Ο πιο ερωτικός, ο πιο νεανικός και παράφορος μήνας, ο Μάιος, σπαταλιέται άστοργα αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κάνοντας επανάληψη Φυσικής και Μαθηματικών Κατεύθυνσης, γράφοντας προσομοίωση, ξεκουκίζοντας οδυνηρά τα πρωινά και τις νύχτες. Αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κακοσυνταγμένες αρλούμπες, μοχθηρές κοινοτοπίες, εξήντα-τόσες σελίδες ενός άθλιου προχειρογραμμένου βιβλίου, το ίδιο άθλιου και πρόχειρου με εκατοντάδες σχολικά βιλία, σε ένα διαρκώς καταρρέον και πρόχειρο σχολικό σύστημα, που συνθλίβει παιδιά και έφηβους, ζωτικότητα και ταλέντα, ευιασθησίες και ορμή, σε μια πρωτόγονη κρεατομηχανή που όλα τ’ αλέθει, όλα τα ομογενοποιεί, όλα τα ευνουχίζει.
Αποστηθίζει ΑΟΔΕ ο έφηβος μες στον Μάη. Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, εισαγωγή στο μάνατζμεντ, εισαγωγή σε μια κοινωνία οργανωμένη και διοικούμενη ακριβώς με τέτοιες αρχές: κακοσυνταγμένες, μισοχωνεμένες, παπαγαλία, για να περάσεις κάπου. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο, φτηνή φάρσα, μπορεί όμως και να το πάρεις, αυτό το ΑΟΔΕ, σαν την επιτομή του ελληνικού αυτοχειριασμού. Για να σπουδάσεις Μαθηματική ή Φυσική, απαιτείται να παπαγαλίσεις ΑΟΔΕ και να εξεταστείς, δηλαδή, να δει η πολιτεία πόσο παπαγάλισες τις βασικές αρχές μάνατζμεντ ενός καταρρέοντος κόσμου. Aυτό είναι το παρ’ ημίν απαύγασμα της κλασικής, της ουμανιστικής παιδείας, στη χώρα που καυχιέται ότι έβγαλε τον Αρχιμήδη και τον Πλάτωνα, τον Δημόκριτο και τον Πυθαγόρα. Η ουμανιστική παιδεία, στη νέα Ελλάδα, συμπυκνώθηκε σε ένα σκοτεινό αρκτικόλεξο, καταγόμενο από τις αργκό του στρατώνα και του Δημοσίου. ΑΟΔΕ, GTP κ.λπ.
Είναι παράλογο. Είναι απάνθρωπο. Και είναι αντιπαραγωγικό. Το εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ καθρεφτίζει την ημιμάθεια, την κακοδαιμονία, την αδράνεια και την εθελοτυφλία του ελληνικού κράτους. Και την παθητική υποταγή σε ένα κράτος καθυστερημένο και κακόβουλο, που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη σαν υποψήφιο δημόσιο υπάλληλο, σαν κακομοίρη που ζητιανεύει διορισμό· άρα τέτοια σχολεία οργανώνει, τέτοιους μαθητές και φοιτητές απαιτεί, τέτοια μαθήματα και τέτοια μέθοδο διδάσκει, μια ψευτομοντέρνα κουρελαρία υπό τον γενικό τίτλο ΑΟΔΕ.
Βλέπω κάθε μέρα τα παιδιά να βολοδέρνουν με τα μαθήματα κατεύθυνσης και επιλογής. Ακούω τους στεναγμούς τους. Θυμάμαι ένα βιβλίο, τα «Αγουρα χρόνια» του Κρόνιν, τον έφηβο που διαβάζει αδιάκοπα, μελετάει για τις εξετάσεις, και την κρίσιμη ημέρα αρρωσταίνει από διφθερίτιδα και χάνει τις εξετάσεις. Σκέφτομαι ότι έτσι κέρδισε τη ζωή.
