που ψήφισαν Παπαδημούλη στο εσωκομματικό δημοψήφισμα έναντι μιας άλλης αναξιότερης επιλογής από μια μικροομάδα ονόματι ΚΟΕ; Αυτά τα «δωράκια» ας τα κάνετε σε προσωπικό επίπεδο. Εδώ ή έχουμε δημοκρατία ή όχι. Και την ΚΠΕ για τα μετεκλογικά συμπεράσματα ας την συγκαλούσατε μετά από τις τοπικές οργανώσεις, δεν χρειαζόμαστε να μας επιβάλλει κανείς γραμμή. Εσείς δηλαδή τι θα λέγατε άλλο από δικαιολογίες; Κάντε μόνοι σας την αυτοκριτική σας χωρίς ανακοινώσεις σε μας.
Έτσι όπως τακανες σ. Αλέκο και με την υπερβολική σου διακριτικότητα να αποχωρήσεις από το κόμμα μας δημιούργησες πολλά προβλήματα. Όλοι κατά βάθος ελπίζουμε μήπως σώσεις την κατάσταση και επαναφέρεις τον διάλογο και την δημοκρατία στον ΣΥΝ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ εγώ δεν βλέπω διέξοδο, είμαστε μπλοκαρισμένοι και θεωρώ ανεδαφική την πρόταση της Αριστερής Στρουθοκαμήλου. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να αναβαθμιστεί ο ρόλος του, αυτό θα ανέτρεπε εντελώς την ισοροπία στον ΣΥΝ άσκοπα, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαλυθεί αύριο. Είναι επικίνδυνη επένδυση, δεν συμφέρει.
Όσο για τον κινηματικό χαρακτήρα και τις ευαισθησίες του ΣΥΝ απέναντι σε νέους, μετανάστες, εξεγερμένους κ. λ π που αναφέρει ο Νίκος, αυτά ανήκουν στην era Αλαβάνου, στον Τσίπρα ανήκει μια ανεύθυνη –δυστυχώς πολιτικά- διαχείριση αυτών των ιδεών και οραμάτων και μια αδυναμία να συνθέσει αντιθέσεις ή να καθοδηγήσει με δικό του νέο όραμα όπως π.χ ο Αλαβάνος που είναι πολύ πιο νέος στο μυαλό από τον Τσίπρα και πολύ πιο καλλιεργημένος…
Επίσης εκείνα τα παλιά μικρά ποσοστά (που είναι άσχημο να ονομάζεται ροζ Αριστερά) ανήκουν σε μια εποχή ανόδου του φαινομένου Ανδρέα Παπανδρέου (μεγάλο αντίβαρο) και επρόκειτο για κάτι νέο, άγνωστο. Επίσης κάποιοι σύντροφοι τότε έφαγαν τρομερή λάσπη για να δώσουν ένα αντιδογματικό πρόσωπο στην σύγχρονη ανανεωτική αριστερά και με πολύ κόπο παραμέρισαν τότε τον μονόλιθο του ΚΚΕ. Ο Κύρκος για να συνομιλήσει με το ΚΚΕ άλλαξε μέχρι και τον τίτλο του ΚΚΕ εσωτερικού και έγινε το ΕΑΡ. Το ΚΚΕ εσωτ. τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν μια μαγιά που ευδοκίμησε πολύ αργότερα. Χωρίς όμως αυτήν την αμφισβήτηση ίσως να μην υπήρχε καν σήμερα ο ΣΥΝ.
15 Ιουνίου 2009 στις 9:33 πμ
Μάνος
Πόσο με βρίσκει σύμφωνο το κείμενο σας και πόσο με εκφράζει η 5η παράγραφος.
Μία άλλη παρατήρηση που θα μπορούσε να γίνει σχετίζεται με την επιρροή που έχουν οι δημοσκοπήσεις στην πολιτική ζωή του τόπου. Διαπιστώνουμε πώς από εργαλεία ανάλυσης της κοινής γνώμης μετατρέπονται σε καθοριστές των ενδοκομματικών εξελίξεων.
Καλημέρα.
