ΑΟΔΕ και Μάης μαζί!

Ο πιο ερωτικός, ο πιο νεανικός και παράφορος μήνας, ο Μάιος, σπαταλιέται άστοργα αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κάνοντας επανάληψη Φυσικής και Μαθηματικών Κατεύθυνσης, γράφοντας προσομοίωση, ξεκουκίζοντας οδυνηρά τα πρωινά και τις νύχτες. Αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κακοσυνταγμένες αρλούμπες, μοχθηρές κοινοτοπίες, εξήντα-τόσες σελίδες ενός άθλιου προχειρογραμμένου βιβλίου, το ίδιο άθλιου και πρόχειρου με εκατοντάδες σχολικά βιλία, σε ένα διαρκώς καταρρέον και πρόχειρο σχολικό σύστημα, που συνθλίβει παιδιά και έφηβους, ζωτικότητα και ταλέντα, ευιασθησίες και ορμή, σε μια πρωτόγονη κρεατομηχανή που όλα τ’ αλέθει, όλα τα ομογενοποιεί, όλα τα ευνουχίζει.

Αποστηθίζει ΑΟΔΕ ο έφηβος μες στον Μάη. Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, εισαγωγή στο μάνατζμεντ, εισαγωγή σε μια κοινωνία οργανωμένη και διοικούμενη ακριβώς με τέτοιες αρχές: κακοσυνταγμένες, μισοχωνεμένες, παπαγαλία, για να περάσεις κάπου. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο, φτηνή φάρσα, μπορεί όμως και να το πάρεις, αυτό το ΑΟΔΕ, σαν την επιτομή του ελληνικού αυτοχειριασμού. Για να σπουδάσεις Μαθηματική ή Φυσική, απαιτείται να παπαγαλίσεις ΑΟΔΕ και να εξεταστείς, δηλαδή, να δει η πολιτεία πόσο παπαγάλισες τις βασικές αρχές μάνατζμεντ ενός καταρρέοντος κόσμου. Aυτό είναι το παρ’ ημίν απαύγασμα της κλασικής, της ουμανιστικής παιδείας, στη χώρα που καυχιέται ότι έβγαλε τον Αρχιμήδη και τον Πλάτωνα, τον Δημόκριτο και τον Πυθαγόρα. Η ουμανιστική παιδεία, στη νέα Ελλάδα, συμπυκνώθηκε σε ένα σκοτεινό αρκτικόλεξο, καταγόμενο από τις αργκό του στρατώνα και του Δημοσίου. ΑΟΔΕ, GTP κ.λπ.

Είναι παράλογο. Είναι απάνθρωπο. Και είναι αντιπαραγωγικό. Το εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ καθρεφτίζει την ημιμάθεια, την κακοδαιμονία, την αδράνεια και την εθελοτυφλία του ελληνικού κράτους. Και την παθητική υποταγή σε ένα κράτος καθυστερημένο και κακόβουλο, που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη σαν υποψήφιο δημόσιο υπάλληλο, σαν κακομοίρη που ζητιανεύει διορισμό· άρα τέτοια σχολεία οργανώνει, τέτοιους μαθητές και φοιτητές απαιτεί, τέτοια μαθήματα και τέτοια μέθοδο διδάσκει, μια ψευτομοντέρνα κουρελαρία υπό τον γενικό τίτλο ΑΟΔΕ.

Βλέπω κάθε μέρα τα παιδιά να βολοδέρνουν με τα μαθήματα κατεύθυνσης και επιλογής. Ακούω τους στεναγμούς τους. Θυμάμαι ένα βιβλίο, τα «Αγουρα χρόνια» του Κρόνιν, τον έφηβο που διαβάζει αδιάκοπα, μελετάει για τις εξετάσεις, και την κρίσιμη ημέρα αρρωσταίνει από διφθερίτιδα και χάνει τις εξετάσεις. Σκέφτομαι ότι έτσι κέρδισε τη ζωή.

(Μερικές ημέρες πριν από τις εξετάσεις, σ’ ένα ξενύχτι έπαθα οξεία αμυγδαλιτίδα, κατάπινα Σεπτρίν, ένιωσα ήρωας του Κρόνιν. Σαν όνειρο: το εξεταστικό κέντρο στο Φάληρο, ύστερα, το εξεταστικό κέντρο στη Δάφνη, στο σχολείο του Ζενέτου, κοντομάνικο, τα δύο μπικ, το ρολόι, καύσωνας, τα αποτελέσματα από το ράδιο, με διέκοψαν την ώρα που άκουγα Clash.)

Διαρκείς εξετάσεις. Παντού και πάντα, να περάσεις από την σχισμή του κομφορμισμού, απ’ το κεφάλι της βελόνας. Παπαγαλίζω συμβουλές στον τώρα δεκαοκτάχρονο· δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου, παπαγαλίζω συμβουλές ΑΟΔΕ, συμβατικές ανοησίες. Θέλω μονάχα να κερδίσει τη ζωή του, όπως ο ήρωας του Κρόνιν, να περάσει από τη στενωπό του κομφορμισμού με τα λιγότερα τραύματα, να δει τη ζωή πλούσια και πολύπτυχη, απρόβλεπτη, χαοτική, ένα διαρκές θαύμα που χλευάζει τον παπαγάλο και τον σπασίκλα. Με κατακλύζει ο Μάιος κι εγώ ακόμη παπαγαλίζω το ΑΟΔΕ του συμβατικού βίου στον δεκαοκτάχρονο· κι αυτουνού τα κύτταρα νιώθουν τον Μάη και φωτοτροπίζουν, στρέφουν τους ύπερους, τα μιτοχόνδρια στο φως, τρέπονται προς τις μεγάλες μέρες.

Πριν από 22 χρόνια, με χτύπησε κατακέφαλα:

«Η Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία η πιό όμορφη χώρα που έχει απομείνει. Οι άνθρωποι είναι οι πιό συμπαθητικοί που γνώρισα ποτέ. Όλοι χαμογελάνε. Γιατί δεν μου είπες ότι η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη; Αυτή η θάλασσα ήταν παρθένα. Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα ‘χα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μωβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες. Ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες. Τα ξενοδοχεία λάμπουν από καθαριότητα. Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος. Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερα του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολύ πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις.»

(1932. Βιρτζίνια Γουλφ, Ελλάδα και Μάης μαζί! Μτφρ. Μαρία Τσάτσου)