(Μερικές ημέρες πριν από τις εξετάσεις, σ’ ένα ξενύχτι έπαθα οξεία αμυγδαλιτίδα, κατάπινα Σεπτρίν, ένιωσα ήρωας του Κρόνιν. Σαν όνειρο: το εξεταστικό κέντρο στο Φάληρο, ύστερα, το εξεταστικό κέντρο στη Δάφνη, στο σχολείο του Ζενέτου, κοντομάνικο, τα δύο μπικ, το ρολόι, καύσωνας, τα αποτελέσματα από το ράδιο, με διέκοψαν την ώρα που άκουγα Clash.)
Διαρκείς εξετάσεις. Παντού και πάντα, να περάσεις από την σχισμή του κομφορμισμού, απ’ το κεφάλι της βελόνας. Παπαγαλίζω συμβουλές στον τώρα δεκαοκτάχρονο· δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου, παπαγαλίζω συμβουλές ΑΟΔΕ, συμβατικές ανοησίες. Θέλω μονάχα να κερδίσει τη ζωή του, όπως ο ήρωας του Κρόνιν, να περάσει από τη στενωπό του κομφορμισμού με τα λιγότερα τραύματα, να δει τη ζωή πλούσια και πολύπτυχη, απρόβλεπτη, χαοτική, ένα διαρκές θαύμα που χλευάζει τον παπαγάλο και τον σπασίκλα. Με κατακλύζει ο Μάιος κι εγώ ακόμη παπαγαλίζω το ΑΟΔΕ του συμβατικού βίου στον δεκαοκτάχρονο· κι αυτουνού τα κύτταρα νιώθουν τον Μάη και φωτοτροπίζουν, στρέφουν τους ύπερους, τα μιτοχόνδρια στο φως, τρέπονται προς τις μεγάλες μέρες.
Πριν από 22 χρόνια, με χτύπησε κατακέφαλα:
«Η Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία η πιό όμορφη χώρα που έχει απομείνει. Οι άνθρωποι είναι οι πιό συμπαθητικοί που γνώρισα ποτέ. Όλοι χαμογελάνε. Γιατί δεν μου είπες ότι η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη; Αυτή η θάλασσα ήταν παρθένα. Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα ‘χα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μωβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες. Ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες. Τα ξενοδοχεία λάμπουν από καθαριότητα. Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος. Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερα του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολύ πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις.»
(1932. Βιρτζίνια Γουλφ, Ελλάδα και Μάης μαζί! Μτφρ. Μαρία Τσάτσου)
9 Σχόλια
Comments feed for this article
3 Μαΐου 2009 στις 4:29 μμ
VK in Athens
Ως καθηγητής ΑΟΔΕ μπορώ να είμαι ο αρμόδιος να μιλήσω! Χαχα! Σκέψου εμένα που πρέπει να διδάξω ένα μάθημα που θεωρώ την υπέρτατη βλακεία και μισώ την παπαγαλία. Όμως άντε πες σε ένα παιδί να πολεμήσει την αθλιότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος με το να αντισταθείς στις «ΑΟΔΕ». Εγώ τέτοια ευθύνη δεν μπορώ να πάρω!
Το αν θα αποφασίσουμε να παπαγαλίζουμε ΑΟΔΕ και στην υπόλοιπη ζωή μας…τότε αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Μετά από ένα σημείο βλέπεις…οι δικαιολογίες δεν είναι με το μέρος μας…και κάπου εκεί η επιλογή μας έχει σημασία!
3 Μαΐου 2009 στις 8:05 μμ
nikiplos
καλησπέρα…
μοιάζει με ένα κακόγουστο αστείο… δυστυχώς είναι πραγματικότητα. Τα ελληνόπουλα (τα επόμενα γιατί και εγώ … ελληνόπουλο είμαι…) καταδικασμένα να ευνουχιστούν όπως και εμείς…
Και κανείς δεν ξέρει τίποτε για το «φόνο»… όλοι μας κρυβόμαστε πίσω από άλλοθι κατασκευασμένα….
«Τι να κάνουμε? Είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Πρέπει να τους περάσεις».