15 Ιουνίου 2009 στις 4:14 μμ
Panagiotis
EΥΓΕ! Ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει για το θέμα
15 Ιουνίου 2009 στις 7:22 μμ
Μπογιατζής Βασίλης
Εξαιρετικό το κείμενό σας, όπως και όλα όσα έχετε γράψει από τον Δεκέμβρη και μετά. Θεωρώ ότι το βασικότερο πρόβλημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν, για να χρησιμοποιήσω πάλι γραπτά σας, ότι δεν κατάφερε να δώσει μια «πύλη προς το έλλογο» στην υποβόσκουσα -και όχι μόνο- κοινωνική δυσφορία. Κι αυτό γιατί -όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαπίστωση- είναι απολύτως μπλεγμένος στα γρανάζια ενάντια στα οποία -μόνο- λεκτικά αντιπαρατίθεται. Είναι δέσμιος των κλαν -παραπέμπω πάλι σε κείμενό σας- που ηγεμονεύουν με την ισχυρή τους παρουσία στον εν γένει χώρο. Όταν ως πολιτικός φορέας φοβάται και να ψελλίσει τη λέξη «αξιοκρατία», όταν ακόμα θεωρεί τον ΑΣΕΠ μη-θέσφατο, όταν οι συνδικαλιστικές ομαδούλες ετοιμάζονται για κήρυξη απεργίας προκειμένου οι καθηγητές του δημόσιου σχολείου -μιλω για την εκπαίδευση που τα γνωρίζω καλύτερα- «να μην πέσουν στο ΙΚΑ», τι να περιμένεις… Παλιότερα ο Καστοριάδης έγραφε ότι «καταντήσαμε την υπευθυνότητα λέξη που να αφορά μόνο μπάτσους», τώρα ξεπουλάμε την αξιοκρατία στους βιαστές της, δεξιούς και σοσιαλκεντρώους. Αυτή η κατάληξη που περιγράφετε δεν είναι αναπόφευκτη, όταν παίζεις στο γήπεδο των πρώτων διδαξάντων ακολουθώντας τις ίδιες τακτικές; Μένω λίγο στο σχολείο: Πώς «να υπερασπίσει καινοτόμα το καλύτερο δημόσιο σχολείο» ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν κανείς δεν έκανε τη στοιχειώδη παρατήρηση, που θα αποτελούσε ταυτόχρονα και ομολογία χρεοκοπίας του δημόσιου σχολείου: τα παιδιά τον Δεκέμβρη έκλειναν το σχολείο για τον αγώνα και πήγαιναν φροντιστήριο για τη μάθηση. Πώς να διατυπώσει νέο όραμα για το δημόσιο σχολείο, όταν άγεται και φέρεται πίσω από το κάθε λόμπυ -ωρομισθίων, αναπληρωτών, 16μηνιτών, 30μηνιτών, καθηγητών σχολών ΟΑΕΔ- συμμετέχοντας με τις μικρές του -κρίμα- δυνάμεις στο παιχνίδι των αποσπάσεων, των μοριοδοτήσεων, των μεταθέσεων; Με ποιο σθένος να προτείνει ολόψυχη συμμετοχή των καθηγητών στα προγράμματα ενισχυτικής και πρόσθετης διδασκαλίας, όταν αναλώνει τις δυνάμεις του στην ενίσχυση της εθνο-λαϊκής μιζέριας του «φτωχούλη καθηγητή», ανεχόμενος ταυτόχρονα τη μετατροπή του 80% των εν λόγω προγραμμάτων σε οργιώδη ρουσφετολογικό μηχανισμό; Κλείνοντας, και συγγνώμη για την κατάχρηση: ας έχει το θάρρος να προτείνει αυτά τα άμεσα -έστω και λειτουργιστικά- κριτήρια επαρκούς λειτουργίας του σχολείου κι ύστερα ας ψάξουμε για το πώς θα εφαρμόσουμε το Summerhil και τις οξείες ενοράσεις του Vaneguem. Αν θα μπορούμε να βρούμε στο εσωτερικό μας ορισμένους που θα τα θυμούνται αυτά, γιατί στο μεταξύ μπορεί και να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν στη μάχη για ευρωπαϊκούς μισθούς με ελληνικό ωράριο (21 σχολικές ώρες εβδομαδιαίως)…
17 Ιουνίου 2009 στις 5:18 μμ
Prokopis Doukas
@no frost: Θα συμφωνήσω απολύτως με την ανάλυση σας…
17 Ιουνίου 2009 στις 6:04 μμ
ανω-κατω
anadimosiefsi apo antinews:
Προφήτης Says:
June 16th, 2009 at 11:30 pm
Η προσπάθεια του Αλέκου ήταν/είναι αξιέπαινη και θαρραλέα.
Επεχείρησε να αναδείξει νέο management, χωρίς ο ίδιος να γατζωθεί στην εξουσία.
Αυτοί που τον ψέγουν είναι οπισθοδρομικοί.
Το ότι απέτυχε, γιατί απέτυχε, ερμηνεύεται κοινωνιολογικά και όχι πολιτικά.
Αγνόησε ή δεν αντελήφθη την εξαχρείωση του ανθρωπίνου παράγοντα, από γενιά σε γενιά.
Παρέβλεψε τον έμφυτο κωλοπαιδισμό που χαρακτηρίζει τη γενιά των ±30.
Λόγω άπειρης ευκολίας στη ζωή.
Ξέρω ότι γενικεύω επικίνδυνα και ότι καίγονται χλωρά μαζί με ξερά, αλλά το φαινόμενο ισχύει συλλήβδην.
Θαυμάσια παιδιά, κατά τα άλλα, γαλουχήθηκαν με την νοοτροπία της ήσσονος προσπαθείας που καθιέρωσε ο πασοκισμός και το χάϊδεμα της ψευδεπίγραφα ευημερούσας οικογένειας.