Τώρα πια με την απόσταση του χρόνου και την εμπειρία του εξωτερικού, μου θυμίζει τα καψόνια στο στρατό. Τόση σχέση έχουν οι ΑΔΟΕ, τα κακογραμμένα και στο πόδι βιβλία και η αδιαφορία-μηδενισμός των «ιθυνόντων». Αρκεί να τά χουν καλά με το «σύστημα» για να διατηρήσουν τις θεσούλες τους…
Συνάδελφος της Β’θμιας ανταλλάσει εβδομαδιαίως χαρτιά και παραχαρτιά με τους ανωτέρους του, κανένα από τα οποία δεν ελέγχει το βασικό: Αν έγινε κάποιο μάθημα στην αίθουσα…
Δεν είναι η ανεπάρκειά μας που με ενοχλεί… Είναι τα χαμένα μαγιάτικα χρόνια των εφηβικών μας χρόνων… εκείνα τα χρόνια που ο χρωστήρας δεν είναι ξεθωριασμένος…
Τι να δημιουργήσει μια γενιά (ακόμη) με αχρωματοψία…
4 Μαΐου 2009 στις 8:54 πμ
Fire EXIT
[…] am on May 4, 2009 | # | 0 Tags: Education, Friends, Greece ΑΟΔΕ και Μάης μαζί! Ο πιο ερωτικός, ο πιο νεανικός και παράφορος μήνας, ο […]
5 Μαΐου 2009 στις 7:20 πμ
DIKAIOPOLIS
Υπέροχο το χρονογράφημά σας, κ. Ξυδάκη, και πάντα μέσα στην καρδιά και όχι στο περικάρδιο του προβλήματος. Αντιγράφω παρακάτω ένα κείμενο της μαθήτριάς μου Ε. Π. σε Λύκειο των Τρικάλων για το βαθμό ελευθερίας του γραπτού λόγου στο ελληνικό σχολείο της πανελλαδικής παπαγαλίας. Νομίζω ότι αξίζει την προσοχή σας. (Τα στοιχεία της στη διάθεσή σας)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΡΑΠΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: ΕΠΙΛΟΓΟΣ ( ; )
Οποιοσδήποτε νοήμων και προφανώς κτήτορας της κριτικής σκέψης καλούνταν να σχολιάσει τη φράση “ελευθερία του γραπτού λόγου μέσα στα πλαίσια της σχολικής εκπαίδευσης”, αν βέβαια δεν ξεσπούσε σε γέλια πιστεύοντας πως υποτιμάται η νοημοσύνη του, σίγουρα θα χρησιμοποιούσε όσο πιο καυστικό, συνάμα και σκληρό τρόπο έκφρασης για να αποτυπώσει την τραγική πραγματικά ειρωνεία που βρίσκει καταφύγιο πίσω από τις λέξεις.
Εμβαθύνοντας λοιπόν στην ουσία του θέματος δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως το εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων «ελευθερία του γραπτού λόγου» και «σχολείο» και κυρίως η μεταξύ τους σύνδεση καταλήγει σε άτοπο. Το γεγονός πως χιλιάδες μαθητές καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας τους στα θρανία καλούνται πόσες φορές να διατυπώσουνε-γραπτώς-τις απόψεις τους πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα είναι ακριβώς το στοιχείο που αποδεικνύει την αξιοπιστία και την αληθοφάνεια των προαναφερθέντων. Είναι τόσο άδικο οι μαθητές να χάνονται μέσα σε μια τόσο καλοστημένη, μέσα από τις λέξεις, απάτη.
Η ελευθερία του γραπτού λόγου στα γραπτά των μαθητών καταργείται. Στην ανάπτυξη και τη δομή μιας παραγράφου και, κατά λογική επέκταση, μιας πιθανής έκθεσης οι μαθητές λειτουργούνε μηχανικά, σαν ρομπότ, που έχουνε απολύτως προγραμματισμένα τα πάντα.