α) Δεν γνωρίζουν τι εστι ζόρι
β) Θεωρούν δικαίωμα ένα επίπεδο ζωής για το οποίο δεν έχουν προσφέρει τίποτα
γ) Είναι υπερ-ενημερωμενοι, πλην αδαείς στα σοβαρά
δ) είναι κατά βάση επιφανειακοί στη γνώση (ο Τσίπρας αντί να φέρει φρέσκο λόγο εξαντλήθηκε σε τσιτάτα και αντιγραφές γεροντικών κλισέ).
Ο Τσίπρας (και η παρέα του) παρέλαβε ένα κομμα και συμπεριφέρθηκε όπως το κωλόπαιδο που ο πατέρας του τού χάρισε ένα ακριβό κάμπριο : το τσάκισε στην πρώτη γωνία από γκαζιά.
Δεν θέλω ειρωνείες, αν ο ΣΥΡ είναι “ακριβό κάμπριο”.
Η νοοτροπία πλούσιου κληρονόμου και κομματικού κληρονόμου είναι η ίδια.
Πολύ απλά, τα μειράκια, με την εξ απονομής ηγεσία νόμισαν ότι έγιναν οι “καπετάν γαμ..αω”.
Ξέχασε ο Αλέκος ότι οι άνδρες, πάντοτε, αλλά κυρίως σ’ αυτήν την ηλικία, το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα εντυπωσιάσουν γκόμενες; Άλλοι το κάνουν υλικά – άλλοι διανοητικά.
Η παλιοπαρέα πήγε να πουλήσει μούρη πίνοντας μπύρες στην Pub Marx, στο Λονδίνο.
Επειδή οι νέες γενιές αναπόφευκτα παραλαμβάνουν την κοινωνία, ο Αλέκος μάλλον έπρεπε να έχει τον πιτσιρικά πολύ καιρό υπό υψηλή εποπτεία και μαθητεία πριν παραδώσει.
Υπήρξε τολμηρός. Η τύχη δεν τον ευνόησε. Αλλά η ευθύνη του ανήκει.
18 Ιουνίου 2009 στις 1:56 πμ
no frost
Ευχαριστώ Προκόπη Δούκα για την εκτίμησή σου.Να δούμε τώρα που παραιτήθηκε ο Αλαβάνος τι θα γίνει. Εκείνος μπορούσε να εγγυηθεί σε ένα βαθμό την ενότητα του ΣΥΝ. .Ας μην ξεχνάμε ότι η πρότασή του -πριν καν αναλάβει Πρόεδρος στον ΣΥΝ- ήταν να καταργηθούν οι τάσεις, και δεν πέρασε για λίγες σχετικά ψήφους. Σήμερα που κάτι τέτοιο ψέλισσε ο Τσέκερης οι συνθήκες της πόλωσης το καθιστούν ανέφικτο, αλλά το ειδικό βάρος του Αλαβάνου θα μπορούσε να επιτρέψει κάποια στιγμή κάτι τέτοιο…
Συγνώμη..φαντασιώνομαι..έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ με την αποχώρηση του Αλαβάνου. Έπαθα κατάθλιψη. Νίκο, πες κάτι κι εσύ.. πες μας την γνώμη σου για την παραίτηση και την μετά Αλαβανο κατάσταση. Τί διαβλέπεις;Χάος;
Πάντως ο μικρός αποκλείεται να παραιτηθεί όσο έχει σύμβουλο τον Καρίτζη.Θα το δεί ως χρυσή ευκαιρία για παντοδυναμία. Πάω και στοίχημα. Αλαζονεία χωρίς κυνισμό δεν γίνεται.
18 Ιουνίου 2009 στις 2:01 μμ
Αυγουστίνος Ζενάκος
Γιατί όμως ρε Νίκο «αναγκαία όσο και η ουτοπία»; Αναγκαία, ναι. Αλλά – το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό, με άλλες αφορμές – πρέπει κάθε φορά που η εμπειρία γίνεται δυσανάγνωστη να επικαλούμαστε την ανάγκη για ουτοπία; Η ουτοπία ως παρηγοριά; Δεν νοσταλγεί κανένας μια αριστερά που να είναι ξανά υλιστική, πραγματιστική, με σαφείς ποσοτικούς στόχους; Η αριστερά έχει αφήσει τη διαχείρiση στους φιλελεύθερους – στην καλύτερη περίπτωση – και πορεύεται με αφηρημένες αξίες; Κανένας δεν θυμάται τον καιρό που οι αφηρημένες αξίες ήταν στα δεξιά και στα αριστερά τα απτά αιτήματα και οι αριθμοί;
18 Ιουνίου 2009 στις 2:31 μμ
Λ.
Μερικά σκόρπια σχόλια.
Το πρόβλημα των περισσοτέρων – όπως εγώ – που έχουν ενοχληθεί με τη στάση της ΑΠ έχει σχέση με την διαχείριση του αποτελέσματος, δεν έχει σχέση με τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς, δεν έχει σχέση με τη συντριπτική πλειοψηφία των προσωπικοτήτων της ΑΠ, δεν έχει με το υπαρκτό ζήτημα από τη στάση ορισμένων πριν από τις ευρωεκλογές. Έχει περισσότερο σχέση με την σε χρόνο dt μεμψιμοιρία, έχει σχέση με τις πομπώδεις δηλώσεις σε καθεστωτικά μέσα, έχει σχέση με την εμφάνιση έτοιμων από καιρό εγγράφων που προβλέπουν συντριβές. Έχει σχέση με όλα όσα ξενέρωσαν κόσμο που ήλθε κοντά στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οποιοδήποτε σοβαρό κόμμα σ’ αυτή τη συγκυρία κάνει συνέδριο για να συζητήσει την από δω και πέρα πορεία του. Αυτή είναι η δημοκρατική διαδικασία. Τα τελεσίγραφα, οι αφορισμοί από καθέδρας και οι συνεντεύξεις στην Ελευθεροτυπία εκβιάζουν καταστάσεις. Και αν η φίμωση της μειοψηφίας (που;) είναι κατακριτέα, η επιβολή των απόψεων της μειοψηφίας είναι σχιζοφρενική.
Για το αν το ποσοστό θα ήταν μεγαλύτερο αν ήταν στη β΄ θέση ο (πανάξιος) Παπαδημούλης, ας διατυπώσω εγώ λοιπόν την πρώτη αμφιβολία. Το ζήτημα δεν είναι αν η ΚΟΕ αντιστοιχεί σε 0.2%, γιατί τότε θα καταλήγαμε ότι 3% του «υγιούς» ΣΥΝ + 0.2-5 των συνιστωσών θα φτάναμε σε κανένα 3.5 το πολύ. Ενώ κινούμαστε στο 5 και αναρωτιόμαστε τι δεν πάει καλά και δεν πιάσαμε άλλα υψόμετρα. Διότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο από ζήτημα προσώπων, είναι ζήτημα δυναμικής και όχι «δημιουργικής λογιστικής». Όσο για την «κοπέλα», άπειρη και δογματική μέχρι εκεί που δεν πάει, αλλά εμένα τουλάχιστον δεν με χαλάει η παρουσία στο ψηφοδέλτιο ενός ανθρώπου που έχει κολλήσει και ένα ένσημο στο ΙΚΑ, έτσι για αλλαγή ρε αδελφέ. Get it?
Λυπάμαι, αλλά ενέργειες όπως λ.χ. η υποστήριξη του Ευρωστρατού από τον Χατζησωκράτη έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (και του ΣΥΝ) δεν είναι θέμα πλουραλισμού και αυτονομίας του λόγου των τάσεων, δεν είναι προσωπική πολιτική, είναι ευτέλεια, είναι πισώπλατο χτύπημα. Την ανεκτικότητα που επιδείχθηκε απέναντι σε τέτοια μπαϊράκια δεν θα την συναντήσουμε πουθενά στο πολιτικό φάσμα του τόπου και ας μην προτρέχουμε να βλέπουμε δημοκρατικούς συγκεντρωτισμούς όπου δεν υπάρχουν. Τα «γκρουπούσκουλα» σέβονται τα συμπεφωνημένα, κάτι μορφές των κομματικών προθαλάμων με προνομιακή πρόσβαση στα media δεν το κάνουν. Εγώ τουλάχιστον θα προτιμούσα στα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης να κρατούσαμε μία πιο επιθετική στάση από την άμυνα και την αυτοϋπονόμευση.
Ως προς τα επαγγελματικά στελέχη και τα έμμισθα παπαγαλάκια, να πω ότι καλό είναι να αφουγκραστούμε τι λέει η κοινωνία – καθώς λέει και ο no frost – για να δούμε σε ποια πρόσωπα αποδίδει αυτα τα χαρακτηριστικά. Ή όπως γράφει ο Ν. Ξ. ποιος «παρήγαγε στελέχη για το κράτος και το ΠΑΣΟΚ».
Πάντα πίστευα ότι η ανανεωτική αριστερά οριζόταν από πράγματα όπως ο αντιδογματισμός, η πίστη ότι πολιτικό/κοινωνικό υποκείμενο δεν είναι μόνο το σωματείο των οικοδόμων αλλά και τα νέα κινήματα, η αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό στο πεδίο του εποικοδομήματος, η πεποίθηση ότι ζητήματα όπως η διεκδίκηση του δημοσίου χώρου είναι εξίσου πολιτικά με την βιομηχανική παραγωγή χάλυβα κτλ. Δεν γνωρίζω από πότε ξεκίνησε να σημαίνει καθωσπρεπισμός, βυζαντινισμός, επαίνους απ’ τον Πρετεντέρη και τους συναδέλφους του, σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερές ονειρώξεις, συμβιβασμούς με εκ δεξιών κόμματα. 9 στους 10 νοσταλγούς του παλιού καλού Συνασπισμού δεν τον ψήφισαν ούτε τον στήριξαν ποτέ, βοηθούσαν ώστε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να παίζεται το θρίλερ «θα μπει ή δεν θα μπει», φρόντιζαν όμως να φουσκώνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά δημοφιλίας του Κωνσταντόπουλου άνω του 70% (μιας και περί δημοσκοπήσεων ο λόγος για να μην ξεχνιόμαστε – «δημοφιλέστερος» κατά το «καταλληλότερος»).