Εκφράσεις, λεξιλόγιο, τρόποι ανάπτυξης, όλα μα όλα απόλυτα, αναμασημένα, επαρκώς ξαναδουλεμένα ενσωματώνονται στον τρόπο γραφής των μαθητών καταπατώντας οτιδήποτε διαθέτει προσωπική χροιά, χρώμα εξέχον και διαφορετικό. Το σχολείο εκπαιδεύει τους μαθητές στην εκούσια επιδίωξη της μαζοποίησης, της ομοιότητας και της ιδιοποίησης. Κόβει τα εκφραστικά φτερά ενός φιλόδοξου μαθητή καθιστώντας τον έρμαιο μιας ψυχοφθόρας και πιεστικής διαδικασίας η οποία, υποτίθεται, καλλιεργεί την ελεύθερη και δημιουργική έκφραση. Η απόλυτη ανακύκλωση των απόψεων, η οποία κάθε φορά διακοσμείται με διάφορα λεκτικά διαμάντια για να μοιάζει πρωτότυπη, ξεχωριστή και ο απόλυτος χαρακτήρας επέρχεται, χαρακτηριζόμενος ως “η προσωπική” άποψη του καθενός η οποία σκιαγραφείται μέσα από τον “προσωπικό” ξανά, τρόπο έκφρασης.
Αν και η γενική επισκόπηση του θέματος είναι αρκετά προσοδοφόρα θα ήτανε συνετό πραγματικά να επικεντρωθεί κανείς σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα ο οποίος βρίσκεται στην καρδιά αυτού του τόσο αμφιλεγόμενου θέματος. Σαφώς και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την “κρίσιμη περίοδο” προετοιμασίας των μαθητών της Γ’ λυκείου για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μαθητές φτάνουν στο άκρο αυτό της γραπτής σκλαβιάς. Η φαντασία, οι ιδεολογίες, οι πεποιθήσεις , τα πιστεύω , οι απόψεις, το προσωπικό ύφος του καθενός κλειδώνονται μέσα σε ένα σεντούκι, το κλειδί πετιέται και το μοναδικό όπλο του μαθητή πλέον είναι το μισητό κατεστημένο. Τα γραπτά των μαθητών αυτών είναι νεκρά , υπολείπονται στα πάντα, “σκουπίδια” που επικροτώνται και αμείβονται.
Προωθείται η ουδετερότητα, η αδράνεια της σκέψης ο περιορισμός της έκφρασης καθώς από όλα αυτά συνεπάγεται η επιτυχία. Ο μαθητής καλείται να αποτυπώσει χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα , απόψεις που έχουνε διατυπωθεί στο παρελθόν, διατυπώνονται και θα διατυπώνονται επ’ αόριστον. Παρόλα αυτά η ανάλυση των προσωπικών απόψεων είναι αυτό που ζητείται ανελλιπώς και αν δεν είναι αυτό η αποκορύφωση της ειρωνείας στο όλο ζήτημα, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι.
Μέσα από τα δάχτυλα λοιπόν αυτής της άμετρης υποκρισίας ο γραπτός λόγος πρέπει να ξεγλιστρήσει και να σταματήσει επιτέλους να συμπληρώνει αυτόν τον φαύλο κύκλο. Καθηγητές και μαθητές πρέπει να συνειδητοποιήσουν τις δυνατότητες που προσφέρει , χωρίς διακρίσεις , ο γραπτός λόγος, να αδράξουνε τις ευκαιρίες αυτές που κείτονται μπροστά τους να δημιουργήσουν και να πλάσουν , να διαμορφώσουν και να εντάξουν μέσα στα πλαίσια του σχολείου τους όρους και τις προϋποθέσεις της έκφρασης και της ελευθερίας που συνοδεύει αυτή. Το σχολείο οφείλει να επιτελεί το χρέος του ως φορέας και όχι ως παρακωλυτής της εκπαίδευσης , της ανάπτυξης της προσωπικής άποψης και της ελεύθερης έκφρασης. Ο γραπτός λόγος και η ικανότητα που διαθέτουν κάποιοι από τους μαθητές σε αυτόν αποτελούν από τα πιο ισχυρά όπλα που διαθέτει το σχολείο και η μαθητική κοινότητα που όμως υποτάσσεται χωρίς αντίσταση στην ισχύ του κατεστημένου.