Τα ερωτήματα γιατί οι φοιτητές ψηφίζουν ΔΑΠ κτλ είναι αρκούντως γραφικά. Κάποιος θα μπορούσε να πει «πήγαινε ρώτα την ΠΚΣ/ΕΑΑΚ» κτλ, εγώ θα περίμενα μια απάντηση από εκείνους που είχαν τα ηνία όταν ο ΣΥΝ είχε μία αμελητέα νεολαιίστικη οργάνωση, ελάχιστη διείσδυση στις μικρές ηλικίες και καθόλου φοιτητικές παρατάξεις (ή, για να πάμε 20 χρόνια πριν, όταν οι λέοντες της δημοκρατικής αριστεράς διέγραφαν τους τότε νεολαίους που ήταν χρόνια μπροστά απ’ την εποχή τους). Πριν δώσουν εξηγήσεις οι σημερινοί επειδή ο αυλός που παίζουν τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν μπόρεσε να κάνει όλα τα παιδάκια να εγκαταλείψουν το χωριό της καλοπέρασης και της παραίτησης, ας κάνουν αυτοκριτική εκείνοι που οι μελωδίες της φυσαρμόνικάς τους είχαν αδειάσει το μαγάζι από τις ηλικίες κάτω των 30 (εσχάτως το όριο ανέβηκε για να συμπεριλάβει τον «κωλοπαιδισμό» και των 30+).
Η ψηφοδεής ψευδαίσθηση για την οικειοποίηση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, η κρυφή ελπίδα να το αντικαταστήσει η ανανεωτική προοδευτική αριστερά, η επιδίωξη μιας συνεργασίας με ίσους όρους, η ελπίδα ότι το ψαροκάικο του ΣΥΝ θα ρυμουλκύσει το υπερωκεάνειο του ΠΑΣΟΚ σε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους, πίστευα ότι πια θα είχε ξεφτίσει. Λάθος μου. Δεν υπάρχει πολιτική ατζέντα που να προβάλλεται με όρους τάχα ρεαλιστικής προσέγγισης και να έχει αποτύχει περισσότερο στην μεταπολιτευτική ζωή. Όλα τα πλαίσια που κατά καιρούς προβλήθηκαν – λ.χ. «Κεντροαριστερά», «εκσυγχρονισμός» κτλ., λεηλατήθηκαν εντελώς από το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις έμειναν εκτός νυμφώνος. Αυτή η πολιτική απέχει τόσο τόσο που μερικοί από τους μεγαλύτερους κήρυκές της πήγαν να κάνουν παρέα σε όσους τους βάφτιζαν «ρετάλια» και «αριστερά των σαλονιών».
Ο Τσίπρας και η λεγόμενη ηγετική ομάδα έχουν κάνει ένα σωρό λάθη, απειρίας ή φανατισμού δεν ξέρω. Βασικά έχουν να κάνουν με την προγραμματική ασάφεια και την προβληματική επικοινωνιακή πολιτική του. Αρχίζοντας από το δεύτερο. Δεν νομίζω ότι η διαδοχή έπρεπε να γίνει στη δεδομένη στιγμή, συνεχίζω να εκτιμώ απεριόριστα τον Αλέκο και να με πικραίνει η διαφαινόμενη παραίτησή του (και να κουνάω το κεφάλι για τους ύμνους που ακούει τώρα από τους πρώην τιμητές του). Πολύ εγκαλούν τον Τσίπρα για γερασμένο λόγο κτλ. Εμένα προσωπικά με ενοχλεί το ακριβώς αντίθετο, οι χαζοχαρούμενες ατάκες, το φλερτ με το life styl, τα λεκτικά πυροτεχνήματα, η συνεντευξιακές ευκολίες, η διαχείριση της δημόσιας εικόνας του, οι επιπέδου καφενειακής φοιτητικής παράταξης προεκλογικές αφίσες (εξαιρώ το σύνθημα «Για τις ανάγκες των πολλών» που μου άρεσε). Απ’ αυτό ερχόμαστε και πάλι στο ζήτημα της προγραμματικής σύνθεσης. Ούτε ο ΣΥΝ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να γίνουν στην παρούσα συγκυρία ένα πολυσυλλεκτικό μαζικό κόμμα. Κι αν η κουβέρτα πήγε όσο πάει προς τον αντικαπιταλισμό δεν πρόκειται να φτάσει για να καλύψει τα κεντροαριστερά σενάρια. Και τανάπαλιν βεβαίως. Το ζήτημα σε πρώτη φάση είναι να οριοθετηθεί η προγραμματική κατεύθυνση. ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΟΥΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ. Εγώ συντάσσομαι με όσους τους προσέλκυσε το εγχείρημα της ριζοσπαστικής κι ενωτικής πορείας (και είμαι ψηφοφόρους του Συνασπισμού από το 1996). Αυτό έδωσε δυναμική πολλαπλάσια των ψηφοθηρικών προσθαφαιρέσεων, αυτό δημιούργησε προσδοκίες, αυτό ενεργοποίησε κόσμο. Αυτό έκανε ένα μικρό σώμα να έχει τέτοια τεράστια σκιά, ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΩΣ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙΔΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΣΦΟΔΡΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ σε βαθμό που να μην αντανακλά τις μικρές του δυνάμεις. Αυτό έκανε και πρόσωπα που τέτοια ποσοστά διείσδυσης και τέτοια απήχηση δεν είχαν δει στα ονειρά τους, να εγκαλούν την τωρινή ηγεσία για ήττες και συντριβές. Συμβαίνει το εξωφρενικό, απ’ την μια να μας εγκαλούν για ξεπουλημένους και απ’ την άλλη για κουκουλοφόρους, να μας λένε οπορτουνιστές οι μεν και εξτρεμιστές οι δε. Είναι παρελκόμενο της διγλωσσίας του κόμματος. Ας δοθεί πρώτα το στίγμα και κατόπιν πρέπει να δούμε πως θα διαμορφωθούν συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις που δεν θα είναι απλώς συνθήματα, ουτοπίες και ρηχός κινηματισμός. Εγώ τουλάχιστον προτιμώ μια ομελέτα για την οποία σπας αβγά από μια νερόβραστη σούπα όπου το νερό είναι περισσότερο από τα υλικά. Προτιμώ να με στοχοποιεί το σύμπαν παρά να μου χτυπούν συγκαταβατικά την πλάτη. Ο σημερινός αχταρμάς είναι βλαπτικός.
Τα περί διαμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα με τους ανανεωτικούς και το Ρεύμα ως τάση ακούγονται ωραία, δεν νομίζω ότι είναι εφαρμόσιμα, ούτε θα το δεχτούν οι ανανεωτικοί. Γιατί κατά βάση δεν θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ και προκρίνουν μία πολιτική συνεργασιών προς την κατεύθυνση του ΠΑΣΟΚ και των οικολόγων (Σκάι, μέγας χορηγός). Άσε που ίσως θα ήταν καλό να δούμε κάποια στιγμή πόσο αντίκτυπο έχει αυτό το 37% που σημειώνεται εντός των μηχανισμών και μεταξύ των μελών εντός της κοινωνίας και πόσο πιάνουν οι «νεοκομσομόλοι». Και αν επισείεται το παράδειγμα των εξωκοινοβουλευτικών αριστεριστών, υπάρχει και το παράδειγμα της ΑΕΚΑ. Ή έστω του ΣΥΝ της Δαμανάκη.
19 Ιουνίου 2009 στις 10:05 πμ
nikoxy
@nofrost:
Ο Συνασπισμός, σαν έκφραση Αριστεράς, δεν ανήκει σε καμιά «μαγιά» ανανεωτικών ή αριστερορευματικών , σε κανένα κλαν. Ανηκει στον κόσμο που τον στηρίζει και τον ψηφίζει και τον τροφοδοτεί.
Σαν κόμμα με καρέκλες και μισθούς, ναι, ανήκει σε όλες τις τάσεις, στα κλαν. Σου θυμίζω όμως ότι και ο Αγγελος Ελεφάντης είχε ψηφίσει την κατάργηση των τάσεων, αυτος ο μέγας φυγόκεντρος και snipper. Kι έπειτα, απαντώντας στη μονιμη γκρίνια των καρεκλοκένταυρων, είπε το περίφημο » το κόμμα που μας έλαχε». Δεν ήταν καταγωγής Περισσού ο Ελεφάντης.
Περίπου τα ίδια λέει σήμερα και ο Μπαλτάς, φυγόκεντρος της ομάδας Πολίτη κι αυτός τα χρόνια του 70 και 80.
Η πολυσυλλεκτικότητα δεν μπορεί να σημαίνει κερματισμό και αδυναμία ενιαίας προγραμματικών θέσεων.
Δεν είναι δυνατόν, ο κάθε ντάρλινγκ των μήντια να κατεβάζει δική του γραμμή στα κανάλια και στις εφημερίδες, κυρίως «φρόνιμες» θεσουλες και κορέκτ κενότητες. Αυτό είναι ξεδοντιασμένη σοσιαλδημοκρτία.
Οπως δεν είναι δυνατόν, επίσης, η Αριστερά να εξαντλείται σε έναν κενό καταγγελτικό λόγο, χωρίς τομές και συνθέσεις. Αυτό είναι στείρος αριστερισμός.
Στα περί Κύρκου και κληρονομιάς ΚΚΕεστ, άσε, μη τα πολυσκαλίζεις.