Αν και ανήκω στους πλέον ακατάλληλους ομιλούντες επί του θέματος καθώς ανήκω στην “κρίσιμη περίοδο” αυτή της προετοιμασίας, τολμώ να πω πως είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο γραπτός λόγος είναι μουδιασμένος και σέρνεται ακρωτηριασμένος κάτω από τις επιβλεπόμενες πένες των μαθητών, καθώς του έχει αφαιρεθεί το ομοούσιο συστατικό του , η ελευθερία , και ό,τι πηγάζει από αυτή. Οι απεριόριστες δεσμεύσεις , οι
όροι και οι προϋποθέσεις που έχει τον οδήγησαν να στερείται από ζωή , να παρασιτεί προσπαθώντας να επιβιώσει πάνω σε άλλα το ίδιο ανούσια και κούφια γραπτά. Αν και το σώμα του ελεύθερου γραπτού λόγου έχει δεχτεί τόσα “ατιμωτικά” χτυπήματα , οι πληγές του πρέπει να επουλωθούν άμεσα , τώρα που είναι ακόμη , ευτυχώς αυτό εφικτό.
9 Μαΐου 2009 στις 12:32 πμ
Terra Computerata » Αφιερωμένο εξαιρετικά…
[…] Συνέχεια στο Βλέμμα […]
10 Μαΐου 2009 στις 6:59 μμ
S G
το προβλημα δεν ειναι βεβαια μονο με την ΑΟΔΕ αλλα γενικα με τις πανελληνιες. Και το βαθυτερο προβλημα των πανελληνιων (περα απο θεματα επιλογης μαθηματων κτλ) ειναι οτι τις χεριζομαστε ως μια και μοναδικη ευκαιρια να δειξει ο υποψηφιος αν αξιζει να σπουδασει σε μια σχολη Χ. Αυτο ειναι φυσικα αστειο, κανενα σχεδον απο τα μαθηματα που μπορει να εξεταστει κανεις στο Λυκειο δεν συσχετιζονται με τις σπουδες στην σχολη του! Θα ηταν πολυ πιο λογικο να εχουμε το γερμανικο συστημα, ουσιαστικη σχεδον ελευθερη εισοδο σε καθε σχολη (πλην 5-6 δημοφιλων) για οποιον εχει απολυτηριο και μετα αυστηρο ξεκαθαρισμα στα πρωτα εξαμηνα οσων δεν τα πανε καλα στις σπουδες τους.
14 Μαΐου 2009 στις 12:14 μμ
σκεπσου
Το ΑΟΔΕ δεν είναι το κύριο πρόβλημα του εκπεδευτι8κού συστήματος.Οι Πανελλήνιες έχουν γ΄΄ινει έτσι που οι μαθητές αν δεν περάσουν νομόζουν οτι δεν έχουν την ευκερία να κάνουν τίποτα στη ζωή τους, σε αυτό βέβαια έχουν συμβάλει και οι γονείς και δυστηχως βμην νομίζετε οτι ο κ.Ξυδάκης αποτελεί εξαίρεση, και το λέω αθτό γιατί τυχαίνει να ξέρω το παιδί του αρκετά καλα.Ο σκοπός δεν είναι μόνο να καταργειθούν τέτιου είδους μαθήματα αλλα να καταργειθεί η κουλτούρα των πανελληνίων.
12 Ιουνίου 2009 στις 3:18 πμ
Terra Computerata » ΑΟΔΕ και Μάης μαζί!
[…] τη συνέχεια: https://vlemma.wordpress.com/2009/05/03/aode-may/ και προσέξτε τα σχόλια των […]
16 Νοεμβρίου 2011 στις 12:04 μμ
Cosnikop
Διδάσκω το ΑΟΔΕ για 5 χρόνια. ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ,
μιλάμε για την αποθέωση της παπαγαλίας και της ανοησίας.
Υπάρχουν δημιουργικά πράγματα που μπορούν να διδαχθούν τα παιδιά στα πλαίσια ενός μαθήματος οικονομικού περιεχομένου. Είναι ντροπή να παραμένει τόσα χρόνια αυτό το κακογραμένο βιβλίο.