Ο Κύρκος αφού πρώτα εξεδίωξε και διέγραψε τον ανθό της νεολαίας, μερικά απο τα καλύτερα μυαλά της γενιάς τους, καθηλωμένος στη νοοτροπία της μετεμφυλιακής ήττας, έμπλεως κόμπλεξ απέναντι στους Καραμανλή και Παπανδρεου (βλ και τα εντυπωσιακά απολίτικα και διόλου αυτοκριτικά απομνημονεύματα του – εκδ. Καστανιώτη), γεμάτος ήττες εκλογικές και πολιτικές, μετονόμασε το κομμα σε ΕΑΡ και σύρθηκε ώς τη Συμφωνια της Γλυφάδας, με τον ευρωπαϊστή Φλωράκη και τον σοσιαλδημοκράτη Μητσοτάκη, το 89. Αυτα μου θυμίζουν λίγο την εξάχνωση του κραταιού ΚΚ Ιταλίας…
Η συγκυβέρνηση στην Ιταλία έδειξε την Αριστερα στείρα και διαχειριστική, και την έστειλε διαλυμένη και εξαχνωμένη στο καναβάτσο. Ο Βελτρόνι επικαλείται πια σαν μόνες πολιτικές αναφορές τον Ομπάμα και τον Τζων Κένεντι… Και κυβερνάει επί μια δεκαετία ο καβαλιέρε και Ρ2 και ξεκωλο-καναλαρχης Μπερλουσκόνι.
Δεν έχω εύκολες απαντήσεις. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Αλλά απαντηση, ΙΜΗΟ, δεν είναι ο Κύρκος και ο κυρκισμός, η πολιτική της ήττας, και το φλερτ με το ΠΑΣΟΚ υπό ορους Χατζιαβάτη. Το 2009 ΔΕΝ είναι ’74, δεν είναι ’81, δεν είναι ’89. Δεν είναι καν 2004.
Το 09 απαιτεί ριζικά άλλους όρους πολιτικής, διότι και η κοινωνία είναι άλλη, δύσκολη, κουρασμένη, χωρίς όνειρα και πίστη, με απειλούμενη συνοχή, με 1,5-2 εκατ. ξένους ανθρώπους, με θηριώδη προπαγάνδα, μια χλωμή Δημοκρατία της Μιζεριας.
19 Ιουνίου 2009 στις 10:28 πμ
nikoxy
@ Α.Ζ.
Πότε η Αριστερά ήταν υλιστική, πραγματιστική, με σαφείς ποσοτικούς στόχους; Στην ΕΣΣΔ; Στις λαϊκές δημοκρατίες του υπαρκτού; Ας το σκεφτούμε.
Μπορώ πάντως να θυμηθώ μερικές στιγμές που η Αριστερά ήταν ουτοπική, νοσταλγός του επικείμενου, του εφικτού ανέφικτου, με σαφείς ποσοτικούς στόχους ωστόσο (=Omnia sunt communia): το 1789, το 1848, το 1870, το 1919, το 1936… Στιγμές κομμούνας, καρναβαλιού, μαύρων οπών, σφαγών, τρομοκρατίας, πραγμάτωσης των υποκειμένων. Στιγμές ήττας. Ηττας; Ναι, αλλά αυτή η αλυσίδα ηττών, είναι το κληροδότημα νίκης της Αριστεράς προς τις κοινωνίες. Καθε φορά, με κάθε ήττα, η ιστορία μετατοπιζεται, αλλάζει το Παράδειγμα.
Η αποτυχία του ουτοπικού σχεδίου, κάθε φορά, κάνει την κατόπιν πραγματικότητα λιγότερο ανυπόφορη.
Almost.
Με αυτά δεν θέλω να πω ότι η Αριστερά πρέπει να στρέφει τα νώτα σο πραγματικό. Κάθε άλλο. Το πραγματικό πασχίζει να αλλάξει, κι αυτό πρέπει να καταλάβει. Αλλ επ’ ουδενί δεν πρέπει να χάνει απ΄τα μάτια της το ουτοπικό σχέδιο, την άλλη δυνατότητα, το Βορειοδυτικό Πέρασμα. Αν το χάσει αυτό, δεν είναι Αριστερά.
ΙΜΗΟ.
19 Ιουνίου 2009 στις 2:53 μμ
Αυγουστίνος Ζενάκος
Νίκο, η ισχυρότερη ιστορικά αριστερή θεωρία είναι ο κομμουνισμός και η αρετή της (έμοιαζε να) είναι ότι διέθετε μια επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας και ένα πραγματιστικό σχέδιο κατάκτησης της εξουσίας και αναδιανομής του πλούτου. Τώρα, η αποτυχία του υπαρκτού δεν νομίζω ότι πρέπει να μας οδηγεί να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε ανάγκη επιστημονικής ανάλυσης και πραγματιστικού σχεδίου. Όσο για τον υλισμό, για αγαθά μιλάμε. Ή τουλάχιστον για αγαθά θα έπρεπε να μιλάμε. (Γιατί μου φαίνεται ότι αυτό συνδέεται με μια άλλη, συνεχιζόμενη, συζήτησή μας;) Τώρα, όπως ξέρεις, η μόνιμή μου διαφωνία με μια κοινή μας φίλη είναι ότι αυτή επιμένει να μου αναφέρει την (αποτυχημένη) πραγματικότητα του υπαρκτού, ενώ εγώ να της υπενθυμίζω ότι ο καπιταλισμός όπου ζούμε τώρα είναι πλήρης αριστερών κατακτήσεων. Και το «8 ώρες εργασία, 8 ώρες ανάπαυση», κτλ. είναι σαφής ποσοτικός στόχος. Αν δηλαδή θεωρείς την ουτοπία μια οδό για τη βελτίωση του πραγματικού, όπως μοιάζει να λες εδώ, η ουτοπία μπορεί πράγματι να είναι «αναγκαία». Ούτε καν όμως με τον τρόπο που είναι αναγκαία το όνειρο ή η φαντασίωση – διέξοδοι για πράγματα που δεν μπορούν να βιωθούν αλλιώς – αλλά απλώς ως μέθοδος: στοχεύεις στο ανέφικτο για να επιτύχεις κατιτίς. Η ουτοπία ως εργαλείο, όχι; Αυτό μοιάζει λογικό αλλά δεν νομίζω ότι το εννοείς ακριβώς έτσι.
19 Ιουνίου 2009 στις 2:57 μμ
Αυγουστίνος Ζενάκος
Και για να πετάξω και μια κουβέντα ακόμη: ο μόνος λόγος που μιλάς για «ουτοπικό σχέδιο, την άλλη δυνατότητα, το Βορειοδυτικό Πέρασμα» δεν είναι ότι όλα τούτα μοιάζουν να απέτυχαν ως πραγματικά σχέδια; Δεν ήταν πάντα ουτοπία η αλλαγή του κόσμου. Δικοί μου άνθρωποι τουλάχιστον έδωσαν τη ζωή τους πιστεύοντας στην απολύτως πραγματική έλευση ενός άλλου κόσμου, δεν σφάχτηκαν επειδή τους ήταν απαραίτητη η ουτοπία.
20 Ιουνίου 2009 στις 3:59 πμ
πανος
Αγγελία:
Killer αναζητεί επειγόντως ..»υλιστικό»σοσιαλιστικό άλλοθι. Κάθε προσφορά δεκτή. Συμπεριλαμβανομένων και διαμαντένιων κρανίων! Ξέρει αυτός!
21 Ιουνίου 2009 στις 2:08 μμ
gritz
Στον Κύρκο και άλλους παλιούς «Εσωτερικούς» χίλια δυό θα μπορούσα να καταλογίσω, ένα μόνον όχι: Δεν ήταν και δεν έγιναν ποτέ, όπως και ο Άγγελος Ελεφάντης, υπηρέτες και πειθαρχικοί ακόλουθοι του μιντιακού κόσμου.
Άλλοι νεότεροι (όχι κατ’ ανάγκη ηλικιακά) έγιναν αυτό ακριβώς, και όσο μπόρεσαν, με το παραπάνω.
Με την ευκαιρία, άς θυμηθούμε τi λέει ο Habermas για την αποικιοποίηση του βιοτικού κόσμου (Lebenswelt) από το σύστημα. Βέβαια, η Φωνή του Συστήματος (his master’s voice), είναι εδώ και κάποιο καιρό, ο μιντιακός κόσμος.
Ενδιαφέρουσες και σημαντικές οι παλιές ιστορίες, αλλά το θέμα είναι ποιός αποδεικνύεται τώρα ο «αριστερός» και ποιός ο «δεξιός»: Η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου (αλλοίμονο, η γενιά μου), έβγαλε εγωιιστές – ηδονιστές που όταν δεν ασχολούνται με τζίπ και εξοχικά, προσπαθούν να παίξουν τους «επαναστάτες» αναθέτοντας την επανάσταση στους εφήβους – παιδιά τους.
Ίσως η χειρότερη μορφή αποικιοποίησης είναι η αποικιοποίηση του μέλλοντος.
23 Ιουνίου 2009 στις 11:53 πμ
gritz
To ουτοπικό σχέδιο, το «Βορειοδυτικό Πέρασμα» όπως εξαιρετικά επισημαίνετε, είναι απολύτως αναγκαίο για όσους δεν βολεύονται με τα θλιβερά υπάρχοντα. Αλλά για να παραπέμψουμε πάλι στον Habermas (μιας και γιόρταζε προχθές τα 80 χρόνια του), αυτός χρησιμοποιούσε συχνά μια παλιά γερμανική παροιμία: «Για να τρυπήσεις το χοντρό σανίδι, χρειάζεται πολλή υπομονή».
Η γενιά μας απέτυχε πλήρως στην πλοήγηση προς το Βορειοδυτικό Πέρασμα (και όχι μόνον στα καθ’ ημάς) για πολλούς λόγους, και ιδιαίτερα λόγω υπερβολικού εγωισμού και ναρκισσισμού. Οι ερχόμενες γενιές, μέσα σε εντελώς διαφορετικές, δύσκολες συνθήκες (οικολογική κρίση) καλούνται ήδη να ψάξουν για το Πέρασμα (ή να τρυπήσουν το χοντρό σανίδι) και οι ανάγκες επείγουν. Πρέπει να τους μεταδοθεί η πείρα της αποτυχίας μας, όχι να τους χειραγωγήσουμε με τα δικά μας ιδεολογήματα. Αυτοί θα κρατήσουν στη συνέχεια το πηδάλιο (ή το τρυπάνι), όχι εμείς. Χρειάζονται την πείρα μας, όχι το ναρκισσισμό μας, ούτε κλωνοποιημένους συνεχιστές της αποτυχίας μας.